80 χρόνια απ' την ίδρυση του ΕΑΜ.
Στις 27 του Σεπτέμβρη το 1941 σε ένα μικρό σπίτι της οδού Μαυρομιχάλη κοντά στα Εξάρχεια με πρωτοβουλία του ΚΚΕ υπογράφτηκε η συμφωνία της δημιουργίας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, ΕΑΜ, απ’ το ΚΚΕ, το ΑΚΕ το ΣΚΕ και την Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας. Η συμφωνία αυτή έμελε να αποτελέσει μία απ’ τις πιο λαμπρές στιγμές του ελληνικού και όχι μόνο αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος που σημάδεψε την πορεία του τόπου με τους αγώνες και τις ηρωικές στιγμές που μπόλιασαν όλη την κοινωνία.
Η δημιουργία του ΕΑΜ ήταν αποτέλεσμα της γενικής γραμμής που χάραξε το ΚΚΕ για την αντιμετώπιση των ορδών του φασισμού, που ήταν επίσης αποτέλεσμα της γραμμής που χάραξε η 3η διεθνής για το χαρακτήρα του πολέμου.
Απ’ την πρώτη στιγμή που οι ιταλικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ελλάδα, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, μια εμβληματική φυσιογνωμία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με το περίφημο γράμμα μέσα απ’ τη φυλακή που τον είχε κλεισμένο το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά, κάλεσε τον ελληνικό λαό να δώσει όλες του τις δυνάμεις για να αποκρουστεί η φασιστική εισβολή και για να ανοίξει ο δρόμος για μια Ελλάδα ελεύθερη, δημοκρατική και λαοκρατούμενη. Ο ελληνικός λαός και οι κομμουνιστές πάλεψαν αποφασιστικά και νίκησαν τους φασίστες του Μουσολίνι αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν ανίκητες οι φασιστικές ορδές. Η μετέπειτα εξέλιξη του πολέμου με την εισβολή των Γερμανικών δυνάμεων και με τη σύμπλευση των Βουλγάρων φασιστών, έφερε την κατοχή της χώρας με πρωτοφανείς συνέπειες για το λαό μας.
Το ΚΚΕ παρά το γεγονός ότι βρέθηκε σε δύσκολη θέση αφού οι δικτατορία του Μεταξά παρέδωσε τους χιλιάδες φυλακισμένους και εξόριστους κομμουνιστές στους Γερμανούς κατακτητές, άρχισε να σχεδιάζει την αντίσταση του λαού χωρίς καθυστέρηση. Σε μια περίοδο, όπου η κυρίαρχη τάξη πρόδιδε ανοιχτά ή κρυφά τους αγώνες του λαού, διασπούσε την ενότητά του και έκανε πιο βασανιστική και αιματηρή την πάλη του, το KKE πρόκρινε το δρόμο της αντίστασης με τη δημιουργία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, ανοίγοντας μια καινούργια σελίδα στη νεοελληνική ιστορία.
Με επικεφαλής τους κομμουνιστές, το ΕΑΜ άπλωσε με ταχύτητα την επιρροή του σε όλη τη χώρα -και στις πόλεις και στην ύπαιθρο- και κατόρθωσε να εντάξει στις γραμμές του σχεδόν τρία εκατομμύρια του πληθυσμού της Ελλάδας, που τότε ήταν περίπου εφτά εκατομμύρια.
Μέσα απ’ αυτές τις συνθήκες προχωρούσε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ για να οργανώσει την αντίσταση κατά της τριπλής φασιστικής κατοχής κι ας ήταν κάθε κίνηση και θάνατος πολύμορφος και τις περισσότερες φορές ήταν, όμως το ξεκίνημα είχε γίνει. Ας αναφέρουμε με λίγα λόγια τις οργανώσεις που συγκρότησε το ΕΑΜ που τόσα προσέφεραν σ’ αυτόν το τιτάνιο αγώνα, και για την καθεμιά θα χρειαζόταν και ένας ολόκληρος τόμος για να αναφέρουμε την προσφορά τους.
· 1. . «Εθνική αλληλεγγύη»: Το αποκούμπι των πεινασμένων, φυλακισμένων, κατατρεγμένων, 2.600.000 μέλη σ’ ολόκληρη την Ελλάδα.
· 2. Ο ΕΛΑΣ: Η ίδρυση του ΕΛΑΣ, του ένοπλου τμήματος της αντίστασης, του ΠΡΩΤΟΥ λαϊκού στρατού της Ελλάδας που με τη συγκρότηση του στις 16 Φλεβάρη 1942 έφτασε τις 140.000 περίπου. Πιστεύουμε πως η ζωή και δράση του ΕΛΑΣ αξίζει να μελετηθεί περισσότερο και ιδιαίτερα για τον ΕΛΑΣ της πόλης. Παράδειγμα, τι ξέρουν οι νέοι μας και οι μεγαλύτεροι, πόσες και ποιες μάχες έδωσε ο ΕΛΑΣ της Αθήνας στην περίοδο 1943-44 που είχε ανδρωθεί και οι μάχες ήταν καθημερινές; Μήπως ξέρει κανείς για τη μάχη του Μαργαρίτη στο ποτάμι της Καλλιρρόης ενάντια στους Γερμανοτσολιάδες μέρα μεσημέρι από λόχους του 2/2 Τάγματος που τους προκάλεσε κυριολεκτικά πανωλεθρία; Ο ΕΛΑΣ όμως εκκαθάρισε απ’ τα πόδια του αυτή την εστία προδοτών που λυμαινόταν τις γειτονιές.
· 3. Η ΟΠΛΑ: «Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα». Με 14.000 μέλη, τα πιο άξια και πιστά παλικάρια του λαού. Οταν συγκροτήθηκε η ΠΕΕΑ μετονομάστηκε σε «Εθνική Πολιτοφυλακή». Η προσφορά της και η παρουσία της παντού, στη μάχη, στη διαδήλωση, στη γειτονιά περιφρουρώντας και ειδοποιώντας για κάθε μπλόκο και επιχείρηση, ήταν ανεκτίμητη.
· 4. Τέλος στις 23 Φλεβάρη 1943, ίδρυσε την ΕΠΟΝ. Μια ανεκτίμητη προσφορά στη Νεολαία, ιδιαίτερα στα Γράμματα και τον Πολιτισμό.
Η μάχη της επιβίωσης
Μετά την ιδρυτική πράξη του ΕΑΜ και σύμφωνα με το περιεχόμενό της, άρχισε η οργάνωση και βέβαια η αρχή κάπως αργή και δύσκολη, όμως αν εκείνες τις δύσκολες ώρες μπορούσες να σκύψεις και να αφουγκραστείς τη βουβή αγανάκτηση ολόκληρου του λαού (εκτός συνεργατών) και μάλιστα όταν καθημερινά γίνονταν γνωστές οι κατασχέσεις, όχι μόνον πρώτων υλών, αλλά τροφίμων, φαρμάκων, των πάντων κι όταν οι προβλέψεις για ένα χειμώνα όχι συνηθισμένο για την Αθήνα, τότε θα έπαιρνες δύναμη και κουράγιο για τη μεγάλη πορεία.
Εδώ πρέπει να πούμε πως το ΚΚΕ και το ΕΑΜ αφουγκράστηκαν και πιάσανε αυτό το σφυγμό που τους βοήθησε στον προγραμματισμό της δράσης. Έτσι η πρώτη μάχη που έπρεπε να δοθεί ήταν η μάχη της επιβίωσης, η σωτηρία του λαού απ’ την πείνα για τις μεγάλες πόλεις και ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα.
Φάνηκε καθαρά πως οι καταχτητές θα χρησιμοποιούσαν το μέτρο της πείνας για την εξόντωση του λαού, έχοντας μαζί τους συνεργάτες τους μαυραγορίτες, την κατηγορία αυτή των ανθρώπων -αν μπορούν να ειπωθούν άνθρωποι- που πλούτισαν πάνω στα κορμιά των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών με τη βοήθεια και συνδρομή των καταχτητών.
Ποιες ήταν
οι ενέργειες που χάρισαν με το πέρασμα των μηνών και των χρόνων το υψηλό κύρος
το οποίο απολάμβανε το ΕΑΜ;
Είναι πάρα
πολλές για να τις αναφέρουμε εδώ. Ας δούμε μερικές πολύ συνοπτικά.
