ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΞΙΛΟΓΗΣΗ ή ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Με μια φωνή οι ιμπεριαλιστές δυνάστες: «Απομένει πολύς δρόμος να διανυθεί»...
- Ξεκίνησαν ήδη οι «διαπραγματεύσεις» με τους «θεσμούς» στο πλαίσιο της
τέταρτης «αξιολόγησης». Σε αυτό το φόντο, κυβέρνηση, Ε.Ε. και ΔΝΤ
δρομολογούν την ολοκλήρωση του «προγράμματος» (προαπαιτούμενα, εποπτεία
μετά το 2018, χρέος) με στόχο το Eurogroup της 21ης Ιούνη, αν φυσικά δεν
υπάρξει παράταση. Στο μάτι του κυκλώνα βρίσκονται τόσο οι συντάξεις, το
ΕΚΑΣ, η δραστική περικοπή των παροχών αναπηρίας, η «μεταρρύθμιση» του
συστήματος των επιδοτήσεων μεταφορών, η αύξηση των συντελεστών του
ΕΝΦΙΑ, η «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» μέσω της φορολόγησης της
μικρή ακίνητης περιουσίας, η μείωση του αφορολόγητου ορίου, τα «κόκκινα»
δάνεια και οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για το ξεσπίτωμα των λαϊκών
νοικοκυριών και η κατάργηση του χαμηλού ΦΠΑ στα νησιά, όσο και το
«αναπτυξιακό σχέδιο», το ξεπούλημα της περιουσίας του δημοσίου και η
«ελάφρυνση» του δυσθεώρητου χρέους. Όλα, υπάγονται στα 88
«προαπαιτούμενα» που προβλέπει το τρίτο Μνημόνιο.
- Μαζί μ’ αυτά μπαίνουν σε εφαρμογή τα ψηφισμένα από τον περσινό Μάη
αντεργατικά μέτρα στα Εργασιακά, εμπλουτισμένα με το οριστικό τέλος των
Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, όπως αυτό προκύπτει από τον εργοδοτικής
κοπής «μηχανισμό αντιπροσωπευτικότητας». Ένα «μηχανισμό» που διαιρεί και
διασπά τους εργαζόμενους ενός ορισμένου κλάδου, με αποτέλεσμα να
καθίσταται αδύνατη η υπογραφή κλαδικής Σ.Σ. Παράλληλα, ενεργοποιούνται
τόσο η «απλούστευση της εργατικής νομοθεσίας», μέσω της κωδικοποίησης
των σχετικών νόμων σε «Κώδικα Εργατικού Δικαίου και Κώδικα Ρυθμίσεων
Εργασίας», που βάζει ουσιαστικά και τυπικά την αντεργατική ταφόπλακα,
όσο και ο «μηχανισμός διάγνωσης των αναγκών της αγοράς εργασίας»,
προκειμένου να αξιοποιείται κατά το δοκούν ο τεράστιος εφεδρικός στρατός
των ανέργων.
- Τα παραπάνω αντιλαϊκά μέτρα, αλλά και όσα ακόμα εμπνευστούν τα
αντιδραστικά μυαλά της μεγαλοαστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών
κέντρων, θα μπουν σε ένα νέο πλαίσιο αυστηρής εποπτείας, οι δράσεις της
οποίας θα συζητηθούν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το πρώτο εξάμηνο του
2018.
- Τέλος, βρίσκεται σε εξέλιξη το αφήγημα της «καθαρής εξόδου» (που δεν
θα είναι και τόσο «καθαρή» καθώς θα συνδέεται με τα μνημονιακού τύπου
«προαπαιτούμενα» της «ελάφρυνσης» του χρέους, όπως λ.χ. μείωση των
συντάξεων από 1/01/2019) στις αγορές, μετά τον Αύγουστο του 2018, χωρίς
τη χρήση της προληπτικής γραμμής, η οποία είναι διαθέσιμη μέσω του
Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ESM), με ένα «μαξιλάρι ρευστότητας»
(γύρω στα 14 δις €), και την έκδοση ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.
Προφανώς οι όποιες επιλογές, διάρκειας δεκαετιών, θα γίνονται κάτω από
το άγρυπνο μάτι των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
★★★
- Στο ετήσιο «Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών», που ολοκληρώθηκε την
περασμένη Κυριακή, διαπιστώθηκε από τον Κλ.Ρέγκλινγκ, (επικεφαλής του
ESM), ότι «απομένει μακρύς δρόμος να διανυθεί για την εφαρμογή των
μεταρρυθμίσεων». Αυτός ο «μακρύς δρόμος» σημαίνει πως η εργατική τάξη
και τα λαϊκά στρώματα, που δέχονται τη λαίλαπα των παρατεταμένων
μεταρρυθμίσεων αλλά και τις αυταπάτες της «ανάπτυξης», θα πρέπει να
συνειδητοποιήσουν πως για αρκετές δεκαετίες, είτε με κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ,
είτε με ΝΔ, είτε με όποια άλλη προκύψει, θα επιχειρείται όχι μόνο η
συνεχής αφαίμαξη των εισοδημάτων του, αλλά και η καταπάτηση των
εργασιακών κατακτήσεων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών
του.
- Σε ό,τι αφορά το χρέος, ο εκπρόσωπος της Κομισιόν, Ντ.Κοστέλο, ζήτησε πρόσθετα μέτρα προκειμένου να καταστεί βιώσιμο. Είναι γεγονός ότι στους Δελφούς όλοι οι ντόπιοι και ξένοι
κυβερνητικοί παράγοντες ή επιχειρηματίες, πατώντας ακριβώς πάνω στο
μέγεθος «υποτίμηση της εργατικής δύναμης» και τη διάλυση των εργασιακών
σχέσεων, εξήραν τη μνημονιακή πολιτική, επαίνεσαν το ξεπούλημα
σημαντικών τμημάτων της περιουσίας του δημοσίου (ΔΕΗ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΟΣΕ,
ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΛΠΕ, Αεροδρόμια, Ελληνικό, ΕΥΑΘ, κλπ), προβληματίστηκαν για
τον κίνδυνο των τραπεζών από τα «μη εξυπηρετούμενα δάνεια», στηλίτευσαν
την «αργοπορία» για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, οραματίστηκαν
ενεργειακούς, διαμετακομιστικούς και αποθηκευτικούς κόμβους, ανακάλυψαν
μεγάλα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη Λεκάνη της
Αν.Μεσογείου και διακήρυξαν την αναγκαιότητα της «ανάπτυξης» -με
αμέριστη στήριξη της μεγαλοαστικής τάξης, με κάθε είδους φορολογικές
ελαφρύνσεις, παροχή κινήτρων, μείωση του κόστους παραγωγής κ.ά.-
συνοδευόμενης με αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις κυρίως στην αγορά εργασίας.
Και αυτό, θέτοντας σαν βασική προϋπόθεση «το ΑΕΠ να κινείται με ρυθμό
ανάπτυξης άνω του 2% κατά μέσο όρο ετησίως και μία ενάρετη διαχείριση
που θα φροντίζει πάντα τη διαμόρφωση των απαραίτητων πλεονασμάτων για
λόγους ασφαλείας», δηλαδή με βάση την κλιμάκωση της αντιλαϊκής
πολιτικής. Στο μεταξύ, η ΕΛΣΤΑΤ κατέγραψε ισχνό ρυθμό ανάκαμψης, μόλις
1,4% για το 12μηνο του 2017, προσγειώνοντας τις κυβερνητικές προσδοκίες
για 2,2%, αλλά και τις «χειμερινές προβλέψεις» της Κομισιόν, που ανέμενε
ρυθμό ανάκαμψης στο 1,6%.
★★★
- Η αντιλαϊκή πολιτική παρουσιάζεται από την κυβέρνηση Τσίπρα σαν μια
νομοτελειακή επιλογή, σαν μια αδήριτη πραγματικότητα που είναι
υποχρεωμένη να προσαρμόζεται στους μνημονιακούς όρους της Ε.Ε. και του
ΔΝΤ με στόχο την υπέρβαση της κρίσης, πάντοτε προς «το συμφέρον του
συνόλου», αλλά μέσα στο κοινωνικό πρότυπο του καπιταλισμού. Παράλληλα οι ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, το
«Μακεδονικό», το σύνολο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων που προμηνύουν
πολέμους, δημιουργούν αντικειμενικά ευνοϊκές συνθήκες για το ξεδίπλωμα
του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, με προμετωπίδα το
κορυφαίο ζήτημα της «εθνικής ανεξαρτησίας». Δυστυχώς ο υποκειμενικός
παράγοντας βρίσκεται σε φάση υποχώρησης, ώστε να μπορέσει να τις
εκμεταλλευτεί προς το συμφέρον των εργατολαϊκών στρωμάτων. Με το
ρεφορμισμό και την υποχώρηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος,
με τις ψευδαισθήσεις, με τις μικροαστικές αντιλήψεις, τις ξεπουλημένες
συνδικαλιστικές ηγεσίες και το ρεβιζιονισμό, σήμερα οι δυνάμεις της
εργασίας βρίσκονται σε σύγχυση, δεν μπορούν να διακρίνουν τον ταξικό
ενωτικό πόλο του πραγματικού λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού
κινήματος. Υπάρχει ακόμα μακριά πορεία αγώνων, μέσα από τους οποίους θα
κατακτηθεί και θα αναπτυχθεί η συνείδηση, μέσα από τους οποίους θα
σφυρηλατηθεί η ενότητα και η ιδεολογία της εργατικής τάξης.
