Σύνοδος του ΝΑΤΟ με βάση το νέο αμερικανικό δόγμα πολέμου
Στις 7 και 8 Ιούνη πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες η Σύνοδος των Υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας των χωρών του ΝΑΤΟ για να ολοκληρώσει τις προπαρασκευαστικές διεργασίες για τη Σύνοδο Κορυφής που θα διεξαχθεί στις 11 και 12 Ιουλίου στην πρωτεύουσα του Βελγίου.
Η Σύνοδος Κορυφής, έχει σαν στόχο να «συγκεράσει» τη «Νέα Στρατηγική
Εθνικής Ασφάλειας» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που διακήρυξε ο Τραμπ
τον Δεκέμβριο του 2017, και το νέο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της
Γερμανίας που εξάγγειλε ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Γκάμπριελ,
επίσης τον Δεκέμβριο του 2017. Η σύνοδος των υπουργών του ΝΑΤΟ θα
κινηθεί με βάση την εκτίμηση ότι ένας σκληρός στρατιωτικός, πολιτικός,
οικονομικός ανταγωνισμός βρίσκεται σε εξέλιξη στον κόσμο και (με βάση το
αμερικανικό δόγμα) ο κύριος εχθρός είναι η Κίνα και η Ρωσία.
Σύμφωνα με την αμερικανική πολιτικό - στρατιωτική ηγεσία τα προηγούμενα 15 χρόνια κύριος στόχος ήταν η «τρομοκρατική απειλή των τζιχαντιστών ενώ τώρα το σύνολο και κεντρικός στόχος του ΝΑΤΟ πρέπει να είναι Κίνα και Ρωσία» που όπως διατύπωσε ο Αμερικανός υφυπουργός Άμυνας, Κόλμπι, «εργάζονται επί σειρά ετών για να αναπτύξουν τις στρατιωτικές τους ικανότητες για να αμφισβητήσουν τα στρατιωτικά μας πλεονεκτήματα …» και να συνεχίσει απειλητικά: «Θα εστιάσουμε στην προετοιμασία για πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων».
Ακριβώς στα πλαίσια αυτά η Σύνοδος θα πραγματευτεί και θα προωθήσει την υλοποίηση των στόχων της φιλοπόλεμης ιμπεριαλιστικής πολιτικής του ΝΑΤΟ, παίρνοντας μια σειρά κρίσιμες αποφάσεις.
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια, της Συνόδου αυτής είχαν προηγηθεί και άλλες συσκέψεις που έβαζαν και υλοποιούσαν ανάλογες στρατηγικές με άμεσους και μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους. Συγκεκριμένα, το 2010 στη Λισσαβώνα, το 2012 στο Σικάγο, στην Ουαλία το 2014, στη Βαρσοβία το 2016, στις Βρυξέλες το 2017.
Στη Λισσαβώνα μπαίνει στο τραπέζι η νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ 2020 για να καθοριστεί το ΝΑΤΟ ως στρατιωτικό-πολιτικός οργανισμός και διατυπώνονται καθαρά ως κύριοι εχθροί οι Ρωσία - Κίνα και άλλες αναδυόμενες δυνάμεις, εχθρικές προς τη συμμαχία. Στο Σικάγο αποφασίζεται η υλοποίηση της «ευέλικτης» δράσης σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εξειδικεύεται το δόγμα των ασύμμετρων απειλών και μελετήθηκε το δόγμα της «έξυπνης άμυνας». Στη βάση του δόγματος αυτού κινούνται όλα τα κεντρικά θέματα σε όλες τις επόμενες συνόδους και θα αποτελέσει το βασικό αντικείμενο της προσεχούς Συνόδου Κορυφής των Βρυξελών, 11-12 Ιουλίου. Στην Ουαλία αποφασίζεται η περικύκλωση από ξηρά, αέρα, θάλασσα της Ρωσίας με εκστρατευτικό σώμα πολλών χιλιάδων ανδρών με μόνιμη παρουσία στην Α. Ευρώπη και σε χώρες της Βαλτικής. Στη Βαρσοβία το Συμβούλιο Κορυφής κινήθηκε στην κατεύθυνση της προηγούμενης Συνόδου σφίγγοντας το βρόχο ακόμη πιο σφικτά γύρω από τη Ρωσία.
