Με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν. Μία σημαντική ανάλυση για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Για το ζήτημα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων

Α. Κυρίαρχος ο ρόλος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή, (κύρια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ)
1. Δεδομένου ότι ο χώρος της Νοτιοανατολικής Μεσογείου είναι ένας κόμβος μεγάλης στρατηγικής σημασίας που συνδέει τη Δύση με την Ανατολή, από τον οποίο διέρχεται ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής πρώτων υλών (πετρέλαια, φυσικό αέριο κλπ.), οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται καθοριστικά  από το ρόλο, τα συμφέροντα και τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσίας και του ανταγωνισμού τους για τον έλεγχο και την κυριαρχία πάνω σε όλη την Α. Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή.
2. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις - και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ - καθορίζουν το πλαίσιο που κινούνται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και ανάλογα με τις κάθε φορά επιδιώξεις και τα συμφέροντά τους υποδαυλίζουν την κρίση και την ένταση ανάμεσα στις δυο χώρες, υποκινούν τη μια ενάντια στην άλλη και για να αυξάνουν τα κέρδη των πολεμικών τους βιομηχανιών ή συγκρατούν τις αντιθέσεις για να μην προκληθεί ρήγμα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, διαδραματίζοντας πάντα ρόλο προστάτη και επικυρίαρχου  και εισπράττοντας τα «ευχαριστώ» των υποτελών τους (Σημίτης, Δραγασάκης κλπ.). Έχουν άλλωστε τα ερείσματα γι’αυτό (υποτελείς κυβερνήσεις, αμερικανονατοϊκές βάσεις, περιπολία FRONTEX και ΝΑΤΟικών πλοίων στο Αιγαίο, αγκυροβόλια και ελλιμενισμός ρωσικών πλοίων κλπ.).


