Η εισήγηση του σ. Α. Παπαδόπουλου στην εκδήλωση
του Μ-Λ ΚΚΕ, στην Αθήνα, στις 18 Γενάρη 2020
Καλησπέρα σύντροφοι και φίλοι.Να πω και εγώ καταρχήν εισαγωγικά ότι η νέα χρονιά μπήκε με πολύ σοβαρές και κρίσιμες εξελίξεις. Στις 3 του Γενάρη είχαμε αυτή τη δολοφονική επίθεση που εξαπέλυσε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ενάντια στο σημαίνον στέλεχος του ιρανικού κράτους και φυσικά αυτό δημιούργησε μία νέα αναστάτωση και τον κίνδυνο μιας πολεμικής αναμέτρησης στην περιοχή.
Αν και φαίνεται ότι έχει κάπως εκτονωθεί και ελεγχθεί η κατάσταση και αντέδρασε όπως αντέδρασε η ιρανική κυβέρνηση και απάντησε όπως απάντησε η αμερικανική κυβέρνηση αυτό δεν πρέπει καθόλου να μας εφησυχάζει και να δημιουργήσει την εντύπωση ότι εδώ η υπόθεση αυτή τελείωσε. Από μήνα σε μήνα παρατηρούμε διάφορα τέτοια, θα έλεγα πολεμικά σχεδόν, επεισόδια. Πριν από δύο μήνες είχαμε μια άλλη ιστορία στη Μέση Ανατολή με την επίθεση απροσδιόριστων ποιών δυνάμεων σε πετρελαιοφόρα, στη συνέχεια είχαμε το βομβαρδισμό των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων της Σαουδικής Αραβίας, υποτίθεται από την Υεμένη αλλά κι αυτό είναι θολό. Γενικώς η κατάσταση καθορίζεται από την αχαλίνωτη επιθετικότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που ξεκίνησε πριν από περίπου 2 χρόνια όταν κατήγγειλε ο Τραμπ μονομερώς την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν που είχαν πετύχει οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες στα πλαίσια του ΟΗΕ.
Και από τότε κλιμακώνεται διαρκώς μία κρίση στη Μέση Ανατολή με επίκεντρο πλέον το Ιράν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ετούτη τη στιγμή που συζητάμε υπάρχει αυτό το θανάσιμο εγκληματικό εμπάργκο των Ηνωμένων Πολιτειών σε βάρος του Ιράν που καταστρέφει χώρες και λαούς, που είναι μία θηλιά στο λαό του Ιράν, πολύχρονη και που κλιμακώνεται τώρα. Όσοι είδαν την είδηση, σήμερα ειπώθηκε πως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός απείλησε με νέους μεγάλους δασμούς την αυτοκινητοβιομηχανία της Ευρώπης εάν δεν συνταχθεί η Ευρώπη στο νέο εμπάργκο που θέλει να επιβάλει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στο Ιράν. Αυτή είναι η πολιτική του. Και δεν είναι μόνο το εμπάργκο στο Ιράν, είναι το εμπάργκο στη Βόρεια Κορέα, στην Κούβα, σε όσες χώρες θέλει να πλήξει, να ανατρέψει τις κυβερνήσεις τους, να επιβάλει τα δικά του συμφέροντα.
Αυτή είναι η κατάσταση στη Μέση Ανατολή αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα τελευταίο επεισόδιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τώρα και 15 χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κατεδαφίζει, κατερειπώνει, καταστρέφει τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Κήρυξε πόλεμο ενάντια στο Αφγανιστάν το 2001, ενάντια στο Ιράκ το 2003, ενάντια στην Λιβύη το 2011, ενάντια στη Συρία το 2011. Όλη αυτή η πολιτική είναι μία πολιτική ιμπεριαλιστικής επέμβασης, τεμαχισμού και καταστροφής των χωρών και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Ποιος είναι αυτός που ευθύνεται πραγματικά. Ποιος είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που οδηγεί τους λαούς σε αυτό το ποτάμι αίματος, σε αυτά τα εκατομμύρια των προσφύγων που γλιτώνουν από τους πολέμους του ιμπεριαλισμού και έρχονται εδώ με την προσφυγιά, όλοι όσοι δολοφονούνται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, είτε άμαχος πληθυσμός είτε στα πεδία των μαχών. Γιατί ναι, δεν πρέπει να ξεχνάμε σύντροφοι και φίλοι ότι ύστερα από 15 χρόνια κατακτητικών πολέμων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αυτός όχι μόνο δεν βγαίνει νικητής, αλλά βουλιάζει μέσα στο τέλμα των πολέμων και αυτό πρωταρχικά οφείλεται στη γενναία αντίσταση, στους ποταμούς αίματος που έδωσαν και δίνουν αυτοί οι λαοί του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας, της Παλαιστίνης, της Λιβύης στα πεδία των μαχών. Δεν πρέπει να μείνουμε στο σήμερα μόνο αλλά να δούμε τι έγινε αυτά τα 15 χρόνια στη Φαλούτζα, στη Βαγδάτη, στη Μοσούλη, στη Ναμπλούς, στη Ράλα , παντού όπου μπορούν οι λαοί να αντισταθούν. Και αυτό ακριβώς το πράγμα πρέπει να το προβάλλουμε και να δείχνουμε ότι οι αγώνες των λαών ήταν αυτοί που έχουν οδηγήσει σε μεγάλα αδιέξοδα τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, σε τέτοια αδιέξοδα που δεν του επέτρεψαν να διαμορφώσει αυτός τις εξελίξεις στη Συρία την