Απόφαση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ: Παλλαϊκή – πανεργατική αντίσταση και πάλη για την ανατροπή της βάρβαρης κυβερνητικής πολιτικής
Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ συνήλθε σε ολομέλεια μέσα στο Μάη και συζήτησε πάνω στα σοβαρά ζητήματα που αντιμετωπίσαμε από την προηγούμενη συνεδρίαση της ολομέλειας της ΚΕ τον περασμένο Οκτώβρη (2ο και 3ο λοκντάουν, καταιγισμός αντιλαϊκών – αντεργατικών μέτρων, με αιχμή το αντεργατικό τερατούργημα, καθεστώς φασιστικών απαγορεύσεων, άγριας αστυνομικής τρομοκρατίας και καταστολής) και έκανε τον απολογισμό της δράσης του κόμματος.
Πήρε αποφάσεις πάνω στην πολιτική κατάσταση, καθορίζοντας τους πολιτικούς στόχους και τα καθήκοντα της επόμενης περιόδου. Ταυτόχρονα επανέφερε στο επίκεντρο τα οργανωτικά ζητήματα που τέθηκαν με έμφαση στη συνεδρίαση του Οκτώβρη, αυτά που αφορούν την κομματική οικοδόμηση, την ενίσχυση των δεσμών του κόμματος με τους συναγωνιστές και ευρύτερα τους εργαζόμενους που εκ των πραγμάτων δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται λόγω της πανδημίας.
Δημοσιεύουμε την απόφαση τμηματικά λόγω της μεγάλης έκτασης. Στο πρώτο μέρος δημοσιεύουμε το τμήμα που αναφέρεται στη διεθνή κατάσταση και την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο.
Διεθνής κατάσταση
1. Η γενική τάση των παγκόσμιων εξελίξεων, ύστερα από την εμφάνιση της πανδημίας και το ξέσπασμα της νέας οικονομικής κρίσης, χαρακτηρίζεται από τον άγριο ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τη διαπάλη τους για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής με βάση τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων που διαμορφώνονται. Πολύμορφες διεργασίες και ανακατατάξεις συντελούνται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενώ τείνουν να διαμορφωθούν νέα μέτωπα και συμμαχίες, μια διαδικασία που εκ των πραγμάτων θα δυναμώσει τους παράγοντες του πολέμου, ανεξάρτητα αν θα υπάρχουν σ’ όλη αυτή την περίοδο και φάσεις «ειρηνικής» συνεννόησης, συνδιαλλαγής και παζαρεμάτων μεταξύ τους.
Η αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ, τον περασμένο Γενάρη, δεν έφερε καμιά αλλαγή στη γενική επιθετική πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την εξασφάλιση της πρωτοκαθεδρίας του στο ιμπεριαλιστικό τραπέζι. Η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής του θέσης στην παγκόσμια σκηνή τον κάνει πιο επικίνδυνο και τυχοδιωκτικό, πηγή πολέμου και επίθεσης. Η ραγδαία άνοδος της Κίνας προκαλεί μεγάλες ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και η προοπτική να εκθρονίσει τα επόμενα χρόνια τις ΗΠΑ από την κορυφή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την αμερικάνικη ηγεσία. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ κηρύσσουν, φανερά και απροσχημάτιστα, τον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο ενάντια στην Κίνα και μεταφέρουν με επιταχυνόμενους ρυθμούς το μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτικών τους δυνάμεων στη ζώνη Ασίας – Ειρηνικού, επιδιώκοντας να συγκροτήσουν αντικινέζικο μέτωπο με Ιαπωνία, Ν. Κορέα, Ινδία, Αυστραλία.
