ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Ένα φάντασμα πλανιέται (πλανήθηκε) πάνω απ’ την Ευρώπη. Το φάντασμα του αντικομμουνισμού.
Με αφορμή το συνέδριο που συγκάλεσε στο Ταλίν (23 Αυγούστου 2017) η Εσθονία, ως χώρα που προεδρεύει στο συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναβίωσαν όλα τα γερασμένα κακά τέρατα που θέλουν να εξισώσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό. Η 23η Αυγούστου έχει ανακηρυχτεί απ’ την ΕΕ ως πανευρωπαϊκή μέρα μνήμης για τα θύματα όλων των αυταρχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Η δεξιά κυβέρνηση της Εσθονίας άδραξε την ευκαιρία για να συγκαλέσει ένα αντικομμουνιστικό συνέδριο, συνεχίζοντας και βαθαίνοντας το χορό της αντιδραστικής υστερίας των τελευταίων χρόνων. Είχε βέβαια προηγηθεί η περυσινή σύνοδος στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας, στην οποία συμμετείχε η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου.
Φέτος, στην αντικομμουνιστική φιέστα συμμετείχαν (μόλις) 8 από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Σλοβακία, Τσεχία, Ουγγαρία και Κροατία). Όχι τυχαία, όλες οι χώρες προέρχονται από το παλιό σύμφωνο της Βαρσοβίας (πλην Κροατίας), βρίσκονται παραστάτες στις ΗΠΑ και στον Τραμπ, ενώ οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ συμμετείχαν στις επακόλουθες εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα του ναζισμού και του σταλινισμού(!), που διοργανώθηκαν στην Εσθονία. Είχαν προηγηθεί σειρές σεμιναρίων, συνεδρίων και προσπαθειών των ιμπεριαλιστικών κύκλων και προθύμων τους στην Ευρώπη, να τεμαχίσουν και να ξαναγράψουν την ιστορία, αξιοποιώντας το πισωπάτημα του κομμουνιστικού κινήματος και την ολοφάνερη προδοσία του ρεβιζιονισμού. Το 2008, η διακήρυξη της Πράγας και η αντίστοιχη στη Βαρσοβία (2011) καταδίκαζε ισοδύναμα το ναζισμό και τον κομμουνισμό, δηλαδή εξίσωνε τη ναζιστική Γερμανία με την σοσιαλιστική ΕΣΣΔ, ενώ το 2009 η ΕΕ σε ψήφισμα ανάφερε πως η Ευρώπη δε θα ενωθεί ποτέ αν δε μπορέσει να καταλήξει σε μια κοινή θεώρηση της ιστορίας, αν δεν αναγνωρίσει τον ναζισμό, τον σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως «κοινή κληρονομιά».
Ως μακρύ χέρι της πολιτικοϊστορικής αναθεώρησης, βραχίονα του αντικομμουνισμού και σταυροφόρο της θεωρίας των δύο άκρων, έχουν επιλεγεί οι λεγόμενες χώρες της Βαλτικής ((Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) και παραστάτες η Ουγγαρία, Πολωνία, Κροατία και Τσεχία. Στην Εσθονία, η 23η Σεπτέμβρη (μέρα που ο Σοβιετικός Στρατός την απελευθέρωσε από τους Γερμανούς κατακτητές) έχει κηρυχτεί μέρα πένθους, ενώ και στις τρεις χώρες της Βαλτικής έχουν γκρεμιστεί τα μνημεία του αντιφασιστικού αγώνα ως δείγματα κατοχής και ολοκληρωτισμού, χρηματοδοτούνται οι φασιστικές οργανώσεις, διώκονται οι κομμουνιστές, αναγείρονται μνημεία υπέρ των φασιστών (Κροατία), αναβιώνει ο ρατσισμός σ’ όλες τις εκδοχές του. Είναι εξόχως χαρακτηριστικό ότι στο κακόφημο συνέδριο της Εσθονίας ταυτίστηκε το ανεπανάληπτο έργο του Κ.Μαρξ «Το Κεφάλαιο» με τα ιδεοληπτικά παραληρήματα –νιτσεϊκής φιλοσοφίας- του βιβλίου του Χίτλερ «ο Αγών μου», ενώ οι διοργανωτές δήλωσαν πως θα προσπαθήσουν να στήσουν ειδικό δικαστήριο για όσους ευθύνονται για κομμουνιστικά εγκλήματα. Κάτι σαν ανάποδη Νυρεμβέργη δηλαδή.
Αυτή είναι η “δημοκρατία” της ΕΕ για την οποία κομπάζουν οι εκπρόσωποί της. Μια “δημοκρατία” που μισεί θανάσιμα και απαγορεύει τις ιδέες και τα σύμβολα του κομμουνιστικού κινήματος, αυτά που κλόνισαν συθέμελα την καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην Ευρώπη και σ' όλο τον κόσμο, που ενέπνευσαν εκατομμύρια και εκατομμύρια εργαζόμενους για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Παρά τους πανηγυρισμούς στους οποίους επιδίδονται οι αστικές κυβερνήσεις για το τέλος του κομμουνισμού, οι διαρκείς συκοφαντικές, αντικομμουνιστικές επιθέσεις τους, η κήρυξη σε παρανομία των κομμουνιστικών ιδεών και συμβόλων πιστοποιούν το μίσος και το φόβο τους απέναντι στην ακατάβλητη απελευθερωτική δύναμη που εξακολουθούν να διατηρούν.
Οι αστοί και τα δάκρυα του ΣΥΡΙΖΑ
Όπως είναι εύκολα εξηγήσιμο, οι ντόπιοι αστοί, η δεξιά και τα φερέφωνά της συντάχτηκαν στο πλευρό της θεωρίας των δύο άκρων, του χυδαίου αντισταλινισμού και της ταύτισης φασισμού-κομμουνισμού. Ο Κυρ. Μητσοτάκης σ’ ένα αμήχανο άρθρο του (Καθημερινή 27/08/2017) μας υπέδειχνε να κοιτάζουμε μπροστά γιατί δεν ήθελε να μπλέξει με ιδεολογίες αλλά με τις …αγορές. Πιο επιθετικά κινήθηκαν οι πολιορκητικές μηχανές των δύο παλιών και νέων ιδιοκτητών μέσων ενημέρωσης. Η Καθημερινή του Αλαφούζου (ΠΑΟ) και ο ΔΟΛ του Μαρινάκη (ΟΣΦΠ). Με καθαρή φωνή υποστήριζαν όλα τα αντικομμουνιστικά αναμασήματα και κυρίως αυτό της εξίσωσης φασισμού και ΕΣΣΔ.
Για την ιστορία σημειώνουμε ξανά πως σ’ επίπεδο φιλοσοφίας και ιδεολογίας ο φασισμός υποκλίνεται στον αρχηγό, ενώ ο κομμουνισμός εστιάζει στις μάζες, οι φασίστες μιλούν για τη συνεργασία των τάξεων, ενώ οι κομμουνιστές για την ταξική πάλη, οι οπαδοί των κρεματορίων για την καθαρότητα της φυλής και το αίμα, ενώ οι επαναστάτες για το διεθνισμό και την αλληλεγγύη, οι οπαδοί του Νίτσε για τον υπεράνθρωπο, ενώ οι ουμανιστές-κομμουνιστές για την κοινωνική βοήθεια, οι φασίστες είναι υπέρ του άγριου καπιταλισμού, ενώ οι κομμουνιστές αγωνίζονται για ένα ανώτερο, δικαιότερο, κοινωνικότερο πολιτικό σύστημα, τον σοσιαλισμό, ως πρώτο στάδιο για την πλήρη απελευθέρωση του ανθρώπου για τον κομμουνισμό.
