Με αφορμή την επιδημία του κορονοϊού και το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς: Κάθε καλόπιστος αγωνιστής, αριστερός, δημοκράτης έχει την ευκαιρία να σκεφθεί για την στάση των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά.
Σε κρίσιμες περιόδους (πολέμων, μεγάλων κρίσεων, οικονομικών, υγειονομικών κλπ), όταν η ταξική πάλη δεν μένει σε ιδεολογικό, θεωρητικό ή ακόμη και σε συνδικαλιστικό επίπεδο, αλλά παίρνει άγρια μορφή, όταν τα πράγματα γίνονται άμεσα και χειροπιαστά και αφορούν την ίδια του την ζωή, τότε ο κάθε απλός άνθρωπος, ο κάθε εργάτης μπορεί πιο εύκολα να δει ποια γραμμή και πιο σύνθημα εκφράζει τα συμφέροντά του. Είναι αυτό που με εύστοχο και συνοπτικό τρόπο λέει ο Μάο «μοναδικό κριτήριο της αλήθειας είναι η πράξη».Με αυτό λοιπόν το κριτήριο και με αφορμή την επιδημία του κορωνοϊού και του γιορτασμού της Πρωτομαγιάς θα πρέπει να εξετάσει ο καθένας που έχει αναφορά στο εργατικό, λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα την στάση των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά.
Εννοείται ότι δεν θα αναφερθούμε εδώ στην ευκαιρία που έδωσε το ζήτημα αυτό στις δυνάμεις του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού και των κυβερνήσεών τους (και της ελληνικής της ΝΔ), για μια συνολική επίθεση σε όλα τα δικαιώματα του λαού και της εργατικής τάξης.
Θα αναφερθούμε μόνον σε κρίσιμα σημεία της στάσης δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά για να αφήσουμε τον καθένα να προβληματιστεί.
ΣΥΡΙΖΑ: «Αντιπολίτευση νηπιαγωγείου» με τον Τσίπρα σε ρόλο αναπληρωτή πρωθυπουργού.
Μόνον με αυτό τον συνοπτικό τρόπο θα μπορούσαμε να αποτυπώσουμε την πολιτική του κόμματος αυτού. Γιατί, ποιά ήταν τα «τρομερά» ζητήματα με τα οποία αντιπαρατέθηκε στην κυβέρνηση της ΝΔ; Η καθυστέρηση στο κλείσιμο των εκκλησιών, τα «voucher» για τους επιστήμονες και το άνοιγμα των Δημοτικών Σχολείων. Και τα τρία τα έλαβε υπόψη του ο Μητσοτάκης και με μια «έξυπνη» κίνηση τακτικής αναδίπλωσης και στα τρία, αφαίρεσε το «αντιπολιτευτικό» χαλί κάτω από τα πόδια του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τα άλλα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είπε επί της ουσίας «Ναι» σε όλα τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση, όπως έχουμε αναφέρει σε πολλά άλλα άρθρα μας [1]. Καλούνται λοιπόν οι όποιοι αγωνιστές, αριστεροί βρίσκονται ακόμη στη βάση του κόμματος αυτού να σκεφθούν.
ΚΚΕ : Η «δύναμη ευθύνης». Απέναντι αλήθεια σε ποιους;
Από την πρώτη στιγμή με αυτή την θέση εμφανίστηκε το κόμμα αυτό. «Σε αυτές τις δύσκολες ώρες το ΚΚΕ τοποθετείται με αίσθημα ευθύνης…», με αυτή τη φράση ξεκινούσε η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ στις 14 Μαρτίου. Με «αίσθημα ευθύνης» απέναντι σε ποιους; Στους εργαζόμενους; Μα αυτό, υποτίθεται, είναι αυτονόητο για ένα κόμμα που λέγεται κομμουνιστικό. Άρα το «αίσθημα ευθύνης» έχει συγκεκριμένους αποδέκτες, την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
Η θέση αυτή σε συνέχεια προηγούμενων θέσεων του για το προσφυγικό («ασύμμετρη απειλή»), τα ελληνοτουρκικά («όλα τα συζητάμε») κλπ., το έφερε κυριολεκτικά «κάτω από την ομπρέλα της “εθνικής ενότητας” της Δεξιάς», όπως εύστοχα σημειώναμε σε σχετικό άρθρο του «Λαϊκού Δρόμου» [2]. Όλες άλλωστε οι προτάσεις του υπερκαλύφτηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη (ενίσχυση στους εργαζόμενους 800€ αντί για 715,68€, αναστολή των πλειστηριασμών μέχρι τέλος Ιουλίου και όχι «για όσο διάστημα χρειαστεί» κλπ).
