Πέθανε ο σ. Κώστας Κουτμάνης ακαταπόνητος επαναστάτης κομμουνιστής
μαχητής του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, πρωτοπόρος του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα
μαχητής του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, πρωτοπόρος του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα
Την Τρίτη 10 Γενάρη 2017 πέθανε σε
ηλικία 99 χρονών ο σύντροφος Κώστας Κουτμάνης. Ακαταπόνητος επαναστάτης
κομμουνιστής, μαχητής του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, απ’ τους πρωτοπόρους του
αντιρεβιζιονιστικού αγώνα στην πολιτική προσφυγιά, στέλεχος του
μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας. Επιθυμία του ήταν να
μην γίνει επικήδεια τελετή και να αποτεφρωθεί.
Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ τιμώντας τον ακατπόνητο επαναστάτη του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας, δημοσιεύει την ανακοίνωση της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ στη μνήμη του σ. Κουτμάνη που υπηρέτησε πιστά το μαρξιστικό - λενινιστικό με πίστη και αφοσλιωση απ' τις γραμμές του μέχρι το τέλος της ζωής του.
Η ζωή του Κώστα Κουτμάνη που άγγιξε έναν ολόκληρο αιώνα, ολόψυχα δοσμένη στον αγώνα για το δίκιο και τη λευτεριά, ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη ζωή, τη δράση και τους αγώνες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, την πολυκύμαντη διαδρομή του, τους θριάμβους και τις τραγωδίες του.
Ο Κώστας Κουτμάνης αναδείχθηκε μέσα από τους ηρωικούς αγώνες αυτού του κινήματος σε μαχητή αταλάντευτο και αφοσιωμένο, αλλά και σε ένα ηγετικό στέλεχος, πολύπλευρα και στέρεα καταρτισμένο. Μαχητής του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, θα περάσει μετά την ήττα, αρχικά στην Αλβανία κι από κει στην Πολωνία. Θα πρωτοστατήσει με άλλους συντρόφους, ύστερα από το χρουστσιωφικό 20ό Συνέδριο και την κακόφημη “6η Ολομέλεια” του 1956, στον αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό και για τη δημιουργία μαρξιστικών – λενινιστικών οργανώσεων των Ελλήνων κομμουνιστών στην πολιτική προσφυγιά. Ύστερα από τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα, θα παλέψει μέσα από τις γραμμές της ΟΜΛΕ προσηλωμένος στο σκοπό της ανασυγκρότησης του κινήματος, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν τις διασπάσεις, θα ταχτεί και θα δουλέψει ενεργητικά για το ξεπέρασμα της κρίσης και για την ενότητα σ' ένα ενιαίο κόμμα όλων των μαρξιστικών – λενινιστικών δυνάμεων.
???
Ξεχωριστής σημασίας συμβολή στον αγώνα των κομμουνιστών μαρξιστών – λενινιστών, αποτέλεσε η αρθρογραφία του σ. Κώστα Κουτμάνη στο “Λαϊκό Δρόμο”, κείμενα γραμμένα με παλμό, οξύνοια και αγωνιστικό νεύρο. Ακέραιη εξ' άλλου διατηρεί τη σημασία της η ομιλία του από το βήμα της Συνδιάσκεψης του Μ-Λ ΚΚΕ το 2004 (επικεντρωμένη στο σοσιαλισμό και την καπιταλιστική παλινόρθωση). Ομιλία που έκανε παρά τα προβλήματα υγείας που τον ταλάνιζαν και παρά τα χρόνια που ήδη από τότε βάραιναν απάνω του.
Αγώνας ενάντια στο βάρβαρο εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό καπιταλιστικό σύστημα, “για ανεξαρτησία, δημοκρατία και σοσιαλισμό στην πατρίδα, για ειρήνη σ' όλο τον κόσμο”, αυτός ήταν ο δρόμος που ακολούθησε σταθερά και ως το τέλος του ο Κώστας Κουτμάνης.
Θα τον θυμόμαστε και θα τον τιμούμε πάντα!
Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει σε όλους τους δικούς του θερμά συλλυπητήρια.
Ξεχωριστής σημασίας συμβολή στον αγώνα των κομμουνιστών μαρξιστών – λενινιστών, αποτέλεσε η αρθρογραφία του σ. Κώστα Κουτμάνη στο “Λαϊκό Δρόμο”, κείμενα γραμμένα με παλμό, οξύνοια και αγωνιστικό νεύρο. Ακέραιη εξ' άλλου διατηρεί τη σημασία της η ομιλία του από το βήμα της Συνδιάσκεψης του Μ-Λ ΚΚΕ το 2004 (επικεντρωμένη στο σοσιαλισμό και την καπιταλιστική παλινόρθωση). Ομιλία που έκανε παρά τα προβλήματα υγείας που τον ταλάνιζαν και παρά τα χρόνια που ήδη από τότε βάραιναν απάνω του.
Αγώνας ενάντια στο βάρβαρο εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό καπιταλιστικό σύστημα, “για ανεξαρτησία, δημοκρατία και σοσιαλισμό στην πατρίδα, για ειρήνη σ' όλο τον κόσμο”, αυτός ήταν ο δρόμος που ακολούθησε σταθερά και ως το τέλος του ο Κώστας Κουτμάνης.
Θα τον θυμόμαστε και θα τον τιμούμε πάντα!
Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ εκφράζει σε όλους τους δικούς του θερμά συλλυπητήρια.
Για το Δίκιο και
τη Λευτεριά
Το Νοέμβριο του 2008, εκδόθηκε από τις «ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ», βιβλίο με συλλογή κειμένων του σ. Κώστα Κουτμάνη, (κάτω από τον τίτλο «Για το δίκιο και τη λευτεριά - Μαρτυρίες και συμπεράσματα»).
Τα κείμενα αυτά, αποτελούν πολύτιμο πληροφοριακό υλικό που αναπλάθει και φωτίζει με την αμεσότητα και τη ζωντάνια της αφήγησης, σημαντικές πτυχές από την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας. Αποτελούν ταυτόχρονα συνεκτική συνόψιση και πολιτική γενίκευση εμπειριών και διδαγμάτων εξίσου πολύτιμων για τη θεώρηση των σύγχρονων εξελίξεων, με τη ματιά ενός ακαταπόνητου μαχητή του κινήματος.
Στο βιβλίο δημοσιεύεται το παρακάτω «Σύντομο βιογραφικό» του Κώστα Κουτμάνη, γραμμένο από τον ίδιο, (με ημερομηνία 10/03/2006).
Σύντομο βιογραφικό
Γεννήθηκα στις 9/10/1918 στη Σούρπη Μαγνησίας.
-Στην τρίτη τάξη του τότε εξαταξίου Γυμνασίου, διακόπτω αναγκαστικά τη φοίτησή μου, λόγω πολύχρονης βαρειάς αρρώστιας του πατέρα μου, και σοβαρών οικονομικών προβλημάτων για να δουλέψω στα κτήματα.
-Την 1η Σεπτέμβρη 1939 στρατεύτηκα στο Ναυτικό, λόγω του επερχόμενου πολέμου, όπου υπηρέτησα τη θητεία μου, και την συμμετοχή μου σε όλη τη διάρκεια του πολέμου 1940-41.
-Το 1942 οργανώθηκα στο ΕΑΜ και το Γενάρη 1943 στο ΚΚΕ και μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1943 στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ.
-Τον Μάη του 1943 για την οικογενειακή μας ενεργό συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, οι καταχτητές καίνε το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα, όπως και τα σπίτια άλλων 36 συγχωριανών μου αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.
-Τον Οχτώβρη 1943 εντάσσομαι στο ΙΙ/52 Τάγμα του μάχιμου ΕΛΑΣ μέχρι και το τέλος σχεδόν Μαρτίου 1945, ως επίτροπος Διμοιρίας Λόχου του ΙΙ/52 Τάγματος, με το βαθμό του Ανθ/γού του ΕΛΑΣ.