Τέλος, στις Βρυξέλες το 2017 στο στόχαστρο μπαίνουν Μ. Ανατολή – Β. Αφρική – Δ. Βαλκάνια ενώ ο γ. του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, ζητά από όλες τις χώρες που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ όχι μόνο να είναι συνεπείς με συμμετοχή τού 2% του ΑΕΠ, αλλά να εξασφαλίζουν συγχρόνως οπλικές δυνατότητες και να συμμετέχουν σε «αποστολές, επιχειρήσεις και εμπλοκές του ΝΑΤΟ», ενώ κάθε κράτος-μέλος να καταρτίζει κάθε χρόνο ένα «εθνικό σχέδιο» προσαρμοσμένο στους ευρύτερους στόχους του ΝΑΤΟ.
Από το σημείο αυτό παίρνει τη σκυτάλη η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελών που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλιο. Ήδη στο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας 7-8 Ιούνη, στις Βρυξέλες, αποφασίζονται αλλαγές στη δομή της διοίκησης του ΝΑΤΟ με την αύξησή της με 1200 στελέχη και τη δημιουργία δύο νέων διοικήσεων, μια στο Νόρφολκ στις ΗΠΑ και μια στην Ουλμ στη Γερμανία, με τις οποίες θα επιδιωχθεί η ταχύτατη μεταφορά δυνάμεων, μέσων, εφοδίων, προσωπικού, ενώ ταυτόχρονα καθορίζεται ως κύριος στόχος τόσο η συνοριογραμμή με τη Ρωσία όσο και τα Δ. Βαλκάνια, την Α. Μεσόγειο και τη Β. Αφρική και κάθε χώρα που βρίσκεται κάτω από την επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας.
Ταυτόχρονα επιδιώκεται ο συντονισμός των αμερικανών στελεχών με τα στελέχη των ευρωπαϊκών δυνάμεων αντίστοιχα, έτσι ώστε να δρουν συμπληρωματικά, να μην επικαλύπτονται οι αποφάσεις και οι επιχειρήσεις και να αποφευχθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ τους.
Ωστόσο, βασικός στόχος και πυρήνας του ευρωατλαντικού άξονα είναι η «στρατιωτική κινητικότητα». Στην πραγματικότητα πίσω από αυτόν το στόχο είναι η απαίτηση για πλήρη ελευθερία στις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στα ανώτατα νατοϊκά κλιμάκια να «αλωνίζουν» σε όποια χώρα θέλουν χωρίς ελέγχους και «γραφειοκρατικά» εμπόδια. Δεκάδες επιχειρήματα επιστρατεύονται για να επιβάλουν την απαίτησή τους. Ανώτατος Αμερικανός αξιωματούχος δηλώνει: «Το να επενδύουμε στην ανάπτυξη στρατιωτικών ικανοτήτων και στα πιο προηγμένα αμυντικά συστήματα, αλλά από την άλλη να κολάνε στα σύνορα για τελωνιακούς ελέγχους τότε έχουμε ένα θέμα αποτελεσματικότητας. Ακόμη και τα καλύτερα μέσα είναι, δεν θέλω να πω άχρηστα, αλλά περίπου τέτοια, αν δεν μπορούν να αναπτυχτούν εγκαίρως».
Ούτε λίγο ούτε πολύ απαιτούν από τις διάφορες χώρες που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ, πέρα από την κατάργηση των νομικών και γραφειοκρατικών εμποδίων, να προσαρμόσουν τα οδικά τους δίκτυα όχι σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε χώρας αλλά σύμφωνα με τις ανάγκες των νατοϊκών ασκήσεων, εκπαιδεύσεων, στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα ζητούν την αύξηση των πολεμικών δαπανών για τα νέα πιο σύγχρονα φονικά οπλικά συστήματα.
Στην ίδια κατεύθυνση συμφώνησαν οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας στα σχέδια «Πρωτοβουλίας και Ετοιμότητας», με στόχο να υπάρχουν πάντα ετοιμοπόλεμες δυνάμεις σε αέρα, γη και θάλασσα. Συγκεκριμένα γι’ αυτό ο γ. γ. του ΝΑΤΟ δήλωνε πως πρέπει να είναι σίγουροι ότι έχουν «τις κατάλληλες δυνάμεις στα κατάλληλα σημεία την κατάλληλη στιγμή».
