Απόφαση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
-Για τη διεθνή και εσωτερική πολιτική κατάσταση, τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα της επόμενης περιόδου
-Παλλαϊκή – πανεργατική αντίσταση και πάλη
Το τελευταίο διήμερο του Οκτώβρη πραγματοποιήθηκε πανελλαδική κομματική Σύσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ και συζήτησε πάνω στην πολιτική κατάσταση-διεθνή, περιφερειακή και εσωτερική- καθορίζοντας τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα της επόμενης περιόδου με βάση την εισήγηση της ΚΕ. Συζήτησε επίσης πάνω στα σοβαρά ζητήματα που αντιμετωπίσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα (καταιγισμός αντιλαϊκών μέτρων, με αιχμή το αντεργατικό τερατούργημα, καθεστώς απαγορεύσεων, άγριας αστυνομικής τρομοκρατίας και καταστολής) και έκανε τον απολογισμό της δράσης του κόμματος. Ταυτόχρονα, έθεσε στο επίκεντρο της κομματικής δουλειάς τα οργανωτικά ζητήματα, αυτά που αφορούν την κομματική οικοδόμηση, την ενίσχυση των δεσμών του κόμματος με τους συναγωνιστές και ευρύτερα τους εργαζόμενους, που εκ των πραγμάτων δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται λόγω της πανδημίας. Τα συμπεράσματα και οι κατευθύνσεις της Σύσκεψης, τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα που έθεσε και η απόφαση που πήρε περιέχονται στην Απόφαση της ΚΕ που δημοσιεύεται σήμερα.
Οι εργασίες της Σύσκεψης ολοκληρώθηκαν με επιτυχία, μέσα σε κλίμα αγωνιστικής αισιοδοξίας και πίστης για τη δυνατότητα εκπλήρωσης των πολιτικών και οργανωτικών στόχων και την προώθηση των γενικότερων σκοπών του Μ-Λ ΚΚΕ.
Α. Διεθνής κατάσταση
1. Οι παγκόσμιες εξελίξεις χαρακτηρίζονται από τον άγριο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τη διαπάλη τους για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής με βάση τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων που διαμορφώνονται. Πολύμορφες διεργασίες, διαιρέσεις και ανακατατάξεις συντελούνται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενώ τείνουν να διαμορφωθούν νέα μέτωπα και συμμαχίες, μια διαδικασία που εκ των πραγμάτων θα δυναμώσει τους παράγοντες του πολέμου, ανεξάρτητα αν θα υπάρχουν σ’ όλη αυτή την περίοδο και φάσεις «ειρηνικής» συνεννόησης, συνδιαλλαγής και παζαρεμάτων μεταξύ τους.
Η αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ, τον περασμένο Γενάρη, δεν έφερε καμιά αλλαγή στη γενική επιθετική πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την εξασφάλιση της πρωτοκαθεδρίας του στο ιμπεριαλιστικό τραπέζι. Οι πολυδάπανοι και μακρόχρονοι κατακτητικοί πόλεμοι στις χώρες της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, που τελικά τους έχασε κάτω από τη γενναία αντίσταση των λαών, σε συνδυασμό με τη βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό του και την ταχεία ισχυροποίηση των ανταγωνιστών του στο διάστημα αυτό, υπέσκαψαν και εξασθένησαν την παγκόσμια ηγεμονική του θέση. Βέβαια όσο λάθος είναι η τοποθέτηση πως οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη που παραμένει αδιατάρακτη η μονοκρατορία της, άλλο τόσο ή και μεγαλύτερο λάθος είναι η εκτίμηση πως οι ΗΠΑ ξέπεσαν σε δεύτερη θέση, «αποσύρονται» και βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ηττήθηκε από τους λαούς στα μέτωπα του Αφγανιστάν, του Ιράκ και της Συρίας, αλλά εξακολουθεί να παραμένει η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη και ιεραρχεί σαν βασικό στρατηγικό του στόχο την αντιμετώπιση της Κίνας, επειδή όπως αποφαίνονται τα επιτελεία του, «η άνοδος της Κίνας μετατοπίζει ριζικά την ισορροπία ισχύος».
