Απίστευτη προκλητικότητα απ’ την κυβέρνηση, αφωνία απ’ την αντιπολίτευση!

Το τελευταίο διάστημα η ελληνική κοινωνία δέχεται ένα πρωτοφανές μπαράζ επιθέσεων προκλητικής προπαγάνδας εκ μέρους της κυβέρνησης που όμοιά της δύσκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς τα τελευταία χρόνια. Ένα ολόκληρο επιτελείο που ξεκινάει απ’ τα άδυτα της Ηρώδη του Αττικού, τα γραφεία της ΝΔ στην Πειραιώς και φυσικά απ’ τα επιτελεία σχεδόν όλων των λεγόμενων συστημικών μέσων μαζικής επικοινωνίας, καθημερινά βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό με ένα ορισμένο είδος πληροφοριών που παραμορφώνουν την πραγματικότητα και δημιουργούν μια πρωτοφανή σύγχυση στα μυαλά των ανθρώπων με συγκεκριμένους, φυσικά, στόχους. Ας δούμε λοιπόν μερικές απ’ αυτές τις πλευρές και φυσικά τις συνέπειες που προκαλούν.

1. Η επικοινωνία της πανδημίας μετατρέπει ένα σοβαρό υγειονομικό πρόβλημα σε όργανο κυβερνητικής προπαγάνδας

Τη στιγμή που η επιδημία καλπάζει, τη στιγμή που ο καθημερινός αριθμός των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους μεγαλώνει, η παρουσίαση της πραγματικότητας γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε όλη αυτή η κατάσταση να θεωρείται σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Η καθημερινή πτωματολογία οδηγεί τους ανθρώπους στη σκέψη ότι ήταν τυχεροί που και σήμερα γλύτωσαν απ’ τη λίστα του θανάτου!

Η κυβερνητική προπαγάνδα αποσκοπεί να καταπίνει αμάσητο ο κόσμος το γεγονός ότι κάθε βδομάδα χάνεται ένα ορεινό χωριό της χώρας, να μην διαμαρτύρεται που δεν μπορεί να βρει ένα γιατρό για να γράψει ακόμα και μια απλή συνταγή -αφού τα κέντρα υγείας έχουν αποψιλωθεί από υγειονομικούς και γιατρούς- και, το σπουδαιότερο, να μην κουβεντιάζει για τα πιο μεγάλα προβλήματα της ζωής τους που είναι η φτώχεια, η ανεργία και η πρωτοφανής ακρίβεια.

Απ’ την άλλη, ακούνε τον πρωθυπουργό της χώρας, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να ανακοινώνει τη μια μέρα ένα μέτρο και την άλλη ο ίδιος να το αναιρεί χωρίς καμία εξήγηση, σαν άρχοντας ελέω θεού, λες και ζούμε στην εποχή της φεουδαρχίας. Έτσι τη μία μέρα ανακοινώνει υποχρεωτικό rapid test για την είσοδο στους χώρους εστίασης και την επόμενη μας κάνει τη χάρη -όπως ουσιαστικά λέει με το γνωστό ειρωνικό του ύφος- και τα μετατρέπει σε self test!

Από κοντά και οι υπουργοί του, που σαν φερέφωνα βγαίνουν για να προσκυνήσουν τον μεγάλο τους αρχηγό και να δικαιολογήσουν κάθε ανοησία του, και φυσικά οι καναλάρχες και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους όχι μόνο να δικαιολογούν τις κυβερνητικές παλινωδίες, αλλά να τις εμφανίζουν και σαν τη μοναδική λύση στα υπάρχοντα προβλήματα.

2. Τα κυβερνητικά μέτρα σαρώνουν τα λαϊκά δικαιώματα

Ενώ η υγειονομική κρίση σαρώνει τη χώρα, η κυβέρνηση δεν παίρνει κανένα μέτρο στήριξης του δημόσιου συστήματος υγείας. Τη στιγμή που τα νοσοκομεία στενάζουν απ’ το βάρος των περιστατικών κορονοϊού, τη στιγμή που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί σχεδόν κανένα άλλο περιστατικό, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν ξεπεράσει τα βιολογικά όρια αντοχής τους, την ίδια στιγμή τα κοράκια των ιδιωτικών συμφερόντων στο χώρο της υγείας έχουν στήσει απίθανα πάρτι, αφού τα κέρδη τους έχουν εκτοξευτεί σε απίθανα ύψη! Κατά τα άλλα ο ανεκδιήγητος υπουργός υγείας αρνείται να επαναφέρει τους υγειονομικούς που είναι σε αναστολή εργασίας, αποδεικνύοντας ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η πολιτική της πυγμής και όχι η αντιμετώπιση του προβλήματος. Τιμωρούνται οι λεγόμενοι ανεμβολίαστοι, όμως είναι ανοιχτά τα γήπεδα για χιλιάδες οπαδούς από υποτιθέμενους εμβολιασμένους (το πιο καλό ανέκδοτο της πανδημίας), ανοιχτά τα κέντρα διασκέδασης και όλα τα σχετικά γιατί πρέπει να κινηθεί η οικονομία και για να προχωρήσει η ανάπτυξη!

Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς ένα σωρό παραδείγματα ανάλογης κυβερνητικής ανευθυνότητας και παλινωδιών, που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι να μην καταπίνουμε αμάσητα όλα αυτά τα κυβερνητικά αντικοινωνικά μέτρα.

Όμως πέρα απ’ τα προβλήματα της πανδημίας, ο λαός μας δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση στο βιοτικό του επίπεδο. Οι εκρηκτικές αυξήσεις στα καύσιμα, στην ηλεκτρική ενέργεια, αλλά και στα είδη πρώτης ανάγκης έχουν τσακίσει το λαϊκό εισόδημα. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση δεν παίρνει κανένα μέτρο για την προσωρινή -έστω- ανακούφιση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αφού ακόμα και τα όποια επιδόματα που δίνονται αφορούν μια πολύ μικρή μειοψηφία και φυσικά είναι και για αυτούς ψίχουλα.

Ο νέος προϋπολογισμός αφήνει απ’ έξω τους μισθωτούς και συνταξιούχους ή -για την ακρίβεια- τους φορτώνει νέα βάρη με τους άμεσους και κυρίως με τους έμμεσους φόρους. Το λεγόμενο κοινωνικό κράτος χτυπιέται προκλητικά αφού υγεία, παιδεία, ασφάλιση και πρόνοια υποχρηματοδοτείται ακόμα πιο πολύ με το νέο προϋπολογισμό.

Τα θέματα όμως αυτά δεν αποτελούν καν αντικείμενο για τις ειδήσεις των ΜΜΕ, ενώ την ίδια στιγμή αφιερώνουν ατελείωτες ώρες για να περιγράψουν τις γαργαλιστικές σεξουαλικές ιστορίες του κάθε διεφθαρμένου παρουσιαστή ή να περιγράψουν τις πιο χυδαίες εικόνες των περίφημων ριάλιτι που διοργανώνουν. Πού χρόνος να γίνει μια σοβαρή συζήτηση σε κάποιο μέσο. Αλλά και αν γίνει κάποια συζήτηση, το συμπέρασμα θα είναι ότι η κυβέρνηση δεν φταίει για την ακρίβεια, είναι εισαγόμενη -όπως λέει ο περίφημος Άδωνις Γεωργιάδης- ή ότι θα είναι παροδική και σύντομα θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Αυτό το σύντομα βέβαια μοιάζει με τη δεύτερη παρουσία των χριστιανών που όλο την περιμένουν και όλο δεν έρχεται.

3. Πού είναι η αντιπολίτευση;

Αν όμως η κυβέρνηση οργιάζει με την πολιτική της, ένας βασικός παράγοντας που την στηρίζει είναι η στάση και η αφωνία της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Παρατηρώντας τη στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, εύκολα κάποιος θα διαπιστώσει την παντελή έλλειψη κάποιας στοιχειώδους ουσιαστικής κριτικής που θα απαντά με ένα διαφορετικό τρόπο απ’ την πολιτική που έχει χαράξει η κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα σέρνονται πίσω απ’ τις κυβερνητικές επιλογές, γκρινιάζοντας μόνο πως η κυβέρνηση άργησε ή πως η κυβέρνηση είναι άτολμη και διάφορες άλλες γλυκανάλατες ανοησίες που ο κόσμος τις ακούει με πλήρη αδιαφορία.

Συγκεκριμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ με το θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ασκεί δήθεν εποικοδομητική πολιτική ζητώντας επιτροπή κοινής αποδοχής για τα ζητήματα της πανδημίας, ενώ χτύπησε κάθε συνδικαλιστική προσπάθεια αντίστασης στις κυβερνητικές επιθέσεις. Το τελευταίο διάστημα, βέβαια, επιχειρεί να ανεβάσει τους τόνους όχι με κάποιες προτάσεις ουσίας αλλά με το γνωστό κόλπο των εκλογών, καλώντας την κυβέρνηση να φύγει για να έρθουν αυτοί οι σοβαροί για να λύσουν τα προβλήματα με «ένα άρθρο και ένα νόμο», όπως και το 2015!

Στην πραγματικότητα η πρόταση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πρόταση αντιπερισπασμού απέναντι στην δημοσκοπική άνοδο του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ μετά την εκλογή του Ανδρουλάκη στην ηγεσία του και βέβαια την πρωτοφανή προβολή του απ’ τα ΜΜΕ. Αν έχει κάποιο ενδιαφέρον αυτή η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει με το αν θα «τσιμπήσουν» κάποιοι απ’ τις οργανώσεις του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, όπως είχε συμβεί και με την περίοδο 2013-15, που κατάφερε να «ρουφήξει» κάποιες απ’ αυτές και στη συνέχεια να τις εξαφανίσει.

Σε μια αντίστοιχη πορεία κινείται και η ηγεσία του ΚΚΕ που με την πολιτική του εμφανίζεται να κινείται σε άλλο γαλαξία. Πέρα απ’ τους αντικαπιταλιστικούς λεονταρισμούς, πέρα απ’ τα βαρύγδουπα λόγια για λαϊκή αντεπίθεση, στην καθημερινή του πρακτική έχει γίνει ουρά της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού αρνήθηκε πεισματικά να ψηφίσει κάποια απεργιακή κινητοποίηση, για πρώτη φορά απ’ την εποχή της μεταπολίτευσης. Έτσι λοιπόν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ -που υπερηφανεύεται πως έχει στις τάξεις του σχεδόν 1000 πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες- δεν είχε το κουράγιο να υποστηρίξει μια απεργία, έστω μια ντουφεκιά και αρκέστηκε σε ένα απογευματινό συλλαλητήριο-περίπατο τις μέρες της συζήτησης του προϋπολογισμού.

Αλλά και στο ζήτημα της πανδημίας στην πραγματικότητα υποκλίνεται στα κυβερνητικά μέτρα, αφού με πρόσχημα τους υγειονομικούς κινδύνους αποφεύγει κάθε μαζική κινητοποίηση, ενώ ουσιαστικά αρνήθηκε να στηρίξει και τους χιλιάδες εργαζόμενους στην υγεία που η κυβέρνηση τους έβαλε σε αναστολή εργασίας, αφήνοντας χιλιάδες οικογένειες χωρίς έστω και ένα μισθό για όλο αυτό το διάστημα.

4. Τι να κάνουμε;

Δεν θα κουραστούμε να λέμε πως είναι επιτακτικό καθήκον η άμεση απάντηση στην κυβερνητική πολιτική. Δεν θα κουραστούμε να λέμε σε όλους αυτούς που με πρόσχημα την πανδημία υποκλίνονται μπροστά στην κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι θα λογαριαστούν μαζί της μετά την πανδημία.

Η κυβέρνηση ΤΩΡΑ παίρνει τα μέτρα, άρα και ΤΩΡΑ χρειάζεται η απάντηση. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις για αμαρτίες! Δεν υποτιμάμε την υγειονομική κρίση. Όμως όπως η κυβέρνηση τσακίζει ΣΗΜΕΡΑ τα δικαιώματά μας· έτσι και ΣΗΜΕΡΑ πρέπει να δοθεί η απάντηση.

Ξεκινώντας από εκεί που βρίσκονται πρώτα απ’ όλα οι εργαζόμενοι, στους χώρους δουλειάς, στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις γειτονιές, στις σχολές είναι ανάγκη να ξεκινήσει μια καμπάνια ενημέρωσης, μια καμπάνια για την ανάπτυξη ενός μαζικού μαχητικού, ρωμαλέου κινήματος που θα βάλει φρένο στα φοβερά αντιλαϊκά μέτρα τής κυβέρνησης, ενάντια στην πολιτική της κρατικής τρομοκρατίας και του αυταρχισμού.