Ένα νέο πολυ-τερατούργημα πέρασε η κυβέρνηση στη Βουλή
Μόνο ο πανεργατικός αγώνας μπορεί να βάλει φραγμό στην αντιλαϊκή επίθεση
Το νέο Μνημόνιο ή αλλιώς η «νέα συμφωνία», που θα καθορίζει την τύχη
εκατομμυρίων Ελλήνων για τις προσεχείς δεκαετίες, έχει ήδη χαλκευτεί και
περιμένει το Eurogroup της 21ης Ιούνη για να επικυρωθεί.
Όρος απαράβατος είναι η ολοκλήρωση των υπόλοιπων 88 «προαπαιτούμενων», αλλά και η αυστηρή «ενισχυμένη εποπτεία». Κι όλ’ αυτά κάτω από την αντιδραστική ρήτρα «μη αντιστρεψιμότητας», δηλαδή την πιστή και απαρέγκλιτη τήρηση των «μεταρρυθμίσεων» και των τριών Μνημονίων, χωρίς να επιτρέπονται ούτε και επουσιώδεις τροποποιήσεις. Μία καινούργια τραγωδία ετοιμάζεται μεθοδικά από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την υποτελή κυβέρνηση Τσίπρα και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, σε βάρος του λαού και της χώρας.
Την ίδια στιγμή, ένα νέο, αποικιακού τύπου, πολυνομοσχέδιο-τερατούργημα, με τίτλο: «Διατάξεις για την ολοκλήρωση της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων-Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022»,κατατέθηκε στη Βουλή με τη διαδικασία του επείγοντος, προκειμένου να συζητηθεί στην Ολομέλεια και εντέλει να ψηφιστεί την Πέμπτη 14 Ιούνη.
Αυτός ο νέος εκτρωματικός εφαρμοστικός νόμος θα ισοδυναμεί επί της ουσίας με νέο, τέταρτο και καταστροφικότερο Μνημόνιο, με ασήκωτα βάρη τουλάχιστον 18,5 δις € μέχρι το 2022 (12,5 δις από συντάξεις και 6 δις από το αφορολόγητο) που θα βάλουν την ταφόπλακα στα ήδη πενιχρά εισοδήματα των εργατολαϊκών νοικοκυριών.
Μαζί, καταρρίπτεται και ο μύθος μιας «καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια», η οποία δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ, κάτω από το διαχρονικό πλέον καθεστώς της ολόπλευρης εξάρτησης από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Και προφανώς, μονάχα η οργανωμένη παρέμβαση του εργατολαϊκού κινήματος θα μπορούσε να βάλει τέλος σ’ αυτό το καθεστώς που αλυσοδένει τη χώρα και το λαό, αρχής γενομένης από την απαίτηση για άμεση απόσυρση του επονείδιστου και αντισυνταγματικού αυτού τερατουργήματος.
Το νέο κατασκεύασμα κυβέρνησης και δανειστών, περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα «προαπαιτούμενα» της τέταρτης «αξιολόγησης», τον κρατικό Προϋπολογισμό 2019-22, το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-22» και τα προνομοθετημένα μέτρα για τις συντάξεις και το αφορολόγητο. Για να χρυσωθεί το χάπι προτείνονται και κάποια «αντίμετρα», όπως: μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 209 εκ. €, από το 2020, του φορολογικού συντελεστή φυσικών προσώπων από το 22% στο 20% με ετήσιο κόστος 877 εκ. €, καθώς και του φορολογικού συντελεστή 29% σε 26% για τις επιχειρήσεις με κόστος 461 εκ. € τον πρώτο χρόνο λειτουργίας. Κι όλ’ αυτά μονάχα αν επιτευχθούν οι στόχοι των ματωμένων «πρωτογενών πλεονασμάτων» και με τέτοιες προϋποθέσεις και όρους ώστε να ελαχιστοποιούνται κατά το δυνατόν οι δικαιούχοι.
