Δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος απ' την εκδήλωση για τη διεθνή και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που διοργάνωσε το Μ-Λ ΚΚΕ. Την εισήγηση εκ μέρους της Κ.Ε. που παρουσίασε ο σ. Α. Παπαδόπουλος δημοσιεύσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση.
Τώρα σε αυτά τα ερωτήματα που τέθηκαν,
πρώτα το ζήτημα της συνεργασίας Αμερικής, Κίνας. Δεν ξέρω η συντρόφισσα
τι εννοεί. Δηλαδή αυτή η συμφωνία που έγινε χθες και ανακοινώθηκε σε ότι
αφορά τους δασμούς. Η αλήθεια είναι ότι ύστερα από ενάμιση χρόνο
ανταγωνισμού, οικονομικού και εμπορικού πολέμου που κήρυξαν οι
Αμερικανοί στην Κίνα, τώρα ρυθμίστηκε μία πρώτη φάση, ένας κύκλος
προϊόντων και φυσικά εξακολουθούν να υπάρχουν από την πλευρά της
Αμερικής σε ισχύ οι υπόλοιπες οικονομικές κυρώσεις, δηλαδή οι δασμοί που
έχει βάλει σε προϊόντα αξίας περίπου 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και
υποτίθεται ότι συζητάνε τώρα και θέλει να φτιάξει ο Τραμπ μία καλύτερη
συμφωνία για τα αμερικανικά συμφέροντα. Μιλάμε φυσικά για ένα τρομερό
οικονομικό πόλεμο. Οι Αμερικανοί βλέπουν ότι ο μόνος που μπορεί να
αμφισβητήσει τουλάχιστον οικονομικά την πρωτοκαθεδρία τους είναι ο
κινεζικός καπιταλισμός. Διότι όπως είπα και εισηγητικά η ταχύτητα, η
κλίμακα ανόδου και η διάρκεια με την οποία αναπτύσσεται η οικονομία της
είναι πρωτοφανής για τα χρονικά ανάπτυξης καπιταλιστική χώρας. Η Κίνα το
2000 ήταν περίπου 500 δισεκατομμύρια το ΑΕΠ της και τώρα είναι
15τρισεκατομμύρια, δηλαδή μέσα σε 20 χρόνια αναπτύχθηκε 30 φορές πάνω το
ΑΕΠ της, όταν οι άλλοι πήγανε μία ή δύο φορές πάνω, για αυτό το πράγμα
λέμε. Η Κίνα, πώς το λέει τώρα και μία διαφήμιση που ακούω για ένα έργο
που παίζεται, λέει ο Καζάκος στο «Πόλεμος και Ειρήνη» ότι έχω δύο
σπουδαίους πολεμιστές, την υπομονή και το χρόνο.
Η Κίνα λοιπόν έχει μπροστά της και τα δύο αυτά πράγματα. Ο χρόνος δουλεύει για αυτήν, αυτό έδειξε τουλάχιστον η προηγούμενη τριακονταετία σε ότι αφορά την καπιταλιστική ανάπτυξη και από ότι φαίνεται και φιλοσοφικά έχει ηγεσία της και την υπομονή και δεν θέλει να οξύνει την κατάσταση με τους Αμερικανούς, προσπαθεί να βρει λύσεις και να ρυθμίσουν τα πράγματα, γιατί αυτή η εξέλιξη τουλάχιστον οικονομικά, είναι αναπότρεπτη. Δηλαδή η Κίνα σε ένα διάστημα να υπερσκελίσει οικονομικά και κατά συνέπεια και πολιτικά θα έλεγα και στρατιωτικά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, αφού έχει πλούτο και μπορεί να διαθέσει. Και για πρώτη φορά η Δύση θα βρεθεί ύστερα από τρεις- τέσσερις αιώνες που κυριαρχούσε στον πλανήτη, στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική, που τους είχε όλους αυτούς αποικίες, είτε με τη μορφή της εγγλέζικης αποικιοκρατίας ακόμα και της ισπανικής και της Γαλλικής και τώρα της αμερικάνικης, πρώτη φορά θα βρεθεί να είναι αυτή κάτω από αυτούς που τους είχε τρεις – τέσσερις αιώνες αποικίες. Και τέτοιες αλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα – και τώρα παίρνουμε μία μυρωδιά όλης αυτής της αστάθειας που συντελείται στον κόσμο – δεν γίνονται ομαλά, δηλαδή η ανακατάταξη αυτή και η αλλαγή της ηγεμονίας σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν έγινε, ούτε πρόκειται να γίνει με ομαλό τρόπο. Εμείς τώρα γινόμαστε νομίζω σύντροφοι μάρτυρες των προεόρτιων όλης αυτής της ιστορίας που αναπόφευκτα θα έρθει το επόμενο διάστημα. Βέβαια η πτώση μιας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής δύναμης δεν γίνεται από χρόνο σε χρόνο, αν θέλετε ούτε από πενταετία σε πενταετία, δεκαετίες και βάλε. Ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός ήθελε δύο- τρεις αιώνες, για νάρθει ο πρώτος, μετά ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και να κατέβει κατηγορία και να φτάσει στο επίπεδο μιας μεσαίας ιμπεριαλιστικής δύναμης. Δεν πρόκειται δηλαδή, θέλω να πω, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός μέσα σε λίγα χρόνια να χάσει την παντοδυναμία του, αλλά φαίνεται ότι είναι σε μία πορεία τέτοιας γενικής εξασθένησης της δύναμης του, αυτό δείχνουν οι τάσεις και οι λογαριασμοί, είτε στη Μέση Ανατολή η γενικότερα. Εδώ Βλέπουμε στη Λατινική Αμερική προσπαθεί δυο χρόνια να κάνει ένα πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και δεν μπορεί να το κάνει. Δηλαδή δείχνει την αδυναμία που έχει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να επιβάλει με την ευκολία που επέβαλε σε προηγούμενες δεκαετίες και πρόσφατες τις θελήσεις του πάνω στους λαούς. Δεν θέλω μόνο να παρερμηνεύσουμε αυτή την έννοια. Εξακολουθεί να είναι η πιο ισχυρή ακόμα οικονομικά δύναμη που έχει τη μεγάλη τεχνολογία και τη στρατιωτική δύναμη μαζί με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, που έχει την κουλτούρα και την πολιτική δύναμη να επηρεάζει ακόμα τη Δύση και τα κυρίαρχα πρότυπα που εμφανίζει μέσα στον κόσμο και την κυριαρχία του στο διαδίκτυο με ό,τι αυτά σημαίνουν. Αλλά όπως είπα έχει ο καιρός γυρίσματα.
Όσον αφορά την Κίνα η οποία δαπανά όλο και περισσότερο για το στρατό της, η οποία μόνο αυτό που λέμε τώρα «μία ζώνη, ένας δρόμος» που ξεκινά από το Πεκίνο και φτάνει στην Ευρώπη διαμέσου της Ασίας και της Αφρικής, μόνο εκεί επενδύει δύο τρισεκατομμύρια δολάρια. Δεν υπάρχει δύναμη τώρα που να μπορεί να επενδύσει, δεν έχει κρατικά αποθεματικά κανένας άλλος δηλαδή τέτοια που έχει η Κίνα, αυτής της κλίμακας. Καταρχήν έχει αγοράσει το ένα τέταρτο του χρέους της Αμερικής, που είναι τρία τρισεκατομμύρια. Δανείζεται η Αμερική από την Κίνα για να μπορέσει να συνεχίσει την οικονομική της λειτουργία. Επομένως η Κίνα έχει τα φόντα. Βέβαια έχει άλυτα-αλλά ας μην μπούμε σε αυτό το κεφάλαιο- πολιτικά ζητήματα, τί θα γίνει δηλαδή, κατά πόσο μπορεί να συγκεράζεται για καιρό ένα μονοκομματικό, ψευτοσοσιαλιστικό, ρεβιζιονιστικό καθεστώς και ταυτόχρονα ένας καπιταλισμός με κέρατα, από τη μία να αναγκάζεται να λέει δηλαδή ότι είναι σοσιαλισμός και από την άλλη πραγματικά να υπάρχει ένας ανελέητος καπιταλισμός. Αλλά δεν ξέρουμε πώς θα μπορέσει να τα λύσει αυτά στην πορεία η Κίνα, προς το παρόν πάντως φαίνεται ότι όλο και δυναμώνει ο ρόλος της.