τελευταία περίοδο και που αναγκάστηκε στην πραγματικότητα να υποχωρήσει με εξασθενημένες τις δυνάμεις του και με αδυναμία να επηρεάσει και να επιβάλει τη δική του γραμμή και τα δικά του συμφέροντα σε αυτή την περιοχή. Και βλέπουμε τώρα σε αυτή τη χώρα, στη Συρία, να διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο ο ρωσικός ιμπεριαλισμός. Το ίδιο βλέπουμε και στην Λιβύη, όπου δηλαδή η συνάντηση που έγινε πριν στη Μόσχα ανάμεσα στη Ρωσία, την Τουρκία και τους δύο αντιπροσώπους της Λιβύης, γίνεται από αυτές τις δυνάμεις και αυτοί είναι που εμφανίζονται σαν οι βασικές δυνάμεις για να επηρεάσουν τις εξελίξεις και να ρυθμίσουν την κατάσταση στην χώρα αυτή, στη Λιβύη. Αύριο γίνεται η Συνδιάσκεψη του Βερολίνου με τη συμμετοχή και των άλλων μεγάλων δυνάμεων, των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Κίνας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Μ. Βρετανίας και των υπόλοιπων χωρών από την οποία Συνδιάσκεψη λείπει η ελληνική κυβέρνηση, λείπει η Ελλάδα και αυτό πραγματικά είναι και ένα δείγμα εξευτελισμού της κυβέρνησης από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όσο κι αν θέλουν με ψευτοπαληκαρισμούς και λεονταρισμούς τώρα να εμφανιστούν ότι παίζουν κάποιο ρόλο, τα πραγματικά στοιχεία δείχνουν ότι η χώρα, η κυβέρνηση, η Ελλάδα απουσιάζει από μια τέτοια σοβαρή, ιμπεριαλιστική φυσικά Συνδιάσκεψη, που έρχεται να βάλει στο τραπέζι των ιμπεριαλιστών, το πρόβλημα που λέγεται Λιβύη, να δει πώς θα το αντιμετωπίσει. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός φαίνεται εξασθενημένος.
Δεν θέλω να παρανοήσουμε και να πούμε τώρα ότι η Αμερική εν πάση περιπτώσει είναι σε αποδρομή. Όχι, αλλά δεν μπορούμε να μη δούμε τις εξελίξεις που συντελούνται, και το λέω αυτό γιατί θα κατανοηθούν ορισμένα ζητήματα περισσότερο εάν δούμε αυτή την πλευρά.
Πρέπει να δούμε τις εξελίξεις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Πώς δηλαδή διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σκηνικό. Το 1990 ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εμφανίζεται να κυριαρχεί σε πλανητικό επίπεδο, να είναι η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη, η μοναδική υπερδύναμη, ιδιαίτερα ύστερα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Και έτσι ακριβώς κύλησε η δεκαετία του 1990 και η δεκαετία του 2000, όπου δηλαδή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός φαίνεται ότι είναι παντοδύναμος, ότι είναι αδιατάρακτη η παγκόσμια ηγεμονία και κυριαρχία του, ότι εξαπολύει πολέμους από δω και από κει, κατεδαφίζει τα Βαλκάνια το 99, τη Μέση Ανατολή, το Ιράκ το 1991, το Αφγανιστάν το 2001, το Ιράκ ξανά το 2003, αυτό που είπαμε μετά Συρία, Λιβύη και λοιπά. Φαινόταν δηλαδή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για δύο δεκαετίες ότι ήταν μόνος του, έπαιζε μπάλα μόνος του, ενώ η Ρωσία τη δεκαετία του 90 και του 2000 είναι βυθισμένη μέσα σε μία εσωτερική κρίση και αποτελμάτωση, με διαμελισμό και τεμαχισμό κομματιών της. Η Κίνα είναι ακόμα ανίσχυρη οικονομικά και πολιτικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση ψάχνεται και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι αυτός που είναι. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 βλέπουμε ότι αρχίζει και στομώνει η ιστορία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Σημείο καμπής είναι ακριβώς το 2015 με τις εξελίξεις στη Συρία, όπου αποφασιστικός λόγος και ρόλος δίνεται στον Ρωσικό ιμπεριαλισμό. Προηγούμενα η Ρωσία υπενθυμίζει την παρουσία της με την κρίση στην Κριμαία, όπου προσαρτά μέσα σε μία νύχτα την Κριμαία απαντώντας στο πραξικόπημα που οργανώνει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην Ουκρανία και όλη αυτή η ιστορία που είδαμε στο Μεϊντάν. Και βλέπουμε ότι το παγκόσμιο σκηνικό αλλάζει. Ταυτόχρονα η Κίνα, ιδιαίτερα αυτή τη δεκαετία, ξεχωρίζει, προσπερνά τη δεύτερη οικονομική δύναμη του πλανήτη, την Ιαπωνία, και όλο το διάστημα αυτό της τελευταίας δεκαετίας βλέπουμε ότι με μία μεγάλη ταχύτητα, διάρκεια και κλίμακα ανόδου τέτοιας έκτασης που δεν έχει δει ποτέ ο καπιταλιστικός κόσμος, η Κίνα υπερσκελίζει τους πάντες και τώρα στην πραγματικότητα είναι στην ίδια οικονομική θέση με τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αν μάλιστα υπολογιστεί το ΑΕΠ της Κίνας σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης που λέμε είναι πολύ περισσότερο