Έχουμε ξαναγράψει –πιστεύουμε- πειστικά για το γεγονός πως ο αντιφασισμός στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο πλανητικά και εθνικά έχει συγκεκριμένο όνομα. Ονομάζεται Σοβιετική Ένωση, κομμουνιστές, Ιωσήφ Στάλιν και αυτό το γεγονός δεν αποτελεί εφεύρημα αλλά ακλόνητη ιστορική σύλληψη, θέαση και επιχείρημα. Το ότι και οι αστικές κυβερνήσεις της Αγγλίας, ΗΠΑ, Γαλλίας, αναγκάστηκαν να συμμαχήσουν με την ΕΣΣΔ, αποδείχνει του λόγου το αληθές. Τα 30 εκατομμύρια σοβιετικών πολιτών ως θύματα του φασισμού αποτελούν ατράνταχτο επιχείρημα για την απόκρουση των αστικών επινοήσεων. Αυτά είναι γνωστά πράγματα και πλήρως εμπεδωμένα από τους κομμουνιστές, τους επαναστάτες αριστερούς και κάθε τίμιο άνθρωπο. Αλλά οφείλουμε να πάμε παραπέρα τους συλλογισμούς μας, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τα «αυτονόητα».
Είναι προφανέστατο ότι οι Κοντονής-Τσίπρας, με την κίνηση της μη παρουσίας στην ακραία αντικομμουνιστική φιέστα της ΕΕ-Εσθονών, κοιτούσαν το εσωτερικό ακροατήριο και τους αριστερούς της χώρας μας. Ήθελαν να παρουσιαστούν ως συνέχεια της ΕΑΜικής αντίστασης που στάθηκε όρθια απέναντι στο ναζιστικό κτήνος και μαζί με τη Γιουγκοσλαβία έγραψε τις πιο λαμπρές αντιστασιακές σελίδες. Μπορεί το παλιό ΠΑΣΟΚ ν’ αποτελεί την εκλογική δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα απλά μέλη του που προέρχονται από την αριστερά δεν έχουν «οξειδωθεί» εντελώς. Το δεύτερο ζήτημα είναι ακόμα πιο σημαντικό. Οι πατέρες της «εγκληματολογίας» και του αντισταλινισμού βρίσκονται μέσα στο στρατόπεδο του ρεβιζιονισμού. Αυτός που μίλησε για πτώματα, εκτελέσεις, αυταρχισμό κι ολοκληρωτισμό στον κόσμο της αριστεράς δεν είναι ο Τσώρτσιλ αλλά ο Χρουστσώφ.
Ήταν η μυστική έκθεσή του στο διαβόητο 20ο συνέδριο που έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την αντισταλινική-αντιλενινιστική και εν τέλει αντικομμουνιστική υστερία. Οι «εγκληματολόγοι» του αστικού κόσμου αναπαρήγαγαν ευρύτερα, κομψότερα και με περισσή δεξιοτεχνία αυτά που πλάσαρε από τα μέσα ο Χρουστσώφ και η αντισοβιετική ομάδα του. Η ντόπια αναθεώρηση της ηγεσίας του ΚΚΕ, οι Κολιγιάννης-Παρτσαλίδης, δηλαδή ο δικέφαλος ρεβιζιονισμός που διασπάστηκε το 1968, πίσω απ’ τον αντισταλινισμό, έκρυψαν όλο το μίσος τους για το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ, για τον ΔΣΕ και για μία αριστερά που είχε ως στόχο την εξουσία. Η 6η ολομέλεια του ΚΚΕ (1956) καθαίρεσε τον νόμιμο γραμματέα του κόμματος, Ν.Ζαχαριάδη, εκτός των άλλων και με τις κατηγορίες περί σταλινισμού. Από τότε κάθε συνεπής ρεβιζιονιστής, και μαζί τους οι τροτσκιστές σαν το πιο «εγγράμματο» τμήμα του, δίνουν εξετάσεις στην άρχουσα τάξη ανάλογα με το αντισταλινικό μπόι τους. Η Αυγή (27/08/2017) φροντίζει να λέει τα παραπάνω ανοιχτά και καθαρά. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην πήγε στο Ταλίν, αλλά όποιος θέλει να ενταχθεί στην αντικομμουνιστική ορχήστρα γράφει τα παρακάτω. Διαβάζουμε: «Δεν υποτιμώνται οι αντιφάσεις της πορείας του σταλινικού κομμουνισμού… γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός… εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων… παρέκκλιση ενός επαναστατικού κινήματος… η κινεζική πολιτιστική επανάσταση επισκίασε τους αγώνες και τις θυσίες των κομμουνιστών». Αυγή 27/08.Τα ίδια, με περίσσευμα περί δημοκρατίας κι ελευθερίας, γράφει και η εφημερίδα της ΑΚΟΑ -συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη διπλανή πλευρά το ΚΚΕ κι ο Ριζοσπάστης επιτίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ διότι ο αντικομμουνισμός των ημερών μας θέλει… να ρίξει το μεροκάματο! Αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ αποφεύγει τα πραγματικά γεγονονότα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Μπορεί να ωρύεται για τη γνωστή υστερία των ημερών, αλλά τηρεί σιγήν ιχθύος για το 20ό συνέδριο, «την εγκληματολογία» και ό,τι ακολούθησε. Ξέχασε να πει ότι τόσο αυτοί όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ (ΕΑΡ-ΚΚΕ εσωτερικού) γεννήθηκαν από την ίδια μήτρα που αναθεμάτιζε την ΕΣΣΔ και το επαναστατικό ΚΚΕ. Έτσι εξηγούνται οι τεράστιες λευκές σελίδες στην ιστορία, η πολιτική αμνησία και τα ιστορικά σάλτα πάνω από τα γεγονότα.
Η θέση μας
1) Όταν ξεσπάει αντικομμουνιστική καταιγίδα ετοιμάζονται νέα δεινά για τους λαούς και τους εργάτες. Οι ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους θέλουν να πάρουν στρατηγική ρεβάνς από την –προσωρινή- υποχώρηση του εθνικοαπελευθερωτικού, λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος και επανέρχονται με παλιά και νέα ιδεολογικοπολιτικά όπλα.
2) Η αντικομμουνιστική σταυροφορία μ’ επίκεντρο τον αντισταλινισμό θέλει να ξεριζώσει από το νου και την ψυχή των λαϊκών στρωμάτων την πεποίθηση της νίκης. Μπορεί να κάνετε ό,τι θέλετε, αρκεί να μην αμφισβητήσετε έμπρακτα το καπιταλιστικό καθεστώς. Αυτό λένε 100 χρόνια –όχι τυχαία- από τη νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση.
3) Η πολιτική υστερία που ζούμε μπορεί να είναι παλιά: ο αντιμπολσεβικισμός ήταν συστατικό στοιχείο όλων των αστικών θεωριών στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά το δεξί του χέρι είναι ο ρεβιζιονισμός, δηλαδή η αναθεώρηση των κομμουνιστικών αρχών. Το Μ-Λ κίνημα δικαιώνεται πλήρως όταν δείχνει κι αναδεικνύει την καταστροφική πολιτική του 20ου συνεδρίου που σηματοδότησε την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ.
4) Η αντικομμουνιστική-αντισταλινική εκστρατεία συνδυάζεται με την επίθεση ενάντια στο σύνολο των εργατολαϊκών δικαιωμάτων. Η συκοφαντία του κομμουνιστικού κινήματος –αν περάσει- θα παραλύσει περισσότερο τις πολιτικοκοινωνικές αντι¬στάσεις.
5) Είναι καθήκον όλων των ταξικών συνδικαλιστών, των δημοκρατικών συλλογικοτήτων, των αριστερών και κομμουνιστών, να υψώσουν με έργα και λόγια «τείχος αντίστασης» απέναντι στο αντιδραστικό κύμα και να υπερασπίσουν τις ιδέες του σοσιαλισμού.