· Η απελευθέρωση σημαντικού τμήματος της χώρας από τον ΕΛΑΣ, με τη δημιουργία της Ελεύθερης Ελλάδας στην ορεινή ηπειρωτική χώρα και τη συγκρότηση δομών ενός διαφορετικά οργανωμένου κράτους (τοπική αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη, πρόνοια κ.ά.) από την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης ή «Κυβέρνηση του Βουνού».
· Ο αγώνας του ΕΑΜ για τη λύση του επισιτιστικού προβλήματος με τη «μάχη της σοδειάς» στην επαρχία και τις απεργίες και διαδηλώσεις στις πόλεις με στόχο τη δίκαιη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας που έφτανε στη χώρα με τα πλοία του Διεθνή Ερυθρού Σταυρού.
· Η τεράστια νίκη ενάντια στο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης, που απειλούσε δεκάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες με αναγκαστική αποστολή εργατών στη Γερμανία. Οι κινητοποιήσεις που οργάνωσε κυρίως το ΕΑΜ, είχαν ως αποτέλεσμα την απόσυρση του μέτρου, γεγονός που έκανε την Ελλάδα τη μοναδική κατεχόμενη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία δεν εφαρμόστηκε η πολιτική επιστράτευση.
· Οι μεγάλες μάχες που έδωσε το ένοπλό τμήμα του ο ΕΛΑΣ και ο ΕΛΑΝ, απέναντι στις δυνάμεις της τριπλής φασιστικής κατοχής των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων φασιστών, που προκάλεσαν σημαντικές απώλειες στις δυνάμεις του άξονα.
Μπαίνοντας μπροστά στην πάλη για την απελευθέρωση και την επιβίωση του λαού, οργανώνοντας μεγάλες κινητοποιήσεις, απεργίες και συλλαλητήρια, αποκτώντας ακόμα μεγαλύτερη ισχύ στον αγώνα με τη δημιουργία πρώτα απ’ όλα του ΕΛΑΣ και του ΕΛΑΝ, με τη δημιουργία της ΕΠΟΝ και άλλων μορφών αντιστασιακής οργάνωσης και πάλης, έγινε η πιο ισχυρή εθνικοαπελευθερωτική δύναμη που συσπείρωσε τη μεγάλη μάζα της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων που κατόρθωσε να απελευθερώνει μεγάλες περιοχές της χώρας και να εγκαθιστά εκεί δομές λαϊκής εξουσίας που συνενώθηκαν κάτω από την “κυβέρνηση του βουνού”.
Το ΕΑΜ, στηριζόμενο από τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού πληθυσμού, διαθέτοντας λαϊκό στρατό και οργανώσεις σε κάθε γωνιά της χώρας, αλλά και απελευθερωμένες περιοχές με εγκαθιδρυμένη λαϊκή εξουσία, αναδείχθηκε σε πανίσχυρη πολιτική δύναμη της χώρας, που μπορούσε να κατευθύνει τις παραπέρα πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, που μπορούσε να κατακτήσει το “έπαθλο” που έγραφε ο Ν. Ζαχαριάδης στο ιστορικό “Ανοιχτό γράμμα προς το λαό της Ελλάδας” μετά την εισβολή του ιταλικού φασισμού: “μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό”.
Όμως η ηγεσία του ΕΑΜ και πρώτα απ’ όλα η ηγεσία του ΚΚΕ δεν στάθηκε άξια, ύστερα από το διώξιμο των κατακτητών, να οδηγήσει την ΕΑΜική εποποιία ως την άνοδο των λαϊκών δυνάμεων στην εξουσία και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Αντίθετα με διαδοχικές πράξεις της, που η μία ήταν καταστροφικότερη από την προηγούμενη, δηλαδή, κυρίως με την συμφωνία του Λιβάνου, τη συμφωνία της Γκαζέρτας και τη συμφωνία της Βάρκιζας, έδωσαν τη δυνατότητα να ξαναεπιβληθούν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές στην Ελλάδα και η μαύρη ελληνική αντίδραση στην εξουσία.
