Στις 30 του
Μάη η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ μαζί με άλλους κοινωνικούς εταίρους έχουν
προγραμματίσει απεργιακή κινητοποίηση, με στόχο τη κυβερνητική πολιτική γύρω
απ’ τα προβλήματα των εργαζομένων, το φορολογικό ζήτημα καθώς και την ανάπτυξη!
Είναι μια απεργία «σούπα» θα έλεγε κάποιος που όμως χαρακτηρίζει τη κατάσταση
του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς και τη πραγματική φύση των ηγεσιών στις
δύο τριτοβάθμιες ενώσεις. Μπροστά στη κατάσταση αυτή που διαμορφώνεται είναι
επιτακτικό καθήκον να τοποθετηθούμε για τη ταχτική που πρέπει το αγωνιστικό
ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να ακολουθήσει και την αγωνιστική πρόταση του προς
τους εργαζόμενους.
Κατ’ αρχάς
πρέπει να υπενθυμίσουμε προς όλους τα εξής: Πρώτον δεν είναι πρώτη φορά που οι
εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ κάνουν μέτωπο με εργοδοτικές οργανώσεις. Δεύτερον
είναι επίσης γνωστό ότι σε όλες τις κινητοποιήσεις των τελευταίων τουλάχιστον
20 χρόνων, το πλαίσιο που προωθούσε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ήταν σε
σύγκρουση με τις απόψεις των αγωνιστικών δυνάμεων στο κίνημα. Πρέπει όμως να
υπενθυμίσουμε επίσης προς όλους ότι παρά τις σοβαρές αυτές ενστάσεις παίρναμε
ΠΑΝΤΑ μέρος στις απεργιακές κινητοποιήσεις επιχειρώντας να δώσουμε το δικό μας
περιεχόμενο κατά κύριο λόγο μέσα απ’ τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις Γενικές
Συνελεύσεις.
Τα αναφέρουμε
όλα αυτά γιατί εμφανίζεται ένας «προβληματισμός» γύρω απ’ την απεργία και για
τη στάση που πρέπει να έχει το συνδικαλιστικό κίνημα σ’ αυτή. Μάλιστα σε
ορισμένες περιπτώσεις ήδη έχουν τοποθετηθεί και σωματεία ενάντια στην απεργία!
Στο σημείο αυτό θέλουμε να τονίσουμε ότι το πιο εύκολο σε μια συνέλευση, είναι
να πάρεις απόφαση ενάντια σε μια απεργία, δηλαδή να μετατρέψεις το σωματείο σε
απεργοσπαστικό μηχανισμό. Κάτι τέτοιο επιχειρούσαν ανέκαθεν οι δυνάμεις της
ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ αλλά και των ΣΥΝΕΚ, είτε γιατί ήθελαν να στηρίξουν την εκάστοτε
κυβερνητική πολιτική, είτε γιατί δεν μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος των
κινητοποιήσεων και προτιμούσαν να ενωθούν με το πιο συμβιβασμένο τμήμα μέσα στο
συνδικάτο σε κάθε περίπτωση. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τους καταγγέλλαμε
σαν απεργοσπάστες και καλούσαμε τους εργαζόμενους να παλέψουν με το δικό τους
πλαίσιο για τα δικά τους αιτήματα.
Τι άλλαξε
όμως σήμερα και προβάλλεται με τέτοια αντίληψη, στη πραγματικότητα μια γραμμή
απεργοσπασίας, σαν δήθεν η γραμμή ξεπεράσματος των αδιεξόδων του κινήματος;
Αυτοί που εμφανίζουν σαν δήθεν ταξική απάντηση μια αποχή από μια απεργιακή κινητοποίηση
ξεκινάνε από σοβαρά πολιτικά και ιδεολογικά αδιέξοδα. Το πρώτο και ίσως το
σοβαρότερο πρόβλημα αφορά το ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος. Ξεκινώντας από
τη λανθασμένη αφετηρία ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει με αυτή τη συνδικαλιστική
ηγεσία, δεν καλούν τους εργαζόμενους σε μια πολιτική αντιπαράθεσης με τις
ηγεσίες αυτές, δεν καλούν τους εργαζομένους μέσα απ’ τις κινητοποιήσεις να
επιβάλουν τα δικά τους αιτήματα και τους καλούν στη πραγματικότητα σε μία
αποστράτευση, σε μία απόρριψη της μαζικής συνδικαλιστικής δράσης, προς μεγάλη
χαρά βέβαια για τη κυβέρνηση και την εργοδοσία.
Υποτίθεται
ότι έχουν τη δική τους πρόταση που δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι δικοί τους συντονισμοί
των λεγόμενων πρωτοβάθμιων σωματείων, ένα κακέκτυπο τύπου ΠΑΜΕ, που όμως έχει
ελάχιστη επιρροή μέσα στους εργαζόμενους και φυσικά ούτε μπορεί ούτε θέλει να
σηκώσει το βάρος μιας ξεχωριστής απεργιακής κινητοποίησης. Οφείλουμε επίσης εδώ
να τονίσουμε ότι ορισμένοι που αστράφτουν και βροντάνε απέναντι στην ηγεσία ειδικά
της ΑΔΕΔΥ δεν έλεγαν τα ίδια πράγματα για την ΙΔΙΑ ηγεσία πριν μερικά χρόνια,
όταν η ηγεσία αυτή που και με τη δική τους συμβολή αποφάσιζε για τη διαγραφή του
χρέους, τον εργατικό έλεγχο και άλλες ρεφορμιστικές καρικατούρες που τόσο πολύ πρόβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το δεύτερο
σοβαρό ζήτημα που επίσης ανακυκλώνεται κάθε φορά που υπάρχει υποχώρηση του
συνδικαλιστικού κινήματος είναι το γνωστό πρόβλημα που περιγράφεται με το
ερώτημα ΜΕΣΑ Ή ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ. Το ερώτημα αυτό που έρχεται και
επανέρχεται μέσα στο κίνημα είναι ένα απόλυτα ψεύτικο δίλημμα που όμως δείχνει
τη σκιαμαχία αυτών που το προβάλουν με τη δική τους αδυναμία να συγκρουστούν με
τις δυνάμεις του ρεφορμισμού, με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού
συνδικαλισμού. Έτσι αντί να επιδιώξουν την ανατροπή των αρνητικών δεδομένων μας
προτείνουν να γίνουμε αναχωρητές, στήνοντας δικά «μας» συνδικάτα ανεξάρτητα απ’
την επιρροή που θα ασκούν αυτά στους εργαζόμενους. Αφήνουν έτσι το πεδίο
ελεύθερο σε όλους αυτούς που τους κατηγορούν σαν ξεπουλημένους να αλωνίζουν
χωρίς αντίπαλο. Βέβαια να υπενθυμίσουμε εδώ πως όταν πρόκειται για το μοίρασμα
θέσεων και καρεκλών μέσα στα όργανα αυτά τότε ξεχνάνε αυτά που λένε και παίρνουν
μέρος στη μοιρασιά με μεγάλη βουλιμία. Ακόμα να θυμίσουμε ότι και το ΠΑΜΕ που
ίσως να είχε στους αρχικούς του σχεδιασμούς να προχωρήσει στη συγκρότηση δικής
του ΓΣΕΕ (ίσως και ΑΔΕΔΥ) εγκατέλειψε οριστικά φαίνεται τα σχέδια του μετά το
φιάσκο της απεργίας του 2007 που επεδίωξε να κάνει και οδηγήθηκε στη διαγραφή
εκατοντάδων στελεχών του που αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην απεργία-φάντασμα
του ΠΑΜΕ.
Το τρίτο
στοιχείο που δημιουργεί σύγχυση στα μυαλά των εμπνευστών των δήθεν νέων μορφών
οργάνωσης και πάλης, αφορά τη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μέσα στο κίνημα με
αφορμή τη πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γνωστό ότι δυνάμεις που σήμερα
σηκώνουν πολύ ψηλά τους τόνους βρέθηκαν τη περίοδο 1012-2015 δίπλα – δίπλα, για
να μην πούμε αγκαλιά με το ΣΥΡΙΖΑ και έτσι αισθάνονται την ανάγκη να
απεμπλακούν απ’ τις ενοχές τους χωρίς όμως να κάνουν μια ουσιαστικά αυτοκριτική
και να μην αναθεωρούν τις απόψεις τους γι’ αυτά που υποστήριζαν. Έτσι
προσπαθούν να ξεπεράσουν τα πραγματικά τους αδιέξοδα, προσπερνώντας ταυτόχρονα
και το ίδιο το εργατικό κίνημα, με ένα πλαίσιο απογειωμένο που όμως τελικά τους
οδηγεί στην απεργοσπασία και τίποτε περισσότερο.
Τι να
κάνουμε!
Στο ερώτημα
αυτό που έρχεται και επανέρχεται, έχουμε απαντήσει αρκετές φορές και ιδιαίτερα
πειστικά κατά τη γνώμη μας. Λέμε λοιπόν πρώτον,ότι όποιος ταυτίζει το συνδικάτο σώνει
και καλά με την ηγεσία δεν έχει μάθει τίποτε απ’ την ιστορία του, δεν έχει
καμία σχέση με τη πραγματικότητα. Εμείς δεν λέμε ότι δεν παίζει ρόλο η ηγεσία
του συνδικαλιστικού κινήματος. Όμως να θυμίσουμε ότι απ’ την εποχή της
δεκαετίας του 50 και μετά έχουν γίνει πολύ μεγάλοι αγώνες παρά τις διορισμένες
ή τις πραξικοπηματικές ηγεσίας στα συνδικάτα. Δεύτερον, υποστηρίζουμε τη βασική
αρχή του κινήματος για ένα πρωτοβάθμιο σωματείο στο χώρο δουλειάς, για μια ομοσπονδία
και μια συνομοσπονδία και είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με τον
πολυκερματισμό και τη διάσπαση. Τρίτον, είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι για
σωματεία για «μας», δηλαδή για σωματεία που δεν ενώνουν τους εργαζόμενους στο
όνομα της τάξης, αλλά βρίσκουν καταφύγιο οι δικοί μας άνθρωποι, στο όνομα δήθεν
της ενότητας της αριστεράς, ανεξάρτητα αν αυτό φέρνει έστω και κάποιο μικρό αποτέλεσμα.
Τέλος σε ότι
αφορά την απεργία. Θεωρούμε ότι είναι μονόδρομος! Κάθε άλλη ενέργεια που
στρέφεται ενάντια στην απεργιακή κινητοποίηση είναι ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΙΑ!
Καταγγέλλοντας τη πολιτική της ξεπουλημένης φιλοεργοδοτικής – φιλοκυβερνητικής –
ευρωπαιόδουλης ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος, καλούμε τους εργαζόμενους
να πάρουν μέρος μαζικά στις απεργιακές κινητοποιήσεις, απορρίπτοντας τη
πολιτική του συμβιβασμού και της υποτέλειας για την ανατροπή της βάρβαρης
πολιτικής των μνημονίων, για το σπάσιμο της πολιτικής της φτώχειας, της
ανεργίας και της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ΕΕ – ΔΝΤ και της
ντόπιας ολιγαρχίας.