Ποιό ήταν αλήθεια το κεντρικό σύνθημα της αφίσας του ΚΚΕ για τον κορωνοϊό; «Και τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή»,που πολλά αστικά ΜΜΕ προέβλεπαν ότι θα γίνει «viral» [3]. Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με το πολιτικά άνευρο αυτό σύνθημα και γιατί να ενοχλεί ακόμη και την κυβέρνηση;
Αλήθεια οι αγωνιστές, οι αριστεροί, οι κομμουνιστές εισέπραξαν ένα ισχυρό και σαφές αντικυβερνητικό μήνυμα από τις θέσεις αυτές και την γραμμή του ΚΚΕ, ενός κόμματος που υποτίθεται αντιπαλεύει το κεφάλαιο, τους «επιχειρηματικούς ομίλους» και την κυβέρνηση που τους υπηρετεί;
Ποιό θα έπρεπε να ήταν η συνθηματολογία ενός πραγματικά, αριστερού, κομμουνιστικού κόμματος; Σίγουρα συνθήματα όπως αυτά για «Δημόσια, δωρεάν υγεία», «Όχι στο μαζικό εκφοβισμό και την τρομοκρατία» κλπ., που θα έπρεπε να μπαίνουν κάτω από το σύνθημα «Κάτω η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης».
Αλλά ας έρθουμε στην Πρωτομαγιά.
Η κυβέρνηση κάνοντας έναν ελιγμό, για να δώσει διέξοδο σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πιθανόν και στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, πρότεινε την μεταφορά του γιορτασμού για το Σάββατο 9 Μάη. Βέβαια στη συνέχεια, δεν επέμεινε στην πρότασή της, όταν είδε ότι αυτή δεν είχε απήχηση και δεν θέλησε να προχωρήσει σε εφαρμογή της απαγόρευσης με κατασταλτικά μέτρα των Πρωτομαγιάτικων συγκεντρώσεων, για ευνόητους λόγους, πολιτικού κόστους, για να μη χαλάσει την μέχρι τώρα «επιτυχημένη» εικόνα της. Όχι πως η καταστολή δεν υπήρχε στις επιλογές της κυβέρνησης. (Δηλώσεις Χαρδαλιά: «Απόφαση κυβερνητική» ήταν «να μην μεγεθύνει το πρόβλημα κάτι που αναπόφευκτα να συνέβαινε εάν αποφάσιζε να προχωρήσει δυναμικά στη διάλυση των συγκεντρώσεων χρησιμοποιώντας τις όποιες κατασταλτικές δυνάμεις»).
Το ΚΚΕ, ενώ άλλες φορές ξεκινάει την σχετική καμπάνια για την Πρωτομαγιά ένα μήνα πριν, κρατούσε στάση σιωπής και ψάχνοντας κανείς λίγες μέρες πριν τη Πρωτομαγιά στα «sites» του «Ριζοσπάστη», του ΠΑΜΕ και του «902», δεν έβλεπε τίποτε για καμιά συγκέντρωση. Όταν όμως φάνηκε ότι κάποιες άλλες δυνάμεις θα προχωρούσαν σε Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις και το ΚΚΕ θα κινδύνευε, σε συνέχεια της προηγούμενης συναινετικής του πολιτικής, με πολιτικό «Βατερλώ», διατύπωσε την «υπεύθυνη» θέση για «συμβολικές δράσεις» και όχι για συγκεντρώσεις.
Ποιά θα έπρεπε να ήταν την μέρα αυτή η θέση ενός πραγματικά, αριστερού, κομμουνιστικού κόμματος που ισχυρίζεται ότι ελέγχει 500 ή 600 και πλέον Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και Σωματεία; Να καλέσουν την εργατική τάξη, όλους τους εργαζόμενους, όλο το λαό, σε μια μεγαλειώδη, ενωτική, παλλαϊκή πορεία που μπορεί, λαμβάνοντας όλα τα μέτρα προφύλαξης, να έφτανε από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα, που θα έσπαγε την κυβερνητική απαγόρευση και θα αμφισβητούσε στο σύνολό της την κυβερνητική πολιτική.
Φαίνεται όμως ότι η εργατική τάξη και ο λαός δεν είναι ώριμοι να τηρήσουν τα μέτρα προφύλαξης και να κατέβουν οργανωμένα και με τάξη σε μια τέτοια Πρωτομαγιάτική διαδήλωση, είναι όμως ώριμα τα «παλικάρια» του ΠΑΜΕ να πάρουν μετροταινίες και έγχρωμα αυτοκόλλητα και με την άνεσή τους (;) να δημιουργήσουν ένα χολυγουντιανό υπερθέαμα που έγινε κι αυτό «viral» σε BBC, CNN, NY Times, όπως με ναρκισσισμό περηφανεύεται ο Ριζοσπάστης 2-3 Μάη 2020 («Διεθνής απήχηση της απεργιακής εκδήλωσης στην Αθήνα» [4].
Αυτή είναι η τακτική του ΚΚΕ, με την ανάρτηση πανό στην Ακρόπολη, με τη «δυναμική είσοδο» στα Υπουργεία από ολιγομελείς ομάδες κρούσης του ΠΑΜΕ ή με την «φιέστα» στο Σύνταγμα, με την εργατική τάξη και το λαό σε ρόλο θεατή, μια τακτική που αναζητάει την δημοσιότητα, καλλιεργεί την λογική της ανάθεσης, ενώ ταυτόχρονα στέλνει το μήνυμα της «υπεύθυνης δύναμης» προς το σύστημα. Γιατί, καταγγέλλοντας κανείς το ρουφιανιλίκι του Χρυσαυγίτη Λαγού, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί: Είναι δυνατόν ο Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής, οι Υπουργοί Δημόσιας Τάξης, Πολιτικής Προστασίας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός να μην είχαν γνώση αυτού που γινόταν στο Σύνταγμα; Αλλά γιατί να ανησυχούν, όταν όλα γίνονται «με αίσθημα ευθύνης»;
Αν τέλος στην Αθήνα ή στην Θεσσαλονίκη υπήρχε ο κίνδυνος του συγχρωτισμού στην συγκέντρωση ή και στα ΜΜΜ, στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας δεν θα μπορούσαν να γίνουν συντεταγμένες συγκεντρώσεις, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης (το ΠΑΜΕ έχει βγάλει και μάσκες με το λογότυπό του), τότε γιατί το ΚΚΕ δεν κάλεσε στην υπόλοιπη Ελλάδα, τους εργαζόμενους σε συγκεντρώσεις σε συγκεκριμένους χώρους (π.χ. στα Εργατικά Κέντρα) και πήγε και εκεί σε «συμβολικές δράσεις» ομάδων του ΠΑΜΕ,σε σημεία που κανένας δεν γνώριζε;
Η Πρωτομαγιάτικη άλλωστε αφίσα του ΚΚΕ είχε σαν μοναδικό σύνθημα το «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» [5], χωρίς καμιά αναφορά στο σήμερα, στο καυτό ζήτημα που απασχολεί το λαό και στην κυβερνητική πολιτική, παρέπεμπε στο μέλλον, εκτός κι αν είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο.
Αλλά και την επομένη της Πρωτομαγιάς το πρωτοσέλιδο σύνθημα στο «Ριζοσπάστη» ήταν «Όρθιοι και δυνατοί για την “επόμενη μέρα”» [6], που σηματοδοτεί μια στάση «υπεύθυνη» για το «σήμερα» και ότι «μετά θα λογαριαστούμε».
Νομίζουμε ότι τα ερωτήματα είναι σκληρά και τα συμπεράσματα προφανή για κάθε καλόπιστο και λογικό, αριστερό άνθρωπο.
***
Δυστυχώς όμως και κάποιες άλλες δυνάμεις από το χώρο της
εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αντιγράφουν το ΚΚΕ και αναζητούν και αυτές
την «προβολή» και την «πρωτοπορία».Σε ανεξάρτητη συγκέντρωση στα Χαυτεία κάλεσαν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με κάποια σωματεία που ελέγχουν, με «προωθημένα» (;) συνθήματα, παρεμφερή με εκείνα του ΚΚΕ («Μένουμε ενεργοί-Αγώνας για ζωή και Ελευθερία») [7], με τα πολιτικά προτάγματα της περιόδου να συνδυάζονται με τα γνωστά ρεφορμιστικά αιτήματα του μεταβατικού προγράμματος, για «εθνικοποιήσεις», «διαγραφή του χρέους», «εργατικό έλεγχο» κλπ.
Εσπευσμένα αναγγέλλουν συγκέντρωση στην Κλαυθμώνος και οι σύντροφοι του ΚΚΕ (μ-λ), οι οποίοι μέσα από την συνολική στάση τους διολισθαίνουν στον στόχο που φαίνεται ότι εδώ και πολύ καιρό έχουν θέσει της πολιτικής συνεργασίας με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις οποίες τον τελευταίο καιρό -και στην Πρωτομαγιά- έχουν εκδώσει αρκετές κοινές ανακοινώσεις.
Το πρόβλημα όμως κυρίως συνίσταται στην «διολίσθηση» σε λαθεμένες πολιτικές θέσεις. Όπως είχαν αφαιρέσει την πρώτη λέξη («Εθνική») από το αίτημα για «Εθνική Ανεξαρτησία», όπως στα ελληνοτουρκικά κατέληξαν στην θέση για -εκ των προτέρων- «άδικο πόλεμο» από τις δυο πλευρές του Αιγαίου, όπως στο προσφυγικό έφτασαν στην γενική θέση για «ελεύθερη μετακίνηση» των προσφύγων, (θέση που καλύπτει και τα «ανοιχτά σύνορα» των αντικαπιταλιστών), έτσι και στο ζήτημα της Υγείας και της υγειονομικής κρίσης έχουν αφαιρέσει εδώ και καιρό την λέξη «Δημόσια» από το σύνθημα «Δημόσια, Δωρεάν Υγεία για όλο το λαό», θεωρώντας ότι δημόσια και ιδιωτική υγεία είναι το ίδιο και αρκεί το σύνθημα για «Δωρεάν Υγειονομική Περίθαλψη». Και για το ζήτημα αυτό έχουν γραφεί δυο αναλυτικά και τεκμηριωμένα άρθρα στο «Λαϊκό Δρόμο» [8], [9].
Πέραν αυτών, μεταφέρουμε εδώ τις «απλοϊκές» απορίες φίλων, συναγωνιστών, που μας έγιναν, μέσα από σχετικές συζητήσεις που είχαμε μαζί τους : Ποιοι φτωχοί, άνεργοι ή και εργαζόμενοι μπορούν να προσεγγίσουν τις πανάκριβες ιδιωτικές κλινικές και τα διαγνωστικά κέντρα; Με τους ίδιους όρους εργάζονται οι εργαζόμενοι στα Δημόσια Νοσοκομεία και αυτοί στα ιδιωτικά; Το ίδιο κοστίζουν οι υπηρεσίες υγείας στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα; Τί και πού πληρώνουν οι κλινικάρχες και οι έμποροι της Υγείας, ποιό πολιτικό κόστος έχουν, σε ποιούς λογοδοτούν και από ποιούς ελέγχονται;
(Μάλιστα στους συναγωνιστές αυτούς έκανε εντύπωση το γεγονός ότι οι σύντροφοι του ΚΚΕ (μ-λ) σε πρωτομαγιάτικη διαδήλωση δεν φώναζαν το σύνθημα «Δημόσια και Δωρεάν Υγεία και Παιδεία – Να μη πληρώσει ο λαός και την επιδημία» ή «Δημόσια και Δωρεάν Υγεία και Παιδεία – Να διεκδικήσουμε λαός και σωματεία», που φώναζαν οι σύντροφοι του Μ-Λ ΚΚΕ).
Σημαίνουν όλα αυτά ότι πρέπει να έχουμε αυταπάτες για τον χαρακτήρα του Δημοσίου και των Δημόσιων Νοσοκομείων ή άλλων κρατικών δομών ή ότι στον καπιταλισμό δεν θα έχουμε ιδιωτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον χώρο της υγείας ή μπορούμε εμείς να τις αποτρέψουμε, στις οποίες – ειρήσθω εν παρόδω – εννοείται ότι θα πρέπει σίγουρα να ζητάμε να είναι δωρεάν η υγειονομική περίθαλψη; Όχι βέβαια, αλλά σε όλη του την ιστορία του το εργατολαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα έθετε σταθερά το αίτημα για «Καθολική, Δημόσια, Δωρεάν Υγεία για όλο το λαό», μέχρι να φτάσουμε σε μια άλλη κοινωνία αυτή της «Λαϊκής Υγείας».
Αλλά ακόμη παραπέρα ποιό έπρεπε να είναι το πρώτο, το κεντρικό και επίκαιρο σύνθημα της περιόδου;
Το ιδεολογικό-αντικαπιταλιστικό «Ο ιός μας απειλεί. Ο καπιταλισμός μας θυσιάζει» (ο εχθρός δηλαδή είναι ο ιός και ο καπιταλισμός είναι ο εκτελεστής;), το σωστό, αλλά, νομίζουμε δεύτερο στη σειρά σύνθημα, «Η Πρωτομαγιά δεν μπαίνει σε καραντίνα» ή το παλλαϊκό αίτημα «Δημόσια Δωρεάν Υγεία για όλο το λαό», (πολύ «λίγο» και «πεζό» ίσως για κάποιους), σε συνδυασμό με την καταγγελία του κλίματος εκφοβισμού και της τρομοκρατίας και της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής;
Αυτά ακριβώς ήταν και τα συνθήματα που όλη αυτή την περίοδο πρόβαλλε το Μ-Λ ΚΚΕ, (πέρα από μια πλούσια αρθρογραφία που ανέδειξε τα ιδεολογικοπολιτικά -και όχι μόνο- ζητήματα της περιόδου), που εκτιμώντας μεγέθη και δυνατότητες, μη εκλαμβάνοντας «τον ίσκιο του για μπόϊ του», πάλεψε όλο αυτό το διάστημα να τα κάνει πράξη, στηρίζοντας τις κινητοποιήσεις των υγειονομικών, των εκπαιδευτικών και αναπτύσσοντας τη δική του πανελλαδική εξόρμηση με πανό, αφίσες, προκηρύξεις, τρυκάκια, κόντρα στο μαζικό εκφοβισμό και την τρομοκρατία.
Και την Πρωτομαγιά, χωρίς φανφάρες, κατήγγειλε την κυβερνητική απαγόρευση του γιορτασμού της Πρωτομαγιάς και κάλεσε να την τιμήσουμε μαχητικά, κόντρα στο μαζικό εκφοβισμό, στα μέτρα φίμωσης και καταστολής, επιλέγοντας μπροστά σε μια σειρά ξεχωριστές συγκεντρώσεις και προσυγκεντρώσεις στην Αθήνα, μικροκομματικού συναγωνισμού, να πάει σε μια Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Καισαριανή και πορεία στο Σκοπευτήριο, αναδεικνύοντας το ζήτημα της ιστορίας αλλά και της ανάγκης ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και σε άλλες συγκεντρώσεις σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Έτσι κι αλλιώς και η δική μας στάση ζητάμε να κριθεί από όλους τους αγωνιστές, τους αριστερούς και τους κομμουνιστές, γιατί «το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία» και ο δρόμος θα έχει κι άλλα πολλά και δύσκολα επεισόδια, που χρειάζονται την μετωπική πολιτική συνεργασία, αλλά σε μια σωστή πολιτική βάση, ανάμεσα σε δυνάμεις που μπορούν να συνεργαστούν και δεν θα αναπαράγει τα ίδια αδιέξοδα, με εφήμερες συνεργασίες ετερόκλητων δυνάμεων.
4-5-2020
Παύλος Αλεξίου, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
Παύλος Αλεξίου, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
