ΝΕΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η «ρήξη» το GREXIT και η Aριστερά

Δημοσιεύτηκε στις: 11, Ιούλ 2015 στην εφημερίδα ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Στο φύλλο του Λαϊκού Δρόμου στις 13/6 στη σελίδα 3, σημειώναμε: «…Και αν ένα κομμάτι της κοινωνίας, κάτω από το βάρος της προπαγάνδας, των εκβιασμών και της τρομοκρατίας για την επερχόμενη καταστροφή, λανθασμένα προσδοκά στη σωτηρία της επερχόμενης μνημονιακής συμφωνίας, ένα άλλο που αναφέρεται στην αριστερά και κινείται κυρίως γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, επίσης λανθασμένα, επενδύει στη «θετική εξέλιξη» του αδιεξόδου των διαπραγματεύσεων την οποία μάλιστα ταυτίζει με ρήξη…

…Η κατά πάσα πιθανότητα επερχόμενη συμφωνία, σηματοδοτεί την απόλυτη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στις όλο και μεγαλύτερες απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών, το βάθεμα της εξάρτησης και την εδραίωση του καθεστώτος νεοαποικιακού ελέγχου. Η υπογραφή της νέας συμφωνίας, θα φέρει την επόμενη μέρα τους ξέ­νους δυνάστες με ακόμα μεγαλύτερες αξιώσεις να διεκδικούν το δημόσιο πλούτο της χώρας, να απαιτούν φοροληστρικά μέτρα και εργασιακές συνθήκες γαλέρας, καθώς και την παραπέρα διάλυση  της δημόσιας Υγείας - Παιδείας - Πρόνοιας προς όφελος πάντα των νέων ληστρικών οικονομικών συμβάσεων και των συμφερό­ντων του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης. Δεν αποτελεί κανενός είδους «έντιμο συμβιβασμό» αλλά μια απροκάλυπτη επέμβαση στα εσωτερικά μίας εξαρτημένης χώρας, καθώς και έναν ακόμη θρίαμβο της πολιτικής της υποτέλειας από τους νέους «αριστερούς» διαχειριστές.

Η μη υπογραφή συμφωνίας κάθε άλλο παρά αναιρεί τα παραπάνω. Ανεξάρτητα με τα σενάρια καταστροφής και τρόμου που υφαίνουν οι πάσης φύσεως «τεχνοκράτες» γυρολόγοι, η επόμενη μέρα θα βρει την Ελλάδα στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο.

Είτε θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός, είτε χρεοκοπία, είτε ακόμη υπό αυτούς τους όρους η χώρα οδηγηθεί εκτός ευρώ, την επόμενη μέρα η εξάρτηση και η πολιτική της υποτέλειας θα είναι εδώ.

Οι δυνάστες της ΕΕ και του ΔΝΤ θα είναι και πάλι εδώ, καθώς και μια κυβέρνηση υποτελής που θα τους αποκαλεί εταίρους και που από κοινού με αυτούς θα αναζητά τη νέα «αμοιβαία επωφελή συμφωνία».
Και ίσως με ακόμη πιο ισχυρούς εκβιασμούς, οι ξένοι προστάτες θα διεκδικούν τον πλούτο της χώρας και την οικονομική υποδούλωση του ελληνικού λαού, για την εξυπηρέτηση των αδηφάγων συμφερόντων τους.
Με πιο απλά λόγια κανένα από τα παραπάνω σενάρια δεν μπορεί να είναι ελπιδοφόρο για τον ελληνικό λαό. Και κανένα σενάριο για τον λαό δεν μπορεί να είναι ελπιδοφόρο… χωρίς τον ίδιο τον λαό.

Η «ρήξη» με την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα τεχνοκρατικών χειρισμών, αλλά προϊόν πολιτικής βούλησης. Και καμία τέτοια βούληση δεν έχουν όσοι ορκίζονται καθημερινά στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ προσδοκώντας από τους «προστάτες» τους μια «έντιμη» μεταχείριση.
Η «ρήξη» δεν έχει καμία σχέση με το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων, το GREXIT, ή το όποιο ατύχημα, που μπορεί να είναι ακόμα και το αποτέλεσμα ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών…. Η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, προϋποθέτει τους αγώνες του λαϊκού κινήματος σε αυτή την κατεύθυνση...»

Ένα μήνα πριν και στη βάση της συζήτησης που ήδη είχε ανοίξει στην κοινωνία και στους κόλπους της αριστεράς, απαντούσαμε στη συγκυρία λέγοντας ότι το δίλημμα συμφωνία η Grexit με αυτούς τους όρους  και σε αυτές τις συνθήκες που τίθεται, δεν αφορά με κανένα τρόπο την απάντηση και τη διέξοδο που αναζητά ο λαός. Τώρα, μετά το δημοψήφισμα και τις αρνητικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, φαίνεται ότι κάποιες δυνάμεις που συγκεντρώνονται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αρκετοί ακόμη αγωνιστές της αριστεράς, αναλαμβάνουν την ευθύνη να δώσουν απάντηση σε αυτό το δίλημμα. Μπροστά στο ερώτημα «συμφωνία ή Grexit» που με σαφή τρόπο έχουν θέσει οι ιμπεριαλιστές και τα φερέφωνα τους, απαντούν Grexit.

