Δημοσιεύτηκε στις: 21, Σεπ 2014 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
Κάτω από τα στρατιωτικά πλήγματα των εξεγερμένων της περιοχής του
Ντονμπάς της Ανατολικής Ουκρανίας, που κατάφεραν να αναχαιτίσουν τη
στρατιωτική επίθεση των ενόπλων δυνάμεων του Κιέβου και των ναζιστικών
“ταγμάτων εφόδου” και να τους εξαναγκάσουν σε μια στρατιωτικοπολιτική
ήττα, υπογράφτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου στο Μινσκ της Λευκορωσίας
“Πρωτόκολλο κατάπαυσης του πυρός” από το ουκρανικό κράτος και τις
“Λαϊκές Δημοκρατίες” του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ με τη συμμετοχή
των απεσταλμένων του ΟΑΣΕ και της Ρωσίας.
Από τα 12 σημεία που περιέχει το Πρωτόκολλο, τα 7 είναι αυτούσια αυτά
που διατύπωσε στις 3 Σεπτέμβρη ο Πούτιν, τα οποία έσπευσε να αποδεχθεί
άρον – άρον ο Ποροσένκο καθώς ο στρατός του υποχωρούσε άτακτα,
χάνοντας τη μια περοχή μετά την άλλη, βρίσκονταν σε κατάσταση
αποδιοργάνωσης και αποσύνθεσης, διατρέχοντας τον κίνδυνο να χάσει και
άλλα εδάφη αν δεν υπέγραφε την εκεχειρία. Την ίδια στιγμή ο
“πρωθυπουργός” της Ουκρανίας Γιάτσενιουκ, ο πιο πιστός λακές του
αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, επιχειρούσε με κάθε τρόπο να τορπιλίσει τη
συμφωνία κατάπαυσης του πυρός και καλούσε το ΝΑΤΟ, που πραγματοποιούσε
εκείνες τις μέρες τη σύνοδό του στην Ουαλία, να εντάξει άμεσα την
Ουκρανία στους κόλπους του, γιατί αντιμετώπιζε δήθεν “στρατιωτική
επίθεση από τη Ρωσία”. Και τα ίδια τα αφεντικά του Κιέβου, η ηγεσία των
ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, δυσκολεύονται να χωνέψουν και να αποδεχθούν την τροπή
των εξελίξεων και με δηλώσεις του ο Ομπάμα από τις Βαλτικές χώρες, όπου
περιόδευε, εξαπέλυσε απειλές και εκβιασμούς, αφήνοντας “ανοιχτή την
πόρτα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία”, οξύνοντας παρά πέρα την κρίση που έχει
ξεσπάσει και υπονομεύοντας την εκεχειρία που έχει επιτευχθεί. Παρ' ότι
η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός φαίνεται να τηρείται σε γενικές γραμμές
τις 14 μέρες που βρίσκεται σε ισχύ, τίποτα δεν αποκλείει να
καταρρεύσει, αφού οι φασιστικές δυνάμεις του Κιέβου και τα ξένα αφεντικά
τους αρνούνται να αποδεχθούν την πραγματικότητα και πασχίζουν
μανιασμένα να την ανατρέψουν.
Υποχρεώθηκαν να πάνε σε μια προσωρινή
εκεχειρία και φαίνεται πως τη χρησιμοποιούν προκειμένου να
αναδιοργανώσουν και να ενισχύσουν το στρατό τους στην περιοχή του
Ντονμπάς, που βρίσκονταν υπό κατάρρευση, για να πάρουν τη ρεβάνς. Αυτό
εξ άλλου υποδηλώνουν οι στρατιωτικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και
τη γύρω περιοχή. Συγκεκριμένα, στις 16 Σεπτέμβρη ξεκίνησε η νατοϊκή
στρατιωτική άσκηση “Rapid Trident” στην Ουκρανία και θα διαρκέσει έως
τις 26 Σεπτέμβρη και στην οποία εκτός από Αμερικανούς, συμμετέχουν
στρατιώτες από 13 άλλες χώρες, την Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν, τη
Βρετανία, τον Καναδά, τη Γεωργία, τη Γερμανία, τη Λετονία, τη Λιθουανία,
τη Μολδαβία, τη Νορβηγία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και την
Ισπανία.
Με την άσκηση αυτή έχουμε για πρώτη φορά παρουσία
αμερικανικών και νατοϊκών χερσαίων δυνάμεων στην Ουκρανία από το
ξέσπασμα της κρίσης και τη στρατιωτική επίθεση του Κιέβου στην
Ανατολική Ουκρανία. Η χερσαία αυτή στρατιωτική άσκηση γίνεται λίγες
μέρες μετά τη ναυτική άσκηση “Sea Breeze 2014”, που πραγματοποιήθηκε
στη Μαύρη Θάλασσα 8 – 10 Σεπτέμβρη, με τη συμμετοχή του ουκρανικού
ναυτικού και νατοϊκής ναυτικής μονάδας. Ενώ τώρα ταυτόχρονα διεξάγεται
στην Τσεχία μεγάλη αεροπορική άσκηση με τη συμμετοχή 12 χωρών -
μελών του ΝΑΤΟ και αντίστοιχες στρατιωτικές ασκήσεις
προγραμματίζονται τον Οκτώβριο στην Πολωνία και τις χώρες της
Βαλτικής.
Είναι επίσης γνωστό πως στην τελευταία Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην
Ουαλία, 4 και 5 Σεπτέμβρη, αποφασίστηκε η “δημιουργία νατοϊκής δύναμης
κρούσης, εξαιρετικά ταχείας αντίδρασης” αποτελούμενη από 4.000 – 5.000
στρατιώτες, με δυνατότητα στρατιωτικής επέμβασης σε 48 ώρες, όπου
χρειαστεί. Όλη αυτή η στρατιωτική επίδειξη δύναμης του αμερικάνικου
ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του, που εμφανίζεται ως “δέσμευση του
ΝΑΤΟ να υποστηρίξει ένα μη μέλος, την Ουκρανία”, προδιαγράφει μια
προοπτική όξυνσης της αντιπαράθεσης τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και στο
εσωτερικό της Ουκρανίας.
Για το ιστορικό των εξελίξεων και το χαρακτήρα
της αντιπαράθεσης στην Ουκρανία.
Βασικό χαρακτηριστικό της διεθνούς
κατάστασης εξακολουθεί να παραμένει η αχαλίνωτη επιθετικότητα του
αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για την επιβολή και σταθεροποίηση της
κυριαρχικής θέσης του σε παγκόσμιο επίπεδο, η σκληρή διαπάλη ανάμεσα
στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την αναδιανομή των ζωνών επιρροής,
γεγονός που προκαλεί επικίνδυνη όξυνση στην παγκόσμια πολιτική σκηνή,
στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολεμικές συγκρούσεις σε
βάρος χωρών και λαών, όπως συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία και τη Μέση
Ανατολή, στη Συρία και το Ιράκ. Οι ΗΠΑ, έχοντας πετύχει αδιαμφισβήτητη
οικονομική, πολιτική και στρατιωτική υπεροχή, ως η μόνη υπερδύναμη μετά
την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1990 – 91,
εξαπέλυσαν μια γενικευμένη στρατιωτικοπολιτική επίθεση για την
εγκαθίδρυση της “νέας τάξης πραγμάτων”, της αδιατάρακτης, δηλαδή,
παγκόσμιας κυριαρχίας τους που θα καθιστούσε τον 21ο αιώνα
“αμερικανικό”.
Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, στο διάστημα αυτό, ο
αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επέβαλε τον πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο και
την κυριαρχία του στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με την ένταξής τους
στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων στα εδάφη
τους, οργάνωσε και καθοδήγησε ιδιότυπα πολιτικά πραξικοπήματα, τις
λεγόμενες “πολύχρωμες επαναστάσεις”, σε μια σειρά χώρες που
δημιουργήθηκαν μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η πιο σκληρή
διαπάλη διεξάγεται το διάστημα αυτό, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία,
στην Ουκρανία, όπου ξεκινώντας από την “πορτοκαλί επανάσταση” το 2004
οι ΗΠΑ εξαπολύουν επιθέσεις κατά κύματα επιχειρώντας να θέσουν τη χώρα
κάτω από τον πολιτικο-στρατιωτικό τους έλεγχο, εκτοπίζοντας την
επιρροή και τα συμφέροντα της Ρωσίας. Όλες αυτές οι επιθετικές –
επεμβατικές επιχειρήσεις, στην Ουκρανία και στις χώρες της Ανατολικής
Ευρώπης, στον Καύκασο και τη Γεωργία, όπως επίσης η πολεμική επιδρομή
στα Βαλκάνια το 1999, εκτός από την εδραίωση της κυριαρχίας των ΗΠΑ σε
όλες αυτές τις περιοχές, εντάσσονται στους ευρύτερους στρατηγικούς
σχεδιασμούς τους, που αποσκοπούν να ελέγξουν όλα τα δυτικά και νότια
σύνορα της Ρωσίας, δημιουργώντας συνθήκες περικύκλωσης και θανάσιμου
εναγκαλισμού της και να αχρηστεύσουν τις όποιες φιλοδοξίες ανάκαμψής
της.
Η Ρωσία, ύστερα από μια δεκαπενταετή περίοδο εσωτερικής διάλυσης
και αποσύνθεσης, απόσχισης εδαφών και εμφυλίων πολέμων, πέρασε μια
φάση εσωτερικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και ανάκαμψης σε όλους
τους τομείς, κάτω από την πολιτική κυριαρχία του Πούτιν. Επιχειρεί να
αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία τού αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και να
σπάσει την ασφυκτική περικύκλωσή της. Η πολιτική των διαρκών
υποχωρήσεων και της ουσιαστικής παράδοσης μεγάλων τμημάτων της χώρας
στους δυτικούς ιμπεριαλιστές, κατά τη γελτσινική περίοδο, έδωσε τη θέση
της σε μια πολιτική ενεργητικής ανάσχεσης και διεκδίκησης της επιρροής και των ζωτικών συμφερόντων του ρώσικου ιμπεριαλισμού πάνω στα εδάφη
της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που απέσπασαν οι ΗΠΑ και οι
δυτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Σημείο καμπής στη στάση της Ρωσίας,
σημειώνεται τον Αύγουστο του 2008, όταν το αμερικανόδουλο καθεστώς της
Γεωργίας εξαπέλυσε με τη φανερή υποκίνηση και καθοδήγηση των Αμερικανών
στρατιωτική επίθεση στη Ν. Οσετία. Ενεργώντας ακαριαία η Ρωσία απάντησε
στρατιωτικά για την αναχαίτιση των επιθετικών κινήσεων των ΗΠΑ και των
λακέδων τους στον Καύκασο, αποκρούοντας την εισβολή του Σαακασβίλι
και καταστρέφοντας σε λίγα εικοσιτετράωρα το μεγαλύτερο μέρος των
στρατιωτικών βάσεων της Γεωργίας. Ύστερα από την
πολιτικοστρατιωτική ήττα της από τα στρατεύματα του Πούτιν, η Γεωργία
έχασε την Ν. Οσετία και Αμπχαζία που κήρυξαν την ανεξαρτησία τους, τις
οποίες έσπευσε αμέσως να αναγνωρίσει η Μόσχα και να τις θέσει κάτω από
την “προστασία” της. Έτσι έληξε στη φάση εκείνη η αντιπαράθεση στον
Καύκασο με τη Ρωσία να επιτυγχάνει τους στόχους της και τις ΗΠΑ να
προετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο επιθετικών διεκδικήσεων για την
απόσπαση εδαφών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, με πρώτη την Ουκρανία
που έχει μετατραπεί σε πεδίο άγριου ανταγωνισμού ανάμεσα στους
ιμπεριαλιστές της Δύσης και τη Ρωσία. Η νέα μεγάλης κλίμακας
επιθετική επιχείρηση των ΗΠΑ – ΕΕ εκδηλώθηκε στα τέλη του 2013 στην
Ουκρανία. Κάτω από την άμεση, απροσχημάτιστη κρυφή και φανερή υποστήριξη, οργάνωση και καθοδήγηση των Αμερικάνων και Ευρωπαίων
ιμπεριαλιστών, οι Ουκρανοί λακέδες τους, με αιχμή του δόρατος τις
ένοπλες φασιστικές, αντικομμουνιστικές συμμορίες του “Σβόμποντα” και
του “Δεξιού Τομέα”, πέτυχαν ύστερα από τρεις μήνες αντιδραστικών
κινητοποιήσεων στην “Πλατεία” του Κιέβου να ανατρέψουν πραξικοπηματικά
τον φιλορώσο πρόεδρο Γιανουκόβιτς και να επιβάλουν τη δική τους
αντιδραστική εξουσία, ένα καθεστώς ανδρεικέλων, υποχείριο των ΗΠΑ –
ΕΕ.
Σαν συνέπεια της αχαλίνωτης επιθετικότητας των
αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών να θέσουν κάτω από τον πλήρη πολιτικό
έλεγχο και την κυριαρχία τους την Ουκρανία και να εκτοπίσουν τη Ρωσία
από μία κρίσιμη για τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα περιοχή, έχει
ξεσπάσει μια πολιτικοστρατιωτική κρίση με διεθνείς διαστάσεις,
οξύνοντας επικίνδυνα τους ανταγωνισμούς για την αναδιανομή των ζωνών
επιρροής και δημιουργώντας μεγάλους κινδύνους για το μέλλον της
Ουκρανίας που απειλείται με διαμελισμό. Απαντώντας άμεσα η Ρωσία στις
επιθετικές επεμβατικές κινήσεις των ΗΠΑ – ΕΕ, έθεσε την Κριμαία, όπου
οι Ρώσοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού της, κάτω από την
πολιτικοστρατιωτική κυριαρχία της με την οργάνωση δημοψηφίσματος για
την απομάκρυνσής της από την Ουκρανία και την ένταξή της στη Ρωσία, που
σε αυτήν ανήκε μέχρι το 1954, όταν ο Χρουστσώφ την απέσπασε και την
ενσωμάτωσε στην τότε Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας.
Αντιδρώντας ο ρωσόφωνος πληθυσμός της Ανατολικής Ουκρανίας στους
φασίστες πραξικοπηματίες του Κιέβου και τους ξένους πάτρωνές τους, στο
όργιο φασιστικής βίας, τρομοκρατίας και αντικομμουνισμού που απλώνονταν
σε ολόκληρη τη χώρα, ξεκίνησε στην περιοχή του Ντονμπάς έναν αγώνα
απόκρουσης των φασιστικών επιθέσεων των αμερικανολακέδων του Κιέβου,
αμφισβητώντας την αντιδραστική εξουσία των πραξικοπηματιών, αρνούμενος
να υποταχθεί στα αντιλαϊκά κελεύσματά τους και διεκδικώντας το δικαίωμα
μιας αυτονομίας που θα αποκαθιστά και θα περιφρουρεί τα πολιτικά,
δημοκρατικά δικαιώματα και θα εξασφαλίζει την ειρηνική ζωή των
περιοχών του. Η κυβέρνηση του Κιέβου κάτω από την άμεση καθοδήγηση,
πολιτική και στρατιωτική των ΗΠΑ, εξαπέλυσε μια μεγάλη στρατιωτική
επίθεση – εισβολή στην περιοχή των εξεγερμένων, βομβαρδίζοντας πόλεις
και χωριά της Ανατολικής Ουκρανίας, δολοφονώντας χιλιάδες άμαχο
πληθυσμό και εκτοπίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες στην προσφυγιά,
ισοπεδώνοντας και καταστρέφοντας δημόσιες υποδομές και κτίρια μέσα στην
ίδια της τη χώρα, επιδιώκοντας να αφανίσει τους εξεγερμένους και να
καθυποτάξει την εξέγερση που σταδιακά συσπείρωνε όλο και περισσότερες
δυνάμεις και πληθυσμό. Στη βάση αυτή αναπτύχθηκε τους τελευταίους πέντε
μήνες η ένοπλη αντιπαράθεση ανάμεσα στο στρατό της κυβέρνησης του
Κιέβου και τους εξεγερμένους των “Λαϊκών Δημοκρατιών” του Ντονιέσκ και
του Λουγκάνσκ, που σε αυτήν τη φάση έληξε με νίκη των εξεγερμένων, ήττα
των δυνάμεων του Κιέβου και σύναψη συμφωνίας εκεχειρίας. Ο αγώνας των
κατοίκων του Ντονμπάς, όπως αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται τους
τελευταίους μήνες, στρέφεται ενάντια στην αντιδραστική κυβέρνηση του
Κιέβου και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της, ΗΠΑ και ΕΕ, μάχεται να
αποτινάξει τη φασιστική και ιμπεριαλιστική υποδούλωση και διαπνέεται
από ένα δημοκρατικό, αντιφασιστικό περιεχόμενο. Από την άποψη αυτή η
θέση ορισμένων δυνάμεων, όπως του ΚΚΕ, ότι η αντιπαράθεση που
εξελίσσεται στην Ουκρανία είναι μια σύγκρουση δύο αντιδραστικών
εθνικισμών, και κρατούν “ίσες αποστάσεις”, ανάμεσα στην κυβέρνηση του
Κιέβου και τους εξεγερμένους των ανατολικών περιοχών, καταδικάζοντας και
τους δύο, είναι μια ανιστόρητη και βαθιά λαθεμένη θέση που εξισώνει
τους θύτες με τα θύματα, αποενοχοποιεί και εξωραΐζει τις
αντικομμουνιστικές και φιλοπόλεμες δυνάμεις του Κιέβου. Εμείς
πιστεύουμε πως θα πρέπει να εκφραστεί η αλληλεγγύη και συμπαράσταση των
λαϊκών, δημοκρατικών, αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων σ' αυτόν το δίκαιο
αγώνα του ουκρανικού λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τον
πόλεμο, εκτιμώντας αυτό τον αγώνα στις πραγματικές διαστάσεις και στο
περιεχόμενο που έχει, έχοντας επίγνωση πως δεν πρόκειται για καμιά
σοσιαλιστική επανάσταση, όπως φαντασιόπληκτα υποστηρίζουν κάποιες
εγχώριες φιλοτροτσκιστικές οργανώσεις απ' τις οποίες κάποιες είχαν
υποστηρίξει πέρσι τις αντιδραστικές κινητοποιήσεις της “Πλατείας
Μεϊντάν” στο Κίεβο. Είναι φανερό πως τον αγώνα στην Ανατολική
Ουκρανία τον στηρίζει και τον ενισχύει η Ρωσία και επιδιώκει να τον
κατευθύνει και να τον αξιοποιήσει για την εξυπηρέτηση των δικών της
συμφερόντων στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον
έλεγχο της Ουκρανίας. Είναι μάλιστα πιθανό να τον χρησιμοποιήσει σα
μέσο πίεσης για να εκβιάσει και να πετύχει έναν ευρύτερο αντιδραστικό
συμβιβασμό με τις ΗΠΑ και ΕΕ για το ζήτημα της Ουκρανίας. Και υπάρχουν
απ' ό,τι φαίνεται ισχυρές δυνάμεις στην Ανατολική Ουκρανία που θέλουν
να υποτάξουν τον αγώνα και να προσδέσουν την περιοχή στους στόχους και
τα συμφέροντα της Ρωσίας του Πούτιν. Κατά συνέπεια είναι κρίσιμης
σημασίας ζήτημα, που θα καθορίσει και την έκβαση του αγώνα, ο χαρακτήρας
των δυνάμεων που θα ηγηθούν, η γενική γραμμή και οι ευρύτεροι στόχοι
που θα χαράξουν. Μόνο αν στην πορεία του αγώνα αντίστασης, αναδειχθούν
επικεφαλής λαϊκές, επαναστατικές δυνάμεις, που, προσδιορίζοντας το
πραγματικό περιεχόμενο και τους σκοπούς του αγώνα, θα τον
μετασχηματίσουν σε προοδευτικές και επαναστατικές κατευθύνσεις θα
προχωρήσει μπροστά η υπόθεση του ουκρανικού λαού. Τα πραγματικά
συμφέροντα του λαού της Ουκρανίας βρίσκονται έξω από τις μυλόπετρες
του αμερικανορώσικου ανταγωνισμού και δεν πρέπει μπροστά στην
επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να καλλιεργηθούν αυταπάτες
για την πραγματική φύση και χαρακτήρα της σημερινής ιμπεριαλιστικής
Ρωσίας.
