ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
Πριν μερικές μέρες στα ΜΜΕ ανέβηκε η εξής είδηση. Άνεργος 24
χρόνων στη πόλη του Βόλου συνελήφθη μετά από καταγγελία ιδιοκτήτη σουπερμάρκετ,
επειδή έκλεψε παιδικό γάλα για να ταΐσει το μικρό του παιδί! Η είδηση αυτή για
την οποία δόθηκε αρκετά μεγάλη δημοσιότητα, εμφανίστηκε σαν κάτι πρωτοφανές
μέσα στην ελληνική κοινωνία. Γι’ αυτούς όμως που ζουν τη καθημερινή
πραγματικότητα, γι’ αυτούς που η αγωνία για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό για τα παιδιά τους και τους ίδιους, η είδηση
αυτή δεν ήταν παρά ένα ακόμα γεγονός που καθημερινά συμβαίνει.
Το γεγονός ότι αυτό δεν γίνεται ιδιαίτερα γνωστό πολλές
φορές οφείλεται στο ότι δεν γίνονται καταγγελίες ή ακόμα και από το ότι μερικές
φορές επικρατεί μια αντίληψη ανοχής μπροστά στα φαινόμενα της εξαθλίωσης που
βλέπουν γύρω τους.
Το ερώτημα όμως που μπαίνει και πρέπει να απαντηθεί είναι τι
πρέπει να κάνει κάποιος όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με αυτή τη πραγματικότητα. Η
κυβέρνηση που είναι η κύρια υπεύθυνη για τη κατάσταση αυτή των εργαζομένων και
ανέργων, απαντάει δήθεν με τα επιδόματα της κοινωνικής αλληλεγγύης, δηλαδή με
ψίχουλα που σε ταΐζουν μία μέρα το χρόνο και σε αφήνουν νηστικό τις υπόλοιπες
364. Η εκκλησία κάνει το «θεάρεστο» έργο της οργανώνοντας συσσίτια με χρήματα
που μαζεύει απ’ το κοινό της. Τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης που στήνουν
παρατρεχάμενοι του ΣΥΡΙΖΑ και των «αγανακτισμένων» του ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνουν
επίσης τρόφιμα για να στηρίξουν άνεργους και πεινασμένους.
Όλοι αυτοί λένε πως παλεύουν για να στηρίξουν την ακραία
φτώχια και δυστυχία. Όλοι όμως αυτοί με αυτά που κάνουν πρώτα απ’ όλα
διαιωνίζουν το καθεστώς αυτό της εξαθλίωσης, γιατί στη πραγματικότητα δεν αναδεικνύουν
τις αιτίες που γεννούν αυτή τη πραγματικότητα και ταυτόχρονα δημιουργούν στους
εξαθλιωμένους ανθρώπους τη λογική του ζητιάνου, του ανθρώπου που δεν έχει καμία
ελπίδα για το μέλλον του και για το μέλλον των παιδιών του. Ορισμένοι βέβαια
προσπαθούν να δώσουν και «αριστερό» πρόσημο στη δράση τους επιχειρώντας να συγκρίνουν
τα δικά τους δίκτυα αλληλεγγύης με τη πολιτική του ΕΑΜ που έσωσε εκατοντάδες
χιλιάδες απ’ το θάνατο εξαιτίας της πείνας. Βέβαια ξεχνάνε όλοι αυτοί κάτι πολύ
σημαντικό το ΕΑΜ έσωζε τον κόσμο απ’ τη πείνα και ταυτόχρονα τους μετέτρεπε σε
ενεργητικό τμήμα της κοινωνίας. Τους έδινε περιεχόμενο και στόχο για τη ζωή
τους μέσα απ’ το απελευθερωτικό κίνημα που ανέπτυσσε και δεν τους μετέτρεπε σε
επαίτες. Γι ‘αυτό είναι πραγματικά πλαστογραφία της ιστορίας η όποια προσπάθεια
γίνεται να συγκριθούν οι δύο αυτές πολιτικές.
Αναμφισβήτητα είναι αναγκαίο να στηριχθούν όλοι αυτοί που
ζουν κάτω απ’ αυτές τις δραματικές συνθήκες. Είναι αναγκαίο να απαιτηθεί πρώτα
απ’ όλα απ’ τη κυβέρνηση να παράσχει επιδόματα ανεργίας τέτοια ώστε να καλύπτει
το σύνολο των αναγκών τους και να σταματήσει η εξαθλίωση αυτή. Είναι όμως
επίσης αναγκαίο να συνδεθεί η όποια τέτοια επιδοματική πολιτική με ένας ισχυρό
εργατικό κίνημα που θα θεωρεί τους άνεργους ίσους και αδερφούς με τους εργαζόμενους,
ενεργούς μέσα στα συνδικάτα έτσι ώστε όλοι μαζί να παλέψουν για πλήρη δουλειά
με δικαιώματα σε όλους,για να μπει φρένο στο κοινωνικό αυτό κατήφορο και που θα
μετατρέπει τους απόκληρους σε μάχιμους υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους και
όχι σε κοινωνικά σκουπίδια.
Όσο δεν μπαίνει μια τέτοια προοπτική μέσα πρώτα απ’ όλα στην
εργατική τάξη, αλλά και στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, θα ζούμε καθημερινά όλο
και περισσότερα δράματα εξαθλίωσης μέχρι να χτυπήσει η σκληρή αυτή
πραγματικότητα και τη δική μας πόρτα, αφού άλλωστε αυτό μέλλον έχουν διαλέξει
για όλους μας
Το στοίχημα είναι αν θα τους αφήσουμε να μας συντρίψουν!