Η συμμετοχή στη διάσκεψη του Λιβάνου (17-20.5.1944), στη διαδικασία συγκρότησης κυβέρνησης “εθνικής ενότητας” με τα αστικά κόμματα, που κίνησαν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές και οι εντολοδόχοι τους στην ελληνική πλουτοκρατική ολιγαρχία, και η υπογραφή της συμφωνίας του Λιβάνου αποτέλεσαν πράξη πολιτικού συμβιβασμού και υποταγής της Εαμικής αντίστασης στα σχέδια των Εγγλέζων και των ελληνικών αστικών κομμάτων, που ήταν και απόντα από την αντιχιτλερική αντίσταση.
Η συμφωνία της Γκαζέρτας (24.9.1944) που έβαλε τον ΕΛΑΣ υπό τις διαταγές της κυβέρνησης “εθνικής ενότητας” και του Άγγλου στρατηγού Σκόμπυ, σήμανε στρατιωτική υποταγή και άνοιγμα του δρόμου για τη διάλυση του ΕΛΑΣ και τον αφοπλισμό της ΕΑΜικής αντίστασης από το δυναμικότερο βραχίονά της.
Η συμφωνία της Βάρκιζας (12.2.1945), ήταν μια εγκληματική πράξη συνθηκολόγησης, παράδοσης των όπλων, νομιμοποίησης της δίωξης των αγωνιστών της αντίστασης και εγκαθίδρυσης των αντιδραστικών δυνάμεων στην εξουσία, η οποία υπογράφτηκε μετά την ηρωική αντίσταση 33 ημερών του λαού της Αθήνας και του Πειραιά στην ένοπλη αγγλική επέμβαση το Δεκέμβρη του 1944 και αφού οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ δεν έριξαν όλες τις δυνάμεις που διέθεταν σε αυτή την κρίσιμη μάχη, κρατώντας τις κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ μακριά από τη σύγκρουση.
Η αιτία που οδήγησε σ’ αυτές τις ολέθριες πράξεις βρίσκεται στην πολιτική που κυριάρχησε στην καθοδήγηση του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της κατοχής, η οποία δεν συνέδεσε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με το ζήτημα της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας και προσανατόλισε τον αγώνα του ΕΑΜ σε μια κατεύθυνση ο μεταπελευθερωτικός “τρόπος διακυβέρνησης” να καθορισθεί με “προκήρυξη εκλογών με βάση την αναλογική” -όπως αναφέρεται και στο ιδρυτικό του ΕΑΜ. Βρίσκεται στο ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έβλεπε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως αντιιμπεριαλιστικό-ταξικό αγώνα. Επιπλέον δεν θεωρούσε ότι μπορεί να “τα βγάλει πέρα με τους Άγγλους” και γι’ αυτό επεδίωκε ένα συμβιβασμό που εκφράστηκε με τη γραμμή της συμμετοχής σε “κυβέρνηση εθνικής ενότητας” με τα αστικά κόμματα, παρ’ όλο που η Εαμοελασίτικη αντίσταση είχε δημιουργήσει συσχετισμό δυνάμεων μέσα στη χώρα που της επέτρεπε να προχωρήσει στην κατάληψη της εξουσίας και να βάλει τα θεμέλια για μια ανεξάρτητη λαϊκοδημοκρατική ανάπτυξη της Ελλάδας.
Το ΕΑΜ, παρ’ όλο που δεν κατάφερε να επιτελέσει το έργο της απαλλαγής από κάθε ιμπεριαλιστική εξάρτηση και να αποτρέψει την επιστροφή της ελληνικής αντίδρασης στην εξουσία, διώχνοντας τον φασίστα καταχτητή και προσφέροντας τα μέγιστα στα χρόνια της κατοχής στον αγώνα επιβίωσης του ελληνικού λαού και πρωταγωνιστώντας στην οργάνωση της απελευθερωτικής πάλης έγραψε μια απαράμιλλη εποποιία που έχει ριζώσει μέσα στον ελληνικό λαό, με τον οποίο δέθηκε με δεσμούς αίματος.
Οι φίλοι και οι εχθροί του ΕΑΜ.