-Το Τάγμα μας εκτός από τις μάχες ενάντια στους καταχτητές, συμμετέχει, και δίνει σκληρές μάχες στα Δεκεμβριανά ενάντια στους νέους Άγγλους καταχτητές, και τους δοσίλογους ταγματασφαλίτες, χίτες κλπ. Οι απώλειες του Τάγματός μας φτάνουν στο 40%,όπως σωστά υπογραμμίζεται στο Βιβλίο «Δεκέμβρης 1944».
-Από τον Απρίλη 1945 μέχρι και στις 28/8/46 καταδιωκόμενος.
-Στις 29/8/46 συλλαμβάνομαι με άλλους 2 συγχωριανούς μου, (2 μέρες πριν το δημοψήφισμα) από 3 εθνοφρουρούς, που μας παραδίδουν για τα «περαιτέρω» στην Σουρλική ομάδα του Κουντούρη. Απ' τη στιγμή αυτή βασανιζόμαστε απάνθρωπα, στο άντρο του στο χωριό Πτελεός επί 52 μερόνυχτα. Στο τέλος Οχτώβρη του 1946, μας μεταφέρουν στην Ασφάλεια στο Βόλο, και σε συνέχεια στις πρώτες μέρες του Γενάρη 1947 μας μεταφέρουν μαζί με άλλους 600 κρατουμένους με οχηματαγωγό πλοίο στο Πειραιά και την επομένη μέρα για εξορία στο νησί Κύθηρα, όπου μείναμε μέχρι τον Απρίλη του 1947.
-Πληροφορούμαστε ότι απειλείται η ζωή μας, με επικείμενη απόβαση και επιδρομή στον καταυλισμό μας, στον Ποταμό Κυθήρων, από τη δολοφονική συμμορία του Μαγκανά που δρα στην Λακωνία. Διαμαρτυρόμαστε στην Χωροφυλακή, την καθιστούμε υπεύθυνη, και ενημερώνουμε τους πολίτες του Ποταμού, που μας συμπαραστέκονται ενεργά, όλοι και πρώτος ο παπάς του χωριού, κατά την 48ωρη απεργία πείνας που κηρύξαμε.
Κάτω από τις διαμαρτυρίες μας, και τη δημοσίευσή τους στον «Ριζοσπάστη» (έβγαινε ακόμη) και σε άλλες εφημερίδες, μας μεταφέρουν τέλος Απρίλη 1947, όλους (πάνω από 1.000) στη Ζάκυνθο, με πλοίο οχηματαγωγό, συνοδευόμενους από χωροφύλακες με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Κανταράκη.
-Στο τέλος Μάη 1947, με κάτι μέτρα της Κυβέρνησης Σοφούλη, απολυόμαστε, όλοι μας στα κακά μας χάλια, χωρίς δεκάρα στην τσέπη, και σχεδόν ρακένδυτοι. Ευτυχώς που η οργάνωση του ΚΚΕ της Πάτρας, μας έβγαλε εισιτήρια για Αθήνα.
-Στην Αθήνα ύστερα από 20ήμερη περιπέτεια, η οργάνωση με την εθνικοτοπική επιτροπή, μας βοήθησε και αφού μας έβγαλε και εισιτήρια φύγαμε με άλλους οκτώ συμπατριώτες μας και φίλους ατμοπλοϊκώς για το Βόλο.
-Συνδεόμαστε με την οργάνωση του ΚΚΕ στο Βόλο, που είναι παράνομη, και την 1η Ιουλίου 1947 βγήκα μαζί με άλλους συντρόφους, στο αντάρτικο στο Πήλιο, που επικεφαλής ήταν ο σ. Μιχάλης Παπαδάμ (Φεραίτος). Με τοποθέτησαν επίτροπο στην Διμοιρία του Δράκου (ψευδώνυμο) όπου υπηρέτησα επί 3μηνο και στις αρχές Oχτώβρη 1947 μετατέθηκα στην Όρθρυ, όπου εντάχθηκα στην δύναμη του εκεί ανεξάρτητου Τάγματος του Δ.Σ.Ε. Στην Όρθρυ με προήγαγαν σε υπολοχαγό πολ.Επίτροπο.
-Από τον Δεκέμβρη του 1948 με Διαταγή της I Μεραρχίας, εντάσσομαι στο Επιτελείο της I Μεραρχίας, στο τομέα των πληροφοριών, μέχρι και τις 30 Οχτώβρη του 1949 που πέρασα στην Αλβανία ως πολιτικός Επίτροπος της Αποστολής με τον Κώστα Γάτσο Διοικητή. Τον Ιούνη του 1949, με πρόταση της Δ/σης της I Μεραρχίας ονομάζομαι Λοχαγός Πεζικού, σε κείνες τις δύσκολες και τραγικές μέρες του Δ.Σ.Ε. στο Γράμμο.
-Στην Αλβανία και μέχρι τον Μάρτη 1950 στην Πολωνία, ορίζομαι Δ/της Λόχου και κατά την δίμηνη εκπαίδευσή μας.
-Το Μάρτη αποστρατεύτηκα και τοποθετήθηκα γραμματέας των κομ. οργανώσεων του Κ.Κ.Ε. σε επτά κολχόζ που δούλευαν δικοί μας Έλληνες πολ. πρόσφυγες.
-Το 1951 εκλέγομαι μέλος της Κομμ. Επιτροπής του ΚΚΕ στην Πολωνία μέχρι το 1953. -Το 1953 το Σεπτέμβρη, στέλνομαι από τον Ζαχαριάδη μαζί με άλλους τρεις εκλεκτούς συντρόφους στην Κεντρική Κομ. Σχολή του Πολωνικού Κόμματος μέχρι και το Μάη του 1955.
-Τον Σεπτέμβρη του 1955, σε συνδιάσκεψη των Πολιτικών Προσφύγων στην Πολωνία, με πρόταση του Κ.Κ.Ε. και του Πολωνικού Κόμματος εκλέγομαι πρόεδρος της Ένωσης Πολιτικών προσφύγων Ελλάδος στην Πολωνία.
-Παίρνω μέρος υπεύθυνος 5μελούς Επιτροπής, στις εργασίες της ανιστόρητης 6ης ολομέλειας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. το Μάρτη 1956.
-Σε συνέχεια διαφωνώ και με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1956 και με το 20ο Συνέδριο του Σοβιετικού Κόμματος του Χρουστσώφ, οπότε το Σεπτέμβρη πραξικοπηματικά καθαιρούμαστε όλο το Συμβούλιο της Ένωσης Πολ. Προσφύγων Ελλάδος στην Πολωνία.
-Στην τρίτη τάξη του τότε εξαταξίου Γυμνασίου, διακόπτω αναγκαστικά τη φοίτησή μου, λόγω πολύχρονης βαρειάς αρρώστιας του πατέρα μου, και σοβαρών οικονομικών προβλημάτων για να δουλέψω στα κτήματα.
-Την 1η Σεπτέμβρη 1939 στρατεύτηκα στο Ναυτικό, λόγω του επερχόμενου πολέμου, όπου υπηρέτησα τη θητεία μου, και την συμμετοχή μου σε όλη τη διάρκεια του πολέμου 1940-41.
-Το 1942 οργανώθηκα στο ΕΑΜ και το Γενάρη 1943 στο ΚΚΕ και μέχρι τον Σεπτέμβρη του 1943 στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ.
-Τον Μάη του 1943 για την οικογενειακή μας ενεργό συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, οι καταχτητές καίνε το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα, όπως και τα σπίτια άλλων 36 συγχωριανών μου αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.
-Τον Οχτώβρη 1943 εντάσσομαι στο ΙΙ/52 Τάγμα του μάχιμου ΕΛΑΣ μέχρι και το τέλος σχεδόν Μαρτίου 1945, ως επίτροπος Διμοιρίας Λόχου του ΙΙ/52 Τάγματος, με το βαθμό του Ανθ/γού του ΕΛΑΣ.