Με βάση τους συγκεκριμένους βασικούς στόχους της παγκόσμιας στρατηγικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των άλλων ιμπεριαλιστών Ευρωπαίων συμμάχων του εκδηλώνεται το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα Δ. Βαλκάνια και συγκεντρώνεται πολύ μεγάλος αριθμός αμερικανονατοϊκών στρατευμάτων στην Α. Ευρώπη, με ιδιαίτερη συγκέντρωση στην Πολωνία με το πρόσχημα άσκησης μεγάλης κλίμακας. Είναι επίσης γνωστό ότι για την Πολωνία συζητιέται η εγκατάσταση Προωθημένης Επιχειρησιακής Βάσης από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
★★★
Στα πλαίσια αυτά η Ελλάδα είναι από τους πλέον «πολύτιμους» εταίρους των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ και αποσπά καθημερινά επαίνους από τους πολιτικούς ηγέτες των ιμπεριαλιστικών χωρών, που «έκπληκτοι» παρακολουθούν έναν «αριστερό» πρωθυπουργό με «αριστερή» κυβέρνηση να γίνεται ο πιο πιστός και υπάκουος εταίρος, που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξυπηρέτηση των αντιλαϊκών ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων στην περιοχή. Με συνέπεια -σε πλήρη αντιστροφή των διακηρύξεων και του προγράμματος του- εκπληρώνει τον νατοϊκό στόχο τού 2% και του 20% για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού οπλοστασίου. Παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθεια του αμερικάνικου και του γερμανικού ιμπεριαλισμού στο να σύρει τις βαλκανικές χώρες στα αμερικανονατοϊκά και ευρωενωσιακά δίχτυα για να τις εντάξει στην «ευρωενωσιακή ολοκλήρωση» της περιοχής, καθώς και σε διάφορες διπλωματικές κινήσεις για τις χώρες της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η προσπάθεια του Τσίπρα και των ηγετικών κλιμακίων του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ενταχθεί το γρηγορότερο δυνατό η FYROM στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Με το πρόσχημα του μεταναστευτικού παραδίνει το Αιγαίο στους αμερικανονατοϊκούς στόχους, ξεπερνώντας «τυπικά τελωνιακά και νομικά εμπόδια», παραδίνοντας την κυριαρχία της χώρας στους «συμμάχους» με τους οποίους ο Τσίπρας έχει «κοινές αρχές».
Παραδίνει τη Σούδα, όχι μόνο τις εγκαταστάσεις των Βάσεων, αλλά και υποδομές (τις βάσεις ανεφοδιασμού κλπ). Στο Άκτιο της Πρέβεζας, βάση για τα ιπτάμενα ραντάρ του ΝΑΤΟ ( awacs). Κάτω από σκοτεινές συνθήκες προετοιμάζονται χώροι στον Άραξο για φιλοξενία «ειδικών όπλων», ακόμη και πυρηνικών. Παραχωρεί στο ΝΑΤΟ το αεροδρόμιο και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Κι αυτά όταν δεν έχουν έρθει στην επιφάνεια όλες οι κατάπτυστες παραχωρήσεις που καμιά υποτελής και ξενόδουλη ελληνική κυβέρνηση δεν είχε τολμήσει.
Σύμφωνα με την αμερικανική πολιτικό - στρατιωτική ηγεσία τα προηγούμενα 15 χρόνια κύριος στόχος ήταν η «τρομοκρατική απειλή των τζιχαντιστών ενώ τώρα το σύνολο και κεντρικός στόχος του ΝΑΤΟ πρέπει να είναι Κίνα και Ρωσία» που όπως διατύπωσε ο Αμερικανός υφυπουργός Άμυνας, Κόλμπι, «εργάζονται επί σειρά ετών για να αναπτύξουν τις στρατιωτικές τους ικανότητες για να αμφισβητήσουν τα στρατιωτικά μας πλεονεκτήματα …» και να συνεχίσει απειλητικά: «Θα εστιάσουμε στην προετοιμασία για πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων».
Ακριβώς στα πλαίσια αυτά η Σύνοδος θα πραγματευτεί και θα προωθήσει την υλοποίηση των στόχων της φιλοπόλεμης ιμπεριαλιστικής πολιτικής του ΝΑΤΟ, παίρνοντας μια σειρά κρίσιμες αποφάσεις.
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια, της Συνόδου αυτής είχαν προηγηθεί και άλλες συσκέψεις που έβαζαν και υλοποιούσαν ανάλογες στρατηγικές με άμεσους και μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους. Συγκεκριμένα, το 2010 στη Λισσαβώνα, το 2012 στο Σικάγο, στην Ουαλία το 2014, στη Βαρσοβία το 2016, στις Βρυξέλες το 2017.
Στη Λισσαβώνα μπαίνει στο τραπέζι η νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ 2020 για να καθοριστεί το ΝΑΤΟ ως στρατιωτικό-πολιτικός οργανισμός και διατυπώνονται καθαρά ως κύριοι εχθροί οι Ρωσία - Κίνα και άλλες αναδυόμενες δυνάμεις, εχθρικές προς τη συμμαχία. Στο Σικάγο αποφασίζεται η υλοποίηση της «ευέλικτης» δράσης σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, εξειδικεύεται το δόγμα των ασύμμετρων απειλών και μελετήθηκε το δόγμα της «έξυπνης άμυνας». Στη βάση του δόγματος αυτού κινούνται όλα τα κεντρικά θέματα σε όλες τις επόμενες συνόδους και θα αποτελέσει το βασικό αντικείμενο της προσεχούς Συνόδου Κορυφής των Βρυξελών, 11-12 Ιουλίου. Στην Ουαλία αποφασίζεται η περικύκλωση από ξηρά, αέρα, θάλασσα της Ρωσίας με εκστρατευτικό σώμα πολλών χιλιάδων ανδρών με μόνιμη παρουσία στην Α. Ευρώπη και σε χώρες της Βαλτικής. Στη Βαρσοβία το Συμβούλιο Κορυφής κινήθηκε στην κατεύθυνση της προηγούμενης Συνόδου σφίγγοντας το βρόχο ακόμη πιο σφικτά γύρω από τη Ρωσία.
Τέλος, στις Βρυξέλες το 2017 στο στόχαστρο μπαίνουν Μ. Ανατολή – Β. Αφρική – Δ. Βαλκάνια ενώ ο γ. του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, ζητά από όλες τις χώρες που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ όχι μόνο να είναι συνεπείς με συμμετοχή τού 2% του ΑΕΠ, αλλά να εξασφαλίζουν συγχρόνως οπλικές δυνατότητες και να συμμετέχουν σε «αποστολές, επιχειρήσεις και εμπλοκές του ΝΑΤΟ», ενώ κάθε κράτος-μέλος να καταρτίζει κάθε χρόνο ένα «εθνικό σχέδιο» προσαρμοσμένο στους ευρύτερους στόχους του ΝΑΤΟ.
Από το σημείο αυτό παίρνει τη σκυτάλη η Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελών που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούλιο. Ήδη στο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας 7-8 Ιούνη, στις Βρυξέλες, αποφασίζονται αλλαγές στη δομή της διοίκησης του ΝΑΤΟ με την αύξησή της με 1200 στελέχη και τη δημιουργία δύο νέων διοικήσεων, μια στο Νόρφολκ στις ΗΠΑ και μια στην Ουλμ στη Γερμανία, με τις οποίες θα επιδιωχθεί η ταχύτατη μεταφορά δυνάμεων, μέσων, εφοδίων, προσωπικού, ενώ ταυτόχρονα καθορίζεται ως κύριος στόχος τόσο η συνοριογραμμή με τη Ρωσία όσο και τα Δ. Βαλκάνια, την Α. Μεσόγειο και τη Β. Αφρική και κάθε χώρα που βρίσκεται κάτω από την επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας.
Ταυτόχρονα επιδιώκεται ο συντονισμός των αμερικανών στελεχών με τα στελέχη των ευρωπαϊκών δυνάμεων αντίστοιχα, έτσι ώστε να δρουν συμπληρωματικά, να μην επικαλύπτονται οι αποφάσεις και οι επιχειρήσεις και να αποφευχθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ τους.
Ωστόσο, βασικός στόχος και πυρήνας του ευρωατλαντικού άξονα είναι η «στρατιωτική κινητικότητα». Στην πραγματικότητα πίσω από αυτόν το στόχο είναι η απαίτηση για πλήρη ελευθερία στις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στα ανώτατα νατοϊκά κλιμάκια να «αλωνίζουν» σε όποια χώρα θέλουν χωρίς ελέγχους και «γραφειοκρατικά» εμπόδια. Δεκάδες επιχειρήματα επιστρατεύονται για να επιβάλουν την απαίτησή τους. Ανώτατος Αμερικανός αξιωματούχος δηλώνει: «Το να επενδύουμε στην ανάπτυξη στρατιωτικών ικανοτήτων και στα πιο προηγμένα αμυντικά συστήματα, αλλά από την άλλη να κολάνε στα σύνορα για τελωνιακούς ελέγχους τότε έχουμε ένα θέμα αποτελεσματικότητας. Ακόμη και τα καλύτερα μέσα είναι, δεν θέλω να πω άχρηστα, αλλά περίπου τέτοια, αν δεν μπορούν να αναπτυχτούν εγκαίρως».
