Με ένα ψυχρό και αποφασιστικό διάγγελμα τα ξημερώματα της Πέμπτης 24 του Φλεβάρη, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν διέταξε τις ρωσικές δυνάμεις να εισβάλουν στην Ανατολική Ουκρανία, σε μια στρατιωτική ειδική επιχείρηση όπως την χαρακτήρισε, με στόχο να προστατεύσει τις «Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονπάς» απ’ την γενοκτονία του ουκρανικού στρατού. Είχε βέβαια προηγηθεί η αναγνώριση των αυτόνομων αυτών περιοχών σαν ανεξάρτητες χώρες μετά από απόφαση της ρωσικής Δούμας, που καλούσε τον Πούτιν να αναγνωρίσει σαν ανεξάρτητα κράτη τις δύο αυτές επαρχίες της Ουκρανίας.
Η κίνηση αυτή του Πούτιν είναι συνέχεια μιας έντονης πολιτικής επιλογής του ρώσικου ιμπεριαλισμού για να περιορίσει ή και να αποτρέψει τα σχέδια του ΝΑΤΟ και των αμερικάνων, να ολοκληρώσουν την πολιτικοοικονομική περικύκλωση της Ρωσίας, που άρχισε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Να αναφέρουμε εδώ ότι στα είκοσι αυτά χρόνια η Ρωσία έχασε μεγάλο τμήμα της γεωστρατηγικής της επιρροής σε Ανατολή και Δύση, αφού πάνω από δέκα χώρες την πρώην ΕΣΣΔ πέρασαν κάτω απ’ την αμερικάνικη επιρροή και ορισμένες απ’ αυτές είναι ήδη και μέλη του ΝΑΤΟ.
Η άνοδος του Πούτιν στην ηγεσία της Ρωσίας, συνοδεύτηκε με μία σοβαρή αλλαγή στην πολιτική της Ρωσίας, αφού ο Ρώσος ηγέτης κατάφερε να δημιουργήσει σοβαρές προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της πρώην Σοβιετικής υπερδύναμης, εκμεταλλευόμενος τόσο το πανίσχυρο στρατιωτικό οπλοστάσιο που διαθέτει, όσο και τα μεγάλα ενεργειακά αποθέματα και άλλες πρώτες ύλες με τις οποίες κατάφερε σε σημαντικό βαθμό να εισχωρήσει κυρίως στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης (σήμερα το 45% περίπου της ενέργειας διοχετεύεται από τη Ρωσία στις χώρες της Ε.Ε. και όχι μόνο).
Με την ανάκαμψη αυτή τόσο στην οικονομία όσο και στη στρατιωτική υπεροπλία, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός πέρασε στην αντεπίθεση, αμφισβήτησε τις επιδιώξεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και έβαλε στο τραπέζι το ξαναμοίρασμα των ζωνών επιρροής, επιδιώκοντας την επαναφορά στην περίοδο πριν απ’ τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Στα πλαίσια αυτά η Ρωσία δήλωσε κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί με τίποτε την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, θεωρώντας ότι μια τέτοια ενέργεια είναι αιτία πολέμου, αφού με τον τρόπο αυτό το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ θα μπορούσαν σε μόλις πέντε λεπτά να βομβαρδίσουν ακόμα και τη Μόσχα!
Φαίνεται ότι ο Πούτιν εκτιμά ότι είναι αρκετά δυνατός για να επιβάλει τις θέσεις του στον άγριο ανταγωνισμό που έχει ξεσπάσει σε όλη την περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης απέναντι στους αμερικάνους και γι’ αυτό με πρόσχημα την κατάσταση που επικρατεί στο ανατολικό κομμάτι της Ουκρανίας, προχώρησε στη στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία. Είναι άγνωστο τι έχει σχεδιάσει ο Πούτιν και οι επιτελείς του για το μέλλον όλης της Ουκρανίας. Είναι άγνωστο αν θα σταματήσει σε μια περιορισμένου τύπου επιχείρηση όπως άφησε να εννοηθεί με το διάγγελμα του, αν θα προχωρήσει στην κατάληψη όλου του ανατολικού και νότιου τμήματος της Ουκρανίας, που θα οδηγήσει στη διχοτόμηση της, ή σε όποιες άλλες επιλογές που μπορεί να καταστρώνουν τα στρατιωτικά γεράκια της Μόσχας.
Είναι άγνωστο επίσης ποιες θα είναι οι αντιδράσεις των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μέχρι που θα «ανεχτούν» την επιθετικότητα της Ρωσίας, αλλά και ποιες είναι οι πραγματικότητες δυνατότητες να επιδιώξουν μια ολομέτωπη σύγκρουση με τη Ρωσία, δηλαδή σε έναν γενικευμένο πόλεμο. Το βέβαιο είναι ότι τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν ότι οι αμερικάνοι δύσκολα θα αποδεχτούν ένα νέο στάτους κβο, η Δυτική Ευρώπη γίνεται υποχείριο των ΗΠΑ και η κρίση αυτή θα τσακίσει τα ήδη διαβρωμένα θεμέλια της Ε.Ε.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα βασικά πράγματα που αφορούν τόσο το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, όσο και γενικότερα το λαϊκό αίσθημα.
Πρώτον πρέπει να τονισθεί με καθαρό τρόπο ότι η σημερινή Ρωσία του Πούτιν είναι μια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη που καμία σχέση δεν έχει να κάνει με την ιστορία της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας στο κόσμο της Σοβιετικής Ένωσης. Άλλωστε για να μην υπάρχει και καμία αμφιβολία, ο ίδιος ο Πούτιν στο πρώτο διάγγελμα για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των δύο περιοχών επιτέθηκε με δριμύτητα στον Λένιν, τον Στάλιν και το Μπολσεβίκικο κόμμα, θεωρώντας υπεύθυνους για τη δημιουργία της Ουκρανίας, μιας χώρας που κατά τον Πούτιν δεν έχει λόγο ύπαρξης. Στη πραγματικότητα ο Πούτιν επιχείρησε να ενισχύσει τον μεγαλορώσικο εθνικισμό με χαρακτηριστικά της τσαρικής Ρωσίας, που κατάπνιγε τους λαούς όλης της περιοχής. Από την άποψη αυτή οι όποιες ενέργειες της Ρωσίας δεν στοχεύουν παρά μόνο στην ανακατανομή των σφαιρών επιρροής και την ανάκαμψη της στη περίοδο της κυριαρχίας του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού των Μπρέζνιεφ και σια.
Δεύτερον, όσο και αν υπάρχει άσβεστο μίσος στους λαούς όλου του κόσμου για τους μακελάρηδες των λαών, τους αμερικάνους, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρχει μια σκέψη υποχώρησης και στα εγκληματικά σχέδια της Ρωσίας του Πούτιν για την επέκταση των σφαιρών επιρροής του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Ο Πούτιν δεν έρχεται σαν απελευθερωτής της ανατολικής Ουκρανίας, αλλά σαν το νέο αφεντικό της περιοχής αυτής. Καμιά λοιπόν δικαιολογία δεν μπορεί να δώσει έστω και κάποια δόση ανοχής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του.
Τρίτον απαιτείται μία σταθερή αντιιμπεριαλιστική γραμμή χωρίς υποσημειώσεις και υποδιαστολές. Δεν υπάρχουν καλοί ιμπεριαλιστές, ούτε ιμπεριαλιστές που έχουν δίκιο. Ο άγριος ανταγωνισμός των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι η βασική αιτία του πολέμου, είναι η βασική αιτία των δεινών των λαών όλου του κόσμου.
Τέλος πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι λεγόμενες δυτικές δυνάμεις δεν έχουν κανένα μανδύα δημοκρατικής συγκάλυψης για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει τα τελευταία τριάντα χρόνια σε διάφορα σημεία του κόσμου. Ο πόλεμος και ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, η εισβολή και διάλυση του Ιράκ καθώς και δολοφονία του Σαντάμ Χουσεΐν, η διάλυση της Λιβύης και η άγρια δολοφονία του Καντάφι, ο πόλεμος στη Συρία στη Συρία και στο Αφγανιστάν είναι μόνο μερικά απ’ τα εγκλήματα της «δημοκρατικής» Δύσης τα τελευταία χρόνια. Είναι λοιπόν κροκοδείλια τα δάκρυα που χύνουν όλοι αυτοί οι ιμπεριαλιστές που βλέπουν και ένα νέο παίκτη στη σκακιέρα, στο μοίρασμα του κόσμου και αισθάνονται δήθεν την ανάγκη να χύσουν τα δάκρυα τους δήθεν για τον λαό της Ουκρανίας.
