Μοναδικός ρεαλιστικός μονόδρομος για τον λαό ο δρόμος του αγώνα
Στην αυγή του 2018 ο ελληνικός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με τα ίδια
σενάρια που υφαίνουν για το μέλλον του τόπου οι ξένοι δυνάστες και τα
ντόπια κυβερνητικά ανδρείκελα.Ένα νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που ψηφίζεται στη Bουλή -πάντα- με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, για να ακολουθήσει η 3η αξιολόγηση του 3ου μνημονίου, που για μία ακόμη φορά παρουσιάζεται ως η τελευταία θυσία πριν την «έξοδο από την κρίση». Άλλωστε ακόμη και για αυτή την τρίτη αξιολόγηση μέχρι πριν από λίγους μήνες ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του ορκίζονταν ότι δεν θα υπάρξουν πρόσθετα μέτρα.
Τώρα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκαναν οι προηγούμενοι, χωρίς δηλαδή να προλαβαίνουν καν να διαβάσουν τις 1500 σελίδες του πολυνομοσχεδίου που πρόκειται να ψηφίσουν, υλοποιούν δηλωμένους στόχους και διακαείς πόθους της κυρίαρχης τάξης και των πιο αδίστακτων ξένων συμφερόντων. Με αλλεπάλληλους νόμους διαμορφώνουν το περίφημο «ανταγωνιστικό» περιβάλλον πάνω στο οποίο θα εδραιωθεί η «ανάπτυξή» τους. Με αναρίθμητους νέους φόρους για το λαό και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο, με τη συνεχή υπονόμευση και ιδιωτικοποίηση της υγείας, της παιδείας και της πρόνοιας, με συνεχείς περικοπές και τη συμπίεση έως ισοπέδωση του κατώτατου μισθού, με τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα των τελευταίων ασημικών της χώρας, με τον ΕΝΦΙΑ και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς διαμορφώνουν τη νέα εργασιακή και κοινωνική ζούγκλα μέσα στην οποία θα «ανθίσουν» οι δείκτες τους.
Τολμώντας ένα καίριο χτύπημα ακόμη και στο απεργιακό δικαίωμα, το οποίο δεν άγγιξαν ούτε οι πιο δεξιές εκδοχές διακυβέρνησης του τόπου, προσφέρουν υπονομευμένο το εργατικό δυναμικό της χώρας στις ορέξεις των ανθοστολισμένων και αγιοποιημένων «επενδυτών»!
Έτσι λοιπόν η ιστορία καταγράφει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός τελικά που θα επιχειρήσει να υποσκάψει ένα κατοχυρωμένο εδώ και δεκαετίες δικαίωμα που καθόρισε την ιστορία της ταξικής πάλης, το μοναδικό όπλο, όπως μέσα από αυτήν αναδείχθηκε, που διαθέτουν οι εργαζόμενοι για την κατοχύρωση και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι γι' αυτή την τόσο σημαντική του υπηρεσία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τους επαίνους και την ακόμα μεγαλύτερη στήριξη των κυρίαρχων κύκλων, δηλαδή των ισχυρών εκείνων «διαπλεκόμενων» συμφερόντων των οποίων ακόμα επιμένει μέσα από τη γνωστή φαιδρή προπαγάνδα να παρουσιάζεται ως πολέμιος!
Μπαίνουμε στον 9ο χρόνο των μνημονίων και της επιτροπείας με το λαϊκό κίνημα να βρίσκεται σε φάση αδράνειας και –πρόσκαιρης σίγουρα- υποχώρησης. Και είναι βέβαιο ότι η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτό υπήρξε καθοριστική. Μέσα από την πιο λυσσώδη προπαγάνδα προσπαθούν να πείσουν έναν λαό που υποφέρει κάτω από την μπότα των πιο ξενόδουλων και στυγνών πολιτικών ότι αυτή είναι η «κανονικότητα», ότι αυτή είναι η μοναδική επιλογή που επιτάσσει ο «ρεαλισμός». Προσπαθούν να πείσουν έναν ολόκληρο λαό, που στο παρελθόν αντιπαρέταξε μεγαλειώδεις αγώνες απόκρουσης αυτής της πολιτικής, ότι οι ελπίδες του για την ανατροπή αυτής της κατάστασης βρίσκονται στους δείκτες και στις αξιολογήσεις των «οίκων» με τις οποίες γεμίζουν τα βραδινά δελτία. Το πλεόνασμα, η ανάπτυξη και η έξοδος στις αγορές παρουσιάζονται ως το «ευφυές» σχέδιο διεξόδου. Καθημερινά η ελληνική κοινωνία βομβαρδίζεται ανηλεώς από όλα τα κανάλια των κυρίαρχων και των κυβερνητικών κύκλων με λέξεις και φράσεις που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να υποσχεθούν τίποτα για τον λαό και το μέλλον του, ή αν υπόσχονται κάτι για αυτό, είναι σίγουρα τα πιο μελανά του χρώματα. Δεν ξεχνάμε ότι η ανάπτυξη στην οποία στοχεύουν και υπόσχονται στις εξαρτημένες χώρες του καπιταλιστικού πλανήτη έχει το αποκρουστικό πρόσωπο χωρών όπως η Νιγηρία (διψήφια νούμερα), η Ινδία και το Μπαγκλαντές. Ποια είναι η τύχη που υπόσχονται στους λαούς αυτών των χωρών τέτοιοι αιματοβαμμένοι δείκτες;
«Όλα για τους "επενδυτές"…
όλα στο σφυρί!»
Αν είχε έναν τίτλο η πολιτική των τελευταίων μηνών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αυτός θα ήταν το «όλα για τους επενδυτές». Η προσέλκυση «επενδυτών» έχει γίνει τον τελευταίο χρόνο το μότο των κυβερνητικών στελεχών, αφήνοντας είναι η αλήθεια άναυδους τους μαινόμενους φιλελεύθερους του Μητσοτάκη. Επιβάλλοντας μέσα από μια σαρωτική προπαγάνδα τις «αλήθειες» τους, που δεν είναι άλλες από τις ανάγκες των ίδιων κυρίαρχων κύκλων, παρουσιάζουν την προσέλκυση των επενδυτών ως τη μεγάλη λύση των προβλημάτων του λαού και του τόπου. Και έφτασαν στο σημείο να διαγκωνίζονται για το ποιος από τους δύο ικανοποιεί καλύτερα τις ακόρεστες ορέξεις των πιο αδίστακτων συμφερόντων που για τις ανάγκες τις προπαγάνδας τους φέρουν πάντα τον εξωραϊστικό τίτλο… επενδυτές! Πίσω από αυτόν το τίτλο κρύβονται αρπαχτικά, όπως η Eldorado Gold στη Χαλκιδική, η γερμανική Fraport των αεροδρομίων ή η κοινοπραξία (με συμμετοχή και των συμφερόντων Λάτση) στην οποία παραχωρήθηκε το Ελληνικό.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για την ιστορία ενός επικού ξεπουλήματος που συνεχίζεται με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ και που παρουσιάζεται ως ανάπτυξη, συμβάλλοντας ίσως στην πρόσκαιρη βελτίωση κάποιων δεικτών. Δείκτες που καμία σχέση δεν έχουν με τη ζωή και την καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην υπόθεση ξεπουλήματος του Ελληνικού. Όλος ο εσμός των κυρίαρχων έπεσε με μένος πάνω στο ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) προκειμένου να άρει κάθε ένστασή του για την προστασία των αρχαίων. Από την μια η κυβέρνηση και από την άλλη η αντιπολίτευση ασκούσαν αφόρητες πιέσεις σε μερικούς αρχαιολόγους για να ξεμπερδεύουν με τα… αρχαία. Είναι οι ίδιοι που διαγκωνίζονται παριστάνοντας τους θεματοφύλακες της πολιτιστικής κληρονομιάς. Την ίδια στιγμή που ο Μητσοτάκης παριστάνει τον απόγονο του Μ. Αλέξανδρου, βγάζοντας λόγους μπροστά στην προτομή του για το όνομα των Σκοπίων, για το Ελληνικό λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ας χτιστεί καζίνο και πάνω στα αρχαία αρκεί να μην χαθεί ο «επενδυτής». Στο ίδιο μήκος κύματος η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την εκποίηση και το προχώρημα του ξεπουλήματος όλων όσων δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι. Η χώρα έχει βγει στο σφυρί και κάθε ξεπούλημα πλέον της δημόσιας περιουσίας παρουσιάζεται από την κυβέρνηση και τα φερέφωνά της ως νέο μεγάλο κατόρθωμα. Τα πλανητικά κοράκια έχουν βγει παγανιά για να αρπάξουν ό,τι μπορούν. Λιγνίτες, ΔΕΗ, τραίνα, λιμάνια… μέχρι και νησιά πουλιούνται στη χώρα, αθόρυβα, σαν το ζεστό ψωμί! Από τους κροίσους του πετρελαίου, μέχρι τον Μέσι(!) που πρόσφατα αγόρασε τη νήσο «Σοφία» στο Ιόνιο, τα νησιά της Ελλάδας πωλούνται σωρηδόν. Είναι τέτοιες οι τιμές μάλιστα που κάποιοι τα κάνουν δώρα… όπως ο Ρονάλτο στον φίλο μάνατζέρ του! Αναμφίβολα ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να ξελασπώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, για να προχωρήσει τις πολιτικές εκείνες επιλογές που οι προηγούμενοι αποδείχθηκαν ανήμποροι να επιβάλουν. Και καθημερινά αποδεικνύεται ότι ήταν και είναι άσος στο μανίκι της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Μακροβιότερος μνημονιακός
πρωθυπουργός ο Τσίπρας!