από το ΑΕΠ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Σε κάθε περίπτωση η Κίνα είναι η χώρα που μπορεί με την κρατική υπόσταση της να αποτελέσει το βασικό ανταγωνιστή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο οικονομικό επίπεδο. Η Ρωσία όπως είπαμε προηγούμενα εμφανίζεται πολύ πιο ισχυρή και με νέους όρους μπαίνει στο τραπέζι και έτσι βλέπουμε ότι ξεκινάει η δεκαετία του 2020 εντελώς διαφορετικά από ότι ήταν ο πλανήτης το 1990. Αυτό νομίζω να το κρατήσουμε. Ποιό είναι το χαρακτηριστικό του; Το χαρακτηριστικό του είναι ότι πηγαίνουμε σε μία πολυπολική κατάσταση, δεν υπάρχει ένας αδιατάρακτος κυρίαρχος, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Υπάρχει και ο ρωσικός ιμπεριαλισμός και ο κινεζικός ιμπεριαλισμός και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, αν και εδώ οι εξελίξεις είναι στην αντίθετη κατεύθυνση, κλονίζεται η συνοχή και η ενότητα του, οι Βρετανοί φεύγουν, πάνε να προσκολληθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αρχίζουν και διαμορφώνονται πιο συγκεκριμένα τα μεγάλα μέτωπα και βλέπουμε Ρωσία και Κίνα συμβαδίζουν αλλά δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι θα πάνε μαζί πακέτο χωρίς αντιθέσεις μεταξύ τους. Βλέπουμε ότι η Μεγάλη Βρετανία αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στη Γαλλία και στη Γερμανία, ενώ Γαλλία και Γερμανία παίζουν με τη Ρωσία και την Κίνα σε αντιπαράθεση με τους Αμερικανούς και φυσικά οι Αμερικανοί πέρα από όλα τα άλλα έχουν και μία τεράστια εσωτερική διαπάλη και ένα διχασμό που δεν έχει γνωρίσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στις τελευταίες εκατονταετίες.
Δεν είναι φυσικά προσωπικό ζήτημα ανάμεσα στον Τραμπ και στην Πελόζι. Υπάρχουν προφανώς πολύ μεγάλες αντιθέσεις ανάμεσα στα μονοπώλια, την μονοπωλιακή αστική τάξη των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία έχει να κάνει και με την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην παγκόσμια σκηνή και όλο αυτό δημιουργεί μία νέα εικόνα για το 2020. Είναι μία εικόνα εξασθένησης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ενίσχυσης των ανταγωνιστών του, έχουμε δηλαδή μία μεγάλη ανακατάταξη σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν ξέρουμε πώς θα βγει αυτή η δεκαετία και πώς θα είναι ο πλανήτης μας το 2030. Σίγουρα όμως η τάση εξασθένησης της δύναμης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπάρχει, θα συνεχιστεί, όπως επίσης και η τάση ενδυνάμωσης των άλλων δυνάμεων. Τι μπορεί να δώσει αυτό, δεν μπορούμε να κάνουμε προφητείες. Αυτή είναι η πραγματικότητα όμως και αυτή ακριβώς η εξασθένιση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δίνει τη δυνατότητα σε χώρες περιφερειακές, όπως είναι η Τουρκία να διαπραγματευτεί με άλλους όρους την υπόστασή της. Της δίνει περιθώρια μιας διπλωματικής ευελιξίας και αξιοποίησης των αντιθέσεων σε επίπεδο ευρύτερο και έτσι έχουμε χώρες, και δεν θα είναι μόνο η Τουρκία, θα προκύψουν κι άλλες, οι οποίες πάνε να καλύψουν το κενό που αφήνει αυτή η υποχώρηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Και δημιουργείται μία κατάσταση όπου αυτή η χώρα, η οποία ήταν ασφυκτικά πριν από κάποια χρόνια προσδεμένη στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, βλέπουμε να διαπραγματεύεται διπλωματικά και όχι μόνο με διαφορετικούς όρους τη δική της υπόσταση και για αυτό ακριβώς σε ένα ρευστό τοπίο που υπάρχει στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργείται μία κατάσταση η οποία μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα σε επικίνδυνες, κρίσιμες εξελίξεις. Βλέπουμε Δηλαδή μία Τουρκία όχι μόνο να ανοίγεται προς την Ανατολή, στη Ρωσία δηλαδή και στην Κίνα, και προς το Ιράν, προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά ταυτόχρονα αυτό συνοδεύεται με μία επιθετική, επεκτατική πολιτική, το είδαμε πριν από δυο-τρεις μήνες με την Τουρκική εισβολή στη Βόρεια Συρία, όπου στην πραγματικότητα από κοινού με τη Ρωσία διαμόρφωσαν μία ζώνη στη Βόρεια Συρία, ένα προτεκτοράτο αρκετών δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων το οποίο το ελέγχουν, το οποίο είναι κατεχόμενο. Δεν είναι η πρώτη φορά που εισβάλει Τουρκία στη Συρία, είναι η τρίτη φορά και στο Ιράκ. Γιατί είναι μία δύναμη η οποία βλέπει ότι μπορεί να αξιοποιήσει τη σημερινή πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου και στη Μέση Ανατολή.
Η Τουρκία είναι μία χώρα μιας άλλης κλίμακας από την Ελλάδα. Είναι τώρα και 15 χρόνια μέλος του G20, δηλαδή της ομάδας η οποία συσπειρώνει τις 20 ας πούμε πιο ισχυρές χώρες του κόσμου. Είναι μία χώρα με το δεύτερο Νατοϊκό στρατό, έχει πενταπλάσιο ΑΕΠ από ότι η Ελλάδα, εξαπλάσιο πληθυσμό και έκταση από ότι η Ελλάδα. Και πάνω στη βάση αυτή ακριβώς και των διεθνών, εσωτερικών και γειτονικών εξελίξεων, δίπλα στις πάγιες διεκδικήσεις που είχε η άρχουσα τάξη της Τουρκίας, προσθέτει και καινούργια πράγματα. Τώρα και λίγα χρόνια, βάζει ανοιχτά το ζήτημα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης.
Εξάλλου αυτό έκανε στη Συρία, αυτό θέλει να κάνει και στα δυτικά της σύνορα, όχι μόνο στα ανατολικά. Θέλει να αναθεωρήσει τα σύνορα τα οποία καθορίστηκαν από την Λωζάνη και θα είδατε ότι και τώρα την επέμβαση της στη Λιβύη τη δικαιολογεί με το ότι εδώ έχουμε εμείς ιστορικούς δεσμούς με το λαό της Λιβύης, όταν η οθωμανική αυτοκρατορία ήλεγχε τη Βόρεια Αφρική.
Η Τουρκία φυσικά έχει ξένα στρατεύματα και βάσεις έξω από τη χώρα της. Διαθέτει βάσεις στη Συρία, στο Ιράκ, στο Κατάρ, στο Σουδάν, στη Σομαλία, στην Αλβανία. Είναι μία δύναμη η οποία θέλει να εμφανιστεί σαν ηγεμονική, περιφερειακή δύναμη, και από κει και πέρα βάζει ανοιχτά, με καθαρό τρόπο το ζήτημα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης εδώ στη Μεσόγειο στα σύνορα με την Ελλάδα. Το τουρκολιβυκό Σύμφωνο το οποίο οριοθέτησε τη θαλάσσια ζώνη Τουρκίας- Λιβύης είναι πραγματικά προκλητικό. Τόσο με τον ορισμό και τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, όσο και της ΑΟΖ που λέει, η Τουρκία τεμαχίζει την Ανατολική Μεσόγειο, αγνοεί παντελώς την ΑΟΖ και τα χωρικά ύδατα θα έλεγα, εκτός από τα έξι μίλια των ελληνικών νησιών, της Κρήτης, της Δωδεκανήσου και προφανώς όχι μόνο αυτών. Αυτή είναι η αντίληψη της Τουρκίας σε ότι αφορά την ΑΟΖ των ελληνικών νησιών,- αυτό ακριβώς είπε και ο Ερντογάν όταν έβγαλε την φωτογραφία εκεί που έδειξε στο Αιγαίο-, όπου στην πραγματικότητα η Τουρκία θεωρεί ότι πρέπει στο μέσον του Αιγαίου να χωριστούν οι δύο ζώνες, αγνοώντας εντελώς την ύπαρξη ελληνικών νησιών. Αλλά δεν είναι μόνο ότι αγνοεί την ΑΟΖ των ελληνικών νησιών. Εδώ βγήκε χθες για να το επιβεβαιώσει ξανά και ξανά ο Τσαβούσογλου και να πει ότι δεν έχει διευκρινιστεί η κυριαρχία των ελληνικών νησιών, πολλών νησιών που βρίσκονται στο Αιγαίο και πρέπει να δούμε τι κάνουμε με αυτά. Δεν μιλάμε τώρα για όλη αυτή την ιστορία των τελευταίων δεκαετιών όπου βάζει το ζήτημα της απειλής πολέμου αν τολμήσει η Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα πέρα από τα έξι μίλια, μαζί με όλες αυτές τις παραβάσεις, παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου από τη μεριά της Τουρκίας, αλλά το βασικό είναι ότι η Τουρκία θέτει ζήτημα εδαφικής κυριαρχίας. Και αυτή είναι η ουσία και αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα της εδαφικής επέκτασης προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα και με αυτό θα είμαστε αντιμέτωποι το επόμενο διάστημα. Γιατί βλέπουμε τώρα ότι αυτές οι απειλές κλιμακώνονται και δεν ξέρουμε σε ποια φάση μπορεί να κορυφωθούν και που να οδηγήσουν. Αυτή είναι η πραγματικότητα σε αυτή τη πραγματικότητα πρέπει να δούμε πως τοποθετούμαστε. Καταρχήν πώς απαντάει η ελληνική αστική τάξη, η ελληνική κυβέρνηση διαχρονικά, όχι μόνο τώρα.