Την ίδια ώρα που τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα με τους ντόπιους υπηρέτες της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χαλκεύουν ακόμα πιο βαριά δεσμά για το λαό, ο εκφραστής της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, ο ΣΕΒ, συνεχίζει να προβάλλει αξιώσεις γι' ακόμα «πιο κατώτατο μισθό», για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, για μείωση του ενεργειακού κόστους, για «συνεχή μεταρρύθμιση» στην αγορά εργασίας, κλπ., κλπ. Ζητά την αύξηση των κονδυλίων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) στα 8 δις € σε ετήσια βάση για τα επόμενα 5 χρόνια. Παράλληλα, το «αναπτυξιακό σχέδιο» κάνει μνεία και στο «πακέτο Γιούνκερ», στις χρηματοδοτήσεις από το ΕΣΠΑ, στην ΕΤΕπ, στην EBRD κ.ά., δείχνοντας τους κρουνούς χρήματος που θα τρέξουν για το ξένο και ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
★★★
Α) Σε ό,τι αφορά στον Προϋπολογισμό, εμπεριέχονται όλα τα εκκρεμή θέματα και των τριών Μνημονίων (Εργασιακά, Προνοιακά και κάθε είδους επιδόματα, πλειστηριασμοί και κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, ξεπούλημα «κόκκινων» δανείων σε funds, επέκταση του συστήματος «αξιολόγησης της λειτουργικής αναπηρίας», περικοπές των στεγαστικών επιδομάτων και Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, διεύρυνση της φορολογικής βάσης –ΕΝΦΙΑ- για την επιβολή των φόρων στη μικρή ακίνητη περιουσία, κ.α.π.). Ειδικότερα, στο θέμα των Ενεργειακών, πέρα από το ξεπούλημα των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, μπαίνει και ο στόχος τής οριστικής διευθέτησης και της ΔΕΠΑ, μέχρι το 2020. Και όπως είναι φυσικό, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην τόνωση των «επενδύσεων», στον εξαγωγικό προσανατολισμό των επιχειρήσεων που παράγουν «διεθνώς ανταγωνιστικά εμπορεύσιμα αγαθά».
Η «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ» (ΕΕΣΥΠ), υποθηκεύεται έναντι 25 δις € στη νέα δανειακή σύμβαση της συγκυβέρνησης με τον ΕSM. Με δυο λόγια, το «υπερταμείο» εγγυάται με τη δημόσια περιουσία την απευθείας αποπληρωμή των δόσεων σε περίπτωση αδυναμίας του ελληνικού κράτους!
Παράλληλα, δεσμεύονται υποχρεωτικά τα ρευστά διαθέσιμα όλων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης (Δήμοι, Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, κλπ.) και μεταφέρονται σε κοινό λογαριασμό που τηρεί το Δημόσιο στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Β) Στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-22» περιλαμβάνονται κατ’ αρχήν οι περικοπές ύψους 3,02 δις € το χρόνο, τόσο στις κύριες συντάξεις, όσο και στο ψαλίδισμα των «προσωπικών διαφορών» των επικουρικών. Εξάλλου, η μείωση και του αφορολόγητου ορίου στα 5.686 € (από τα 8.636 που είναι σήμερα) το 2020, εντείνει τη φοροληστεία με ποσά που αγγίζουν τα 1,9 δις € το χρόνο και λεηλατεί ό,τι έχει απομείνει στο λαϊκό εισόδημα. Την τραγική εξέλιξη στις συντάξεις, έρχεται να επιβεβαιώσει και το «Εθνικό αναπτυξιακό Σχέδιο», όπου ξεκαθαρίζεται ότι από το 2025 και μετά, με βάση την ασφαλιστική «μεταρρύθμιση», η κρατική χρηματοδότηση θα καλύπτει μόνο την εθνική σύνταξη (4,8% του ΑΕΠ) και δεν θα είναι απαραίτητη πρόσθετη χρηματοδότηση, δεδομένου ότι το έλλειμμα θα έχει εξαλειφθεί!