Τώρα από εκεί και πέρα στο ερώτημα σε ότι αφορά στη Ρωσία, αν προτιμά την επανεκλογή του Τραμπ ή αν ο Τράμπ ενισχύθηκε όπως λένε οι μισοί Αμερικανοί, οι δημοκρατικοί δηλαδή, στην προηγούμενη εκλογή του από τη Ρωσία και όλη αυτή η ιστορία για το ένα η το άλλο. Κοιτάξτε να δείτε σύντροφοι, μπορεί να υπάρχουν διάφορα ζητήματα και προτιμήσεις και σχέσεις ανάμεσα σε χώρες ή σε τμήματα των κεφαλαίων έτσι κι αλλιώς, αλλά νομίζω ότι το βασικό δεν είναι αυτό. Μην μπούμε σε αυτές τις επιμέρους πλευρές. Εδώ ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με τον Τραμπ πριν από 1-2 χρόνια διαμόρφωσε τη νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ και καθόρισε ότι δύο είναι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι και εχθροί του, η Κίνα και η Ρωσία. Έτσι έχει καθορίσει με ωμό τρόπο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός τους αντιπάλους του.
Ο Ομπάμα και οι άλλοι τα λέγανε πιο διακριτικά, εδώ βγήκε ο Τραμπ μέσα από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας και είπε: Αυτοί είναι οι αντίπαλοί μας και οι εχθροί μας (Κίνα-Ρωσία) και εμείς προετοιμαζόμαστε για παγκόσμιες πολεμικές αναμετρήσεις με αυτές τις δυνάμεις. Όταν αυτά λέγονται πριν από 1-2 χρόνια δεν έχουμε περιθώρια εμείς να εφησυχάζουμε για το ποια είναι η τύχη που επιφυλάσσουν στους λαούς οι μεγάλοι κυρίαρχοι και πρώτα από όλα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Νομίζω έτσι στην ολότητά του πρέπει να δούμε το ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις.
Μια πολύ μεστή ερώτηση έβαλε ο σύντροφος εκεί, από αριστερά, σε ότι αφορά το θέμα του ιμπεριαλισμού, αν το βλέπουμε σαν μια απλώς εξωτερική επίδραση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην Ελλάδα, μέσα από στρατιωτικά ας πούμε δεδομένα, ΝΑΤΟ, βάσεις και λοιπά, και αν εδώ υπάρχει αστική τάξη που μπορεί να δει έναν τέτοιον αγώνα. Και κατά συνέπεια αν αυτή πρέπει να είναι στο μέτωπο της εργατικής τάξης, σε αυτό με το οποίο καλεί τις άλλες κοινωνικές δυνάμεις να παλέψουν απέναντι στον ιμπεριαλισμό.
Να διευκρινίσουμε σύντροφοι και να πούμε το εξής. Εμείς ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι κάτι που έχει απλώς εξωτερικά γνωρίσματα και επεμβαίνει έτσι στη χώρα. Ο ιμπεριαλισμός έχει υπόσταση και οικονομική μέσα στην Ελλάδα και πολιτική, φυσικά και στρατιωτική, και στα τρία αυτά επίπεδα. Μάλιστα οικονομικά όλο και περισσότερο δυναμώνει ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας μέσα στη χώρα μας. Δηλαδή το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο αλωνίζει στην Ελλάδα, εξαγοράζει, κυριαρχεί και δυναμώνει από χρόνο σε χρόνο. Ειδικά στα 10 χρόνια των μνημονίων αυτό γιγαντώθηκε.
Δεν θεωρούμε ότι είναι μόνο η οικονομική πλευρά, είναι η πολιτική, δεν θεωρούμε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι μία τέτοια εξωτερική δύναμη, εμείς θεωρούμε ότι είναι συνυφασμένος, κρέας- νύχι με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη και τα συμφέροντά τους ταυτίζονται. Και για αυτό λέμε ότι πήγε ο Μητσοτάκης εκεί και ο πόνος του ήταν αυτός. Μα εμείς λέει σε αυτούς που είμαστε τόσες δεκαετίες μαζί και σας παραχωρούμε και είμαστε το στήριγμα της Αμερικής και εσείς μας στηρίζεται στην εσωτερική αντιλαϊκή μας εξουσία απέναντι στο λαό, γιατί δεν μας προστατεύεται, γιατί δεν παίρνετε μέτρα και να μας βοηθήσετε. Αυτές ήταν οι ικεσίες και ο τρόπος με τον οποίο εκλιπαρούσε ο Μητσοτάκης. Αυτή είναι η σχέση ανάμεσα στη ντόπια μεγαλοαστική τάξη και στον ιμπεριαλισμό. Και όταν εμείς λέμε κάνουμε αγώνα απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αυτόματα εννοούμε ότι ο αγώνας μας αυτός είναι ενάντια στη διπλή κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και η ανατροπή του ιμπεριαλισμού σημαίνει την ανατροπή της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Σημαίνει και βαθιές κοινωνικές, επαναστατικές εσωτερικές αλλαγές στη ζωή της χώρας, με επικεφαλής την εργατική τάξη και το επαναστατικό της κόμμα, και θεωρούμε επίσης ότι δεν υπάρχει εδώ καμιά εθνική αστική τάξη με την οποία θα πάμε εμείς να συμμαχήσουμε ή να ανακαλύψουμε κάποιους ότι είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποι της εθνικής αστικής τάξης για να πάμε εκεί.