Β. Ο εξαρτημένος χαρακτήρας των κυρίαρχων αστικών τάξεων των δυο χωρών
1. Βασικό κοινό χαρακτηριστικό των δύο χωρών, όπως αυτό προκύπτει μέσα από την ιστορική τους διαδρομή, από την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, είναι ότι οι κυρίαρχες αστικές τάξεις είναι δεμένες με χιλιάδες νήματα με τις εκάστοτε κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εκμεταλλεύονται-καταπιέζουν από κοινού με αυτές τους λαούς των δυο χωρών και το πολιτικό τους προσωπικό, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις του, υπακούει στα κελεύσματα τους. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός των επωφελών για τους ξένους και ληστρικών για τις δυο χώρες οικονομικών συμφωνιών και από την ένταξή τους στον ίδιο στρατιωτικό συνασπισμό (ΝΑΤΟ) και την εγκατάσταση πολλών και στρατηγικής σημασίας στρατιωτικών βάσεων.
2. Η θέση μας αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του τροτσκισμού και της αναρχοαυτονομίας που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο χαρακτηρίζουν σαν ιμπεριαλιστικές τις δύο χώρες.
3. Σίγουρα οι αστικές τάξεις των δυο χωρών έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα και επιδιώξεις. Οι όποιες όμως βλέψεις τους δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις βασικές επιλογές των ιμπεριαλιστών. Έτσι πρέπει με αποφασιστικό τρόπο να δηλώσουμε ότι κύρια πηγή της κρίσης είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι όποιες κινήσεις τακτικής από την μεριά της μια ή της άλλης πλευράς δεν πρόκειται να ξεφύγουν από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις.
4. Δεν μπορούμε όμως σε αυτή τη φάση να αγνοήσουμε και τον συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων και να μη δούμε ότι ο βαθμός εξάρτησης διαφέρει εκ των πραγμάτων για τις δυο χώρες.
5. Η Τουρκία είναι μια περιφερειακή  χώρα μεσαίου μεγέθους, που κατέχει δεσπόζουσα γεωστρατηγική θέση σε μια ευρύτατη περιοχή, κρίσιμη για τα συμφέροντα  των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ανήκει στους G20, με μια αναπτυσσόμενη οικονομία, διαθέτει τετραπλάσιο ΑΕΠ από αυτό της Ελλάδας, διπλάσια στρατιωτική ισχύ από την Ελλάδα, οκταπλάσιο πληθυσμό, με ισχυρά ερείσματα σε Αλβανία, ΠΓΔΜ και διεκδικούμενο διακριτό-ηγετικό ρόλο στα πλαίσια των μουσουλμανικών χωρών, διατηρεί στρατεύματα εκτός συνόρων σε τρείς χώρες (στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο, στρατιωτική εισβολή στη Συρία, στρατεύματα στο Κατάρ), καραδοκώντας ταυτόχρονα στο Ιράκ και κλιμακώνοντας την ένταση στο Αιγαίο. Διαθέτει επίσης μια σταθερή πολιτική ηγεσία με τον Ερντογάν, που μετά τον Κεμάλ είναι απόλυτος κυρίαρχος της πολιτικής ζωής της Τουρκίας για τόσα πολλά χρόνια (14).
6. Αυτό την φέρνει, σε αυτή την φάση, σε πλεονεκτική θέση και της δίνει τις δυνατότητες μιας ευελιξίας, έτσι ώστε να μπορεί να αρνείται στους Αμερικάνους την χρησιμοποίηση της βάσης του Ινσιρλίκ, να προβαίνει σε συλλήψεις μελών του Προξενείου των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη, να τους ζητάει την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν και να βρίσκεται πολλές φορές σε έναν σκληρό λεκτικό πόλεμο μαζί τους. Είναι η χώρα που τόλμησε να τα βάλει με τον χωροφύλακα των Αμερικάνων στην περιοχή, στέλλνοντας το πλοίο Mavi Marmara στη Γάζα, καταγγέλλοντας το Ισραήλ για την επίθεση και διακόπτοντας τις διπλωματικές σχέσεις μαζί του, αυτή που κατέρριψε το ρώσικο στρατιωτικό αεροπλάνο, για να συνάψει στη συνέχεια συμφωνία με τον Πούτιν για την από κοινού επέμβαση στη Συρία και για την αγορά ρώσικων πυραύλων S-400, αυτή που εκβιάζει τους Ευρωπαίους με το άνοιγμα και το κλείσιμο της στρόφιγγας ροής του προσφυγικού ρεύματος αλλά και των αγωγών ενέργειας.