Και κάνοντας ένα ακόμη βήμα, πάνω σε αυτό το Grexit, «τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο», προσαρμόζοντας «άμεσα» το γνωστό μεταβατικό πρόγραμμα, με τις «εθνικοποιήσεις των τραπεζών» και τις «κοινωνικοποιήσεις των μέσων παραγωγής με εργατικό έλεγχο», μέσα από τη διατύπωση ενός πλαισίου αιτημάτων καταλήγουν εύκολα να οικοδομούν τον σοσιαλισμό στις σημερινές συνθήκες. Εμείς θα επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά ότι περισσότερο από κάθε τι άλλο, «φυγομαχία» είναι η προσαρμογή της πραγματικότητας σε ένα θεωρητικό πλαίσιο βολεύει και που επιτρέπει τις «εύκολες» απαντήσεις.

Γιατί όπως και να το φαντάζεται ο καθένας το Grexit και την έξοδο από το ευρώ σήμερα, τους όρους με τους οποίους αυτό θα γίνει τους καθορίζουν όλοι οι άλλοι εκτός από το κίνημα και την αριστερά. Και το Grexit που περιγράφει ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι βέβαιο ότι το μόνο που δεν έχει είναι σοσιαλιστική οικοδόμηση. Και το σίγουρο είναι, ότι το Grexit όπως είναι λογικό, ο κόσμος το αντιλαμβάνεται με τα χαρακτηριστικά που του δίνουν αυτοί που σήμερα κυριαρχούν και ορίζουν τις εξελίξεις, με αυτά δηλαδή που χαρακτηρίζουν μια χρεοκοπία και όχι κάποια ελπιδοφόρα κοινωνική διεργασία.

Και από αυτή την άποψη μόνο απορία μπορεί να δημιουργεί η ευκολία με την οποία δίνονται απαντήσεις σε τέτοια διλήμματα. Βέβαια, αν κρίνουμε από τον τρόπο που παρατίθενται τα αιτήματα και η αμεσότητα με την οποία διεκδικούνται, γίνεται σαφές ότι απευθύνονται στην «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή που καθημερινά ορκίζεται στην ευρωζώνη και που στο όνομα αυτής καταθέτει μια πρόταση συμφωνίας για ένα 3ο μνημόνιο, κατά πολύ χειρότερη από αυτήν που καταψηφίστηκε στο δημοψήφισμα. Η μόνη περίπτωση να μην υπάρξει συμφωνία, απουσία ενός μαζικού μαχητικού κινήματος, είναι η άρνηση της ΕΕ και του ΔΝΤ να δώσει θετική απάντηση στις ικεσίες της κυβέρνησης. Πώς αλήθεια αυτό μπορεί να θεωρηθεί φιλολαϊκή εξέλιξη;

Σε κάθε περίπτωση αυτό που έχει χρέος να κάνει η αριστερά είναι να εμποδίσει τη σύγχυση που ευλόγως σε ένα βαθμό δημιουργείται, ανάμεσα στο αίτημα για «έξοδο της χώρας από την ΕΕ» που ταυτίζεται με την πάλη και τους πόθους του ελληνικού λαού για εθνική ανεξαρτησία και το Grexit  των ιμπεριαλιστών που σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει τον τερματισμό της εξάρτησης και της υποτέλειας. Αν η ίδια η αριστερά δεν «προστατεύσει» τους αγώνες της από αυτή την απαράδεκτη ταύτιση, αν ετσιθελικά βαφτίσει σε αυτές τις συνθήκες τη χρεοκοπία ως μια «φιλολαϊκή εξέλιξη» και θεωρήσει ότι μπορεί να χτίσει πάνω της μεταβατικά ή σοσιαλιστικά προγράμματα, τότε καλλιεργεί αυταπάτες  και προσφέρει σίγουρα αρνητικές υπηρεσίες στο κίνημα και το λαό.

Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες, ώστε να μπορεί το κίνημα να δώσει το δικό του περιεχόμενο στην ενδεχόμενη έξοδο από την ΕΕ και πολύ περισσότερο να ωριμάσουν οι συνθήκες για επαναστατικές αλλαγές στην κοινωνία, και προκειμένου να βοηθηθεί μια τέτοια εξέλιξη, καλό είναι η αριστερά να αποφεύγει τις συγχύσεις που δημιουργούν οι εύκολοι τακτικισμοί. Μέχρι τότε και με στόχο την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών οφείλει να καλεί τους εργαζόμενους σε αγώνες στη βάση των αναγκών και των δικαίων τους, όπως αυτός που υπάρχει μπροστά μας για να μην περάσει το νέο μνημόνιο και για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων.  Και αυτό θα το κάνει με συνέπεια όσο θα κατευθύνει τον κόσμο να κινηθεί με αυτές τις αλήθειες, στρέφοντας την πλάτη σε κάθε διαχειριστικό δίλημμα και πρόγραμμα που η απάντησή του και η υποτιθέμενη εφαρμογή του στον καπιταλισμό θα ταυτίζεται με φιλολαϊκές λύσεις. Γιατί ειδικά σε αυτές τις συνθήκες άγριας επίθεσης και υποχώρησης του κινήματος, ειδικά στη φάση της περιδίνησης που μπήκε η ελληνική κοινωνία και οικονομία, οι αυταπάτες είναι βέβαιο ότι θα δοκιμαστούν. Αυταπάτες όπως αυτές που έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ για τον χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και τις δυνατότητες «αλλαγής» της, ή για το ρόλο του ίδιου του αστικού κράτους που βρέθηκε να διαχειρίζεται και που μαζί του θα πληρώσει ολόκληρη η αριστερά.