ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ή ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ; Το νέο "δόγμα" της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ

Το "νέο πνεύμα του ρεαλισμού" ακούει στο όνομα της υποτέλειας και του ραγιαδισμού

Τα προπαγανδιστικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν στο στόχαστρο  την αντίσταση και τους αγώνες του λαού

Ο Τσίπρας και τα ηγετικά και προπαγανδιστικά του επιτελεία, παράλληλα με  την «πολιτική εκτέλεση» στη Θεσσαλονίκη, στη ΔΕΘ,  του ΣΥΡΙΖΑ των αριστερών πολιτικών προγραμμάτων και των αναρίθμητων φιλολαϊκών εξαγγελιών, συνεχίζει με τη διαμόρφωση μιας νέας ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας για να κάμψει τις αντιδράσεις στη δεξιά, υποτελή, σοσιαλδημοκρατική πολιτική του. 

Στα πλαίσια αυτά  η ΑΥΓΗ, τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, η τηλεόραση, εφημερίδες, portals, sites συστηματικά διαποτίζουν με το «νέο πνεύμα του ρεαλισμού» τις σελίδες και τα προγράμματά τους.

Από δεκαετίες τώρα οι ιδεολογικοπολιτικοί πρόγονοι του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στις κορυφαίες θέσεις του οππορτουνισμού είτε από τα πόστα της καθοδήγησης του ΚΚΕ,  είτε σαν ΚΚΕ εσωτερικού  παλιότερα, είτε σαν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και όποια άλλη ονομασία έβαλαν για προμετωπίδα.  Τώρα σαν κυβέρνηση ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, ανοικτά πλέον, δεξιάς πολιτικής, σαν εκφραστές της υποτέλειας και του ραγιαδισμού και κατέδειξαν με τον πιο πειστικό τρόπο τι σημαίνει ο ρεβιζιονισμός στην κυβερνητική εξουσία σε μια εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα.

Στα πλαίσια της διαμόρφωσης της νέας ιδεολογικοπολιτικής γραμμής γράφεται και η σχετική αρθρογραφία.  Ένα αντιπρο­σωπευτικό δείγμα είναι ένα άρθρο του Δημήτρη Χρίστου που αναρτήθηκε στο ηλεκτρονικό τεύχος της ΑΥΓΗΣ στις 28ης Οκτώβρη με τίτλο:  Η ιδεολογία ως ψευδής συνείδηση. 

Ας δούμε λοιπόν το «ρεαλιστικό» και «ψύχραιμο» πνεύμα του Δ. Χρίστου της ΑΥΓΗΣ και τα συμπεράσματα στα οποία οδηγεί.  Γράφει λοιπόν στο εν λόγω άρθρο:

«Στη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αποκάλυψε ότι “σε εκείνη την κρίσιμη περίοδο κατά την οποία ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποδέχτηκε τους όρους και προχώρησε σε εκλογές, η μεγάλη πλειονότητα των υπουργών Οικονομικών, ουσιαστικά όλοι, ήταν της άποψης ότι το καλύτερο για την Ελλάδα θα ήταν να πάρει ένα time out (έξοδο από την Ευρωζώνη) με τη στήριξη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης”.  Αν και λίγο ως πολύ αυτό το γνωρίζαμε, πλην της έμφασης “ουσιαστικά όλοι”, εκείνο που δεν αποκάλυψε ο Γερμανός πολιτικός είναι τι συνέβη και δεν υλοποιήθηκε το time out».

Τελικά τι ήταν αυτό που σύμφωνα με τον Δ. Χρίστου, δηλαδή με το προπαγανδιστικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, απέτρεψε την υλοποίηση του timeout;  Ήταν, σύμφωνα με τον συντάκτη της ΑΥΓΗΣ, «η παρέμβαση της κυβέρνησης Ομπάμα όταν στον Λευκό Οίκο έμαθαν ότι το Βερολίνο και οι άλλοι ετοιμάζονται να σουτάρουν την Ελλάδα εκτός ευρώ!..... Ήταν ακόμη μία παρέμβαση του Λευκού Οίκου (διά του υπουργού Οικονομικών Στιβ Μνούτσιν) καθώς οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χρειάζονται όσο ποτέ την Αθήνα. ΝΑ ΓΙΑΤΙ (υπογράμμιση του συντάκτη του άρθρου) η κυβέρνηση Τραμπ αποφάσισε με έμφαση να στηρίξει την Ελλάδα….».

