Το Φθινόπωρο του 1908 ιδρύθηκε το πρώτο εργατικό κέντρο σε όλη την Ελλάδα. Τα εγκαίνια του κέντρου έγιναν το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Από τότε έχουν περάσει 108 ολόκληρα χρόνια. Ας κάνουμε λοιπόν μια μικρή αναδρομή στη πορεία του.
Στην ιδρυτική διακήρυξη αναφέρονταν: Πρέπει να κάμωμε ένα Κέντρο χωρίς πολυτέλειες στη διοίκηση. Θα συντάξομε ένα κανονισμό απλό το οποίο θα εφαρμόσωμε με ακρίβεια. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι στο κέντρο μας θα φωτιστούμε με τακτική λαϊκή κοινωνική διδασκαλία. Σ’ αυτό θα μας βοηθήσουν άνθρωποι μορφωμένοι, μελετημένοι, φίλοι της τάξης και υπερασπισταί των δικαιωμάτων μας. Στο τέλος όταν το Κέντρο μας διδάξει και συνενώσει τους εργάτες εις ένα σώμα, θα είναι εύκολο πλέον να δημιουργήσωμε ένα εργατικό κόμμα ισχυρό, το οποίο θα εργασθή για την αναστήλωση της Σημαίας των Αρχών μας αποτελεσματικά.
Με αυτή την απλή αλλά απόλυτα μεστή διακήρυξη οι πρωτεργάτες της δημιουργίας του πρώτου Εργατικού Κέντρου προσδιόρισαν τους στόχους τους για την ενότητα της εργατικής τάξης και για τα καθήκοντα των ίδιων των εργαζομένων. Στα 100 και πλέον χρόνια που πέρασαν η εργατική τάξη του Βόλου έδωσε μεγάλες μάχες, άλλοτε νικηφόρες και άλλοτε όχι. Για μεγάλο όμως χρονικό διάστημα βρέθηκε στη πρώτη γραμμή των αγώνων τόσο για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, όσο και για τα παλλαϊκά συμφέροντα όλου του λαού.
Συγκέντρωση μπροστά στο ΕΚ για την απελευθέρωση απ’ τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής
Η σημερινή όμως εικόνα, ή για την ακρίβεια η εικόνα εδώ και πολλών χρόνων του ΕΚ Βόλου δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τους στόχους της ίδρυσής του και την αγωνιστική του ιστορία. Η κυριαρχία των εργατοπατέρων του κυβερνητικού συνδικαλισμού και των υποταγμένων συνδικαλιστών, έχει απαξιώσει το ρόλο του, κάτι βέβαια που εκμεταλλεύεται η εργοδοσία με το καλύτερο τρόπο για τα συμφέροντα της.
Σήμερα που η μεγάλη πλειοψηφία των παλιών εργοστασίων έχει μετατραπεί σε ερείπια, σήμερα που η εργατική τάξη του Βόλου πνίγεται στην απελπισία της ανεργίας, σήμερα που ο φόβος της απόλυσης είναι ο εφιάλτης κάθε εργαζόμενου, θα περίμενε κανείς ότι το Εργατικό Κέντρο θα έμπαινε μπροστάρης για να οργανώσει τις αντιστάσεις των εργαζομένων.
Οι καπναποθήκες στη παραλία του Βόλου. Σήμερα στεγάζουν το Πανεπιστήμιο.
Όλα όμως αυτά αποτελούν όνειρα θερινής νύχτας για την εργατική τάξη. Όλα αυτά αποτελούν τη μεγαλύτερη προδοσία των εργατοπατέρων και η καλύτερη υπηρεσία τους στην εργοδοσία. Θα είναι βέβαια κοινοτυπία να επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά ότι η εργατική τάξη έχει ιστορικό καθήκον να ανατρέψει αυτή την εφιαλτική κατάσταση. Ας μην περιμένουμε από κανένα να μας απελευθερώσει απ’ τις αλυσίδες μας. Μόνο εμείς μπορούμε. Αρκεί να πιστέψουμε ότι η εργατική τάξη είναι το μεγαλύτερο γρανάζι της παγκόσμιας ιστορίας.
ΕΡΓΑΣ ΒΟΛΟΥ
Σημείωση: κάναμε τη παραπάνω αναδρομή όχι μόνο για ιστορικούς λόγους. Αλλά για να τονίσουμε ότι σήμερα οι εργαζόμενοι στον ΙΜΑΣ, CONDI, ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ--, ΚΙΟΛΕΕΙΔΗΣ, ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ και τόσες άλλες μικρότερες μονάδες βρίσκονται είτε απολυμένοι, είτε σε καθεστώς μερικής απασχόλησης, είτε σε καθεστώς εργοδοτικής τρομοκρατίας. Θεωρούμε ότι έχουμε άμεσο καθήκον να απαντήσουμε στη κατάσταση αυτή. Στο επόμενο διάστημα θα τοποθετηθούμε αναλυτικά για μια σειρά ειδικά ζητήματα που απασχολούν την εργατική τάξη, καθώς και τις θέσεις μας για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε.