-Το Τάγμα μας εκτός από τις μάχες ενάντια στους καταχτητές, συμμετέχει, και δίνει σκληρές μάχες στα Δεκεμβριανά ενάντια στους νέους Άγγλους καταχτητές, και τους δοσίλογους ταγματασφαλίτες, χίτες κλπ. Οι απώλειες του Τάγματός μας φτάνουν στο 40%,όπως σωστά υπογραμμίζεται στο Βιβλίο «Δεκέμβρης 1944».
-Από τον Απρίλη 1945 μέχρι και στις 28/8/46 καταδιωκόμενος.
-Στις 29/8/46 συλλαμβάνομαι με άλλους 2 συγχωριανούς μου, (2 μέρες πριν το δημοψήφισμα) από 3 εθνοφρουρούς, που μας παραδίδουν για τα «περαιτέρω» στην Σουρλική ομάδα του Κουντούρη. Απ' τη στιγμή αυτή βασανιζόμαστε απάνθρωπα, στο άντρο του στο χωριό Πτελεός επί 52 μερόνυχτα. Στο τέλος Οχτώβρη του 1946, μας μεταφέρουν στην Ασφάλεια στο Βόλο, και σε συνέχεια στις πρώτες μέρες του Γενάρη 1947 μας μεταφέρουν μαζί με άλλους 600 κρατουμένους με οχηματαγωγό πλοίο στο Πειραιά και την επομένη μέρα για εξορία στο νησί Κύθηρα, όπου μείναμε μέχρι τον Απρίλη του 1947.
-Πληροφορούμαστε ότι απειλείται η ζωή μας, με επικείμενη απόβαση και επιδρομή στον καταυλισμό μας, στον Ποταμό Κυθήρων, από τη δολοφονική συμμορία του Μαγκανά που δρα στην Λακωνία. Διαμαρτυρόμαστε στην Χωροφυλακή, την καθιστούμε υπεύθυνη, και ενημερώνουμε τους πολίτες του Ποταμού, που μας συμπαραστέκονται ενεργά, όλοι και πρώτος ο παπάς του χωριού, κατά την 48ωρη απεργία πείνας που κηρύξαμε.
Κάτω από τις διαμαρτυρίες μας, και τη δημοσίευσή τους στον «Ριζοσπάστη» (έβγαινε ακόμη) και σε άλλες εφημερίδες, μας μεταφέρουν τέλος Απρίλη 1947, όλους (πάνω από 1.000) στη Ζάκυνθο, με πλοίο οχηματαγωγό, συνοδευόμενους από χωροφύλακες με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Κανταράκη.
-Στο τέλος Μάη 1947, με κάτι μέτρα της Κυβέρνησης Σοφούλη, απολυόμαστε, όλοι μας στα κακά μας χάλια, χωρίς δεκάρα στην τσέπη, και σχεδόν ρακένδυτοι. Ευτυχώς που η οργάνωση του ΚΚΕ της Πάτρας, μας έβγαλε εισιτήρια για Αθήνα.
-Στην Αθήνα ύστερα από 20ήμερη περιπέτεια, η οργάνωση με την εθνικοτοπική επιτροπή, μας βοήθησε και αφού μας έβγαλε και εισιτήρια φύγαμε με άλλους οκτώ συμπατριώτες μας και φίλους ατμοπλοϊκώς για το Βόλο.
-Συνδεόμαστε με την οργάνωση του ΚΚΕ στο Βόλο, που είναι παράνομη, και την 1η Ιουλίου 1947 βγήκα μαζί με άλλους συντρόφους, στο αντάρτικο στο Πήλιο, που επικεφαλής ήταν ο σ. Μιχάλης Παπαδάμ (Φεραίτος). Με τοποθέτησαν επίτροπο στην Διμοιρία του Δράκου (ψευδώνυμο) όπου υπηρέτησα επί 3μηνο και στις αρχές Oχτώβρη 1947 μετατέθηκα στην Όρθρυ, όπου εντάχθηκα στην δύναμη του εκεί ανεξάρτητου Τάγματος του Δ.Σ.Ε. Στην Όρθρυ με προήγαγαν σε υπολοχαγό πολ.Επίτροπο.
