"Νόμιμη" κατά την ΕΕ η απόλυση εγκύου γυναίκας από εργοδότη
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η 8η Μαρτίου και η ΕΕ της επιφύλασσε για
φέτος το «καλύτερο» δώρο. Σαν να μην έφταναν οι μειώσεις των μισθών, η
κατάργηση των επιδομάτων, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας (απλήρωτες
υπερωρίες, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κτλ.), οι μισθολογικές διακρίσεις
εις βάρος τους, τα «ιδιωτικά συμφωνητικά» με την υπόσχεση μη δημιουργίας
οικογένειας, τώρα έρχεται και ένα ακόμα γερό χτύπημα στα δικαιώματα των
γυναικών στην εργασία και τη μητρότητα.
Οι νέες εργαζόμενες έρχονται για μια ακόμα φορά αντιμέτωπες με τον φόβο της ανεργίας, με την εργοδοτική τρομοκρατία και βαρβαρότητα, με αρωγό την ΕΕ και τη «βούλα» του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου.
Όλα ξεκίνησαν λίγα χρόνια πριν, το 2013, όταν η ισπανική επιχείρηση «Bankia», στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων, απέλυσε και μια εργαζόμενη έγκυο γυναίκα. Η απολυμένη τότε προσέφυγε στο δικαστήριο, το οποίο όμως έκρινε νόμιμη την απόλυση και δικαίωσε την επιχείρηση. Συνεχίζοντας τον αγώνα της με ένδικα μέσα, η ίδια άσκησε έφεση κατά της απόφασης στο Ανώτερο Δικαστήριο της Καταλωνίας, το οποίο με τη σειρά του ζήτησε από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) «να ερμηνεύσει την απαγόρευση απόλυσης εγκύων εργαζομένων, που προβλέπεται στην Οδηγία 92/85 για την υγεία και την ασφάλεια των εγκύων εργαζομένων, στο πλαίσιο διαδικασίας ομαδικών απολύσεων κατά την έννοια της Οδηγίας 98/59 για τις ομαδικές απολύσεις».
Πριν από λίγες μέρες, απαντώντας στο προδικαστικό ερώτημα του ισπανικού δικαστηρίου, το ΔΕΕ ανακοίνωσε ότι «Απόφαση περί απολύσεως που λαμβάνεται κατά την περίοδο από την έναρξη της εγκυμοσύνης μέχρι τη λήξη της άδειας μητρότητας για λόγους που δεν συνδέονται με την κατάσταση εγκυμοσύνης της εργαζόμενης δεν αντιβαίνει στην Οδηγία 92/85, εφόσον ο εργοδότης δικαιολογεί δεόντως την απόλυση γραπτώς και η απόλυση της οικείας εργαζόμενης γίνεται δεκτή από τη νομοθεσία και/ή την πρακτική του συγκεκριμένου κράτους μέλους».
Με αυτή την απαράδεκτη απόφαση, το ΔΕΕ νομιμοποίησε την απόλυση εγκύων στο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων μιας επιχείρησης. Μπορεί οι έγκυες γυναίκες τυπικά να έχουν ασυλία, σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο της Ε.Ε., ωστόσο οι επιχειρήσεις μπορούν να προχωρούν ανενόχλητες σε ομαδικές απολύσεις νέων μητέρων, εφόσον ο λόγος της απόλυσης δεν είναι η ίδια η εγκυμοσύνη τους!
Μ’αυτόν τον τρόπο, το ΔΕΕ έδωσε το πράσινο φως για νέες αντεργατικές ανατροπές στο βωμό του κέρδους των ιδιωτικών επιχειρήσεων, κάνοντας την εργασιακή πραγματικότητα ακόμα πιο εφιαλτική για εκατομμύρια εργαζόμενες. Ο εργοδότης οφείλει μόνο να γνωστοποιήσει τους λόγους που δικαιολογούν την απόλυση, καθώς και τα “αντικειμενικά κριτήρια” που καθορίστηκαν για την επιλογή των εργαζομένων που θα απολυθούν και, έτσι, κάθε απόλυση γίνεται αποδεκτή από τα ανώτατα δικαστικά όργανα της ΕΕ.
Την ίδια στιγμή, φάνηκε στην πράξη και με τον πλέον σκληρό τρόπο τι σημαίνει “ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο”, που εμφανίζεται σε όλες τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας, αλλά και των εργοδοτών. Φάνηκε το πραγματικό πρόσωπο της αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ και των ντόπιων κυβερνήσεων, που όχι μόνο δεν προστατεύουν τα κοινωνικά δικαιώματα, τη μητρότητα και τους “ευάλωτους” πολίτες, αλλά τους αντιμετωπίζουν απροκάλυπτα ως βαρίδια για την κερδοσκοπία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Μπροστά στο ξήλωμα του τελευταίου μέτρου προστασίας των γυναικών, μπροστά στην καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί εδώ και δεκαετίες και που τώρα φαίνονται έτοιμα να χαθούν με αποφάσεις Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, κοινοτικές οδηγίες, Μνημόνια και αντεργατικούς νόμους, οι εργαζόμενοι οφείλουν να είναι ενωμένοι και αλληλέγγυοι, οφείλουν να παλεύουν και να διεκδικούν μέσα από τα σωματεία τους, μέσα από τους χώρους δουλειάς τους. Οφείλουν να αντιστέκονται, να διεκδικούν, να αγωνίζονται για δικαιώματα που απειλούνται και χάνονται!