Ας δούμε όμως και τα δημοσιονομικά μεγέθη:
1) Οι διαβόητες «επενδύσεις» που δίνουν σάρκα και οστά στην πρωθυπουργική «δίκαιη ανάπτυξη», δεν φαίνεται να έχουν θετική εξέλιξη. Παρά την εντυπωσιακή ετήσια εκτίναξη στο 12,1% το 2019, η συνέχεια είναι καθοδική: το 2020 9,4%, το 2021 7,7% και το 2022 5,7%. Φυσικά, πρόκειται για τους «ευσεβείς πόθους» μιας κυβέρνησης που ήδη ακροβατεί. Γιατί προς το παρόν τόσο οι «αγορές», όσο και οι «επενδυτές» δείχνουν σοβαρές επιφυλάξεις. Όχι ότι δεν πρόκειται να «επενδύσουν» σε μία χώρα που τους προσφέρονται σχεδόν δωρεάν τα πάντα, αλλά όλοι περιμένουν ακόμα πιο σκληρές «μεταρρυθμίσεις» πριν προχωρήσουν. Έτσι, η μόνη σίγουρη παράμετρος είναι, προς το παρόν, η με κάθε τρόπο αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, μέσω περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, φοροληστείας και εισφοροληστείας, κατάργησης κοινωνικών παροχών και κρατικών επιδοτήσεων.
2) Το ΑΕΠ, ενώ ανακάμπτει μέχρι το 2019 κατά 2,4%, στη συνέχεια συνεχίζει μία καθοδική πορεία μέχρι το 2022 στα 1,8%. Αυτό δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά για την πορεία της ελληνικής οικονομίας μετά το στύψιμο του λαού. Γίνεται προφανές ότι είτε δεν γίνονται «επενδύσεις», είτε τα κέρδη των «επενδύσεων» και η προστιθέμενη αξία οδεύουν προς το εξωτερικό, είτε τέλος οι δανειακές υποχρεώσεις στραγγίζουν το παραγόμενο προϊόν.
3) Τα «πρωτογενή πλεονάσματα» ακολουθούν σταθερά ανοδική τροχιά από το 3,56% του ΑΕΠ το 2018, στο 5,19% το 2022 (10,8 δις €). Όπως γίνεται κατανοητό, αυτά τα «πλεονάσματα» που προκύπτουν από την ασταμάτητη φοροληστεία και την ελαχιστοποίηση των κοινωνικών δαπανών, προορίζονται για την κάλυψη του χρέους, τις προνομιακές επιδοτήσεις, φοροελαφρύνσεις, εισφοροελαφρύνσεις και κάθε είδους παροχές στους «επενδυτές».
4) Τα κρατικά έσοδα, από 85,7 δις € το 2018, εκτοξεύονται στα 91,6 δις € το 2022, αποτέλεσμα των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων» στο ασφαλιστικό, το φορολογικό, τα εργασιακά, τις κοινωνικές δαπάνες.
Να τονίσουμε, πως στο «ΜΠΔΣ 2019-22», επαναλαμβάνονται συνεχώς οι δεσμεύσεις-εκκλήσεις της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, προς τους «επενδυτές», αλλά και τις «αγορές» τόσο για την απρόσκοπτη συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων», όσο και για τη «διατηρησιμότητα» όλων των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στα περίπου 30.000 κρατικά εφαρμοστικά μνημονιακά έγγραφα (Νόμοι, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις, κλπ.).
★★★
Αμέσως μετά από την ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου, η Κομισιόν θα δημοσιοποιήσει την «Έκθεση συμμόρφωσης», στην οποία θα ενσωματώνεται και η «ανάλυση βιωσιμότητας» του Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) για το χρέος. Στο μεταξύ, η συμμετοχή του ΔΝΤ εξακολουθεί να παραμένει αδιευκρίνιστη, ενώ η Γερμανία επιμένει ότι: «…η «ελάφρυνση για το χρέος θα έρθει στο τέλος του προγράμματος και στον βαθμό που είναι απαραίτητη, ενώ θα συνδυαστεί με ένα ισχυρό «πλέγμα» μεταμνημονιακών δεσμεύσεων και εποπτείας…». Και αναφέρεται μόνο στην επιμήκυνση των δανείων των 130 περίπου δις € από τον EFSF κατά 5 μόλις χρόνια, το ΔΝΤ ζητά 15, ενώ η ελληνική κυβέρνηση τουλάχιστον 10 χρόνια. Προφανώς μπροστά στο ενδεχόμενο της μη συμμετοχής του ΔΝΤ η κυβέρνηση Τσίπρα αναγκάζεται να δεχθεί τις πιέσεις του Βερολίνου. Θυμίζουμε, πως ο χρόνος αποπληρωμής αυτών των δανείων ξεκινά το 2023 και ολοκληρώνεται –αν δεν υπάρξουν επιμηκύνσεις- γύρω στο 2056.
Με το τέλος του προγράμματος τον προσεχή Αύγουστο, θα υπάρχουν ανά τρίμηνο «αξιολογήσεις» από Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM και ΔΝΤ, ενώ η χώρα θα υπαχθεί σε καθεστώς «ενισχυμένης εποπτείας». Οι χρηματοπιστωτικές ανάγκες θα καλύπτονται από το γνωστό «μαξιλάρι ασφαλείας» καθώς και από τον ESM, μέχρι να ξεκινήσουν οι περιλάλητες «επενδύσεις» ή όταν βγει η κυβέρνηση στις «αγορές» για δανεικά. Για το λόγο αυτό, ο Γ.Δραγασάκης συναντήθηκε με τον πρέσβη των ΗΠΑ ,Τζ.Πάιατ, ενόψει ελληνικού επιχειρηματικού συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί προς τα τέλη Ιούνη, σε Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον και Σικάγο.
Από την πλευρά του, ο Κ.Μητσοτάκης, μιλώντας στη Γενική Συνέλευση των τραπεζών, επί της ουσίας στήριξε το περιεχόμενο και του νέου πολυνομοσχεδίου και αναφέρθηκε στην «αποκατάσταση εμπιστοσύνης (...) από μία αποφασισμένη κυβέρνηση που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη για το μέλλον, με αλλαγή μείγματος οικονομικής πολιτικής, ευέλικτο κράτος και ιδιωτικοποιήσεις».
Δεν χωρά αμφιβολία ότι το ξένο και ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο, μέσα στους οξύτατους όρους ανταγωνισμού που γεννά κάθε καπιταλιστική κρίση, βρίσκουν στη μνημονιακή Ελλάδα της Ευρωζώνης τους καλύτερους δυνατούς όρους για μία εκ του ασφαλούς κερδοσκοπία, διαμέσου της ανελέητης εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και της κλοπής όσο το δυνατόν μεγαλύτερου ποσοστού υπεραξίας.
Ολόκληρη η αντιλαϊκή πολιτική παρουσιάζεται επικοινωνιακά από την κυβέρνηση της «πρώτης φορά αριστερά», σαν μια νομοτελειακή επιλογή, σαν μια αδήριτη πραγματικότητα που γεννήθηκε από την αντιλαϊκή διαχείριση των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και ισχυρίζεται πως είναι υποχρεωμένη –παρά τις «αριστερές» της καταβολές και παραδόσεις- να προσαρμόζεται στο μνημονιακό καθεστώς με στόχο το δήθεν ξεπέρασμα της κρίσης, πάντοτε προς «το συμφέρον του συνόλου» αλλά –προφανώς- μέσα στο κοινωνικό πρότυπο του καπιταλισμού και μάλιστα με όρους επαχθέστερους των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Με δύο λόγια μία κυβέρνηση που εξυπηρετεί πιστά τα ιμπεριαλιστικά και ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα.
Δυστυχώς όλες οι δυνάμεις τής κατ’ όνομα Αριστεράς, έχουν ήδη μπει στην προεκλογική περίοδο, προσδοκώντας μία καλή σειρά ή μία θέση στο Κοινοβούλιο. Με το ρεφορμισμό και την πολυδιάσπαση, με τις ψευδαισθήσεις, με τις μικροαστικές αντιλήψεις, τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και το ρεβιζιονισμό, σήμερα οι δυνάμεις της εργασίας βρίσκονται σε σύγχυση, δεν μπορούν να διακρίνουν τον ταξικό ενωτικό πόλο του πραγματικού λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Υπάρχει ακόμα μακριά πορεία αγώνων, μέσα από τους οποίους θα κατακτηθεί και θα αναπτυχθεί η συνείδηση, μέσα από τους οποίους θα σφυρηλατηθεί η ενότητα και η ιδεολογία της εργατικής τάξης.
Μόνο ο πανεργατικός αγώνας μπορεί να βάλει φραγμό στην αντιλαϊκή επίθεση
Το νέο Μνημόνιο ή αλλιώς η «νέα συμφωνία», που θα καθορίζει την τύχη
εκατομμυρίων Ελλήνων για τις προσεχείς δεκαετίες, έχει ήδη χαλκευτεί και
περιμένει το Eurogroup της 21ης Ιούνη για να επικυρωθεί.Όρος απαράβατος είναι η ολοκλήρωση των υπόλοιπων 88 «προαπαιτούμενων», αλλά και η αυστηρή «ενισχυμένη εποπτεία». Κι όλ’ αυτά κάτω από την αντιδραστική ρήτρα «μη αντιστρεψιμότητας», δηλαδή την πιστή και απαρέγκλιτη τήρηση των «μεταρρυθμίσεων» και των τριών Μνημονίων, χωρίς να επιτρέπονται ούτε και επουσιώδεις τροποποιήσεις. Μία καινούργια τραγωδία ετοιμάζεται μεθοδικά από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την υποτελή κυβέρνηση Τσίπρα και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, σε βάρος του λαού και της χώρας.
Την ίδια στιγμή, ένα νέο, αποικιακού τύπου, πολυνομοσχέδιο-τερατούργημα, με τίτλο: «Διατάξεις για την ολοκλήρωση της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων-Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-2022»,κατατέθηκε στη Βουλή με τη διαδικασία του επείγοντος, προκειμένου να συζητηθεί στην Ολομέλεια και εντέλει να ψηφιστεί την Πέμπτη 14 Ιούνη.
Αυτός ο νέος εκτρωματικός εφαρμοστικός νόμος θα ισοδυναμεί επί της ουσίας με νέο, τέταρτο και καταστροφικότερο Μνημόνιο, με ασήκωτα βάρη τουλάχιστον 18,5 δις € μέχρι το 2022 (12,5 δις από συντάξεις και 6 δις από το αφορολόγητο) που θα βάλουν την ταφόπλακα στα ήδη πενιχρά εισοδήματα των εργατολαϊκών νοικοκυριών.
Μαζί, καταρρίπτεται και ο μύθος μιας «καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια», η οποία δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ, κάτω από το διαχρονικό πλέον καθεστώς της ολόπλευρης εξάρτησης από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Και προφανώς, μονάχα η οργανωμένη παρέμβαση του εργατολαϊκού κινήματος θα μπορούσε να βάλει τέλος σ’ αυτό το καθεστώς που αλυσοδένει τη χώρα και το λαό, αρχής γενομένης από την απαίτηση για άμεση απόσυρση του επονείδιστου και αντισυνταγματικού αυτού τερατουργήματος.
Το νέο κατασκεύασμα κυβέρνησης και δανειστών, περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα «προαπαιτούμενα» της τέταρτης «αξιολόγησης», τον κρατικό Προϋπολογισμό 2019-22, το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-22» και τα προνομοθετημένα μέτρα για τις συντάξεις και το αφορολόγητο. Για να χρυσωθεί το χάπι προτείνονται και κάποια «αντίμετρα», όπως: μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 209 εκ. €, από το 2020, του φορολογικού συντελεστή φυσικών προσώπων από το 22% στο 20% με ετήσιο κόστος 877 εκ. €, καθώς και του φορολογικού συντελεστή 29% σε 26% για τις επιχειρήσεις με κόστος 461 εκ. € τον πρώτο χρόνο λειτουργίας. Κι όλ’ αυτά μονάχα αν επιτευχθούν οι στόχοι των ματωμένων «πρωτογενών πλεονασμάτων» και με τέτοιες προϋποθέσεις και όρους ώστε να ελαχιστοποιούνται κατά το δυνατόν οι δικαιούχοι.
Την ίδια ώρα που τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα με τους ντόπιους υπηρέτες της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χαλκεύουν ακόμα πιο βαριά δεσμά για το λαό, ο εκφραστής της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, ο ΣΕΒ, συνεχίζει να προβάλλει αξιώσεις γι' ακόμα «πιο κατώτατο μισθό», για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, για μείωση του ενεργειακού κόστους, για «συνεχή μεταρρύθμιση» στην αγορά εργασίας, κλπ., κλπ. Ζητά την αύξηση των κονδυλίων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) στα 8 δις € σε ετήσια βάση για τα επόμενα 5 χρόνια. Παράλληλα, το «αναπτυξιακό σχέδιο» κάνει μνεία και στο «πακέτο Γιούνκερ», στις χρηματοδοτήσεις από το ΕΣΠΑ, στην ΕΤΕπ, στην EBRD κ.ά., δείχνοντας τους κρουνούς χρήματος που θα τρέξουν για το ξένο και ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
★★★
Α) Σε ό,τι αφορά στον Προϋπολογισμό, εμπεριέχονται όλα τα εκκρεμή θέματα και των τριών Μνημονίων (Εργασιακά, Προνοιακά και κάθε είδους επιδόματα, πλειστηριασμοί και κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, ξεπούλημα «κόκκινων» δανείων σε funds, επέκταση του συστήματος «αξιολόγησης της λειτουργικής αναπηρίας», περικοπές των στεγαστικών επιδομάτων και Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, διεύρυνση της φορολογικής βάσης –ΕΝΦΙΑ- για την επιβολή των φόρων στη μικρή ακίνητη περιουσία, κ.α.π.). Ειδικότερα, στο θέμα των Ενεργειακών, πέρα από το ξεπούλημα των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, μπαίνει και ο στόχος τής οριστικής διευθέτησης και της ΔΕΠΑ, μέχρι το 2020. Και όπως είναι φυσικό, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην τόνωση των «επενδύσεων», στον εξαγωγικό προσανατολισμό των επιχειρήσεων που παράγουν «διεθνώς ανταγωνιστικά εμπορεύσιμα αγαθά».
Η «Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ» (ΕΕΣΥΠ), υποθηκεύεται έναντι 25 δις € στη νέα δανειακή σύμβαση της συγκυβέρνησης με τον ΕSM. Με δυο λόγια, το «υπερταμείο» εγγυάται με τη δημόσια περιουσία την απευθείας αποπληρωμή των δόσεων σε περίπτωση αδυναμίας του ελληνικού κράτους!
Παράλληλα, δεσμεύονται υποχρεωτικά τα ρευστά διαθέσιμα όλων των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης (Δήμοι, Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, κλπ.) και μεταφέρονται σε κοινό λογαριασμό που τηρεί το Δημόσιο στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Β) Στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2019-22» περιλαμβάνονται κατ’ αρχήν οι περικοπές ύψους 3,02 δις € το χρόνο, τόσο στις κύριες συντάξεις, όσο και στο ψαλίδισμα των «προσωπικών διαφορών» των επικουρικών. Εξάλλου, η μείωση και του αφορολόγητου ορίου στα 5.686 € (από τα 8.636 που είναι σήμερα) το 2020, εντείνει τη φοροληστεία με ποσά που αγγίζουν τα 1,9 δις € το χρόνο και λεηλατεί ό,τι έχει απομείνει στο λαϊκό εισόδημα. Την τραγική εξέλιξη στις συντάξεις, έρχεται να επιβεβαιώσει και το «Εθνικό αναπτυξιακό Σχέδιο», όπου ξεκαθαρίζεται ότι από το 2025 και μετά, με βάση την ασφαλιστική «μεταρρύθμιση», η κρατική χρηματοδότηση θα καλύπτει μόνο την εθνική σύνταξη (4,8% του ΑΕΠ) και δεν θα είναι απαραίτητη πρόσθετη χρηματοδότηση, δεδομένου ότι το έλλειμμα θα έχει εξαλειφθεί!
