Δημοσιεύτηκε στις: 28, Μαρ 2015 στην εφημερίδα "ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ"
Όταν με αφορμή την ιδέα
ενός δημοψηφίσματος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
ανακαλύπτει «απαίτηση για δημοκρατία» και το ΚΚΕ βρίσκει ότι ο λαός έδωσε
«το Οκέι στην ΕΕ»
ενός δημοψηφίσματος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ
ανακαλύπτει «απαίτηση για δημοκρατία» και το ΚΚΕ βρίσκει ότι ο λαός έδωσε
«το Οκέι στην ΕΕ»
Η ιδέα για ένα δημοψήφισμα που διοχέτευσε μέσω διαφόρων στελεχών της η κυβέρνηση, ανάμεσα σ' αυτούς και ο υπουργός Οικονομικών που δήλωσε πως «δεν θα ήταν κακή ιδέα να γίνει ένα δημοψήφισμα, χωρίς να ανακοινώνω κάτι τέτοιο», χρησιμοποιήθηκε ως ένα χαρτί που πέταξε, θέλοντας να πιέσει τους «εταίρους» της στην ΕΕ, με τους οποίους διαπραγματεύεται τη συνέχεια της μνημονιακής πολιτικής
Όπως συνέβη και στη πρώτη μνημονιακή
περίοδο, όπου ο Γ.Παπανδρέου πήγε να ψελλίσει ένα τέτοιο ζήτημα, έτσι
και τώρα η ιδέα αποσύρθηκε στα γρήγορα, μόλις ακούστηκαν οι πρώτοι
βρυχηθμοί των «εταίρων» και συνδέθηκε το περιεχόμενό της με την έξοδο
της Ελλάδας από το ευρώ. Το ζήτημα -μαζί με εκείνο του ενδεχομένου
εκλογών - παρέμεινε, μόνο, για τις «αριστερές συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ ως
στοιχείο αντιπολίτευσης και άσκησης δημόσιας πίεσης στην ηγεσία του.
Ήταν, ωστόσο, αρκετό για να εμπλέξει και τα υπόλοιπα κόμματα της
Αριστεράς σε μια συζήτηση και να προκαλέσει αρκετά χαρακτηριστικές
δηλώσεις τους.
Δεν θα πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία πως, αν η κυβέρνηση ξεκινούσε μια πρωτοβουλία για να διεξάγει ένα δημοψήφισμα, αυτή θα αποσκοπούσε και θα οργανώνονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να συρθεί ο ελληνικός λαός με κάθε μέσο σε μια επικρότηση των αντιλαϊκών συμφωνιών της. Από την άποψη αυτή κάθε δημοψήφισμα που διεξάγεται με τέτοιους όρους, μόνο την ελεύθερη έκφραση του ελληνικού λαού δεν διασφαλίζει, ο οποίος θα βομβαρδιστεί με σωρεία διλημμάτων, κινδυνολογιών και εκβιασμών, ενώ και τα ίδια τα ερωτήματα που θα κληθεί να απαντήσει θα μαγειρευτούν ανάλογα.
Ωστόσο, ορισμένες δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και, μάλιστα, στην «αντικαπιταλιστική αριστερά», μάλλον θεώρησαν την κυβερνητική ιδέα του δημοψηφίσματος ως μια ευκαιρία «έκφρασης της λαϊκής θέλησης». Το ΠΡΙΝ της 15.3.2015, για παράδειγμα, μάλλον είδε στην ιδέα αυτή ως «μια δυνατότητα η απαίτηση για δημοκρατία να αλλάζει συσχετισμούς και να δημιουργεί εμπόδια στη συνασπισμένη δράση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου μέσω της ΕΕ». Θεωρώντας ότι «η λαϊκή πάλη γύρω από τη νέα συμφωνία οπωσδήποτε θα αναζητήσει δημοκρατικές μορφές», δεν παρέλειψε να δείξει ως μια απ' αυτές την «απαίτηση για δημοψήφισμα» για να καταλήξει στη θέση πως «η αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά φυσικά και θα ευνοήσει ένα δημοψήφισμα».
Το αξιοσημείωτο σ' αυτήν τη σκέψη και θέση δεν βρίσκεται μόνο στο με πόση ευκολία ένα δημοψήφισμα της κυβέρνησης, ανεξάρτητα από τους όρους που θα διεξαχθεί, θεωρείται ως «δημοκρατική μορφή πάλης» του λαού γύρω από τη νέα συμφωνία που θέλει να κάνει η κυβέρνηση, αλλά και ότι η δημοκρατική πάλη του λαού ενάντια στα μνημόνια γίνεται αντιληπτή μέσα από άλλης μορφής εκλογικό δρόμο, τον δρόμο των δημοψηφισμάτων, και μάλιστα των δημοψηφισμάτων που δεν επιβάλλονται κάτω από την πίεση και με τους όρους αιτημάτων μιας πλατιάς λαϊκής κινητοποίησης, αλλά σε συνθήκες εξασθενημένης ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα και με την πρωτοβουλία και τις προϋποθέσεις που καθορίζει μια κυβέρνηση, με πολιτική που βεβαιωμένα, ήδη, οδηγεί σε υπογραφή αντιλαϊκών συμφωνιών και θα προσπαθήσει, με κάθε τρόπο, να καταστήσει δημοψηφισματικά συνένοχο τον ελληνικό λαό στην αποδοχή τους.
Αν η «αντικαπιταλιστική αριστερά» έσπευσε να εκδηλωθεί ευνοϊκά γι' αυτό το τέχνασμα που εκτόξευσε η κυβέρνηση, από την άλλη, πιο εκπληκτικό ήταν πώς προσπάθησε να το προσπεράσει η ηγεσία του ΚΚΕ.
Σε απάντησή του σε σχετική ερώτηση του ρ/σ «Παραπολιτικά» ο ΓΓ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, είπε τα εξής: « Δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς θα έλυνε ένα τέτοιο δημοψήφισμα.....πιστεύουμε ότι η ελληνική κοινωνία, ο ελληνικός λαός, έδωσε το ΟΚ σε αυτή την κυβέρνηση, με ένα μεγάλο ποσοστό, πριν 1-1,5 μήνα έγιναν εκλογές, έχει, δηλαδή μια δυνατή πλειοψηφία και βέβαια της έδωσε αυτό το ΟΚ θεωρώντας ότι η ΕΕ είναι το κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι, ότι θα μείνουμε στο ευρώ. Προεκλογικά ο κ. Τσίπρας, ο νυν πρωθυπουργός, σε όλους τους τόνους, σε όλες τις ομιλίες του και τις δημόσιες εμφανίσεις του, έλεγε χαρακτηριστικά - επειδή η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ κινδυνολογούσε ότι θα βγούμε από το ευρώ - όχι, πάση θυσία θα μείνουμε στο ευρώ, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Άρα και ο λαός, ο κόσμος που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ, ήξερε ότι σε αυτήν τη γραμμή πάει».
Εδώ έχουμε ένα ΚΚΕ να βλέπει χωρίς νόημα ένα δημοψήφισμα γιατί ο λαός έχει αποφανθεί, δίνοντας ΟΚ σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ΟΚ στο ευρώ και στην ΕΕ, που τη «θεώρησε ότι είναι το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», και ξέροντας ότι με τη ψήφο του στον ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει μια τέτοια γραμμή!
Ένα ΚΚΕ, δηλαδή, που ενοχοποιεί το λαό γιατί, τάχα, με πλήρη επίγνωση στήριξε την ΕΕ, ψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα δεν θα έχει και δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο να πει μέσα από ένα δημοψήφισμα..
