Κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα βασικά μηνύματα που προβάλλονται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ για τα Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά είναι γεμάτα συμβολισμούς, μυστηριακή ομορφιά, καταναλωτισμό και νοσταλγία. Διαμορφώνουν μια εικονική πραγματικότητα όπου παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ο λαός και η χώρα λειτουργούν παραλυτικά, αφού ποτέ μα ποτέ στον καπιταλιστικό κόσμο δεν μπορούν αυτές τις μέρες να τις χαρούν όλοι.

Πανταχού παρούσα θα είναι η φτώχεια και η ανέχεια, όπως η φτώχεια είχε απασχολήσει τον Κ. Ντίκενς σε ένα από τα κυρίαρχα ψυχαγωγικά αφηγήματα της περιόδου, στο έργο «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» (1843). Ο Ντίκενς σε αυτό κατέγραψε τις αντιφάσεις, την υποκρισία και τα πραγματικά προβλήματα της βρετανικής κοινωνίας: φτώχεια, εξαθλίωση, πείνα, παιδική εργασία. Δεν μπορούσε όμως να δώσει τη λύση όπως δόθηκε σε κάτι περισσότερο από τέσσερα χρόνια αργότερα, το1848, με τη δημοσίευση για πρώτη φορά του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου», ενός πολιτικού κειμένου με τη μεγαλύτερη επιρροή μετά τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Σήμερα αυτή η πραγματικότητα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Καταγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα η φτωχοποίηση του λαού, καθώς η αύξηση τιμών στα προϊόντα και οι χαμηλοί μισθοί, τα μεροκάματα, οι συντάξεις και η βαριά φορολογία εξανεμίζουν δραματικά το διαθέσιμο εισόδημα, με το «γιορτινό τραπέζι» να προβλέπεται πιο λιτό από ποτέ.

Τι και αν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εξελλίσσονται αδυσώπητοι και ο πλανήτης μοιάζει να γίνεται έρμαιό τους. Τι και αν η χώρα με τις πολιτικές τής εξάρτησης και της υποτέλειας σε αυτές τις συνθήκες μετατρέπεται σε νατοϊκό προγεφύρωμα. Τι και αν εξοργιστικά σκάνδαλα φτάνουν στη δημοσιότητα, ενδεικτικά της μεγάλης ρεμούλας, του οικονομικού παρασιτισμού και της διαφθοράς.

Τι και αν οι οικονομικές ζημιές λόγω «φυσικών» καταστροφών έχουν αυξηθεί σε απόλυτους αριθμούς στη χώρα μας αλλά και σε όλο τον πλανήτη. Εκατομμύρια θάνατοι και ζημιές τρισεκατομμυρίων δολαρίων είναι ο απολογισμός των καταστροφών που συνέβησαν στη Γη από την αρχή του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα, σύμφωνα με εκτιμήσεις επιστημόνων.

Τα στοιχεία τους που δίνονται από τους «ίδιους» στα παγκόσμια και τοπικά φόρα είναι τρομακτικά. Δεν μπορούν να συγκαλύψουν την πραγματικότητα. Δείχνουν τη «σαπίλα» του καπιταλιστικού συστήματος που, ενώ την ίδια στιγμή καταδικάζει στη φτώχεια, την πείνα και την ανέχεια δισεκατομμύρια ανθρώπους, επιτρέπει σε μια «δράκα» τρωκτικά να μεγεθύνουν προκλητικά τον πλούτο τους. Κατόπιν τούτων, οι δισεκατομμυριούχοι με ύφος και στυλ, συμπόνια και άφθονη ελεημοσύνη, στηριγμένοι στην απίστευτη αύξηση των περιουσιών τους αναφέρονται στην ανισότητα ως ένα φυσικό γεγονός, ως μία νομοτέλεια.

Σύμφωνα με την «Έκθεση για τη Φτώχεια στην Ελλάδα 2025» του Ελληνικού Δικτύου για την Καταπολέμηση της Φτώχειας (EAPN GREECE), «το 26,9% του πληθυσμού (2,74 εκατ. άτομα) διαβιώνουν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού». Επίσης, «η παιδική φτώχεια παραμένει υψηλή (22,4%), ενώ ο κίνδυνος υλικής και κοινωνικής στέρησης επίσης αυξήθηκε», σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ). Επισημαίνεται ακόμη ότι «Η ένταση εργασίας, οι χαμηλοί μισθοί, η εργασιακή ανασφάλεια και η αναντιστοιχία μεταξύ εισοδημάτων και υψηλών τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης και στην κατανάλωση ενέργειας εξακολουθούν να παγιδεύουν τους εργαζόμενους/ες στη φτώχεια παρά τις όποιες επιμέρους βελτιώσεις».

Η «δουλειά» από τη μεριά των κυρίαρχων είναι καλά οργανωμένη. Με κάθε τρόπο προσπαθούν να αμβλύνουν τις αντιθέσεις, να εμπεδώσουν στο λαό με κάθε τρόπο ότι αυτό που βιώνει είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να ανατραπεί. Έχουν βρει και το «φάρμακο» για τη λύση των μεγάλων παγκόσμιων προβλημάτων της φτώχειας, των πολέμων, της πείνας και της εξαφάνισης ολόκληρων πληθυσμών, από αρρώστιες, επιδημίες και λιμούς, λόγω έλλειψης τροφής, νερού, φαρμάκων κλπ. Η συνταγή είναι απλή, όσο και ευφυής, σαν …το «αυγό του Κολόμβου»: Ο πλούσιος κόσμος και ο φτωχός πρέπει να συμπορευτούν, σε μια κοινή συντονισμένη προσπάθεια, καθώς μόνον έτσι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της φτώχειας, δηλαδή με την αλληλεγγύη των τάξεων, των πλούσιων και φτωχών και εξαρτημένων κρατών ή αλλιώς με την ταξική συνεργασία. Φτιάχνουν αυταπάτες για διεξόδους που θα έρθουν με τις κάλπες.

Η χρήση όμως αυτού του σχήματος έρχεται ταυτόχρονα να τονίσει τη μεγάλη αντίφαση μεταξύ της υπόσχεσης του καπιταλισμού για ευημερία και ευτυχία και της σκληρής, απάνθρωπης πραγματικότητας που βιώνουν οι «φτωχοί και καταφρονημένοι» μέσα σε αυτό το σύστημα, όπως η κοινωνική ανισότητα, η απληστία, η εκμετάλλευση και οι πόλεμοι.

Όμορφος, λοιπόν, κόσμος και «αγγελικά πλασμένος» ο ιμπεριαλιστικός κόσμος της νεοαποικιοκρατίας, της ελεύθερης αγοράς, που οδεύει καλπάζοντας προς «το ορθάνοιχτο στόμα του γκρεμού». Τα πλούτη τους το αίμα των λαών… Το κλειστό κλαμπ των δισεκατομμυριούχων μεγεθύνεται εξαιτίας της τρομακτικής αύξησης των τιμών βασικών αγαθών σε συνέχεια της απίστευτης κερδοφορίας που εξασφαλίζουν με τα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις τους. Την ίδια ώρα οι φτωχότεροι των φτωχών, των χωρών του λεγόμενου παγκόσμιου νότου, υποφέρουν εξαιτίας της βάρβαρης νεοαποικιακής τους πολιτικής.

Απέναντι σε όλα αυτά στέκουν οι ιδέες των κομμουνιστών μαρξιστών-λενινιστών. Όμως από τότε που οι ιδέες των Μαρξ και Ένγκελς κέρδισαν την αναγνώριση στο εργατικό λαϊκό κίνημα σε κάθε γωνιά του πλανήτη και εγγράφτηκαν στη συνείδηση της ανθρωπότητας με τη μνημειώδη εφαρμογή τους από τους Λένιν, Στάλιν, Μάο, στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, η κύρια ασχολία των απολογητών του κεφαλαίου ήταν να τις «καταρρίπτουν» ως ανυπόστατες, δογματικές και επικίνδυνες. Από τη μια μεριά, στο μέρος των συκοφαντιών γίνεται έκδηλη η εμπάθεια και το μίσος των απολογητών του κατεστημένου που, μη όντας ικανοί να αναμετρηθούν με τις ιδέες μας, υιοθετούν αβασάνιστα κάθε ανοησία που κυκλοφορεί «γύρω» για να τις διαβάλουν και να τις αμαυρώσουν. Και από την άλλη, όταν συζητούν τις αναλύσεις και τις προβλέψεις των κλασικών, ομολογούν ανοικτά τους φόβους τους σχετικά με τα σημερινά αδιέξοδα του καπιταλισμού και την επιβεβαίωσή των μαρξιστικών ιδεών, σε μερικά σημαντικά σημεία.

Η φτώχεια με τον πλούτο συγκρούονται καθημερινά και σε όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής κοινωνικής ζωής. Πρόκειται για μια σύγκρουση που καμιά φιλανθρωπία, όπως τουλάχιστον την εννοούν οι αστοί, δεν μπορεί να συγκαλύψει. Σωστά ο Μαρξ ανέφερε κάτι που ισχύει και σήμερα, ότι «…ο Τσαρλς Ντίκενς έκανε περισσότερη πολιτική καταγγελία από τους επαγγελματίες πολιτικούς ή τους ηθικολόγους» εκείνης της εποχής… (από άρθρο που έγραψε ο Μαρξ το 1854 για την New York Tribune). Γι’ αυτό και δεν ξεχνάμε κάθε φορά ότι οι γιορτές στις καπιταλιστικές κοινωνίες, παρά το λαμπερό τους περιτύλιγμα, δεν αφήνουν περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Φανερώνουν, με ανελέητο τρόπο, την ταξική ανισότητα.

Παρά τα πολυάριθμα γεγονότα του προηγούμενου αιώνα, που φέρνουν μέσα τους την προσωρινή νίκη της «βαρβαρότητας» και την υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος και πολλές φορές την κατάσταση αποτελμάτωσης μέσα στην οποία ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής μπορεί και επιβιώνει προσαρμόζοντας τον εαυτό του, οι λαοί και οι εργαζόμενοι ανασυντάσσονται. Θα ξεπεράσουν τα εμπόδια, θα χρησιμοποιήσουν την ακατανίκητη δύναμή τους, για να ανατρέψουν αυτό το σάπιο και ιστορικά καταδικασμένο σύστημα της καταπίεσης και της καταστροφής των πάντων και για να χτίσουν στη θέση του «το ένα βασίλειο της δουλειάς και της πανανθρώπινης φιλίας», όπως το προσδιόρισε με τους στίχους του και ο μεγάλος ποιητής Βάρναλης. Αυτούς ακριβώς τους αγώνες, που αναπόδραστα θα ξεσπάσουν, φοβούνται. Για αυτό και καταφεύγουν στον αυταρχισμό και την καταστολή. Όμως οι αγώνες μας είναι οι μόνοι που μπορεί να φωτίσουν το σκοτάδι τους.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος