Δημοκρατικά Δικαιώματα: θυσία στο βωμό της καραντίνας
Δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου τυχαία η εκλογή της στιγμής για την τυμβωρυχία των νεκρών της Marfin, των οποίων ο θάνατος χρεώνεται από την κυβέρνηση στον «διχασμό», χρεώνεται σε αυτούς που δεν συναινούν στις μνημονιακές πολιτικές σε μια περίοδο που «απαιτείται εθνική ομοψυχία και όχι ανευθυνότητες». Έτσι η κυβέρνηση εμφανίζεται πάνω από την κοινωνία ως η υπεύθυνη αυτή δύναμη που θα συνετίσει όσους «ανεύθυνους» συνιστούν «κίνδυνο» για τη δημόσια υγεία.Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο πετάει το μπαλάκι στο λαό και αποποιείται κάθε ευθύνης για τη διάδοση του ιού, αφού εν τέλει «είναι θέμα ατομικής ευθύνης», αλλά καλλιεργεί και ένα επικίνδυνο κλίμα συναίνεσης και υποταγής προκειμένου να δικαιολογήσει το αυταρχικό και αντιλαϊκό της έργο.
Γιατί η κυβέρνηση της ΝΔ δεν παύει να είναι μια κυβέρνηση ακροδεξιάς κοπής, με πληθώρα δειγμάτων αντιδημοκρατικής δραστηριότητας. Απαρτίζεται από πρώην στελέχη της χουντικής νεολαίας (ΕΠΕΝ) και του ακροδεξιού ΛΑΟΣ. Η κυβερνητική ατζέντα όλου του προηγούμενου διαστήματος αποτελεί το πιο ενδεικτικό στοιχείο του χαρακτήρα της κυβερνητικής καραντίνας.
Αυτή η ατζέντα εγκαινιάστηκε με τη νομική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, επεκτάθηκε με την παραβίαση του ασύλου από οπλοφορούντες αστυνομικούς μέσα στα πανεπιστήμια, την παρακολούθηση και διάρρηξη σε σπίτια συνδικαλιζόμενων φοιτητών, τις συλλήψεις και τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών. Η καταστολή συνεχίστηκε με την εισβολή των ΜΑΤ στα νησιά της παραμεθορίου όπου καταγράφηκαν να προκαλούν καταστροφές στις ιδιοκτησίες των κατοίκων. Ακολούθησε το κυνήγι προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα του Έβρου με την υποστήριξη οπλισμένων παρακρατικών ομάδων εθνικοφρενικής αναφοράς. Τότε οι μετανάστες δεν αποκαλούνταν «αόρατος εχθρός», αλλά «ασύμμετρη απειλή». Από κοντά και ο απόλυτα αντιδημοκρατικός εγκλεισμός χιλιάδων προσφύγων σε άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.
Ως τελευταίο μάλιστα νομοθετικό κατασκεύασμα της κυβέρνησης πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, προοριζόταν ένα νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, με το οποίο άνοιγε διάπλατα ένα πλαίσιο ασύδοτων προστίμων, στοχοποιήσεων και αστυνομοκρατίας για όποιον τολμά να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται. Δυστυχώς για την κυβέρνηση ο κορονοϊός ανέβαλε την κατάθεση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, όμως η κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία για να επιβάλει τις πολιτικές της καραντίνας, που της έδωσαν τη δυνατότητα να νομοθετεί με τον λαό κλεισμένο στο σπίτι και αντιμέτωπο με ένα νέο καθεστώς απαγορεύσεων και αστυνομοκρατίας.
Η κυβέρνηση άδραξε την ευκαιρία της υγειονομικής κρίσης για να καταστρατηγήσει κάθε έννοια δημοκρατικών δικαιωμάτων, εγκαινίασε έναν αυταρχικό τύπο διακυβέρνησης μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου οι οποίες έστρωσαν το έδαφος για την πλήρη ασυδοσία των εργοδοτών, καταπατώντας ουσιαστικά κάθε εργασιακό δικαίωμα.
Ανάμεσα σε διάφορες διατάξεις συμπεριελήφθη και η απελευθέρωση της πολιτικής επιστράτευσης και κάθε μορφής επίταξης σε απεργίες, μια διάταξη η οποία καταφανώς δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οποιαδήποτε υγειονομική κρίση.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργήθηκε από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση με κορωνίδα το σύνθημα «μένουμε σπίτι», αξιοποιείται σήμερα σε μια επιχείρηση καταστολής του λαού. Το καθεστώς των βαρύτατων προστίμων και της ασφυκτικής αστυνομικής παρουσίας δεν μπορούσε παρά να ενθαρρύνει την αστυνομική βία και αυθαιρεσία.
Οι ξυλοδαρμοί ηλικιωμένων μέχρι και Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες έξω από τα σπίτια τους, η κατασταλτική αντιμετώπιση του αιτήματος των φυλακισμένων γυναικών στη Θήβα για αποσυμφόρηση των φυλακών και την παροχή μέσων ατομικής προστασίας, οι αστυνομικές προκλήσεις στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού απέναντι στους υγειονομικούς τη στιγμή που διεκδικούσαν την ενίσχυση του συστήματος υγείας, η προκλητική παρουσία και συμπεριφορά της αστυνομίας σε ολόκληρη τη χώρα μετατράπηκαν σε κανονικότητα.
Στη συνέχεια επιχειρήθηκε η παγίωση και επέκταση αυτού του κλίματος με τις επιθέσεις των ΜΑΤ στις πλατείες στην Αγία Παρασκευή, την Κυψέλη και την Καλλιθέα Θεσσαλονίκης, δήθεν για τον «περιορισμό των συνωστισμών», ενώ την ίδια στιγμή στήνονταν κυβερνητικές φιέστες στην Ομόνοια, μειώνονταν τα δρομολόγια των μέσων συγκοινωνίας δημιουργώντας αναπόφευκτα συνωστισμό, ανοίγαν τα σχολεία και τα εστιατόρια, ενώ προωθούταν η επανεκκίνηση αεροπορικών πτήσεων απ’ το εξωτερικό χωρίς καμία πρόβλεψη για το πλήθος των επιβατών, χωρίς τεστ για τους ταξιδιώτες. Οι δυνάμεις της αστυνομίας με την ρίψη δακρυγόνων και τους ξυλοδαρμούς δεν καταπολεμάνε κανένα συνωστισμό. Η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να προστατέψει τον λαό της Τήνου που αγωνίζεται ενάντια στη λεηλασία της φύσης από τα μονοπώλια της ενέργειας, όταν αντί για γιατρούς και φάρμακα στέλνει τα ΜΑΤ για να τον καθυποτάξει.
Οι επιθέσεις στις πλατείες όπως και η αγορά 35 περιπολικών(!) δεν έχουν στόχο την «καταπολέμηση της πανδημίας» όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Οι υγειονομικές κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται με πρόστιμα και περιπολικά, αλλά με γιατρούς και νοσοκομεία, με στελεχωμένο δημόσιο σύστημα υγείας, με μικροβιολογικούς ελέγχους και μάσκες, με φάρμακα και υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Πάγιος στόχος της κρατικής καταστολής παραμένει η ενίσχυση του κλίματος τρομοκρατίας, η εξοικείωση με την κρατική βία και αυθαιρεσία, η καθυπόταξη των λαϊκών μαζών, η κατάπνιξη οποιουδήποτε αγωνιστικού φρονήματος.
Η καταστρατήγηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και η ενίσχυση της κρατικής καταστολής δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, όχι εξαιτίας κάποιας «παγκόσμιας συνωμοσίας», αλλά ακριβώς επειδή οι αιτίες που το γεννάνε δεν είναι εθνικοί αλλά παγκόσμιοι. Σε ολόκληρο τον κόσμο η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, η κατεδάφιση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων, αποτελεί μια νομοτέλεια που έρχεται να υπηρετήσει την κερδοσκοπία του καπιταλιστικού συστήματος, την μέγιστη κερδοφορία για τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, τους ασφαλιστικούς κολοσσούς και τα παραρτήματα της ιδιωτικής υγείας. Στην Ελλάδα αυτές οι πολιτικές επιβάλλονται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να απομυζούν αέναα τον πλούτο που παράγει ο ελληνικός λαός.
Οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο εκμεταλλεύονται την «ευκαιρία» της υγειονομικής κρίσης και όπου το επιτρέπουν ή το επιβάλλουν οι συνθήκες, δεν διστάζουν να προεκτείνουν τις πολιτικές τους από το φακέλωμα και την αυστηρή παρακολούθηση των πολιτών όπως συμβαίνει στην Νότια Κορέα, από την αναβάθμιση του οπλισμού της αστυνομίας και τις περιπολίες με drones όπως συμβαίνει στην Ολλανδία, έως και στην κατάργηση του αστικού κοινοβουλευτισμού όπως συνέβη στην Ουγγαρία του Όρμπαν.
Όμως η ενίσχυση της βίας και της τρομοκρατίας δεν μπορεί παρά να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Όσο σφίγγει η θηλιά του αυταρχισμού γύρω από τις κοινωνίες απογυμνώνεται στα μάτια των λαών και της νεολαίας ο αντιδραστικός χαρακτήρας των κυβερνώντων, η αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική ουσία ενός σαπισμένου συστήματος. Και απέναντι σ’ αυτό το σύστημα και τις πολιτικές του θα αναπτυχθούν αναπόφευκτα οι νέοι αγώνες για ουσιαστική δημοκρατία, για υγεία για όλους, για κοινωνική δικαιοσύνη, και αυτοί οι αγώνες θα νικήσουν.
Φοίβος Α.
από το περιοδικό “Πορεία” που μόλις κυκλοφόρησε