Δεν τα κατάφερε ο εργάτης της ΑΡΜΟΣ!
Η κακιά η ώρα λένε όσα αστικά ΜΜΕ και ιστοσελίδες του κάναν τη τιμή να ασχοληθούν μαζί του, για να μετατρέψουν την είδηση του θανάτου σε σπαραξικάρδιο σώου συγκέντρωσης πολλών λάικ και διαφημίσεων, άντε στη καλύτερη περίπτωση το "ατύχημα" να οφείλεται σε κάποιες ακόμη αδιευκρίνιστες συνθήκες οι οποίες ακόμη ερευνώνται. Πιθανά να βγει και κανένα πόρισμα που να ρίχνει τις ευθύνες στον ίδιο. Που αφού δεν φρόντισε η εταιρία για την ασφάλειά του έπρεπε να είχε φροντίσει ο ίδιος δείχνοντας υπευθυνότητα απέναντι στον εαυτό του, τη γυναίκα του και το παιδί του! Έχει ξανασυμβεί άλλωστε, τα 'χουμε ξανακούσει. Πέρα από το ότι εδώ δεν υπάρχει κανένας "εθνικός εχθρός" που να πιέζει τα πράγματα στα άκρα ώστε να πάθει ...vertigo ο εργάτης! Ας πρόσεχε λοιπόν. Οπότε και η Βουλή δεν θα αναλάβει τα έξοδα του παιδιού του. Αυτό να αναλάβει τις ευθύνες του από τώρα μαζί με τη μάνα του! Ποιος ...νοιάστηκε!
Για το εργάτη δεν θα δούμε λοιπόν και πολλά δημοσιεύματα, ούτε ανταποκρίσεις, έστω και μερικών δευτερολέπτων, δεν θα δούμε σημαίες μεσίστιες ούτε θα κλάψουν ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, ο Καμμένος, η Γεννηματά και ο Λεβέντης, δεν θα του αποδοθούν τιμές ήρωα από τον πρόεδρο της δημοκρατίας.
Άλλωστε ξεκαθαρίστηκε από την πρώτη στιγμή για το τι αξία έχει η ζωή ενός εργάτη: «συνεχίζουμε κανονικά τις εργασίες, δεν θα σταματήσουμε για ένα ατύχημα»! Αλίμονο! Σιγά τώρα, αναλώσιμο είδος είναι εξάλλου ο εργάτης. Εργαλείο που αντικαθίσταται εύκολα. Θα φύγει αυτός θα έρθει κάποιος άλλος, μιας και υπάρχουν κάμποσοι εφεδρικοί υποψήφιοι νεκροί στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους στην αναμονή. Και δεν αλλάζει το γεγονός ότι η δήλωση αυτή έγινε από κάποιον προϊστάμενο και όχι επίσημα από την διεύθυνση του εργοταξίου! Η ουσία παραμένει, την άποψη της (κάθε) εργοδοσίας τόλμησε να εκφράσει ο προϊστάμενος -αυτός δεν είναι ο ρόλος κάθε προϊστάμενου;- ανοιχτά και ξάστερα και οι διευκρινήσεις - έμμεσες συγγνώμες - από τους εκπροσώπους του (δήθεν) εργατικού συνδικαλισμού περιττεύουν και προσβάλουν τους εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες της τάξης μας!
Ο πραγματικός εχθρός του κάθε εργάτη και εργαζόμενου είναι υπαρκτός, είναι εδώ, είναι οργανωμένος και κυνικός. Είναι ταξικός και την θανατηφόρα αλαζονεία του τη στηρίζει στην απουσία πραγματικού εργατικού κινήματος που αντί οι εκπρόσωποί του να προσπαθούν να καταλαγιάσουν την οργή των εργατών θα προσπαθούν να την υποθάλψουν και να την κάνουν οργανωμένη δύναμη που να την τρέμει το κεφάλαιο. Που θα υπερασπίζεται τη ζωή, τα δικαιώματα του κάθε εργάτη συλλογικά και οργανωμένα, που δεν θα αρκείται σε υποσχέσεις ...αλληλεγγύης και σε τυπικές τετράωρες στάσεις εργασίας ή υποσχέσεις διεκδίκησης μέτρων ασφαλείας για λογαριασμό του αλλά θα τα επιβάλει το ίδιο! Μέχρι να επιβάλει ότι θα γίνει κάτοχος όλων όσων του ανήκουν στέλνοντας στον κοινωνικό τάφο τους εκμεταλλευτές του. Γιατί και ο θάνατος ταξικό ζήτημα είναι!
Ανάρτηση από Αντίσταση στις γειτονιές