Η πολιτική την οποία ασκεί η ελληνική αστική τάξη είναι ότι μέσα από την πολιτική της υποτέλειας και πρόσδεσης στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, μέσα από την αναζήτηση της προστασίας και της εύνοιας από τους Αμερικανούς θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την τουρκική επιθετικότητα. Και στη βάση αυτή μετατρέπει την Ελλάδα σε μία αμερικανική στρατιωτική βάση και νατοϊκή, την κάνει πολεμικό ορμητήριο, τα δίνει όλα στους Αμερικανούς για να μπορέσει να κερδίσει αυτή την εύνοια και αυτή την προστασία μπροστά στην επιθετικότητα του τουρκικού επεκτατισμού. Αυτή είναι η πολιτική που ασκεί πολλά χρόνια τώρα η ελληνική ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της. Δεν ξέφυγε ι βέβαια από αυτή την πολιτική, η πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκτός των άλλων αποενοχοποίησε και τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό από όλη αυτή την πάλη που ανέπτυσσε η αριστερά, και το τι ακριβώς εκφράζει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός για την Ελλάδα.
Ταυτόχρονα όλο το διάστημα αυτό ακολουθεί μία πολιτική κατευνασμού στην προσπάθειά της να μπορέσει να αποφύγει μία αντιπαράθεση με την πλευρά της Τουρκίας και να μην οδηγηθούν τα πράγματα όπως είπε χθες ο Δένδιας σε μία πολεμική αναμέτρηση. Αυτή η πολιτική του κατευνασμού τη βλέπουμε και σήμερα, είναι αυτή η πολιτική η οποία θέλει να στείλει τις διαφορές στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και αυτό να αποφασίσει για ό,τι μπορεί να θεωρηθούν διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες. Το ταξίδι του Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη ήταν ενδεικτικό ακριβώς της πολιτικής της ελληνικής ολιγαρχίας. Θυμόμαστε, πρόσφατο είναι, τι ακριβώς είπε ο Μητσοτάκης στο Τραμπ. Αδημονούμε για τη στήριξή σας, και χθες μάλιστα, προχθές, σε μία συνέντευξη του υπογράμμισε ότι ο Πομπέο είπε πως οι Ηνωμένες Πολιτείες εγγυώνται την ασφάλεια της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία. Αυτή είναι η πολιτική ιδεολογία τους. Πρωθυπουργός χώρας που βγαίνει και λέει ότι την ασφάλεια της χώρας του την εγγυώνται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Και μόνο αυτό δείχνει την ιδεολογία του ραγιαδισμού, της υποτέλειας και της ξενοδουλείας μιας χώρας, της κυβέρνησής της μάλλον, η οποία εναποθέτει στους ξένους προστάτες την ασφάλεια της χώρας και του λαού της. Αυτή είναι η πολιτική τους και με αυτή την πολιτική που να πάει η χώρα. Για αυτό λέμε ότι αυτή η πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας είναι μία πολιτική που οδηγεί σε μεγάλα αδιέξοδα και που βέβαια δεν μπορούμε εμείς να θεωρήσουμε ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι ο εγγυητής της ασφάλειας της χώρας. Αυτό θεωρούσαν και στην Κύπρο το 74, αυτό θωρήσανε και οι Κούρδοι και όσοι άλλοι θεώρησαν ότι θα μπει μπροστά ο ένας ή ο άλλος ιμπεριαλιστής για να εγγυηθεί την ασφάλεια τους. Όπως έλεγε ο Τσόρτσιλ οι μεγάλες χώρες δεν έχουν σταθερούς συμμάχους, αλλά σταθερά συμφέροντα. Αυτά είναι που καθορίζουν την πολιτική τους, και φυσικά μπροστά σε αυτή την κατάσταση που υπάρχει ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία, όπου δηλαδή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει στην τροχιά του την Τουρκία δεν πρόκειται να θυσιάσει το οτιδήποτε για να σώσει την Ελλάδα από μία τέτοια επιθετική πολιτική της άρχουσας τάξης της Τουρκίας.