Παρά το γεγονός ότι σήμερα η αναγνώριση του ηγετικού ρόλου του ΕΑΜ στην αντίσταση απέναντι στο φασιστικό άξονα αναγνωρίζεται σχεδόν απ’ όλες τις μεριές, τόσο η δημιουργία του όσο και η στάση των πολιτικών δυνάμεων ήταν εντελώς διαφορετική. Οι κυρίαρχες αστικές πολιτικές δυνάμεις όχι μόνο δεν συμμετείχαν στη συγκρότησή του αλλά και εναντιώθηκαν σ’ αυτή. Είναι χαρακτηριστικές οι ακραίες δηλώσεις του ηγέτη των φιλελευθέρων Γονατά που δήλωσε ότι όχι μόνο δεν συμφωνεί αλλά και ότι θα πρόδιδε στους καταχτητές κάθε τέτοια τρομοκρατική προσπάθεια! Να τονίσουμε βέβαια ότι στη συνέχεια ο ίδιος ήταν απ’ τα ηγετικά στελέχη των ταγμάτων ασφαλείας, των πιο στυγνών εγκληματιών και συνεργατών των Γερμανών. Άλλες αστικές δυνάμεις εγκατέλειψαν τη χώρα και το λαό μας καταφεύγοντας στο εξωτερικό μαζί με τον πλούτο των θησαυροφυλακίων.
Δεν ήταν όμως μόνο οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης που αρνήθηκαν να ενταχθούν στο αντιφασιστικό μέτωπο. Και δυνάμεις που αναφέρονται στον τροτσκισμό έφτασαν στο σημείο να εναντιωθούν με τέτοιο μίσος απέναντι στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ που αντικειμενικά αρνήθηκαν να συγκρουσθούν με τις δυνάμεις του άξονα.
Ας δούμε τι δήλωσε ο Άγις Στίνας, ηγετικό στέλεχος του τροτσκισμού σε συνέντευξή του στην εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ στην ΕΡΤ το 1985: “….Είχαμε δραπετεύσει από τα τέλη του ’42 απ’ τις φυλακές. Απ’ την άλλη μέρα πιάσαμε δουλειά. Κυκλοφορήσαμε μια προκήρυξη με συνθήματα απ’ τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Λέγαμε ανάμεσα στα άλλα. Αυτός ο πόλεμος είναι ανάμεσα σε χορτάτους και πεινασμένους ληστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Καθήκον της εργατικής τάξης είναι να επωφεληθεί απ’ τον τάφο που ανοίγει αυτός για να ενταφιάσει τον ίδιο.
Με την κατοχή του πιο προχωρημένου τμήματος της Ευρώπης στους Γερμανούς, πιστεύουμε ότι δημιουργούνται οι πιο ευνοϊκές συνθήκες για μια διεθνιστική προπαγάνδα. Δηλαδή θα δημιουργηθεί μια οικειότητα ανάμεσα στα στρατεύματα κατοχής και στους πολίτες, τον πληθυσμό.
Αυτή η οικειότητα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια ανθρώπινη σχέση, σε μια ανθρώπινη φιλία και σιγά- σιγά ο Γερμανός μπορούσε να ξαναβρεί τον ανθρακωρύχο του Ρουρ που ήταν πρώτα, και ο εργάτης να ξαναβρεί τον εαυτό του σαν εργάτη και όχι σαν Έλληνα καταχτημένο”!
Να λοιπόν γιατί δεν έπρεπε να αντισταθεί κανείς στον καταχτητή, να λοιπόν πώς μπορούσε να αντιμετωπίσει κανείς τις δυνάμεις κατοχής και το απίστευτο πογκρόμ που εξαπέλυαν σε όλη τη χώρα. Με μια ανθρώπινη και ζεστή προσέγγιση και φιλία. Απίστευτος δωσιλογισμός και υποταγή.
Επειδή όμως τα καμένα χωριά μιλάνε ακόμα και σήμερα, επειδή οι χιλιάδες δολοφονημένοι απ’ τις φασιστικές ορδές είναι ακόμα ζωντανές, ας δούμε τι λέει ο Στίνας για το ποιος φταίει γι’ αυτές τις φρικαλεότητες. Στο βιβλίο του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ- ΟΠΛΑ γράφει:
«Στο διάγγελμα του ΕΑΜ τον Οκτώβρη
του 1941 διαβάζουμε ανάμεσα σε πολλά άλλα: «Από τις 24 Απριλίου η χώρα μας, ο
ένδοξος και ηρωικός λαός μας ζουν σαν σκλάβοι .Βιάζουν τις γυναίκες μας και τα
κορίτσια μας… η φυλή μας απειλείται με εξόντωση…». Ξέρουμε ότι όλα αυτά ήταν ψέματα».
!!!!!!!!!! Και συνεχίζει:
«Οι Γερμανοί ούτε τις «γυναίκες μας και τα κορίτσια μας βίασαν», ούτε την
«εξόντωση της φυλής μας απειλούσαν». Κατέλαβαν την Ελλάδα για να μην
χρησιμοποιηθεί από τους Άγγλους, όταν μάλιστα ήδη προετοίμαζαν την εισβολή στη
Ρωσία».
Και σε ό,τι αφορά την στρατιωτική δράση του ΕΛΑΣ αναφέρει:
«Αλλά οι «πολεμικές επιχειρήσεις» για το «διώξιμο του κατακτητή» εκτελούνται από μικρές ομάδες και περιορίζονται σε δολοφονίες μεμονωμένων στρατιωτών ή αξιωματικών, σε παγίδες και ενέδρες εναντίον περιπόλων ή μικρών στρατιωτικών μονάδων και σε μερικά σαμποτάζ σε αφύλακτες σιδηροδρομικές γραμμές. Είναι γνωστό ότι οι αρχές κατοχής απαντούσαν σε κάθε μια από αυτές τις «επιχειρήσεις» με άγρια αντίποινα. Θύματα ήταν ο άμαχος πληθυσμός και οι κρατούμενοι στις φυλακές και στα στρατόπεδα και όχι εκείνοι που τα προκαλούσαν. Ο απολογισμός ήταν τρομακτικός σε βάρος του πληθυσμού, σε θύματα, καταστροφές χωριών κ.λπ. Για έναν γερμανό στρατιώτη, οι Γερμανοί σκότωναν 10 Έλληνες, για έναν αξιωματικό 100 και για συνταγματάρχες και στρατηγούς πάνω από 1000. Ίσως το ΕΑΜ, στον υπολογισμό των θυμάτων να λογάριαζε μόνον εκείνους που προκάλεσαν τα αντίποινα και όχι εκείνους που τα υποστήκαν, τον άμαχο πληθυσμό και τους ομήρους. Βέβαια, τα δικά τους θύματα ήταν πολύ λίγα ή ανύπαρκτα. Ύστερα από κάθε «πολεμική επιχείρηση», αυτοί έφευγαν στα βουνά και τον ηρωισμό τους τον πλήρωναν άλλοι»!!!!!
Ώστε έτσι λοιπόν, τελικά την ευθύνη για τα θύματα του Διστόμου των Καλαβρύτων, του Κομμένου, των Λυγκιάδων και τόσων άλλων μαρτυρικών τόπων δεν την έχουν οι δυνάμεις του άξονα αλλά οι αντάρτες που αντιστέκονταν. Και όλα αυτά για να δικαιολογήσει την πλέον προδοτική πολιτική γραμμή για τον χαρακτήρα του πολέμου και τον αντιφασιστικό αγώνα της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού μας κάτω απ’ την καθοδήγηση του ΕΑΜ και του επαναστατικού ΚΚΕ.
Δεν θα γινόταν εκτενής αναφορά στις τροτσκιστικές απόψεις για το χαρακτήρα του 2ου παγκόσμιου πόλεμου και την πολιτική του ΕΑΜ και δεν θα απασχολούσαν παρά λίγες μόνο γραμμές της ομιλίας αν οι απόψεις αυτές δεν είχαν γίνει σήμερα και απόψεις και άλλων δυνάμεων που αναφέρονται στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα και πρώτα απ’ όλα στο σημερινό ΚΚΕ. Ας δούμε λοιπόν ποιοι είναι αυτοί που σήμερα με τον ένα ή τον άλλα τρόπο επιχειρούν να αμαυρώσουν και να διαγράψουν τον ηρωικό αγώνα του λαού μας με την καθοδήγηση του ΕΑΜ και του τότε επαναστατικού ΚΚΕ.
· Είναι πρώτα απ’ όλα, όλα τα αστικά επιτελεία που με κάθε μέσον επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία και να απαλλάξουν τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις απ’ την ίδια την πολεμοχαρή φύση τους.
· Είναι αυτοί που εκθειάζουν τις επεμβάσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ -και όχι μόνο- σε κάθε γωνιά του κόσμου.
