Προπαγάνδα «δικαίωσης» της ευρωπαιοδουλείας
Ο λόγος του ενθουσιασμού τους είναι η πρόταση της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής για το περίφημο «Ταμείο Ανάκαμψης» των 750 δισ. ευρώ συνολικά,
προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας –
500 δισ. επιχορηγήσεις και 250 δισ. δάνεια. Από αυτά, στην Ελλάδα,
πάντα κατά την πρόταση, αναλογούν 22,5 δισ. επιχορηγήσεις και 9,5 δισ.
δάνεια.Η πραγματικότητα βέβαια δεν δικαιολογεί διθυράμβους. Κατ’ αρχάς, πρόκειται ακόμη για πρόταση. Δεν είναι η τελική απόφαση. Πρόταση -αποτέλεσμα εύθραυστου συμβιβασμού- η οποία θα τεθεί σε χρονοβόρα διαπραγμάτευση και θα περάσει από σαράντα κύματα, με τους γνωστούς «σκληρούς» τέσσερεις του Βορρά -αλλά και τμήματα της γερμανικής ολιγαρχίας- να δηλώνουν τη σταθερή εναντίωσή τους και να επιδιώκουν άλλα μεγέθη, άλλες αναλογίες, και βεβαίως πιο εξοντωτικούς για τους λαούς και τις αδύναμες χώρες όρους και ρυθμίσεις. Η σχέση που θα διαμορφωθεί τελικά μεταξύ επιχορηγήσεων και δανείων, το ύψος του συνολικού πακέτου και των επιμέρους ποσών, η έναρξη και η διάρκεια υλοποίησης του προγράμματος και -το σπουδαιότερο- οι όροι που θα επιβληθούν στις χώρες που θα «επωφεληθούν» είναι ζητήματα ανοικτά και σκοτεινά. Με το τελικό σχέδιο να πρέπει να εγκριθεί από τα κοινοβούλια και των 27 χωρών…
Η αστική προπαγάνδα σκοπίμως υποβαθμίζει, αποσιωπά, παρακάμπτει όλα τα παραπάνω. Σκοπός της είναι να εξωραΐσει την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και την ίδια την ΕΕ για να δικαιωθεί και νομιμοποιηθεί -στη συνείδηση του ελληνικού λαού- η στρατηγική της ελληνικής ολιγαρχίας και όλων των κυβερνήσεών της για ένταξη και αδιαμφισβήτητη παραμονή στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Η περίφημη «ιστορική κατάκτηση»… Γι’ αυτό και τα εμφατικά σχόλια περί «επιστροφής της αλληλεγγύης».
Επιχορηγήσεις και δάνεια-θηλιά
Πώς έχουν τα πράγματα; Η επιβολή των μνημονίων λεηλασίας και υποδούλωσης της χώρας και του λαού από τους ευρωπαίους «εταίρους» είναι και νωπή και ενεργή. Και βαθιά χαραγμένη στη λαϊκή συνείδηση. Πασχίζουν, λοιπόν, να δημιουργήσουν την εντύπωση πως αυτά αποτελούν παρελθόν, πως η «αλληλεγγύη επιστρέφει», πως η διαχείριση των κονδυλίων που αναλογούν στη χώρα μας είναι μια «μοναδική και ανέλπιστη ευκαιρία» να σχεδιαστεί ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο» χωρίς έξωθεν αυστηρούς όρους, ελέγχους και δεσμεύσεις, χωρίς νέα μνημόνια.
Το ψέμα και η απάτη όμως έχουν κοντά ποδάρια. Δεν πρόλαβαν να καταλαγιάσουν οι πανηγυρισμοί και βγήκε ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Β. Ντομπρόβσκις, να διαλύσει τα κυβερνητικά μυθεύματα με δηλώσεις που δεν επιτρέπουν παρανοήσεις. Υπενθύμισε πως στην Ελλάδα «υπάρχει ακόμη η ενισχυμένη εποπτεία» και διευκρίνισε πως αυτό το δεδομένο και αυτό το πλαίσιο -με τις δεσμεύσεις του- θα πρέπει να εμπεριέχονται και να συνυπολογίζονται στο εθνικό σχέδιο «ανάκαμψης και ανθεκτικότητας» το οποίο θα συμφωνηθεί με την Επιτροπή και στο οποίο θα υπάρχουν συγκεκριμένα ορόσημα για την εκταμίευση των δόσεων της χρηματοδότησης. Όλα αυτά -βεβαίως- πάντα σύμφωνα με τις «ευρωπαϊκές προτεραιότητες» και με «ισχυρότερη διασύνδεση με τις μεταρρυθμίσεις», με «συγκεκριμένες συστάσεις» κ.ο.κ.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολύ απλά, η υφιστάμενη μνημονιακή υποδούλωση διαιωνίζεται και ενισχύεται. Τα νέα περίφημα δάνεια και επιχορηγήσεις θα συνοδεύονται από δρακόντειους όρους και δεσμεύσεις, η εκταμίευσή τους θα γίνεται -κατά το γνωστό μνημονιακό πρότυπο- κατά δόσεις και εφόσον έχει διασφαλιστεί -κάθε φορά- η απαρέγκλιτη εφαρμογή μιας πολιτικής σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, υλοποίησης επενδυτικών προγραμμάτων προσαρμοσμένων -πρωτίστως- στην εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων και αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, που θα δώσουν τη χαριστική βολή σε όσα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις έχουν επιβιώσει από την υπερδεκαετή αντιλαϊκή επέλαση. Και με νέες φοροεπιδρομές στο λαϊκό εισόδημα ώστε να αντλούνται τα έσοδα για την αποπληρωμή των δανείων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η γνωστή σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που «εγγυάται» την «ανθεκτικότητα» των οικονομιών με μόνιμους αδυσώπητους μηχανισμούς ελέγχου. Αυτή την προοπτική επιφυλάσσουν οι «εταίροι» στην «ωφελημένη» Ελλάδα. Επιχορηγήσεις και δάνεια-θηλιά που θα επιφέρουν μια νέα καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων.
Ένα εγχείρημα με αβέβαιο μέλλον
Η αλληλεγγύη δεν επιστρέφει, λοιπόν! Αλληλεγγύη δεν υπήρξε ποτέ και ούτε πρόκειται να υπάρξει. Ούτε βεβαίως ισοτιμία. Όλα αυτά είναι αερολογίες και μόνο. Η ΕΕ δεν είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι». Ήταν, είναι, και θα είναι, ένα αντιδραστικό οικοδόμημα όπου τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη -και πρώτη απ’ όλους η Γερμανία- επιβάλλουν, με άτεγκτο τρόπο, τα συμφέροντά τους. Όπου χώρες αδύναμες και ευάλωτες -όπως η Ελλάδα- είναι καταδικασμένες σε βαθιά υποδούλωση, σε όλο και μεγαλύτερη κρίση, οικονομική και κοινωνική. Όπου οι λαοί υφίστανται όλο και πιο άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, με τις στρατιές των ανέργων να παίρνουν εφιαλτικές διαστάσεις, με τη φτώχεια να απλώνεται δραματικά, με τα εργασιακά δικαιώματα να εκμηδενίζονται και το όποιο κράτος πρόνοιας να διαλύεται. Φαινόμενα που οι «έκτακτες συνθήκες» της πανδημίας τροφοδοτούν και εκτινάσσουν. Τα «έκτακτα» -λόγω κορονοϊού- μέτρα, που γίνονται μόνιμα για τη «διάσωση» των ισχυρών κρατών και των καπιταλιστικών οικονομιών, ισχυροποιούν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Οι δε ισχυρισμοί περί «ιστορικής πρότασης» που συμβάλλει στη «συνοχή», την «αξιοπιστία» και την περαιτέρω «οικονομική ολοκλήρωση» δεν είναι παρά μια ακόμη προσπάθεια εξωραϊσμού της ΕΕ και συσκότισης των πραγματικών δεδομένων. Στη μεταβατική περίοδο που διανύουμε, με τις μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές και ανακατατάξεις, με τον άγριο ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας να σφραγίζει τις εξελίξεις, η όποια τελική απόφαση για το περίφημο «ευρωπαϊκό υπερόπλο» -το «Ταμείο Ανάκαμψης» δηλαδή- δεν μπορεί να μεταβάλει την πραγματικότητα μιας ΕΕ ακρωτηριασμένης από το Brexit που απειλείται από αποσυνθετικά φαινόμενα, δοκιμάζεται από φυγόκεντρες δυνάμεις και βαθιά οικονομική κρίση, εκ των πραγμάτων περιθωριοποιημένης και ανίκανης να απαντήσει στις γεωπολιτικές προκλήσεις και να αποτελέσει υπολογίσιμο τέταρτο ιμπεριαλιστικό πόλο, μετά τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία. Ούτε πιο δυνατή ούτε πιο ενωμένη ΕΕ προκύπτει. Ένα σχέδιο, ένα εγχείρημα διάσωσής της -και μόνο- με αβέβαιο μέλλον.
Τα συνθήματα «έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ», «έξω οι ΗΠΑ» βρίσκονται στην καρδιά των λαϊκών αναγκών. Συμπυκνώνουν την αντίθεση με την πολιτική της ευρωδουλείας και της αμερικανοδουλείας και είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τον αγώνα για την απόκρουση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για μια ριζική κοινωνική αλλαγή, με την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας.