Δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος των θέσεων της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 6ο Συνέδριο που αναφέρονται στην εσωτερική πολιτική κατάσταση.
Β. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
12. Οκτώ χρόνια μετά την επιβολή του πρώτου Μνημονίου από τον Γ. Παπανδρέου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει στον ίδιο δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων, της γενικευμένης αντιλαϊκής επίθεσης. Η χώρα και ο λαός έχουν βρεθεί σε μια πρωτοφανή, για τα μεταπολεμικά δεδομένα του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου, κατάσταση νεοαποικιακής υποδούλωσης και βάρβαρης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Σπάνια συναντάμε, σε ειρηνική περίοδο, ανάλογης σφοδρότητας επίθεση σε εργατολαϊκές κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες, τέτοια καταστροφική πορεία μιας ολόκληρης χώρας, ενός ολόκληρου λαού. Τα αντιλαϊκά κύματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Τρία Μνημόνια, κάμποσα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα και αμέτρητα πολυνομοσχέδια σάρωσαν τη ζωή του ελληνικού λαού και υποδούλωσαν τη χώρα.
Μια τρομακτική διεύρυνση της ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης συντελείται, με την ανεργία να παραμένει στα ύψη. Ένα πρωτοφανές -από τη σύσταση του ελληνικού κράτους- γενικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, για 99 ολόκληρα χρόνια(!), εξελίσσεται, μέσα από ένα Υπερταμείο που ελέγχεται από τους δανειστές, με τα στελέχη του να απολαμβάνουν προκλητική ασυλία.
Οι ιμπεριαλιστές δανειστές έχουν επιβάλει ασφυκτικό έλεγχο και επιτήρηση. Υπαγορεύουν και δρομολογούν τις εσωτερικές εξελίξεις -οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές- με τη στήριξη της ολόπλευρα εξαρτημένης μεγαλοαστικής τάξης, καταλύοντας απροκάλυπτα την ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας.
Η κυβερνητική προπαγάνδα ισχυρίζεται πως, τον Αύγουστο, έρχεται το "οριστικό τέλος" της κρίσης, των μνημονίων και της επιτροπείας. Την ίδια στιγμή, λίγους μόλις μήνες πριν, περνά σε νέα αντιλαϊκή επίθεση για να κλείσει την τρίτη αξιολόγηση. Και ακολουθεί και τέταρτη αξιολόγηση, τους επόμενους μήνες.
Η "καθαρή έξοδος" από τα μνημόνια είναι ψέμα και απάτη. Η "επιστροφή στην κανονικότητα με την κοινωνία όρθια" είναι θρασύτατη δημαγωγία. Η επιτροπεία δεν τελειώνει το 2018 με την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου. Οι δανειστές και δυνάστες του λαού μας επέβαλαν τα μνημόνια για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, να παγιωθεί η ασφυκτική εποπτεία τους.
Όλα τα μνημονιακά μέτρα λεηλασίας της χώρας και εξαθλίωσης του λαού, κατάργησης των εργατολαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, θα παραμείνουν ατόφια και μετά τον Αύγουστο.
Επιπλέον, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δεσμεύσει τη χώρα, για μια πενταετία ακόμη, από το 2018 έως και το 2022, με θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ. Πλεονάσματα που προϋποθέτουν συνεχή αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, πλήρη διάλυση της δημόσιας Υγείας, Ασφάλισης, Πρόνοιας, Παιδείας και ολοκληρωτικό ξεπούλημα του πλούτου και των υποδομών της χώρας.
Έχει, μάλιστα, νομοθετήσει μέτρα που θα εφαρμοστούν μετά τη λήξη του τρίτου μνημονίου, ξεκινώντας το 2019, και μάλιστα από επόμενη κυβέρνηση! Εξοντωτικά μέτρα που φέρνουν νέα δραστική μείωση του αφορολόγητου, δηλαδή νέα φορολογική επιδρομή στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, και νέες περικοπές στις συντάξεις, εξαθλιώνοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων.
Έχει, επίσης, ψηφίσει τον περιβόητο «κόφτη», που προβλέπει επιβολή «πρόσθετων μέτρων που δεν θα μπορούν να παρεμποδιστούν», δηλαδή μεγαλύτερη περικοπή δημόσιων δαπανών (μισθών και συντάξεων), όταν υπάρχουν αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους, χωρίς να απαιτείται η τυπική, έστω, έγκριση από την κάθε φορά ελληνική κυβέρνηση!
Η δε "ρύθμιση" του χρέους, στην οποία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να δώσει χαρακτήρα εθνικού στόχου, αποτελεί ένα ακόμη όχημα σκληρών εκβιασμών για τη διαιώνιση της επιτροπείας των ξένων δανειστών.
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν αποφανθεί για το παρόν και το μέλλον της χώρας και του λαού μας. Όλες οι φόρμουλες, τα προγράμματα και οι μηχανισμοί που έχουν επινοήσει ή θα επινοήσουν απαιτούν αδιάλειπτη επιτροπεία. Η κάθε ελληνική κυβέρνηση -η σημερινή και οι όποιες επόμενες προκύψουν- είναι δεσμευμένη να αποδέχεται τον ασφυκτικό έλεγχο και την επιτήρηση των δανειστών. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, με τις έξι διαφορετικές κυβερνητικές εκδοχές, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω με δραματικό τρόπο.
Απατηλές υποσχέσεις για «δίκαιη ανάπτυξη» και κλιμάκωση των αντεργατικών, αντιδραστικών ανατροπών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
13. Για δεύτερη χρονιά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δημαγωγεί με τη διανομή του "κοινωνικού μερίσματος" και την υποτιθέμενη "στήριξη των αδύναμων συμπολιτών μας".
Η πολιτική των εφάπαξ επιδομάτων δεν είναι κοινωνική πολιτική. Παριστάνει την κοινωνική πολιτική. Η κυβέρνηση Α. Τσίπρα με το ένα χέρι σαρώνει το λαϊκό εισόδημα και τη λαϊκή αξιοπρέπεια και με το άλλο δίνει επιδόματα-ελεημοσύνη για να εδραιώσει συνθήκες επαιτείας, να εξαγοράσει συνειδήσεις, να διαπράξει τελικά ψηφοθηρία.
