Γρήγορη αναζήτηση

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΜΕΣΑΙΑΣ ΑΓΡΟΤΙΑΣ

Σε διαρκή επιδείνωση η θέση της φτωχομεσαίας αγροτιά


Αφού πρώτα «μοίρασε» ένα ελάχιστο μέρος των παρακρατήσεων (δηλ. τα δικά τους λεφτά) στις επικουρικές συντάξεις, στους λεηλατημένους συνταξιούχους, στο πλαίσιο του «κοινωνικού μερίσματος» και με το γνωστό τσιτάτο του «δίκαιου που έγινε πράξη», η κυβέρνηση έρχεται τώρα να «μοιράσει» και στους δικαιούχους αγρότες ένα μέρος από τις δικές τους επιδοτήσεις, τάχα σαν χριστουγεννιάτικο μπουναμά στην αγροτιά.
Το ποσό που θα καταβληθεί, ύψους 1,243 δις €, αφορά την εξόφληση του υπολοίπου 30% των βασικών ενισχύσεων μαζί με τα νέα δικαιώματα (που θα καταβληθούν σε μία δόση αντί σε δύο, όπως γινόταν παλαιότερα), το «πρασίνισμα» (δηλ. πρακτικές επωφελείς για το κλίμα και το περιβάλλον), τις εξισωτικές αποζημιώσεις του 2017, τα αγροπεριβαλλοντικά μέτρα, την ενίσχυση αγροτών νεαρής ηλικίας, την ευρυζωνικότητα (δηλ. τη σύνδεση υψηλών ταχυτήτων στο διαδίκτυο και τις αυξημένες δυνατότητες χρήσης διαδικτύου, ψηφιακού περιεχομένου και ηλεκτρονικών υπηρεσιών) και τέλος, τα δημόσια και ιδιωτικά έργα.
Προφανέστατα, η συντριπτική πλειοψηφία του παραπάνω κονδυλίου θα οδηγηθεί στις τσέπες των «ομάδων παραγωγών», στις συνεταιριστικές εταιρείες, στις τράπεζες, στους εργολάβους και τους μεγαλοαγρότες. Είναι ζήτημα αν ένα 10% περάσει στα χέρια της φτωχομεσαίας αγροτιάς, η οποία, ούτε με την πολυτέλεια του «πρασινίσματος» μπορεί να ασχοληθεί, ούτε με τα διαδίκτυα, ούτε με τα δημόσια έργα. Και το πιο τραγικό σ’ αυτή την περίπτωση, είναι το γεγονός ότι από τους περίπου 500.000 αγρότες-δικαιούχους της βασικής ενίσχυσης (350 εκατ. €) και της εξισωτικής αποζημίωσης (240 εκατ. €) που θα περάσουν από τα «γκισέ» των τραπεζών ή θα πιστωθούν στους αντίστοιχους λογαριασμούς τους, θα παρακρατηθούν δόσεις δανείων, ΕΝΦΙΑ, ΔΟΥ και λοιπές ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις. Αντιλαμβάνεται πλέον και ο πιο αδαής, τι σημαίνει αυτή η περίσσεια «γενναιοδωρία» της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αλλά και μερικά ψίχουλα του διαβόητου «κοινωνικού μερίσματος» θα μοιραστούν επίσης στη φτωχομεσαία αγροτιά. Πρόκειται για ένα ποσό της τάξης των 1.000 €/νοικοκυριό, δηλαδή περίπου 2,7 €/ημέρα. Αν, με βάση τις κυβερνητικές πηγές, δεχθούμε ότι από την αρχή του χρόνου έχουν καταβληθεί ποσά που φθάνουν τα 3 δις € (άμεσες ενισχύσεις, εξισωτικές αποζημιώσεις προηγούμενων ετών και λοιπές πληρωμές) και άλλα τόσα από την πώληση των αγροτικών προϊόντων και τα κατανείμουμε στα 717.000 αγροτικά νοικοκυριά (πλούσια, μεσαία και φτωχά), και πάλι με το μέσο όρο των 8.368 €, δεν φτάνουν για να επιβιώσει μία αγροτική οικογένεια. Αυτή είναι η κατάσταση στην αγροτιά, με τη φτώχεια να χτυπά την πόρτα της συντριπτικής πλειοψηφίας των φτωχομεσαίων αγροτικών νοικοκυριών, στα οποία το παραπάνω ποσό είναι σαφώς μικρότερο, με τις χαμηλές τιμές στις οποίες αναγκάζονται να πουλάνε την παραγωγή τους στους μεγαλέμπορους και τους βιομήχανους. Φυσικά, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης κλείνει τα μάτια στα κερδοσκοπικά παιγνίδια των μεγαλεμπόρων και των Συνεταιριστικών Ενώσεων-εταιρειών. Αυτοί συγκεντρώνουν την αγροτική παραγωγή, δίνοντας μία μικρή προκαταβολή (ή και καθόλου) σε τιμές που κατά τα πλείστον παραμένουν «ανοιχτές», αφήνοντας τη φτωχομεσαία αγροτιά στην αβεβαιότητα του πότε και του αν θα πληρωθούν. Οι παραγωγοί (κυρίως ελαιοπαραγωγοί, γαλακτοπαραγωγοί, σιτοπαραγωγοί, καπνοπαραγωγοί κ.α.) βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος των μεγαλεμπόρων, στους οποίους το κράτος έδωσε την ευχέρεια να πληρώνουν τους παραγωγούς όσο, όποτε κι αν θέλουν, χωρίς να υπάρχει καμία εγγύηση.
★★★
