Στη δήθεν μεταμνημονιακή εποχή, όπου η Ελλάδα σαν "μια κανονική χώρα ανακτά το δικαίωμά της να ορίζει τις τύχες και το μέλλον της, χωρίς εξωτερικούς καταναγκασμούς", σύμφωνα με τους πρωθυπουργικούς ισχυρισμούς, τα τεχνικά κλιμάκια του κουαρτέτου κατέφθασαν και πάλι στην Αθήνα. Πριν, καλά-καλά, κλείσει ένας μήνας από τις διθυραμβικές κυβερνητικές εξαγγελίες περί "καθαρής εξόδου από τα μνημόνια και την επιτροπεία", οι εκπρόσωποι των δανειστών, ασκώντας επιτόπιο αυστηρό έλεγχο στα κρίσιμα -για την εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων- υπουργεία, εγκαινίασαν την έναρξη της περίφημης "νέας εποχής"! Η επιτροπεία των τριμηνιαίων ελέγχων, που θα καταλήγουν σε εκθέσεις "συμμόρφωσης" ώστε να αποκλείονται παρεκκλίσεις από τους διατεταγμένους στόχους, επί το έργον! Στο επίκεντρο, ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός για το 2019...
Καθώς η προεκλογική περίοδος έχει αρχίσει και μέσα σε ένα, το πολύ, χρόνο θα έχουν γίνει τρεις εκλογικές αναμετρήσεις -ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές εκλογές και βουλευτικές-η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδύεται σε μια συντονισμένη εκστρατεία παραπλάνησης του λαού, καλλιεργώντας νέες προσδοκίες και αυταπάτες.
Πασχίζει να δημιουργήσει την εντύπωση πως θα ακολουθήσει, στο εξής, μια φιλολαϊκή, φιλεργατική πολιτική παροχών, σταδιακής ανάκτησης απωλειών, επαναφοράς εργατοσυνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ακύρωσης νομοθετημένων μέτρων. Με το ζήτημα της ψηφισμένης, από την ίδια, περικοπής των συντάξεων να αποτελεί το μεγάλο κυβερνητικό όπλο ασύστολης ψηφοθηρίας.
Το μόνο βέβαιο είναι πως η κυβέρνηση Α. Τσίπρα, όπως η ίδια έχει διαβεβαιώσει τους δανειστές και την ελληνική ολιγαρχία και όπως έχει πράξει -με την απαιτούμενη ευλυγισία- αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, θα "τιμήσει" τις δεσμεύσεις της για την εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων. Το πλαίσιο είναι δεδομένο. Αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος με την άνευ προηγουμένου φορομπηξία, αιματηρή λιτότητα, δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών, συνέχιση της μνημονιακής βαρβαρότητας εν ολίγοις, για να επιτευχθούν τα θηριώδη πλεονάσματα και να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών. Και στο περιθώριο, δημιουργείται και ο λεγόμενος "δημοσιονομικός χώρος", από τον "ακριβή προσδιορισμό" του οποίου θα προκύψουν τα όποια "φιλολαϊκά μέτρα", μετά από αυστηρό έλεγχο και έγκριση των δανειστών. Ταυτόχρονα, χιλιάδες πλειστηριασμοί λαϊκής κατοικίας εκτυλίσσονται σε μια πρωτοφανή επιχείρηση καταλήστευσης της λαϊκής περιουσίας.
Με ένα λαό, λοιπόν, φτωχοποιημένο και εξαθλιωμένο, αποτέλεσμα και της δικής της αντιλαϊκής πολιτικής, η κυβέρνηση επιχειρεί μια αναδιανομή της φτώχιας, παριστάνοντας την "κοινωνικά ευαίσθητη". Κόβει από τον ένα, δίνει ψίχουλα στον άλλο. Λεηλατεί όλο το λαό με τους έμμεσους -κατεξοχήν αντιλαϊκούς φόρους που έχουν εκτοξευθεί επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε πρωτοφανή ύψη- και τους άμεσους φόρους, και κατόπιν "επιστρέφει" σε κάποιες λεηλατημένες κοινωνικές ομάδες κάποια από τα κλεμμένα. Κριτήριό της δεν είναι η άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής, όπως υποκριτικά διατείνεται, αλλά η εκλογική αποδοτικότητα του κάθε "φιλολαϊκού" της μέτρου. Και βέβαια δεν φείδεται σκανδαλωδών παροχών προς την οικονομική ολιγαρχία, σαν πειθήνιος υπηρέτης των συμφερόντων της. Αυτό ήταν το πλαίσιο, αυτή ήταν η λογική, αυτές ήταν οι επιδιώξεις των πρωθυπουργικών εξαγγελιών στη ΔΕΘ.
Η πραγματική διαχωριστική γραμμή
Ο δεύτερος στυλοβάτης της μνημονιακής βαρβαρότητας, ο Κυρ. Μητσοτάκης, με τις εξαγγελίες του στη ΔΕΘ, πλειοδότησε σε νομιμοφρροσύνη απέναντι στους ιμπεριαλιστές και την ελληνική πλουτοκρατία. Προετοιμαζόμενος για τον πρωθυπουργικό θώκο, εμφανίστηκε σαν ο σταθερός, αξιόπιστος και αποτελεσματικότερος εγγυητής των συμφερόντων τους, υποσχόμενος προσήλωση στην αδιασάλευτη εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και απρόσκοπτη συνέχιση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων.
Επί της ουσίας, οι εξαγγελίες του νυν και του εν δυνάμει πρωθυπουργού συνέκλιναν. Οι διαφοροποιήσεις που υπήρξαν ήταν δευτερεύουσας σημασίας. Οι διαφορές τους είναι πλέον δυσδιάκριτες. Περιορίζονται βασικά στη συνθηματολογία και την υποκριτική επίκληση ιδεολογικών διαφορών. Οι ομοιότητές τους, στην πραγματικότητα, είναι πολλές και ουσιαστικές. Ξέφρενη αντιλαϊκή επίθεση, υποσχέσεις -προεκλογικού χαρακτήρα- πενιχρών παροχών στο λαό, προκλητικές παροχές και ρυθμίσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, πειθήνια συμμόρφωση και υποταγή σε ΗΠΑ και ΕΕ.
Ευρύτατα λαϊκά στρώματα διαπιστώνουν πλέον αυτή την πραγματικότητα. Πείθονται πως η βασική πολιτική γραμμή των κομμάτων του νέου διπολισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ) ταυτίζεται. Το κυβερνητικό κόμμα αντιμετωπίζει την αυξανόμενη λαϊκή αποστροφή και υπόκωφη οργή. Και η ΝΔ, αν και σταθερά πρώτη στις δημοσκοπήσεις, αδυνατεί να δημιουργήσει ισχυρό λαϊκό ρεύμα και αδιαμφισβήτητη δυναμική εξουσίας.
Γι αυτό και τα δυο κόμματα, που εκπροσωπούν το σημερινό δίπολο εξουσίας, εντείνουν τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού από τα πραγματικά προβλήματα. Προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιτική ένταση και πόλωση με ασήμαντες αφορμές και ανούσια ζητήματα, ανασύρουν υπαρκτά σκάνδαλα ή κατασκευάζουν ανύπαρκτα, στήνουν ένα άθλιο προεκλογικό σκηνικό φτηνής αντιπαράθεσης.
Όσο η ημέρα των εκλογών πλησιάζει και όσο οι δημοσκοπήσεις, ακόμα και οι προκλητικά στημένες με κραυγαλέα αποτύπωση των πολιτικών σκοπιμοτήτων της μιας ή της άλλης πλευράς, αδυνατούν να προεξοφλήσουν ποσοστό αυτοδυναμίας στη ΝΔ ή κλείσιμο της ψαλίδας με τη ΝΔ για το ΣΥΡΙΖΑ, οι κούφιες κοκορομαχίες, οι φτηνές προσωπικές επιθέσεις, η τεχνητή όξυνση και πόλωση, οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και τα ψευτοδιλήμματα, θα μονοπωλούν την αστική πολιτική αντιπαράθεση. Είναι κοινή επιδίωξη να συγκαλυφθεί το γεγονός πως η ουσιαστική ταύτισή τους και η συνέργεια στην υλοποίηση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής είναι το κύριο στοιχείο, πως οι προβαλλόμενες διαφοροποιήσεις το δευτερεύον, πως η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα σε αυτά τα δυο κόμματα -υπηρέτες της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού- και το λαό.
Γενικευμένη σήψη, βαθιά κρίση
Στη μνημονιακή εποχή που συνεχίζουμε να διανύουμε, το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα έχει πλήρως απαξιωθεί στη συνείδηση του λαού. Βαθιά κρίση διαπερνά όλα τα κόμματα που το συναποτελούν. Γενικευμένη πολιτική σήψη, μεγάλα αδιέξοδα, αβεβαιότητα και ρευστότητα, το χαρακτηρίζουν. Η μεγάλη "κινητικότητα" βουλευτών και πολιτευτών, που με μοναδική ευκολία αλλάζουν κόμμα, για μια βουλευτική έδρα ή υπουργική θέση, αποτελεί μια ακόμη πιστοποίηση του εκφυλισμού του. Τα πολιτικά και ιδεολογικά σύνορα μεταξύ των αστικών κομμάτων, στα πλαίσια της αστικής -πάντα- ιδεολογίας και πολιτικής, έχουν γίνει διάτρητα. Η σύγκλισή τους κραυγάζει.
Τα περιθώρια άσκησης διαφοροποιημένης πολιτικής είναι εξαιρετικά στενά. Η μνημονιακή δεσποτεία και τα συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης τα προσδιορίζουν, με ασφυκτικό τρόπο, χωρίς δυνατότητα ουσιαστικών παρεκκλίσεων. Γι αυτό και τα συνθήματα περί "προόδου και συντήρησης", περί "Αριστεράς και Ακροδεξιάς" ηχούν σαν φάρσα. Γι αυτό και ο "κανένας" και το "κανένα", το λευκό και το άκυρο, οι αναποφάσιστοι, εξακολουθούν να έχουν υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.
Οι πολυετείς προσπάθειες ανασυγκρότησης της λεγόμενης Κεντροαριστεράς πέφτουν στο κενό, η μια μετά την άλλη. Το ΚΙΝΑΛ, χρεοκόπησε εν τη γενέσει, μετά την ΕΛΙΑ και τη ΔΗΣΥ, για να αναφερθούν οι πιο "σοβαρές" προσπάθειες. Τα εγχειρήματα δημιουργίας νέων κομμάτων-εφεδρειών αποτυγχάνουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το, εκτοξευμένο για μια περίοδο, Ποτάμι. Κάθε τι "νέο", που προβάλουν τα αστικά και ιμπεριαλιστικά επιτελεία για να χειραγωγήσουν τις πολιτικές εξελίξεις και να εγκλωβίσουν τη λαϊκή χειραφέτηση, αποδεικνύεται -ταχύτατα- πως είναι τόσο "παλιό" όσα και τα υπάρχοντα "παλιά".