Οι μισθοί πείνας των εργαζομένων, οι συντάξεις ανέχειας των συνταξιούχων, η οριστική κατάργηση του ΕΚΑΣ, ο δραστικός περιορισμός και συρρίκνωση των προνοιακών και οικογενειακών επιδομάτων, η κλιμακούμενη φοροληστεία, η εξοντωτική πολιτική σε βάρος της αγροτιάς, η δημιουργία δηλαδή ακραίας φτώχιας σε μαζική κλίμακα, δεν αντισταθμίζεται ούτε "ανακουφίζεται" από κάποιες κινήσεις επιδομάτων ελεημοσύνης.
Ανάμεσα στα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης είναι η επιτάχυνση της "εκκαθάρισης" των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε κυβέρνηση υποσχόμενος, μεταξύ πολλών άλλων, "σεισάχθεια" και ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους δανειολήπτες, επιβάλει την καθολική, πλέον, διενέργεια ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, καταργώντας τους πλειστηριασμούς στα Ειρηνοδικεία.
Ένα σαρωτικό κύμα πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών και πρώτης κατοικίας, οφειλετών και εγγυητών στεγαστικών, επαγγελματικών, καταναλωτικών δανείων και οφειλετών στο Δημόσιο είναι σε εξέλιξη, με στόχο τη φτωχοποιημένη και εξαθλιωμένη λαϊκή οικογένεια, τις μικρομεσαίες "μη βιώσιμες" επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες και όχι τους "έχοντες", όπως πασχίζει να παραπλανήσει η κυβερνητική προπαγάνδα με τα περί "στρατηγικών κακοπληρωτών". Πρόκειται για μια νέα, εκτεταμένη, βίαιη αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου με τα ξένα funds να έχουν, ήδη, μπει στο "χορό" και με κερδισμένους τους "έχοντες" και "κατέχοντες".
Όπως συνέβη με όλες τις παραπλανητικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, πριν την εκλογική του νίκη, και το ζήτημα του χρέους είχε μια ανάλογη, ταπεινωτική διαδρομή. Παλινωδίες, άτακτη υποχώρηση, σταδιακή προσαρμογή και τελική συνθηκολόγηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την αρχική θέση για επιτροπή λογιστικού ελέγχου και στάση πληρωμών, πέρασε στη διεκδίκηση της διαγραφής του μη βιώσιμου -όπως θεωρούσε τότε- χρέους, για να καταλήξει στις σημερινές ικεσίες για μια "ρύθμιση" του χρέους που εξαντλείται στην επιμήκυνσή του, ώστε "να επιτευχθεί ο στόχος της βιωσιμότητάς του". Πανομοιότυπη πολιτική και επιχειρηματολογία με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Και στο ζήτημα αυτό.
Βέβαιο είναι, και αυτό έχουν σαν μόνη σταθερά τα διάφορα σενάρια για τη "διευθέτηση" του χρέους που διακινούνται στους ιμπεριαλιστικούς κύκλους, πως ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός μεταξύ των δανειστών (ΕΕ και ΔΝΤ) επιτευχθεί, όποια μορφή και αν αυτός πάρει, θα προϋποθέτει και θα απαιτεί απαρέγκλιτη τήρηση των μέχρι τώρα μνημονιακών δεσμεύσεων και νέο αντιλαϊκό πρόγραμμα με αδιανόητους ρυθμούς ανάπτυξης και πλεονάσματα.
Η χώρα θα είναι κάτω από ενισχυμένη εποπτεία μέχρι το 75% των δανείων να επιστραφεί - κάτι που τοποθετείται χρονικά, με τα σημερινά δεδομένα και την πιο αισιόδοξη εκτίμηση, γύρω στο 2060!
Το περίφημο ζήτημα του χρέους αναδεικνύεται σ’ αυτό που πράγματι είναι, όχημα σκληρών εκβιασμών και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων για τη χειραγώγηση των εσωτερικών εξελίξεων και τη διασφάλιση και διαιώνιση της επιτροπείας των δανειστών.
Το success story της κυβέρνησης Τσίπρα, παρόμοιο με αυτό της κυβέρνησης Α. Σαμαρά, υπονομεύεται και ακυρώνεται από τις εξελίξεις. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις της για τις προοπτικές ανάπτυξης, όταν απευθύνονται σε έναν λεηλατημένο από την πολιτική της λαό, δεν μπορούν να δημιουργήσουν κλίμα αισιοδοξίας και προσδοκιών, να εκτονώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση. Η "δίκαιη ανάπτυξη" που υπόσχεται ο Τσίπρας προϋποθέτει και ταυτίζεται με τη σκληρή καπιταλιστική εκμετάλλευση των εργαζομένων, με συνθήκες γενικευμένης εργοδοτικής ασυδοσίας. Τα νέα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης που ψήφισε συντεταγμένα, για άλλη μια φορά, η κυβερνητική πλειοψηφία, που ναρκοθετούν το δικαίωμα στην απεργία, αποτελούν νέα κλιμάκωση των αντεργατικών, αντιδραστικών ανατροπών.
Η περίφημη ανάκαμψη και οι επερχόμενες επενδύσεις, για τις οποίες πλειοδοτεί συστηματικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι η επέλαση των πολυεθνικών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που υφαρπάζουν τις κρατικές επιχειρήσεις και υποδομές και εξαγοράζουν δεκάδες σημαντικές ελληνικές επιχειρήσεις, σε μια προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Μια επέλαση που συντελείται πάνω στο έδαφος της συντριβής του εργατικού μισθού και των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Πολιτική στην υπηρεσία των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και εμπόριο αριστεροσύνης για την υπονόμευση και δυσφήμηση των οραμάτων της αριστεράς
14. Η Ελλάδα, στην κρίσιμη παγκόσμια κατάσταση που διαμορφώνεται, ιδιαίτερα μετά το Brexit και την εκλογή Τραμπ, αποτελεί πεδίο εκδήλωσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», πέρασε από τις λογοκοπίες για «εθνικά περήφανη» και «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική στις ευχαριστίες και τις υποκλίσεις στα ξένα αφεντικά, εκλιπαρώντας την εύνοια και τη στήριξή τους.
Βαθαίνοντας την οικονομική εξάρτηση της χώρας από την ΕΕ, εξελίσσεται σε μια από τις πιο υποτελείς στις ΗΠΑ κυβερνήσεις. Διακηρύσσει πως οι ΗΠΑ είναι ο "μεγάλος φίλος", η "μεγάλη δημοκρατική χώρα" που στηρίζει την Ελλάδα. Ο απροκάλυπτος εξωραϊσμός της υπερδύναμης, που συνεχίζεται αδιατάρακτα και επί Τραμπ, η συνεχής προσπάθεια άμβλυνσης της βαθιάς αντίθεσης του ελληνικού λαού απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολιτική της και η ανοιχτή, πειθήνια συστράτευση με τα επιθετικά της σχέδια, έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.
Σε ένα ταραγμένο, φλεγόμενο, γεωπολιτικό περιβάλλον (που ξεκινά από την ευρύτερη Μέση Ανατολή, περνάει στα Βαλκάνια και φτάνει στην Ουκρανία), που χαρακτηρίζεται από σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ιδιαίτερα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία που επανακάμπτει, με τη ραγδαία ανερχόμενη Κίνα να δυναμώνει τη γεωπολιτική της επιρροή μέσα από το μεγαλεπήβολο σχέδιο του νέου "Δρόμου του Μεταξιού", η ασφυκτική πρόσδεση στις ΗΠΑ και ο ρόλος πλασιέ των αμερικανικών συμφερόντων μόνο επικίνδυνες εξελίξεις μπορεί να σημαίνουν για το λαό μας.
Πολύ περισσότερο όταν, δίπλα στις διευρυνόμενες πολεμικές συγκρούσεις, τη διάλυση κρατών και την επαναχάραξη συνόρων που συντελούνται, σε όλα τα λεγόμενα ανοιχτά μέτωπα της Ελλάδας με τα γειτονικά κράτη (Τουρκία, Αλβανία, ΠΓΔΜ) και στο Κυπριακό, οι εξελίξεις είναι εξαιρετικά κρίσιμες και μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να πάρουν επικίνδυνες διαστάσεις και τροπή.
Οι "διεθνείς επιτυχίες" και η "αναβάθμιση" της χώρας, για τις οποίες κομπάζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι έπαινοι, τα συγχαρητήρια και η στήριξη που εισπράττει από τους ισχυρούς ,Τραμπ, Μέρκελ, Μακρόν και άλλους, μόνο επιτυχίες και αναβάθμιση δεν είναι. Είναι η "αναγνώριση", στη σημερινή φάση, του ρόλου του υποτελούς που υπηρετεί πειθήνια τις προσταγές τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού έκφρασε λαϊκές ελπίδες με τις κάλπικες υποσχέσεις του για τη "μεγάλη ανατροπή" και το "τέλος των μνημονίων και της τρόικας", μόλις έγινε κυβέρνηση μετατράπηκε σε έναν πολύτιμο διεκπεραιωτή των εντολών των δανειστών, αναλαμβάνοντας το ρόλο του αναχώματος της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και του πυροσβέστη του λαϊκού κινήματος.
Συνέχισε και κλιμάκωσε τη βαρβαρότητα των μνημονίων, την άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, τη λεηλασία της χώρας και του λαού από τους δανειστές. Οδήγησε πλατιά λαϊκά στρώματα μέσα από την οδυνηρή διάψευση των προσδοκιών τους στην απογοήτευση και τη μοιρολατρική αποδοχή της αντιδραστικής άποψης πως όλα αυτά είναι μονόδρομος, πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δυσφήμισε την έννοια, τις αξίες και τα οράματα της Αριστεράς, στρώνοντας το έδαφος στους κάθε λογής αντιδραστικούς να πανηγυρίζουν και να διατυμπανίζουν την "οριστική χρεοκοπία" της Αριστεράς και του "άλλου δρόμου". Τους έδωσε την ευκαιρία να επιχειρούν την κατασυκοφάντηση της ιστορίας της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος και να εντείνουν την αντικομμουνιστική προπαγάνδα.
Τα έργα και οι ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβερνητική εξουσία, δεν του επιτρέπουν να παριστάνει τον σωτήρα του λαού. Πολύ περισσότερο, δεν τον τοποθετούν στην Αριστερά. Τον τοποθετούν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Το εμπόριο αριστεροσύνης, στο οποίο επιδίδεται αξιοποιώντας διάφορες ευκαιρίες, δεν έχει απήχηση στον δημοκρατικό και αριστερό κόσμο που διαπιστώνει την υποκρισία του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να καλλιεργεί όπως πριν αυταπάτες, σε μαζική κλίμακα, με τα νέα παραπλανητικά του αφηγήματα. Ο πραγματικός του ρόλος αποκαλύπτεται. Ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα για την κυβέρνησή του. Η πολιτική φθορά και απαξίωσή της διευρύνονται. Το πολιτικό κεφάλαιο του Α. Τσίπρα συρρικνώνεται. Η λαϊκή οργή διευρύνεται, αν και δεν έχει βρει ακόμη το δρόμο του ενιαίου μαζικού αγώνα. Υπόγειες και αφανείς διεργασίες συντελούνται σε πλατιά λαϊκά στρώματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συντηρείται στην κυβερνητική εξουσία κυρίως λόγω της εύνοιας των δανειστών και σημαντικών μερίδων της ντόπιας ολιγαρχίας επειδή είναι ο αποτελεσματικότερος εντολοδόχος τους, που ελαχιστοποιεί τις κοινωνικές αντιδράσεις και υπονομεύει την ανάπτυξη του εργατολαϊκού κινήματος.
