Χαιρετισμός της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ για τα 50 χρόνια της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ

Χαιρετισμός της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ για τα 50 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση»

Δημοσιεύτηκε στις: 18, Οκτ 2014

Χαιρετισμός της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ για τα 50 χρόνια από την έκδοση του περιοδικού  «Αναγέννηση» και τη δημιουργία του μαρξιστικού - λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας 

1.Συμπληρώνεται, φέτος, μισός αιώνας από το 1964, τη χρονιά όπου οι κομμουνιστές μαρξιστές-λενινιστές προχώρησαν στη ρήξη και στη δημόσια αντι­παράθεση με τις ρεβιζιονιστικές δυνάμεις που είχαν επιβληθεί στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και το οδηγούσαν στον ιδεολογ­ικό και πολιτικό εκφυλισμό του, μετα­τρέποντας το ΚΚΕ σε ένα κόμμα οππορτου­νιστικό-ρεφορμιστικό.

Η ιστορική αυτή πρωτοβουλία σηματοδοτείται από την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση». Στις συνθήκες που τότε επικρα­τούσαν, η «Αναγέννηση» υπεράσπισε το μαρξισμό-λενινισμό, τις αγωνιστικές παραδόσεις του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος της Ελλάδας. Ξεσκέπασε και κατάγ­γειλε αποφασιστικά τη γενική γραμμή του διεθνούς και ελ­ληνικού ρεβιζιονισμού, πρό­βαλε μια συγκροτημένη ιδεολογική και πολιτική γραμμή για τους βασικούς στόχους του λαϊκού αγώνα στη χώρα μας και κάλεσε όλους τους συνεπείς αγωνιστές της Αριστεράς στην πάλη για την ανασύνταξη του λαϊκού  κινήματος και για τη συσπείρωσή  τους πάνω σε μια συνεπή γραμμή, στα πλαίσια ενός νέου πολιτικού φορέα.
Καθώς κλείνουν 50 χρόνια από τότε,  η  ΚΕ  του Μ-Λ ΚΚΕ χαιρετίζει θερμά αυτήν τη σημαντική επέτειο και αποδίδει φόρο τιμής σε όλους εκείνους τους κομμουνιστές που, βγαλμένοι από τα σπλάχνα του επαναστατικού ΚΚΕ, στις εξορίες και την πολιτική προσφυγιά, αποτέλεσαν τους στυλοβάτες και τους οικοδόμους του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, υπηρετώντας τη μεγάλη υπόθεση της αναγέννησης του αριστερού και κομμουνιστικού κι­νή­ματος.
Κρατώντας την πολύτιμη κληρονομιά του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, θεωρούμε ότι τιμή για τα 50 χρόνια από την έκδοση της «Αναγέννησης» είναι να αναδειχθεί το περιεχόμενο της ιδεολογικοπολιτικής συνεισφοράς της στο λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα, που χρόνια πολεμιέται, συκοφαντείται, διαστρεβλώνεται και αποσιωπάται από τις αστικές και ρεβιζιονιστικές δυνάμεις. Και, κυρίως, να αξιοποιηθεί όλη η θετική και αρνητική εμπειρία του για  την προώθηση της κρίσιμης υπόθεσης της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και του σημερινού αγώνα του λαού μας για Δουλειά-Ειρήνη-Δημοκρατία-Εθνική Ανεξαρτησία.