Οι νέες εργαζόμενες έρχονται για μια ακόμα φορά αντιμέτωπες με τον φόβο της ανεργίας, με την εργοδοτική τρομοκρατία και βαρβαρότητα, με αρωγό την ΕΕ και τη «βούλα» του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου.
Όλα ξεκίνησαν λίγα χρόνια πριν, το 2013, όταν η ισπανική επιχείρηση «Bankia», στο πλαίσιο ομαδικών απολύσεων, απέλυσε και μια εργαζόμενη έγκυο γυναίκα. Η απολυμένη τότε προσέφυγε στο δικαστήριο, το οποίο όμως έκρινε νόμιμη την απόλυση και δικαίωσε την επιχείρηση. Συνεχίζοντας τον αγώνα της με ένδικα μέσα, η ίδια άσκησε έφεση κατά της απόφασης στο Ανώτερο Δικαστήριο της Καταλωνίας, το οποίο με τη σειρά του ζήτησε από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) «να ερμηνεύσει την απαγόρευση απόλυσης εγκύων εργαζομένων, που προβλέπεται στην Οδηγία 92/85 για την υγεία και την ασφάλεια των εγκύων εργαζομένων, στο πλαίσιο διαδικασίας ομαδικών απολύσεων κατά την έννοια της Οδηγίας 98/59 για τις ομαδικές απολύσεις».
Πριν από λίγες μέρες, απαντώντας στο προδικαστικό ερώτημα του ισπανικού δικαστηρίου, το ΔΕΕ ανακοίνωσε ότι «Απόφαση περί απολύσεως που λαμβάνεται κατά την περίοδο από την έναρξη της εγκυμοσύνης μέχρι τη λήξη της άδειας μητρότητας για λόγους που δεν συνδέονται με την κατάσταση εγκυμοσύνης της εργαζόμενης δεν αντιβαίνει στην Οδηγία 92/85, εφόσον ο εργοδότης δικαιολογεί δεόντως την απόλυση γραπτώς και η απόλυση της οικείας εργαζόμενης γίνεται δεκτή από τη νομοθεσία και/ή την πρακτική του συγκεκριμένου κράτους μέλους».
Με αυτή την απαράδεκτη απόφαση, το ΔΕΕ νομιμοποίησε την απόλυση εγκύων στο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων μιας επιχείρησης. Μπορεί οι έγκυες γυναίκες τυπικά να έχουν ασυλία, σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο της Ε.Ε., ωστόσο οι επιχειρήσεις μπορούν να προχωρούν ανενόχλητες σε ομαδικές απολύσεις νέων μητέρων, εφόσον ο λόγος της απόλυσης δεν είναι η ίδια η εγκυμοσύνη τους!
Μ’αυτόν τον τρόπο, το ΔΕΕ έδωσε το πράσινο φως για νέες αντεργατικές ανατροπές στο βωμό του κέρδους των ιδιωτικών επιχειρήσεων, κάνοντας την εργασιακή πραγματικότητα ακόμα πιο εφιαλτική για εκατομμύρια εργαζόμενες. Ο εργοδότης οφείλει μόνο να γνωστοποιήσει τους λόγους που δικαιολογούν την απόλυση, καθώς και τα “αντικειμενικά κριτήρια” που καθορίστηκαν για την επιλογή των εργαζομένων που θα απολυθούν και, έτσι, κάθε απόλυση γίνεται αποδεκτή από τα ανώτατα δικαστικά όργανα της ΕΕ.
Την ίδια στιγμή, φάνηκε στην πράξη και με τον πλέον σκληρό τρόπο τι σημαίνει “ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο”, που εμφανίζεται σε όλες τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας, αλλά και των εργοδοτών. Φάνηκε το πραγματικό πρόσωπο της αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ και των ντόπιων κυβερνήσεων, που όχι μόνο δεν προστατεύουν τα κοινωνικά δικαιώματα, τη μητρότητα και τους “ευάλωτους” πολίτες, αλλά τους αντιμετωπίζουν απροκάλυπτα ως βαρίδια για την κερδοσκοπία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Μπροστά στο ξήλωμα του τελευταίου μέτρου προστασίας των γυναικών, μπροστά στην καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί εδώ και δεκαετίες και που τώρα φαίνονται έτοιμα να χαθούν με αποφάσεις Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, κοινοτικές οδηγίες, Μνημόνια και αντεργατικούς νόμους, οι εργαζόμενοι οφείλουν να είναι ενωμένοι και αλληλέγγυοι, οφείλουν να παλεύουν και να διεκδικούν μέσα από τα σωματεία τους, μέσα από τους χώρους δουλειάς τους. Οφείλουν να αντιστέκονται, να διεκδικούν, να αγωνίζονται για δικαιώματα που απειλούνται και χάνονται!