ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Κάλεσμα στο 2ο Παμμαγνησιακό Συλλαλητήριο κατά του LNG στον Παγασητικό
Kυριακή 23 Νοέμβρη στις 11:30 στο 2ο Παμμαγνησιακό Συλλαλητήριο κατά της μονάδας LNG στον Παγασητικό
Υπερασπιζόμαστε τη ζωή, τη θάλασσα και το μέλλον μας
Μεγάλο Συλλαλητήριο: Κυριακή 23 του μήνα – Όλοι στους δρόμους!
Παραλία Βόλου, ώρα 11.30 πμ
Στον αέρα εξακολουθούν να βρίσκονται οι επιδοτήσεις των βιοπαλαιστών αγροτών και κτηνοτρόφων, καθώς το μπάχαλο που έχει δημιουργηθεί με φόντο το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και με ευθύνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη στερεί από τους ανθρώπους της γης μία πολύτιμη στήριξη που αποτελεί κυριολεκτικά ζήτημα επιβίωσης.
Η κατάσταση έχει προκαλέσει οργή σε ολόκληρη την επαρχία, με τον κλάδο του πρωτογενούς τομέα να βρίσκεται σε αναβρασμό. Ήδη κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν την Τρίτη (11/11) σε Αθήνα και πολλές πόλεις της Ελλάδας, ενώ στα τέλη του μήνα αναμένεται μεγάλη σύσκεψη στη Νίκαια, με τις μηχανές των τρακτέρ να ζεσταίνονται για νέα μπλόκα.
Η κομματική οργάνωση Βόλου του Μ-Λ ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία να πάρουν μαζικά μέρος στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου Το Νοέμβρη του 1973.
Όλοι τη Δευτέρα 17 Νοέμβρη στη συγκέντρωση και πορεία στις 6 το απόγευμα στο Θόλο.
Πενηνταδύο χρόνια μετά τα συνθήματα του Νοέμβρη παραμένουν ακόμα και σήμερα επίκαιρα.Ο αγώνας για ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ο αγώνας για ΔΟΥΛΕΙΑ- ΕΙΡΗΝΗ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, συμπυκνώνουν και τα σημερινά αιτήματα του λαού μας και της νεολαίας.
-Τιμώντας το Νοέμβρη του 73 συνεχίζουμε τον αγώνα για να:
-Για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου και οι αμερικάνοι
-Για να απαλλαγεί η χώρα μας απ' τα δεσμά της εξάρτησης από ΗΠΑ και Ε.Ε.
-Για να καταγγείλουμε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε όλο το κόσμο.
-Για να καταγγείλουμε τη γενοκτονία που προκαλούν ΗΠΑ και οι σιωνιστές του κράτους χωροφύλακα ΙΣΡΑΗΛ
-Για να σπάσουμε τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, που σαρώνει τις λαϊκές κατακτήσεις.
-
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στην εξέγερση του Νοέμβρη 1973, παρουσιάζουμε τις θέσεις και τη δράση των μαρξιστών- λενινιστών στην ηρωική εξέγερση.
«Στη διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων του Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε μια πλατιά αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική ενότητα που οικοδομήθηκε μέσα στη φωτιά του αγώνα. Η ενότητα αυτή, που αγκάλιασε χιλιάδες δημοκράτες και αντιφασίστες που κατέβηκαν στους δρόμους, προήλθε από την αντιπαράθεση δυο ριζικά διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων, αντιπαράθεση που εκφράστηκε οργανωμένα μέσα στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και καθόρισε την πορεία και το χαρακτήρα του μεγάλου λαϊκού ξεσηκωμού.
Συμπληρώνονται 52 χρόνια απ' την ηρωική εξέγερση του λαού και της νεολαίας στη κατάληψη του Πολυτεχνείου. Σήμερα σχεδόν όλοι ¨θαυμάζουν¨τον ηρωισμό της νεολαίας. Πολλοί όμως επιχειρούν μέσα απ' τη λήθη των χρόνων να κρύψουν την πραγματική τους στάση εκείνες τις κρίσιμες ώρες. Απέναντι στη καπηλεία της εξέγερσης, δημοσιεύουμε ντοκουμέντα απ' την πραγματική στάση των διάφορων πολιτικών δυνάμεων που πολλοί απ' αυτούς πιστεύουν ότι με τη λήθη του χρόνου θα απαλλαγούν απ΄την πραγματική τους στάση.