Με αυτές τις «ψύχραιμες» και «ρεαλιστικές» σκέψεις ο Δ.Χ. φτάνει στο συμπέρασμα: «Τούτων δοθέντων, πώς μπορεί κανείς να απαιτεί διαφορετική προσέγγιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, που παραμένουν η μεγαλύτερη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική δύναμη στον πλανήτη;». Δηλαδή, με βάση τις «κοινές αρχές και αξίες» του πλανητάρχη Τραμπ και του υποτελή Τσίπρα και τον «ρεαλισμό» του Δ. Χ. οι ρόλοι είναι εντελώς ξεκαθαρισμένοι:  ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός χαράζει την παγκόσμια στρατηγική και η κυβέρνηση Τσίπρα δένεται σφικτά  στο φιλοπόλεμο άρμα και υλοποιεί σαν υπηρέτης τον ρόλο που της αντιστοιχεί.

Τα προπαγανδιστικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να πείσουν πως η πολιτική τής υποτέλειας που ακολουθεί όπως και οι άλλες κυβερνήσεις, της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, εξυπηρετούν τα ελληνικά συμφέροντα και πως αυτή η πολιτική αποτελεί τη βασικότερη αμυντική ασπίδα της χώρας.

Ακόμα πιο «προχωρημένα», πιο απροσχημάτιστα και με μεγάλες δόσεις πολιτικού θράσους εμφανίζει ο Δ. Χ. την πολιτική της πολυεξάρτησης και του ξεπουλήματος της χώρας σαν μια πετυχημένη «πολυδιάστατη» πολιτική που εκμε­ταλ­λεύεται τις αντιθέσεις των μεγάλων ιμπε­ριαλιστικών δυνάμεων υπέρ των συμ­φε­ρόντων του λαού και της χώρας.

Αντιστρέφει με λίγα λόγια πέρα για πέρα την πραγματικότητα και προβάλλει μια ιδεολογία με «ψευδή συνείδηση». 

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν αποτελεί «δύναμη σταθερότητας και ασ­φάλειας», αλλά εμπλέκει τη χώρα μας σε μεγάλους κινδύνους και η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων δημιουργεί το έδαφος για σοβαρές κρίσεις και συγκρούσεις.

Όμως η προπαγάνδα δεν σταματά εδώ.  Τα πυρά  στρέφονται πλέον ενάντια στην αντίσταση, στον αντιιμπεριαλιστικό αγώ­να και με κεντρικό στόχο τον σοσιαλισμό.  Με εύκολη λεία τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» επιχειρεί να διαγράψει από τα μυαλά του λαού κάθε ελπίδα και προοπτική για τον σοσιαλισμό.

  Γράφει στο άρθρο:   «Ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ο ανίκητος στρατιωτικά, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στο πεδίο της οικονομίας. Τα κομμουνιστικά κόμματα εξαφανίστηκαν και οι πολίτες που βίωσαν τη δικτατορία των κομματικών ελίτ στην Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, στις τρεις χώρες της Βαλτικής, αποστρέφονται πλέον το παλιό σύστημα και σύρονται ως αγέλες στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Στη Δεξιά και την Ακροδεξιά».

Εδώ η δεξιά οππορτουνιστική ιδεολογία του συντάκτη λειτουργεί  σαν ψευδής συνείδηση ξεχνώντας εντελώς την πραγματική ιστορία και φτιάχνει μια ιδεολογία στα μέτρα του πλήρως αστικοποιημένου ΣΥΡΙΖΑ και της ανάγκης του να κάμψει κάθε αντίσταση του λαού.

Ξεχνά εντελώς ότι οι ιδεολογικοί του πρόγονοι αποτέλεσαν τους κύριους εκφραστές του δεξιού οππορτουνισμού στη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης.

Ξεχνά πως οι ιδεολογικές του ρίζες είναι βαθειά χωμένες μέσα στο βούρκο των δυνάμεων που βυσσοδομούσαν για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και πως οι Έλληνες ηγέτες του αναθεωρητισμού διορίστηκαν για να επιτελέσουν το έργο της μετατροπής του ΚΚΕ σε ένα ρεφορμιστικό κόμμα.  Ξεχνά πως οι δυνάμεις που διαμόρφωναν και προωθούσαν τις ιδεολογικές βάσεις του ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζαν με την πολιτική του Γκορμπατσώφ που έφερε και τυπικά τον καπιταλισμό στην ΕΣΣΔ και τη διάλυσή της.