7. Αν και η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη και ενδιαφέρουσα γεωστρατηγική θέση, βιώνει μια παρατεταμένη ύφεση, οικονομική και πολιτική κρίση και για την ελληνική αστική τάξη ισχύει «η σιωπή των αμνών», η οσφυοκαμψία και η υποταγή, που παραχωρεί συνεχώς «γην και ύδωρ» στους ξένους «προστάτες», (Καμμένος νέα βάση στην Κάρπαθο, Τσίπρας νέα συμφωνία αγοράς όπλων κλπ., συμφωνία με Ισραήλ, Αίγυπτο), που τους ακολουθεί ως κολαούζος ή ως υπηρέτης στις επεμβάσεις τους, που δέχεται αδιαμαρτύρητα όλες τις ληστρικές μνημονιακές σφαλιάρες των Ευρωπαίων, που αλυσσοδένει τον λαό και την χώρα με νέες υποδουλωτικές συμφωνίες, που ξεπουλάει τον πλούτο της χώρας στους ξένους δυνάστες, που καταπίνει τις παρακολουθήσεις του πρώην πρωθυπουργού και υπουργών από την Αμερικάνικη Πρεσβεία, που, με εντολές των Αμερικάνων, ματαιώνει τον ρωσικό αγωγό ενέργειας «South Stream», ενώ προκρίνει την υλοποίηση του Πλωτού Σταθμού Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου της Αλεξανδρούπολης, που θα δέχεται και αμερικάνικο σχιστολιθικό αέριο.
8. Ο συσχετισμός αυτός είναι που δίνει σε αυτή τη φάση τη δυνατότητα στην άρχουσα τάξη της Τουρκίας να εμφανίζει μια σαφή προκλητικότητα και ένα πιο επιθετικό πρόσωπο απέναντι στην αστική τάξη της Ελλάδας: Διαρκείς παραβιάσεις στο Αιγαίο, αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων όχι μόνον σε μικρά νησιά και βραχονησίδες (τα Ίμια ή Καρντάκ κατά την Άγκυρα, είναι πλέον αμφισβητούμενο έδαφος), αλλά σε μια εκτεταμένη γκρίζα ζώνη σε όλο το Ανατολικό Αιγαίο, αλλά και των συνόρων στη Θράκη, μέσα από την αμφισβήτηση της Συμφωνίας της Λωζάνης και την αναφορά από τον Ερντογάν «στα σύνορα της καρδιάς μας», απειλή με «casus belli» σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, επιμονή στα «τετελεσμένα»και στα διχοτομικά σχέδια στην Κύπρο. Χρονικά κάποιος θα τοποθετούσε την επιθετικότητα αυτή από την εισβολή των τούρκικων στρατευμάτων στην Κύπρο και την κατοχή του 40% του νησιού για 43 χρόνια. Η ελληνική αστική τάξη, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, δέχτηκε το δεύτερο μεγάλο πλήγμα από τον αντίπαλό της.
9. Από την πλευρά της η ελληνική αστική τάξη, με όλες τις κυβερνήσεις και με την σημερινή ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, υπερθεματίζοντας στην πολιτική εθνικής υποτέλειας αναζητά στήριξη, προστασία και «δικαίωση» κάτω από τις φτερούγες των ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των υπερατλαντικών, δυναμώνοντας τους πολιτικοστρατιωτικούς δεσμούς εξάρτησης με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που το έχει αναγορεύσει σε επικυρίαρχο του Αιγαίου. Από τη μια προσπαθούν να κατευνάσουν την επιθετικότητα της Άγκυρας με μια πολιτική ενδοτισμού και υποχωρήσεων (συμφωνίες Ελσίνκι, Μαδρίτης, Κυπριακό) και από την άλλη τα τελευταία χρόνια για να εξισορροπήσουν τις πιέσεις και τους εκβιασμούς, προχωρούν σε «στρατηγική συμμαχία» με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, τα μαντρόσκυλα  του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Α. Μεσόγειο και Μ. Ανατολή, εμπλέκοντας με τυχοδιωκτικό τρόπο τη χώρα στα φιλοπόλεμα σχέδια του ισραηλινού σιωνισμού, ενώ ταυτόχρονα τα αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία επιδίδονται στην καλλιέργεια ενός αντιτουρκικού κλίματος εθνικιστικών ψυχώσεων και υστερίας.
10. Οι διαπιστώσεις αυτές σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να προσδιορίσουν και τον χαρακτήρα μιας πιθανής σύγκρουσης ή ακόμη και ενός πολέμου μεταξύ των δυο χωρών, που θα κριθούν τότε και με τα δεδομένα εκείνης της στιγμής. Γιατί μπορεί να είναι δεδομένη η πλεονεκτική θέση της Άγκυρας και προφανής η προκλητικότητά της, αλλά δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να ξεχνάμε ότι οι δυο μεγάλες κρίσεις, ανεξάρτητα από την τελική τους έκβαση, ξεκίνησαν με τις τυχοδιωκτικές ενέργειες της ελληνικής αστικής τάξης, με την άμεση υποκίνηση βέβαια των ιμπεριαλιστών, (Μικρασιατική εκστρατεία, πραξικόπημα στην Κύπρο).

Γ. Χωρικά ύδατα-εναέριος χώρος-υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ-εδαφική ακεραιότητα
1. Σίγουρα το Διεθνές δίκαιο, οι Συμφωνίες, η ΚτΕ, ο ΟΗΕ, αλλά και τα σύνορα έχουν έναν προσωρινό και σχετικό χαρακτήρα, αποτυπώνουν και ανταποκρίνονται στους εκάστοτε συσχετισμούς μεταξύ των ιμπεριαλιστών αλλά και μεταξύ των ιμπεριαλιστών και των λαών. Η Κομμουνιστική Διεθνής, τα κομμουνιστικά κόμματα, οι σοσιαλιστικές χώρες, χωρίς ποτέ να έχουν αυταπάτες για τον χαρακτήρα αυτών των οργανισμών, των συνόρων και των συμφωνιών, ελάμβαναν υπόψη την ύπαρξή τους και τα χρησιμοποιούσαν στο βαθμό που μπορούσε να χρησιμοποιηθούν για το συμφέρον του κινήματος.
2. Το δικαίωμα των χωρών για χωρικά ύδατα στα 12, ή εναέριο χώρο στα 10, ή υφαλοκρηπίδα (ΑΟΖ) στα 200 μίλια, προέκυψε σαν αποτέλεσμα ενός κινήματος φτωχών και αναπτυσσόμενων χωρών, που βλέποντας τους στόλους (στρατιωτικούς και εμπορικούς) των μεγάλων δυνάμεων να αλωνίζουν τις θάλασσες και τον αέρα τους και να διαγουμίζουν τον πλούτο τους, θέλησαν να εκμεταλλεύονται οι ίδιες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές σε στεριά και σε θάλασσα. Στην απόφαση για τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα αντέδρασαν με μεγάλη σφοδρότητα ΗΠΑ-Ρωσία, τελικά όμως με την βοήθεια της Κίνας, της Αλβανίας και του κινήματος των αδεσμεύτων πάνω από 150 χώρες ψήφισαν, πριν 40 χρόνια, το δίκαιο για τη θάλασσα, ενώ το καταψήφισαν 4 (Η.Π.Α., Ισραήλ, Τουρκία, Βενεζουέλα) και 17 απείχαν (η τότε Σοβιετική Ένωση με τις χώρες του τότε «Ανατολικού Μπλοκ», Βέλγιο, Ιταλία, Ισπανία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες, η τότε Δυτική Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ταϋλάνδη). Το δικαίωμα συνεπώς για χωρικά ύδατα στα 12 μίλια ή υφαλοκρηπίδα στα 200 δεν αποτελεί προσφορά των ιμπεριαλιστών προς τις αστικές τάξεις των διαφόρων χωρών και της Ελλάδας.
3. Η αστική τάξη της χώρας μας ποτέ δεν τόλμησε να προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 μίλια, φοβούμενη τις αντιδράσεις των ΗΠΑ-Ρωσίας, που γνώριζαν ότι δεν θα μπορούσαν να αλωνίζουν στο Αιγαίο, όσο και της Τουρκίας, που αισθανόταν ασφυκτικά αποκλεισμένη από την επέκταση αυτή.
4. Και το δικαίωμα της εδαφικής ακεραιότητας της κάθε χώρας, προέκυψε μέσα από την χάραξη των συνόρων, που δεν ήταν επιλογή των λαών, αλλά διασφαλίζουν μια ορισμένη σταθερότητα και ασφάλεια, έστω προσωρινή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μέσα από την εκμετάλλευση υπαρκτών ή ανύπαρκτων θρησκευτικών, μειονοτικών και άλλων ζητημάτων, οι ιμπεριαλιστές δεν θα επιχειρήσουν την επαναχάραξή τους. Σημαίνει άραγε αυτό ότι μας αφήνει αδιάφορο το ζήτημα της υπεράσπισης της εδαφικής κυριαρχίας ή μήπως θα υποκλιθούμε στις ανοησίες των αναρχικών και του τροτσκισμού ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα; Το ζήτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της υπεράσπισης της πατρίδας είναι ένα καθοριστικής σημασίας ζήτημα που μας αφορά.
5. Γι αυτούς όλους τους λόγους το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας από την ίδρυσή του διατυπώνει τη θέση ότι υπερασπίζεται το δικαίωμα για τα χωρικά ύδατα και ότι θα αντιταχθεί σε οποιαδήποτε απειλή της εδαφικής ακεραιότητας από την πλευρά της Τουρκίας.
6. Όσο βέβαιο είναι ότι οι ιμπεριαλιστές ξεσχίζουν και επαναχαράσσουν τα σύνορα και εκμεταλλεύονται το χερσαίο έδαφος των διαφόρων χωρών, άλλο τόσο επίσης σίγουρο είναι ότι θα εκμεταλλεύονται και τον αέρα, τις θάλασσες και την υφαλοκρηπίδα, αυξάνοντας τον μεταξύ τους ανταγωνισμό τους. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί τα κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών αυτών στη γη, στον αέρα και τη θάλασσα.
7. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι τα πετρέλαια στο Περσικό Κόλπο είναι μήλο της έριδος και πηγή ανταγωνισμού ιμπεριαλιστών και πολεμικών περιπετειών μεταξύ των διαφόρων χωρών, σε καμιά περίπτωση δεν ανατρέπει το δικαίωμα των χωρών της περιοχής για εξόρυξη και εκμετάλλευση των ορυκτών αυτών. Το ίδιο ισχύει και για την υφαλοκρηπίδα και τις ΑΟΖ, πάνω στις οποίες σίγουρα διαμορφώνεται ένα νέο πεδίο κερδοφορίας και ανταγωνισμών των διαφόρων ιμπεριαλιστών και των πολυεθνικών. Το ζητούμενο είναι ο εξοβελισμός των ιμπεριαλιστών από την περιοχή (γη, αέρα και θάλασσα), μέσα από τους αγώνες των λαών για ανεξαρτησία, έτσι ώστε η κάθε μια χώρα να εκμεταλλεύεται τον φυσικό της πλούτο.

Δ. Ανακεφαλαιώνοντας
Το πρώτο και βασικό καθήκον που μπαίνει μπροστά μας είναι να αγωνιστούμε  για να δυναμώσει  η λαϊκή επαγρύπνηση και κινητοποίηση για την αποτροπή  του πολέμου και την υπεράσπιση  της ειρήνης
Αγώνας για την αποτροπή του πολέμου και τη διατήρηση των συνόρων σημαίνει:

1. Καταγγελία της φιλοπόλεμης πολιτικής των ιμπεριαλιστών, που με τις παρεμβάσεις και τον ανταγωνισμό τους αυξάνουν τους κινδύνους για τους λαούς Ελλάδας-Τουρκίας.
   
2. Καταγγελία των δυο αστικών τάξεων και της πολιτικής της εξάρτησης, της υποταγής και της υποτέλειας που ακολουθούν, πράγμα που σημαίνει έξω το ΝΑΤΟ, οι Βάσεις, η ΕΕ και οι πολεμικοί στόλοι από την περιοχή.
   
3. Καταγγελία του κλίματος σωβινισμού και εθνικιστικής υστερίας που αναπτύσσεται από τις δυο πλευρές του Αιγαίου και καλλιέργεια πνεύματος αλληλεγγύης και συναδέλφωσης των λαών.
   
4. Καταγγελία της προκλητικότητας και της επιθετικότητας της τούρκικης αστικής τάξης που με την κατάργηση της Συνθήκης της Λοζάνης, θέτει ζήτημα αλλαγής των συνόρων και του καθεστώτος κυριαρχίας στο Αιγαίο.
   
5. Καταγγελία των τυχοδιωκτικών ενεργειών της ελληνικής αστικής τάξης και του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου.
   
6. Όσο αναγκαίο και επιβεβλημένο καθήκον είναι η εναντίωση και η καταγγελία κάθε τυχοδιωκτικής ενέργειας παραβίασης των συνόρων γειτονικών χωρών από πλευράς της ελληνικής αστικής τάξης, άλλο τόσο αναγκαίο και επιβεβλημένο καθήκον είναι η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας μας αν απειληθεί.
   
7. Υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και συγκεκριμένα της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη και καταδίκη κάθε καταπίεσης και διάκρισης που γίνεται σε βάρος της, έτσι ώστε η μειονότητα να γίνει  γέφυρα φιλίας των λαών και όχι μοχλός επέμβασης  της μιας χώρας ενάντια στην άλλη
   
8. Ο αντιπολεμικός - αντιιμπεριαλιστικός αγώνας πρέπει να δένεται και να συνδέεται με τον αγώνα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων για την υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων, την απόκρουση των βάρβαρων μνημονιακών μέτρων, τη σταθερή διεκδίκηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που καταργήθηκαν, την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ως αναπόσπαστο τμήμα του γενικότερου αγώνα του λαού μας για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων και την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.