Η άφιξη του γεωτρύπανου της Exxon Mobil,
με τη συνοδεία ολόκληρου πολεμικού στόλου των ΗΠΑ και η έναρξη
γεωτρήσεων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), βρίσκονται
στο επίκεντρο της κλιμάκωσης των πολεμικών προειδοποιήσεων, απειλών και
προετοιμασιών, για την κατοχύρωση και προστασία δικαιωμάτων και
συμφερόντων στην Αν. Μεσόγειο.
Τις εξελίξεις καθορίζουν οι
ιμπεριαλιστές, με πρώτους και ισχυρότερους τις ΗΠΑ. Με πρόσχημα την
καταπολέμηση της τρομοκρατίας, που οι ίδιοι τρέφουν και αναπαράγουν,
συγκεντρώνουν τους πολεμικούς στόλους τους και διαμορφώνουν συμμαχίες
«πρόθυμων», επιδιώκοντας τον έλεγχο της περιοχής. Αεροπλανοφόρα,
φρεγάτες, υποβρύχια και αεροπλάνα αλωνίζουν την Α. Μεσόγειο, αποσπώντας
εκβιαστικά «διευκολύνσεις» και διευρύνοντας τα «δικαιώματά» τους σε
αγκυροβόλια, λιμάνια και αεροδρόμια. Στην γκανγκστερική αυτήν πολιτική
έχουν εμπλακεί και στροβιλίζονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι
κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου πλειοδοτώντας σε υποτέλεια, προσφέρουν
γη, αέρα και θάλασσα στους υπερατλαντικούς προστάτες τους και τους
πιστοποιημένους εντολοδόχους τους, Ισραήλ και Αίγυπτο.
Ακολουθώντας τις «υποδείξεις» στήνουν
τριμερείς άξονες, ευελπιστώντας μάλιστα και στη διεύρυνσή τους με τη
συμμετοχή των ΗΠΑ. Εξαγγέλλουν δημαγωγικά τη μερική επέκταση της
αιγιαλίτιδας ζώνης, οργανώνουν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις ...
προσαρμόζονται και προωθούν τις ενεργειακές επιλογές της Ουάσιγκτον, για
την “ενεργειακή ασφάλεια” της Ευρώπης, αποσπώντας τους επαίνους του
Αμερικάνου πρεσβευτή, νονού του χαρακτηρισμού της χώρας σαν «μεντεσέ»
της ευρύτερης περιοχής.
Λευκωσία και Αθήνα πανηγυρίζουν για το
αμερικανικό ενδιαφέρον για τα ενεργειακά κοιτάσματα της Αν. Μεσογείου
και κομπάζουν για την επιλογή της «στρατηγικής» τους πρόσδεσης στις ΗΠΑ,
που τάχα τους προσφέρει «ασφάλεια» και «προστασία» έναντι των
τουρκικών επεκτατικών διεκδικήσεων. Δεν διδάσκονται από την πρόσφατη
ιστορία της Κύπρου, που ακριβώς η ολοκληρωτική ευθυγράμμιση με τις
επιδιώξεις της Ουάσιγκτον επισώρευσε μεγάλα δεινά στο νησί, θέτοντας
σχεδόν το 40% της επικράτειάς του υπό κατοχή.
Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις Ελλάδας
και Κύπρου τυφλωμένες από συγκυριακές, τυχοδιωκτικές φιλοδοξίες,
συμβάλλοντας στην όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τον έλεγχο
της περιοχής, στρώνουν το δρόμο σε επικίνδυνες περιπέτειες για τους
λαούς. Η Ελλάδα και η Κύπρος όχι μόνο δεν αποτελούν πυλώνα
«σταθερότητας», όπως βαυκαλίζονται για επικοινωνιακή εκμετάλλευση και
εφησυχασμό των λαών τους, αλλά συνεργούν στην αποσταθεροποίηση.
Ενεργώντας σαν πειθήνιο όργανο των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και για την
προώθηση των γενικότερων επιθετικών τους σχεδίων στην περιοχή εκθέτουν
με τους τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς τους σε μεγάλο κίνδυνο το λαό μας και
την ειρήνη. Κι’ όλα αυτά με την επωδό ότι η «ενίσχυση της στρατηγικής μας συνεργασίας με τις ΗΠΑ δεν στρέφεται ενάντια σε όποια τρίτη χώρα».
Απ’ τη μεριά της η τουρκική κυβέρνηση
δεν «πείθεται» από τέτοιες καθησυχαστικές διακηρύξεις. Απευθυνόμενη
στους «φίλους» της, τούς λέει «μη μας ζορίζετε, μη μας στριμώχνετε».
Η Τουρκία, ενεργώντας σαν ισχυρή περιφερειακή δύναμη, που η πολιτική
της έχει διεθνείς επιπτώσεις, όπως έδειξε η πρόσφατη τετραμερής Σύνοδος,
διευρύνει το «διαπραγματευτικό» της οπλοστάσιο επεκτείνοντας τα
πολεμικά τελεσίγραφα πέρα από το Αιγαίο, στο Ιόνιο και στη Μεσόγειο,
επιδιώκοντας να νομιμοποιήσει και να κατοχυρώσει με την υποστήριξη των
όπλων, τα κατοχικά «κεκτημένα» σε Κύπρο, Συρία και Ιράκ.
Στα πλαίσια αυτά, ο Ερντογάν επανέλαβε πρόσφατα ότι “ ... Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να παρέμβουν στη Μεσόγειο ή στο Αιγαίο άρχισαν να συνειδητοποιούν πόσο μεγάλο λάθος έκαναν». Με το γνώριμο ύφος, ο Τούρκος ηγέτης είπε ότι «δεν θα αφήσουμε σε κανέναν ληστή να εκμεταλλευτεί τα συμφέροντά μας στην περιοχή», ενώ ο υπουργός Άμυνας, Ακάρ, συμπλήρωσε: “Πρέπει
να γνωρίζουν όλοι ότι δεν θα πετύχει κανένα σχέδιο στο Αιγαίο και τη
Μεσόγειο στο οποίο δεν συμμετέχουν η Τουρκία και η Βόρεια Κύπρος”.
Οι απειλητικές διακηρύξεις δεν μένουν
στα λόγια. Συνοδεύονται με ολοένα και πιο πυκνές και εκτεταμένες
παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου χώρου και «δεσμεύσεις», για
ναυτικές ασκήσεις, θαλάσσιων περιοχών που κουτσουρεύουν την κυριαρχία
των ελληνικών νησιών και της Κύπρου, αποδίδοντάς την αυθαίρετα στη
δικαιοδοσία της «γαλάζιας πατρίδας».
Ταυτόχρονα, η Τουρκία εξέδωσε νέα NAVTEX για την έναρξη γεωτρήσεων στα ανοιχτά των νότιων ακτών της, στον Κόλπο της Μερσίνης, προς υλοποίηση της συμφωνίας μεταξύ της τουρκικής ΤΡΑΟ και της αμερικανικής «Rowan Norway».
Μιας συμφωνίας που έχει ανακοινωθεί εδώ και καιρό, στο πλαίσιο της
οποίας θα γίνουν δύο γεωτρήσεις. Επίσης η Άγκυρα ανακοίνωσε για σήμερα
ασκήσεις του πολεμικού της ναυτικού δυτικά της Πάφου. Η
κυπριακή κυβέρνηση εξέδωσε δική της Navtex, με την οποία ενημερώνει ότι
οι τουρκικές ναυτικές ασκήσεις διεξάγονται σε περιοχή ευθύνης της
Κύπρου χωρίς συνεννόηση με την Κύπρο, έτσι που δημιουργούνται κίνδυνοι
ασφάλειας για τη ναυσιπλοΐα. Η Τουρκία απάντησε ότι η κυπριακή Navtex
εκδόθηκε από αναρμόδια αρχή και δεν ισχύει.
Η αντίδραση των ΗΠΑ στην εξαγγελία των
τουρκικών ερευνών είναι χαρακτηριστική, με αξιωματούχους τους να
«αποθαρρύνουν» τη γείτονα από «κάθε ενέργεια ή ρητορική που αυξάνει τις εντάσεις στην περιοχή», σημειώνοντας όμως ότι «οι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού, όπως και όλοι οι πόροι του, θα πρέπει να μοιράζονται ισομερώς μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης».
Αναγνωρίζοντας δηλαδή τις αξιώσεις της άρχουσας τάξης της Τουρκίας και
προβάλλοντας ως «συνολική διευθέτηση» του Κυπριακού τα διχοτομικά σχέδια
που βρίσκονται πάντα πάνω στο τραπέζι και που θα διευκολύνουν τα σχέδια
των ΗΠΑ στην περιοχή.
Για τις ΗΠΑ παραμένει μέρος της μεγάλης
εικόνας τόσο η απεξάρτηση της Τουρκίας από το ρωσικό φυσικό αέριο, όσο
και η ολική επαναφορά της στο αμερικανονατοϊκό «μαντρί». Ο αντιπρόεδρος
του Ομπάμα, Μπάιντεν, και ο «καρατομηθείς» πρώην υπουργός Εξωτερικών του
Τραμπ, Τίλερσον, έχοντας στενούς δεσμούς με την Exxon Mobil,
προέκριναν, σαν «κίνητρο» για την Άγκυρα, τη διέλευση των αγωγών
τροφοδότησης της Ευρώπης μέσω Τουρκίας, αντί της, πολλαπλάσιου κόστους,
υποθαλάσσιας διαδρομής μέσω Κρήτης - Ελλάδας - Ιταλίας. Ταυτόχρονα οι
Αμερικάνοι αξιωματούχοι δεν ξεχνούν να προβάλλουν πάντα την ιδέα του
διαμοιρασμού του φυσικού πλούτου της Κύπρου ανοίγοντας παράθυρο στη
συνδιαχείριση – συνεκμετάλλευση, με την Τουρκία, ολόκληρου του νησιού.
★★★
Την ίδια περίοδο αυξάνεται η
κινητικότητα για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, με την εκπρόσωπο του
Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Λουτ, να βολιδοσκοπεί τα εμπλεκόμενα μέρη,
για εκκίνηση από το σημείο που διακόπηκαν στο Κραν Μοντανά. Ωστόσο οι
εξελίξεις διαγράφονται ζοφερές για το Κυπριακό, καθώς επανεξετάζονται,
ακόμα και μέσα στο Εθνικό Συμβούλιο, στη Λευκωσία, χειρότερες εκδοχές
πέρα και από τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, προς την κατεύθυνση
μιας πιο χαλαρής (συν)ομοσπονδίας, ενώ γίνεται λόγος και για ανοιχτά
διχοτομική «λύση» δύο κρατών.
Αυτά τα σενάρια προετοιμάζονται από
καιρό. Πριν ένα χρόνο ο Αναστασιάδης σχολιάζοντας τις αντιδράσεις της
Τουρκίας για τη γεώτρηση της ΕΝΙ, δήλωνε: «Εάν (στην Τουρκία) επιλέγουν να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων σε μια ανεξάρτητη οντότητα, τότε θα πρέπει να περιοριστούν εις όσα αναλογούν στην αποκλειστική οικονομική ζώνη τής εν λόγω παρανόμου οντότητας. Και συνεπώς δεν έχουν λόγο να αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας».
Δηλαδή κατά τον Κύπριο Πρόεδρο, αναγνωρίζεται έμμεσα η διαίρεση του
νησιού, με τους Ελληνοκύπριους να διαχειρίζονται το Νότιο τμήμα του και
την ΑΟΖ που του αντιστοιχεί και τους Τουρκοκύπριους το Βόρειο.
Αμέσως μετά την επίσημη υπογραφή της
«Δήλωσης Προθέσεων» ΗΠΑ - Κύπρου στο όνομα της ενίσχυσης της διμερούς
συνεργασίας για την Ασφάλεια και ουσιαστικά για τη μετατροπή του νησιού
σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών
αρμόδιος για ενεργειακά ζητήματα, Φάνον, ξεκίνησε περιοδεία σε Ισραήλ,
Αίγυπτο και Κύπρο για «το ζήτημα της ενεργειακής ασφάλειας και την περιφερειακή συνεργασία σε ενεργειακά ζητήματα».
Περιφερειακή συνεργασία κάτω από την μπαγκέτα των Αμερικάνων
ιμπεριαλιστών, που δεχόμενοι πιέσεις από τους ανταγωνιστές τους,
επιδιώκουν τη «σταθεροποίηση του νότιου άκρου της Ευρώπης και της Λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου», εξαιτίας των «επιθετικών ενεργειών της Ρωσίας» και των «απειλών από το Ιράν».