Οι εξελίξεις του 2018 έριξαν τη βαριά σκιά τους πάνω στην ΕΕ
Οι αντιπαραθέσεις τόσο στο εσωτερικό
της ΕΕ, όσο και ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, ξέσπασαν με τη μεγαλύτερη
ένταση ύστερα από το Brexit και την άνοδο του Τραμπ στις ΗΠΑ.
Από τον Ιούνη του 2016 που η πλειοψηφία
του βρετανικού λαού ψήφισε στο δημοψήφισμα υπέρ της εξόδου του Ενωμένου
Βασιλείου από την ΕΕ, μια βαθειά και παρατεταμένη πολιτική κρίση έχει
ξεσπάσει και κλιμακώνεται διαρκώς στα κυρίαρχα πολιτικά κέντρα του
βρετανικού ιμπεριαλισμού και στις σχέσεις του με την ΕΕ, μια κρίση που
έχει διεθνείς επιπτώσεις και παγκόσμιο αντίκτυπο.
Το Brexit έχει κάνει σμπαράλια το αστικό
πολιτικό σύστημα, τα πολιτικά κόμματα είναι βαθιά διχασμένα και
απειλείται η ίδια η υπόσταση του Ενωμένου Βασιλείου, αφού Σκωτία και Β.
Ιρλανδία απειλούν με απόσχιση αν εφαρμοστεί η απόφαση για «σκληρό»
Brexit.
Παρίσι και Βερολίνο σκληραίνουν τη
στάση τους και πιέζουν το Λονδίνο να ξεκαθαρίσει άμεσα τη θέση του,
χωρίς καμιά διάθεση παραχωρήσεων, διαβλέποντας το κλίμα γενικευμένης
κρίσης και αστάθειας που κυριαρχεί στην Ευρώπη.
Ύστερα από αυτή την εξέλιξη, και
ανεξάρτητα από την απόρριψη της πρότασης μομφής στις αρχές Δεκέμβρη, που
διασώζει προσωρινά τη Μέι, όλα δείχνουν πως η συμφωνία της βρετανικής
κυβέρνησης με την ΕΕ, και πιθανόν και η πρωθυπουργία της Μέι, μετρούν
βδομάδες, και αυτό που θα συμβεί είναι είτε ένα σκληρό Brexit, που
σημαίνει άτακτη έξοδος χωρίς συμφωνία και ανεξέλεγκτη αντιπαράθεση μέσα
κι έξω, είτε απόφαση για νέο δημοψήφισμα με στόχο την αναδίπλωση και
παραμονή στην ΕΕ.
★★★
Όμως δεν αντιμετωπίζει μόνο η Μ. Βρετανία τόσο μεγάλα και οξυμμένα προβλήματα.
Όλες οι ισχυρές ευρωπαϊκές δυνάμεις
βρίσκονται μπροστά σε μεγάλα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, και
αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το οικοδόμημα της ΕΕ, ύστερα από 60 χρόνια, να
βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, να
κλονίζεται και να εξασθενεί η ιμπεριαλιστική του συνοχή και να
απειλείται με διάσπαση.
Στην ίδια τη Γερμανία ύστερα από τις
πρόσφατες εκλογές τόσο σε πανεθνική κλίμακα, όσο και για τα κοινοβούλια
των ομόσπονδων κρατιδίων, υπήρξε καταβαράθρωση των κομμάτων του
κυβερνητικού συνασπισμού, χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών, που
υπέστησαν βαριά πολιτική ήττα, εξαναγκάζοντας τη Μέρκελ να παραιτηθεί
από την ηγεσία του κόμματος, ανοίγοντας όπως φαίνεται το δρόμο για την
αποχώρησή της και από την καγκελαρία.
Η εκλογή της Καρενπάουερ που στηρίχθηκε
από τη Μέρκελ, με ελάχιστους ψήφους διαφορά από τον Μερτς, που
στηρίχθηκε από τον Σόιμπλε, πρόεδρο τώρα του γερμανικού κοινοβουλίου,
δείχνει τον βαθύ διχασμό που υπάρχει στο πιο ισχυρό κόμμα του γερμανικού
ιμπεριαλισμού. Ταυτόχρονα η γερμανική οικονομία αγκομαχά, ο ρυθμός
ανάπτυξης το τελευταίο τρίμηνο έπεσε κάθετα, σαν αποτέλεσμα, όπως
εκτιμούν, του εμπορικού πολέμου που ξεκίνησε ο Τραμπ, ιδιαίτερα στη
γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία.
Την ίδια στιγμή στη Γαλλία ξέσπασε
αυθόρμητη κοινωνική έκρηξη, με αφορμή τον φόρο στο πετρέλαιο, τον οποίο
λίγες μέρες μετά έντρομη η γαλλική κυβέρνηση πήρε πίσω μπροστά στον
παλλαϊκό ξεσηκωμό, κοινωνική έκρηξη που γρήγορα προσέλαβε πολιτικό
χαρακτήρα και στράφηκε ενάντια στη γενική αντιλαϊκή πολιτική της
κυβέρνησης Μακρόν, βάζοντας σαν άμεσο στόχο την ανατροπή της.
Είναι φανερό πως ο φόρος στα καύσιμα
ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το γαλλικό λαό. Αφού με τις
αποφάσεις των Συνόδων Kορυφής της EE, στα χρόνια της κρίσης μέχρι και
σήμερα, επιταχύνθηκε ο ρυθμός κατεδάφισης όλων των μεταπολεμικών
εργατικών κατακτήσεων, επιβλήθηκε μια εξοντωτική λιτότητα με την
εξαπόλυση ενός ανελέητου και διαρκούς οικονομικού πολέμου ενάντια στην
εργατική τάξη και τους λαούς της Ευρώπης, προκειμένου το ευρωπαϊκό
μονοπωλιακό κεφάλαιο να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του και να εξασφαλίσει
καλύτερους όρους ανταγωνισμού απέναντι στα άλλα διεθνή οικονομικά
κέντρα.