Ούτε λίγο ούτε πολύ απαιτούν από τις διάφορες χώρες που συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ, πέρα από την κατάργηση των νομικών και γραφειοκρατικών εμποδίων, να προσαρμόσουν τα οδικά τους δίκτυα όχι σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε χώρας αλλά σύμφωνα με τις ανάγκες των νατοϊκών ασκήσεων, εκπαιδεύσεων, στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα ζητούν την αύξηση των πολεμικών δαπανών για τα νέα πιο σύγχρονα φονικά οπλικά συστήματα.
Στην ίδια κατεύθυνση συμφώνησαν οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας στα σχέδια «Πρωτοβουλίας και Ετοιμότητας», με στόχο να υπάρχουν πάντα ετοιμοπόλεμες δυνάμεις σε αέρα, γη και θάλασσα. Συγκεκριμένα γι’ αυτό ο γ. γ. του ΝΑΤΟ δήλωνε πως πρέπει να είναι σίγουροι ότι έχουν «τις κατάλληλες δυνάμεις στα κατάλληλα σημεία την κατάλληλη στιγμή».
Με βάση τους συγκεκριμένους βασικούς στόχους της παγκόσμιας στρατηγικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των άλλων ιμπεριαλιστών Ευρωπαίων συμμάχων του εκδηλώνεται το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα Δ. Βαλκάνια και συγκεντρώνεται πολύ μεγάλος αριθμός αμερικανονατοϊκών στρατευμάτων στην Α. Ευρώπη, με ιδιαίτερη συγκέντρωση στην Πολωνία με το πρόσχημα άσκησης μεγάλης κλίμακας. Είναι επίσης γνωστό ότι για την Πολωνία συζητιέται η εγκατάσταση Προωθημένης Επιχειρησιακής Βάσης από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
★★★
Στα πλαίσια αυτά η Ελλάδα είναι από τους πλέον «πολύτιμους» εταίρους των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ και αποσπά καθημερινά επαίνους από τους πολιτικούς ηγέτες των ιμπεριαλιστικών χωρών, που «έκπληκτοι» παρακολουθούν έναν «αριστερό» πρωθυπουργό με «αριστερή» κυβέρνηση να γίνεται ο πιο πιστός και υπάκουος εταίρος, που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξυπηρέτηση των αντιλαϊκών ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων στην περιοχή. Με συνέπεια -σε πλήρη αντιστροφή των διακηρύξεων και του προγράμματος του- εκπληρώνει τον νατοϊκό στόχο τού 2% και του 20% για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού οπλοστασίου. Παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθεια του αμερικάνικου και του γερμανικού ιμπεριαλισμού στο να σύρει τις βαλκανικές χώρες στα αμερικανονατοϊκά και ευρωενωσιακά δίχτυα για να τις εντάξει στην «ευρωενωσιακή ολοκλήρωση» της περιοχής, καθώς και σε διάφορες διπλωματικές κινήσεις για τις χώρες της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η προσπάθεια του Τσίπρα και των ηγετικών κλιμακίων του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ενταχθεί το γρηγορότερο δυνατό η FYROM στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Με το πρόσχημα του μεταναστευτικού παραδίνει το Αιγαίο στους αμερικανονατοϊκούς στόχους, ξεπερνώντας «τυπικά τελωνιακά και νομικά εμπόδια», παραδίνοντας την κυριαρχία της χώρας στους «συμμάχους» με τους οποίους ο Τσίπρας έχει «κοινές αρχές».
Παραδίνει τη Σούδα, όχι μόνο τις εγκαταστάσεις των Βάσεων, αλλά και υποδομές (τις βάσεις ανεφοδιασμού κλπ). Στο Άκτιο της Πρέβεζας, βάση για τα ιπτάμενα ραντάρ του ΝΑΤΟ ( awacs). Κάτω από σκοτεινές συνθήκες προετοιμάζονται χώροι στον Άραξο για φιλοξενία «ειδικών όπλων», ακόμη και πυρηνικών. Παραχωρεί στο ΝΑΤΟ το αεροδρόμιο και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Κι αυτά όταν δεν έχουν έρθει στην επιφάνεια όλες οι κατάπτυστες παραχωρήσεις που καμιά υποτελής και ξενόδουλη ελληνική κυβέρνηση δεν είχε τολμήσει.