Ας δούμε όμως και τα δημοσιονομικά μεγέθη:
1) Οι διαβόητες «επενδύσεις» που δίνουν σάρκα και οστά στην πρωθυπουργική «δίκαιη ανάπτυξη», δεν φαίνεται να έχουν θετική εξέλιξη. Παρά την εντυπωσιακή ετήσια εκτίναξη στο 12,1% το 2019, η συνέχεια είναι καθοδική: το 2020 9,4%, το 2021 7,7% και το 2022 5,7%. Φυσικά, πρόκειται για τους «ευσεβείς πόθους» μιας κυβέρνησης που ήδη ακροβατεί. Γιατί προς το παρόν τόσο οι «αγορές», όσο και οι «επενδυτές» δείχνουν σοβαρές επιφυλάξεις. Όχι ότι δεν πρόκειται να «επενδύσουν» σε μία χώρα που τους προσφέρονται σχεδόν δωρεάν τα πάντα, αλλά όλοι περιμένουν ακόμα πιο σκληρές «μεταρρυθμίσεις» πριν προχωρήσουν. Έτσι, η μόνη σίγουρη παράμετρος είναι, προς το παρόν, η με κάθε τρόπο αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, μέσω περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, φοροληστείας και εισφοροληστείας, κατάργησης κοινωνικών παροχών και κρατικών επιδοτήσεων.
2) Το ΑΕΠ, ενώ ανακάμπτει μέχρι το 2019 κατά 2,4%, στη συνέχεια συνεχίζει μία καθοδική πορεία μέχρι το 2022 στα 1,8%. Αυτό δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά για την πορεία της ελληνικής οικονομίας μετά το στύψιμο του λαού. Γίνεται προφανές ότι είτε δεν γίνονται «επενδύσεις», είτε τα κέρδη των «επενδύσεων» και η προστιθέμενη αξία οδεύουν προς το εξωτερικό, είτε τέλος οι δανειακές υποχρεώσεις στραγγίζουν το παραγόμενο προϊόν.
3) Τα «πρωτογενή πλεονάσματα» ακολουθούν σταθερά ανοδική τροχιά από το 3,56% του ΑΕΠ το 2018, στο 5,19% το 2022 (10,8 δις €). Όπως γίνεται κατανοητό, αυτά τα «πλεονάσματα» που προκύπτουν από την ασταμάτητη φοροληστεία και την ελαχιστοποίηση των κοινωνικών δαπανών, προορίζονται για την κάλυψη του χρέους, τις προνομιακές επιδοτήσεις, φοροελαφρύνσεις, εισφοροελαφρύνσεις και κάθε είδους παροχές στους «επενδυτές».
4) Τα κρατικά έσοδα, από 85,7 δις € το 2018, εκτοξεύονται στα 91,6 δις € το 2022, αποτέλεσμα των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων» στο ασφαλιστικό, το φορολογικό, τα εργασιακά, τις κοινωνικές δαπάνες.
Να τονίσουμε, πως στο «ΜΠΔΣ 2019-22», επαναλαμβάνονται συνεχώς οι δεσμεύσεις-εκκλήσεις της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, προς τους «επενδυτές», αλλά και τις «αγορές» τόσο για την απρόσκοπτη συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων», όσο και για τη «διατηρησιμότητα» όλων των αντιλαϊκών μέτρων που περιλαμβάνονται στα περίπου 30.000 κρατικά εφαρμοστικά μνημονιακά έγγραφα (Νόμοι, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις, κλπ.).
★★★
Αμέσως μετά από την ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου, η Κομισιόν θα δημοσιοποιήσει την «Έκθεση συμμόρφωσης», στην οποία θα ενσωματώνεται και η «ανάλυση βιωσιμότητας» του Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) για το χρέος. Στο μεταξύ, η συμμετοχή του ΔΝΤ εξακολουθεί να παραμένει αδιευκρίνιστη, ενώ η Γερμανία επιμένει ότι: «…η «ελάφρυνση για το χρέος θα έρθει στο τέλος του προγράμματος και στον βαθμό που είναι απαραίτητη, ενώ θα συνδυαστεί με ένα ισχυρό «πλέγμα» μεταμνημονιακών δεσμεύσεων και εποπτείας…». Και αναφέρεται μόνο στην επιμήκυνση των δανείων των 130 περίπου δις € από τον EFSF κατά 5 μόλις χρόνια, το ΔΝΤ ζητά 15, ενώ η ελληνική κυβέρνηση τουλάχιστον 10 χρόνια. Προφανώς μπροστά στο ενδεχόμενο της μη συμμετοχής του ΔΝΤ η κυβέρνηση Τσίπρα αναγκάζεται να δεχθεί τις πιέσεις του Βερολίνου. Θυμίζουμε, πως ο χρόνος αποπληρωμής αυτών των δανείων ξεκινά το 2023 και ολοκληρώνεται –αν δεν υπάρξουν επιμηκύνσεις- γύρω στο 2056.
