Αντικομμουνιστικός βούρκος το Ευρωκοινοβούλιο
Αν και από το 2003 τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, με αλλεπάλληλες αποφάσεις, υιοθετούν αντικομμουνιστικές θέσεις, θα ήταν μεγάλο σφάλμα από την πλευρά του κομμουνιστικού κινήματος, της αριστεράς και του δημοκρατικού κόσμου, να διαβάσει το τελευταίο ψήφισμα της ΕΕ, απλά ως «μια ακόμη» αντιδραστική-αντικομμουνιστική απόφαση. Με το ψήφισμα της 19ης Σεπτέμβρη, οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ αφήνουν πίσω τις γενικές αναφορές στους «ολοκληρωτισμούς» και τις συνήθεις πια άθλιες και ανιστόρητες εξισώσεις του κομμουνισμού με το ναζισμό και πραγματοποιούν μια βαθύτερη αντικομμουνιστική τομή, που σίγουρα ναρκοθετεί το μέλλον των λαών της Ευρώπης και όχι μόνο.Για πρώτη φορά η ΕΕ βάζει την πιο επίσημη σφραγίδα της κάτω από την πιο ακραία αντιδραστική ιστορική αναθεώρηση, με σαφείς αναφορές και θέσεις πάνω σε ιστορικά γεγονότα, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος αλήθειας, βιάζοντας την «ιστορική μνήμη» και… το μέλλον.
Για πρώτη φορά πραγματοποιεί ένα ανοιχτό «κάλεσμα» για την καταδίκη των «…εκδηλώσεων που διαδίδουν, μέσα στην ΕΕ, ολοκληρωτικές ιδεολογίες όπως ο ναζισμός και ο σταλινισμός» και από τις χώρες μέλη της απαιτεί «… να απαγορεύσουν… ομάδες και κάθε άλλο ίδρυμα ή ένωση που εξαίρει και εξυμνεί τον ναζισμό… ή κάθε άλλη μορφή ολοκληρωτισμού». Αφού προηγουμένως με δεκάδες αναφορές έχει κάνει σαφές ότι αυτή η κάθε άλλη μορφή, είναι ο κομμουνισμός !
Και όσο και αν οι γραβατωμένοι ακροδεξιοί και λοιποί συνοδοιπόροι εισηγητές και απολογητές του ψηφίσματος προσπαθούν με ολίγη από «αντι-ναζισμό» να καμωθούν τους ευαίσθητους δημοκράτες, το περιεχόμενο του κειμένου, το οποίο στην πραγματικότητα αφορά ένα αντικομμουνιστικό ντελίριο, κάνει σαφές ότι ο στόχος είναι το κομμουνιστικό κίνημα, η ιστορία και το μέλλον του.
α) Για την ιστορική… «μνήμη»
« Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο…
…λαμβάνοντας υπόψη ότι ως άμεση συνέπεια του Συμφώνου Μολότοφ -Ρίμπεντροπ, το οποίο ακολούθησε η Συνθήκη Ναζί-Σοβιετικών για τα σύνορα και τη φιλία μεταξύ των δύο καθεστώτων, της 28ης Σεπτεμβρίου 1939, η Πολωνική Δημοκρατία ήταν η πρώτη που δέχτηκε εισβολή…
…τονίζει ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της Ευρώπης, ξεκίνησε ως άμεσο αποτέλεσμα της διαβόητης Συνθήκης μη επιθέσεως της 23ης Αυγούστου 1939 μεταξύ Ναζί και Σοβιετικών, γνωστής επίσης ως σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, και των μυστικών πρωτοκόλλων της, βάσει των οποίων δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα που είχαν ως κοινό στόχο να κατακτήσουν τον κόσμο διαίρεσαν την Ευρώπη σε δύο σφαίρες επιρροής».
