Ομιλία του σ. Πέτρου Κουφοβασίλη στην κεντρική εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση
100 χρόνια από τον Οκτώβρη 1917, παρά τις αναπαραγόμενες αντικομμουνιστικές εκστρατείες δυσφήμισης και κατασυκοφάντησης, η λάμψη και η ακτινοβολία της Οκτωβριανής επανάστασης φωτίζει αδιάλειπτα το δρόμο των λαών, στον αγώνα τους για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό.
Η Οκτωβριανή επανάσταση ήταν η πρώτη στον κόσμο νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση.
Τον πρόλογό της , αποτέλεσε η αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη 1917. Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος -άδικος, αντιδραστικός, καταχτητικός από όλες τις εμπόλεμες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις κεντρικές αυτοκρατορίες από τη μια μεριά και την τριπλή συμμαχία Αγγλίας, Γαλλίας και τσαρικής Ρωσίας από την άλλη- εξακολουθούσε να μαίνεται, θερίζοντας αδυσώπητα εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Η μεγαλοαστική τάξη και οι τσιφλικάδες θησαύριζαν από τον πόλεμο. Διδαγμένο από την πείρα της επανάστασης του 1905, θα δυναμώσει και θα οξυνθεί το επαναστατικό κίνημα των λαϊκών μαζών, για το γκρέμισμα της αιματοβαμμένης τσαρικής μοναρχίας των Ρομανώφ, για την ειρήνη ενάντια στην ιμπεριαλιστική σφαγή και για να δοθεί γη στους χωρικούς.
Η ένοπλη επανάσταση του Φλεβάρη – Μάρτη θα βγάλει ορμητικά στο προσκήνιο τις μάζες του λαού, θα καταλύσει την τσαρική απολυταρχία, αλλά η αστική Προσωρινή κυβέρνηση που θα την αντικαταστήσει, θα συνεχίσει τον πόλεμο, όπως πρόσταζαν τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και των τσιφλικάδων. Ο Λένιν επιστρέφοντας στη Ρωσία, μετά την επανάσταση του Φλεβάρη, θα καθορίσει με τις “Θέσεις του Απρίλη” τα καθήκοντα του μπολσεβίκικου κόμματος, της εμπροσθοφυλακής του προλεταριάτου, για την κατάκτηση με το μέρος του κόμματος των πλατιών εργατικών και αγροτικών μαζών, για το πέρασμα από την αστικοδημοκρατική στη σοσιαλιστική επανάσταση. Μέσα από έναν πολυσύνθετο αγώνα που θα ακολουθήσει, με φάσεις υποχώρησης και φάσεις ανόδου του επαναστατικού κινήματος, από την εκχώρηση της εξουσίας των Σοβιέτ στην αστική κυβέρνηση του Κερένσκι κι ως τη συντριβή του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος του Κορνίλωφ, που θα αναζωογονήσει και θα δώσει νέα ορμή και δύναμη στις πόλεις και την ύπαιθρο, στα Σοβιέτ, η ταχτική του μπολσεβίκικου κόμματος, θα εξασφαλίσει την κατάχτηση της εμπιστοσύνης των καταπιεζομένων μαζών, τον γεμάτο αυταπάρνηση αγώνα και την υποστήριξη της πολιτικής του από την τεράστια πλειοψηφία του λαού. Θα το επιβεβαιώσει πλήρως, η ένοπλη εξέγερση της Πετρούπολης.
Τη νύχτα της 25ης προς 26 Οκτώβρη 1917, πριν από 100 χρόνια, οι επαναστάτες εργάτες, αγρότες και στρατιώτες , θα καταλάβουν με έφοδο τα Χειμερινά Ανάκτορα στην Πετρούπολη και θα συλλάβουν τα μέλη της αστικής Προσωρινής Κυβέρνησης. Η αστική εξουσία θα ανατραπεί και όλη η εξουσία θα περάσει στα χέρια των Σοβιέτ. Το ιστορικό 2ο πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ θα αναγγείλει σ' όλη τη Ρωσία πως “στηριγμένο στη θέληση της τεράστιας πλειοψηφίας των εργατών, των φαντάρων και των αγροτών, στηριγμένο στη νικηφόρα εξέγερση των εργατών και της φρουράς της Πετρούπολης παίρνει την εξουσία στα χέρια του”. Οι εργασίες του συνεδρίου θα τελειώσουν, έχοντας συγκροτήσει την πρώτη σοβιετική κυβέρνηση, το Συμβούλιο των επιτρόπων του λαού, με πρόεδρο τον Λένιν, ενώ τα πρώτα διατάγματα που θα ψηφίσει ο συνέδριο, είναι το “διάταγμα για την ειρήνη” και το “διάταγμα για τη γη”, διατρανώνοντας τη θέληση του επαναστατημένου λαού για ειρήνη και κάνοντας πράξη την παναγροτική εντολή, καταργώντας άμεσα την ιδιοκτησία γης των τσιφλικάδων και χωρίς καμιά αποζημίωση. Η ένοπλη εξέγερση της Πετρούπολης είχε θριαμβεύσει. Οι ομοβροντίες του θωρηκτού Αβρόρα (Αυγή) θα σημάνουν το χάραμα ενός καινούργιου κόσμου. Στις 2 Νοέμβρη 1917 θα υπογραφεί από τους Λένιν και Στάλιν η “διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών της Ρωσίας”. Στις 3 Νοέμβρη η εξουσία των Σοβιέτ νίκησε ολοκληρωτικά και στη Μόσχα, και σε μερικούς μήνες, ως το Γενάρη – Φλεβάρη 1918, η επανάσταση θα απλωθεί νικηφόρα σ' όλη τη Ρωσία.