Μ' αυτό τον τρόπο, βάζοντας το λαό στον πάγκο της τιμωρίας του γιατί ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και... ΕΕ, η ηγεσία του ΚΚΕ ξεμπερδεύει με την ιδέα που υπέβαλε η κυβέρνηση, δείχνοντας ένα σχεδόν αντεκδικητικό πρόσωπο απέναντι στο λαό και μια στάση που απομονώνει και κόβει νήματα επικοινωνίας και θετικής πολιτικής επίδρασης στις λαϊκές μάζες.
Με μια απίθανη στρέβλωση της πολιτικής σκέψης η αχρήστευση ή και απόρριψη της ιδέας του δημοψηφίσματος δεν γίνεται με μια πολιτική κριτική στην κυβέρνηση για τη σκοπιμότητα αυτής της ιδέας της, αλλά με μια άνοη πολιτική κριτική που κάνει στόχο της την εκλογική ψήφο του λαού, την οποία, παρά τις χρόνιες εκκλήσεις και νουθεσίες της ηγεσίας του ΚΚΕ, ο λαός δεν εννοεί να τη «διορθώσει» ή μάλλον τη «διόρθωσε», στέλνοντάς την, στις συνθήκες πολιτικής κρίσης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με τη σοβαρή ευθύνη όλης της πολιτικής και τακτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ, προς τον ΣΥΡΙΖΑ....
Δεν θα πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία πως, αν η κυβέρνηση ξεκινούσε μια πρωτοβουλία για να διεξάγει ένα δημοψήφισμα, αυτή θα αποσκοπούσε και θα οργανώνονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να συρθεί ο ελληνικός λαός με κάθε μέσο σε μια επικρότηση των αντιλαϊκών συμφωνιών της. Από την άποψη αυτή κάθε δημοψήφισμα που διεξάγεται με τέτοιους όρους, μόνο την ελεύθερη έκφραση του ελληνικού λαού δεν διασφαλίζει, ο οποίος θα βομβαρδιστεί με σωρεία διλημμάτων, κινδυνολογιών και εκβιασμών, ενώ και τα ίδια τα ερωτήματα που θα κληθεί να απαντήσει θα μαγειρευτούν ανάλογα.
Ωστόσο, ορισμένες δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και, μάλιστα, στην «αντικαπιταλιστική αριστερά», μάλλον θεώρησαν την κυβερνητική ιδέα του δημοψηφίσματος ως μια ευκαιρία «έκφρασης της λαϊκής θέλησης». Το ΠΡΙΝ της 15.3.2015, για παράδειγμα, μάλλον είδε στην ιδέα αυτή ως «μια δυνατότητα η απαίτηση για δημοκρατία να αλλάζει συσχετισμούς και να δημιουργεί εμπόδια στη συνασπισμένη δράση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου μέσω της ΕΕ». Θεωρώντας ότι «η λαϊκή πάλη γύρω από τη νέα συμφωνία οπωσδήποτε θα αναζητήσει δημοκρατικές μορφές», δεν παρέλειψε να δείξει ως μια απ' αυτές την «απαίτηση για δημοψήφισμα» για να καταλήξει στη θέση πως «η αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά φυσικά και θα ευνοήσει ένα δημοψήφισμα».
Το αξιοσημείωτο σ' αυτήν τη σκέψη και θέση δεν βρίσκεται μόνο στο με πόση ευκολία ένα δημοψήφισμα της κυβέρνησης, ανεξάρτητα από τους όρους που θα διεξαχθεί, θεωρείται ως «δημοκρατική μορφή πάλης» του λαού γύρω από τη νέα συμφωνία που θέλει να κάνει η κυβέρνηση, αλλά και ότι η δημοκρατική πάλη του λαού ενάντια στα μνημόνια γίνεται αντιληπτή μέσα από άλλης μορφής εκλογικό δρόμο, τον δρόμο των δημοψηφισμάτων, και μάλιστα των δημοψηφισμάτων που δεν επιβάλλονται κάτω από την πίεση και με τους όρους αιτημάτων μιας πλατιάς λαϊκής κινητοποίησης, αλλά σε συνθήκες εξασθενημένης ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα και με την πρωτοβουλία και τις προϋποθέσεις που καθορίζει μια κυβέρνηση, με πολιτική που βεβαιωμένα, ήδη, οδηγεί σε υπογραφή αντιλαϊκών συμφωνιών και θα προσπαθήσει, με κάθε τρόπο, να καταστήσει δημοψηφισματικά συνένοχο τον ελληνικό λαό στην αποδοχή τους.
Αν η «αντικαπιταλιστική αριστερά» έσπευσε να εκδηλωθεί ευνοϊκά γι' αυτό το τέχνασμα που εκτόξευσε η κυβέρνηση, από την άλλη, πιο εκπληκτικό ήταν πώς προσπάθησε να το προσπεράσει η ηγεσία του ΚΚΕ.
Σε απάντησή του σε σχετική ερώτηση του ρ/σ «Παραπολιτικά» ο ΓΓ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, είπε τα εξής: « Δεν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς θα έλυνε ένα τέτοιο δημοψήφισμα.....πιστεύουμε ότι η ελληνική κοινωνία, ο ελληνικός λαός, έδωσε το ΟΚ σε αυτή την κυβέρνηση, με ένα μεγάλο ποσοστό, πριν 1-1,5 μήνα έγιναν εκλογές, έχει, δηλαδή μια δυνατή πλειοψηφία και βέβαια της έδωσε αυτό το ΟΚ θεωρώντας ότι η ΕΕ είναι το κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι, ότι θα μείνουμε στο ευρώ. Προεκλογικά ο κ. Τσίπρας, ο νυν πρωθυπουργός, σε όλους τους τόνους, σε όλες τις ομιλίες του και τις δημόσιες εμφανίσεις του, έλεγε χαρακτηριστικά - επειδή η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ κινδυνολογούσε ότι θα βγούμε από το ευρώ - όχι, πάση θυσία θα μείνουμε στο ευρώ, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Άρα και ο λαός, ο κόσμος που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ, ήξερε ότι σε αυτήν τη γραμμή πάει».
Εδώ έχουμε ένα ΚΚΕ να βλέπει χωρίς νόημα ένα δημοψήφισμα γιατί ο λαός έχει αποφανθεί, δίνοντας ΟΚ σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ΟΚ στο ευρώ και στην ΕΕ, που τη «θεώρησε ότι είναι το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», και ξέροντας ότι με τη ψήφο του στον ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει μια τέτοια γραμμή!
Ένα ΚΚΕ, δηλαδή, που ενοχοποιεί το λαό γιατί, τάχα, με πλήρη επίγνωση στήριξε την ΕΕ, ψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα δεν θα έχει και δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο να πει μέσα από ένα δημοψήφισμα..
Μ' αυτό τον τρόπο, βάζοντας το λαό στον πάγκο της τιμωρίας του γιατί ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και... ΕΕ, η ηγεσία του ΚΚΕ ξεμπερδεύει με την ιδέα που υπέβαλε η κυβέρνηση, δείχνοντας ένα σχεδόν αντεκδικητικό πρόσωπο απέναντι στο λαό και μια στάση που απομονώνει και κόβει νήματα επικοινωνίας και θετικής πολιτικής επίδρασης στις λαϊκές μάζες.
Με μια απίθανη στρέβλωση της πολιτικής σκέψης η αχρήστευση ή και απόρριψη της ιδέας του δημοψηφίσματος δεν γίνεται με μια πολιτική κριτική στην κυβέρνηση για τη σκοπιμότητα αυτής της ιδέας της, αλλά με μια άνοη πολιτική κριτική που κάνει στόχο της την εκλογική ψήφο του λαού, την οποία, παρά τις χρόνιες εκκλήσεις και νουθεσίες της ηγεσίας του ΚΚΕ, ο λαός δεν εννοεί να τη «διορθώσει» ή μάλλον τη «διόρθωσε», στέλνοντάς την, στις συνθήκες πολιτικής κρίσης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με τη σοβαρή ευθύνη όλης της πολιτικής και τακτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ, προς τον ΣΥΡΙΖΑ....