· Είναι αυτοί που τρέμουν απ’ το φάντασμα του κομμουνισμού και της επανάστασης και προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξισώσουν θύτες και θύματα, να αμαυρώσουν τον εξαιρετικό ρόλο της μεγάλης Σοβιετικής Ένωσης και του τότε ηγέτη της Ιωσήφ Στάλιν, επιχειρώντας να τον ταυτίσουν με τον Χίτλερ ή και σαν χειρότερο ακόμα. Ο αντισταλινισμός, δηλαδή με άλλα λόγια ο αντικομουνισμός είναι η βασική ιδεολογία τόσο της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα όσο και σε όλο τον κόσμο, αλλά και της εκλεπτυσμένης σοσιαλδημοκρατίας τύπου ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ.
· Ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον έχει η παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας απ’ την μεριά του ΚΚΕ που αλλάζοντας τη θέση του για τη θέση της χώρας μας μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, θεωρεί πλέον την Ελλάδα σαν μία ακόμα ιμπεριαλιστική δύναμη. Με βασική του επιδίωξη να αποδείξει ότι η χώρα μας δεν είναι εξαρτημένη απ’ τα ξένα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, επιχειρεί να ξαναγράψει και αυτό την ιστορία του 2ου παγκοσμίου πολέμου.
Τα διδάγματα που οφείλει να βγάλει το κομμουνιστικό κίνημα, ειδικά αναζητώντας τους λόγους που δεν μπόρεσε το ΕΑΜ να φέρει τον αγώνα του ως το ύψος της εγκαθίδρυσης μιας λαϊκής εξουσίας, που θα έκανε την Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος -λαϊκής δημοκρατίας, δεν είναι οι διαστρεβλωτικές ερμηνείες σαν κι αυτές που δίνει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, γράφοντας, “διορθώνοντας” και ξαναγράφοντας “δοκίμια της ιστορίας” του ΚΚΕ. Σύμφωνα με αυτές, που επαναλαμβάνει και στη διακήρυξή της για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, οι αιτίες που “δεν ανταποκρίθηκε” το ΕΑΜ και το ΚΚΕ “στις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα κατά την Απελευθέρωση” αποδίδονται “στην επίδραση της στρατηγικής γραμμής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (π.χ. 7ο Συνέδριο της ΚΔ) και της στρατηγικής που είχε επεξεργαστεί το 1934 (6η Ολομέλεια) και το 1935 (6ο Συνέδριο)”, ενώ “ η προσπάθεια το Κόμμα να δώσει κατεύθυνση στην πάλη του λαού ενάντια στην ξένη εισβολή, με τα τρία γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη” αξιολογείται ως “προσπάθεια που δεν ήταν απαλλαγμένη από αντιφάσεις και προβλήματα που είχε η στρατηγική της ΚΔ εκείνη την περίοδο σε σχέση με τον χαρακτήρα του πολέμου και τη σύνδεση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου”.
Οι ερμηνείες αυτές ενοχοποιούν την πολιτική που διαμόρφωσε το επαναστατικό ΚΚΕ με την 6η ολομέλεια του 1934 και το 6ο Συνέδριο του 1935, αμφισβητούν, στην ουσία, τη γραμμή του πρώτου γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη ενάντια στη φασιστική εισβολή στην Ελλάδα και, κυρίως, θεωρούν υπεύθυνη τη γραμμή του 7ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Αρνούνται τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και αποτελούν ευθεία απόρριψη της γραμμής που έφερε τη μεγάλη Αντιφασιστική νίκη, το δυνάμωμα του κομμουνιστικού κινήματος και τη διεύρυνση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Απόρριψη της γραμμής που επέτρεψε στο ΚΚΕ τη δεκαετία του 1930 να ξεπεράσει την προγενέστερη κρίση του και μετά το 1934 με την κατάκτηση ενός σωστού προγράμματος να γνωρίσει ανάπτυξη. Απόρριψη της βασικής κατεύθυνσης που έδωσε τη δυνατότητα να οικοδομηθεί το ΕΑΜ.
Τέτοιες “εξηγήσεις” δεν μπορούν, βέβαια, να απαντήσουν πώς άλλα κομμουνιστικά κόμματα όπως της Κίνας, της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας, που ακολουθούσαν και αυτά τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, μπόρεσαν με τα απελευθερωτικά αντιφασιστικά μέτωπά τους να εγκαταστήσουν τη λαϊκή εξουσία, να κατακτήσουν εθνική ανεξαρτησία και να φτιάξουν Λαϊκές Δημοκρατίες.