Η Ρωσία επανέρχεται, με νέους όρους και δυνατότητες, στην κεντρική ιμπεριαλιστική σκηνή, προκαλώντας την όξυνση του αμερικανορωσικού ανταγωνισμού που εκδηλώνεται κατά μήκος όλων των δυτικών συνόρων της, από τις Βαλτικές χώρες έως τη Λευκορωσία, την Ουκρανία και τα Βαλκάνια, όπου εγκαθίστανται αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές δυνάμεις και πραγματοποιούνται πολεμικές ασκήσεις, προκαλώντας αντίστοιχες ρωσικές στρατιωτικές κινήσεις. Σε παρατεταμένη κρίση και πορεία εξασθένησης βρίσκεται η ΕΕ και οι βασικές χώρες που απέμειναν, Γερμανία και Γαλλία, ύστερα από την αποχώρηση της Μ. Βρετανίας.
Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση και τα λοκντάουν στην κλιμάκωση των επιθέσεων εναντίον των λαών, ο καπιταλισμός φανερώνει το άγριο πρόσωπό του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Οι κυρίαρχες κλίκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν να επιβάλλουν σαρωτικά αντεργατικά μέτρα, προωθώντας ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, κατεδαφίζοντας όλες τις μεταπολεμικές εργατικές κατακτήσεις και επιφέροντας ραγδαία επιδείνωση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων. Με πρόσχημα την πανδημία, θωρακίζουν την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία τους με τον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τα κατασταλτικά μέτρα για την κατάπνιξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων και με τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνουν για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων.
Στη διεθνή σκηνή, σιγοκαίνε δυο επικίνδυνες εστίες έντασης, μία στην Ευρώπη, στην Ουκρανία, και μία στην Ασία, στη νότια κινεζική θάλασσα και στα στενά της Ταϊβάν, που φέρνουν σε αντιπαράθεση τις ΗΠΑ με τη Ρωσία και την Κίνα. Αν και οι κρίσεις που έχουν ξεσπάσει στα μέτωπα αυτά φαίνεται να έχουν εκτονωθεί προσωρινά, μπορούν ανά πάσα στιγμή να ενεργοποιηθούν και να προκαλέσουν παγκόσμια τραντάγματα. Μια τρίτη εστία πολέμου άναψε πρόσφατα στη Μέση Ανατολή, όταν το πάνοπλο ισραηλινό κράτος εξαπέλυσε μια νέα δολοφονική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας, που σκόρπισε το θάνατο και την καταστροφή στον αδούλωτο παλαιστινιακό λαό. Διαθέτοντας το κράτος-τρομοκράτης την ανοχή και στήριξη των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, επιδίδεται -δεκαετίες τώρα- σε μια συστηματική επιχείρηση εξόντωσης των Παλαιστινίων και αρπαγής της γης τους, για να ακυρώσουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν το δικό τους ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.
2. Οι λαοί, παρά τα μεγάλα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, στα αντεργατικά και αντιδημοκρατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων. Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν σε πολλές χώρες στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου πάνω από ένα χρόνο ο γαλλικός λαός αντιτάχθηκε σθεναρά και ανυποχώρητα για την ανατροπή των αντιδραστικών-αντεργατικών μέτρων, κόντρα στις τρομοκρατικές κατασταλτικές επιθέσεις της κυβέρνησης Μακρόν.
Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες και βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων, λόγω της υποχώρησης του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος και του αρνητικού συσχετισμού που έχει διαμορφωθεί. Όμως, στα είκοσι χρόνια κατακτητικών πολέμων στη Μέση Ανατολή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα -όπως δείχνει η εξέλιξη του πολέμου στο Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη- τα ερείσματα και οι δυνάμεις του στην περιοχή δέχθηκαν μεγάλα πλήγματα, από τη μακρόχρονη και γενναία αντίσταση των λαών. Αυτό επιβεβαιώνει άλλωστε η υπογραφή «ειρήνης», πριν λίγους μήνες, ανάμεσα στους Ταλιμπάν και τις ΗΠΑ, που σηματοδοτεί την ήττα και το διώξιμο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από το Αφγανιστάν, ύστερα από είκοσι χρόνια κατακτητικού πολέμου.
Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι πολεμικές απειλές και οι στρατιωτικές επεμβάσεις, πρέπει να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών και των χωρών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.
