Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ 1917
Δημοσιεύτηκε στις: 15, Μαρ 2015 στην εφημερίδα "Λαϊκός Δρόμος"
Γράμματα από μακριά
ΓΡΑΜΜΑ 1
ΓΡΑΜΜΑ 1
Πρώτο στάδιο της πρώτης επανάστασης
Στις 27 Φλεβάρη (12 Μάρτη με το νέο ημερολόγιο) ξεσπά η ρωσική επανάσταση που γκρέμισε την τσαρική απολυταρχία.
Η κατάρρευση του πολιτικού και κυβερνητικού τσαρικού συστήματος, που είχε εξαρθρωθεί απ' τον πόλεμο και τις αμέτρητες πληγές του απολυταρχικού καθεστώτος, επισπεύθηκε από μια γενική απεργία (18 Φλεβ. παλ. ημ.) στην Πετρούπολη (εργοστ. Πουτίλωφ), στη Μόσχα (27 Φλ.) και στο Κίεβο. Συντάγματα στρατού και πολεμικό ναυτικό περνούν στο μέρος των εξεγερμένων. Συνέρχεται το Σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών και στρατιωτικών στην Πετρούπολη, η γενική απεργία μετεξελίσσεται σε ένοπλη εξέγερση.
Τα "γράμματα από μακριά" στέλνονται απ' τη Ζυρίχη (Ελβετία) όπου βρισκόταν αυτό τον καιρό ο Λένιν.
Το γράμμα του Β.Ι. που εκτεταμένα αποσπάσματά του δημοσιεύουμε παρακάτω, με ημερομηνία 7 (20) Μάρτη 1917, στάλθηκε στην ΚΕ του κόμματος στη Ρωσία, και με την υπογραφή Ν. Λένιν, δημοσιεύτηκε στις 21 και 22 Μάρτη 1917 στην "Πράβντα".
Ύστερα από πολύχρονη εξορία, ο Λένιν θα γυρίσει στη Ρωσία στις 3 (16) Απρίλη 1917. Θα καθορίσει τα νέα καθήκοντα του κόμματος των μπολσεβίκων στις συνθήκες της "δυαδικής εξουσίας" καθώς και την αντίστοιχη πολιτική του σε όλη την κατοπινή πορεία, σύμφωνα με τις διακυμάνσεις του επαναστατικού αγώνα των επόμενων μηνών, οδηγώντας τελικά στη νίκη της μεγάλης Οκτωβριανής σοσιαλιστικής επανάστασης στις 25 Οκτώβρη (7 Νοέμβρη) 1917.
...............................................................................................................................................
Η πρώτη επανάσταση, γεννημένη απ' τον
παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ξέσπασε. Η πρώτη αυτή επανάσταση δε θα
είναι, ασφαλώς, η τελευταία.
Το πρώτο στάδιο της πρώτης αυτής επανάστασης, συγκεκριμένα της ρωσικής επανάστασης της 1 Μάρτη 1917, αν κρίνουμε από τα πενιχρά στοιχεία που διαθέτουμε στην Ελβετία, τέλειωσε. Αυτό το πρώτο στάδιο δε θα είναι, ασφαλώς, το τελευταίο στάδιο της επανάστασής μας. Πώς μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο "θαύμα", μέσα σε 8 μονάχα μέρες - χρονικό διάστημα που ανάφερε ο κ. Μιλιουκόφ στο καυχησιάρικο τηλεγράφημά του που απηύθυνε προς όλους τους εκπροσώπους της Ρωσίας στο εξωτερικό - να γκρεμιστεί μια μοναρχία, που κρατήθηκε αιώνες και άντεξε ακόμα και στα τρία χρόνια των μεγαλειώδικων, παλλαϊκών ταξικών μαχών του 1905 - 1907;
.............................................
Για να γίνει δυνατό το γκρέμισμα της τσαρικής μοναρχίας μέσα σε μερικές μέρες, ήταν αναγκαίος ο συνδυασμός ολόκληρης σειράς όρων κοσμοϊστορικής σπουδαιότητας. Να αναφέρουμε τους κυριότερους απ' αυτούς.
Χωρίς τα τρία χρόνια μεγαλειώδικων ταξικών μαχών και επαναστατικής δραστηριότητας του ρωσικού προλεταριάτου, 1905 - 1907, δε θα ήταν δυνατό να συντελεστεί τόσο γρήγορα η δεύτερη επανάσταση, με την έννοια της ολοκλήρωσης του αρχικού σταδίου της μέσα σε μερικές μέρες. Η πρώτη επανάσταση (1905) αναμόχλευσε βαθιά το έδαφος, ξερίζωσε αιώνιες προλήψεις, αφύπνισε στην πολιτική ζωή εκατομμύρια αγρότες, έδειξε τη μια στην άλλη - και σ' όλο τον κόσμο - όλες τις τάξεις (και όλα τα κύρια κόμματα) της ρωσικής κοινωνίας στην πραγματική τους φύση, στον πραγματικό συσχετισμό των συμφερόντων τους, των δυνάμεών τους, των μεθόδων δράσης τους, των άμεσων και απώτερων σκοπών τους. Η πρώτη επανάσταση και η αντεπαναστατική εποχή που την ακολούθησε (1907 - 1914) αποκάλυψε όλη την ουσία της τσαρικής μοναρχίας, την έφερε ως το "έσχατο όριο", αποκάλυψε όλη τη σαπίλα της και την προστυχιά της, όλο τον κυνισμό και τη διαφθορά της τσαρικής συμμορίας με τον τερατώδικο Ρασπούτιν επικεφαλής της, όλη τη θηριωδία της οικογένειας των Ρομανόφ - αυτών των πογκρομιστών που πλημμύρισαν τη Ρωσία με το αίμα των Εβραίων, των εργατών, των επαναστατών, αυτών των "πρώτων μεταξύ ίσων" τσιφλικάδων που κατέχουν εκατομμύρια ντεσιατίνες γης και είναι έτοιμοι για κάθε θηριωδία, κάθε έγκλημα, που είναι έτοιμοι να ρημάξουν και να πνίξουν οσουσδήποτε πολίτες προς χάριν της διατήρησης αυτής της "ιερής ιδιοχτησίας", της δικής τους και της τάξης τους. ...................
..........Αν όμως η πρώτη, η μεγάλη επανάσταση του 1905, που οι κύριοι Γκουτσκόφ και Μιλιουκόφ και τα τσιράκια τους την είχαν καταδικάσει σαν "μεγάλη ανταρσία", μας έφερε ύστερα από 12 χρόνια στη "λαμπρή" και "ένδοξη" επανάσταση του 1917, που οι Γκουτσκόφ και Μιλιουκόφ την ανακηρύχνουν "ένδοξη" γιατί τους έδωσε (για την ώρα) την εξουσία, εδώ ήταν αναγκαίος ακόμα ένας μεγάλος, ισχυρός, παντοδύναμος "σκηνοθέτης", που θα ήταν από το ένα μέρος σε θέση να επιταχύνει σε τεράστιο βαθμό τη ροή της παγκόσμιας ιστορίας, και από το άλλο να προκαλέσει παγκόσμιες κρίσεις πρωτοφανέρωτης δύναμης, οικονομικές, πολιτικές, εθνικές και διεθνείς. Εκτός από την ασυνήθιστη επιτάχυνση της παγκόσμιας ιστορίας χρειάστηκαν και οι ιδιαίτερα απότομες στροφές της, έτσι που σε μια απ' αυτές τις στροφές να μπορέσει να αναποδογυριστεί μονομιάς το κάρο της πλημμυρισμένης από αίμα και λάσπη μοναρχίας των Ρομανόφ.
Ο παντοδύναμος αυτός "σκηνοθέτης", ο ισχυρός αυτός επιταχυντής ήταν ο παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος.................
............Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος με αντικειμενική αναγκαιότητα έπρεπε να επιταχύνει εξαιρετικά και να οξύνει σε πρωτοφανέρωτο βαθμό την ταξική πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, έπρεπε να μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις εχθρικές τάξεις.
Η μετατροπή αυτή άρχισε με την επανάσταση του Φλεβάρη - Μάρτη 1917, που το πρώτο στάδιό της μας παρουσίασε πρώτα το ταυτόχρονο χτύπημα ενάντια στον τσαρισμό, που το κατάφεραν δυο δυνάμεις : από τη μια μεριά όλη η αστική και τσιφλικάδικη Ρωσία με όλα τα μη συνειδητά τσιράκια της και με όλους τους συνειδητούς καθοδηγητές της - τους αγγλογάλλους πρεσβευτές και καπιταλιστές - και από την άλλη το Σοβιέτ των εργατών βουλευτών, που άρχισε να τραβά με το μέρος του τους στρατιώτες και αγρότες βουλευτές. .............
