Τα κυβερνητικά μέτρα αποτελούν θηλειά στο λαιμό των εργαζομένων (απ' το περιοδικό νεολαίας ΠΟΡΕΙΑ)

Τα ολέθρια αποτελέσματα της πολιτικής της κυβέρνησης πνίγουν τον ελληνικό λαό

Ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται σκληρά εδώ και 12 χρόνια. Με τα μνημόνια λεηλασίας και υποδούλωσης εδραιωμένα, η πανδημία έγινε εργαλείο νέων αντιδραστικών εξελίξεων στα χέρια της κυβέρνησης που επιδιώκει να συντρίψει όσες μεταπολιτευτικές οικονομικές, συνδικαλιστικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος έχουν απομείνει από το μνημονιακό οδοστρωτήρα. Η κυβέρνηση φέρει την αποκλειστική ευθύνη για όσα έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν στο μέτωπο της Υγείας με τις εκατόμβες των νεκρών από τον κορονοϊό τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Στο διάστημα αυτό, η κυβέρνηση, έχοντας ακινητοποιήσει και εγκλωβίσει το λαό, με πρόσχημα την πανδημία, εξαπέλυσε μια καταιγιστική επίθεση και επέβαλε ένα σύνολο αντιδραστικών νομοθετικών ανατροπών σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Ξεθεμελιώνει τη δημόσια Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια, προχωρά σε νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, σε παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να επιβάλει ένα πρωτόγνωρο, μεταπολιτευτικά, καθεστώς πολιτικής αντίδρασης. Το χτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών, η επιχείρηση επιβολής μιας χουντικού τύπου αστυνομοκρατίας, οι χουντονόμοι και οι απαγορεύσεις συγκεντρώσεων αποτελούν πάγιους πόθους των κυρίαρχων αντιδραστικών δυνάμεων για το πέρασμα σαρωτικών ανατροπών.

Στα δεκάδες αντεργατικά μέτρα που επιβλήθηκαν, με πρόσχημα και άλλοθι την πανδημία, προστέθηκε η ψήφιση το καλοκαίρι του αντεργατικού εκτρώματος που περιλαμβάνει σαρωτικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τη συνδικαλιστική δράση, την κατάργηση του οκτάωρου και την αχρήστευση του όπλου της απεργίας, τον ασφυκτικότερο κρατικό έλεγχο των συνδικάτων και την υποχρεωτική εισαγωγή στη λειτουργία τους της δυνατότητας ηλεκτρονικής εξ αποστάσεως συμμετοχής και ψηφοφορίας των μελών τους στις γενικές συνελεύσεις και στις αρχαιρεσίες για τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος με σκοπό την απονέκρωση των διαδικασιών του. Ανατροπές που επιχειρούν να γυρίσουν το ρολόι της ιστορίας του εργατικού κινήματος έναν αιώνα πίσω, με ασύδοτη την καπιταλιστική εκμετάλλευση και δεμένο χειροπόδαρα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ένας τερατώδης αντεργατικός νόμος που αποτελεί κυβερνητική δέσμευση και προϋπόθεση για την εκταμίευση των χρημάτων του «Ταμείου Ανάπτυξης». Και ακολούθησε ένας οργασμός κατάθεσης νομοσχεδίων στην ελληνική Βουλή, όλο το καλοκαίρι, για να επιταχυνθούν οι αντιλαϊκές ανατροπές. Σειρά πήρε η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, τα ασφαλιστικά δικαιώματα και η εκπαίδευση.

Η δραματική οικονομική και κοινωνική κατάσταση του λαού μας αποκαλύπτεται, σιγά-σιγά, με το «άνοιγμα» της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Είναι η αναπόδραστη συνέπεια της εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής στη διαχείριση της υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι αυξήσεις στην ενέργεια και στα βασικά είδη καλπάζουν, το λαϊκό εισόδημα συρρικνώνεται, η ανεργία γιγαντώνεται, τα λουκέτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων πολλαπλασιάζονται, τα «κόκκινα» δάνεια εκτοξεύονται, η απελευθέρωση των πλειστηριασμών απειλεί χιλιάδες λαϊκές κατοικίες και μικρές επιχειρήσεις. Πάνω από το ένα τρίτο της ελληνικής κοινωνίας ζει σε συνθήκες φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, τη στιγμή που τα προνόμια και τα κέρδη της ολιγαρχίας απογειώνονται.

 Μετά από δέκα χρόνια σκληρής μνημονιακής επίθεσης, μετά από ενάμιση χρόνο τραγικών συνεπειών από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, μετά από ένα καλοκαίρι ανυπολόγιστων καταστροφών από τις πυρκαγιές, που τις διαδέχονται τώρα οι καταστροφικές πλημμύρες, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ανεξέλεγκτο κύμα εξωφρενικής ακρίβειας στην ενέργεια (ηλεκτρικό ρεύμα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και σε είδη πρώτης ανάγκης που πλήττουν βαριά τα πλατιά εργατολαϊκά στρώματα, δίνοντας τη χαριστική βολή στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Είναι φανερό πως οι ολιγαρχίες του πλούτου σε όλο τον κόσμο, με τις μεγάλες αυξήσεις των τιμών, ρίχνουν τα «σπασμένα» της κατακόρυφης πτώσης της οικονομικής δραστηριότητας την περίοδο της πανδημίας στους λαούς, αποσκοπώντας να ανακτήσουν και με το παραπάνω τις όποιες απώλειες.

Παράλληλα, συνεχίζεται η λεηλασία των δημόσιων υποδομών. Μετά το ξεπούλημα της ΕΓΝΑΤΙΑΣ ΟΔΟΥ, ακολούθησε και το ξεπούλημα όλων των δημόσιων ενεργειακών υποδομών της χώρας, του ΔΕΔΔΗΕ, της ΔΕΠΑ και τώρα της ΔΕΗ, σε μια περίοδο μάλιστα ενεργειακής κρίσης διεθνώς με μεγάλες αυξήσεις στα ενεργειακά τιμολόγια. Ένα ξεπούλημα που θα έχει άμεσες και μακροπρόθεσμες δυσμενείς συνέπειες για το λαό και τον τόπο. Λιμάνια, αεροδρόμια, το νερό, δημόσιες στρατηγικές επιχειρήσεις, υποδομές, δρόμοι, η χώρα ολόκληρη έχει βγει στο σφυρί, έχει παραδοθεί στα ξένα και ντόπια μονοπωλιακά συμφέροντα. Η μνημονιακή λεηλασία συνεχίζεται αδιατάρακτα. Η κυβέρνηση ΝΔ συνεχίζει και ολοκληρώνει το επαίσχυντο έργο των προκατόχων της.
Στην εγκληματική και καταστροφική για τη λαϊκή πλειοψηφία διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που πολλαπλασιάζει τα κρούσματα και τους θανάτους, προστέθηκαν οι ολέθριοι χειρισμοί της στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών το καλοκαίρι. Η ανυπολόγιστη περιβαλλοντική, κοινωνική και οικονομική καταστροφή που προκλήθηκε δεν οφείλεται στην «κλιματική κρίση», όπως υποστήριξε η κυβέρνηση για να αποσείσει τις ευθύνες της.

Οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν σε όλες τις αστικές κυβερνήσεις, που προηγήθηκαν, και πρωταρχικά στη σημερινή του περιβόητου «επιτελικού κράτους» που προκλητικά κόμπαζε «πως δεν μας βρήκε απροετοίμαστους η πυρκαγιά»! Αυτοί είναι οι διαχρονικοί υπεύθυνοι που αδιαφόρησαν και αδιαφορούν, εδώ και δεκαετίες, να πάρουν τα αναγκαία μέτρα για την πρόληψη και την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών, για την προστασία της ζωής, της περιουσίας, της εργασίας των εργατολαϊκών στρωμάτων. Η καμένη γη, η καμένη λαϊκή περιουσία, οι καμένες δουλειές έρχονται να προστεθούν στους θανάτους από την πανδημία, τις απολύσεις, την εξοντωτική λιτότητα και εγκατάλειψη, τη μαζική ανεργία και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τον εργασιακό μεσαίωνα και την καρατόμηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Αυτή είναι η αμείλικτη πραγματικότητα.