Ανατρέποντας την εξουσία της αστικής τάξης και εγκαθιδρύοντας την εξουσία των Σοβιέτ, τσακίζοντας διαδοχικά όλα τα φρούρια της αντεπανάστασης, τις αντιδραστικές συνωμοσίες και τις απόπειρες ανατροπής της σοβιετικής εξουσίας, τις στρατιωτικές επεμβάσεις του διεθνούς κεφαλαίου, η νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη, θα δημιουργήσει νέο τύπο κράτους, το σοβιετικό σοσιαλιστικό κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου. Για πρώτη φορά στην ιστορία θα γεννηθεί κράτος που μάχεται για την απελευθέρωση των καταπιεζομένων τάξεων από κάθε σκλαβιά, ανυψώνοντας την εργατική τάξη σε τάξη πολιτικά κυρίαρχη, κάνοντας “της γης τους κολασμένους”κύριους της ζωής και της κοινωνίας τους. Πολλές επαναστάσεις, επαναστατικές εξεγέρσεις, μακρόχρονοι και αιματηροί ταξικοί αγώνες είχαν βάλει στο παρελθόν τη σφραγίδα τους στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας.
Μα καμιά δεν έθεσε κι ούτε μπορούσε να θέσει πρακτικά, το ζήτημα της κατάργησης όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων, της εξάλειψης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό έκανε και μ' αυτό ενέπνευσε τους λαούς και τα καταπιεζόμενα έθνη παντού στον κόσμο η Οκτωβριανή Επανάσταση.
Στις 21 του Γενάρη 1924, ο ηγέτης της επανάστασης Λένιν πέθανε, αφήνοντας πίσω του ένα έργο αθάνατο.
Λίγους μήνες πριν, το Νοέμβρη 1922, στον τελευταίο δημόσιο λόγο του στην Ολομέλεια του Σοβιέτ της Μόσχας, θα καλέσει στην εκπλήρωση με κάθε θυσία του καθήκοντος της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και θα εκφράσει τη βαθειά πεποίθησή του πως “όχι αύριο μα μέσα σε λίγα χρόνια” απ' τη Ρωσία της ΝΕΠ θα βγει μια Ρωσία σοσιαλιστική. Το γιγάντιο αυτό επίτευγμα έμελλε να πραγματοποιηθεί στα κατοπινά χρόνια.
Όσο κι αν ουρλιάζουν οι αντιδραστικοί εναντίον της Οκτωβριανής Επανάστασης κι όσο κι αν πασκίζουν να θάψουν κάτω από τις λάσπες του αντικομμουνισμού τα ιστορικά επιτεύγματά της, η σημασία τους παραμένει ανεξάλειπτη. Κάτω από το καθεστώς της δικτατορίας του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση του Λένιν και στη συνέχεια του Στάλιν, σε τρομερά δύσκολες συνθήκες -εμφύλιος πόλεμος, εσωτερική υπονόμευση και αντεπανάσταση, στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, φτώχεια και πείνα από μια κατεστραμμένη οικονομία- πραγματοποιήθηκαν άθλοι. Στη θέση μιας καθυστερημένης και οικονομικά εξαρτημένης από το ξένο κεφάλαιο Ρωσίας των τσιφλικάδων και καπιταλιστών, στη θέση ενός αδύνατου αγροτικού και βιομηχανικού συστήματος, πρωτόγονου και ρημαγμένου από τον μακρόχρονο ιμπεριαλιστικό και εμφύλιο πόλεμο, ορθώθηκε και οικοδομήθηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, που σε διάστημα δύο δεκαετιών βρέθηκε στις κορυφές των τότε ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Με την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την εθνικοποίηση της βιομηχανίας, την κολλεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας και την εγκαθίδρυση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, η σοσιαλιστική οικονομία γνώρισε πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης απαλλαγμένη από τις κρίσεις και την τεράστια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων που γνώριζαν την αντίστοιχη περίοδο οι καπιταλιστικές χώρες.
Όταν το 1929 – 30 ο παγκόσμιος καπιταλισμός παράδερνε στην οικονομική κρίση και εκατομμύρια άνεργοι αύξαιναν τις στρατιές των εξαθλιωμένων είτε και λιμοκτονούσαν στις ΗΠΑ και στις άλλες καπιταλιστικές μητροπόλεις, η ανεργία στη Σοβιετική Ένωση εκμηδενίζονταν, απελευθερώνοντας την εργατική τάξη απ' τον οδυνηρό αυτόν βραχνά.
Η κοινωνική θέση της Γυναίκας θα αλλάξει ριζικά, απ' την πρώτη στιγμή της επανάστασης. Γυναίκες θα αναλάβουν καθήκοντα από το υπουργικό συμβούλιο ως τις διεθνείς προξενικές αντιπροσωπείες και τη διεύθυνση παραγωγικών μονάδων. Θα διακηρυχθεί και θα επιδιωχθεί η έμπρακτη προώθηση της ισοτιμίας και των εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών, στη βιομηχανία και στα κολχόζ, στις κοινωνικές υπηρεσίες και σ' όλα τα μέτωπα. Οι γυναίκες θα αποκτήσουν στη σοβιετική Ρωσία το δικαίωμα ψήφου, όταν η ψήφος των γυναικών καθιερώθηκε στις περισσότερες καπιταλιστικές χώρες, πολλά χρόνια ή ακόμα και πολλές δεκαετίες αργότερα. Αφ' ότου το σοβιετικό κράτος ανασυγκρότησε την οικονομία, θα διαθέσει πόρους για να εξασφαλιστεί στέγη για όλους, όταν ως τις μέρες μας στα “ελεύθερα” και αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη άνθρωποι κοιμούνται στο δρόμο και κάτω απ' τα γεφύρια. Η ανασυγκρότηση της σοβιετικής οικονομίας, επέτρεψε τη σταθερή αναβάθμιση της υποχρεωτικής Παιδείας, αναπτύχθηκαν πρωτοποριακοί παιδαγωγικοί πειραματισμοί, ενώ κατοχυρώθηκαν η δωρεάν ιατρική περίθαλψη, τα μέτρα προστασίας, ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους εργασίας και η μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας.
Μια πολιτιστική επανάσταση θα ξεδιπλωθεί πλατιά ανάμεσα στις λαϊκές μάζες, που θα εξαλείψει πλήρως τον κληρονομημένο αναλφαβητισμό, που κυμαίνονταν ειδικά στην ενδοχώρα σε τεράστια ποσοστά, και παράλληλα θα αναπτυχθεί με δημιουργική ορμή και με όλο και πιο πλατιά συμμετοχή, η Τέχνη, η Λογοτεχνία, η Μουσική, το Θέατρο , ο Κινηματογράφος.
Σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής εξέλιξης, στην οικονομία, τις επιστήμες, τις τέχνες και τον πολιτισμό, η σοβιετική κοινωνία έκανε άλματα, πραγματοποίησε τεράστια επιτεύγματα, αποδεικνύοντας έμπραχτα την ανωτερότητά της απέναντι στον καπιταλισμό.
Όλες αυτές τις επιτυχίες η νέα σοβιετική εξουσία τις πραγματοποιούσε σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό διεθνές περιβάλλον, σε συνθήκες ασφυχτικής απομόνωσης, υπονόμευσης, ανοιχτών ιμπεριαλιστικών πιέσεων και εκβιασμών, που στο τέλος πήραν τη μορφή του πιο απάνθρωπου αιματηρού πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το κύριο βάρος του πολέμου το σήκωσε η Σοβιετική Ένωση, η χώρα που κατάφερε να δώσει τα αποφασιστικά χτυπήματα και να συντρίψει τις δυνάμεις του χιτλεροφασισμού, καρφώνοντας τελικά την κόκκινη σημαία στην καρδιά του γερμανικού φασισμού, στο Ράιχσταγ, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στους λαούς της Ευρώπης και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Το τίμημα που πρόσφερε η Σοβιετική Ένωση στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν τεράστιο. Εκατομμύρια σοβιετικοί πολίτες χάθηκαν και ανάμεσά τους τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία, οι κομμουνιστές, που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του πατριωτικού αγώνα. Καταστράφηκαν από τα θεμέλια οι μισές από τις επιχειρήσεις της Σοβιετικής Ένωσης, όταν αντίστοιχα οι ιμπεριαλιστικές χώρες είχαν συγκριτικά ελάχιστες ζημιές και οι ΗΠΑ κράτησαν σχεδόν εντελώς ανέπαφες τις δυνάμεις και την οικονομία τους. Παρ' όλα αυτά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ύστερα από τον πόλεμο η Σοβιετική Ένωση πέτυχε όχι μόνο να επανορθώσει όλες τις τρομακτικές καταστροφές του πολέμου, αλλά και να θέσει νέους υψηλούς στόχους, δίνοντας μέσα από τους εκπληκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης που πραγματοποιούνταν, μια πραγματική αίσθηση των δυνατοτήτων του σοσιαλιστικού συστήματος.
Η σοσιαλιστική επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση στη Σοβιετική Ένωση επιβεβαίωσαν την ορθότητα του βασικού δρόμου της Οκτωβριανής Επανάστασης, που πρόσφερε μια πείρα βασικής, γενικής σημασίας για όλο το παγκόσμιο προλεταριάτο. Σε κάθε χώρα ο δρόμος αυτός θα πάρει τις συγκεκριμένες εκείνες μορφές που θα ανταποκρίνονται στις ιδιομορφίες της, τα βασικά όμως χαρακτηριστικά αυτού του δρόμου θα επαναληφθούν υποχρεωτικά και αναπόφευκτα παντού.
Για την προετοιμασία και τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης, είναι απαραίτητη η ύπαρξη του μαρξιστικού πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης, που θα συσπειρώσει γύρω από το προλεταριάτο τις βασικές μάζες της αγροτιάς και των άλλων εργαζομένων και θα τις κατευθύνει στον αποφασιστικό αγώνα για το πάρσιμο της εξουσίας από τα χέρια της αστικής τάξης και για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το βασικό ζήτημα κάθε επανάστασης είναι το ζήτημα της κρατικής εξουσίας. Το βασικό ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης είναι ακριβώς το ζήτημα της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας, της καταστροφής του κρατικού μηχανισμού της αστικής τάξης, της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου και της αντικατάστασης του αστικού κράτους με το προλεταριακό κράτος. Η κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο δεν αποτελεί παρά το πρώτο αποφασιστικό βήμα προς το σοσιαλισμό.
Είναι απαραίτητο να συνεχιστεί η σοσιαλιστική επανάσταση ως το τέλος και σε όλους τους τομείς, στον πολιτικό, ιδεολογικό, οικονομικό τομέα. Ταυτόχρονα το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου εφαρμόζει σταθερά τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού. Αυτή είναι η βασική, θετική πείρα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ένωση.
Η βασική πείρα της Οκτωβριανής Επανάστασης εμπλουτίστηκε και αναπτύχθηκε παραπέρα από την πείρα των επαναστάσεων που έγιναν στις άλλες χώρες, και ιδιαίτερα από την πείρα της Μεγάλης Κινέζικης Επανάστασης.
“Μία συνεχής σειρά από νίκες ενάντια σε μια συνεχή σειρά κολοσσιαίων δυσκολιών”, αυτή ήταν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα η συγκλονιστική πορεία του σοβιετικού κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου που εγκαθίδρυσε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος έγινε φάρος για τις εργαζόμενες μάζες της υφηλίου, ένα ανοιχτό παγκόσμιο βήμα των καταπιεζομένων τάξεων. “Ζήτημα είναι αν μπορεί κανείς να αμφιβάλει, ότι η καταστροφή αυτού του βήματος, θα σκέπαζε για πολύν καιρό την κοινωνική και πολιτική ζωή των “προηγμένων” χωρών με τα σκοτάδια μιας αχαλίνωτης μαύρης αντίδρασης”, παρατηρούσε (στα “Δεκάχρονα του Οκτώβρη”) ο Στάλιν. Μια τέτοια καταστροφή, που θα προκαλέσει την άγρια χαρά όλης της αντίδρασης, έμελλε να δρομολογηθεί στα κατοπινά, μετά το θάνατο του Στάλιν, χρόνια. Δεν θα προέλθει από τις ένοπλες στρατιωτικές επιθέσεις του ιμπεριαλισμού, που στο παρελθόν χάρη στις ηρωικές προσπάθειες και τις αμέτρητες θυσίες του σοβιετικού λαού, είχαν κατανικηθεί, αλλά από την αναρρίχηση και την εδραίωση σταδιακά των οππορτουνιστών - ρεβιζιονιστών, στην εξουσία. Την αρχή του τέλους της Σ.Ε. θα σηματοδοτήσει το κακόφημο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, κανοναρχώντας μέσα από διαδοχικές φάσεις, μια οικτρή αντισοβιετική αντεπαναστατική πορεία κατεδάφισης του σοσιαλισμού, παλινόρθωσης του καπιταλισμού, αποσύνθεσης και διάλυσης τελικά της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, κάτω από τους ενθουσιαστικούς αλαλαγμούς του διεθνούς κεφαλαίου.