ΝΔ, ο σταθερός, δοκιμασμένος και αξιόπιστος εγγυητής των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας
15. Η ΝΔ επανακάμπτει, συσπειρώνει ψηφοφόρους που είχε χάσει σε προηγούμενες εκλογές, και προβάλλει σαν ο ισχυρός διεκδικητής της κυβερνητικής εξουσίας.
Ο αρχηγός της, Κυρ. Μητσοτάκης, ένθερμος υποστηρικτής και υπουργός των κυβερνήσεων της μνημονιακής βαρβαρότητας, παρουσιάζεται σαν ο πιο πιστός "μεταρρυθμιστής" που θα εξασφαλίσει τη "συνέχεια του κράτους" και θα "τιμήσει την υπογραφή της χώρας". Προσπαθεί να πάρει το "χρίσμα" εμφανιζόμενος σαν ο σταθερός και αξιόπιστος εγγυητής των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών δανειστών και της ελληνικής ολιγαρχίας. Πασχίζει να επισπεύσει την απομάκρυνση του Α. Τσίπρα, δίνοντας εξετάσεις νομιμοφροσύνης και επιδεικνύοντας την προθυμία του στην πιστή υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων και εντολών τους.
Ταυτόχρονα, τα αστικά επιτελεία που προετοιμάζουν την επάνοδό της στη διακυβέρνηση της χώρας, επιχειρούν να προσδώσουν ένα «σύγχρονο», «κεντροδεξιό» προφίλ στον Κυρ. Μητσοτάκη και, κατ’ επέκταση, στη ΝΔ που θα προκύψει κάτω από την ηγεσία του. Είναι μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εξωραϊσμού και συγκάλυψης του πραγματικού της χαρακτήρα.
Η ΝΔ είναι μια βαθιά αντιλαϊκή και ξενόδουλη πολιτική δύναμη. Όλη η μεταπολεμική ιστορία του τόπου το επιβεβαιώνει. Από τον Ελληνικό Συναγερμό, στην ΕΡΕ, και μετά στη ΝΔ, η Δεξιά υπήρξε ο κύριος στυλοβάτης του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη χώρα μας.
Στη μνημονιακή περίοδο, με την κυβέρνηση Α. Σαμαρά, ψήφισε και εφάρμοσε το δεύτερο μνημόνιο, συγκυβερνώντας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, και με αρχηγό τον Β. Μεϊμαράκη υπερψήφισε το τρίτο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Η επάνοδος της ΝΔ στην κυβέρνηση δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένη, όπως προσπαθούν να πείσουν οι κάθε λογής προπαγανδιστές της. Παρά τη λαϊκή απογοήτευση και αγανάκτηση από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η πρόσφατη βαθιά αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και η αντιδραστική ιστορική της διαδρομή βάζουν φραγμό στα εκλογικά της ποσοστά.
Οι προσπάθειές της να δημιουργήσει κλίμα πολιτικής διεύρυνσης και συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων από το χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, όπως έγινε με την κυβέρνηση Α. Σαμαρά, ώστε να εξασφαλίσει όρους σχηματισμού κυβέρνησης παραμένουν, προς το παρόν, μετέωρες.
Οι εκφραστές του φασισμού και του αντιδραστικού εθνικισμού μια πολύτιμη εφεδρεία για το σύστημα
16. Συνεχίζεται, με μακρόσυρτες διαδικασίες, η δίκη της ναζιστικής "Χρυσής Αυγής", στην οποία, κατά τα άλλα, οι υπόδικοι αρχηγοί της δεν είναι παρόντες, αλλά ασκούν προκλητικά από τα έδρανα της Βουλής το "κοινοβουλευτικό" έργο τους.
Τα γεγονότα μαρτυρούν πως η αντίφαση από τη μια να διώκονται για εγκληματική δράση και από την άλλη να κάνουν ασύδοτοι και με τη βούλα του νόμου τα μισαλλόδοξα κηρύγματά τους στη Βουλή, αντανακλά επιδιώξεις των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων να την πιέσουν ώστε να την "εξημερώσουν" και να την κάνουν ένα πιο "σοβαρό" κοινοβουλευτικό κόμμα, αξιοποιώντας την σε κάθε περίπτωση σαν μία πολύτιμη για το σύστημα εφεδρεία εναντίον του λαϊκού κινήματος.
Στην ουσία θέλουν να γράψουν υποθήκες και να ελέγξουν διαδικασίες που υπηρετούν σχέδια αναμόρφωσης του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού. Αυτό δείχνουν και τα σενάρια για ένα νέο ακροδεξιό κόμμα παράπλευρα στη ΝΔ, που ήρθαν στον αφρό ύστερα από το εθνικιστικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, με αφορμή τις εξελίξεις και τα σχετικά με το όνομα της ΠΓΔΜ.
Έχοντας εδραιώσει μία σταθερή εκλογική βάση που την ανέδειξε ξανά τρίτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές, η "Χρυσή Αυγή" συνεχίζει τις φασιστικές προκλήσεις και τους τραμπουκισμούς της. Μασκαρεμένοι οι εκπρόσωποί της με αντιμνημονιακή μπογιά εμφανίζονται σαν "τιμωροί" των εκπροσώπων του "συστήματος". Εκφραστές και κήρυκες του αντιδραστικού εθνικισμού, πρωτοστάτες του αντικομμουνισμού και μιας μισαλλόδοξης, σοβινιστικής και ρατσιστικής αντιμεταναστευτικής υστερίας, επιδίδονται σε ένα αχαλίνωτο πατριδεμπόριο, εργαλείο στα χέρια των τυχοδιωκτικών αντιδραστικών κύκλων που θέλουν να υποδαυλίσουν το εθνικιστικό μίσος ανάμεσα στους λαούς.
Οι δίαυλοι επικοινωνίας και οι δεσμοί τής δήθεν αντισυστημικής "Χρυσής Αυγής" με μηχανισμούς του αστικού κράτους και παρακράτους, εξακολουθούν να παραμένουν, ενώ παραδίπλα της δραστηριοποιούνται διάσπαρτες και προς το παρόν περιθωριακά πολλές άλλες εθνοκάπηλες, φασιστικές ακροδεξιές οργανώσεις και κινήσεις με ανάλογες διασυνδέσεις, σχέσεις και πάρε-δώσε με υπηρεσίες και μηχανισμούς της αντίδρασης, ορισμένες δημιουργημένες από πρώην στελέχη της "Χρυσής Αυγής", που φρόντισαν να αποχωρήσουν από αυτήν.
Αυτό που έχει πρωταρχική σημασία είναι το ξεσκέπασμα της ύπουλης "φιλολαϊκής" προπαγάνδας των φασιστών, ιδιαίτερα στη νέα γενιά που δεν έζησε τα αίσχη και τα εγκλήματα των πολιτικών προγόνων τους, η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα και των συμφερόντων που εκφράζουν και υπηρετούν, το δυνάμωμα της λαϊκής επαγρύπνησης και η κινητοποίηση των λαϊκών μαζών στον αγώνα για την πολιτική απομόνωση και την αχρήστευση των σχεδίων τους.
Η λαϊκή απαίτηση για παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα και κάθε ενόχου για ρατσιστική και φασιστική βία, η καταδίκη της "Χρυσής Αυγής" και του αντικομμουνισμού, πρέπει να δυναμώσουν και να συνδυαστούν με την αποφασιστική καταδίκη του ιμπεριαλισμού, της ντόπιας ολιγαρχίας και των κυβερνήσεών τους που με την πολιτική τους θρέφουν το φασισμό.
Η σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ σε βαθιά κρίση, αναζητά ρόλο συμπληρωματικής δύναμης σε αντιλαϊκές κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ
17. Η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα διέρχεται βαθιά κρίση τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ, μετά την πολύχρονη κυρίαρχη θέση του στο αστικό πολιτικό σύστημα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, κατέρρευσε μετά τις εκλογές του 2012, έχοντας εισαγάγει και ταυτιστεί με τη μνημονιακή επέλαση.
Η αποσύνθεση, οι αποχωρήσεις, οι μεταγραφές, οι διασπάσεις, ο συνωστισμός επίδοξων αρχηγών, κομμάτων και κομματιδίων, αποτυπώνουν τη σημερινή κατάσταση. Τον χώρο κατέλαβε και εκφράζει, ουσιαστικά το διάστημα αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απολαμβάνει ακόμη την εύνοια των ισχυρών λόγω της ικανότητάς του να ευνουχίζει τη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση.
Τώρα, με τη βαθιά κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος να επιτείνεται και την πολιτική ρευστότητα να κυριαρχούν, κατά τη διάρκεια μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αποδυναμώνεται και η ΝΔ δεν φαίνεται να αποκτά δυναμική αυτοδυναμίας, με πλατιά λαϊκά στρώματα να διαπιστώνουν πως η βασική πολιτική γραμμή των κομμάτων αυτών ταυτίζεται, φουντώνουν οι διεργασίες για τη δημιουργία πολιτικών εφεδρειών.
Η απόπειρα ανασύστασης της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, ύστερα από πολύχρονες και επίμονες προσπάθειες ισχυρών κέντρων εξουσίας, σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και αποκρυσταλλώνεται, στην παρούσα φάση, στο υπό συγκρότηση "Κίνημα της Αλλαγής". Έχουν προηγηθεί, χωρίς επιτυχία, η "Κίνηση των 58", η "Ελιά" και η ΔΗΣΥ.
Η τελική κατάληξη και αυτού του εγχειρήματος είναι ένα κρίσιμο και ανοιχτό ζήτημα. Η βαριά σκιά του ΠΑΣΟΚ που αποτελεί την κύρια δύναμη, η αλληλοϋπονόμευση μεταξύ των πολλών φιλόδοξων αρχηγών, η εκρηκτική "συνύπαρξη" αρχηγικών κομμάτων, βάζουν μεγάλα εμπόδια. Μεγαλύτερη εμπλοκή, που θα καθορίσει και την τύχη του "Κινήματος της Αλλαγής", δημιουργεί ο διχασμός των δυνάμεων που το συναπαρτίζουν ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν κληθούν να αποτελέσουν συμπληρωματική δύναμη σε μελλοντικά κυβερνητικά σχήματα.
Το αφήγημα της "ολικής επαναφοράς" της σοσιαλδημοκρατίας, το οποίο διατυμπανίζουν και στο οποίο προσβλέπουν ισχυροί ρυθμιστές του αστικού πολιτικού σκηνικού, σίγουρα θα έχει περιπετειώδη διαδρομή και αμφίβολη έκβαση.
Το Ποτάμι, έχοντας μπει σε τροχιά συρρίκνωσης μετά από αποχωρήσεις και εσωκομματικές εντάσεις, βρήκε καταφύγιο στο "Κίνημα της Αλλαγής". Η ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ συνεχίζει να φυλλοροεί και πασχίζει να συντηρηθεί προσφεύγοντας στην πατριδοκαπηλία και τις εθνικιστικές εξάρσεις με το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ περνά από τον δεξιό στον «αριστερό» οππορτουνισμό – ρεβιζιονισμό με νεοτροτσκιστικά χαρακτηριστικά
18. Η ηγεσία του ΚΚΕ, γυρίζοντας το ίδιο κάλπικο νόμισμα από την άλλη του όψη, έχει περάσει από τις θέσεις του δεξιού στις θέσεις του "αριστερού" οππορτουνισμού - ρεβιζιονισμού.