Η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο και
η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων
3. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται καθοριστικά από τα συμφέροντα και τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τον ανταγωνισμό τους για τον έλεγχο πάνω στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, που έχει προσλάβει οξύτερη μορφή λόγω της διαμάχης που ξέσπασε για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, τους αγωγούς μεταφοράς φυσικού αερίου και τον καθορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών.
Η Τουρκία, όπως έμπρακτα αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λοζάνης που ρυθμίζει τα σύνορα της περιοχής, με την εξαπόλυση στρατιωτικών επιθέσεων και την απόσπαση εδαφών από τη Συρία και το Ιράκ, όπως καταπάτησε και συνεχίζει να καταπατά την κυπριακή ΑΟΖ πραγματοποιώντας γεωτρήσεις με την παρουσία τουρκικών πολεμικών πλοίων και θέτοντας για πρώτη φορά επίσημα τη «λύση» δυο χωριστών κρατών, έτσι το περασμένο καλοκαίρι, σε μια επίδειξη δύναμης, ενεργοποιώντας το τουρκολιβυκό Μνημόνιο, πραγματοποίησε επί ένα μήνα σεισμικές έρευνες στη θαλάσσια περιοχή νότια του Καστελόριζου, με σκοπό να επιβάλει τις επεκτατικές βλέψεις της πάνω στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Τους τελευταίους μήνες, ιδιαίτερα μετά την αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ, οι προκλήσεις και οι επιθετικές ενέργειες της Άγκυρας βρίσκονται σε σχετική υποχώρηση και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις από την επικίνδυνη όξυνση και τον κίνδυνο ανάφλεξης του περσινού καλοκαιριού πέρασαν σε μια φάση σχετικής ηρεμίας με την έναρξη των «διερευνητικών επαφών» και τις συνομιλίες των κυβερνητικών αξιωματούχων των δυο χωρών. Σύντομα, θα φανεί αν πρόκειται να οδηγηθούν τα πράγματα, κάτω από την πίεση του διεθνούς ιμπεριαλιστικού παράγοντα, σε παζάρια για μοίρασμα και «συνεκμετάλλευση» του υποθαλάσσιου πλούτου ή θα αποδειχθεί η σημερινή νηνεμία μια προσωρινή ανάπαυλα για να επανέλθει η ένταση και να οδηγηθούν οι σχέσεις των δυο χωρών σε νέα όξυνση και στρατιωτικές περιπέτειες.
Ανεξάρτητα αν προσωρινά παρατηρούνται κινήσεις εκτόνωσης, όλες οι εξελίξεις -σε μία ευρύτερη περιοχή που ξεσπούν με σφοδρότητα οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών και συνωστίζονται οι πολεμικές αρμάδες τους στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική- ωθούν σε κλιμάκωση της έντασης και δημιουργούν ένα εύφλεκτο έδαφος που απειλεί να πυροδοτήσει επικίνδυνες τυχοδιωκτικές περιπέτειες και πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή μας. Η τελευταία δολοφονική επίθεση του Ισραήλ σε βάρος του αδούλωτου παλαιστινιακού λαού δείχνει πόσο εύθραυστη και επικίνδυνη είναι η κατάσταση στη Μ. Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
Η ελληνική ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της εναποθέτουν τη «διευθέτηση» της ελληνοτουρκικής κρίσης στην «υψηλή εποπτεία» των αμερικανονατοϊκών συμμάχων τους και έχουν μετατρέψει τη χώρα σε μια απέραντη στρατιωτική βάση- ορμητήριο, όπως επιβεβαιώνουν η παράδοση στους αμερικανο-νατοϊκούς όλων των υποδομών, των αεροδρομίων, των λιμανιών που χρειάζονται για τους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή και οι αλλεπάλληλες στρατιωτικές ασκήσεις τους στη χώρα μας. Αυτό δηλώνουν οι δηλώσεις Μπάιντεν για «γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας».