2.Η εμφάνιση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, διεθνώς και στη χώρα μας, είναι προϊόν των συνθηκών που δημιουργήθηκαν στο παγ­κόσμιο κομμουνι­στικό κίνημα μετά την επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1956. Οι αποφάσεις του 20ού -και των ε­πό­μενων Συνεδρίων του ΚΚΣΕ- αλλοίωσαν και απέρριψαν τις μαρξιστικές-λενινιστικές θέσεις για την προλεταριακή επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, για τον ιμπεριαλισμό, για τον πόλεμο και την ειρήνη, για το χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος, για να τις αντικαταστήσουν με τις ρεβιζιονιστικές θέσεις για το «ειρηνικό πέρασ­μα», την «ει­ρηνική άμιλλα» του καπιτα­λιστικού και σοσια­λιστικού συστήματος, το «παλλαϊκό κρά­τος», το «κόμμα όλου του λαού» κ.ά. Με σημαία τον αντι­σταλι­νισμό, η χρουστσωφική ηγεσία επεδίωξε να επιβάλει τη ρεβιζιονιστική γραμμή στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, εξαπολύοντας επι­θέσεις στα κομμουνιστικά κόμματα που υπερ­άσπιζαν την επαναστατική γραμμή, προχω­ρώντας σε επεμβάσεις σε αδελφά κομμουνι­στικά κόμματα, και, τελικά, διέσπασε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Η αντίσταση στην κλιμακούμενη επίθεση των ρεβιζιονιστικών δυνάμεων εξελίχθηκε, στα πρώτα χρόνια μετά το 1956, μέσα από μια εσωτερική αντιπαράθεση στα κομμουνιστικά κόμματα και στις διεθνείς συσκέψεις των κομμουνιστικών κομμάτων για να μετασχηματιστεί το 1962-1963 σε μια συνολική δημόσια πολεμική ενάντια στη γραμμή του χρουστσωφικού  ρεβιζιονισμού. Επικεφαλής, αυτού του διεθνούς αντιρεβιζιονιστικού αγώνα, τέθηκε το ΚΚ Κίνας με ηγέτη το Μάο Τσετούνγκ, ενώ ιδιαίτερη συμβολή είχε και το ΚΕ Αλβανίας με ηγέτη τον Ε. Χότζα.  Τα ντοκουμέντα του ΚΚ Κίνας πάνω στα θέματα της παγκόσμιας αντιρεβιζιονιστικής πάλης ανέλυσαν και φώτισαν τις αντιθέσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, τα ζητήματα του πολέμου, της ειρήνης και της πολιτικής της ειρηνικής συνύπαρξης του σοσιαλιστικού με το καπιταλιστικό στρατόπεδο, της ταξικής πάλης και  του περά­σμα­τος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος και της εθνικο­δημο­κρα­τικής επανάστασης, της δικτατορίας του προλεταριάτου και της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, του χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος και του ρόλου του στον επαναστατικό αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, των σχέσεων των κομμουνιστικών κομμάτων και των σοσιαλιστικών χωρών. Μια ιστορικής σημασίας πρακτική έκφραση του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα αποτέλεσε η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα που στηρίχθηκε στη μεγάλη θεωρητική συνεισφορά του Μάο Τσετούνγκ για τη συνέχιση της επανάστασης στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου, η οποία άνοιξε νέους δρόμους πάλης και κινητοποίησης των λαϊκών μαζών για την αποτροπή του περάσματος της σοσιαλιστικής εξουσίας στα χέρια του ρεβιζιονισμού. Τα θεωρητικο-πολιτικά ντοκουμέντα της αντιρεβιζιονιστικής πάλης του ΚΚ Κίνας, αρχικά, η ακτινοβολία της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης, στη συνέχεια, άσκησαν σημαντική επίδραση στο κομμουνιστικό κίνημα, σ’ όλο τον κόσμο, και πρόσφεραν πολύτιμο εξοπλισμό στους μαρξιστές-λενινιστές όλων των κομμουνιστικών κομμάτων που αντιστέκονταν ή ήθελαν να αντισταθούν στη ρεβιζιονιστική επιδρομή.  Σε κάθε χώρα, στο έδαφος των εσωτερικών αναγκαιοτήτων της ταξικής πάλης, δυνάμεις που στέκονταν στις επαναστατικές θέσεις ήλθαν σε σύγκρουση με το ντόπιο ρεβιζιονισμό. Στο κομμουνιστικό κόμμα κάθε χώρας, οι δυνάμεις  αυτές, περνώντας μέσα από πολλές δυσκολίες, είχαν τη δική τους διαδρομή αντίστασης που οδήγησε στην ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ρήξη με το ρεβιζιονισμό και στην εμφάνιση μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων, οργανώσεων και ομάδων. Αυτή η διαδικασία τροφοδοτήθηκε και επιταχύνθηκε από τη δημόσια αντιπαράθεση του ΚΚ Κίνας και του ΚΕ Αλβανίας στο χρουσ­τσωφικό ρεβιζιονισμό.

3.Στην Ελλάδα, οι πρώτες αντιστάσεις στο ρεβιζιονισμό εκδηλώνονται αμέσως μετά την πραξικοπηματική «6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ», το 1956, όπου με την ωμή ξένη επέμβαση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών ανατρέπεται η νόμιμη καθοδήγηση του ΚΚΕ με ηγέτη το Ν. Ζαχαριάδη, επιβάλλεται διορισμένη ηγεσία -υποτακτική των χρουστσωφικών- και μια «απόφαση» που, μαζί με τις μεταγενέστερες αποφάσεις της διορισμένης ηγεσίας, θα διαμορφώσει τη ρεβιζιονιστική πολιτική του ΚΚΕ μετά το 1956, που έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «γραμμή της 6ης Ολομέλειας».  Ουσία αυτής της γραμμής ήταν: η άρνηση του επαναστατικού δρόμου της κοινωνικής αλλαγής και η υιοθέτηση του «ειρηνικού-κοινοβουλευτικού περάσματος στην εθνικοδημοκρατική αλλαγή και στο σοσιαλισμό». Ο προσανατολισμός σε μια πολιτική «εκδημοκρατισμού» του συστήματος της αμερικανοκρατίας, σε μια πολιτική  άρνησης του ηγετικού και ανεξάρτητου ρόλου της εργατικής τάξης στο λαϊκό κίνημα, που μετέτρεψε το αριστερό κίνημα σε υποστήριγμα της λεγόμενης «φιλελεύθερης αστικής τάξης» και την ΕΔΑ σε ουρά της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου. Η μετατροπή του ΚΚΕ από κόμμα για την εκπλήρωση του επαναστατικού σκοπού της εργατικής τάξης σε κόμμα της «εθνικοδημοκρατικής αλλαγής», σε μηχανισμό που να υπηρετεί την «κοινοβουλευτική πάλη» και που δεν χρειάζονταν -και γι’ αυτό τις διέλυσε- τις κομματικές οργανώσεις οι οποίες  δρούσαν εκείνο τον καιρό παράνομα, καθώς το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου από το καθεστώς της αμερικανοκρατίας. Χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που ήταν πολιτικοί πρόσφυγες στις ανατολικές χώρες, αντιτάχθηκαν και εξεγέρθηκαν στη χρουστσωφική επέμβαση στο ΚΚΕ, υπερασπίζοντας τις επαναστατικές παραδόσεις του. Η «γραμμή της 6ης Ολομέλειας» βρέθηκε αντιμέτωπη με την αντιρεβιζιονιστική πάλη που άρχισαν, σταδιακά, να αναπτύσσουν κομμουνιστές στο στρατόπεδο εξορίας του Αη Στράτη από τα μέσα του 1956 και, στη συνέχεια, μέσα στην ΕΔΑ. Αφού η ιδεολογικοπολιτική πάλη στο κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας πέρασε τη φάση των αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του με τη ρεβιζιονιστική πολιτική και τις ρεβιζιονιστικές θεωρίες των ηγεσιών του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, αφού οι κομμουνιστές και οι αριστεροί αγωνιστές που ασκούσαν κριτική στη γραμμή αυτών των ηγεσιών υποβλήθηκαν σε φίμωση των απόψεών τους και σε διωγμό που κατέληξε -μετά την έκδοση της «Αναγέννησης»- στη διαγραφή τους, το 1964, κάτω και από την επίδραση των εξελίξεων στο  παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, όπου η αντιπαράθεση του ΚΚ Κίνας και του ΚΕ Αλβανίας είχε πάρει δημόσιο και γενικευμένο χαρακτήρα, είχαν διαμορφωθεί οι προϋποθέσεις για την πλήρη ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ρήξη με το ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ και την ΕΔΑ. Τον Ιούνιο του 1964, σε Σύσκεψη μιας ομάδας κομμουνιστών, κύρια πρώην εξόριστων του Αη Στράτη, στην Αθήνα, θα δημιουργηθεί ο πρώτος οργανωμένος πυρήνας των μαρξιστών-λενινιστών της Ελλάδας, που θα εκδώσει, τον Οκτώβριο του 1964, το περιοδικό «Αναγέννηση». Οι κομμουνιστές, μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στις ανατολικές χώρες, που έκαναν ιδεολογικό αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό και είχαν υποστεί παντοειδείς επιθέσεις και διώξεις από τις κρατικές αρχές και τις υπηρεσίες ασφαλείας των ρεβιζιονιστικών χωρών και τη διορισμένη ρεβιζιονιστική ηγεσία του ΚΚΕ, θα προωθήσουν το έργο της οργανωτικής συνένωσης των προσπαθειών τους στα πλαίσια  μιας επαναστατικής οργάνωσης, η οποία θα ολοκληρωθεί, το 1964, με τη δημιουργία της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Οργάνωσης των πολιτικών προσφύγων από την Ελλάδα στις ανατολικές χώρες. Θα εκδώσουν στη συνέχεια το περιοδικό «Επαναστάτης».  Η «Αναγέννηση» θα ξεκινήσει τη δημόσια αντιπαράθεση στο ρεβιζιονισμό -ντόπιο και διεθνή- και θα προβάλει μια συνολική γραμμή για το σωστό προσανατολισμό του εργατικού και λαϊκού κινήματος: Θα υποβάλει σε διεξοδική κριτική την οππορτουνιστική-ρεφορμιστική πολιτική της ηγεσίας της ΕΔΑ που ανέτρεπε τα θεμέλια του αριστερού κινήματος με τη σημαία της “αλλαγής” και του “νέου πνεύματος” και, ουσιαστικά, παραιτούνταν από την επιδίωξη ριζικών αλλαγών στη ζωή του τόπου και προσαρμόζονταν στα πλαίσια και τις απαιτήσεις του αστικού συστήματος.  Θα ασκήσει συστηματική πολεμική στη θεωρία και πρακτική των «ενδιάμεσων φάσεων», της «βαθμιαίας πραγματοποίησης της εθνικοδημοκρατικής αλλαγής» και στο «πρόγραμμα ουσιαστικού εκδημοκρατισμού», που καλλιεργεί την ιδέα της αλλαγής του ταξικού χαρακτήρα του κράτους και της συνεργασίας των τάξεων. Στη γραμμή ουσιαστικής παραδοχής των πλαισίων του ιμπεριαλιστικού ΝΑΤΟ και εγκατάλειψης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Στη γραμμή που αρνούνταν τον ηγετικό ρόλο της Αριστεράς και υπέτασσε την Αριστερά στην Ένωση Κέντρου.  Σε αντιδιαστολή με τη ρεβιζιονιστική γραμμή, οι μαρξιστές–λενινιστές θα διακηρύξουν πως καμιά ριζική αλλαγή στη ζωή του τόπου δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ανατροπή του καθεστώτος της αμερικανοκρατίας και της υποτέλειας και την άνοδο στην εξουσία των λαϊκών δυνάμεων με επικεφαλής την εργατική τάξη. Πως «η άμεσα επικείμενη αλλαγή θα είναι μια ριζική, αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατική αλλαγή, που θα προωθήσει στην εξουσία τις προοδευτικές τάξεις και στρώματα της ελληνικής κοινωνίας με επικεφαλής την εργατική τάξη» και πως «η αναπόφευκτη τάση ανάπτυξης» της αλλαγής αυτής «είναι ο σοσιαλισμός». Θα καλέσουν τους συνεπείς αγωνιστές της αριστεράς να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους και να αγωνιστούν αποφασιστικά για την πραγματική αναγέννηση του κινήματος.  Ταυτόχρονα, θα υπερασπίσουν το ΚΚ Κίνας και το ΚΕ Αλβανίας από τις επιθέσεις του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, θα αντιταχθούν στις συκοφαντίες κατά του ιστορικού έργου του Στάλιν, θα καταγγείλουν την πολιτική του ρεβιζιονισμού, που συνθηκολογεί απέναντι στον ιμπεριαλισμό και υπονομεύει τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και θα αναδείξουν όλο το περιεχόμενο της διεθνούς αντιρεβιζιονιστικής  πολεμικής, κάνοντας, στην Ελλάδα, γνωστά τα σημαντικότερα ντοκουμέντα αυτής της πολεμικής μέσα από τις στήλες της «Αναγέννησης» και μέσα από τις «Ιστορικές Εκδόσεις» που δημιούργησαν. Πάνω στη βάση της συνεπούς αριστερής αγωνιστικής κατεύθυνσης που πρόβαλε η «Αναγέννηση», συσπειρώθηκαν αγωνιστικές δυνάμεις του αριστερού κινήματος στο φοιτητικό χώρο που δημιούργησαν, το 1966, την Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΠΣΠ), καθώς και στον εργατικό χώρο, όπου, σε κλάδους εργαζομένων, δημιουργήθηκαν Συνεπείς Προοδευτικές Συνδικαλιστικές Παρατάξεις. Τον Ιανουάριο του 1967, οι μαρξιστές-λενινιστές θα εκδώσουν την «εβδομαδιαία εφημερίδα στην υπηρεσία της Συνεπούς Αριστεράς», τον «ΛΑΪΚΟ ΔΡΟΜΟ» και, τον Απρίλιο του 1967, θα δημιουργήσουν τη νόμιμη πολιτική οργάνωσή τους, τη Συνεπή Πολιτική Αριστερή Κίνηση (ΣΠΑΚ). Με το στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, πολλά στελέχη και μέλη της οργάνωσης συλλαμβάνονται και κλείνονται σε στρατόπεδα εξορίας. Ωστόσο, μέλη και στελέχη που διέφυγαν τη σύλληψη θα συνεχίσουν την πάλη τους, στην παρανομία, με την έκδοση του «Πληροφοριακού Δελτίου» και της «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ», που εκδίδονταν ως όργανο της Οργάνωσης Μαρξιστών-Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ).  Σημαντική δράση, στη διάρκεια της δικτατορίας, θα αναπτύξουν και στο εξωτερικό, στους Έλληνες εργάτες μετανάστες και φοιτητές. Τον Ιούνη του 1967, δημιούργησαν το Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού (ΑΜΕΕ) σα μια αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική-αντιρεβιζιονιστική οργάνωση, το οποίο έκανε μια εξαιρετικής σημασίας δουλειά και αναπτύχθηκε γρήγορα, συσπειρώνοντας τα πιο αγωνιστικά στοιχεία των Ελλήνων του εξωτερικού. Το ΑΜΕΕ στάθηκε πρωτεργάτης και ψυχή μεγάλων αντιφασιστικών-αντιδικτατορικών διαδηλώσεων των ελλήνων στο εξωτερικό. Εξέδωσε, ως δημοσιογραφικό όργανο, την εφημερίδα «Λαϊκή Ενότητα», που είχε χιλιάδες αναγνώστες. Σπουδαίο ρόλο έπαιξε και το περιοδικό «Λαϊκός Δρόμος», που άρχισε να εκδίδεται το Δεκέμβριο του 1967. Στη γενική πάλη των μαρξιστών-λενινιστών της Ελλάδας, στα χρόνια της δικτατορίας, σοβαρή συμβολή έδωσαν οι μαρξιστές-λενινιστές πρόσφυγες στις ανατολικές χώρες. Οι μαρξιστές-λενινιστές, μέσα στη δικτατορία, στήριξαν τη γραμμή του αποφασιστικού λαϊκού αγώνα για την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας και της αμερικανοκρατίας, καταπολέμησαν τη γραμμή του συμβιβασμού και της προσαρμογής στη φασιστική νομιμότητα, που καλλιεργούσαν οι ηγεσίες των αστικών κομμάτων και του ρεβιζιονισμού, έδωσαν βάρος στο να τονωθεί το αγωνιστικό πνεύμα και η λαϊκή πεποίθηση ότι μπορεί να ανατραπεί η δικτατορία, είχαν σημαντική συμβολή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, ενώ και στα στρατόπεδα των πολιτικών εξόριστων έδωσαν μάχη για την αγωνιστική στάση των κρατουμένων απέναντι στο φασισμό, σε αντιπαράθεση με την ηττοπαθή πρακτική των ρεβιζιονιστών ηγετών. Σημαντική στιγμή, στην ιστορία του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, αποτελεί η ενοποίηση της ΟΜΛΕ και της ΜΛΟ πολιτικών προσφύγων, στα πλαίσια της ΟΜΛΕ, τον Οκτώβριο του 1974. Μετά την πτώση της δικτατορίας, η ΟΜΛΕ αρχίζει να δρα σα νόμιμη πολιτική οργάνωση, επανεκδίδει τον εβδομαδιαίο «ΛΑΪΚΟ ΔΡΟΜΟ», ανασυγκροτεί την ΠΠΣΠ, δημιουργεί την Προοδευτική Εργατική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΕΣΠ) και την Προοδευτική Μαθητική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΜΣΠ), δραστηριοποιείται έντονα σε συνοικίες και σε συνοικιακούς συλλόγους. Μέσα σε ένα περιβάλλον ανεβασμένου λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και με την επιρροή του να επεκτείνεται μέσα στο μαζικό κίνημα, το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα περνάει τη φάση μιας σημαντικής ανάπτυξης. Αυτή θα διακοπεί το 1976, όταν θα μπει σε μια πορεία διασπάσεων που θα το φέρουν σε μια μεγάλη οπισθοδρόμηση. Από τη διάσπαση της ΟΜΛΕ θα προκύψουν οι δύο οργανώσεις ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ που θα ακολουθήσουν η καθεμιά τη δική της διαδρομή για να βρεθούν, μετά από χρόνια, να κάνουν κοινά βήματα. Τα τελευταία χρόνια, στις εξαιρετικά κρίσιμες συνθήκες που διαμορφώθηκαν με την ολόπλευρη επίθεση του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, οι δύο οργανώσεις προχώρησαν σε μια μετωπική πολιτική συνεργασία, εγκαινιάζοντας μια νέα ελπιδοφόρα φάση στις σχέσεις τους, δίνοντας τη δική τους αγωνιστική συμβολή στην υπόθεση του λαϊκού, δημοκρατικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.

4.Είναι αναμφισβήτητο πως ο αντιρεβιζιονιστικός αγώνας υπήρξε ένας αναγκαίος και δίκαιος αγώνας, που υπεράσπισε τις μεγάλες θεωρητικές και πολιτικές κατακτήσεις του κομμουνιστικού κινήματος, τον επαναστατικό δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Πρόβαλε ισχυρή αντίσταση στο δεξιό αναθεωρητικό ρεύμα που ήλθε να ανατρέψει την επαναστατική γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος. Έδωσε μια πλούσια συνεισφορά στον παγκόσμιο αγώνα του προλεταριάτου και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών και αποτελεί ένα ανεκτίμητο ιδεολογικό και πολιτικό κεφάλαιο για την αναγέννηση  του κομμου­νι­στικού κινήματος. Από την άλλη, κοιτώντας αυτόν το μισό αιώνα, δεν μπορούμε να μη δούμε τις αρνητικές εξελίξεις που σημάδεψαν το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, διεθνώς και στο εσωτερικό της χώρας μας, και το οδήγησαν σε σοβαρή υποχώρηση. Χωρίς αμφιβολία, η μελέτη των λόγων που σημειώθηκε αυτή η αρνητική εξέλιξη είναι -πρέπει να είναι- αντικείμενο μελέτης των μαρξιστών-λενινιστών, σε κάθε χώρα, για να εξαχθούν τα αναγκαία και απαραίτητα συμπεράσματα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.  Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, από το 1964 έως το1976, εμφανίστηκε και έδωσε τη σύνθετη πάλη του μέσα σε συνθήκες απαγορεύσεων, περιορισμών και διώξεων από τις κυρίαρχες αντιδραστικές δυνάμεις του συστήματος της υποτέλειας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, σε συνθήκες νόμιμης και παράνομης πολιτικής δράσης και με τις ρεβιζιονιστικές δυνάμεις να υποβάλλουν σε διωγμούς τους πρωτεργάτες του, να το συκοφαντούν και να το προβοκάρουν. Έκανε μια διαδρομή που χαρακτηρίστηκε από πυκνές μεταβολές των πολιτικών συνθηκών που το υποχρέωναν σε γρήγορες αναπροσαρμογές της δράσης του.  Ο απολογισμός της ιστορίας του είναι μια σπουδαία υπόθεση που η εξέτασή της δεν μπορεί να γίνει χωρίς να έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις που απαιτεί. Είναι αναγκαίο να γίνει στο μέλλον όταν θα διαμορφωθούν οι όροι ώστε αυτός να γίνει με αντικειμενικότητα και υπευθυνότητα. Υπάρχουν ορισμένα βασικά ζητήματα που πρέπει να εξετασθούν σε αυτόν τον απολογισμό: Οι διαφορετικές από­ψεις και οι διαφωνίες που παρουσιάστηκαν στις γραμμές του σ’ όλη τη διαδρομή, η ιδεολογικοπολιτική σημασία τους και η αντιμετώπισή τους. Οι αντιθέσεις που ανέκυψαν πάνω στη βάση αυτών των διαφορών, ο χαρακτήρας τους και ο τρόπος επίλυσής τους. Προβλήματα καθοδήγησης και οργανωτικής λειτουργίας που έπαιξαν ρόλο στα ζητήματα που ανέκυψαν και στην εξεύρεση διεξόδου από αυτά. Θέματα που άπτονται της ιδεολογικής και πολιτικής διάπλασης και ωρίμανσης του αγωνιστικού δυναμικού που συγκέντρωσε. Πτυχές της πολιτικής ταχτικής που επηρέασαν τη δράση του. Οι διεθνείς σχέσεις του και πώς το παγκόσμιο μαρξιστικό-λενινιστικό κομμουνιστικό κίνημα, ειδικά οι εξελίξεις στο ΚΚ Κίνας και στο ΚΕ Αλβανίας, επηρέασαν και τη δική του πορεία. Το πιο σημαντικό είναι πως το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, με όλες τις περιπέτειες που πέρασε, δεν έχασε τον επαναστατικό προσανατολισμό και τον αγωνιστικό χαρακτήρα του, παρέμεινε στις επάλξεις της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού μας ενάντια στο καθεστώς κυριαρχίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, με σταθερό το μέτωπο της κριτικής του ενάντια στα ρεβιζιονιστικά και λαθεμένα ρεύματα που υπονομεύουν αυ-  τή την πάλη.

5.Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, έχοντας βαθιές ρίζες, μισό αιώνα μετά τη δημόσια εμφάνισή του, όσο και αν πολλοί επεδίωξαν να το απαξιώσουν και να το εξαφανίσουν, παραμένει παρόν στο στίβο της ταξικής πάλης. Αυτό πιστοποιεί η συνεχής αγωνιστική παρουσία και πάλη των δύο οργανώσεων, του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ.    Οι δύο οργανώσεις, έχοντας κάνει σημαντικά βήματα στην πολιτική συνεργασία τους, αναζητούν από κοινού τους δρόμους ανάπτυξης του επαναστατικού κινήματος. Μέσα από τη δημιουργία της «ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ -ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ», σήμερα, δίνουν τη μάχη τους, αφιερώνουν όλες τις δυνάμεις τους, για να στηρίξουν και ενισχύσουν την αντίσταση, τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας ενάντια στη λαίλαπα των μνημονίων, ενάντια στη βάρβαρη καπιταλιστική επίθεση που έχουν εξαπολύσει, σε συνθήκες μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, οι κυβερνήσεις της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και τα όργανα του ιμπεριαλισμού, ΕΕ και ΔΝΤ, ενάντια στην πολιτική που βαθαίνει την ξένη εξάρτηση.   Παλεύουμε για να αναπτυχθεί ένα πλατύ μαζικό κίνημα, με σωστό αγωνιστικό προσανατολισμό, για την ανατροπή της μνημονιακής υποδούλωσης, που να υψώσει φραγμό στην πολιτική της ισοπέδωσης των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και του ξεπουλήματος της χώρας. Στην κρατική πολιτική της κατάργησης των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και στην απειλή του φασισμού.   Παλεύουμε για την ταξική αγωνιστική ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Για την προώθηση αυτών των στόχων, αντιπαλεύουμε τις σύγχρονες εκφράσεις του ρεβιζιονισμού οι οποίες, στην ουσία, έχουν στον πυρήνα τους τις ίδιες ιδέες που καταπολέμησε εξαρχής το μ-λ  κίνημα.

Είμαστε σε πλήρη αντίθεση με τον αποκομμουνιστικοποιημένο-σοσιαλδημοκρατικοποιημένο ΣΥΡΙΖΑ. Με την πολιτική του της ψευτοαριστερής διακυβέρνησης, της πολιτικής συνεργασίας με το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο, της συνέχισης της ξένης εξάρτησης της χώρας, με την παραμονή της Ελλάδας μέσα στα δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.  Είμαστε σε αντιπαράθεση με την ιδεολογικοπολιτική γραμμή του ΚΚΕ που παραμένει υποστηρικτής του σοβιετικού ρεβιζιονισμού και έχει μπει σε μια πορεία αμφισβήτησης της επαναστατικής γραμμής του κομμουνιστικού κινήματος και αναθεώρησης της ιστορίας του, έχει εγκαταλείψει την πάλη για εθνική ανεξαρτησία, εφαρμόζει μια γραμμή διάσπασης των λαϊκών κινητοποιήσεων και φυγής από τους ταξικούς αγώνες, με «άλλοθι» ότι τα προβλήματα θα τα λύσει η «λαϊκή εξουσία».  Είμαστε σε αντιπαράθεση με το ρεύμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μηδενίζει την επαναστατική ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και έχει προσχωρήσει σε μια κατεύθυνση ουσιαστικά ρεφορμιστικής πολιτικής, καλλιεργώντας αυταπάτες για «αντικαπιταλιστικά μεταβατικά προγράμματα» στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, σε μια κατεύθυνση που τη μετατρέπει σε ουρά του ΣΥΡΙΖΑ.  Θέλουμε, στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, να δυναμώσει η πολιτική κατεύθυνση που στρέφεται ενάντια στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας και υποταγής, του εξωραϊσμού του αστικού κράτους και της συνδιαχείρισης του αστικού συστήματος. Επιδιώκουμε το εργατικό-λαϊκό κίνημα να στραφεί σταθερά, για να λύσει τα προβλήματά του, στο δρόμο του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα και να αποτινάξει τις αυταπάτες ότι οι εκλογές και οι αίθουσες του αστικού κοινοβουλίου θα του δώσουν τις λύσεις που θέλει. Αγωνιζόμαστε για να οικοδομηθεί ένα πανεργατικό-παλλαϊκό μέτωπο αντίστασης ενάντια στην πολιτική της ανεργίας, της πείνας, της εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Για να αναπτυχθεί η παλλαϊκή πάλη για Δουλειά-Ειρήνη-Δημοκρατία-Εθνική Ανεξαρτησία, για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και για να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Γνωρίζουμε ότι θεμέλιο γι’ αυτή την αγωνιστική-επαναστατική προοπτική είναι η αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος και η ανασύσταση του κόμματος της εργατικής τάξης.  Η αναγέννησή του θα προκύψει μέσα από τη διαφύλαξη των επαναστατικών αρχών, των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του κομμουνιστικού κινήματος, μέσα από την υπεράσπιση και εφαρμογή στην πράξη των επαναστατικών διδαγμάτων. Με απαντήσεις στα σύγχρονα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος, στις νέες απαιτήσεις που θέτει η μεταβαλλόμενη πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, διεθνώς και στη χώρα μας. Το να φέρουμε σε πέρας, με επιτυχία, τους παραπάνω στόχους είναι η καλύτερη τιμή για τα 50 χρόνια από τη δημόσια εμφάνιση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και την έκδοση της «Αναγέννησης».