Δεν αποτελούν, προφανώς, “επιστημονικές” ερμηνείες, όπως αρέσκεται να κομπάζει η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά αντίθετα “ερμηνείες” που καλουπώθηκαν για να χωράνε και για να δικαιολογήσουν τη σημερινή πολιτική του και τις αντιμαρξιστικές-αντιλενινιστικές θεωρίες που την συνοδεύουν (όπως λ.χ. ότι παντού σε όλες τις χώρες ο χαρακτήρας της επανάστασης είναι σοσιαλιστικός, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξής τους, τα χαρακτηριστικά και τις ιδιομορφίες του καπιταλισμού τους, την ταξική σύνθεση της κοινωνίας και τον συσχετισμό κοινωνικών δυνάμεων, και τον χαρακτηρισμό σαν ιμπεριαλιστικό τον χαρακτήρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κλπ).
Τα υλικά αυτών των “ερμηνειών”, ωστόσο, δεν είναι και τόσο καινούργια. Τα βρίσκει, καθένας, και στις θεωρίες και την πολιτική του τροτσκισμού (ιμπεριαλιστικός ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, αντίθεση στη γραμμή του 7ου συνεδρίου της ΚΔ, κλπ), που ως γνωστόν στάθηκε και αντίπαλος του ΕΑΜ, όπως αναφέραμε και παραπάνω. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που σχεδόν όλες οι τροτσκιστικές οργανώσεις στη χώρα μας χαιρετίζουν τη στροφή αυτή του ΚΚΕ προς τον τροτσκισμό και την αναθεώρηση της ιστορίας του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η υπεράσπιση τη ηρωικού αγώνα του λαού μας απέναντι στην τριπλή φασιστική κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βούλγαρων φασιστών, δεν έχει να κάνει μόνο με το πραγματικό παρελθόν του λαού μας. Ο αγώνας εκείνης της περιόδου στην πραγματικότητα έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά και με τον αγώνα που οφείλει να αναπτύξει και σήμερα το λαϊκό και επαναστατικό κίνημα για να ανατρέψει την διπλή κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας. Το πρόβλημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας δεν ξεπερνιέται με το να την κλείνεις τα μάτια σου στα δεινά της εξάρτησης και πολύ περισσότερο η φυγή δήθεν προς τα μπρος με κούφιες αντικαπιταλιστικές κορώνες. Η άρνηση της πραγματικότητας είναι υπόκλιση στην αντίδραση όσες κούφιες κορώνες και αν βγάλει κανείς.
Η εμπειρία του ενιαίου παλλαϊκού μετώπου πάλης για την αντιμετώπιση της σκληρής καθημερινής πραγματικότητας, της φτώχειας, της ανεργίας και του αυταρχισμού, αποτελεί το φάρο της επαναστατικής δράσης κάθε αριστερού, κάθε κομμουνιστή. Σήμερα που ο λαός μας χειμάζεται απ’ τη βάρβαρη πολιτική των μνημονίων που για πάνω από δέκα χρόνια τσάκισαν το βιοτικό επίπεδο του λαού μας, σήμερα που ο λαός μας δοκιμάζεται απ’ την υγειονομική κρίση και την βάρβαρη αυταρχική, τρομοκρατική πολιτική της δεξιάς, οφείλουμε όλοι να σκύψουμε στις ιστορικές εμπειρίες του παρελθόντος στα ηρωικές εμπειρίες του ΕΑΜ του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ για να φέρουμε τελικά σε πέρας τον αγώνα για δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.
Τιμώντας τα 80 χρόνια απ’ την ίδρυση του ΕΑΜ ας θυμηθούμε ξανά λίγους στίχους απ’ τον ύμνο του.
Τρία γράμματα μόνο φωτίζουν την ελληνική μας τη γενιά και μας δείχνουν φωτεινά το δρόμο, ζήτω - ζήτω το ΕΑΜ.
Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα έφτιαξε ΕΠΟΝ και τον ΕΛΑΣ και έχει πρόγραμμα ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ
ΖΗΤΩ - ΖΗΤΩ το ΕΑΜ!