Η παραποίηση του αγώνα του Πολυτεχνείου από την ηγεσία του ΚΚΕ είναι πολυποίκιλη. Την εισπράττει καταρχήν οποιοσδήποτε επισκέπτεται τον ιστορικό χώρο κατά τον τριήμερο εορτασμό, όπου το ΚΚΕ επιβάλλει μια κομματοκρατορική παρουσία, προσδίδοντας στο Πολυτεχνείο χαρακτήρα κομματικής εκδήλωσης. Ακόμη και αν το ΚΚΕ πρωταγωνιστούσε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, και πάλι ο εορτασμός του θα όφειλε να έχει τα χαρακτηριστικά που είχε το Πολυτεχνείο ως ο κορυφαίος αντιδικτατορικός αγώνας που συσπείρωσε ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις σε αντιιμπεριαλιστική και αντιφασιστική κατεύθυνση. Που αυτή η κατεύθυνση -ζωντανή και επίκαιρη στο σήμερα- προσελκύει, τιμάται και συνδέεται επίσης με ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις.Μπροστα
Σε αδιέξοδο βρίσκεται η περιβόητη υπόθεση της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου. Το υποθαλάσσιο καλώδιο πυροδοτεί το ξέσπασμα σοβαρής κρίσης στο «αρραγές εθνικό μέτωπο» Αθήνας και Λευκωσίας. Την ίδια ώρα στον δημόσιο διάλογο ξαναμπαίνουν προβληματισμοί για την «οικονομική βιωσιμότητα» του εγχειρήματος, ενώ στην υπόθεση παρεμβαίνουν και οι Βρυξέλλες ερευνώντας για οικονομικά σκάνδαλα στη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Μεθοδεύουν έτσι την απαξίωση του έργου και προετοιμάζουν το έδαφος να επιρρίψουν τις ευθύνες της ματαίωσής του ο ένας στον άλλον. Αν και είναι απόλυτα καθαρό ότι ο κύριος παράγοντας που επηρεάζει το βάλτωμα του έργου είναι το λεγόμενο γεωπολιτικό ρίσκο, Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης αποδίδουν την καθυστέρηση σε τεχνικές εκκρεμότητες.
Τη στιγμή που κλιμακώνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί παγκόσμια, που εξοπλίζονται ως τα δόντια όλοι οι ιμπεριαλιστές και οι υποτελείς τους, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη ότι η χώρα μας αναβαθμίζεται ως στρατιωτικός κόμβος των αμερικανικών συμφερόντων και στρατιωτικών δυνάμεων. Η Σούδα είναι η μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ στη Μεσόγειο και η Αλεξανδρούπολη μετατρέπεται σε μια δεύτερη Σούδα, απ’ όπου περνάει όλος ο ανεφοδιασμός των αμερικανονατοϊκών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη. Σε αυτά τα πλαίσια έρχεται η αναβάθμιση της στρατιωτικής βάσης των ΗΠΑ στη Λάρισα, για την οποία γίνονται συζητήσεις σχεδόν δέκα μήνες τώρα, αλλά αυτό το χρονικό διάστημα φαίνεται να προχωράει.
Η πολιτική ζωή της χώρας εισέρχεται σε μια περίοδο επιταχυνόμενης ρευστότητας, μεταβατικότητας και αναταράξεων. Από την καθημερινότητα μέχρι τα σκάνδαλα και από τις γεωπολιτικές προκλήσεις μέχρι την κοινωνική συνοχή, το υπάρχον πολιτικό σύστημα αδυνατεί να απαντήσει στα αδιέξοδα που το ίδιο δημιούργησε, να ενσωματώσει τις ανεξέλεγκτες εξελίξεις που μπορεί να πυροδοτήσει η -χωρίς βαλβίδες- εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Αναζητούνται εναλλακτικές.
Η ραγδαία πολιτική φθορά που έχει η κυβέρνηση Μητσοτάκη απασχολεί πολύ έντονα το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου, όχι μόνο γιατί όσα επιχείρησε προπαγανδιστικά να προβάλει ο Κυρ. Μητσοτάκης μετά το καλοκαίρι, για να την ανακόψει (εξαγγελίες ΔΕΘ κ.ά.), αποδείχθηκαν άκαρπα. Αλλά και γιατί οι συσσωρευτικές συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής στην οικονομική και κοινωνική ζωή του ελληνικού λαού (ακρίβεια, καθήλωση μισθών και συντάξεων, φορολεηλασία κλπ), η επιμονή της στην κλιμάκωσή της (με τελευταίο παράδειγμα την ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου τής επιβολής του 13ωρου εργατικού ωραρίου και της παραπέρα ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων), η προκλητική στάση της στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις για σκάνδαλα διαφθοράς (ΟΠΕΚΕΠΕ κ.ά.), τα απανωτά ναυάγια στα εθνικά θέματα καθώς και ο αντίκτυπος που όλα αυτά έχουν μέσα στο κόμμα της ΝΔ, όπου οξύνθηκαν αντιθέσεις, προμηνύουν μια παραπέρα πορεία υποχώρησης της εκλογικής επιρροής της.
Με αγωνιστική ώθηση από την Πρωτομαγιά του 1886, οπότε στις ΗΠΑ (με επίκεντρο το Σικάγο) εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες βροντοφωνάζουν το αίτημά τους για 8ωρη εργασία, οργανώνονται οι πρώτες απεργιακές κινητοποιήσεις που αφορούν το χρόνο εργασίας και στην Ελλάδα: Το 1888, καταγράφεται η πρώτη απεργία στην πόλη της Δράμας, με τους καπνεργάτες να διεκδικούν 10ωρη εργασία. Στα έτη 1893-94, εργάτες στην Αθήνα ζητούν 8ωρο, κυριακάτικη αργία και κρατική προστασία για εργατικά ατυχήματα.
Στην Ελλάδα, η κατάκτηση του 8ώρου σημειώνει τα πρώτα σημαντικά βήματά της στην περίοδο 1913-20. Η θεσμοθέτηση της Κυριακάτικης αργίας έχει τις ρίζες της στους αγώνες των ετών 1908-10. Το ίδιο το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι» θεμελιώνεται στα 1914-20, οπότε τα επαγγελματικά σωματεία πετυχαίνουν νομική, επίσημη αναγνώριση της υπόστασής τους.
Στο βαθμό που οι κατακτήσεις αυτές, του 8ώρου, της απεργίας, της κυριακάτικης ανάπαυσης κλπ, λεηλατούνται, το σύνθημα «μας κλέβουν κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα», δεν είναι μια λογοτεχνική διατύπωση, ούτε μια φράση που επικαλείται το συναίσθημα. Αποτυπώνει στην κυριολεξία το ιστορικό πισωγύρισμα που διεκδικεί το μεγάλο κεφάλαιο στη χώρα, επιχειρώντας απανωτά χτυπήματα στα εργατικά δικαιώματα με κεντρικό στόχο του το χρόνο εργασίας.
Εντατικοποίηση και επέκταση του χρόνου εργασίας
Η εργοδοσία διαθέτει δύο τρόπους για να αντλήσει από τους εργαζόμενους το μεγαλύτερο, γι’ αυτήν, κέρδος: είτε θα πιέσει τους εργαζόμενους για πιο εντατική παραγωγή μέσα στο δοσμένο χρόνο εργασίας τους, είτε θα αυξήσει, με πολλούς τρόπους, τον καθαυτό χρόνο εργασίας τους. Εννοείται, με κάθε ευκαιρία, η εργοδοσία θα επιχειρήσει να συνδυάσει τους δύο τρόπους. Το κέρδος του κεφαλαίου και η εργοδοτική άνοιξη ταυτίζονται με ένα ανελέητο, χωρίς τέλος, «ξεζούμισμα» των εργαζομένων.