Εκτός από τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προστρέχει για «προστασία» και στη Γαλλία, πληρώνοντας βαρύ τίμημα υποτέλειας σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς και χαλκεύοντας νέα πολιτικο-στρατιωτικά δεσμά.
Σε μια τέτοια περίοδο, όπου οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ανεβάζουν την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα εμπλέκουν τη χώρα μας στην αιχμή των στρατιωτικών προετοιμασιών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για την προώθηση των γενικότερων επεμβατικών τους σχεδίων στην περιοχή. Στην πραγματικότητα, η χώρα μας αξιοποιείται σαν ένα πιόνι στα χέρια των ΗΠΑ, στη γεωστρατηγική σκακιέρα της περιοχής, για την άσκηση πιέσεων και εκβιασμών στην Άγκυρα, προκειμένου να μπει φρένο στην προσέγγισή της με τη Ρωσία και την Κίνα και να επανέλθει άνευ όρων στο νατοϊκό μαντρί. Αυτόν το ρόλο, του αμερικανικού πιονιού ή «μεντεσέ» κατά τον Πάιατ, τον έχει αναλάβει πανηγυρίζοντας η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιστεύοντας ότι θα αναβαθμίσει τη θέση της και θα εξασφαλίσει ουσιαστικότερο ρόλο και μεγαλύτερο μερίδιο στην περιοχή για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση βαδίζει στις ράγες της αμερικανόπνευστης «στρατηγικής συμμαχίας» με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ και το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου, εμπλέκοντας με τυχοδιωκτικό τρόπο τη χώρα μας στη φιλοπόλεμη πολιτική των ΗΠΑ και του ισραηλινού σιωνισμού και θέτοντας σε μεγάλους κινδύνους το λαό μας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ευθυγραμμιζόμενη με τα ξένα αφεντικά της, προσφέρει τη στήριξή της στην αιματοβαμμένη κυβέρνηση Νετανιάχου και γίνεται συνεργός στο έγκλημα που συντελείται σε βάρος του πολύπαθου λαού της Παλαιστίνης.
4. Η πολιτική ειρήνης και φιλίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία είναι η μόνη που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των δυο λαών, αλλά είναι αδύνατο να επιτευχθεί κάτω από τον έλεγχο και την κηδεμονία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και δεν μπορεί να έχει σχέση με τα παζάρια και την «τακτοποίηση» των διαφορών ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας. Το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα κάτω από την ιμπεριαλιστική ομπρέλα. Υπάρχει μόνο καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, διαρκής απειλή πολέμου και καταστροφή.
Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από την ένταση και τον ανταγωνισμό των κυρίαρχων τάξεων, από τον αντιδραστικό εθνικισμό και σοβινισμό που δηλητηριάζει τις σχέσεις των λαών. Η ελληνοτουρκική φιλία, όμως, δεν οικοδομείται με τον κατευνασμό και την υποχωρητικότητα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και, πολύ περισσότερο, με την πειθήνια υπακοή στα ιμπεριαλιστικά προστάγματα.
Καταδικάζουμε κάθε παραβίαση και αλλαγή των συνόρων των δύο χωρών, υπερασπίζοντας την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας σε περίπτωση επίθεσης από την πλευρά της Τουρκίας και καταγγέλλοντας κάθε τυχοδιωκτική επίθεση που μπορεί να εκδηλωθεί από την πλευρά της Ελλάδας σε βάρος της κυριαρχίας της Τουρκίας.
Μόνο ο κοινός αγώνας των λαών Ελλάδας και Τουρκίας ενάντια στους κοινούς εχθρούς, τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες ολιγαρχίες, ενάντια στην πολιτική της υποτέλειας και της υποταγής, ενάντια στη σοβινιστική και εθνικιστική υστερία των κυρίαρχων τάξεων είναι σε θέση να οδηγήσει σε μία φιλειρηνική επίλυση των προβλημάτων και να συμβάλει στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, για την απαλλαγή από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.