-Από τον Δεκέμβρη του 1948 με Διαταγή της I Μεραρχίας, εντάσσομαι στο Επιτελείο της I Μεραρχίας, στο τομέα των πληροφοριών, μέχρι και τις 30 Οχτώβρη του 1949 που πέρασα στην Αλβανία ως πολιτικός Επίτροπος της Αποστολής με τον Κώστα Γάτσο Διοικητή. Τον Ιούνη του 1949, με πρόταση της Δ/σης της I Μεραρχίας ονομάζομαι Λοχαγός Πεζικού, σε κείνες τις δύσκολες και τραγικές μέρες του Δ.Σ.Ε. στο Γράμμο.
-Στην Αλβανία και μέχρι τον Μάρτη 1950 στην Πολωνία, ορίζομαι Δ/της Λόχου και κατά την δίμηνη εκπαίδευσή μας.
-Το Μάρτη αποστρατεύτηκα και τοποθετήθηκα γραμματέας των κομ. οργανώσεων του Κ.Κ.Ε. σε επτά κολχόζ που δούλευαν δικοί μας Έλληνες πολ. πρόσφυγες.
-Το 1951 εκλέγομαι μέλος της Κομμ. Επιτροπής του ΚΚΕ στην Πολωνία μέχρι το 1953. -Το 1953 το Σεπτέμβρη, στέλνομαι από τον Ζαχαριάδη μαζί με άλλους τρεις εκλεκτούς συντρόφους στην Κεντρική Κομ. Σχολή του Πολωνικού Κόμματος μέχρι και το Μάη του 1955.
-Τον Σεπτέμβρη του 1955, σε συνδιάσκεψη των Πολιτικών Προσφύγων στην Πολωνία, με πρόταση του Κ.Κ.Ε. και του Πολωνικού Κόμματος εκλέγομαι πρόεδρος της Ένωσης Πολιτικών προσφύγων Ελλάδος στην Πολωνία.
-Παίρνω μέρος υπεύθυνος 5μελούς Επιτροπής, στις εργασίες της ανιστόρητης 6ης ολομέλειας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. το Μάρτη 1956.
-Σε συνέχεια διαφωνώ και με τις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας του 1956 και με το 20ο Συνέδριο του Σοβιετικού Κόμματος του Χρουστσώφ, οπότε το Σεπτέμβρη πραξικοπηματικά καθαιρούμαστε όλο το Συμβούλιο της Ένωσης Πολ. Προσφύγων Ελλάδος στην Πολωνία.
10/3/2006
Κώστας Κουτμάνης
Κώστας Κουτμάνης
Απόσπασμα από την ομιλία του σ. Κώστα Κουτμάνη
στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ το 2004
στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ το 2004
....Η συμβολή όσων ζήσαμε σαν πολιτικοί
πρόσφυγες στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, μπορεί να είναι ιδιαίτερα
χρήσιμη, στο να δειχτεί με συγκεκριμένα παραδείγματα και αναφορές, πώς
έγινε το πέρασμα από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό, στα χρόνια που
ακολούθησαν το αντεπαναστατικό 20ό Συνέδριο. Την ίδια ώρα που ο
Χρουστσιώφ μιλούσε για “ειρηνικό πέρασμα” από τον καπιταλισμό στο
σοσιαλισμό, την ίδια ώρα εννοούσε και προωθούσε το ειρηνικό πέρασμα,
από τον ...σοσιαλισμό στον πιο ειδεχθή καπιταλισμό. Ο ρόλος της
εξουσίας, ο εκφυλισμός του κόμματος, των οργάνων, των θεσμών. Η
διαφθορά και η μετάλλαξη ανθρώπων που εμφανίζονταν ως κομμουνιστές
και κατέληξαν αδιάντροποι αντικομμουνιστές. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα
γι' όλα αυτά και χρειάζεται και πρέπει γι' αυτά να μιλήσουμε.