Και φτάνει μέχρι το σημείο να υμνεί σήμερα τον βιετναμέζικο και κυρίως τον κινέζικο καπιταλισμό σαν το σοσιαλιστικό πρότυπο και να περιγράφει με λαμπρά χρώματα την ομιλία του ηγέτη του ΚΚΚ που υμνεί πολυποίκιλα τον καπιταλισμό.   Ακριβώς ένα τέτοιο «σοσιαλιστικό» πρό­τυπο είναι που θέλει να καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, με μια … μικρή διαφορά:  η Κίνα φιλοδοξεί στα αμέσως επόμενα χρόνια να γίνει η ισχυρότερη οικονομικοπολιτικά καπιταλιστική χώρα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σαν στόχο να γίνει η Ελλάδα ένας «πολυδιάστατος»  εξαρτημένος καπιταλισμός, ένας επαίτης που θα επωφελείται από τα ψίχουλα που θα περισσεύουν από τα τραπέζια των πανίσχυρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάται, και ας μην έχει ακόμη εκδηλωθεί, την αντίσταση και τη μαζική λαϊκή κινητοποίηση.  Αυτήν που ο συντάκτης της ΑΥΓΗΣ αποκαλεί «Σύνδρομο της ισόβιας  αντιπολίτευσης».  Η «ψευδής συνείδηση» του Δ. Χ. δεν βλέ­πει ότι το βασικό χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το σύνδρομο της ισόβιας αντιπολίτευσης, αλλά, το βαθειά ριζωμένο στα επιτελεία του, σύνδρομο της διακυβέρνησης.

Ακόμα και ένα μικρό ποσοστό μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ,  που δεν έχει ιδεολογικές διαφωνίες παρά μόνο ορισμένες δευτερεύουσες πολιτικές διαφοροποιήσεις, είναι ενοχλητικό για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.  Όμως ο Δ. Χ. είναι σίγουρος και αισιόδοξος ότι παρόλο που ένα μικρό ποσοστό «δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στις βαριές κυβερνητικές ευθύνες….. η ωρίμανση σε επίπεδο κυβέρνησης είναι θεαματική και το όφελος μεγάλο για τα εθνικά συμφέροντα, που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται ακό­μα».

Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι μόνο και κυρίως η αρθρογραφία της ΑΥΓΗΣ και των πολυποίκιλων ΜΜΕ που προπαγανδίζουν τον «ρεαλισμό», την «υποτέλεια» και την «υπομονή» και όλα εκείνα που οι αποδέκτες τους καθηλώνονται και περιμένουν τη μοίρα τους.  Είναι ότι το σύνολο των αστικών πολιτικών κομμάτων και τα φιλικά προς αυτούς ΜΜΕ, το κάθε ένα με το δικό του τρόπο, επιτίθενται, συκοφαντούν, διαστρεβλώνουν τον σοσιαλισμό και τους λαϊκούς αγώνες της αντίστασης, τις διεκδικήσεις και τους γενικότερους πολιτικούς αγώνες. 

Και σ΄ αυτή την πολιτική εξαπάτησης και φό­βου  έχουν ισχυρό στήριγμα από διά­φορα πολιτικά προπαγανδιστικά ι­μπε­ριαλιστικά κέντρα που έχουν συμφέρον να αδρανοποιήσουν τις λαϊκές μά­ζες.

Στην αντίθετη κατεύθυνση πρέπει να στέκονται και να δρουν οι λαϊκές μάζες. Πρέπει να αγνοήσουν τα κελεύσματα «ρεαλισμού» και «ψυχραιμίας», τις άμεσες ή έμμεσες κινδυνολογίες. Να συνειδητοποιήσουν ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις παίζουν ανασταλτικό ρόλο στους αγώνες τους και τις κατακτήσεις τους.

Το παράδειγμα είναι πολύ ζωντανό και πολύ κοντινό:  η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά βελτίωσε τη ζωή του λαού και η πολιτική και τα μέτρα που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στην ακριβώς αντίθετη πλευρά τόσο από τις προεκλογικές εξαγγελίες του όσο και από τα αιτήματα και τις πραγματικές ανάγκες του λαού.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος