Πειθήνιος διεκπεραιωτής της μνημονιακής βαρβαρότητας η κυβέρνηση Τσίπρα
Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο των
εσκεμμένων καθυστερήσεων, με τις ανεξέλεγκτες πολιτικές εξελίξεις, αλλά
με τη βέβαιη επιδείνωση όλων των παραμέτρων (οικονομικών, πολιτικών,
κοινωνικών, ακόμα και στρατιωτικών, με τις συνεχείς εκδηλώσεις της
τούρκικης επεκτατικότηταςς), σε βάρος του λαού, επανέρχεται και το θέμα
της επιστροφής στη δραχμή.
Ήδη μέσα από το σκοτεινό παρασκήνιο των
τραπεζικών κύκλων, αναδύεται η αβεβαιότητα για την πορεία της
οικονομίας, η οποία σε συνδυασμό με τη βόμβα των «κόκκινων» δανείων και
τις αφόρητες πιέσεις του ΔΝΤ για νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με
κατ’ ελάχιστο 10 δις €, έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα που
απειλεί με κατάρρευση το, με πάνω από 200 δις € χρηματοδοτημένο, αδηφάγο
τραπεζικό σύστημα.
Η έκρηξη στα spreads και η δραματική πτώση στο Χρηματιστήριο, επιβεβαιώνουν τον κίνδυνο. Εάν το θέμα της δεύτερης «αξιολόγησης» συρθεί μέχρι τον Ιούνη, το «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης», θα είναι πλέον παρελθόν και μαζί του θα καταρρεύσουν και οι απογειωμένες προσδοκίες για «έξοδο στις αγορές», «επενδύσεις», κλπ., αλλά και το όλο «αφήγημα» της συγκυβέρνησης για τη «δίκαιη ανάπτυξη».
Οι πρόσφατες δηλώσεις του
κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Ξυδάκη, περί του διαλόγου που
πρέπει να γίνει για το ευρώ και τη δραχμή, αλλά και του προτεινόμενου
-αλλά μη αποδεκτού-, νέου πρέσβη των ΗΠΑ στην Ε.Ε., Τ.Μάλοχ, ότι «…οι
πιθανότητες είναι ισχυρότερες ότι από μόνη της (η Ελλάδα) θα αποφασίσει
να εγκαταλείψει το ευρώ», δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά. Στο μεταξύ, ο
βουλευτής των ΑΝ.ΕΛΛ, Κ.Κατσίκης, μιλώντας στο ραδιόφωνο της
Θεσσαλονίκης «NORTH 98», ανέφερε ότι: «…αν η αξιολόγηση δεν κλείσει
άμεσα και η διαπραγμάτευση επιμηκυνθεί, οι εκλογές είναι μονόδρομος,
όπως και το σενάριο της επαναφοράς στο εθνικό νόμισμα που δεν μπορεί να
το αποκλείσει κανείς». Εξ άλλου, μόλις την περασμένη Τετάρτη, ένας από
τους αντιπροέδρους του Ευρωκοινοβουλίου, ο Αλεξάντερ Γκραφ Λάμπσντορφ,
μιλώντας στην εφημερίδα Heilbronner Stimme, δήλωσε ότι: «Πρέπει να
βρούμε έναν τρόπο, το συντομότερο δυνατό, να κρατήσουμε την Ελλάδα στην
Ευρωπαϊκή Ένωση και να διατηρήσουμε την αλληλεγγύη, αλλά να τη
βοηθήσουμε να βγει από την Ευρωζώνη... Πρέπει να υπάρξει μια σταδιακή
επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα», ενισχύουν το ευρωφοβικό κλίμα, γύρω
από το οποίο στοιχίζονται ετερόκλιτες πολιτικές δυνάμεις οι οποίες
συμφωνούν με την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και το ευρώ και την
επιστροφή στη δραχμή. Προφανώς, ευσεβείς είναι οι πόθοι του
εφοπλιστικού και κομπραδόρικου κεφαλαίου, με τα δισεκατομμύρια στις
ξένες τράπεζες και τις off shore εταιρείες. Αλλά για τους ρεφορμιστές,
που ευαγγελίζονται τη σοσιαλιστική ή ακόμα και την κομμουνιστική
προοπτική, και οι οποίοι παρακάμπτουν εθελοτυφλώντας το ουσιαστικό θέμα
της αποτίναξης της διπλής κυριαρχίας, του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας
αστικής τάξης, η φετιχοποίηση του νομίσματος που παραπέμπει σε μία
Ελλάδα της ολόπλευρης εξάρτησης αλλά με δραχμή, είναι μία θέση απολύτως
αδιέξοδη, που τελικά επανεγκλωβίζει το εργατολαϊκό κίνημα μέσα στις
σπείρες της αντίδρασης.Η έκρηξη στα spreads και η δραματική πτώση στο Χρηματιστήριο, επιβεβαιώνουν τον κίνδυνο. Εάν το θέμα της δεύτερης «αξιολόγησης» συρθεί μέχρι τον Ιούνη, το «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης», θα είναι πλέον παρελθόν και μαζί του θα καταρρεύσουν και οι απογειωμένες προσδοκίες για «έξοδο στις αγορές», «επενδύσεις», κλπ., αλλά και το όλο «αφήγημα» της συγκυβέρνησης για τη «δίκαιη ανάπτυξη».
Είναι γνωστό ότι ο «σκληρός πυρήνας»
της Ε.Ε. (Γερμανία, Ολλανδία, Φιλανδία, Αυστρία), ενόψει των επερχόμενων
εκλογών σε Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία, βρίσκεται μπροστά στο
δίλημμα είτε της διατήρησης του σχήματος όπως είναι, είτε, εάν
δημιουργηθούν αποσχιστικές τάσεις, της δημιουργίας μίας Ευρώπης
πολλαπλών ταχυτήτων (πρόσφατες δηλώσεις Μέρκελ), με έναν πυρήνα ισχυρών
κρατών με επικεφαλής τη Γερμανία. Οι ευρωπαϊκές εκλογές θα δείξουν.
Σε ό,τι αφορά τις ελληνικές κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, το ερώτημα που μπαίνει μετά και τις αρνητικές δηλώσεις Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ, καθώς και την προβληματική συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, είναι αν τελικά η κυβέρνηση οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές, μέσα στο 2017, ή θα συνθηκολογήσει ξανά, προχωρώντας στην προέγκριση των επαχθών μέτρων και τη σύναψη ενός τετάρτου Μνημονίου για μετά το 2018. Μέχρι στιγμής ο Α.Τσίπρας φαίνεται να αρνείται το ενδεχόμενο των εκλογών. Με το συνεχιζόμενο εκβιασμό των ιμπεριαλιστικών κέντρων, γνωρίζει ότι αν αρνηθεί να ψηφίσει τα υποδεικνυόμενα βάρβαρα μέτρα για μετά το 2018 μπορεί να υποχρεωθεί σε ηρωική έξοδο και άρα εκλογές. Ωστόσο, η διετής θητεία του έχει ήδη χρεωθεί με ένα τρίτο, ακόμα αντιδραστικότερο Μνημόνιο, με την παραχώρηση στους δανειστές όλης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, με τα capital controls που έχουν γονατίσει κάθε οικονομική δραστηριότητα, με χιλιάδες απολύσεις, με τη συνεχιζόμενη ανεργία στο 25% (επίσημα) και τη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του λαού, με την κατακρεούργηση των συντάξεων, με την εξόντωση των μικροεπαγγελματιών, με τα λουκέτα των μικρομεσαίων, με τη διάλυση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, με τη συρρίκνωση της αγροτικής οικονομίας και την καταστροφή της φτωχομεσαίας αγροτιάς, με την πρωτοφανή φοροληστεία. Και απ’ ό,τι φαίνεται τα χειρότερα έρχονται είτε με τις προτάσεις των Ευρωπαίων, με τη μορφή των ασύλληπτων «πρωτογενών πλεονασμάτων» του 3,5% του ΑΕΠ (δηλ. των 6-6,5 δις € το χρόνο) πιθανότατα για μία δεκαετία, γεγονός που προφανώς θα ενεργοποιήσει το δημοσιονομικό «κόφτη» σε μισθούς και συντάξεις, σε απολύσεις και περαιτέρω μειώσεις των κοινωνικών παροχών, είτε με τις προτάσεις του ΔΝΤ, με τη μορφή της άμεσης ψήφισης μέτρων ύψους 4,2-4,5 δις € που αφορούν μείωση του αφορολόγητου, νέα περικοπή συντάξεων, ομαδικές απολύσεις, συνδικαλιστικό νόμο, κλπ., καθώς και την πρόσθετη ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με ακόμη 10 δις €. Επιπλέον, παρά τις κυβερνητικές κορώνες και τα «καθαρά χέρια», επί της ουσίας η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., ούτε τους γνωστούς «νταβατζήδες» ενόχλησε, ούτε τη μεγάλη διαπλοκή άγγιξε, ούτε τα αδικήματα από τις διαβόητες λίστες μεγαλοκαταθετών έφερε στη Δικαιοσύνη, ούτε τη διαφθορά χτύπησε, ενώ πρόσφατα απάλλαξε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τα γνωστά θαλασσοδάνεια προς τις τράπεζες. Κατά συνέπεια, και με τον αβέβαιο αριθμό των 153 βουλευτών (πολλοί φοβούνται ότι δεν θα επανεκλεγούν), φαίνεται πως τελικά θα ενδώσει στην ψήφιση των προκαταβολικών μέτρων.
Εάν τελικά δεν υπάρξει η πολιτική λύση ή κάποια έκπτωση της σκληρής γραμμής τους και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Γερμανία) επιμείνουν στην άκαμπτη στάση τους, δηλ. στο «όλα ή τίποτα», τότε η ψήφιση προληπτικών μέτρων για το 2019 αποτελεί ένα μεγάλο ρίσκο με ανεξέλεγκτες συνέπειες για την κυβέρνηση Τσίπρα.
Σε ό,τι αφορά τις ελληνικές κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, το ερώτημα που μπαίνει μετά και τις αρνητικές δηλώσεις Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ, καθώς και την προβληματική συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, είναι αν τελικά η κυβέρνηση οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές, μέσα στο 2017, ή θα συνθηκολογήσει ξανά, προχωρώντας στην προέγκριση των επαχθών μέτρων και τη σύναψη ενός τετάρτου Μνημονίου για μετά το 2018. Μέχρι στιγμής ο Α.Τσίπρας φαίνεται να αρνείται το ενδεχόμενο των εκλογών. Με το συνεχιζόμενο εκβιασμό των ιμπεριαλιστικών κέντρων, γνωρίζει ότι αν αρνηθεί να ψηφίσει τα υποδεικνυόμενα βάρβαρα μέτρα για μετά το 2018 μπορεί να υποχρεωθεί σε ηρωική έξοδο και άρα εκλογές. Ωστόσο, η διετής θητεία του έχει ήδη χρεωθεί με ένα τρίτο, ακόμα αντιδραστικότερο Μνημόνιο, με την παραχώρηση στους δανειστές όλης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, με τα capital controls που έχουν γονατίσει κάθε οικονομική δραστηριότητα, με χιλιάδες απολύσεις, με τη συνεχιζόμενη ανεργία στο 25% (επίσημα) και τη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του λαού, με την κατακρεούργηση των συντάξεων, με την εξόντωση των μικροεπαγγελματιών, με τα λουκέτα των μικρομεσαίων, με τη διάλυση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, με τη συρρίκνωση της αγροτικής οικονομίας και την καταστροφή της φτωχομεσαίας αγροτιάς, με την πρωτοφανή φοροληστεία. Και απ’ ό,τι φαίνεται τα χειρότερα έρχονται είτε με τις προτάσεις των Ευρωπαίων, με τη μορφή των ασύλληπτων «πρωτογενών πλεονασμάτων» του 3,5% του ΑΕΠ (δηλ. των 6-6,5 δις € το χρόνο) πιθανότατα για μία δεκαετία, γεγονός που προφανώς θα ενεργοποιήσει το δημοσιονομικό «κόφτη» σε μισθούς και συντάξεις, σε απολύσεις και περαιτέρω μειώσεις των κοινωνικών παροχών, είτε με τις προτάσεις του ΔΝΤ, με τη μορφή της άμεσης ψήφισης μέτρων ύψους 4,2-4,5 δις € που αφορούν μείωση του αφορολόγητου, νέα περικοπή συντάξεων, ομαδικές απολύσεις, συνδικαλιστικό νόμο, κλπ., καθώς και την πρόσθετη ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με ακόμη 10 δις €. Επιπλέον, παρά τις κυβερνητικές κορώνες και τα «καθαρά χέρια», επί της ουσίας η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., ούτε τους γνωστούς «νταβατζήδες» ενόχλησε, ούτε τη μεγάλη διαπλοκή άγγιξε, ούτε τα αδικήματα από τις διαβόητες λίστες μεγαλοκαταθετών έφερε στη Δικαιοσύνη, ούτε τη διαφθορά χτύπησε, ενώ πρόσφατα απάλλαξε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από τα γνωστά θαλασσοδάνεια προς τις τράπεζες. Κατά συνέπεια, και με τον αβέβαιο αριθμό των 153 βουλευτών (πολλοί φοβούνται ότι δεν θα επανεκλεγούν), φαίνεται πως τελικά θα ενδώσει στην ψήφιση των προκαταβολικών μέτρων.
Εάν τελικά δεν υπάρξει η πολιτική λύση ή κάποια έκπτωση της σκληρής γραμμής τους και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Γερμανία) επιμείνουν στην άκαμπτη στάση τους, δηλ. στο «όλα ή τίποτα», τότε η ψήφιση προληπτικών μέτρων για το 2019 αποτελεί ένα μεγάλο ρίσκο με ανεξέλεγκτες συνέπειες για την κυβέρνηση Τσίπρα.