"Δίκαιη ανάπτυξη", "επενδύσεις", "επιστροφή στην κανονικότητα", "βγαίνουμε από την κρίση με την κοινωνία όρθια"!
Φράσεις που επαναλαμβάνονται μονότονα και συμπυκνώνουν την τρέχουσα κυβερνητική προπαγάνδα. Βέβαια, οι ρυθμοί ανάπτυξης που -πριν λίγες ημέρες- δημοσιοποιήθηκαν, άλλα μαρτυρούν. Το αναιμικό 0,8%, που καταγράφηκε το δεύτερο τρίμηνο, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ακυρώνει το συριζαίικο success story και ναρκοθετεί την ετήσια πρόβλεψη του 1,8% του Μεσοπρόθεσμου για το 2017. Και ο πρωθυπουργός τρέχει σε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις όπου "εντυπωσιασμένος" από την "υγιή επιχειρηματικότητα", που διαπιστώνει, πλέκει το εγκώμιό τους, πασχίζοντας να τεκμηριώσει το κυβερνητικό αφήγημα περί "ανάκαμψης".
Ποιες είναι οι συγκεκριμένες εταιρείες και σε ποια ανάκαμψη αναφέρεται; Η πρώτη είναι η πάλαι ποτέ ισχυρότερη ελληνική καπνοβιομηχανία "Παπαστράτος", η οποία έχει εξαγοραστεί από την αμερικανική πολυεθνική "Philip Morris", και η δεύτερη είναι η ελληνική εταιρεία φυσικών καλλυντικών "Apivita", που εξαγοράστηκε -πρόσφατα- από την ισπανική πολυεθνική "PUIG".
Ο Α. Τσίπρας έχει εξελιχθεί σε έναν απροκάλυπτο υμνητή των, κατ' αυτόν, "καλών καπιταλιστών" που συνδράμουν στην ανάκαμψη και επιπρόσθετα "σέβονται" -τάχα- τα εργατικά δικαιώματα, και ασυγκράτητο πλέον πλασιέ του ξένου μεγάλου κεφαλαίου.
Η εγχώρια οικονομική ολιγαρχία, έχοντας ταυτίσει -από τα γεννοφάσκια της- την τύχη και τα συμφέροντά της με αυτά των κάθε φορά "προστάτιδων" δυνάμεων, υποκλίνεται και αλώνεται από το πολυεθνικό κεφάλαιο, με τους πολιτικούς της εκπροσώπους να διαγκωνίζονται στην εθελοδουλία.
Η περίφημη ανάκαμψη και οι επενδύσεις, στα οποία μανιωδώς αναφέρεται ο πρωθυπουργός και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι -στην πραγματικότητα- η επέλαση των πολυεθνικών των επικυρίαρχων, το καθολικό ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων -ακόμη και αυτών στρατηγικής σημασίας-, του πλούτου και των υποδομών της χώρας, ο απόλυτος έλεγχος της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας από τα διεθνή αρπακτικά. Επέλαση που συντελείται πάνω στη συντριβή του εργατικού μισθού και των εργατικών δικαιωμάτων, σε συνθήκες γενικευμένης εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ασυδοσίας. Με το τρίτο Μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να εδραιώνει και να συνεχίζει τις αντεργατικές ανατροπές. Το γεγονός αυτό δεν μπορούν να το συγκαλύψουν οι δήθεν φιλολαϊκές κυβερνητικές διακηρύξεις ούτε τα "φιλεργατικά" φτιασιδώματα τύπου νομοσχεδίου Αχτσιόγλου.
Τις επόμενες ημέρες, θα οριστικοποιηθεί η εκποίηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης σε επενδυτικό σχήμα που αποτελείται από γαλλική εταιρεία, γερμανικό κεφάλαιο και εγχώριους διαπλεκόμενους (Ι. Σαββίδης). Η παράδοση των δυο μεγαλύτερων, στρατηγικής σημασίας, λιμανιών της χώρας σε ιμπεριαλιστικά συμφέροντα είναι κομβικής σημασίας στην πορεία της βαθιάς υποδούλωσης της Ελλάδας στους δυνάστες της. Στην εποχή των μνημονίων, η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας έχει βαθύνει και έχει προσλάβει πλέον νεοαποικιακά χαρακτηριστικά.
Ένα πελώριο ψέμα
Οι αγωνιώδεις κυβερνητικές προσπάθειες δημιουργίας θετικών εντυπώσεων -με τις φιέστες εγκαινίων, τις όποιες κάλπικες εξαγγελίες θα ανακοινώσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, την επικοινωνιακή αξιοποίηση της επίσκεψης Μακρόν- ακυρώνονται εν τη γενέσει.
Η κίβδηλη εικόνα «επιτυχιών» και υποσχέσεων δεν μπορεί να κρύψει το βαθιά αντιλαϊκό και ξενόδουλο χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής. Η εφιαλτική πραγματικότητα της καθημαγμένης Ελλάδας η κλιμακούμενη επιδείνωση της ζωής πλατιών εργατολαϊκών στρωμάτων, με τη φτώχια και την εξαθλίωση να διευρύνονται δραματικά, το εξελισσόμενο σαρωτικό κύμα πλειστηριασμών λαϊκής κατοικίας, ματαιώνει την κυβερνητική επιχείρηση εξαπάτησης, εκτόνωσης και χειραγώγησης της λαϊκής αγανάκτησης.
Το διακηρυσσόμενο «τέλος» της εποχής των μνημονίων και της επιτροπείας είναι θρασύτατη προπαγάνδα, ένα πελώριο ψέμα. Όχι μόνο γιατί επίκειται η τρίτη αξιολόγηση -που μόνο ανώδυνη για τα εργατολαϊκά συμφέροντα δεν είναι-, τα 113(!) προαπαιτούμενα και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ο ανηλεής έλεγχος των δανειστών, η λεηλασία της χώρας και του λαού δεν τελειώνουν τον Αύγουστο του 2018, όπως κομπάζει ο Α. Τσίπρας. Για μια πενταετία ακόμη, από το 2018 έως και το 2022, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δεσμεύσει τη χώρα με επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ. Επιπλέον, για τα καταστεί το χρέος "βιώσιμο", όπως εκλιπαρούν οι κυβερνώντες, οι "εταίροι" τους και δανειστές ετοιμάζουν νέο πρόγραμμα απαιτώντας αδιανόητους ρυθμούς ανά¬πτυξης και πλεονάσματα για τέσσερις δεκαετίες ακόμη, μέχρι το 2060!
Τελικά, το κατά Τσίπρα "εξιτήριο από το πρόγραμμα" και η "επιστροφή στην κανονικότητα με την κοινωνία όρθια" είναι η συνέχιση της επιτροπείας και η ατέρμονη μνημονιακή βαρβαρότητα. Οι δανειστές και δυνάστες του λαού μας επέβαλαν τα μνημόνια για να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους, να παγιωθεί η ασφυκτική εποπτεία και έλεγχός τους.
Η πρόσφατη κατηγορηματική δήλωση του Επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, Πιερ Μοσκοβισί, πως "τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον ΕΜΧΣ, τον ΕΜΣ ή το ΕΤΧΣ" είναι σαφής και δεν επιδέχεται παρερμηνείες.
Ούτε «νέο» ούτε φιλολαϊκό
Σε μια εποχή πολιτικής αστάθειας και ρευστότητας, που ευρύτατα λαϊκά στρώματα διαπιστώνουν πως η βασική πολιτική γραμμή των κομμάτων του νέου διπολισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ) και των κομμάτων εφεδρειών (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) ταυτίζεται, πως για όλα αυτά τα κόμματα τα μνημόνια υποδούλωσης αποτελούν μονόδρομο και θέσφατο, τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία προκαλούν και εντείνουν πολιτικές διεργασίες, προσπαθώντας να ανασυντάξουν τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, να δημιουργήσουν αξιοποιήσιμες πολιτικές εφεδρείες για να εγκλωβίσουν τη λαϊκή χειραφέτηση, να χειραγωγήσουν τις πολιτικές εξελίξεις και να εξασφαλίσουν συνθήκες ελεγχόμενων κυβερνητικών εναλλαγών και πολιτικής σταθερότητας, ώστε να μη διαταραχθεί η αντιλαϊκή επέλαση.
Επίμονη και μακροχρόνια είναι η περίφημη προσπάθεια ανασυγκρότησης της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Η κατάρρευση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, η επακόλουθη συσσώρευση κομματιδίων και οι ισχυροί διαγκωνισμοί φιλόδοξων αρχηγών στο χώρο αυτό, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ισχυρό φορέα της σοσιαλδημοκρατίας που απολαμβάνει την εύνοια των ισχυρών εντός και εκτός της χώρας, λόγω της ικανότητάς του να ενσωματώνει και να ευνουχίζει τη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση, υπονόμευαν σταθερά την προσπάθεια αυτή.
Η συνεχιζόμενη όμως αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, όσο πλησιάζουν οι βουλευτικές εκλογές, και η εξαιρετικά αμφίβολη προοπτική επίτευξης αυτοδυναμίας της ΝΔ αναζωπυρώνουν τις σχετικές διεργασίες. Οι επικείμενες εκλογές στη ΔΗΣΥ, στην οποία προσχώρησε και το παραπαίον Ποτάμι τελικά, για ανάδειξη προέδρου, σε αυτή τη διαδικασία εντάσσονται. Ισχυρά κέντρα εξουσίας πριμοδοτούν το όλο εγχείρημα.
Το αν η εν λόγω προσπάθεια ευοδωθεί ή ναυαγήσει, για μια ακόμη φορά, είναι ένα κρίσιμο και ανοιχτό ζήτημα. Ο συνωστισμός επίδοξων αρχηγών και η πανσπερμία των συνιστωσών, με στοιχείο που ενώνει και ταυτόχρονα διχάζει τη διεκδίκηση συμπληρωματικού ρόλου σε μελλοντικά κυβερνητικά σχήματα εξουσίας, με επίδικο την προσκόλληση στη ΝΔ ή το ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελούν την καλύτερη εγγύηση.
Το μόνο βέβαιο είναι πως ούτε «νέο» ούτε φιλολαϊκό θα είναι το αποτέλεσμα που θα προκύψει.