Όμως, καμιά «τάξη» και σταθερότητα στην
Ευρώπη δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στα ερείπια των εργατικών και
λαϊκών κατακτήσεων, στη ραγδαία χειροτέρευση των όρων διαβίωσης
εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, πάνω στην πιο άγρια μορφή
οικονομικής εκμετάλλευσης και αιματηρής φοροληστείας που προωθούν οι
αστικές τάξεις των χωρών της EE πάνω στην εργατική τάξη και τους λαούς
της Ευρώπης.
Πολύ περισσότερο, καμιά «τάξη» δεν
μπορεί να στηριχθεί πάνω στην ένταση της πολιτικής αντίδρασης και στον
εκφασισμό του κράτους, στα σιδερόφραχτα τείχη που υψώνονται για τη βίαιη
αναχαίτιση των προσφύγων, πάνω στον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών
δικαιωμάτων και τα απανωτά κατασταλτικά μέτρα για την κατάπνιξη των
εργατικών και λαϊκών αγώνων, που κλιμακώθηκαν, με εκατοντάδες συλλήψεις
και τραυματισμούς διαδηλωτών στο Παρίσι και σε δεκάδες πόλεις της
Γαλλίας.
Παραδίπλα, στη γειτονική Ιταλία η
κυβέρνηση Πέντε Αστέρων και Λίγκας του Βορρά αψηφά τις απειλές των
Γαλλογερμανών, με τον ακροδεξιό Σαλβίνι να σαρώνει στις δημοσκοπήσεις,
να γίνεται κυρίαρχος στην ιταλική πολιτική σκηνή και έτοιμο σε λίγο να
αναλάβει την πρωθυπουργία, ξυπνώντας εφιαλτικές μνήμες. Σε πολλές
ευρωπαϊκές χώρες, τις πιο ισχυρές, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, κ. α., οι
κυρίαρχες «συστημικές» δυνάμεις, διεγείροντας τις εθνικιστικές και
ρατσιστικές προκαταλήψεις και υποδαυλίζοντας την ξενοφοβία, στρώνουν το
έδαφος στις ακροδεξιές και νεοφασιστικές δυνάμεις, που συμμετέχουν ήδη
σε κυβερνήσεις συνασπισμού και η κυριαρχία τους θα προκαλέσει ακόμα
μεγαλύτερα δεινά για τους λαούς.
Αυτό που εμφανίστηκε από τους θιασώτες
και προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας και την Ευρώπη σαν
κάτι σταθερό και αδιατάρακτο, ο περίφημος “ευρωμονόδρομος”, η περιβόητη
“ευρωπαϊκή ενοποίηση και ολοκλήρωση”, στην οποία όφειλαν οι ευρωπαϊκοί
λαοί να υποταχθούν σαν μια δήθεν διαμορφωμένη αδήριτη πραγματικότητα,
αποκαλύπτεται και καταρρίπτεται με πάταγο από τις εξελίξεις σαν κάτι
σάπιο, ασταθές και προσωρινό. Και όλες οι κραυγές περί “ευρωμονόδρομου”,
όλα τα προηγούμενα χρόνια μέχρι και σήμερα, δεν ήταν και δεν είναι
τίποτε άλλο παρά μια αντιδραστική προπαγάνδα για την άσκηση ιδεολογικής
και πολιτικής τρομοκρατίας προκειμένου να παραλύσουν την αντίσταση των
λαών στη βάρβαρη πολιτική τους.
★★★
Οι ευρωπαϊκοί λαοί, παρά τα αναρίθμητα
εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στα αντεργατικά μέτρα
των εκμεταλλευτριών τάξεων και σημαντικοί αγώνες αναπτύσσονται.
Μόνο αν αναπτυχθεί ένα μαζικό εργατικό
λαϊκό κίνημα που θα συνδέσει την πάλη για την έξοδο από την ΕΕ με την
πάλη για ριζικές κοινωνικές ανατροπές σε κάθε χώρα, μετουσιώνοντας και
μετασχηματίζοντας σε ένα ανώτερο επίπεδο τη θέληση και διάθεση των λαών,
μπορεί να ανοίξει μια ελπιδοφόρα προοπτική για την υπόθεση της
εργατικής τάξης και των λαών της Ευρώπης.
Η κοινωνική έκρηξη στη Γαλλία είναι η
συνέχεια των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων που έγιναν το προηγούμενο
διάστημα σε πολλές χώρες της Ευρώπης, ανάμεσά τους και στη χώρα μας, και
αποτελούν προοίμιο των νέων πανευρωπαϊκών λαϊκών και εργατικών αγώνων
που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα.
Η εμπειρία του κινήματος στη Γαλλία
δείχνει για άλλη μια φορά πως η απόκρουση και ανατροπή της πολιτικής που
καταδυναστεύει τους εργαζόμενους, πρέπει να αναζητηθεί στο δρόμο του
μαζικού, εξωκοινοβουλευτικού αγώνα σε όλες τις μορφές του, απεργίες,
διαδηλώσεις, συλλαλητήρια.
Ο μαζικός λαϊκός εξωκοινοβουλευτικός
αγώνας είναι ο βασικός παράγοντας στον οποίο οφείλουν να στηριχθούν οι
κομμουνιστές για την προώθηση των άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων του
κινήματος.