Κλείνουν 3 χρόνια από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ, ως λαθρεπιβάτης της αριστεράς, ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Βαδίζοντας τον 4ο χρόνο του στους κυβερνητικούς θώκους με τη σιγουριά του μακροβιότερου μνημονιακού πρωθυπουργού και του ισχυρού χαρτιού των κυρίαρχων κύκλων, το αφήγημά του προσαρμόζεται καθημερινά στον ρόλο που του αντιστοιχεί, εγκαταλείποντας οριστικά την προεκλογική ρητορική που χρησιμοποίησε για την εξαπάτηση του κόσμου. Από το περίφημο προεκλογικό σλόγκαν «σήμερα ψηφίζεις, αύριο φεύγουν», με το οποίο θα έδιωχνε τους τροϊκανούς, τώρα ο Τσίπρας περιφέρεται στα κέντρα του ευρωπαϊκού και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού γλείφοντας τους δυνάστες του τόπου και αποσπώντας επαίνους και… βραβεία! Δεν είναι τυχαίο πώς παρουσίασε ο ίδιος και το κόμμα του το βραβείο «πολιτικού σθένους» που του δόθηκε από τμήμα της ευρωπαϊκής ελίτ.
Τώρα πια ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας βυθίσει στην αδράνεια έναν κόσμο που γέμισε με εκλογικές αυταπάτες, καλώντας τον από το Γενάρη μέχρι το Σεπτέμβρη του 2015 τρεις φορές στο παραβάν και πάνω στο έδαφος της απογοήτευσης που εδραίωσε η πολιτική του, χτίζει τους νέους αντιδραστικούς του μύθους.
1) Παρουσιάζει την πολιτική της μνημονιακής βαρβαρότητας ως ρεαλιστικά επιβεβλημένη και ως μια πολιτική που αποδίδει καρπούς για το λαό. «Στην Ελλάδα πάμε όλο και καλύτερα, οι εξελίξεις στη χώρα, στην οικονομία, είναι ιδιαίτερα θετικές» δήλωσε ο Τσίπρας στις 10/01, την ίδια στιγμή που έφερνε το πολυνομοσχέδιο στη Βουλή.
2) Για μια ακόμη φορά (πολλοστή από την είσοδο της χώρας στα μνημόνια) ανακοινώνει την έξοδο από τα μνημόνια και την κρίση τον Αύγουστο του 2018, την ίδια στιγμή που με τις συμφωνίες που υπογράφει, η χώρα αναλαμβάνει υποχρεώσεις και δεσμεύσεις μέχρι το 2060! Η έξοδος από τα μνημόνια μπορεί να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο για τον λαό, μόνο με την έννοια της ανατροπής αυτής της πολιτικής και των μέτρων που έφερε και όχι ως μια τεχνοκρατική αλλαγή των τίτλων των «συμφωνιών» συνέχισης της εξάρτησης και της υποδούλωσης του τόπου.
3) Σε μια περίοδο που η ΕΕ ταλανίζεται από κρίσεις, ο Τσίπρας αναλαμβάνει από την πλευρά της «αριστεράς» για μια ακόμα φορά τον εξωραϊσμό της. «Το μέλλον της ΕΕ μπορεί να είναι ευοίωνο μόνο αν αναλάβουμε πρωτοβουλίες για την αλληλεγγύη, την οικονομική και κοινωνική σύγκλιση» …«Να μιλήσουμε με τη γλώσσα της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της ενότητας, γιατί αν κάτι λείπει σήμερα από την Ευρώπη δεν είναι οι κανόνες της δημοσιονομικής προσαρμογής και η εφαρμογή τους» (Τσίπρας 11/1). Αυτά σε μια περίοδο που ο γερμανικός ιμπεριαλισμός μέσα από την ΕΕ αναγεννημένος και οικονομικά ενισχυμένος όσο ποτέ, έχει αποδείξει και στον πιο καλόπιστο οπαδό της, το λόγο ύπαρξης και τον πραγματικό ρόλο της ΕΕ. Όλα αυτά όταν η ΕΕ, ως εργαλείο του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, έχει αποδείξει ποια είναι τα όρια της στη «δημοκρατία, την αλληλεγγύη και την κοινωνική σύγκλιση», δίνοντας ξανά βήμα στις δυνάμεις της ακροδεξιάς και του φασισμού, διοργανώνοντας αντικομμουνιστικά -ελαφρώς συγκαλυμμένα νεοναζιστικά- συνέδρια, υψώνοντας τείχη και συρματοπλέγματα, καλλιεργώντας επικίνδυνα τα εθνικιστικά και ρατσιστικά μίση. Αλλά κυρίως αναθερμαίνοντας πολεμικά μέτωπα και σενάρια επεμβάσεων από την Ουκρανία μέχρι τη Λιβύη και τη Συρία, στα πλαίσια πάντα των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
4) Ίσως η πιο μελανή στιγμή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν η επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ και το εγκώμιο που έπλεξε ως πρωθυπουργός της Ελλάδας στον Τραμπ. Σε μία φάση που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, με την επιλογή Τραμπ, δείχνει τα δόντια του, σε μια φάση που αναπόφευκτα η στρατηγική του πλανητάρχη οδηγεί σε οξύνσεις και νέες συρράξεις, ο Τσίπρας ανέλαβε να ξεπλύνει ακόμη και αυτόν. Ως εκπρόσωπος μιας χώρας και ενός λαού που μετράει ανείπωτα δεινά από την αμερικάνικη επέμβαση, ο Τσίπρας εξύμνησε τη συνεισφορά των ΗΠΑ στη δημοκρατία! Αναπαράγοντας την αντιδραστική αντίληψη ότι «οι λαοί έχουν ανάγκη από προστάτες», αναζητώντας πιο στενές σχέσεις με τον ισχυρότερο και μακράν πιο εγκληματικό ιμπεριαλιστικό πόλο, η κυβέρνηση Τσίπρα με την αποδοχή της πιο στενής συνεργασίας με την Αμερική του Τραμπ βάζει τη χώρα σε ακόμη πιο επικίνδυνους δρόμους.
Ο λαός ξανά στο δρόμο του αγώνα
Όσο και αν στις παρούσες συνθήκες η ανατροπή αυτής της επικίνδυνης για τον λαό και τον τόπο πολιτικής φαντάζει δύσκολη, όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ως μια ισχυρή εναλλακτική για το αστικό πολιτικό σύστημα και την απρόσκοπτη επιβολή των μνημονίων, ένα είναι βέβαιο. Ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να επιτρέψει τον εξανδραποδισμό του και την παράδοση του τόπου στα «επενδυτικά» τέρατα.
Έχοντας πλέον την εμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε το λαϊκό κίνημα από την ιδεολογική ανοχή απέναντι στις εκλογικές και ρεφορμιστικές αυταπάτες που έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να εξαχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα. Το λαϊκό κίνημα οφείλει να οχυρωθεί απέναντι σε κάθε αντίστοιχο πλαστό δίλημμα που θα επανέλθει σφοδρότερο σίγουρα στο μέλλον. Ο ελληνικός λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τη συνέχιση επιβολής αυτής της πολιτικής παρά μόνο την επιδείνωση της κατάστασής του. Κανένας δείκτης από αυτούς που του αραδιάζει καθημερινά η απατηλή κυβερνητική προπαγάνδα δεν πρόκειται να βελτιώσει τη ζωή του. Ο μόνος ρεαλιστικός μονόδρομος για τον λαό και τον τόπο είναι η ανασύνταξη των αγωνιστικών δυνάμεων, η πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις του οργανωμένου και αποφασισμένου λαού. Να πάρουμε ξανά τον δρόμο του αγώνα.