Η γραμμή που προβάλλει αναπτύχθηκε σταδιακά, μέσα από πολύχρονα κοιλοπονήματα, μεθοδεύσεις και διαδοχικά αναπαραγόμενες εσωτερικές κρίσεις, και κυριάρχησε παίρνοντας την πιο ολοκληρωμένη της μορφή στα τελευταία συνέδρια του ΚΚΕ (από το 18ο έως το 20ό). Συνδυάζοντας έναν αγιάτρευτο ρεφορμισμό μ' έναν όψιμο όσο και κραυγαλέο "αντικαπιταλισμό" και ιδιαίτερα νεκρανασταίνοντας και υιοθετώντας αναδρομικά τροτσκιστικές θέσεις και αντιλήψεις, η γραμμή του ΚΚΕ έρχεται να συγκαλύψει πίσω από την επαναστατική λογοκοπία, τη χρεοκοπία της ρεβιζιονιστικής του πολιτικής, αλλά το μόνο που τελικά μπορεί έτσι να εξασφαλίσει είναι η αναπαραγωγή των ίδιων και χειρότερων αδιεξόδων της.
Αν και κατά τα λεγόμενα των καθοδηγητών του ΚΚΕ οι θέσεις που προβάλλουν στηρίζονται σε πολύχρονες και επίπονες "επιστημονικές έρευνες", το προϊόν των ερευνών τους είναι η πλήρης παραμόρφωση και στην ουσία απόρριψη (απ' τα αριστερά!) της λενινιστικής θεωρίας για τον ιμπεριαλισμό, αλλά και η γενικευμένη, τροτσκιστικού τύπου, αναθεώρηση και οππορτουνιστική ανασκευή όλης της ιστορίας του διεθνούς και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Σύμφωνα με τις θέσεις που προβάλλει η ηγεσία του ΚΚΕ, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και σε οποιαδήποτε χώρα ή περιοχή του πλανήτη, η επανάσταση θα είναι παντού σοσιαλιστική και δεν νοείται γι’ αυτούς καμία άλλη "στρατηγική" εξόν απ' τη στρατηγική της άμεσης σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, αυτοπαρουσιάζονται σαν ειδήμονες της "στρατηγικής", και με βάση τις νέες θεωρίες τους, που εκμηδενίζουν τη σημασία εφαρμογής μιας σωστής τακτικής για τη συγκέντρωση των απαραίτητων για την επανάσταση δυνάμεων, απορρίπτουν σα λαθεμένη τη "στρατηγική" όλου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από γεννήσεώς του. Απορρίπτουν τη γενική γραμμή της Τρίτης Διεθνούς, το Πρόγραμμα του 6ου Συνεδρίου της το 1928, τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της το 1935 και τη γραμμή των αντιφασιστικών μετώπων, τις θέσεις του Στάλιν για το χαρακτήρα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και όχι μόνο, κ.ο.κ.
Σ' ένα τέτοιο προκατασκευασμένο πλαίσιο λαθολογίας για όλο το παρελθόν του κινήματος, όπου η "στρατηγική" ήταν λαθεμένη και όπου, σύμφωνα με τις τωρινές θεωρίες του ΚΚΕ, η μία παρέκκλιση διαδεχόταν την άλλη, εντάσσουν και την τωρινή κριτική τους για την "οππορτουνιστκή στροφή" του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, συσκοτίζοντας και υποβαθμίζοντας την πραγματική σημασία της αναρρίχησης και κυριαρχίας του ρεβιζιονισμού, που άνοιξε το δρόμο στην καπιταλιστική παλινόρθωση και αποτέλεσε την αρχή του τέλους της Σοβιετικής Ένωσης.
Όμοια εξωραΐζουν την πραξικοπηματική, αντιδιεθνιστική και αντικαταστατική "6η Ολομέλεια" του ΚΚΕ, που επέβαλε με την ξένη επέμβαση τη γραμμή του χρουστσιωφικού ρεβιζιονισμού, και εγκαθίδρυσε στην ηγεσία του ΚΚΕ πρόθυμους να υπακούουν και να εφαρμόσουν τη γραμμή αυτή, σηματοδοτώντας τη μετατροπή του επαναστατικού ΚΚΕ σ' ένα οππορτουνιστικό - ρεφορμιστικό κόμμα.
Η πολιτική του ΚΚΕ μπορεί τώρα να άλλαξε πρόσοψη, προβάλλοντας απογειωμένες από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ψευτοθεωρίες, αλλά στην πράξη δεν μπορεί με τίποτα να σηκωθεί πάνω απ' το έδαφος και το οππορτουνιστικό τέλμα στο οποίο εκτράφηκε και γαλουχήθηκε μετά το '56.
Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνει και η σχετική "Διακήρυξη" που εξέδωσαν για τα "100 χρόνια" από την ίδρυση του ΚΚΕ, όπου δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καπηλεύονται, να ανασκευάζουν και να πλαστογραφούν την ένδοξη ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ, με βάση τις θέσεις του τροτσκισμού και άλλων παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων, που οι ηγέτες του σημερινού ΚΚΕ τις έχουν κάνει σημαία τους.
Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, στα πλαίσια των θεωριών τους που διαστρεβλώνουν τον λενινισμό, έχουν, εδώ και χρόνια, αναγορεύσει την Ελλάδα σε "ιμπεριαλισμό", ενώ αρνούνται, απορρίπτουν και δυσφημούν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από "ξένη σημαία"!
Συγκαλύπτοντας από τις θέσεις ενός κούφιου αντικαπιταλισμού τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, εξωραΐζουν στην πράξη την υπάρχουσα αντιλαϊκή εξουσία και συμβάλλουν όχι στην ανατροπή, αλλά στην εδραίωσή της. Συκοφαντώντας τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, φυγομαχούν "επαναστατικά" και εκχωρούν το καίριο πεδίο αυτού του αγώνα στους εθνοκάπηλους και πατριδέμπορους.
Ταυτόχρονα στενεύουν σεχταριστικά την πάλη για τα λαϊκά δικαιώματα και απορρίπτουν στην ουσία την πολιτική πάλη για δημοκρατικές ελευθερίες στο έδαφος του καπιταλισμού. Έχοντας εξαλείψει από το "επαναστατικό" τους λεξιλόγιο τη λέξη δημοκρατία, προβάλλουν μία κατεύθυνση, ανάλογη με αυτήν που με δριμύτητα επέκρινε και καταπολέμησε ο Λένιν σαν γελοιογραφία του μαρξισμού και "ιμπεριαλιστικό οικονομισμό".
Η γραμμή του ΚΚΕ, αδυνατεί να εκφράσει τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών μαζών και να δώσει ώθηση στους μαζικούς αγώνες. Αντί να συγκεντρώνει, απομακρύνει λαϊκές δυνάμεις, αντί να υποβοηθά, να ενοποιεί και να ανυψώνει, κατακερματίζει τους αγώνες των λαϊκών μαζών και ματαιώνει την προοπτική τους.
Ιδιαίτερη σημασία έχει στις συνθήκες αυτές η πρακτική τους στο εργατοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα, η οικτρή, δήθεν επαναστατική, χωριστική δράση και αντίληψη που καλλιεργούν, η κομματική περιχαράκωση και τα διασπαστικά όσο και αποτυχημένα εγχειρήματα του ΠΑΜΕ σε σειρά σωματείων, η στάση τους απέναντι σε κάθε κινητοποίηση που δεν διοργανώνεται από τους ίδιους.
Με μία τέτοια γραμμή αντί να προωθούν, όπως διακηρύσσουν, την υπόθεση του σοσιαλισμού, τη δυσφημούν. Αυτό, σφραγίζει ήδη πολύ καθαρά το περιεχόμενο της πολιτικής του ΚΚΕ, για το οποίο δεν έχουν κανένα λόγο αληθινά να ανησυχούν οι κυρίαρχες τάξεις.
Η ΛΑΕ αναπαράγει τις ρεφορμιστικές διακηρύξεις και αυταπάτες του «αντιμνημονιακού» ΣΥΡΙΖΑ
19.Οι βασικές θέσεις που προβάλλει ο ηγετικός πυρήνας της ΛΑΕ, αναπαράγουν τις ρεφορμιστικές θέσεις και τις "αντιμνημονιακές”, διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, στις οποίες μένουν υποτίθεται προσηλωμένοι, σαν ο ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος εκφραστής τους.
Οι ηγέτες της ΛΑΕ εδέησαν να διαχωριστούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και να συγκροτήσουν τον ξεχωριστό φορέα τους, αφού προηγούμενα, όπως είναι γνωστό, στήριξαν και υπηρέτησαν από κορυφαίες υπουργικές θέσεις την κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, εξωραΐζοντας και συγκαλύπτοντας το αντιλαϊκό της περιεχόμενο ως την τελευταία φάση της υπογραφής από τον Τσίπρα του 3ου βάρβαρου μνημονίου.
Η ΛΑΕ, αφού έμεινε εκτός κοινοβουλίου ύστερα από τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015 (όπως εξάλλου και η "Πλεύση Ελευθερίας" της πρώην Προέδρου της Βουλής με την οποία δεν μπόρεσαν να τα βρουν), έκανε έκτοτε κάθε προσπάθεια για να δημιουργήσει προϋποθέσεις επιστροφής στη Βουλή. Στο διάστημα που μεσολάβησε κατάφερε να ενσωματώσει, πρακτικά, κάποιες ομάδες του "αντικαπιταλιστικού" χώρου που συστεγάζονταν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και προσβλέπει να βρει κι άλλους, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που επιζητούν συνεργασία με τη ΛΑΕ, όπως μαρτυρούν και τα
τεκταινόμενα στο ΝΑΡ. Αν και οι μικροκομματικοί ηγεμονισμοί θέτουν σ' αυτό εμπόδια, έδαφος για μία τέτοια συνεργασία αποτελούν τα κοινά στην ουσία "μεταβατικά προγράμματά" τους, που ανεξάρτητα από το πώς τα ξαναβαφτίζουν και από πόσες κούφιες αντικαπιταλιστικές ανατροπές τα συνοδεύουν, περιέχουν κοινούς βασικούς ρεφορμιστικούς στόχους, όπως "διαγραφή του χρέους", "εθνικοποιήσεις- κοινωνικοποιήσεις τραπεζών", "κοινωνικός έλεγχος", στα πλαίσια όλα αυτά του καπιταλιστικού συστήματος.
Η ΛΑΕ, επαναλαμβάνοντας, σχεδόν ατόφιο, το ψευδώνυμο ριζοσπαστικό όσο και απατηλό ρεφορμιστικό πρόγραμμα του "αντιμνημονιακού" ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να βρει ακροατήριο, επιδίδεται τώρα σε θορυβώδεις δραστηριότητες, όπως κάνουν ιδιαίτερα με τους πλειστηριασμούς, ενώ προσαρμοζόμενη σε δημοσκοπικά ευρήματα και κάτω από την αστική πίεση που τους χαρακτήριζε "κόμμα της δραχμής", έχουν χαμηλώσει κι άλλο τους τόνους σχετικά με την ΕΕ, την ΟΝΕ και το ευρώ.
Η πολιτική που προβάλλει και εφαρμόζει η ΛΑΕ, σπέρνοντας αυταπάτες και εγκλωβίζοντας δυνάμεις σε μία προδιαγεγραμμένη πορεία με γνωστή κατάληξη, αποτελεί παραλλαγή διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, καλυμμένη με πληθωρική καταγγελιολογία και αριστερή "ριζοσπαστική" φρασεολογία.
Με μια ακατάσχετη αντικαπιταλιστική φλυαρία επενδύει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ρεφορμιστικό «μεταβατικό» της πρόγραμμα
20. Η γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνοψίστηκε, την προηγούμενη περίοδο, σ' ένα "μεταβατικό" πρόγραμμα, ουράς στα αστικά ιδεολογήματα και "κινηματικής" υπεκφυγής από τα πραγματικά προβλήματα, σκεπασμένο με μία πομπώδη αντικαπιταλιστική φρασεολογία. Προβάλλοντας την ιδέα της “παναριστεράς”, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενίσχυσε και συνέβαλε στη διάδοση των αναρίθμητων αυταπατών εξωραϊσμού και συγκάλυψης της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις της στην πράξη έγιναν νεροκουβαλητές του ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, στήριξαν πολύμορφα την κυβερνητική του πολιτική και έδρασαν σαν συμπληρωματική του δύναμη, ως την πλήρη υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στην μπαγκέτα των ιμπεριαλιστών δανειστών.
Αν και το "μεταβατικό" πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρεοκόπησε, οι ετερόκλητες δυνάμεις της δεν έπαψαν να το υποστηρίζουν και να επιμένουν σ' αυτό, κάνοντας διάφορα επιμέρους μπαλώματα. Καθώς το πρόγραμμα αυτό, στην ουσία, πολύ λίγο διαφέρει από το αντίστοιχο της ΛΑΕ, με την οποία αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, άλλες από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στράφηκαν προς τη ΛΑΕ, ενώ άλλες βλέπουν εξίσου κοντά στις αντιλήψεις και τις θέσεις τους, το ΚΚΕ.
Ενώ ήδη ορισμένοι μετακόμιζαν στη ΛΑΕ, οι αχαρακτήριστες και ασύμβατες με την Αριστερά αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις που ξέσπασαν πριν από έναν περίπου χρόνο σε σχήματα της ΕΑΑΚ, κατέδειξαν πως βρίσκονται σε εξέλιξη υπόγειες και φανερές αποσυνθετικές διεργασίες γενικότερα στο χώρο αυτό.
Στην πραγματικότητα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται τώρα στον αστερισμό μιας κρίσης, που αντανακλά ιδιαίτερα την εσωτερική κατάσταση του ΝΑΡ, κύριας συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία πιστοποιεί τα αδιέξοδα της γραμμής του. Το ΝΑΡ (που με απόφαση προηγούμενου συνεδρίου του φέρει πλέον στον τίτλο του την προσθήκη "για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση") αντιμέτωπο με την κρίση, τον κατακερματισμό και τα εντεινόμενα αδιέξοδα της ιδεολογικοπολιτικής γραμμής του, βάλθηκε όχι να διορθώσει, αλλά να συγκαλύψει με στρουθοκαμηλισμό τις λαθεμένες αντιλήψεις και να ξεπεράσει τα προβλήματα που αποσυνθέτουν τις γραμμές του με άλματα στο κενό, κλιμακώνοντας στο έπακρο την "αντικαπιταλιστική" λογοκοπία και βάζοντας για άμεση προώθηση τη συγκρότηση κόμματος της "αντικαπιταλιστικής επανάστασης" και της "Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης".
Σε μία τέτοια βάση προαναγγέλλουν τώρα την "ανασυγκρότηση και το μετασχηματισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ενιαίο αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο με επαναστατική κατεύθυνση και κομμουνιστική ηγεμονία". Θα δούμε ποια θα είναι η κατάληξη της νέας αυτής αντικαπιταλιστικής φούσκας, που το μόνο σταθερό της βάθρο είναι η αντίθεσή τους στον αγώνα κατά της εξάρτησης, η θεωρία τους για την ιμπεριαλιστική Ελλάδα (στην οποία κατά τα άλλα λογοκοπούν ότι υπάρχει "κατοχή"!), η " ολοκληρωτική" τους διαστρέβλωση του λενινισμού, o αντισταλινισμός.
Προϋπόθεση για να προσφέρει στο κίνημα ένα σημαντικό αγωνιστικό δυναμικό που δραστηριοποιείται στα πλαίσια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, είναι η σταθερή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση στις λαθεμένες και επιζήμιες θέσεις και αντιλήψεις που κυριαρχούν σ' αυτόν το χώρο.
Εχθρικό ιδεολογικό ρεύμα απέναντι στην οργανωμένη λαϊκή πάλη και το επαναστατικό κίνημα ο αναρχισμός
21. Αποφασιστικά πρέπει να συνεχίσουμε την ιδεολογική πάλη ενάντια στον αναρχισμό και τις διάφορες "αναρχοαυτόνομες" παραλλαγές του, που αποτελούν αντίπαλα και εχθρικά ρεύματα προς το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα. Να ξεσκεπάσουμε τις αναρχικές και "αντιεξουσιαστικές" διαλυτικές ιδέες και αντιλήψεις που καλλιεργούν το μηδενισμό και την άρνηση της οργανωμένης πολιτικής πάλης, διαδίδοντας τον μικροαστικό ατομικισμό και τις αντικομματικές ιδέες, ιδιαίτερα στο χώρο της νεολαίας. Και, ταυτόχρονα, να καταγγείλουμε αποφασιστικά τις προβοκατόρικες δραστηριότητες τυφλής βίας που στρέφονται ενάντια στην αναπτυσσόμενη πάλη του λαού και προσφέρουν άλλοθι στην κυβέρνηση για την εξαπόλυση των πιο άγριων αστυνομικών επιθέσεων καταστολής των λαϊκών αγώνων και τρομοκράτησης του λαού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπονομευτικού ρόλου εναντίον του λαϊκού κινήματος, αποτέλεσε τους τελευταίους μήνες η προβοκάτσια μιας δράκας αναρχικών που κατέλαβαν τον χώρο του Πολυτεχνείου, θέλοντας να ματαιώσουν τις τριήμερες εκδηλώσεις για την ιστορική επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, κάνοντας, για πρώτη φορά, ακριβώς αυτό που επιδίωκε μάταια εδώ και τεσσερισήμισι δεκαετίες η ντόπια αντίδραση και τα ξένα αφεντικά της.
Χαρακτηριστική επίσης, αν και διαφορετικής ποιότητας και σημασίας, είναι η τυχοδιωκτική δράση ορισμένων επίδοξων Ζορό, όπως του καλούμενου "Ρουβίκωνα", που η αντίδραση και τα ελεγχόμενα από αυτήν ΜΜΕ την υπερπροβάλλει για λόγους προφανείς, την αξιοποιεί συστηματικά και τη χρησιμοποιεί σαν βολικό άλλοθι για την κλιμάκωση της αστυνομοκρατίας και της κατασταλτικής δράσης των μηχανισμών του αστικού κράτους, για την εμπέδωση του δόγματος της "μηδενικής ανοχής", της "τάξης" και της "ασφάλειας”.