Αυτά έλαβαν υπόψη και αυτά αποφάσισαν οι φωστήρες της ιστορίας και οι θεματοφύλακες της δημοκρατίας! Αν και εκτεταμένες αναφορές στα ιστορικά γεγονότα υπερβαίνουν τους στόχους του παρόντος κειμένου, ωστόσο, είναι πολλά τα ερωτήματα που προκύπτουν προς τους «ενάρετους» ιστοριομαθείς του Ευρωκοινοβουλίου.
1. Σε όλο το κείμενο, ο πόλεμος που «δεν θέλουν να ξαναζήσουν» οι εισηγητές του παρουσιάζεται ως απότοκο της δράσης-«φιλίας»(!) των ναζί και των κομμουνιστών, γι’ αυτό και συμπεραίνεται η «ανάγκη απαγόρευσης τους». Ακόμη και αν κάποιος δέχονταν αυτή την ανατριχιαστική ιστορική παραχάραξη, θα όφειλε να ρωτήσει το… Ευρωκοινοβούλιο. Άλλος πόλεμος δεν έγινε σε αυτή την ήπειρο; Προκειμένου ειλικρινώς να αποδείξουν την αντιπολεμική τους αγωνία γιατί δεν παρουσιάζουν τα επιστημονικά τους πορίσματα για το τι οδήγησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν δεν υπήρχαν οι «υπαίτιοι» του δεύτερου. Αλλά και να εξηγήσουν πώς μεταπολεμικά και μετά την πτώση των «κομμουνιστικών δικτατοριών» της Ανατολικής Ευρώπης όπως χαρακτηριστικά ονομάζουν τους «άλλους ολοκληρωτισμούς » εξαπολύθηκαν και εξαπολύονται από τις ΗΠΑ και την «ευρωπαϊκή ιδέα» αναρίθμητοι πόλεμοι με εκατομμύρια θύματα σε όλο τον κόσμο.
2. Όσο και αν η επίσημη ιστορία των νικητών θέλει να ξεχνάει την πρώτη εισβολή και κατοχή των Ναζί, όσο και αν ως επίσημη ημερομηνία έναρξης του Β´ Παγκοσμίου αναφέρεται η εισβολή στην Πολωνία (1/9/1939) επειδή τότε αποφάσισαν να τα «σπάσουν» οι Αγγλο-Γάλλοι με τον Χίτλερ, τα γεγονότα «είναι πεισματάρικα». Πολλούς μήνες πριν, στις 14 Μάρτη 1939, οι Ναζί έχοντας την συγκατάθεση της Γαλλίας και της Αγγλίας από τη «συμφωνία του Μονάχου» (29/9/38 οι Γάλλοι και οι Άγγλοι συνυπέγραψαν δημόσια -και όχι «μυστικά»- την παράδοση της μισής Τσεχοσλαβακίας στους Ναζί καθώς και την υποχρέωση της(!) να παραδώσει στον κατακτητή τα εργοστάσια και τις υποδομές σε άριστη κατάσταση) εισέβαλαν και κατέκτησαν την Τσεχοσλαβακία. Πολύ πριν το σύμφωνο μη επίθεσης, τότε που η ΕΣΣΔ πάλευε με κάθε τρόπο να συγκροτήσει αντιφασιστικές συμφωνίες-συμμαχίες με τις άλλες δυνάμεις. Πολιτική «κατευνασμού» ονόμασαν οι ύπουλες δυτικές πένες την συμφωνία του Μονάχου… την πολιτική στήριξης, οικονομικής ενίσχυσης, εξοπλισμού και τελικά αποθράσυνσης των Ναζί. Πολιτική που στόχο είχε να σπρώξει τον Χίτλερ προς την ανατολή.
3. Ποιοι ακριβώς διαιρούσαν τότε τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής; Αν ψάχνουν απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα οι εισηγητές του κειμένου, εκτός από την Γερμανία, να αναζητήσουν απαντήσεις στις παλιές αποικιοκρατικές και μετέπειτα ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που καταδυνάστευαν (και συνεχίζουν και σήμερα) τον πλανήτη που δεν είναι άλλες από την Αγγλία, την Γαλλία και τις ΗΠΑ. Και ας μην ασχολούνται με την τότε ΕΣΣΔ που με την επανάσταση, κατήργησε κάθε τέτοια επιρροή και «δικαίωμα» της πρώην Ρωσίας. Και ας μην συγχέουν σκοπίμως την ΕΣΣΔ της δεκαετίας του 40 με την Ρωσία του Πούτιν.
Το σύμφωνο «μη επίθεσης» ήταν αυτό που λέει ο τίτλος του και από την πλευρά της ΕΣΣΔ είχε στόχο να κερδίσει χρόνο για την προετοιμασία μιας πολεμικής αναμέτρησης που οι σοβιετικοί ήταν βέβαιοι ότι θα έρθει. Και αυτός ακριβώς ο στόχος επιτεύχθηκε, προς όφελος των λαών της Ευρώπης και του κόσμου. Γιατί όσο και αν οι πρόστυχες πένες ξαναγράφουν την ιστορία, το βαρύ τίμημα που πλήρωσε ο σοβιετικός λαός και οι κομμουνιστές στην Ευρώπη ήταν αυτό που απαίτησε η ιστορία, για να θαφτεί βαθιά ο ναζισμός για αρκετές δεκαετίες. Και είναι ύβρις προς τα πραγματικά εκατομμύρια των νεκρών ηρώων που πρόσφερε η ΕΣΣΔ για την απαλλαγή της Ευρώπης από το ναζιστικό κτήνος όλα όσα ψήφισε η κατάπτυστη πραγματικά σύναξη του ευρωκοινοβουλίου. Η οποία αντέγραψε την «ιστορική αλήθεια» για τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο από τα πιο μαύρα κατάστιχα του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Όλες τις ανιστόρητες ανοησίες περί φιλίας (!) των ναζί και των κομμουνιστών, για τους «κοινούς στόχους των καθεστώτων», αλλά και τις αθλιότητες περί επιθετικότητας και εξαπόλυσης πολέμων από την ΕΣΣΔ.
Όσο και αν η ιστορία ξαναγράφεται με τον πιο χυδαίο τρόπο, οι λαοί του κόσμου γνωρίζουν και διαισθάνονται την αλήθεια, όπως ακριβώς την έγραψε ο Χεμινγουέι: «Κάθε άνθρωπος που αγαπάει την ελευθερία, χρωστάει στον κόκκινο στρατό περισσότερα από όσα θα μπορούσε ποτέ να δώσει».
Ο Β´ παγκόσμιος, όπως και ο Α´, όπως και οι αμέτρητοι τοπικοί πόλεμοι που εξαπέλυσαν και εξαπολύουν οι μεγάλες δυνάμεις, έχουν ως αιτίες τα ίδια αδίστακτα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Από τότε μέχρι σήμερα. Έχουν τη σφραγίδα του ιμπεριαλισμού που, άλλοτε με τον «φερετζέ» της «διεθνούς νομιμότητας» της ΕΕ και του ΟΗΕ, αλλά και όποτε χρειάζεται με την κτηνωδία του ναζισμού, επιτίθεται, υποδουλώνει, καταστρέφει, δολοφονεί… σκορπάει και σήμερα τη φρίκη από άκρη σε άκρη του πλανήτη. Αυτή τη «φρίκη» που δεν βλέπουν πουθενά σήμερα οι ευρωβουλευτές και την αναζητούν στα ανιστόρητα παραμύθια που γράφουν για το κομμουνιστικό κίνημα.
β) Για τις… «λοιπές δικτατορίες», τους θύτες και τα θύματα
Η ΕΕ είναι το εργαλείο του Ευρωπαϊκού -και κύρια του Γερμανικού και Γαλλικού- ιμπεριαλισμού. Ως τέτοιο οικοδόμημα είναι από τη φύση του αντιδραστικό, όσο και αν το χαϊδεύουν με ευχές οι κάθε λογής σοσιαλδημοκράτες και κεντρο«αριστεροί». Ο αντικομμουνισμός ήταν, είναι και θα είναι βασικό συστατικό της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και, αν σήμερα εκδηλώνεται η αντικομμουνιστική επίθεση με αυτόν το λυσσώδη τρόπο, είναι επειδή οι κυρίαρχοι της ΕΕ βρήκαν ευκαιρία στους πολύ αρνητικούς συσχετισμούς που επικρατούν στην Ευρώπη και τον κόσμο και για την επίτευξη των οποίων τα ιμπεριαλιστικά κέντρα «εργάζονται» εδώ και δεκαετίες.
«Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο…
λαμβάνοντας υπόψη ότι, …εξακολουθεί να υφίσταται επείγουσα ανάγκη για ευαισθητοποίηση, ηθική αξιολόγηση και νομική διερεύνηση των εγκλημάτων του σταλινισμού και άλλων δικτατορικών καθεστώτων…
λαμβάνοντας υπόψη ότι σε ορισμένα κράτη μέλη, οι κομμουνιστικές και ναζιστικές ιδεολογίες απαγορεύονται δια νόμου·…
λαμβάνοντας υπόψη ότι …η ναζιστική τυραννία… οδήγησε …στην επέκταση των ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη..
…λαμβάνοντας υπόψη ότι για τις ευρωπαϊκές χώρες που υπέφεραν από τη σοβιετική κατοχή και τις κομμουνιστικές δικτατορίες,…
…εκτιμώντας ότι οι μνήμες του τραγικού παρελθόντος της Ευρώπης πρέπει να μείνουν ζωντανές, για να τιμηθούν τα θύματα, να καταδικαστούν οι θύτες…
…λαμβάνοντας υπόψη ότι η μνήμη για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων και η αναγνώριση και συνειδητοποίηση της κοινής ευρωπαϊκής κληρονομιάς των εγκλημάτων που διέπραξαν οι κομμουνιστικές, ναζιστική, και λοιπές δικτατορίες…Και ξανά… λαμβάνοντας υπόψη… των εγκλημάτων που διέπραξαν η σταλινική, η ναζιστική και οι λοιπές δικτατορίες,…
…καταδικάζει απερίφραστα τις επιθετικές πράξεις, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από το ναζιστικό, το κομμουνιστικό και τα λοιπά ολοκληρωτικά καθεστώτα…
…εκφράζει τον βαθύ σεβασμό του για κάθε θύμα αυτών των ολοκληρωτικών καθεστώτων…»
Και ο κατάλογος της ελεεινολογίας και της πτωματολογίας είναι… μακρύς. Όποιος έχει το κουράγιο να διαβάσει ολόκληρο το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου αυτό που θα καταλάβει είναι ότι το πρόβλημα τελικά δεν είναι ο ναζισμός αλλά ο κομμουνισμός και ότι ο ναζισμός στο συγκεκριμένο κείμενο υπάρχει απλά ως μαϊντανός.
Με λογικές πιρουέτες ενημερώνουν λοιπόν οι ευρωβουλευτές ότι συνέπεια του ναζισμού ήταν και η εξάπλωση των «κομμουνιστικών δικτατορικών καθεστώτων» στην μεταπολεμική Ευρώπη! Προφανώς λόγω της συνάφειας που εντοπίζουν και της, γνωστής στην ιστορία, «φιλίας», μεταξύ κομμουνισμού και ναζισμού.
Μάλλον τυχαία -θα πουν οι αφελείς- δεν υπάρχει καμία αναφορά στις δικτατορίες πριν το πόλεμο. Δεν υπάρχει λέξη για τα αιματοβαμμένα δικτατορικά καθεστώτα που από την Ελλάδα του Μεταξά, μέχρι την Ισπανία του Φράνκο, την Πορτογαλία του Σαλαζάρ και την Βουλγαρία του Μπορίς, σάρωναν ολόκληρη την Ευρώπη. Αντιθέτως το Ευρωκοινοβούλιο βλέπει επέκταση και όχι περιορισμό των δικτατοριών μετά τον πόλεμο… στα «κομμουνιστικά καθεστώτα». Κανένα σχόλιο επίσης για άλλα μεταπολεμικά «καθεστώτα». Όπως τη μεταπολεμική Ελλάδα της Μακρονήσου και του μοναρχοφασισμού, ή την ελληνική χούντα για παράδειγμα. Αυτές βέβαια οι δικτατορίες και οι ολοκληρωτισμοί, είναι ιστορικά τέκνα του ιμπεριαλισμού που και το ευρωκοινοβούλιο υπηρετεί. Οπότε ο καθένας καταλαβαίνει ότι ούτε στις «λοιπές» περιλαμβάνονται.
Δύσκολο για τους πολιτικούς υπηρέτες του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού που έχει διαπράξει πραγματικά εγκλήματα πολέμου και έχει φυτέψει δικτατορίες σε Αφρική, Ασία, Λατινική Αμερική και όπου αλλού «χρειάστηκε», να διακρίνουν «άλλες» πλην των «κομμουνιστικών» όπως λένε… δικτατορίες. Άλλωστε αυτοί που αγχώνονται και ξορκίζουν επικείμενους ολοκληρωτισμούς είναι συνεργάτες, εταίροι και υμνητές της ισραηλινής… δημοκρατίας και της αμερικάνικης… ελευθερίας.
Οπότε αυτό που αποτελεί «επείγουσα ανάγκη»(!) για το Ευρωκοινοβούλιο είναι μια «νέα Νυρεμβέργη» για την «διερεύνηση των εγκλημάτων του σταλινισμού και άλλων δικτατορικών καθεστώτων»… προφανώς «κομμουνιστικών».
Τελικά για ποια θύματα του ολοκληρωτισμού με αφορμή τα 80 χρόνια από τον Β´ παγκόσμιο πόλεμο εκφράζει «βαθύ σεβασμό» το ευρωκοινοβούλιο;
Προφανώς όχι για τους κομμουνιστές που υπερασπίστηκαν την ΕΣΣΔ και τα σοσιαλιστικά καθεστώτα. Όχι για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που, οικοδομώντας τον νέο κόσμο με τις τεράστιες κατακτήσεις για τους λαούς τους και τους λαούς του κόσμου, υπερασπίστηκαν αυτή την οικοδόμηση όποτε χρειάστηκε με το αίμα τους. Όχι γι’ αυτούς που έβαλαν τα θεμέλια για την κατάκτηση όλων των δημοκρατικών, εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που γνώρισε ο μεταπολεμικός πλανήτης, όχι γι’ αυτούς που από άκρη σε άκρη του πλανήτη πάλεψαν αγόγγυστα για ειρήνη, εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία και σοσιαλισμό. Όχι γι’ αυτούς που σταμάτησαν το ναζιστικό τέρας.
Και αν όχι αυτούς, ποιους τελικά θέλει να τιμήσουμε η ΕΕ;
Οι απαντήσεις που περιέχονται στο κείμενο δεν επιδέχονται παρερμηνειών.
«Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο…
καλεί όλα τα κράτη μέλη να εορτάζουν την 23η Αυγούστου (σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ) ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων τόσο σε ενωσιακό όσο και σε κρατικό επίπεδο…
…καλεί περαιτέρω, να καθιερωθεί η 25η Μαΐου (επέτειος του θανάτου του ήρωα του Άουσβιτς, λοχαγού του ιππικού Rotamaster Witold Pilecki) ως διεθνής ημέρα των ηρώων του αγώνα κατά του ολοκληρωτισμού, κάτι που θα αποτελέσει έκφραση σεβασμού …και θα δώσει στις μελλοντικές γενεές ένα σαφές παράδειγμα ορθής στάσης… »
Το Ευρωκοινοβούλιο καλεί να γιορτάζουμε το «σύμφωνο μη επίθεσης»! Όχι, καλεί να θυμόμαστε «τη φιλία ναζισμού-κομμουνισμού» και τα θύματα και των δύο ολοκληρωτισμών, όπως λέει. Οπότε ο Β´ παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει δίκιο και άδικο, δεν έχει θύτες και θύματα, δεν έχει επιτιθέμενους και αμυνόμενους. Ό,τι ήταν οι ναζί ήταν ο Κόκκινος Στρατός, το ΕΑΜ και κάθε πατριώτης που αντιπάλεψε τον φασισμό. Και αυτή η ιστορική θεώρηση θα βοηθήσει τις μελλοντικές γενιές να έχουν ορθή στάση.
Και όμως ούτε εδώ σταματάει το αντικομουνιστικό παραλήρημα της ΕΕ…
Να τιμήσουμε στο όνομα του Witold Pilecki (!) αυτούς που αγωνίστηκαν ενάντια σε κάθε ολοκληρωτισμό. Η αλήθεια είναι ότι εδώ αιφνιδίασε το ευρωκοινοβούλιο με την ευφάνταστη πρότασή του. Χρειάστηκε πολλή δουλειά τις τελευταίες μέρες από τα πλουραλιστικά-δημοκρατικά ΜΜΕ να βρουν πληροφορίες και σχετικά δημοσιεύματα. Τελικά αυτός που στο όνομα του θα τιμηθούν οι ήρωες του Β´ παγκοσμίου, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, είναι αυτός που είπε ότι «το Άουσβιτς ήταν παιχνίδι μπροστά σε αυτά που κάνουν οι κομμουνιστές». Και αφού ήταν θύμα κομμουνισμού, είναι φανερό ποιους ήρωες καλεί να τιμηθούν στο όνομα του Pilecki η ΕΕ.
γ) Η ΕΕ ζητάει να θεσμοθετηθούν… μέτρα!
Όλα αυτά οδηγούν στις προτάσεις της ΕΕ προς τα κράτη μέλη για λήψη μέτρων ενάντια σε σύμβολα, οργανώσεις και όσους διακινούν «ιδέες του ολοκληρωτισμού», δηλαδή «του ναζισμού και του κομμουνισμού», δηλαδή του κομμουνισμού.
«Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο…
…καλεί όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ να κρίνουν με σαφήνεια και βάσει αρχών τα εγκλήματα και τις επιθετικές ενέργειες που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα…
… και να αυξήσουν την ευαισθητοποίηση της νεότερης γενιάς στα θέματα αυτά, εντάσσοντας την ιστορία και την ανάλυση των συνεπειών των ολοκληρωτικών καθεστώτων στα προγράμματα σπουδών και στα διδακτικά βιβλία όλων των σχολείων της ΕΕ.
…καλεί την Επιτροπή να παράσχει ουσιαστική στήριξη τόσο σε σχέδια ιστορικής μνήμης και εορτασμού της μνήμης στα κράτη μέλη, όσο και στις δραστηριότητες της Πλατφόρμας Ευρωπαϊκής Μνήμης και Συνείδησης, και να διαθέσει επαρκή χρηματοδοτικά κονδύλια στο πλαίσιο του προγράμματος «Ευρώπη για τους πολίτες», προκειμένου να στηρίξει την απότιση φόρου τιμής και τη μνήμη των θυμάτων του ολοκληρωτισμού…
…ανησυχεί με τη συνεχιζόμενη χρήση των συμβόλων… και… υπενθυμίζοντας ότι διάφορες ευρωπαϊκές χώρες έχουν απαγορεύσει τη χρήση των ναζιστικών και των κομμουνιστικών συμβόλων·
…σημειώνει ότι, σε ορισμένα κράτη μέλη, η συνεχιζόμενη παρουσία σε δημόσιους χώρους μνημείων και σημείων μνήμης (πάρκα, πλατείες, οδοί κ.λ.π.) που εξυμνούν ολοκληρωτικά καθεστώτα, ανοίγει τον δρόμο για τη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων ως προς τις συνέπειες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και για την επέκταση του ολοκληρωτικού πολιτικού συστήματος».
Και ως «φυσικό επακόλουθο» όλων των παραπάνω καλεί τα κράτη μέλη να προχωρήσουν στην ουσιαστική απαγόρευση «ομάδων, ιδρυμάτων ή ενώσεων που εξαίρουν και εξυμνούν… κάθε μορφή ολοκληρωτισμού».
Περισσεύουν οι ερωτήσεις για το πώς θα ξαναγραφτούν τα βιβλία και το αν -σε περίπτωση που προωθηθούν τέτοια μέτρα- θα εξακολουθήσει να γιορτάζεται στα σχολεία η 28η, ή η 17η Νοέμβρη. Περισσεύουν οι διευκρινίσεις για το ποια σύμβολα και ποια μνημεία θα πρέπει να εξαφανιστούν από την ελληνική και την ευρωπαϊκή επικράτεια σύμφωνα με την ΕΕ. Όπως και ποιες οργανώσεις θα πρέπει να απαγορευτούν σε μια τέτοια περίπτωση.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το κείμενο στο σημείο που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απευθύνεται σε ρόλο παιδαγωγού και… ψυχολόγου στη Ρωσική κοινωνία, που «παραμένει το μεγαλύτερο θύμα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» και «ως εκ τούτου καλεί τη ρώσικη κοινωνία να συμβιβαστεί με το τραγικό παρελθόν της».
Πεισματικά όμως ακόμα, και παρά την προπαγάνδα της λάσπης και τους αρνητικούς συσχετισμούς, η ρώσικη κοινωνία αρνείται τις νουθεσίες της ΕΕ, τιμά τα 20.000.000 ήρωές της που έσωσαν το ρώσικο λαό και τους λαούς της Ευρώπης από το φασισμό και υπερασπίζεται και τον… Στάλιν.
Είναι η επιταγή της ανάγκης
«Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο…
δηλώνει ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ως πρότυπο ειρήνης και συμφιλίωσης, υπήρξε η ελεύθερη επιλογή των λαών της Ευρώπης να δεσμευθούν σε ένα κοινό μέλλον και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ιδιαίτερη ευθύνη να προάγει και να διαφυλάσσει τη δημοκρατία, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος δικαίου, τόσο εντός όσο και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης»
Κερασάκι στην τούρτα η αυτοεπιβεβαίωση της ΕΕ για την «ελευθερία» και την δημοκρατικότητά της. Κι όμως ακόμα και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της παραμονής στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ έχουν ένα έσχατο επιχείρημα. «Αν βγούμε θα μας λιώσουν» λένε, όταν υπεραμύνονται της ευρωπαϊκής πορείας. Και αυτό, όσο λαθεμένο επιχείρημα και αν είναι, συνιστά τη μεγαλύτερη ομολογία για το πόσο ελεύθερη είναι η επιλογή των λαών της και για το είδος της δημοκρατίας της. Όσο για τον σεβασμό των δικαιωμάτων στο εσωτερικό και το εξωτερικό, το πιστοποιούν αντίστοιχα, οι στρατιωτικοί νόμοι της Γαλλίας απέναντι στα κίτρινα γιλέκα, αλλά και η κατάσταση που με ευθύνη της ΕΕ διαμορφώθηκε στη Λιβύη ή άλλες χώρες της Αφρικής και όχι μόνο.
Ωμός αντικομμουνισμός στα βιβλία, χρηματοδότηση αντικομμουνιστικής υστερίας, απαγόρευση συμβόλων και… οργανώσεων. Πράγματι το μέλλον της ΕΕ κρύβει κινδύνους για το κομμουνιστικό κίνημα, την αριστερά και κάθε δημοκρατικό άνθρωπο. Και άρα για κάθε τι που ορίζεται ως δικαίωμα και λαϊκή κατάκτηση.