Τον περασμένο Σεπτέμβρη ψηφίστηκε απ’ όλα τα αστικά κόμματα της Βουλής ο νόμος για τη «Διακίνηση και εμπορία νωπών και ευαλλοίωτων αγροτικών προϊόντων και άλλες διατάξεις», με τον οποίο η κυβέρνηση, τάχα, θα έβαζε τέλος στην αθέτηση των πληρωμών σε βάρος της φτωχομεσαίας αγροτιάς από τους μεγαλέμπορους. Παράλληλα, διατυμπάνιζε πως θα προστατέψει  τους καταναλωτές διαμέσου της αναγραφής της χώρας προέλευσης των νωπών αγροτικών  προϊόντων (κρέας, γάλα, νωπά λαχανικά, κλπ.) στις αποδείξεις λιανικής πώλησης. Πρόκειται για ένα νέο κυβερνητικό τέχνασμα, σύμφωνα με το οποίο:
Α) Όλοι βαφτίζονται «παραγωγοί» (οι τράπεζες λόγω της συμβολαιακής γεωργίας, οι μεγαλέμποροι και μεταποιητές λόγω της διεπαγγελματικής τους ενασχόλησης, οι «ομάδες παραγωγών», οι αγρότες όλων των κατηγοριών, κλπ.). Στη συνέχεια υποχρεώνει τον φτωχομεσαίο παραγωγό -μεταξύ των υπολοίπων «παραγωγών»- μέσα στις 60 ημέρες που ορίζονται σαν προθεσμία πληρωμής από τους μεγαλέμπορους, τους μεταποιητές, τους βιομήχανους τις τράπεζες, κ.α., να στείλει στην αρμόδια αρχή ηλεκτρονικά (δηλ. μέσω λογιστή) το τιμολόγιο πώλησης και όλα τα λοιπά στοιχεία που αφορούν την πώληση των προϊόντων του κλπ. Αν μάλιστα εντοπιστούν παρατυπίες ή λάθη στα σχετικά παραστατικά, τότε απειλούνται με πρόστιμα!
Σε ό,τι αφορά τα αγροδιατροφικά μονοπώλια, τους βιομήχανους, τις τράπεζες και τους μεγαλέμπορους, ας το αφήσουμε στην κρίση των αφελών, που θεωρούν ότι μία κυβέρνηση που έρχεται να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, μπορεί ποτέ να τα βάλει μαζί τους! Με δύο λόγια, σε ένα αλισβερίσι μεταξύ «παραγωγών», στο οποίο  διαιτητής είναι η κυβέρνηση, καλείται ο φτωχομεσαίος αγρότης να επωμιστεί ένα ακόμα κόστος και παράλληλα απειλείται με πρόστιμα.
Β) Σε ό,τι αφορά την αναγραφή προέλευσης και λοιπών στοιχείων σήμανσης στη συσκευασία των νωπών προϊόντων (γάλα, κρέας, κλπ), είναι γνωστό ότι στο πλαίσιο της υποχρεωτικής υιοθέτησης της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, καταργήθηκε το όριο ζωής σε ορισμένα νωπά προϊόντα, μέτρο που έβαζε φραγμό στις αθρόες εισαγωγές. Τώρα, η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως με τις σημάνσεις προστατεύονται οι καταναλωτές από εισαγωγές προϊόντων αμφίβολης ποιότητας!  Μεγάλο μέρος στο βόρβορο του αστικού κράτους καταλαμβάνει η διαπλοκή του με τα αγροδιατροφικά μονοπώλια, με φυσικό επακόλουθο τα επαναλαμβανόμενα διατροφικά σκάνδαλα. Η κατά καιρούς μετατόπιση της ευθύνης από τους κρατικούς φορείς προς τις βιομηχανίες, με την εγκατάσταση πανάκριβων συστημάτων ελέγχου σε όλα τα στάδια της παραγωγής, δεν έδειξε να τα περιορίζει. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η ύπαρξη των δεκάδων κοινοτικών νόμων, κανονισμών, αποφάσεων και μηχανισμών δεν απέτρεψε την εμφάνιση επικινδύνων για τη δημόσια υγεία τροφίμων και ουσιών και βεβαίως δεν υπήρξε καμιά παραδειγματική τιμωρία των παραγωγών και διακινητών.
Ας θυμηθούμε το εμπλουτισμένο με ορυκτέλαια ισπανικό ελαιόλαδο, τα ορμονούχα βοοειδή, τα διοξινούχα κοτόπουλα, τα αφλατοξινούχα σιτηρά, τις τρελές αγελάδες, τις επικίνδυνες χρωστικές κλπ, κλπ. Αποδεικνύεται με τον πιο εμφανή τρόπο, η αποστασιοποιημένη δράση των μηχανισμών ελέγχου, η αδυναμία επιβολής των διατροφικών κανονισμών για την προστασία της δημόσιας υγείας από τις ηγεσίες των αρμοδίων φορέων, ο χωρίς προηγούμενο συγχρωτισμός πολιτικών και οικονομικών παραγόντων με συνέπεια την ασυδοσία του κεφαλαίου.
Τέλος, να πούμε πως ο νόμος περιλαμβάνει και τον «εκσυγχρονισμό» του αλιευτικού κώδικα. Έτσι, η κυβέρνηση στηρίζοντας τα «συλλογικά σχήματα διαχείρισης των υδάτων» και «δημιουργίας συνεργιών μεταξύ πρωτογενούς τομέα, μεταποίησης και τουριστικών μονάδων», ουσιαστικά παραχωρεί ιχθυοτρόφα ύδατα, λίμνες, ποτάμια, θαλάσσιους παραλιακούς χώρους, λιμνοθάλασσες, δημόσια ιχθυοτροφεία στο μεγάλο κεφάλαιο, που μόνο αυτό μπορεί να τα διαχειριστεί.