Τώρα απέναντι σε αυτή την κατάσταση ποια είναι η πολιτική των άλλων κομμάτων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος το προηγούμενο διάστημα εφάρμοσε μία τέτοια πολιτική υποτέλειας και ξενοδουλείας απέναντι στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό εμφανίζεται τώρα να λέει ας μην υπογράψουμε την ανανέωση της Συμφωνία για τις βάσεις, πριν εγγυηθούν οι Αμερικανοί την ασφάλεια της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα το ίδιο λέει και αυτός και προσπαθεί να δημαγωγήσει ακριβώς για να εμφανιστεί τώρα και με κάποια αντιαμερικανική μάσκα , αλλά στην ουσία και τα δύο βασικά κόμματα, και η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, και τα υπόλοιπα βέβαια, ακολουθούν την ίδια πολιτική. Απέναντι σε αυτή την κρίσιμη κατάσταση που μπορεί να γεννήσει και κινδύνους θερμών επεισοδίων και πολέμου γιατί τα σενάρια, όχι τα θεωρητικά, τα πραγματικά, τα υπαρκτά μπορούν να οδηγήσουν εκεί. Ο Ερντογάν δήλωσε ότι μέσα στο 2020 θα στείλει γεωτρύπανα, ερευνητικά σκάφη και πολεμικά πλοία που θα τα συνοδεύουν για να τρυπήσει πάνω στην ΑΟΖ που καθόρισε με τη Λιβύη. Αυτή που θεωρεί ότι είναι υφαλοκρηπίδα του, αυτή που θεωρεί ότι δεν μπορεί κανένας άλλος να ασκήσει την οποιαδήποτε κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα σε αυτή την ΑΟΖ που έχει καθοριστεί από τις δύο αυτές χώρες, και λέει λοιπόν ότι εγώ ετοιμάζομαι μέσα στο 2020 να πάω και να τρυπήσω νότια της Κρήτης. Τι θα συμβεί; Μπορεί να σταθεί κυβέρνηση στην Ελλάδα η οποία θα μείνει άπραγη μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, όπου δηλαδή θα θεωρήσει η Τουρκία πως αυτή όλη η ζώνη των δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων αποτελεί κυριαρχικό της δικαίωμα και ότι η Κρήτη δεν έχει υφαλοκρηπίδα; Νομίζω ότι θα κορυφώσει έτσι κι αλλιώς την κατάσταση και την κρίση εδώ στην περιοχή μας και νομίζω πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ό,τι μπορεί να συμβεί σε αυτή την περίπτωση. Δεν χρειάζεται να κινδυνολογούμε, εμείς πολιτικά θα μιλήσουμε, πολιτικά πρέπει να απευθυνθούμε στον κόσμο και να τον καλέσουμε σε μία επαγρύπνηση σε έναν αγώνα, σε μια κατεύθυνση τέτοια που πραγματικά μπορεί να συνδέσει τις θέσεις, τις απόψεις μας, το προσανατολισμό μας με την ελληνική κοινωνία, με τους εργαζόμενους.
Πώς στέκεται σε αυτή την κατάσταση η αριστερά, ή οι δυνάμεις τουλάχιστον που αναφέρονται στην αριστερά, πώς στέκεται το Μ-Λ ΚΚΕ σε μία τέτοια κρίσιμη κατάσταση.
Καταρχήν σύντροφοι να σημειώσουμε ότι υπάρχει μία σοβαρή υποβάθμιση της έννοιας του πατριωτικού αγώνα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Με τρόπο μεθοδικό, δεν θέλω να θεωρήσω συνειδητό, αλλά εκ των πραγμάτων από τη στάση και τη θέση που παίρνουν οι άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά, τόσο για την έννοια της πατρίδας όσο και για την υπόθεση και την έννοια της εθνικής Ανεξαρτησίας και του αγώνα του εθνικοαπελευθερωτικού που αποτέλεσε το άρμα για την αριστερά της Ελλάδας να αναχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του έθνους όλο το διάστημα αυτό τώρα και 70 χρόνια, να βυζαίνει από αυτούς τους αγώνες και να τροφοδοτεί και να εξοπλίζει τις νέες γενιές με τους μεγάλους αγώνες που έκανε η αριστερά στο όνομα του εθνικού και λαϊκού συμφέροντος. Αυτά έχουν υποχωρήσει και έχουν υποχωρήσει με συγκεκριμένες ευθύνες και θέσεις αυτών των οργανώσεων και πρώτα από όλα του ΚΚΕ. Όταν το ΚΚΕ ισχυρίζεται και λέει ότι η χώρα μας δεν είναι χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό, ότι η χώρα μας είναι μία ιμπεριαλιστική χώρα, ότι είναι λάθος και εναντιώνεται και καταγγέλλει εκείνους που παλεύουν για την εθνική ανεξαρτησία και ό,τι έχει εθνικό το αποδιώχνει και το εξοβελίζει, αυτό τί πράγμα καλλιεργεί στον κόσμο της αριστεράς, δεν λέω γενικά στον ελληνικό λαό. Ότι η αριστερά δεν τα πάει καλά με τον αγώνα για τα εθνικά συμφέροντα, δεν θέλει να έχει πάρε-δώσε με αυτά. Η αριστερά ή το κομμουνιστικό κίνημα υποτίθεται είναι το κίνημα του αντικαπιταλισμού, της πάλης για την επανάσταση και τη σοσιαλιστική εξουσία. Και εκχωρεί αυτό το έδαφος στους ακροδεξιούς και στους φασίστες να εμφανίζονται ότι είναι υποτίθεται υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων.
Έτσι οι εθνοπροδότες , οι πατριδοκάπηλοι, οι εθνοκάπηλοι είναι εκείνοι που μιλάνε στο όνομα των εθνικών συμφερόντων, δημαγωγούν ασύστολα, ψεύτικα και η αριστερά κάνει πως δεν γνωρίζει για αυτό το πράγμα. Είναι μάλιστα ορισμένοι που ντρέπονται να πούνε εθνική ανεξαρτησία, λένε σκέτο ανεξαρτησία, γιατί τους πέφτει βαρύ το σύνθημα να πούνε παλεύουμε για εθνική ανεξαρτησία. Όταν λοιπόν υπάρχει αυτή η κατάσταση, αυτό διαβρώνει, υποχωρεί και το πνεύμα το αγωνιστικό της πάλης απέναντι καταρχήν στον ιμπεριαλισμό, απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, απέναντι στο Ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, για να σπάσουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, αυτά που θεωρεί το ΚΚΕ ότι δεν υφίστανται, γιατί η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα εξαρτημένη, είναι ιμπεριαλιστική , που θα κάνει ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Δηλαδή τώρα η Ελλάδα με την Τουρκία θα κάνουν πόλεμο ιμπεριαλιστικό. Όταν λες ότι αυτός ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, όταν λες ότι αυτός είναι άδικος και από τις δύο πλευρές, αντιδραστικός, τι έννοια έχει να πεις ότι εγώ θα υπερασπίσω τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μου; Δεν έχει καμία έννοια αυτό. Όταν λες ότι ο πόλεμος είναι άδικος, αντιδραστικός, τότε δεν έχει νόημα η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας σου, λες κάτω οι δυο αστικές τάξεις, επανάσταση , θα πάρουμε τη σοσιαλιστική εξουσία. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του πολέμου που λέει άδικος και αντιδραστικός ή ιμπεριαλιστικός ακόμα περισσότερο. Άρα δεν μπορείς να λες και το ένα και το άλλο. Και υπερασπίζομαι την κυριαρχία, αν υποθέσουμε εξαπολύσει επίθεση η Τουρκία, αλλά και ο πόλεμος αυτός είναι άδικος και αντιδραστικός .
Κοιτάξτε σύντροφοι, τα σενάρια του πολέμου που έχουμε μπροστά μας για να είμαστε συγκεκριμένοι και ρεαλιστές δεν είναι κι ούτε τα βάζει η ελληνική αστική τάξη. Δεν θα έχουμε σενάριο για να πάρουμε την κόκκινη Μηλιά ούτε για να αναστήσουμε τον μαρμαρωμένο βασιλιά.
Το βασικό σενάριο που μπορεί να υπάρχει και υπάρχει δηλαδή, είναι η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την πλευρά της Τουρκίας. Αυτό είναι φανερό, το βλέπουμε, το διαπιστώνουμε. Απαλλάσσει αυτό από τις ευθύνες της την ελληνική αστική τάξη; Όχι βέβαια και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι ακριβώς η δική μας θέση. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε καθώς είναι προσδεμένη ασφυκτικά η ελληνική αστική τάξη στον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό και ο πόλεμος δεν είναι ακριβώς συγκεκριμένος, ποια χρονική στιγμή, ποιες δυνάμεις, πως και λοιπά. Μπορεί στην Ανατολική Μεσόγειο να γίνουνε ευρύτερες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις με Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες δεν ξέρω ποιες άλλες δυνάμεις, και στο βαθμό που είμαστε εμείς εδώ ασφυκτικά δεμένη στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν μπορούμε να αποκλείσουμε να μη γίνουν τυχοδιωκτισμοί πριν από την ελληνική αστική τάξη και επιθετικές ενέργειες. Εξάλλου βλέπουμε ένα άλλο στοιχείο της πολιτικής της είναι υποτίθεται οι περίφημες τριμερείς συμμαχίες. Η συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ -Κύπρου και Αιγύπτου. Εμείς σύντροφοι δεν έχουμε καθορίσει ετούτη τη στιγμή ποιος είναι ο χαρακτήρας ενός ενδεχόμενου πολέμου ανάμεσα στις δυο χώρες. Θα το καθορίσουμε τη στιγμή που πρέπει, όταν πρέπει ή αν θέλετε όταν ξεσπάσει αυτός ο πόλεμος. Όπως καθορίσαμε τη θέση του Μ-Λ ΚΚΕ απέναντι στον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές από δω ή από κει, όταν έγινε ο πόλεμος και είπαμε στα Βαλκάνια ή στη Μέση Ανατολή ότι είναι άδικος, κατακτητικός ιμπεριαλιστικός από την πλευρά του αμερικανικού, του ευρωπαϊκού, του νατοϊκού ιμπεριαλισμού και δίκαιος από την πλευρά των λαών και των χωρών που παλεύουν απέναντι σε αυτόν τον επιθετικό πόλεμο.
