Να αντιταχθούμε στη γραμμή της παραλυσίας, αποσύνθεσης και διάλυσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων
Καταγγέλλονται εκτεταμένες νοθείες όταν, για παράδειγμα, οι ψηφίσαντες παρουσιάζονται περισσότεροι από τους πραγματικούς εργαζόμενους σε συγκεκριμένες περιοχές ή όταν κάποιοι εργαζόμενοι εμφανίζονται να ψηφίζουν δυο φορές. Επίσης, έχουν γίνει καταγγελίες για συμμετοχή και παρεμβάσεις εργοδοτών σε συνδικαλιστικά όργανα. Και όλα αυτά γίνονται για να ελεγχθούν οι συσχετισμοί στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, και , τελικά, οι κινήσεις και οι αντιδράσεις των εργαζομένων.
Άλλο φαινόμενο διαλυτικής κατάστασης που ήλθε στο φως, είναι το ότι στο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά ουσιαστικά παρευρέθηκαν μόνο οι δυνάμεις της «Δημοκρατικής Ενωτικής Συνδικαλιστικής Κίνησης» (ΔΕΣΚ, ελεγχόμενη από το ΠΑΜΕ) εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αποδεικνύοντας στην πράξη την απομαζικοποίηση του συνεδρίου, αλλά και τον εκφυλισμό της λειτουργίας της συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Συγχρόνως, στο επικείμενο Συνέδριο της ΟΥΙΕ στις 23 και 24 Φλεβάρη, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ σχεδιάζουν «συγκέντρωση αγανακτισμένων εργαζομένων» έξω από το ξενοδοχείο που θα γίνει το Συνέδριο, όπως κατάγγειλε η διοίκηση της Ομοσπονδίας, η οποία κάνει προκαταβολικά λόγο για “τραμπουκισμούς και βιαιοπραγίες” του ΠΑΜΕ που εφόσον συμβούν θα πάρουν “αποφασιστική” απάντηση!
Και μόνο αυτή η πρωτόγνωρη τοποθέτηση προδιαγράφει το κλίμα μέσα στο οποίο θα γίνει το συνέδριο της ΟΙΥΕ.
Ένα κλίμα μεγάλου εκφυλισμού και απαράδεκτων πρακτικών ανάμεσα σε εργαζόμενους που έρχονται να συμπληρώσουν και τα εξωφρενικά -νοσηρά- φαινόμενα της πρόσκλησης της αστυνομίας σε συνέδρια από την ηγεσία της ΓΣΕΕ και των ΕΚ. Έτσι, η αστυνομία καλείται να περιφρουρήσει τις εργασίες των συνεδρίων και να εμπλακεί ενεργά σε μια υπόθεση που πρέπει να αφορά αποκλειστικά και μόνο τους εργαζόμενους.
Τα παραπάνω φαινόμενα δείχνουν στην πράξη την κατάσταση στον συνδικαλισμό σήμερα: συνδικάτα ανενεργά και αποσυνδεδεμένα από τα προβλήματα των εργαζομένων. Με τη δημοκρατική λειτουργία τους να έχει καταπνιγεί. Όλα αυτά δεν έχουν σαν αποτέλεσμα παρά να απογοητεύονται οι εργαζόμενοι από τα συνδικάτα και να απωθούνται και να απομακρύνονται απ’ αυτά. Να επικρατεί συνδικαλιστική αποδιοργάνωση και απομαζικοποίηση.
Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Σίγουρα οι δυνάμεις που ελέγχουν εδώ και χρόνια τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι δυνάμεις που τα επικροτούν και τα προωθούν.
Οφείλουμε να καταδείξουμε και να καταδικάσουμε αυτά τα φαινόμενα νοθείας, τραμπουκισμού και πολιτικού καιροσκοπισμού! Είναι επιτακτική ανάγκη να ενισχύσουμε τα σωματεία μας και κάθε συνδικαλιστική οργάνωση ώστε να λειτουργήσει με δημοκρατικούς όρους και συλλογικές διαδικασίες. Μόνο τότε θα μπορούν να λειτουργήσουν ως ανάχωμα στους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς σχεδιασμούς, που προτάσσουν σε κάθε περίπτωση και με κάθε κόστος την “ανταγωνιστικότητα”, την «ευελιξία» και τη δική τους «ανάπτυξη».
Είναι ανάγκη να δυναμώσουμε το μέτωπο αντιπαράθεσης στην πολιτικοσυνδικαλιστική γραμμή και στις παρατάξεις που έχουν αποσυνθέσει τα εργατικά συνδικάτα και να επιμείνουμε αποφασιστικά στο δρόμο της ταξικής-αγωνιστικής-δημοκρατικής ανασυγκρότησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.