Η ραγδαία άνοδος της Κίνας προκαλεί μεγάλες ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και η προοπτική να εκθρονίσει τα επόμενα χρόνια τις ΗΠΑ από την κορυφή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την αμερικάνικη ηγεσία. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ κηρύσσουν, φανερά και απροσχημάτιστα, τον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο ενάντια στην Κίνα Η πρόσφατη Συμφωνία ανάμεσα στις ΗΠΑ – Αυστραλία – Μ. Βρετανία, η επονομαζόμενη AUKUS, έρχεται να επιβεβαιώσει το στρατηγικό προσανατολισμό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού προς το νέο επίκεντρο του πλανήτη που εστιάζει στην Ασία – Ειρηνικό πλέον, να κλιμακώσει μια γενική γεωπολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα για την παγκόσμια ηγεμονία, να τροφοδοτήσει μια νέα κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών, επιταχύνοντας τις παγκόσμιες εξελίξεις και τη διαμόρφωση διεθνών μετώπων και συμμαχιών που συσπειρώνονται γύρω από το δίπολο ΗΠΑ-Κίνα. Στην κατεύθυνση αυτή, λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της συμμαχίας AUKUS, έγινε συνάντηση στην Ουάσιγκτον της ηγεσίας των ΗΠΑ με τους ηγέτες της Ιαπωνίας, της Ινδίας και της Αυστραλίας, που συγκροτούν ένα άλλο συμμαχικό σχήμα, την Quad (τετράδα), με σαφή και ομολογημένο σκοπό τη συσπείρωση των δυνάμεων τους με στόχο την Κίνα.
2. Η ηγεσία του κινέζικου ιμπεριαλισμού, χωρίς να υποχωρεί από τις θέσεις της, συνεχίζει μια πολιτική «χαμηλών τόνων», επιδιώκοντας να κερδίσει χρόνο, διαβλέποντας πως ο χρόνος δουλεύει αναπότρεπτα σε βάρος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και υπέρ των ανταγωνιστών του. Ταυτόχρονα, συγκροτεί τις δυνάμεις και τις συμμαχίες της στην περιοχή της Ευρασίας μέσα από μια σειρά οικονομικά και πολιτικά σχήματα, με βασικό τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), που αποκτά και χαρακτηριστικά οργανισμού Ασφάλειας. Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση για την AUKUS, συνήλθε η σύνοδος κορυφής του SCO που αποφάσισε μάλιστα τη διεύρυνσή του με το Ιράν, αγνοώντας τις αμερικάνικες απειλές και τις κυρώσεις που έχει επιβάλει σε αυτή τη χώρα. Ο Οργανισμός αυτός ιδρύθηκε πριν 20 χρόνια, το 2001, με πυρήνα την Κίνα και τη Ρωσία και σήμερα αριθμεί 9 χώρες (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Πακιστάν, Καζακστάν, Κιργισία, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Ιράν). Η συνολική έκταση των χωρών του Οργανισμού καταλαμβάνει το 23% της συνολικής χερσαίας μάζας του πλανήτη και ο πληθυσμός τους το 45% του παγκόσμιου πληθυσμού. Οι βασικές δυνάμεις του Οργανισμού είναι η Κίνα και η Ρωσία, τις οποίες η επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ωθεί σε όλο και πιο στενή συνεργασία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτή προχωρεί αδιατάρακτα.
Η Ρωσία επανέρχεται, με νέους όρους και δυνατότητες, στην κεντρική ιμπεριαλιστική σκηνή, προκαλώντας την όξυνση του αμερικανορωσικού ανταγωνισμού που εκδηλώνεται κατά μήκος όλων των δυτικών συνόρων της, από τις Βαλτικές χώρες έως τη Λευκορωσία, την Ουκρανία και τα Βαλκάνια, όπου εγκαθίστανται αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές δυνάμεις και πραγματοποιούνται πολεμικές ασκήσεις, προκαλώντας αντίστοιχες ρωσικές στρατιωτικές κινήσεις.
3. Μια σοβαρή «παράπλευρη απώλεια» της Συμμαχίας AUKUS ήταν το πλήγμα που δέχτηκε η Γαλλία, όχι μόνο επειδή ακυρώθηκε ένα τεράστιο συμβόλαιο δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ για την πολεμική της βιομηχανία, αλλά και επειδή αγνοήθηκε από τις ΗΠΑ ο γεωπολιτικός της ρόλος στην περιοχή Ασίας – Ειρηνικού, όπου διαθέτει αποικιοκρατικές κτήσεις και θεωρεί ότι πρέπει να υπολογίζεται ο διεθνής ρόλος της και πάντως να μην αντιμετωπίζεται με τον σκαιό τρόπο που αντιμετωπίστηκε από τους Αγγλοσάξονες. Στη βάση της αρχικής οργισμένης αντίδρασης της Γαλλίας, για «πισώπλατη μαχαιριά», αλλά και της παλιότερης δήλωσης του Μακρόν για «εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ», άνοιξε ξανά η συζήτηση στα ευρωπαϊκά επιτελεία για τις ρωγμές που μπορεί να γίνουν ρήγματα στο ΝΑΤΟ και για το κατά πόσο ο «ανεξάρτητος ευρωστρατός» -που παραμένει ένα φάντασμα κάποιες δεκαετίες- μπορεί να αποκτήσει μια ορισμένη υπόσταση στο μέλλον. Ίσως είναι η πρώτη φορά που οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θα ασχοληθούν σοβαρά με το ζήτημα της «κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας», ένα ζήτημα το οποίο μέχρι σήμερα και πάνω από 70 χρόνια -ήθελαν δεν ήθελαν- το είχαν εκχωρήσει στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Και μπορεί κάτι τέτοιο να τεθεί σήμερα, γιατί φαίνεται πως δεν μπορούν πλέον οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές να συνεχίζουν απρόσκοπτα να βασίζονται στους αμερικανούς συμμάχους τους που μετατοπίζουν το κέντρο βάρους της αντιπαράθεσής τους στον Ινδο-Ειρηνικό, αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα δύο τεράστια στρατιωτικο-πολιτικά μέτωπα, ένα στην Ασία με την Κίνα και ένα στην Ευρώπη με την Ρωσία. Έτσι, το όποιο κενό μπορεί να προκύψει από την πλευρά των Αμερικανών στην Ευρώπη, στα πλαίσια της «Δυτικής Συμμαχίας», θα κληθούν να το αναπληρώσουν οι Ευρωπαίοι, βασικά οι Γάλλοι στο στρατιωτικό επίπεδο. Ένα πρώτο δείγμα μιας τέτοιας εξέλιξης είναι η στρατιωτική Συμφωνία υποτέλειας για την Ελλάδα, που υπέγραψε πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη Γαλλία.
Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση και τα λοκντάουν στην κλιμάκωση των επιθέσεων εναντίον των λαών, ο καπιταλισμός φανερώνει το άγριο πρόσωπό του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Οι κυρίαρχες κλίκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν να επιβάλλουν σαρωτικά αντεργατικά μέτρα, προωθώντας ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, κατεδαφίζοντας όλες τις μεταπολεμικές εργατικές κατακτήσεις και επιφέροντας ραγδαία επιδείνωση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, εκτοξεύοντας στα ύψη τις τιμές της ενέργειας και όλων των ειδών πρώτης ανάγκης. Με πρόσχημα την πανδημία, θωρακίζουν την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία τους με τον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα για την κατάπνιξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων και τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνουν για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων.
4. Οι λαοί, παρά τα μεγάλα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, στα αντεργατικά και αντιδημοκρατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων. Αργά μα σταθερά μέσα από την πείρα τους, μέσα από την καταστροφική μανία του καπιταλισμού, τα εγκλήματα και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών, οι λαοί αφυπνίζονται και ορθώνουν το ανάστημά τους. Σε όλο τον κόσμο σημειώνεται μια όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση των λαϊκών μαζών. Από την καρδιά του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, όπου πριν ενάμιση χρόνο, ύστερα από τη στυγερή δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ ξέσπασε μια πρωτοφανής λαϊκή εξέγερση με τη συμμετοχή εκατομμυρίων εργαζομένων, μέχρι τα εκατοντάδες εκατομμύρια των εργαζομένων στις Ινδίες που κατεβαίνουν σε μαχητικές απεργίες, αναπτύσσεται ο αγώνας των λαών ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική καταπίεση, ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τον αντιδραστικό εθνικισμό. Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν επίσης σε πολλές χώρες στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου τα τελευταία χρόνια ο γαλλικός λαός αντιτάχθηκε σθεναρά και ανυποχώρητα για την ανατροπή των αντιδραστικών-αντεργατικών μέτρων, κόντρα στις τρομοκρατικές κατασταλτικές επιθέσεις της κυβέρνησης Μακρόν.
Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες και βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων, λόγω της υποχώρησης του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος και του αρνητικού συσχετισμού που έχει διαμορφωθεί. Όμως, στα είκοσι χρόνια κατακτητικών πολέμων στη Μέση Ανατολή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα -όπως έδειξε η έκβαση του πολέμου στο Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη- τα ερείσματα και οι δυνάμεις του στην περιοχή δέχθηκαν ισχυρά πλήγματα, από τη μακρόχρονη και γενναία αντίσταση των λαών.
Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι πολεμικές απειλές και οι στρατιωτικές επεμβάσεις, πρέπει να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών και των χωρών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.
Β. Η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο και η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων
5. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται καθοριστικά από τα συμφέροντα και τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τον ανταγωνισμό τους για τον έλεγχο πάνω στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Β. Αφρική, που έχει προσλάβει οξύτερη μορφή λόγω της διαμάχης που ξέσπασε για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, τους αγωγούς μεταφοράς φυσικού αερίου και τον καθορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών.
Το 2021 οι επιθετικές ενέργειες της Άγκυρας υποχώρησαν και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις από την επικίνδυνη όξυνση και τον κίνδυνο ανάφλεξης που βρέθηκαν το καλοκαίρι του 2020 πέρασαν σε μια φάση σχετικής ηρεμίας με την έναρξη των «διερευνητικών επαφών» και τις συνομιλίες των κυβερνητικών αξιωματούχων των δυο χωρών. Όμως η σχετική νηνεμία που επικράτησε τους προηγούμενους μήνες αποδείχτηκε μια προσωρινή ανάπαυλα, καθώς το τελευταίο διάστημα επανέρχεται ξανά η ένταση και οδηγούνται οι σχέσεις των δυο χωρών σε νέα όξυνση που απειλεί να πυροδοτήσει επικίνδυνες τυχοδιωκτικές περιπέτειες και πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή μας.
Με δεκάδες παραβιάσεις του εναέριου χώρου ακόμα και υπερπτήσεις οπλισμένων πολεμικών αεροπλάνων, η Άγκυρα αμφισβητεί ανοιχτά την κυριαρχία ελληνικών νησιών και απαιτεί τον αφοπλισμό τους. Προωθεί τη διχοτομική λύση δύο κρατών στην Κύπρο. Καταπατά με τη στρατιωτική ισχύ τα θαλάσσια κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου. Πρόσφατο δείγμα εφαρμογής των τουρκικών θέσεων επί του «πεδίου», η εκδίωξη από τουρκική φρεγάτα του ερευνητικού πλοίου «Nautikal Geo» που επιχειρούσε έρευνες 10 μίλια ανατολικά της Κρήτης, αφού σύμφωνα με την Άγκυρα, 6 μίλια ανατολικά της Κρήτης υπάρχει η «γαλάζια πατρίδα» με βάση το τουρκολυβικό μνημόνιο. Το ίδιο συνέβη με το ερευνητικό πλοίο και στην κυπριακή ΑΟΖ, που εκδιώχθηκε από τουρκικές φρεγάτες. Ταυτόχρονα, η Άγκυρα στέλνει δικό της ερευνητικό πλοίο στην περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου και απειλεί να στείλει γεωτρύπανα, όπως το καλοκαίρι του 2020, δημιουργώντας ένα σκηνικό επικίνδυνης έντασης και κρίσης.
Η άτυπη τριμερής συνάντηση υπό τον Γκουτιέρες στη Νέα Υόρκη με τη συμμετοχή των Αναστασιάδη και Τατάρ, προκειμένου να διερευνηθούν δυνατότητες επανέναρξης διαλόγου για το Κυπριακό, κατάληξε σε αδιέξοδο, διαιωνίζοντας την παρουσία των κατοχικών στρατευμάτων στο νησί και νομιμοποιώντας τις τουρκικές θέσεις για λύση δύο κρατών.
6. Η ελληνική ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της εναποθέτουν τη «διευθέτηση» της ελληνοτουρκικής κρίσης στην «υψηλή εποπτεία» και «προστασία» των αμερικανονατοϊκών συμμάχων τους. Με την επέκταση της «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ελλάδα για μια πενταετία, που θα ανανεώνεται αυτόματα, μετατρέπουν τη χώρα σε μια απέραντη στρατιωτική βάση-ορμητήριο, όπως επιβεβαιώνει η παράδοση στους αμερικανονατοϊκούς όλων των υποδομών, των αεροδρομίων, των λιμανιών που χρειάζονται για τους επιθετικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή.