Αυτό θα κάνουμε και όταν και εδώ ξεσπάσει ο πόλεμος, αλλά έχοντας ξεκαθαρίσει τις αρχές πάνω στη βάση των οποίων στηρίζουμε αυτή ακριβώς την εκτίμηση μας. Έχουμε ξεκαθαρίσει ποια είναι η πραγματικότητα στην περιοχή και ταυτόχρονα η θέση η δική μας λέει ότι αν η χώρα βρεθεί μπροστά στον κίνδυνο πολεμικής εισβολής, καταπάτησης εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, εμείς θα υπερασπίσουμε την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας.
Αν η χώρα μας προβεί σε τυχοδιωκτικές και επιθετικές κινήσεις εμείς θα καταγγείλουμε αυτές τις επιθετικές κινήσεις και θα καλέσουμε το λαό και στο ένα και στο άλλο να αντισταθεί. Αυτή είναι η δική μας η θέση και όχι ότι αυτή τη στιγμή πρέπει εμείς εδώ να θεωρήσουμε ότι ο πόλεμος που μπορεί να γίνει είναι άδικος, όπως λένε όλες αυτές οι οργανώσεις, είναι πόλεμος αντιδραστικός. Γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν ενδιαφέρεσαι για τα σύνορα. Δεν υπάρχει αγώνας, πάλη να μην αλλάξουν τα σύνορα, να παραμείνουν ως έχουν, να μην υπάρξει επίθεση από τη μία ή την άλλη πλευρά για να αλλοιώσει και να αποσπάσει εδάφη από τη μία ή την άλλη χώρα. Και βλέπουμε ότι αυτός ο οποίος θέτει αυτό το ζήτημα, δηλαδή να αποσπάσει εδάφη και έχει αποσπάσει εδάφη στη Συρία, είναι η Τουρκική ολιγαρχία. Έτσι εμείς τοποθετούμαστε απέναντι σε αυτά τα ζητήματα που θεωρούμε ότι είναι κρίσιμα και στα οποία νομίζουμε ότι πρέπει να βάλουμε στο πραγματικό τους πλαίσιο τις θέσεις και τις απόψεις που υποστηρίζει το Μ-Λ ΚΚΕ.
Δηλαδή να παλέψουν οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας για την ελληνοτουρκική φιλία, σε ένα κοινό αγώνα απέναντι στον ιμπεριαλισμό και στην αστική τάξη, αλλά μία ελληνοτουρκική φιλία που θα στηρίζεται και πάνω στην καταδίκη οποιασδήποτε επιθετικής, επεκτατικής πολιτικής, σε οποιοδήποτε αλλαγή συνόρων, σε οποιαδήποτε ιστορία που θέλει να βάλει μία αστική τάξη σε περιπέτειες εδώ τους δύο λαούς, η μία ή η άλλη. Αυτή είναι η πάλη που πρέπει να κάνουμε, ή πάλη δηλαδή για την αποτροπή του πολέμου, για να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, την αμερικανική κηδεμονία, τις αμερικάνικες βάσεις , την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μπορέσει να παλέψει για την αποτροπή του πολέμου στη βάση αυτής ακριβώς της ελληνοτουρκικής φιλίας που θα έχει ξεκαθαρίσει και θα έχει οριοθετήσει ακριβώς τα πράγματα όπως είναι .
Λοιπόν σε αυτή τη βάση εμείς σύντροφοι και φίλοι καλούμε τον κόσμο να παλέψει, να σταθεί και πιστεύουμε ότι το επόμενο διάστημα θα μας δώσει τη δυνατότητα να ξαναδούμε και να ξανασυζητήσουμε πάνω στα προβλήματα αυτά. Υπάρχουν πολλές πλευρές που δεν μπορούσαν να μπουν στο τραπέζι. Μπορούμε μέσα από τη συζήτηση, μέσα από τις τοποθετήσεις να αναδειχθούν ερωτήματα, ή απόψεις , θέσεις οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν την κουβέντα μας για αυτά τα ζητήματα. Με αυτό το πράγμα σύντροφοι και φίλοι νομίζω να ξεκινήσει η συζήτηση. Ευχαριστώ.
