Για το τέλος της εποπτείας και άλλα παραμύθια…
Αυτοθαυμάζεται περιχαρής η κυβέρνηση Μητσοτάκη για το τέλος της εποπτείας και άρα και το τέλος των Μνημονίων. Ωστόσο, αυτοί οι πανηγυρισμοί αποτελούν κόλαφο για το λαό μας, που εδώ και κοντά δέκα πέντε χρόνια (από την οικονομική κρίση του 2007 στις ΗΠΑ) δέχεται τα απανωτά οικονομικά χτυπήματα, με αποτέλεσμα το 65% να βρίσκεται είτε στα όρια της φτώχειας, είτε σε κατάσταση πλήρους ένδειας. Φυσικά η κυβέρνηση κάνει πως ξεχνά το ότι, με τα δύο γνωστά βρετανικά «δάνεια της Ανεξαρτησίας» το 1824 και το 1825 για τις ανάγκες της Επανάστασης, η χώρα μας βρίσκεται για κοντά διακόσια χρόνια κάτω από αυστηρή οικονομική επιτήρηση και εξάρτηση, από τους αλληλοδιαδεχόμενους επικυρίαρχους.
Και για να πάμε στην τρέχουσα κατάσταση, η ουσιαστική εποπτεία λήγει (;) το 2065, όταν θα έχει αποπληρωθεί το 75% του τεράστιου κρατικού χρέους που φθάνει τα 391 δισ. €! Για όλ’ αυτά τα χρόνια ο λαός μας θα επιβαρύνεται με περίπου 12-15 δισ. €/χρόνο, λόγω και των προστιθέμενων τοκοχρεολυσίων. Και το τραγικότερο απ’ όλα -εκτός από την κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία- είναι πως οι παγκόσμιοι οικονομικοί Οργανισμοί (Παγκόσμια τράπεζα, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, ΕΚΤ) ανακοινώνουν μία νέα ακόμα βαθύτερη ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας για το αμέσως επόμενο διάστημα. Σε τι λοιπόν αποβλέπουν οι ξέφρενοι, ανόητοι πανηγυρισμοί;
Σε μία ντόπια οικονομία που σχεδόν δεν παράγει τίποτα, βασιζόμενη μονάχα στις υπηρεσίες (τουρισμός, μεταπρατικό εμπόριο και βιομηχανία, λογισμικά, μεταφορές, κλπ);
Στις περίφημες ξένες «επενδύσεις» για τις οποίες όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν δώσει «γη και ύδωρ», με επιδοτήσεις παροχές, μη φορολόγηση, προνόμια, κλπ;
Σε ένα τεράστιο πεδίο αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων, που τροφοδοτούν συνεχώς με πολεμοφόδια το στρατό του Ζελένσκι και που ανά πάσα στιγμή αποτελούν στόχο για τις ρωσικές βόμβες ή ακόμα και αιτία πολέμου;
Σε ένα Αιγαίο που παραβιάζεται καθημερινά από τα τούρκικα μαχητικά; Θυμίζουμε ότι στο κοινό ανακοινωθέν Σημίτη-Ντεμιρέλ στη Μαδρίτη υπάρχει η διατύπωση: «Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους», ή στη σιωπηλή ακύρωση (και πάλι επί κυβέρνησης Σημίτη) της ρήτρας της Συμφωνίας του Ελσίνκι ότι θα έπρεπε η Τουρκία (Σημ.Λ.Δ. για να ενταχθεί στην ΕΕ) «…να έχει επιλύσει ειρηνικά με τους γείτονές της, με βάση το διεθνές δίκαιο, τις όποιες διαφορές της (Σημ. Λ.Δ. εννοεί την Κύπρο)»; Ή τέλος την κυβερνητική υποτίμηση του Ερντογάν και τη δήθεν στρατιωτική υπεροπλία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, που αγγίζει τα όρια του γελοίου;
Σε ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου τα πάντα ξεπουλιούνται όσο-όσο (η κυβέρνηση το ονομάζει «επενδύσεις») και τα ξένα μονοπώλια αγοράζουν μπιρ-παρά τις βασικές υποδομές (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, Αεροδρόμια κλπ), κερδοσκοπώντας στη συνέχεια από τις πολλαπλάσιες τιμές που χρεώνουν;
Στην προνομιακά πριμοδοτημένη «πράσινη» Ενέργεια (κυρίως φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες) που θα καταστρέψει δάση, χορτολιβαδικές εκτάσεις, βοσκοτόπια, φτωχοποιώντας εκατοντάδες μικροκτηνοτρόφους των νησιωτικών περιοχών;
Στο «Πράσινο New Deal» της ΕΕ, το οποίο εκφράστηκε με τον «ευρωπαϊκό νόμο για το κλίμα» δηλ. του «συστήματος εμπορίου της ρύπανσης (ΣΕΔΕ – ETS)», που υιοθέτησε και στην Ελλάδα η ΝΔ με την συμφωνία όλων των αστικών κομμάτων και που συνοψίζεται στη βασική αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», το οποίο ευνοεί τα μονοπώλια τα οποία μεταβιβάζουν το κόστος ρύπανσης στον καταναλωτή, αδιαφορώντας παντελώς για τη ρύπανση του περιβάλλοντος;
Σε ένα νέο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2023-2026», στο οποίο ενσωματώνονται οι αναθεωρημένοι αντιλαϊκοί δημοσιονομικοί στόχοι για την επόμενη περίοδο, με άξονα τη δήθεν επιστροφή των πρωτογενών πλεονασμάτων και βέβαια τη σταδιακή μείωση του κρατικού χρέους;
Σε μία πάγια διαδικασία, δίκην μονίμου Μνημονίου, όπως είναι τα Ευρωπαϊκά Εξάμηνα (διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, εφαρμογή Πτωχευτικού Νόμου, Δικαιοσύνη, δέσμευση για συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων» κ.ά.);
Σε μία κοινωνία των 8,7 εκατ. κατοίκων, με 3.500.000 άτομα στην απασχόληση, 1.240.000 άτομα στην ανεργία και 2.650.000 άτομα στη σύνταξη για ποια αποκατάσταση των ανισορροπιών συζητάμε;
***
Ολόκληρη η εποχή των Μνημονίων, με τα δεκάδες δισ. € των δανείων, κύλησε με εκατοντάδες «μεταρρυθμίσεις» σε βάρος του λαού που επιπλέον φορτώθηκε και τα υπέρογκα δάνεια για να βοηθηθούν οι ξένες «επενδύσεις» που ποτέ δεν έγιναν! Αν αναρωτηθεί κανείς πώς φταίει ο Μητσοτάκης, η απάντηση είναι πως τις ευθύνες φέρουν όλες συλλήβδην οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Ο «σοσιαλιστής» Γ. Παπανδρέου έκανε την αρχή (23/05/2010) και οι υπόλοιποι συνέχισαν την υπόθεση των Μνημονίων και του δανεισμού έναντι αδρών ανταλλαγμάτων, φέρνοντας την οικονομία στο σημερινό της κατάντημα και το λαό να προσπαθεί να επιβιώσει. Προφανώς η ΝΔ με το ακραίο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της συνέβαλε στην εξώθηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στην φτωχοποίηση και ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε ένα αμιγώς αστικό κόμμα.
Αγγίζει τα όρια της ξευτίλας, με το λαό βουλιαγμένο στα χρέη, τη στιγμή που όλες οι ευρωπαϊκές Εκθέσεις υποβαθμίζουν τις προβλέψεις τους και την ΕΕ να πληρώνει πανάκριβα το τίμημα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ο Μητσοτάκης και τα φερέφωνα του ΜΜΕ, εθελοτυφλώντας να κομπάζουν για «εθνική επιτυχία», για «απελευθέρωση της οικονομίας», για «νέα εποχή αυτόνομων επιλογών», για «ανάπτυξη της χώρας», με αφορμή την απόφαση με «την σφραγίδα του Eurogroup» για έξοδο από το καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας!
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, όχι μόνον η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί, αλλά το πιθανότερο είναι μία αλλαγή προς το χειρότερο.
Γιατί για τους δανειστές, η διαβόητη «Ρήτρα διαφυγής» μπορεί να ανέστειλε μία σειρά «μεταρρυθμίσεων», αλλά δεν τις κατάργησε. Καθόλου μάλιστα. Στην τελευταία Έκθεση του ESM, σχετικά με τη χώρα μας αναφέρεται ότι: «…οι ελληνικές αρχές δεσμεύτηκαν να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν όλες τις βασικές μεταρρυθμίσεις που εγκρίθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος ESM και να διασφαλίσουν την τήρηση των στόχων των σημαντικών μεταρρυθμίσεων που εγκρίθηκαν…». Δηλαδή, όλο το υπόλοιπο των τριών Μνημονίων. Και παρακάτω: «…μακροπρόθεσμα η Ελλάδα παραμένει ευάλωτη λόγω των μακροοικονομικών ανισορροπιών, ιδιαίτερα του πολύ υψηλού δημόσιου χρέους της, καθώς και του επίμονου επενδυτικού κενού, της χαμηλής παραγωγικότητας και των υψηλών μη εξυπηρετούμενων δανείων».
***
Στο ερώτημα, αν θα έρθουν νέα κονδύλια στη χώρα, χωρίς αμφιβολία απαντάμε καταφατικά. Μόνον που οι δρόμοι διανομής των κοινοτικών πόρων του αμφιλεγόμενου «Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας» που θα ενισχύσουν το φαραωνικό πρόγραμμα του «Ελλάδα 2.0», περνάνε μόνο από τις συνοικίες του Ψυχικού, της Εκάλης, της Κηφισιάς, της Πολιτείας. Βεβαιότατα και κάποια ψίχουλα από τη μοιρασιά θα πέσουν και σε ορισμένα εργατολαϊκά στρώματα με τη μορφή επιδομάτων, αγροτικών ενισχύσεων, παραγραφής κάποιων «κόκκινων» δανείων κλπ, και μάλιστα ενόψει μιας τόσο καυτής εκλογικής αναμέτρησης των τριών μεγάλων αστικών κομμάτων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ) στις επόμενες βουλευτικές -πρόωρες η μη- εκλογές. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά και τα άλλα αστικά κόμματα προσπαθούν να επιβάλουν στο λαό ένα κοινωνικό πρότυπο παθητικού και χειραγωγημένου πολίτη, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση μίας δήθεν επικείμενης ευδίας (το καθένα για λογαριασμό του), σπέρνοντας τη μοιρολατρία, καλλιεργώντας την «Εθνική περηφάνια» και φορτώνοντάς του την «ατομική ευθύνη» σε κάθε περίσταση.
Η επίθεση του ιμπεριαλισμού και της ολιγαρχίας εναντίον του λαού και των δικαιωμάτων του εντείνεται και βαθαίνει αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια, αξιοποιώντας τις συνθήκες της μεγάλης υποχώρησης και αποδιοργάνωσης του εργατολαϊκού κινήματος. Γι’ αυτό το λόγο τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων και όλου του λαού μία και μόνη διέξοδο υπαγορεύουν: της αντίστασης, της οργάνωσης και της μαζικής πάλης. Αυτή η προσδοκία χρειάζεται να γίνει πράξη σήμερα έτσι ώστε να βρει ξανά την πραγματική έκφραση της στη ζωή των λαϊκών μαζών. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η ανασύνταξη των δυνάμεων της Αριστεράς και η ακτινοβολία του κύρους της στις εργατολαϊκές μάζες. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στις χρεωκοπημένες βάσεις του ρεβιζιονισμού και του ρεφορμισμού που διασπούν και διαλύουν με την καιροσκοπική δράση τους το κίνημα, αλλά μόνο πάνω σε αρχές και ξεκάθαρες αγωνιστικές βάσεις.
Οφείλουμε λοιπόν να δώσουμε αποφασιστικά τη συμβολή μας για το σκοπό αυτό. Για να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων μαζών στην προοπτική και το μέλλον του κινήματος, για να επιβεβαιώσει ο λαός μας, μέσα από την πείρα των αγώνων του, ότι μπορεί να ανατρέψει την αντιλαϊκή επέλαση.
Απέναντι στην επερχόμενη λαίλαπα, είναι βέβαιο ότι θα εκδηλωθεί αργά ή γρήγορα η συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, αγανάκτηση και αντίσταση. Οι νέοι αγώνες είναι ήδη μπροστά μας.
Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