Ο Στάλιν, για το έργο του οποίου έκαναν πάντα μια υψηλή εκτίμηση οι μαρξιστές – λενινιστές, πέθανε το Μάρτη 1953, αφού είχε επάξια σηκώσει όσο λίγοι στην ιστορία, τόσο μεγάλο φορτίο για τόσο μεγάλο διάστημα. Μια ομάδα αποστατών ρεβιζιονιστών, με επικεφαλής τον Χρουστσώφ, αφού προετοίμασε το έδαφος, πρόβαλε ανοιχτά στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φλεβάρη 1956, την αντιμαρξιστική – αντιλενινιστική της πλατφόρμα, που συστηματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε σε ένα γενικό αντεπαναστατικό πρόγραμμα, ως το 22ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1961. Σημαία των οππορτουνιστών – ρεβιζιονιστών έγινε ο αντισταλινισμός και το “ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό με τον κοινοβουλευτικό δρόμο”, με άλλα λόγια η αποκήρυξη των διδαγμάτων και του δρόμου της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Ο ρεβιζιονισμός είναι μια μορφή αστικής ιδεολογίας. Δρα στο όνομα του μαρξισμού, αλλά σημαίνει την υιοθέτηση θεωρητικά και την εφαρμογή πρακτικά, των θέσεων της αστικής τάξης εναντίον του προλεταριάτου. Αφ' ότου οι ρεβιζιονιστές αναρριχήθηκαν στην εξουσία, με τη σειρά πολιτικών μέτρων που πήραν προς το συμφέρον της αστικής τάξης, έδωσαν μια χωρίς προηγούμενο ώθηση στην ανάπτυξη των αστικών στοιχείων και γενικά των αντισοσιαλιστικών δυνάμεων.
Η κυριαρχία του ρεβιζιονισμού άνοιξε το δρόμο στην καπιταλιστική παλινόρθωση, ενώ την οικτρή αυτή εξέλιξη την πρόβαλλαν και την παρουσίαζαν ως ανώτερη διαδικασία για το πέρασμα στον κομμουνισμό.
Στον καιρό του Μπρέζνιεφ, που διαδέχθηκε τον Χρουστσώφ, ο εκφυλισμός του κόμματος και του κράτους έγινε ακόμα πιο βαθύς. Η διεθνής επεμβατική σοσιαλιμπεριαλιστική πολιτική θα γίνει το χαρακτηριστικό γνώρισμα της περιόδου μεγαλώνοντας στην πραγματικότητα την κρίση και τα αδιέξοδα του ρεβιζιονισμού. Στην μπρεζνιεφική περίοδο εδραιώθηκε παραπέρα η κυριαρχία της νέας αστικής τάξης, του αστοποιημένου “ανώτερου στρώματος” της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, των κατοπινών “ολιγαρχών” και όλων των κλικών των προνομιούχων και διεφθαρμένων παλιών και νέων αστικών στοιχείων, που τότε ετοίμαζαν το επόμενο βήμα... Το βήμα αυτό θα γίνει στα χρόνια της γκορμπατσοφικής περεστρόικα, που θα παλινορθώσει και τυπικά τον καπιταλισμό, ολοκληρώνοντας το αντεπαναστατικό έργο του σοβιετικού ρεβιζιονισμού. Η Σοβιετική Ένωση θα αποσυντεθεί και θα διαλυθεί και ο ρεβιζιονιστικός ψευδοκομμουνισμός των Χρουστσώφ – Μπρέζνιεφ – Γκορμπατσόφ, θα μετασχηματιστεί σε απροκάλυπτο και ωμό αντικομμουνισμό.
Απέναντι στον αναθεωρητισμό και σε αντιστοιχία με την πορεία ανάπτυξης και εμβάθυνσής του, υψώθηκε αναπόφευκτα ο αγώνας των επαναστατών κομμουνιστών. Θα ξεκινήσει δημόσια στη δεκαετία του '60 ο μεγάλος διεθνής αντιρεβιζιονιστικός αγώνας και στην πορεία του, σε ανοιχτή ρήξη με το ρεβιζιονισμό στο διεθνές αλλά και στο εθνικό επίπεδο των διαφόρων χωρών, θα γεννηθεί το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα. Ο αγώνας αυτός έπαιξε σπουδαίο ρόλο για την υπεράσπιση του μαρξισμού – λενινισμού και για τον σωστό προσανατολισμό της πάλης του παγκόσμιου προλεταριάτου και των καταπιεζομένων εθνών και λαών, συμβάλλοντας σημαντικά στην ανασύνταξη διεθνώς των επαναστατικών δυνάμεων.
Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του ιστορικού αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό και την καπιταλιστική παλινόρθωση στάθηκε ο Μάο Τσετούνγκ. Σύμφωνα με την περιεκτική, όσο και βαθύτατη σε περιεχόμενο, διατύπωσή του “Ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία είναι η αστική τάξη στην εξουσία”.
Σε έμπρακτη εφαρμογή της καθοδηγητικής θεωρίας για τη συνέχιση της επανάστασης κάτω από τις συνθήκες της διχτατορίας του προλεταριάτου, ο Μάο θα εξαπολύσει τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, κινητοποιώντας τα εκατομμύρια των μαζών σ' έναν πρωτόγνωρο στην ιστορία του σοσιαλισμού αγώνα, ενάντια στις καπιταλιστικές δυνάμεις, για την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και για τη στερέωση της προλεταριακής εξουσίας. Ο μεγάλος αυτός αγώνας, αν και δεν μπόρεσε τελικά να αποτρέψει, ύστερα από το θάνατο του Μάο, την αναρρίχηση των ρεβιζιονιστών στην εξουσία και την παλινόρθωση στην Κίνα, αποτέλεσε μια σπουδαία συνεισφορά με παγκόσμια σημασία για την υπόθεση του σοσιαλισμού, και οι απηχήσεις του φτάνουν έντονα ως τις μέρες μας.
Τα συμπεράσματα των αγώνων όλης αυτής της περιόδου για την υπόθεση του σοσιαλισμού, ενάντια στην απάρνηση και τις διαστρεβλώσεις του μαρξισμού – λενινισμού και για την υπεράσπιση των αρχών της προλεταριακής κοσμοθεωρίας, αποτελούν και σήμερα αναντικατάστατο βάθρο για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, τον ιδεολογικοπολιτικό του εξοπλισμό και τον σωστό προσανατολισμό των αγώνων του.
Το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα στη θυελλώδη πορεία του διεθνούς αντιρεβιζιονιστικού αγώνα. Οι εξελίξεις που από τότε μεσολάβησαν θα επιβεβαιώσουν την ορθότητα της γενικής γραμμής που πρόβαλλαν οι μαρξιστές – λενινιστές, πάνω σ' όλα τα βασικά προβλήματα του διεθνούς και ελληνικού κινήματος. Αντίθετα, οι θέσεις που πρόβαλλαν οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, χρεοκόπησαν οικτρά.
Η ηγεσία του ΚΚΕ αποτέλεσε διαχρονικά μέσα στο κίνημα, τον εκφραστή και πιστό ακόλουθο του σοβιετικού ρεβιζιονισμού, “εξειδικεύοντας” και εκφράζοντας στη χώρα μας τη γενική γραμμή του.
Η πολιτική που εφάρμοσε το ΚΚΕ, με όλες διαχρονικά τις προσαρμογές και παραλλαγές της, που έφτασε να εξυμνεί και να λιβανίζει την περεστρόικα, γνώρισε αναπότρεπτα την ολοκληρωτική χρεοκοπία και περιήλθε σε γενικό ναυάγιο. Στα χρόνια που πλέον έχουν μεσολαβήσει, η ηγεσία του ΚΚΕ, αποδείχνεται πως προτιμά να διασώσει ό,τι μπορεί από τις προηγούμενες χρεοκοπημένες θεωρίες της παρά να διδαχτεί από τα γεγονότα. Μη μπορώντας και μη θέλοντας να δώσουν απαντήσεις στο κεφαλαιώδες για το κίνημα ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, η γραμμή που τώρα προβάλλουν αποτελεί νεκρανάσταση των τροτσκιστικών αντιλήψεων σε σύμπλεξη με παγειωμένα σχήματα του ρεφορμισμού και με διάφορες άλλες ιδέες παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων.
Η καπιταλιστική παλινόρθωση αναζωογόνησε το ιδεολογικό λαθρεμπόριο των απολογητών του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, και ο αντικομμουνισμός γνώρισε συστηματική κλιμάκωση, περνώντας από τα κηρύγματα για το “τέλος του κομμουνισμού” της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, στα νεότερα ευρωπαϊκά αντικομμουνιστικά “μνημόνια”, σε μια επίθεση διαρκείας με πληθώρα από εκδόσεις της αντικομμουνιστικής και της νεκραναστημένης φιλολογίας του δοσιλογισμού και με διάφορα σεμινάρια και συνέδρια, όπως στις μέρες μας το ανεκδιήγητο Ευρω-συνέδριο της Εσθονίας. Ένα “συνέδριο” αφηνιασμένου αντικομμουνισμού, αντισταλινισμού και ελάχιστα συγκαλυμμένου φιλοναζισμού, που έγινε με τις πλάτες της ΕΕ και της Αμερικής του Τραμπ. Στο συνέδριο αυτό επανέλαβαν σε υστερικούς τόνους το αγαπημένο τροπάρι του ιμπεριαλισμού, εξισώνοντας τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση με τη ναζιστική Γερμανία και τον Στάλιν με τον Χίτλερ, και έφτασαν ακόμα να εξομοιώνουν ως και το ανεπανάληπτο έργο του Μαρξ, “το Κεφάλαιο”, με το παραληρηματικό ευαγγέλιο του Ναζισμού, “ο Αγών μου”.
Η κλιμάκωση των αντικομμουνιστικών επιθέσεων, αντανακλά, υπηρετεί και ανοίγει παραπέρα το δρόμο στις κυρίαρχες κλίκες των εκμεταλλευτριών τάξεων, για την ένταση της εκμετάλλευσης, την καταστολή των αγώνων και την κατάπνιξη των δικαιωμάτων των εργαζομένων μαζών. Οι κήρυκες του αντικομμουνισμού θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη των λαών την Οκτωβριανή Επανάσταση, που την αποκαλούν “ιστορική ανωμαλία”, να κατασυκοφαντήσουν τη γέννηση του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους, το κατοπινό επικό έργο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της αντιφασιστικής – εθνικοαπελευθερωτικής πάλης και όλης της εποποιίας του κομμουνιστικού κινήματος. Θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία σύμφωνα με τους αντιδραστικούς σκοπούς των κυρίαρχων κλικών του διεθνούς κεφαλαίου, επιδιώκοντας να τρομοκρατήσουν, να παραλύσουν, να τσακίσουν κάθε ιδέα οργανωμένης μαζικής αντίστασης, να καταδείξουν πως είναι μάταιη και ανώφελη κάθε ιδέα αμφισβήτησης της κυριαρχίας τους, πως ξόρκισαν για πάντα “το φάντασμα του κομμουνισμού”.
Οι ιθύνοντες του καπιταλισμού κι όλα τα φερέφωνα του σάπιου και παρακμασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος, δεν θα πάψουν να ξορκίζουν τον κομμουνισμό, να ονειρεύονται μάταια την οριστική απαλλαγή τους από αυτόν, πιστεύοντας πως ο καπιταλισμός θα παρέμενε έτσι σταθερός και ακλόνητος σαν το μοναδικό κοινωνικό σύστημα που μπορεί να υπάρχει. Αν και αυτοί πανηγύρισαν το τέλος του κομμουνισμού, πραγματικότητα ωστόσο παραμένει ότι παρατείνεται, αναπαράγεται και βαθαίνει η κρίση του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος, που συγκλονίζεται τώρα από μια ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση όλων των εσωτερικών του αντιθέσεων.
Οι καπιταλιστικές αυταπάτες για το τέλος της ιστορίας, και τα ιδεολογήματα της ιμπεριαλιστικής “παγκοσμιοποίησης”, αν και εξωράισαν προσωρινά, δεν μπορούσαν να απαλλάξουν τον καπιταλισμό από τις σύμφυτες αντιθέσεις του που τον υποσκάπτουν και τον αποδιοργανώνουν, και δεν μπορούν να τον προστατεύσουν από την τύχη που του επιφυλάσσουν οι αμείλικτοι νόμοι της ιστορίας, η οποία σίγουρα δεν τελείωσε.
Τα πραγματικά γεγονότα, η βαθιά και παρατεταμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η αλυσίδα πολέμων του ιμπεριαλισμού, τα βάρβαρα εγκλήματα εναντίον των λαών και των καταπιεζομένων εθνών, τα προσφυγικά κύματα, η άγρια και εντεινόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων μαζών στις καπιταλιστικές χώρες, η κατάπνιξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η φασιστική απειλή που εντείνεται, η εξαθλίωση που κατοικοεδρεύει μέσα στις ίδιες τις καπιταλιστικές μητροπόλεις, και αναρίθμητα άλλα γεγονότα, ξετινάζουν τις επινοήσεις και τις θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού που μάταια προσπαθούν να εξωραΐσουν την αληθινή φύση του συστήματος.
Αν στη σημερινή περίοδο ο ιμπεριαλισμός εξαπολύει πολέμους, καταβροχθίζει χώρες, υποδουλώνει έθνη και λαούς και ο καπιταλισμός ξεθεμελιώνει και σαρώνει όλα τα κατακτημένα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, ασκώντας την πιο άγρια πολιτική εκμετάλλευσης και καταπίεσης, αυτό είναι αποτέλεσμα της αποφασιστικής αλλαγής του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος της παγκόσμιας αντίδρασης ύστερα από την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Το επαναστατικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα, βρίσκεται τώρα παγκόσμια σε φάση υποχώρησης και αδυνατεί να αντιτάξει αποτελεσματικούς αγώνες απέναντι στις αχαλίνωτες επιθέσεις του ιμπεριαλιστικού και καπιταλιστικού συστήματος. Ανεξάρτητα από ειδικά γνωρίσματα και ιδιαιτερότητες, αυτό χαρακτηρίζει και τις εξελίξεις στη χώρα μας. Βασικό γνώρισμα της δικής μας χώρας είναι η ολόπλευρη πολιτική, οικονομική, στρατιωτική εξάρτησή της από τον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Η γενικότερη υποχώρηση του κινήματος στη χώρα μας και οι πλατιά διαδεδομένες ρεφορμιστικές – κοινοβουλευτικές αυταπάτες, των εύκολων λύσεων, σαν αυτές που σκόρπισε ο ΣΥΡΙΖΑ τα προηγούμενα χρόνια, καθηλώνοντας, αποπροσανατολίζοντας και υπονομεύοντας το λαϊκό κίνημα, εκτράφηκαν στο έδαφος της υπόσκαψης και διάβρωσης του αριστερού, κομμουνιστικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος που προκάλεσε η πολύχρονη κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στις γραμμές του, και που η παλινόρθωση και η ιδεολογική επίθεση της αστικής τάξης, την επέτεινε και την απογείωσε. Οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος της εξάρτησης και της υποτέλειας, θέλουν τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, ανίσχυρους και υποταγμένους. Θέλουν το λαϊκό κίνημα ασύντακτο και διαλυμένο, και κάνουν ό,τι μπορούν, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, και τη φιλολαϊκή δημαγωγία και την καταστολή, για να πετύχουν τους αντιδραστικούς σκοπούς τους.
Αυτή ακριβώς η κατάσταση καθορίζει τους αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων σε βάρος του κινήματος και ερμηνεύει την αδυναμία ανατροπής των αντεργατικών μέτρων και της κυβερνητικής πολιτικής, καλλιεργώντας κάθε είδους συγχύσεις, απογοητεύσεις και ηττοπάθειες. Όσο δεν κάνει βήματα μπροστά η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες θα χαρακτηρίζονται από αστάθεια και αποσπασματικότητα, από εφήμερες διακυμάνσεις. Ο στόχος της ανασυγκρότησης αποτελεί για το Μ-Λ ΚΚΕ κεντρικό καθήκον.
Το κομμουνιστικό κίνημα δεν θα μπορούσε να γνωρίσει σταθερή προοπτική και θετική έκβαση των μεγάλων σκοπών του, χωρίς να καταπολεμηθεί ο οππορτουνισμός – ρεβιζιονισμός και χωρίς να ξεριζωθούν οι, αποδεδειγμένα από τη ζωή και την ιστορία, σαθρές βάσεις του. Η ανασυγκρότηση δεν μπορεί να γίνει στο έδαφος της πολιτικής του ΚΚΕ, που αφού γνώρισε την πιο παταγώδη χρεοκοπία, γύρισε το ίδιο νόμισμα απ΄ άλλη όψη και πέρασε τώρα στην υπεραριστερή λογοκοπία και τη νεοτροτσκιστική μετάλλαξη. Ούτε μπορεί να γίνει στο έδαφος των λεγόμενων μεταβατικών προγραμμάτων, ουράς στα αστικά ιδεολογήματα και “κινηματικής” υπεκφυγής από τα πραγματικά προβλήματα. Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και το σταδιακό του πέρασμα σε μια άλλη φάση, που θα το κάνει ικανό να αντιπαλέψει με ουσιαστικούς όρους τους ταξικούς αντιπάλους, δεν θα επιτευχθεί με ταχύρρυθμες συνταγές, αλλά μέσα από πολύχρονους και σκληρούς ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες για το φώτισμα και το ξεκαθάρισμα των προβλημάτων, μέσα από την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, μέσα από το ρίζωμα και το άπλωμα των δεσμών τους με την εργατική τάξη, την ανυπότακτη νεολαία και τις αγωνιζόμενες λαϊκές δυνάμεις.
Τα διδάγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι πιο ισχυρά από τα αντικομμουνιστικά δόγματα της αντίδρασης.
Τιμώντας της 100ή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, υπερασπίζουμε το κοσμοϊστορικό έργο και τα επιτεύγματά της, διακηρύσσουμε την προσήλωση των μαρξιστών – λενινιστών στο δρόμο του Οκτώβρη και αντλούμε διδάγματα από τη θετική και αρνητική πείρα του κινήματος στον αιώνα που μεσολάβησε.
Υπεράσπιση του Οκτώβρη, σημαίνει να ξεσκεπάσουμε και να καταγγείλουμε την αντιμαρξιστική, αντιλενινιστική, αντισταλινική και αντιμαοϊκή εκστρατεία των απολογητών του συστήματος και των συνεργατών τους. Σημαίνει να δυναμώσουμε τις προσπάθειες και την πάλη μας για την ανασύνταξη των δυνάμεων του κινήματος πάνω στη βάση των επαναστατικών αρχών. Επιμένοντας στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, στην πάλη για την απελευθέρωση του λαού μας οφείλουμε να στηριζόμαστε πριν απ' όλα στις δικές μας δυνάμεις. Αυτό απαιτεί να δεθούμε γερά με τον τόπο μας και με τα προβλήματά του, έχοντας σαν κύριο προσανατολισμό μας την πραγματοποίηση των επαναστατικών καθηκόντων που τίθενται σήμερα, διδασκόμενοι από όλη τη θετική και αρνητική πείρα του κινήματος.
Αν οι αντιδραστικές δυνάμεις μπόρεσαν να απλώσουν ξανά το σκοτάδι και να γυρίσουν την ανθρωπότητα πολύ πίσω, αυτό είναι μόνο προσωρινό, ο πυρσός της πραγματικής ελευθερίας θα φωτίσει ξανά το δρόμο των λαών.
Η εργατική τάξη και οι λαοί θα ξαναανακαλύψουν τον εαυτό τους, την προοπτική και την ιστορική αποστολή τους και ο χείμαρρος που άνοιξε το 1917 η Μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση αναπόφευκτα θα ξαναφουσκώσει.
