Ένταση της καταστολής, περιφρούρηση των συνόρων, επιτάχυνση των επιστροφώνΗ Σύνοδος Κορυφής 28 - 29 Ιουνίου, ύστερα από σκληρά παζαρέματα κατέληξε σε συμφωνία, εκφράζοντας την αποφασιστικότητα για ακόμα αποτελεσματικότερη αναχαίτιση προσφύγων και μεταναστών από το ευρωπαϊκό έδαφος. Αυτό αποτυπώνεται και στις προτάσεις Γιούνκερ που περιλαμβάνουν ενίσχυση της Frontex με 10.000 φύλακες για την περιφρούρηση των εξωτερικών συνόρων, δημιουργία κέντρων υποδοχής εκτός ΕΕ, ξεκαθάρισμα κανονισμών και σκλήρυνση των μέτρων για τις λεγόμενες δευτερογενείς ροές, δηλαδή τη μετακίνηση από τις χώρες εισόδου στις υπόλοιπες και φυσικά πακέτο «βοήθειας» 500 εκατομμυρίων ευρώ σε αφρικανικές χώρες για τη συγκράτηση μεταναστών.
Με ενορχηστρωμένες μεθοδεύσεις η ΕΕ από το 2015 έχει κατακρεουργήσει όλες τις διεθνείς συνθήκες για τους πρόσφυγες και, προφανώς, δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα μετανάστευσης. Έχοντας στήσει ένα πρωτόγνωρο, για τα μεταπολεμικά δεδομένα, σε αγριότητα καθεστώς για κάθε ξεριζωμένο άνθρωπο, συνεχίζοντας σε ακόμα σκληρότερη γραμμή και υιοθετώντας μια σαφώς ακροδεξιά ατζέντα, όλες οι χώρες που συμμετείχαν συμφώνησαν στην ένταση της καταστολής, στη σημαντική αναβάθμιση των μηχανισμών απόκρουσης, φύλαξης και περιφρούρησης των συνόρων, στην επιτάχυνση επιστροφών. Από εκεί και πέρα, με δεδομένο ότι καμία χώρα δεν επιθυμεί να υποδεχτεί πρόσφυγες, βγήκαν τα μαχαίρια και επικράτησαν προτάσεις που προωθούσαν τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα, κάτω από γελοίες επικλήσεις περί αλληλεγγύης, όχι βέβαια για τους χιλιάδες απελπισμένους, αλλά μεταξύ τους για την επιβίωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Τα κράτη της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης θέλουν να μηδενίσουν τις δευτερογενείς ροές, ενώ εκείνα του Νότου, που αποτελούν τα σημεία εισόδου, απαιτούν την εμπλοκή και των άλλων στη «δίκαιη» κατανομή προσφύγων, με την Ιταλία να απειλεί με μονομερείς ενέργειες, έχοντας ήδη κλείσει τα λιμάνια της. Άλλωστε, η νεοσύστατη ιταλική κυβέρνηση αναδείχτηκε με ξενοφοβικές και ρατσιστικές κορώνες, βάζοντας προτεραιότητα την αλλαγή γραμμής και την άτεγκτη στάση της στο Προσφυγικό, με τον υπουργό Εσωτερικών, Σαλβίνι, της ακροδεξιάς Λέγκας να δίνει τον τόνο, αμφισβητώντας τις προτάσεις του άξονα Γερμανίας - Γαλλίας. Ιταλία και Γαλλία εκτοξεύουν αλληλοκατηγορίες για το ποια από τις δύο κυβερνήσεις κακομεταχειρίζεται περισσότερο και απελαύνει περισσότερους μετανάστες. Η πρόταση της Ιταλίας περιλαμβάνει επιτάχυνση των επαναπατρισμών στις αφρικανικές χώρες, στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός ΕΕ, ενίσχυση της περιφρούρησης των εξωτερικών συνόρων, τροποποίηση του κανονισμού του Δουβλίνου ώστε η χώρα άφιξης να αποδεσμευτεί από την εξέταση, αλλά και τη χορήγηση ασύλου. Από την άλλη Γερμανία-Γαλλία-Ισπανία επιμένουν σε κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης στις χώρες εισόδου (κυρίως Ελλάδα, Ιταλία) όπου θα γίνεται το ξεκαθάρισμα και οι επαναπροωθήσεις. Η Γαλλία επιπλέον προτείνει οικονομικές κυρώσεις για τις χώρες του Βίζενγκραντ που αρνούνται την οποιαδήποτε εμπλοκή και συμμετοχή σε προγράμματα μετεγκατάστασης. Τους εσωτερικούς κυβερνητικούς κλυδωνισμούς και τις πιέσεις των στενών της εταίρων -τους Χριστιανοκοινωνιστές- με τον υπουργό Εσωτερικών Ζεεχόφερ να εκβιάζει ότι θα ρίξει την κυβέρνηση, να στέλνει τελεσίγραφα ότι θα κινηθεί μονομερώς και θα προχωρήσει σε απελάσεις, αν δεν υιοθετηθούν σκληρότερα μέτρα, επιχείρησε να αμβλύνει η Μέρκελ, που άτυπα συγκάλεσε τη «μίνι» Σύνοδο, διαμέσου του Γιούνκερ. Από την πλευρά της προωθεί μια κοινή ευρωπαϊκή προσέγγιση χωρίς κραυγαλέες εθνικές λύσεις, ανοίγοντας παράλληλα την πόρτα σε διμερείς και τριμερείς συμφωνίες, ώστε να εξομαλυνθούν οι διαφωνίες στον κυβερνητικό της συνασπισμό, που δεν αφορούν τόσο στην ουσία του ζητήματος αλλά στη διαχείρισή του, χωρίς να οξυνθούν περαιτέρω οι ισορροπίες στα κράτη-μέλη. Καθιστώντας σαφές ότι «Θέλουμε περισσότερες συμφωνίες, σαν τη συμφωνία με τη Λιβύη, με άλλες χώρες καταγωγής, η Frontex πρέπει να επεκταθεί και να ενισχυθεί και ότι οι πρόσφυγες δεν μπορούν να επιλέγουν πού θέλουν να καταθέσουν αίτηση για άσυλο». Η Αυστρία, που αναλαμβάνει 1η Ιουλίου την προεδρία της ΕΕ, προκρίνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκτός των αφρικανικών χωρών, να στηθούν στην Αλβανία ή στο Κόσοβο. Στρατόπεδα συγκέντρωσης μέσα ή έξω από την Ευρώπη; Ενίσχυση της Frontex με 10.000 ή της Ευρωπαϊκής Ακτοφυλακής –Συνοριοφυλακής; Εκτός από την Τουρκία του Ερντογάν, ασφαλέστατη χώρα και η Λιβύη, ανεξάρτητα από σκλαβοπάζαρα, βασανισμούς, βιασμούς και θανάτους αποτελεί μια εξαιρετική γέφυρα επαναπροώθησης. Με ποιες άλλες χώρες να συναφθούν συμφωνίες; Τέτοιου τύπου «λύσεις» και προτάσεις που ανταγωνίζονται στην κτηνωδία περιλαμβάνει το σκληρό παζάρι που ξεκίνησε στην «άτυπη» και συνεχίζεται στη Σύνοδο Κορυφής, αυτές τις μέρες, με ακόμα πιο οξυμμένες διαστάσεις, ιδιαίτερα στο ζήτημα της αναθεώρησης του κανονισμού του Δουβλίνου. Την ώρα δε που συνεδρίαζαν, 230 άνθρωποι στο πλοίο Lifeline διακινδύνευαν να πνιγούν στη Μεσόγειο, χωρίς ούτε μία ευρωπαϊκή χώρα να τους δίνει επί μέρες δικαίωμα ελλιμενισμού, πετώντας η μία τις ευθύνες στην άλλη. Ταυτόχρονα η ΕΕ δαπανά τεράστια ποσά για κατασταλτικούς μηχανισμούς, αναχαιτήσεων, φύλαξης συνόρων, απελάσεων, επενδύει δισεκατομμύρια στην Τουρκία για επαναπροωθήσεις.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, μέχρι τα τέλη του 2017, 68,5 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν εκτοπιστεί, λόγω συρράξεων, διώξεων, πολέμων, ακραίας φτώχειας, από τους οποίους 16,2 εκατομμύρια εκτοπίστηκαν μέσα στο 2017. Το 53% είναι παιδιά και ασυνόδευτοι ανήλικοι. Το 85% των προσφύγων βρίσκεται στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ένας άνθρωπος εκτοπίζεται κάθε δύο δευτερόλεπτα. Μόνο που οι πόλεμοι, η φτώχεια, η πείνα, η ισοπέδωση και η υποδούλωση χωρών δεν αποτελούν φυσικά φαινόμενα. Μια χούφτα ισχυρές χώρες μακελεύουν απ’ άκρη σ’ άκρη τον πλανήτη, σπέρνοντας τον τρόμο και το θάνατο. Δεν υπάρχει ιμπεριαλιστική επέμβαση, κατακτητικός πόλεμος που να μην έχουν εμπλακεί, εξαπολύσει ή στηρίξει οι Αμερικανοευρωπαίοι. Καταδικάζουν και εξωθούν εκατομμύρια ανθρώπους στη μετανάστευση και την προσφυγιά, σε δρομολόγια χωρίς επιστροφή. Ανθρώπους που λογαριάζουν ως παράπλευρες απώλειες, που στοιβάζουν σε συνθήκες κόλασης σε αναπτυσσόμενες χώρες, μακριά από τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές μητροπόλεις. Οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες, που τώρα ερίζουν και ξεσκίζονται, προωθώντας ο καθένας τα δικά του συμφέροντα και τη δική του ατζέντα, πρωτοστατούσαν και πρωτοστατούν στις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ, στήνουν νέους πολεμοκάπηλους οργανισμούς, στο λυσσασμένο ανταγωνισμό τους για την εδραίωση σφαιρών επιρροής.
★★★
Και ενώ η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη όλων αυτών των αντιδραστικών σχεδιασμών, αποτελώντας ταυτόχρονα πολεμικό ορμητήριο και έναν εφιαλτικό τόπο εγκλωβισμού για χιλιάδες ξεριζωμένους, οι αυταπάτες περί «Ευρώπης των λαών και της αλληλεγγύης» καταρρέουν, οι μάσκες πέφτουν και προβάλλει ξεκάθαρα το αποκρουστικό πρόσωπο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, ο Έλληνας πρωθυπουργός παραμένει σταθερά υποταγμένος σε μια κοινή ευρωπαϊκή προοπτική επίλυσης. Με πολύ ισχυρό το ενδεχόμενο ότι οι όποιες διακρατικές συμφωνίες διαμορφωθούν τελικά μέσα στην ΕΕ, και μετά τη Σύνοδο Κορυφής, δεν θα λαμβάνουν υπόψη τις αναιμικές ελληνικές ενστάσεις, η κυβέρνηση προσπαθεί να ευθυγραμμιστεί με τον σκληρό πυρήνα, ψελλίζοντας προτάσεις για ενίσχυση των χωρών πρώτης υποδοχής στις διαδικασίες εξέτασης ασύλου και για ισχυροποίηση των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ακτοφυλακής - Συνοριοφυλακής. Ήδη πριν καλά-καλά ολοκληρωθεί η Σύνοδος Κορυφής και ενώ η Ιταλία με βέτο είχε μπλοκάρει αρχικά το κοινό κείμενο συμπερασμάτων, απαιτώντας να υιοθετηθούν οι προτάσεις της, ο Έλληνας πρωθυπουργός, ως ο πιο πιστός εντολοδόχος του Βερολίνου, είναι έτοιμος να υπογράψει διμερή συμφωνία με τη Μέρκελ για την επιστροφή προσφύγων από τη Γερμανία, πίσω στην Ελλάδα! Στηρίζοντας την κυβέρνηση της Μέρκελ, από πιθανή αποσταθεροποίηση, όχι μόνο στις απαιτήσεις της για μηδενισμό των δευτερογενών ροών, που κατά τον Τσίπρα από τα ελληνικά σύνορα δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικές, αλλά και έτοιμος να υποδεχτεί πίσω (για να τους πετάξει στη Μόρια;) αιτούντες άσυλο στη Γερμανία, δηλώνοντας ότι «πρέπει να βρούμε έναν τρόπο, στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, να μοιραζόμαστε το βάρος και να μην έχουμε αυτήν την άδικη θέση για τις πρώτες χώρες υποδοχής αλλά και για τη Γερμανία». Στην ελληνική επικράτεια βρίσκονται περίπου 60.000 άνθρώποι, οι περισσότεροι ζουν σε στρατόπεδα σ’ άθλιες συνθήκες μέσα σε ένα ασφυκτικό πλέγμα απαγορεύσεων, σε ένα μόνιμο αδιέξοδο. Το «προσωρινό» καθεστώς παραμονής, δηλαδή μετά το κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου, που μετατράπηκε σε καθεστώς κράτησης στα νησιά του Β. Αιγαίου, μετά τη συμφωνία με την Τουρκία, τραβάει πάνω από δύο χρόνια. Αλλά σύμφωνα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχει αναλάβει το ρόλο του πιστού δεσμοφύλακα, όλη αυτή η βαρβαρότητα διέπεται σταθερά από σεβασμό στις πανανθρώπινες αξίες. Το μέτρο αυτής της ανθρωπιάς ποιο είναι, τα ναζιστικά στρατόπεδα;
Το θεσμικό οπλοστάσιο που χτίζεται σε κάθε αντιμεταναστευτική συμφωνία της ΕΕ, όλο πιο ζοφερό, όλο και πιο κτηνώδες, αφήνει μια μαύρη παρακαταθήκη για όλους τους λαούς. Με όπλο το ρατσισμό και την τρομολαγνεία, ταυτόχρονα με την εμετική προπαγάνδα ότι για τη φτώχεια και την ανεργία ευθύνονται οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, καθημερινές εγκληματικές πρακτικές απέναντι σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους νομιμοποιούνται και εξωραΐζονται. Σε μια λογική απόλυτης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας οι νεκροθάφτες εμφανίζονται ως σωτήρες.
Και γίνεται όλο πιο επιτακτική η πάλη ενάντια στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στους καταυλισμούς της αποκτήνωσης, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων, η σταθερή αντίσταση στα πολεμοκάπηλα σχέδια που μας αλυσοδένουν σε εξαιρετικά επικίνδυνες εξελίξεις.
Γίνεται καθήκον κάθε προοδευτικού και δημοκρατικού ανθρώπου.