Με το τέλος του προγράμματος τον προσεχή Αύγουστο, θα υπάρχουν ανά τρίμηνο «αξιολογήσεις» από Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM και ΔΝΤ, ενώ η χώρα θα υπαχθεί σε καθεστώς «ενισχυμένης εποπτείας». Οι χρηματοπιστωτικές ανάγκες θα καλύπτονται από το γνωστό «μαξιλάρι ασφαλείας» καθώς και από τον ESM, μέχρι να ξεκινήσουν οι περιλάλητες «επενδύσεις» ή όταν βγει η κυβέρνηση στις «αγορές» για δανεικά. Για το λόγο αυτό, ο Γ.Δραγασάκης συναντήθηκε με τον πρέσβη των ΗΠΑ ,Τζ.Πάιατ, ενόψει ελληνικού επιχειρηματικού συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί προς τα τέλη Ιούνη, σε Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον και Σικάγο.
Από την πλευρά του, ο Κ.Μητσοτάκης, μιλώντας στη Γενική Συνέλευση των τραπεζών, επί της ουσίας στήριξε το περιεχόμενο και του νέου πολυνομοσχεδίου και αναφέρθηκε στην «αποκατάσταση εμπιστοσύνης (...) από μία αποφασισμένη κυβέρνηση που θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη για το μέλλον, με αλλαγή μείγματος οικονομικής πολιτικής, ευέλικτο κράτος και ιδιωτικοποιήσεις».
Δεν χωρά αμφιβολία ότι το ξένο και ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο, μέσα στους οξύτατους όρους ανταγωνισμού που γεννά κάθε καπιταλιστική κρίση, βρίσκουν στη μνημονιακή Ελλάδα της Ευρωζώνης τους καλύτερους δυνατούς όρους για μία εκ του ασφαλούς κερδοσκοπία, διαμέσου της ανελέητης εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και της κλοπής όσο το δυνατόν μεγαλύτερου ποσοστού υπεραξίας.
Ολόκληρη η αντιλαϊκή πολιτική παρουσιάζεται επικοινωνιακά από την κυβέρνηση της «πρώτης φορά αριστερά», σαν μια νομοτελειακή επιλογή, σαν μια αδήριτη πραγματικότητα που γεννήθηκε από την αντιλαϊκή διαχείριση των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και ισχυρίζεται πως είναι υποχρεωμένη –παρά τις «αριστερές» της καταβολές και παραδόσεις- να προσαρμόζεται στο μνημονιακό καθεστώς με στόχο το δήθεν ξεπέρασμα της κρίσης, πάντοτε προς «το συμφέρον του συνόλου» αλλά –προφανώς- μέσα στο κοινωνικό πρότυπο του καπιταλισμού και μάλιστα με όρους επαχθέστερους των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Με δύο λόγια μία κυβέρνηση που εξυπηρετεί πιστά τα ιμπεριαλιστικά και ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα.
Δυστυχώς όλες οι δυνάμεις τής κατ’ όνομα Αριστεράς, έχουν ήδη μπει στην προεκλογική περίοδο, προσδοκώντας μία καλή σειρά ή μία θέση στο Κοινοβούλιο. Με το ρεφορμισμό και την πολυδιάσπαση, με τις ψευδαισθήσεις, με τις μικροαστικές αντιλήψεις, τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και το ρεβιζιονισμό, σήμερα οι δυνάμεις της εργασίας βρίσκονται σε σύγχυση, δεν μπορούν να διακρίνουν τον ταξικό ενωτικό πόλο του πραγματικού λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Υπάρχει ακόμα μακριά πορεία αγώνων, μέσα από τους οποίους θα κατακτηθεί και θα αναπτυχθεί η συνείδηση, μέσα από τους οποίους θα σφυρηλατηθεί η ενότητα και η ιδεολογία της εργατικής τάξης.