Εκτός από τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προστρέχει για «προστασία» και στη Γαλλία, πληρώνοντας βαρύ τίμημα σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς και χαλκεύοντας νέα πολιτικο-στρατιωτικά δεσμά με τις συμφωνίες υποτέλειας που υπέγραψε στο Παρίσι. Εκτός από τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι ντόπιες κυβερνήσεις με τις οποίες εμπλέκουν ενεργά τη χώρα μας στα επιθετικά σχέδια και τους πολέμους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, τώρα αναλαμβάνουν τις ίδιες δεσμεύσεις και απέναντι στο γαλλικό ιμπεριαλισμό, με βάση την τελευταία ελληνογαλλική συμφωνία, εμπλέκοντας τη χώρα μας στις στρατιωτικές, τυχοδιωκτικές εκστρατείες της Γαλλίας του Μακρόν στις χώρες της ζώνης του Σαχέλ στην Αφρική.
Στην πραγματικότητα, η χώρα μας αξιοποιείται σαν ένα πιόνι στα χέρια των ΗΠΑ και της Γαλλίας στη γεωστρατηγική σκακιέρα της περιοχής, για την άσκηση πιέσεων και εκβιασμών στην Άγκυρα, προκειμένου να μπει φρένο στην προσέγγισή της με τη Ρωσία και την Κίνα και να επανέλθει άνευ όρων στο νατοϊκό μαντρί. Αυτό το ρόλο, του αμερικανικού πιονιού ή «μεντεσέ» κατά τον Πάιατ, τον έχει αναλάβει πανηγυρίζοντας η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιστεύοντας ότι θα αναβαθμίσει τη θέση της και θα εξασφαλίσει ουσιαστικότερο ρόλο και μεγαλύτερο μερίδιο στην περιοχή για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Την ίδια ώρα και οι δυο κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας εντείνουν τις προετοιμασίες για πολεμικές περιπέτειες σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Αμερικανικοί Πάτριοτ και ρωσικοί S- 400, γαλλικές φρεγάτες και γερμανικά υποβρύχια, Drones και Ραφάλ συσσωρεύονται εκατέρωθεν απειλώντας και αφαιμάσσοντας τους δυο λαούς.
7. Η πολιτική ειρήνης και φιλίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία είναι η μόνη που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των δυο λαών, αλλά είναι αδύνατο να επιτευχθεί κάτω από τον έλεγχο και την κηδεμονία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και δεν μπορεί να έχει σχέση με τα παζάρια και την «τακτοποίηση» των διαφορών ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας. Το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα κάτω από την ιμπεριαλιστική ομπρέλα. Υπάρχει μόνο καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, διαρκής απειλή πολέμου και καταστροφή.
Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από την ένταση και τον ανταγωνισμό των κυρίαρχων τάξεων, από τον αντιδραστικό εθνικισμό και σοβινισμό που δηλητηριάζει τις σχέσεις των δυο λαών. Η ελληνοτουρκική φιλία, όμως, δεν οικοδομείται με τον κατευνασμό και την υποχωρητικότητα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και, πολύ περισσότερο, με την πειθήνια υπακοή στα ιμπεριαλιστικά προστάγματα.
Καταδικάζουμε κάθε παραβίαση ή πολεμική απειλή σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων και κάθε αλλαγή των συνόρων των δύο χωρών, υπερασπίζοντας την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας σε περίπτωση επίθεσης από την πλευρά της Τουρκίας και καταγγέλλοντας κάθε τυχοδιωκτική επίθεση που μπορεί να εκδηλωθεί από την πλευρά της Ελλάδας σε βάρος της κυριαρχίας της Τουρκίας.
Μόνο ο κοινός αγώνας των λαών Ελλάδας και Τουρκίας ενάντια στους κοινούς εχθρούς, τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες ολιγαρχίες, ενάντια στην πολιτική της υποτέλειας και της υποταγής, ενάντια στη σοβινιστική και εθνικιστική υστερία των κυρίαρχων τάξεων, κόντρα στις αντιδραστικές συμμαχίες με τους Ισραηλινούς σιωνιστές και τους Αιγύπτιους πραξικοπηματίες, είναι σε θέση να οδηγήσει σε μία φιλειρηνική επίλυση των προβλημάτων, να συμβάλει στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, για την απαλλαγή από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, για το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