.....Αν η επανάσταση νίκησε τόσο γρήγορα και - φαινομενικά, με την πρώτη επιπόλαιη ματιά - τόσο ριζικά, αυτό έγινε μονάχα γιατί χάρη σε μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιστορική κατάσταση συγχωνεύτηκαν, και συγχωνεύτηκαν εξαιρετικά "αρμονικά", τελείως διαφορετικά ρεύματα, τελείως ετερογενή ταξικά συμφέροντα, διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και κοινωνικές τάσεις. Και συγκεκριμένα: η συνωμοσία των αγγλογάλλων ιμπεριαλιστών που έσπρωξαν τον Μιλιουκόφ, τον Γκουτσκόφ και Σία ν' αρπάξουν την εξουσία με σκοπό τη συνέχιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, με σκοπό την ακόμα πιο φανατισμένη και πεισματική διεξαγωγή του, με σκοπό τη σφαγή καινούργιων εκατομμυρίων εργατών και αγροτών της Ρωσίας για να πάρουν την Κωνσταντινούπολη... οι Γκουτσκόφ, τη Συρία ... οι Γάλλοι, τη Μεσοποταμία...οι Άγγλοι καπιταλιστές κ.λ.π. Αυτό από το ένα μέρος. Κι από τ' άλλο, ένα βαθύ προλεταριακό και μαζικό λαϊκό (όλος ο φτωχός πληθυσμός των πόλεων και των χωριών) κίνημα επαναστατικού χαρακτήρα για ψωμί, για ειρήνη, για πραγματική ελευθερία.
Θα ήταν απλώς ηλιθιότητα να μιλάει κανείς για "υποστήριξη" από το επαναστατικό προλεταριάτο της Ρωσίας του καντετο-οχτωβριστικού ιμπεριαλισμού που "χρηματοδοτείται" με αγγλικά λεφτουδάκια και είναι εξίσου αποκρουστικός όσο και ο τσαρικός. Οι επαναστάτες εργάτες κατάστρεφαν, κατάστρεψαν κιόλας σε σημαντικό βαθμό και θα καταστρέψουν συθέμελα την απαίσια τσαρική μοναρχία, χωρίς να παρασύρονται από ενθουσιασμούς και χωρίς να συγχύζονται απ' το ότι σε ορισμένες σύντομες, εξαιρετικές όσον αφορά τη συγκυρία τους ιστορικές στιγμές έρχεται σε βοήθειά τους ο αγώνας των Μπιούκεναν, Μιλιουκόφ Γκουτσκόφ και Σία για την αντικατάσταση του ενός μονάρχη με άλλον, κατά προτίμηση κι αυτόν Ρομανόφ!
Έτσι και μόνο έτσι συνέβησαν τα πράγματα. Έτσι και μόνο έτσι μπορεί να τα βλέπει ο πολιτικός, που δε φοβάται την αλήθεια, που ζυγίζει νηφάλια το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων στην επανάσταση, που εκτιμάει την κάθε "τρέχουσα στιγμή" όχι μονάχα από την άποψη όλης της δοσμένης, σημερινής της πρωτοτυπίας, μα και από την άποψη των πιο βαθιών ελατηρίων, του πιο βαθιού συσχετισμού των συμφερόντων του προλεταριάτου και της αστικής τάξης τόσο στη Ρωσία, όσο και σ' όλο τον κόσμο.
..................................................
.......Η κυβέρνηση των οχτωβριστών και των καντέτων, των Γκουτσκόφ και Μιλιουκόφ, δεν μπορεί - ακόμα και να το ήθελε αυτό ειλικρινά (στην ειλικρίνεια του Γκουτσκόφ και του Λβόφ μπορούν να πιστεύουν μόνο νήπια) - δεν μπορεί να δώσει στο λαό ούτε ειρήνη, ούτε ψωμί, ούτε λευτεριά.
Ειρήνη - γιατί είναι κυβέρνηση πολέμου, κυβέρνηση συνέχισης της ιμπεριαλιστικής σφαγής, κυβέρνηση ληστείας, που θέλει να ληστέψει την Αρμενία, τη Γαλικία, την Τουρκία, να αποσπάσει την Κωνσταντινούπολη, να ξανακαταχτήσει την Πολωνία, την Κουρλανδία, την περιοχή της Λιθουανίας κ.λ.π. Η κυβέρνηση αυτή είναι δεμένη χειροπόδαρα από το αγγλογαλλικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Το ρωσικό κεφάλαιο είναι υποκατάστημα ενός παγκόσμιου "οίκου" που διαχειρίζεται εκατοντάδες δισεκατομμύρια ρούβλια και που ονομάζεται : "Αγγλία και Γαλλία".
Ψωμί - γιατί είναι αστική κυβέρνηση. Στην καλύτερη περίπτωση θα δώσει στο λαό, όπως έδωσε η Γερμανία, "πείνα, οργανωμένη με μεγαλοφυία". Ο λαός όμως δε θέλει να υφίσταται την πείνα.
Ο λαός θα μάθει, και ασφαλώς θα μάθει γρήγορα, ότι υπάρχει ψωμί και ότι μπορεί να το πάρει, όχι όμως με άλλο τρόπο, παρά με μέτρα που δεν υποκλίνονται μπροστά στην ιερότητα του κεφαλαίου και της γαιοκτησίας.
Λευτεριά - γιατί είναι κυβέρνηση τσιφλικάδικη - καπιταλιστική, που φοβάται το λαό και άρχισε κιόλας συναλλαγές με τη δυναστεία των Ρομανόφ. Για τα καθήκοντα ταχτικής της άμεσης στάσης μας απέναντι σ' αυτή την κυβέρνηση θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο. Εκεί θα δείξουμε πού βρίσκεται η ιδιομορφία της τρέχουσας στιγμής - του περάσματος από το πρώτο στάδιο της επανάστασης στο δεύτερο, γιατί το σύνθημα, το "καθήκον της μέρας" τούτη τη στιγμή πρέπει να είναι : εργάτες δείξατε θαύματα προλεταριακού, λαϊκού ηρωισμού στον εμφύλιο πόλεμο ενάντια στον τσαρισμό, πρέπει να δείξετε θαύματα προλεταριακής και παλλαϊκής οργάνωσης για να προετοιμάσετε τη νίκη σας στο δεύτερο στάδιο της επανάστασης.
Περιοριζόμενοι τώρα στην ανάλυση της ταξικής πάλης και του συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων στο σημερινό στάδιο της επανάστασης, πρέπει να βάλουμε ακόμα την ερώτηση: ποιοι είναι οι σύμμαχοι του προλεταριάτου στη σημερινή επανάσταση;
Το προλεταριάτο έχει δυο συμμάχους : πρώτο, την πλατιά μάζα του μισοπρολεταριακού και εν μέρει του μικροαγροτικού πληθυσμού της Ρωσίας, που αριθμεί πολλές δεκάδες εκατομμύρια και αποτελεί την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού. Γι' αυτήν τη μάζα είναι αναγκαία η ειρήνη, το ψωμί, η λευτεριά, η γη. Η μάζα αυτή θα βρίσκεται αναπόφευχτα κάτω από μιαν ορισμένη επίδραση της αστικής τάξης και ιδιαίτερα της μικροαστικής τάξης, που μ' αυτήν συγγενεύει περισσότερο απ' την άποψη των συνθηκών της ζωής της και θα ταλαντεύεται ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο. Τα σκληρά διδάγματα του πολέμου, που θα γίνονται τόσο πιο σκληρά, όσο πιο ενεργητικά θα διεξάγουν τον πόλεμο οι Γκουτσκόφ, Λβόφ, Μιλιουκόφ και Σία, θα σπρώχνουν αναπόφευχτα τη μάζα αυτή προς το προλεταριάτο, αναγκάζοντάς την να το ακολουθήσει. ............
...........Δεύτερο, σύμμαχος του ρωσικού προλεταριάτου είναι το προλεταριάτο όλων των εμπόλεμων και όλων γενικά των χωρών.