Κοιτάξτε να δείτε τι συμβαίνει με το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ από το δεξιό οπορτουνισμό μετά το 56, -το 20ο συνέδριο που είπε κάποιος σύντροφος και την 6η Ολομέλεια που αλλοίωσε την επαναστατική γραμμή-, είχε μία γραμμή που λέει ότι εδώ στην Ελλάδα έχουμε μία εθνική αστική τάξη που ανακαλύπτει είτε στο πρόσωπο της Ένωσης Κέντρου και γίνεται ουρά η ΕΔΑ στη λεγόμενη εθνική αστική τάξη για να ενωθούν και να παλέψουν υποτίθεται ενάντια στη Δεξιά, την ΕΡΕ τότε, για δημοκρατικές αλλαγές και εκδημοκρατισμούς και στάδια που επινοούσαν για να μπορούμε να φτάσουμε υποτίθεται κάποια στιγμή στη Νέα Δημοκρατία που λέγανε, είτε την ανακάλυπταν στο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ μετά τη δεκαετία του 80.
Μάλιστα εκεί δεν ανακάλυπταν μόνο εθνική αστική τάξη αλλά εκεί ανακάλυπταν και αντιμονοπωλιακή αστική τάξη την οποία εξέφραζε υποτίθεται το ΠΑΣΟΚ, και πήγαιναν να συνεργαστούν μαζί του και γίνανε ουρά της αστικής τήξης, γιατί και η Ένωση Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ ήταν κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης και δεν υπάρχει στην Ελλάδα εθνική αστική τάξη. Από εκεί λοιπόν τότε που το ΚΚΕ πήγαινε και γινότανε ουρά των κομμάτων της αστικής τάξης και αναζητούσε και επινοούσε εθνική αστική τάξη, ξαφνικά ανακάλυψε ότι η Ελλάδα είναι μία ανεξάρτητη χώρα, ότι η μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας κατέστησε τη χώρα μας κυρίαρχη, ανεξάρτητη, έσπασε δηλαδή τα δεσμά της με τον ιμπεριαλισμό και μετατράπηκε σε ιμπεριαλιστική χώρα, και έτσι από το δεξιό οπορτουνισμό πάμε τώρα σε έναν αριστερό, της συμφοράς τροτσκιστικό οπορτουνισμό, που κάνει ας πούμε σαλάτα τις συνειδήσεις του κόσμου, δημιουργεί τεράστια σύγχυση. Και ευνοεί να αναπτυχθούν μέσα στον κόσμο της αριστεράς και του Κομμουνιστικού κινήματος πολύ λαθεμένα πράγματα.
Εμείς λοιπόν λέμε ότι η συσπείρωση του λαού πρέπει να γίνει πάνω σε μια βάση αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή. Να συγκρουστούμε δηλαδή όχι μόνο με τον ιμπεριαλισμό γιατί είναι κάτι εξωτερικό, ο ιμπεριαλισμός πατάει εδώ, σε όλα τα επίπεδα και έχει πολιτικό του εκπρόσωπο τα κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης, είτε είναι η ΕΡΕ, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε δεν ξέρω ποια άλλα μπορούνε να κατασκευαστούνε.
Αυτό λέμε εμείς και για αυτό καλούμε το λαό να συσπειρωθεί για την ανατροπή αυτών των κοινωνικών δυνάμεων, με πρωτοπορία την εργατική τάξη, η οποία θα σηκώσει τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας, της πάλης ενάντια στην αστική τάξη, τη μονοπωλιακή αστική τάξη, για εσωτερικές κοινωνικές επαναστατικές ανατροπές μαζί με τους συμμάχους της, μαζί με την αγροτιά, τα πλατιά μικροαστικά στρώματα. Αυτή είναι η γραμμή την οποία διακηρύσσουμε.
Σαν κομμουνιστές βέβαια εμείς δεν έχουμε κρυφτεί. Αυτό λέμε και στο καταστατικό μας και στις προγραμματικές αν θέλετε κατευθύνσεις μας, ότι ο τελικός στόχος μας είναι ο αγώνας για τον κομμουνισμό, για την επικράτηση του κομμουνισμού στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αλλά σαν πρώτο βήμα μιας τέτοιας πορείας που θέλουμε να ζήσει ο λαός μας και να προχωρήσει είναι ακριβώς η ανατροπή της διπλής κυριαρχίας αυτών των δυνάμεων, του ιμπεριαλισμού και της μεγαλοαστικής τάξης,
Όσον αφορά τους πρόσφυγες που είπε κάτι ο σύντροφος, δεν το κατάλαβα καλά το ερώτημα. Θέλω να πω βέβαια ότι φυσικά ο Ερντογάν εργαλειοποιεί που λένε τώρα την ιστορία του προσφυγικού. Και είδαμε ότι εδώ στην Ελλάδα πραγματικά ανοίγοντας τα σύνορα του και βάζοντας 30-50-70.000 κόσμο, παλιότερα βέβαια πολύ περισσότερους με το ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί μία εσωτερική αναστάτωση, μια κρίση στη χώρα. Φανταστείτε δηλαδή πραγματικά να πει κάποια στιγμή άνοιξαν τα σύνορα και άντε ας περάσουν 300 – 400 -500.000. Η Γερμανία η οποία φαίνεται πως συνειδητά δεν κάλεσε την Ελλάδα στην αυριανή Συνδιάσκεψη του Βερολίνου, παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη της αυτή την ιστορία και αυτό τον εκβιασμό που τις κάνει ο Ερντογάν. Και όλη της η έγνοια για τη Λιβύη είναι μην αποτελέσει δεύτερη πηγή εισροής προσφύγων.
Αλλά προς Θεού μέχρις εδώ. Εμείς δηλαδή ανεξάρτητα από αυτά τα οποία μπορεί ενδεχομένως να έχει στο μυαλό του να κάνει ο Ερντογάν δεν θεωρούμε ότι θίγεται η Ελλάδα ή ο λαός της από το αν θα έρθουν εδώ πέρα μουσουλμάνοι ή ινδουιστές η δεν ξέρω οποιασδήποτε θρησκείας, οποιουδήποτε χρώματος και φυλής. Για μας το κύριο είναι η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και έτσι αντιμετωπίζουμε αυτό τον κόσμο και έτσι αντιμετωπίζουμε τους κατατρεγμένους αυτούς που τους δολοφονούν και τους κυνηγούν.
Βέβαια δεν είμαστε οπαδοί των ανοιχτών συνόρων και όλα αυτά όσα λέγανε δηλαδή διάφορες τροτσκιστικές ομάδες. Η θέση μας όμως απέναντι στον κόσμο, απέναντι στην προσφυγιά που πολλές φορές ο λαός μας την έχει γνωρίσει και είναι και ο ίδιος πρόσφυγας, και που αυτός που σας μιλάει είναι παιδί προσφύγων στο κάτω-κάτω, είναι ακριβώς ο αγώνας μας, αυτοί οι άνθρωποι να μπορέσουν να ζήσουν μέσα σε συνθήκες πραγματικά ανθρώπινες και να μην έχουμε αυτά τα αίσχη, αυτή την φρίκη της Μόριας.
Και κάτι τελευταίο τώρα όσον αφορά τις επιθετικές κινήσεις, αν υπάρχουν της ελληνικές αστικής τάξης. Καταρχήν σύντροφοι το σημείωσε και ο σύντροφος ο Σήφης αλλά θέλω να το υπογραμμίσω και εγώ. Η αστική τάξη, κάθε αστική τάξη, είτε είναι των Ηνωμένων Πολιτειών, ή της Τουρκίας, ή της Ελλάδας, ή της Βόρειας Μακεδονίας, η της Αλβανίας, η ιδεολογία της είναι από τη φύση της επεκτατική και επιθετική. Αυτή είναι η αστική Ιδεολογία, ο αστικός σοβινισμός, ο αστικός εθνικισμός. Το ζήτημα είναι κατά πόσο η κάθε συγκεκριμένη αστική τάξη έχει τη δυνατότητα τις φαντασιώσεις της η εκείνα τα οποία επιθυμεί να τα κάνει πράξη. Αυτό είναι. Αν μπορούσε η Βόρεια Μακεδονία να κάνει αυτό το οποίο ήθελε ή κάποιοι από αυτούς που ήταν στη Βόρεια Μακεδονία. Αν μπορεί η Αλβανία να κάνει τη μεγάλη Αλβανία. φυσικά είναι ενδεχόμενο μια αδύνατη αστική τάξη που δεν έχει οικονομική επιφάνεια που δεν έχει πολιτική η στρατιωτική μεγάλη επιφάνεια να προχωρήσει σε επιθετικές κινήσεις επεκτατικές αν έχει προστάτες. Αν τη σπρώχνουν οι προστάτες της για τους δικούς τους λόγους να πάει σε μία τυχοδιωκτική κίνηση. Αυτό που είπαμε εδώ ότι έγινε πριν από ένα αιώνα το 1921, όπου είδαν οι Έλληνες αστοί ότι εδώ έχουμε μία οθωμανική αυτοκρατορία που τελειώνει, που εξαφανίζεται και που με τη βοήθεια των αγγλογάλλων θα πήγαινε εκεί να έκανε τη βρώμικη δουλειά για τους άλλους και ταυτόχρονα και αυτή να επωφελούνταν από αυτά τα εδάφη τα οποία ήταν προς διαμελισμό από την οθωμανική αυτοκρατορία. Άρα μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και για αυτό λέμε στο βαθμό που και η Ελλάδα είναι προσδεδεμένη στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και μπορεί εδώ να γίνουνε ευρύτερες αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις στην περιοχή με τα μεγάλα αφεντικά. Δηλαδή δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι δεν μπορεί να γίνει αυτό και εδώ από τη δική μας αστική τάξη.
Από εκεί και πέρα όμως τώρα σαν αυτόνομες επιθετικές κινήσεις ποιές είναι, δεν τις βλέπω.
Εδώ η αστική τάξη της Ελλάδας δεν κάνει καθαρισμό και δεν ανακηρύσσει τις ΑΟΖ, όχι απέναντι στην Τουρκία, ή αυτό που λέμε τα χωρικά ύδατα από 6 να τα κάνει 12 μίλια, αλλά και με άλλες χώρες που δεν έχει τέτοια προβλήματα. Δεν έκανε αυτή την ανακήρυξη με την Ιταλία η την Αλβανία η που και στην Αλβανία πήγε να το κάνει και μπαίνει η Τουρκία και πιάνει την Αλβανία από το αυτί και της λέει ακύρωσε αυτή τη συμφωνία που έχεις κάνει το 2009 με την Ελλάδα για την ΑΟΖ και αυτοί είπανε, ωραία την ακυρώνουμε και δεν έγινε. Φυσικά υπάρχουν εδώ κάποια κομμάτια ακροδεξιών, φασιστών, χρυσαυγιτών, Ελληνικής Λύσης, οι οποίοι ονειρεύονται και θέλουν Κόκκινες Μηλιές και μαρμαρωμένους βασιλιάδες. Αλλά δεν είναι αυτή η κυρίαρχη πολιτική της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Κυρίαρχη πολιτική στο κεφάλαιο αυτό – δεν ξέρω αν το ανέπτυξα προηγούμενα επαρκώς- είναι αυτή η οποία τώρα εκλιπαρεί και λέει προσδοκούμε και αδημονούμε για τη στήριξή σας, και μας εγγυώνται την ασφάλεια οι Ηνωμένες Πολιτείες, και εμείς τρέχοντας θα πάμε στη Χάγη για να δώσουμε λύση στο Ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Και τους λένε βέβαια οι Τούρκοι τι λέτε τώρα, είσαστε σοβαροί; Εμείς δεν θέλουμε να πάμε να λύσουμε εκεί το θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, το λύσαμε, οριοθετήσαμε. Ξεκινάμε από την Τουρκία και φτάσαμε στη Λιβύη και εσείς τελειώσατε. Τα ελληνικά νησιά πάπαλα, δεν έχετε κυριαρχικά δικαιώματα εκεί, δικά μας είναι αυτά τα κυριαρχικά δικαιώματα. Αν θα πάμε στη Χάγη θα πάμε για να δούμε ποιανού είναι τα νησιά.
Αυτό είναι, και για αυτό δεν πρόκειται να πάει και για άλλο έναν επιπλέον λόγο η Τουρκία. Γιατί ξέρει ότι εκεί μπορεί κάτι να ρισκάρει, ενώ με τη δύναμη της, με την πίεση που ασκεί διαρκώς τώρα δεκαετίες και που τώρα την κορυφώνει και την γιγαντώνει μπορεί να πάει η υπόθεση σε μία φινλανδοποίηση, δηλαδή να μην μπορεί να ασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα η Ελλάδα σε διάφορα σημεία. Αν τώρα δηλαδή της πει ότι αυτά είναι τα κυριαρχικά μου δικαιώματα που έχουν καθοριστεί από το τουρκολιβυκο σύμφωνο, τι θα κάνει η Ελλάδα; Θα το αποδεχτεί ; Προς το παρόν λέει ότι θα ασκήσει υποτίθεται βέτο στην απόφαση του Συμβουλίου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης εάν δεν μπει όρος που θα θεωρεί άκυρο το μνημόνιο. Και είδατε που διέρρευσε το σχέδιο το οποίο πάει να αποφασιστεί αύριο στη Διεθνή Διάσκεψη. Ούτε καν θα ασχοληθούν με το ζήτημα του τουρκολιβυκού συμφώνου, θα συζητήσουν μόνο το εσωτερικό πρόβλημα της Λιβύης.
Και πιστεύει κανένας πως και αν ακόμα αλλάξει η κυβέρνηση της Λιβύης – και αν πάνε σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας, γιατί αυτό είναι το σχέδιο που λένε, να τα βρούνε μαζί τους αυτές οι δυνάμεις και υποτίθεται να πάνε σε εκλογές μετά από ένα διάστημα,- αυτό το τουρκολιβυκό σύμφωνο θα ακυρωθεί; Με στρατό που είναι έτοιμη η Τουρκία να στείλει ή ήδη έχει στείλει εκεί πέρα; Όχι σύντροφοι.
Αυτή είναι η κατάσταση. Η γραμμή της αστικής τάξης, η Μπακογιάννη που βγήκε αντ αυτού την επομένη του συμφώνου του τουρκολιβυκού, ο Σαμαράς, ο Μητσοτάκης στη συνέχεια, ο Τσίπρας, ο Σημίτης, όλα τα βασικά πολιτικά στελέχη, πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί Εξωτερικών, με μία φωνή είπαν η σωτηρία μας είναι η Χάγη, πάμε στη Χάγη. Και δεν ξέρω αν τελικά κάτω από την πίεση των Αμερικανών, κάτω από την πίεση και άλλων παραγόντων αν θα πάει η υπόθεση εκεί. Αλλά δεν νομίζω ότι θα πάει σε εκτόνωση αυτή όλη η ιστορία. Όλοι οι παράγοντες, διεθνείς και περιφερειακοί συνηγορούν ότι δυναμώνει η απειλή των αντιπαραθέσεων, να μην πω των πολεμικών αναμετρήσεων.
Το ζήτημα δεν είναι να πούμε αν θα γίνει η δεν θα γίνει πόλεμος. Το ζήτημα είναι ότι υπάρχει αυτή η απειλή και εμείς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με αυτό τον τρόπο που μιλήσαμε προηγουμένως σύντροφοι το θέμα της αντιιμπεριαλιστικής- αντιπολεμικής πάλης. Της υπεράσπισης αν τεθεί ζήτημα της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας ή της καταγγελίας απέναντι σε αυτή την υπόθεση των τυχοδιωχτικών κινήσεων της ελληνικής αστικής τάξης.
Λοιπόν σύντροφοι αυτά θέλαμε να πούμε. Όπως θα ξέρετε Το Μ-Λ ΚΚΕ κάνει αυτό το διάστημα μία πολιτική καμπάνια πανελλαδικά με πολιτικές εκδηλώσεις στην Αττική, στην Αθήνα, στον Πειραιά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, σε αρκετές πόλεις που έχει τη δυνατότητα, ακριβώς γιατί θέλει να αναδείξει από αυτή τη σκοπιά την υπόθεση της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης του λαού μας και να προπαγανδίσουμε αυτά τα πράγματα.
Ταυτόχρονα βέβαια πέρα από τους κινδύνους που υπάρχουν από τη στάση της Κυβέρνησης στα εθνικά ζητήματα υπάρχουν και τα μεγάλα εσωτερικά προβλήματα, που παραμένουν και οξύνονται παρόλες τις προπαγανδιστικές εκστρατείες των κυρίαρχων ΜΜΕ και των επιτελείων της κυβέρνησης ότι εδώ έχουν λυθεί τα ζητήματα ή έχουμε βρει υποτίθεται το δρόμο για να ξεπεραστούν όλα αυτά που 10 χρόνια βασανίζουν το λαό μας. Παραμένουν ακέραια τα ζητήματα της φτώχειας, της ανεργίας, της εξάρτησης, τα φοροληστρικά, όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά ο λαός μας και που θα πρέπει να παλέψει και στα ζητήματα του βούρδουλα, της τρομοκρατίας και στα οικονομικά, αλλά και στα εθνικά ζητήματα.
Δεν εκχωρούμε εμείς την υπόθεση της εθνικής Ανεξαρτησίας σε κανένα φασίστα, ακροδεξιό, σε καμία δύναμη, όπως αυτές του αντικαπιταλιστικού χώρου που οδηγούν σε αδιέξοδα τον κόσμο.
Και τελειώνω, λέγοντας αυτή μόνο τη φράση για αυτό το χώρο. Αυτές ήταν δυνάμεις που σε ότι αφορά τον πόλεμο στα Βαλκάνια και στο Ιράκ, θα θυμάστε το ΝΑΡ, ήταν δυνάμεις που αναμασάνε και αναπαράγουν τη διαχρονική θέση του τροτσκισμού σε ότι αφορά το ζήτημα του πολέμου, του εθνικού ζητήματος και του ιμπεριαλισμού. Αυτοί θεωρούν ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τέτοιο ζήτημα αντιιμπεριαλιστικής πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς, κατακτητικούς πολέμους και για αυτό στον πόλεμο που έγινε και ισοπέδωσε τη Γιουγκοσλαβία και τα Βαλκάνια, οι δυνάμεις αυτές όλες στάθηκαν στη γραμμή κάτω ο αντιδραστικός πόλεμος, στην πραγματικότητα κράτησαν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους επεμβασίες και κατακτητές Αμερικανούς και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και στις κυβερνήσεις των χωρών αυτών, πρώτα και κύρια της Σερβίας που ήταν το θύμα αυτής της επέμβασης και που πάλευε η χώρα αυτή και ο λαός αυτός απέναντι σε αυτήν την εγκληματική και δολοφονική επέμβαση του ιμπεριαλισμού. Το ίδιο και στο Ιράκ, το ίδιο και στην Λιβύη. Στην πραγματικότητα και το ΚΚΕ -κάποιος είπε για τη θέση του αδελφού του κόμματος εκεί κατέληξε, να είναι στους δωσίλογους και στην κατοχική κυβέρνηση, αυτή που έστησαν οι Αμερικανοί. Ακριβώς από μία τέτοια αντίληψη ότι εδώ αυτό που προέχει είναι η πάλη απέναντι στην εσωτερική αστική τάξη, τον εσωτερικό καπιταλισμό, τον Μιλόσεβιτς η τον Σαντάμ και όχι σε αυτόν που μπαίνει να κατασπαράξει, να κατακτήσει και να υποδουλώσει τη χώρα. Αυτή ήταν η θέση του τροτσκισμού πάντα, και στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν πήγανε στην πραγματικότητα με τους κατακτητές, όταν δηλαδή είπαν κάτω ο αντιδραστικός πόλεμος, δεν παλεύουμε εμείς για πατρίδες, αυτό που λένε οι αναρχικοί, ποιες πατρίδες και όλα αυτά νομίζω σύντροφοι από αυτή τη σκοπιά. Εμείς παλεύουμε και θέλουμε να δούμε την υπόθεση αυτή και με τον τρόπο αυτό να αναπτύξουμε τη πάλη μας το επόμενο διάστημα. Έτσι κι αλλιώς γνωρίζετε ότι στα πλαίσια αυτής όλης της προσπάθειας που κάνουμε σαν κόμμα, πηγαίνουμε το Μάιο σε μία πανελλαδική πολιτικό – οργανωτική πανελλαδική Σύσκεψη όπου θέλουμε -πέρα από αυτό το δίμηνο που έχουμε τώρα συζήτηση για τον πόλεμο- να συζητήσουμε εφ όλης της ύλης, για όλα τα πολιτικά ζητήματα με τους φίλους μας, με τον περίγυρό μας, με την Ελληνική αν θέλετε κοινωνία, με τους εργαζόμενους δηλαδή, για να αναπτύξουμε τις θέσεις και τις απόψεις μας και να δυναμώσουμε την υπόσταση του οργανωμένου πολιτικού αγώνα του αριστερού και Κομμουνιστικού κινήματος. Απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις που ξεκίνησαν το 2020.
Σας ευχαριστώ πολύ.