 Όσο και αν η κυβερνητική προπαγάνδα επιδιώκει να παραπλανήσει και να παραδοθούν τα κυβερνητικά εγκλήματα στη λήθη, τα ολέθρια αποτελέσματα της πολιτικής της πνίγουν τον ελληνικό λαό. Πίσω από τα κυβερνητικά χαμόγελα και την επίπλαστη αισιοδοξία τους, μια αλήθεια τροφοδοτεί και θα τροφοδοτεί με οργή την κοινωνία. Ο λαός, που βίωσε ένα από τα πιο σκληρά σε μέτρα και διάρκεια λοκντάουν παγκοσμίως, είναι αυτός που μετράει έναν από τους χειρότερους απολογισμούς παγκοσμίως. Και είναι χαρακτηριστικό ότι, κάθε μέρα που περνάει, η θέση της Ελλάδας στον πάτο αυτής της μαύρης λίστας όλο και επιδεινώνεται. Η αποκλειστική ευθύνη για όλα αυτά ανήκει στην κυβέρνηση και τις ακολουθούμενες από την ΕΕ πολιτικές. Στα πλαίσια αυτά η πολιτική της υποχρεωτικότητας των εμβολίων που κήρυξε η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει καμία σχέση με την προφύλαξη και διασφάλιση της δημόσιας υγείας. Πρόκειται για μέτρο εξαναγκασμού, αυταρχισμού και επιβολής και αποτελεί άμεση συνέχεια όλων των αυταρχικών μέτρων που επέβαλε από την αρχή της πανδημίας. Έτσι, η κυβέρνηση έθεσε 6.500 χιλιάδες υγειονομικούς εκτός μάχης, δίνοντας την τελική σπρωξιά στο υπό κατάρρευση δημόσιο σύστημα υγείας. Και επιχειρεί να σκεπάσει, και μέσω της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, τις εγκληματικές ευθύνες της για την κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας, για τα τεράστια κενά σε γιατρούς και προσωπικό, σε ΜΕΘ, σε φάρμακα, που αναπόσπαστα αποτελούν εργαλεία, μαζί με τα εμβόλια, για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Η πολιτική θέση που συμπυκνώνεται στο δίπτυχο «Ναι στα εμβόλια – Όχι στην υποχρεωτικότητα» αποτελεί τη μόνη τοποθέτηση που επιτρέπει τη σύνδεση με το μαζικό κίνημα με προοδευτικά αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά, που πρέπει να καταγγείλει την υποχρεωτικότητα και να παλέψει για την ανατροπή της. Όποια πολιτική τοποθέτηση δεν κάνει ξεκάθαρη τη συμβολή των εμβολίων σαν βασικό όπλο για την αντιμετώπιση της πανδημίας, γίνεται βορά στην πολιτική της κυβέρνησης, δυναμώνει την πολιτική της υποχρεωτικότητας και της ανοίγει το δρόμο, επικοινωνεί και ταυτίζεται εύκολα με το ρεύμα του αντιεμβολιασμού και των αρνητών, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι δυνάμεις της ακροδεξιάς και της θρησκοληψίας, της κοινωνικής και πολιτικής καθυστέρησης.
Το διχαστικό, αποπροσανατολιστικό δίπολο «εμβόλιο – μη εμβόλιο», που καλλιεργεί η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα, αποτελεί παγίδευση, που διευκολύνει την απρόσκοπτη προώθηση καταιγιστικών αντιλαϊκών εξελίξεων, οι οποίες αποτελούν την κύρια πλευρά της πολιτικής κατάστασης που ο λαός μας πρέπει να αντιπαλέψει.

Όσοι βυθίζουν το λαό σε μεγαλύτερη δυστυχία, φτώχεια και εξαθλίωση, όσοι επιστρατεύουν εναντίον του τη βία και την καταστολή, όσοι υποθηκεύουν το μέλλον του θα εισπράξουν τη λαϊκή αποδοκιμασία, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Πρόκειται για μια αναπότρεπτη εξέλιξη.

Δημοσιεύεται στο 53ο τεύχος του περιοδικού “Πορεία”