Σήμερα το συνθλίβει σε σημαντικό βαθμό ο πόλεμος, και στ' όνομά του μιλάνε πολύ συχνά οι σοσιαλσωβινιστές, που και στην Ευρώπη πέρασαν με το μέρος της αστικής τάξης, όπως πέρασαν ο Πλεχάνοφ, ο Γκβόζντεφ, ο Ποτρέσοφ στη Ρωσία. Η απαλλαγή όμως του προλεταριάτου από την επιρροή τους προχωρούσε κάθε μήνα ιμπεριαλιστικού πολέμου, και η ρωσική επανάσταση θα επιταχύνει αναπόφευχτα το προτσές αυτό σε τεράστιες διαστάσεις.
Μ' αυτούς τους δύο συμμάχους το προλεταριάτο μπορεί να τραβήξει και θα τραβήξει, εκμεταλλευόμενο τις ιδιομορφίες της σημερινής μεταβατικής στιγμής, πρώτα στην κατάχτηση της λαοκρατικής δημοκρατίας και της πλέριας νίκης των αγροτών πάνω στους τσιφλικάδες, αντί για τη μισομοναρχία των Γκουτσκόφ - Μιλιουκόφ, κι ύστερα προς το σοσιαλισμό, που μόνο αυτός θα δώσει στους κατατυραννισμένους απ' τον πόλεμο λαούς ειρήνη, ψωμί και λευτεριά.
Ν. Λένιν
Το πρώτο στάδιο της πρώτης αυτής επανάστασης, συγκεκριμένα της ρωσικής επανάστασης της 1 Μάρτη 1917, αν κρίνουμε από τα πενιχρά στοιχεία που διαθέτουμε στην Ελβετία, τέλειωσε. Αυτό το πρώτο στάδιο δε θα είναι, ασφαλώς, το τελευταίο στάδιο της επανάστασής μας. Πώς μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο "θαύμα", μέσα σε 8 μονάχα μέρες - χρονικό διάστημα που ανάφερε ο κ. Μιλιουκόφ στο καυχησιάρικο τηλεγράφημά του που απηύθυνε προς όλους τους εκπροσώπους της Ρωσίας στο εξωτερικό - να γκρεμιστεί μια μοναρχία, που κρατήθηκε αιώνες και άντεξε ακόμα και στα τρία χρόνια των μεγαλειώδικων, παλλαϊκών ταξικών μαχών του 1905 - 1907;
.............................................
Για να γίνει δυνατό το γκρέμισμα της τσαρικής μοναρχίας μέσα σε μερικές μέρες, ήταν αναγκαίος ο συνδυασμός ολόκληρης σειράς όρων κοσμοϊστορικής σπουδαιότητας. Να αναφέρουμε τους κυριότερους απ' αυτούς.
Χωρίς τα τρία χρόνια μεγαλειώδικων ταξικών μαχών και επαναστατικής δραστηριότητας του ρωσικού προλεταριάτου, 1905 - 1907, δε θα ήταν δυνατό να συντελεστεί τόσο γρήγορα η δεύτερη επανάσταση, με την έννοια της ολοκλήρωσης του αρχικού σταδίου της μέσα σε μερικές μέρες. Η πρώτη επανάσταση (1905) αναμόχλευσε βαθιά το έδαφος, ξερίζωσε αιώνιες προλήψεις, αφύπνισε στην πολιτική ζωή εκατομμύρια αγρότες, έδειξε τη μια στην άλλη - και σ' όλο τον κόσμο - όλες τις τάξεις (και όλα τα κύρια κόμματα) της ρωσικής κοινωνίας στην πραγματική τους φύση, στον πραγματικό συσχετισμό των συμφερόντων τους, των δυνάμεών τους, των μεθόδων δράσης τους, των άμεσων και απώτερων σκοπών τους. Η πρώτη επανάσταση και η αντεπαναστατική εποχή που την ακολούθησε (1907 - 1914) αποκάλυψε όλη την ουσία της τσαρικής μοναρχίας, την έφερε ως το "έσχατο όριο", αποκάλυψε όλη τη σαπίλα της και την προστυχιά της, όλο τον κυνισμό και τη διαφθορά της τσαρικής συμμορίας με τον τερατώδικο Ρασπούτιν επικεφαλής της, όλη τη θηριωδία της οικογένειας των Ρομανόφ - αυτών των πογκρομιστών που πλημμύρισαν τη Ρωσία με το αίμα των Εβραίων, των εργατών, των επαναστατών, αυτών των "πρώτων μεταξύ ίσων" τσιφλικάδων που κατέχουν εκατομμύρια ντεσιατίνες γης και είναι έτοιμοι για κάθε θηριωδία, κάθε έγκλημα, που είναι έτοιμοι να ρημάξουν και να πνίξουν οσουσδήποτε πολίτες προς χάριν της διατήρησης αυτής της "ιερής ιδιοχτησίας", της δικής τους και της τάξης τους. ...................
..........Αν όμως η πρώτη, η μεγάλη επανάσταση του 1905, που οι κύριοι Γκουτσκόφ και Μιλιουκόφ και τα τσιράκια τους την είχαν καταδικάσει σαν "μεγάλη ανταρσία", μας έφερε ύστερα από 12 χρόνια στη "λαμπρή" και "ένδοξη" επανάσταση του 1917, που οι Γκουτσκόφ και Μιλιουκόφ την ανακηρύχνουν "ένδοξη" γιατί τους έδωσε (για την ώρα) την εξουσία, εδώ ήταν αναγκαίος ακόμα ένας μεγάλος, ισχυρός, παντοδύναμος "σκηνοθέτης", που θα ήταν από το ένα μέρος σε θέση να επιταχύνει σε τεράστιο βαθμό τη ροή της παγκόσμιας ιστορίας, και από το άλλο να προκαλέσει παγκόσμιες κρίσεις πρωτοφανέρωτης δύναμης, οικονομικές, πολιτικές, εθνικές και διεθνείς. Εκτός από την ασυνήθιστη επιτάχυνση της παγκόσμιας ιστορίας χρειάστηκαν και οι ιδιαίτερα απότομες στροφές της, έτσι που σε μια απ' αυτές τις στροφές να μπορέσει να αναποδογυριστεί μονομιάς το κάρο της πλημμυρισμένης από αίμα και λάσπη μοναρχίας των Ρομανόφ.
Ο παντοδύναμος αυτός "σκηνοθέτης", ο ισχυρός αυτός επιταχυντής ήταν ο παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος.................
............Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος με αντικειμενική αναγκαιότητα έπρεπε να επιταχύνει εξαιρετικά και να οξύνει σε πρωτοφανέρωτο βαθμό την ταξική πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, έπρεπε να μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις εχθρικές τάξεις.
Η μετατροπή αυτή άρχισε με την επανάσταση του Φλεβάρη - Μάρτη 1917, που το πρώτο στάδιό της μας παρουσίασε πρώτα το ταυτόχρονο χτύπημα ενάντια στον τσαρισμό, που το κατάφεραν δυο δυνάμεις : από τη μια μεριά όλη η αστική και τσιφλικάδικη Ρωσία με όλα τα μη συνειδητά τσιράκια της και με όλους τους συνειδητούς καθοδηγητές της - τους αγγλογάλλους πρεσβευτές και καπιταλιστές - και από την άλλη το Σοβιέτ των εργατών βουλευτών, που άρχισε να τραβά με το μέρος του τους στρατιώτες και αγρότες βουλευτές. .............
.....Αν η επανάσταση νίκησε τόσο γρήγορα και - φαινομενικά, με την πρώτη επιπόλαιη ματιά - τόσο ριζικά, αυτό έγινε μονάχα γιατί χάρη σε μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιστορική κατάσταση συγχωνεύτηκαν, και συγχωνεύτηκαν εξαιρετικά "αρμονικά", τελείως διαφορετικά ρεύματα, τελείως ετερογενή ταξικά συμφέροντα, διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και κοινωνικές τάσεις. Και συγκεκριμένα: η συνωμοσία των αγγλογάλλων ιμπεριαλιστών που έσπρωξαν τον Μιλιουκόφ, τον Γκουτσκόφ και Σία ν' αρπάξουν την εξουσία με σκοπό τη συνέχιση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, με σκοπό την ακόμα πιο φανατισμένη και πεισματική διεξαγωγή του, με σκοπό τη σφαγή καινούργιων εκατομμυρίων εργατών και αγροτών της Ρωσίας για να πάρουν την Κωνσταντινούπολη... οι Γκουτσκόφ, τη Συρία ... οι Γάλλοι, τη Μεσοποταμία...οι Άγγλοι καπιταλιστές κ.λ.π. Αυτό από το ένα μέρος. Κι από τ' άλλο, ένα βαθύ προλεταριακό και μαζικό λαϊκό (όλος ο φτωχός πληθυσμός των πόλεων και των χωριών) κίνημα επαναστατικού χαρακτήρα για ψωμί, για ειρήνη, για πραγματική ελευθερία.
Θα ήταν απλώς ηλιθιότητα να μιλάει κανείς για "υποστήριξη" από το επαναστατικό προλεταριάτο της Ρωσίας του καντετο-οχτωβριστικού ιμπεριαλισμού που "χρηματοδοτείται" με αγγλικά λεφτουδάκια και είναι εξίσου αποκρουστικός όσο και ο τσαρικός. Οι επαναστάτες εργάτες κατάστρεφαν, κατάστρεψαν κιόλας σε σημαντικό βαθμό και θα καταστρέψουν συθέμελα την απαίσια τσαρική μοναρχία, χωρίς να παρασύρονται από ενθουσιασμούς και χωρίς να συγχύζονται απ' το ότι σε ορισμένες σύντομες, εξαιρετικές όσον αφορά τη συγκυρία τους ιστορικές στιγμές έρχεται σε βοήθειά τους ο αγώνας των Μπιούκεναν, Μιλιουκόφ Γκουτσκόφ και Σία για την αντικατάσταση του ενός μονάρχη με άλλον, κατά προτίμηση κι αυτόν Ρομανόφ!
Έτσι και μόνο έτσι συνέβησαν τα πράγματα. Έτσι και μόνο έτσι μπορεί να τα βλέπει ο πολιτικός, που δε φοβάται την αλήθεια, που ζυγίζει νηφάλια το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων στην επανάσταση, που εκτιμάει την κάθε "τρέχουσα στιγμή" όχι μονάχα από την άποψη όλης της δοσμένης, σημερινής της πρωτοτυπίας, μα και από την άποψη των πιο βαθιών ελατηρίων, του πιο βαθιού συσχετισμού των συμφερόντων του προλεταριάτου και της αστικής τάξης τόσο στη Ρωσία, όσο και σ' όλο τον κόσμο.
..................................................
.......Η κυβέρνηση των οχτωβριστών και των καντέτων, των Γκουτσκόφ και Μιλιουκόφ, δεν μπορεί - ακόμα και να το ήθελε αυτό ειλικρινά (στην ειλικρίνεια του Γκουτσκόφ και του Λβόφ μπορούν να πιστεύουν μόνο νήπια) - δεν μπορεί να δώσει στο λαό ούτε ειρήνη, ούτε ψωμί, ούτε λευτεριά.
Ειρήνη - γιατί είναι κυβέρνηση πολέμου, κυβέρνηση συνέχισης της ιμπεριαλιστικής σφαγής, κυβέρνηση ληστείας, που θέλει να ληστέψει την Αρμενία, τη Γαλικία, την Τουρκία, να αποσπάσει την Κωνσταντινούπολη, να ξανακαταχτήσει την Πολωνία, την Κουρλανδία, την περιοχή της Λιθουανίας κ.λ.π. Η κυβέρνηση αυτή είναι δεμένη χειροπόδαρα από το αγγλογαλλικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Το ρωσικό κεφάλαιο είναι υποκατάστημα ενός παγκόσμιου "οίκου" που διαχειρίζεται εκατοντάδες δισεκατομμύρια ρούβλια και που ονομάζεται : "Αγγλία και Γαλλία".
Ψωμί - γιατί είναι αστική κυβέρνηση. Στην καλύτερη περίπτωση θα δώσει στο λαό, όπως έδωσε η Γερμανία, "πείνα, οργανωμένη με μεγαλοφυία". Ο λαός όμως δε θέλει να υφίσταται την πείνα.
Ο λαός θα μάθει, και ασφαλώς θα μάθει γρήγορα, ότι υπάρχει ψωμί και ότι μπορεί να το πάρει, όχι όμως με άλλο τρόπο, παρά με μέτρα που δεν υποκλίνονται μπροστά στην ιερότητα του κεφαλαίου και της γαιοκτησίας.
Λευτεριά - γιατί είναι κυβέρνηση τσιφλικάδικη - καπιταλιστική, που φοβάται το λαό και άρχισε κιόλας συναλλαγές με τη δυναστεία των Ρομανόφ. Για τα καθήκοντα ταχτικής της άμεσης στάσης μας απέναντι σ' αυτή την κυβέρνηση θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο. Εκεί θα δείξουμε πού βρίσκεται η ιδιομορφία της τρέχουσας στιγμής - του περάσματος από το πρώτο στάδιο της επανάστασης στο δεύτερο, γιατί το σύνθημα, το "καθήκον της μέρας" τούτη τη στιγμή πρέπει να είναι : εργάτες δείξατε θαύματα προλεταριακού, λαϊκού ηρωισμού στον εμφύλιο πόλεμο ενάντια στον τσαρισμό, πρέπει να δείξετε θαύματα προλεταριακής και παλλαϊκής οργάνωσης για να προετοιμάσετε τη νίκη σας στο δεύτερο στάδιο της επανάστασης.
Περιοριζόμενοι τώρα στην ανάλυση της ταξικής πάλης και του συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων στο σημερινό στάδιο της επανάστασης, πρέπει να βάλουμε ακόμα την ερώτηση: ποιοι είναι οι σύμμαχοι του προλεταριάτου στη σημερινή επανάσταση;
Το προλεταριάτο έχει δυο συμμάχους : πρώτο, την πλατιά μάζα του μισοπρολεταριακού και εν μέρει του μικροαγροτικού πληθυσμού της Ρωσίας, που αριθμεί πολλές δεκάδες εκατομμύρια και αποτελεί την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού. Γι' αυτήν τη μάζα είναι αναγκαία η ειρήνη, το ψωμί, η λευτεριά, η γη. Η μάζα αυτή θα βρίσκεται αναπόφευχτα κάτω από μιαν ορισμένη επίδραση της αστικής τάξης και ιδιαίτερα της μικροαστικής τάξης, που μ' αυτήν συγγενεύει περισσότερο απ' την άποψη των συνθηκών της ζωής της και θα ταλαντεύεται ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο. Τα σκληρά διδάγματα του πολέμου, που θα γίνονται τόσο πιο σκληρά, όσο πιο ενεργητικά θα διεξάγουν τον πόλεμο οι Γκουτσκόφ, Λβόφ, Μιλιουκόφ και Σία, θα σπρώχνουν αναπόφευχτα τη μάζα αυτή προς το προλεταριάτο, αναγκάζοντάς την να το ακολουθήσει. ............
...........Δεύτερο, σύμμαχος του ρωσικού προλεταριάτου είναι το προλεταριάτο όλων των εμπόλεμων και όλων γενικά των χωρών.
Σήμερα το συνθλίβει σε σημαντικό βαθμό ο πόλεμος, και στ' όνομά του μιλάνε πολύ συχνά οι σοσιαλσωβινιστές, που και στην Ευρώπη πέρασαν με το μέρος της αστικής τάξης, όπως πέρασαν ο Πλεχάνοφ, ο Γκβόζντεφ, ο Ποτρέσοφ στη Ρωσία. Η απαλλαγή όμως του προλεταριάτου από την επιρροή τους προχωρούσε κάθε μήνα ιμπεριαλιστικού πολέμου, και η ρωσική επανάσταση θα επιταχύνει αναπόφευχτα το προτσές αυτό σε τεράστιες διαστάσεις.
Μ' αυτούς τους δύο συμμάχους το προλεταριάτο μπορεί να τραβήξει και θα τραβήξει, εκμεταλλευόμενο τις ιδιομορφίες της σημερινής μεταβατικής στιγμής, πρώτα στην κατάχτηση της λαοκρατικής δημοκρατίας και της πλέριας νίκης των αγροτών πάνω στους τσιφλικάδες, αντί για τη μισομοναρχία των Γκουτσκόφ - Μιλιουκόφ, κι ύστερα προς το σοσιαλισμό, που μόνο αυτός θα δώσει στους κατατυραννισμένους απ' τον πόλεμο λαούς ειρήνη, ψωμί και λευτεριά.
Ν. Λένιν