Οι λαοί της Ευρώπης οφείλουν να εξάγουν συμπεράσματα για την κατάσταση που διαμορφώνεται και να οικοδομήσουν την αντίστασή τους.
Η πολιτική της εξομοίωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, που δεκαετίες τώρα υιοθετεί η ΕΕ, στην πραγματικότητα στοχεύει στον εξωραϊσμό του πρώτου και στη σπίλωση και διαπόμπευση του δεύτερου. Αυτό για το οποίο χρόνια εργάζεται η ΕΕ, επιχειρεί να εξαργυρώσει σήμερα, με τα μέτρα που εξαγγέλλει το ευρωκοινοβούλιο. Γι’ αυτό και λέμε ότι δυνάμεις που αναφέρονται στην «αριστερά» και αναπαράγουν την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, ανεξάρτητα από προθέσεις, παίζουν συγκεκριμένο ρόλο και στην πραγματικότητα συμβάλλουν χρόνια τώρα για την δημιουργία της σημερινής αρνητικής πραγματικότητας.
Είναι μεγάλο ψέμα ότι η ιμπεριαλιστική ΕΕ στέκει πάνω από «συστήματα», υποστηρίζοντας μια αόριστη-ανύπαρκτη δημοκρατία. Ότι το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο είναι ενάντια στον φασισμό και τον κομμουνισμό εξίσου. Πολύ απλά δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, γιατί το κομμουνιστικό κίνημα είναι ο ιστορικός αντίπαλος του ιμπεριαλισμου, ενώ ο φασισμός ένα πιστό τέκνο του. Στην πραγματική ζωή δεν μπορούν να υπάρχουν Witold Pilecki. Ή θα είσαι εχθρός του φασισμού και άρα φίλος του κομμουνισμού ή το αντίθετο. Όλα τα άλλα είναι ευφυολογήματα του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης για να ξεπλύνει το φασισμό και να χτυπήσει το Κομμουνιστικό Κίνημα.
Ο Γεωργιάδης και οι όμοιοί του έχουν προειδοποιήσει. «Αλλού τους κλείνουν φυλακή τους κομμουνιστές, εμείς τους έχουμε και κυκλοφορούν ελεύθεροι» είπε γνωρίζοντας πολύ καλά ποιαν ΕΕ υπηρετεί και πού οδεύει. Το ίδιο και ο χρυσαυγίτης Λαγός, που με το τελευταίο ψήφισμα αισθάνθηκε πολύ άνετα ώστε να κάνει πρόταση στο ευρωκοινοβούλιο να αποκαθηλωθούν μνημεία και να αλλάξει όνομα η λεωφόρος «Στάλιγκραντ» στις Βρυξέλλες. Αυτοί καταλαβαίνουν ποιο πραγματικά είναι το περιεχόμενο του ψηφίσματος της ΕΕ.
Ο αντίπαλος παίρνει θέσεις μάχης. Ο ευρωπαϊκός και διεθνής ιμπεριαλισμός βρίσκει στη φάση μιας μεγάλης υποχώρησης του κινήματος ευκαιρία να βαθύνει την επίθεση. Για το κομμουνιστικό κίνημα και την πραγματική αριστερά προβάλλει η ανάγκη υπεράσπισης της ιστορικής μνήμης, η ανάγκη απόκρουσης της αντισταλινικής και αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και της πάλης για να μην περάσουν πουθενά τα μέτρα-προτάσεις της ΕΕ.
Όσο για τους Έλληνες βουλευτές, που ως εκπρόσωποι μιας χώρας που έγραψε ένα αντιφασιστικό έπος, σήκωσαν το χέρι τους για να υπερψηφίσουν αυτό το τερατούργημα. Γι’ αυτούς που με την ψήφο τους εξομοίωσαν την κτηνωδία των χιτλερικών με το τεράστιο εαμικό κίνημα, την αντίσταση και την ανάσταση του λαού μας μόνο ως φερέφωνα των αντικομμουνστικών επιτελείων του ιμπεριαλισμού μπορούν να ιδωθούν.
