Υψώνοντας τις σημαίες του 2ου Συνεδρίου
του ΣΥΡΙΖΑ, και επικαλούμενη τις κατάπτυστες ψευτοδιακηρύξεις της
«αριστεράς της ευθύνης», της «αριστεράς που δεν φοβάται να μπει στη
φωτιά για την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων», της «αριστεράς που δεν
διστάζει να αναλάβει το ιστορικό καθήκον και σηκώσει στους ώμους της την
ευθύνη για την έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια», κ.α., η
παραπαίουσα κυβέρνηση των Τσίπρα-Καμμένου, μπήκε στην αρένα της δεύτερης
«αξιολόγησης» με τους «θεσμούς», προκειμένου από τη μία πλευρά να
παραπλανήσει και πάλι το λαό και από την άλλη να εξυπηρετήσει τα
συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας.
Παρά τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις για το
κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης» μέχρι το τέλος Νοέμβρη (οπότε και θα
συνέλθει το Euro Working Group και στη συνέχεια το Eurogroup της 5ης
Δεκέμβρη, όπου θα ξεκινήσει η συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους με
τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και να «ληφθούν οριστικές
αποφάσεις», κατά τον πρωθυπουργό), οι «διαπραγματεύσεις» σκόνταψαν
σχεδόν αμέσως πάνω στο γνωστό πλαίσιο των αφόρητων πιέσεων, απειλών και
εκβιασμών, με απώτερο στόχο το μπλοκάρισμα των «διαπραγματεύσεων» και το
ροκάνισμα του χρόνου, ώστε οι συζητήσεις για το χρέος να παραπεμφθούν
στις καλένδες. Η αρχή έγινε με τις αντιρρήσεις των εκπροσώπων των
δανειστών, στoν εξωδικαστικό διακανονισμό των «κόκκινων» δανείων και
-κυρίως- στα εργασιακά (ομαδικές απολύσεις, άρνηση επαναφοράς συλλογικών
διαπραγματεύσεων, μειωμένο ωράριο απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα με
χρηματοδότηση από το κράτος, συνδικαλιστικός νόμος, κατώτατος μισθός,
κλπ.) και συνεχίστηκαν στα φορολογικά και ευρύτερα δημοσιονομικά θέματα,
και τις εξαγγελίες του Α .Τσίπρα στη ΔΕΘ. Μεταξύ αυτών είναι τα
περιβόητα ψίχουλα του «κοινωνικού εισοδήματος αλληλεγγύης», ο ειδικός
ακατάσχετος λογαριασμός για τις επιχειρήσεις με ληξιπρόθεσμες οφειλές
προς το Δημόσιο, η προστασία της πρώτης κατοικίας από τους
πλειστηριασμούς, αλλά και τα δύο νομοσχέδια για το «πλαστικό» και το
«μαύρο» χρήμα. Στη λίστα με τα 42 νέα προαπαιτούμενα περιλαμβάνονται
επίσης το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα (2018-2021), τα πρωτογενή πλεονάσματα,
το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, τα ειδικά μισθολόγια, το Δημόσιο, τα
κλειστά επαγγέλματα, κλπ. Στο τραπέζι βρίσκονται ακόμα, το Ν/σ για την
εθελοντική αποκάλυψη των αδήλωτων εισοδημάτων και το θέμα του
επιχειρηματικού περιβάλλοντος, το ζήτημα της πορείας εκτέλεσης του
Προϋπολογισμού του 2016 και οι στόχοι του προσχεδίου του Προϋπολογισμού
του 2017, η προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς,
κλπ. Σταθερός και αμετακίνητος άξονας για τα ιμπεριαλιστικά κέντρα,
είναι τα «μέτρα επαναλαμβανόμενης απόδοσης», δηλ. η αμετακίνητη
αθροιστική τήρηση των μέτρων των τριών Μνημονίων!
Στο καυτό θέμα των εργασιακών, παρά τις φραστικές ατάκες του ανεκδιήγητου υπουργού Γ. Κατρούγκαλου για «ακραίους παίκτες που κράτησαν ακραία στάση», όμως η «ευρωπαϊκή» ευθυγράμμιση στο πόρισμα της Επιτροπής των «εμπειρογνωμόνων», ή στη «Κοινή Δήλωση» των κοινωνικών «εταίρων» (κυβέρνησης, εργοδοτών και πλειοψηφίας ΓΣΕΕ), ή ακόμα στις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» ως προς το καθεστώς των ομαδικών απολύσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του λεγόμενου «υπο-κατώτατου μισθού» των νεοπροσλαμβανόμενων εργαζομένων και του συνδικαλιστικού νόμου, καθώς επίσης και με τον τρόπο υπολογισμού του κατώτατου μισθού, δεν έγινε αποδεκτή ούτε από τον εκπρόσωπο της Κομισιόν!
Αντίθετα, οι «θεσμοί» ζήτησαν τη γνώμη των εργοδοτών ως προς το μειωμένο ωράριο εργασίας αντί ομαδικών απολύσεων, αλλά και την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου ανοίγοντας θέμα ως προς τον τρόπο λήψης απόφασης για την προκήρυξη απεργίας από το 50% συν 1 των εργαζομένων. Το ίδιο απαίτησε και για την υπογραφή κλαδικών συμβάσεων με αποτέλεσμα να τάσσεται υπέρ των επιχειρησιακών και των ατομικών συμβάσεων εργασίας.
Οι αντιλαϊκές απαιτήσεις των δανειστών αποτυπώθηκαν σε φράσεις όπως «οι μισθοί των Ελλήνων αυξάνονταν περισσότερο από τους μισθούς των Γερμανών και γι' αυτό έφταιγε κυρίως το παλιό σύστημα, της διαδικασίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων», ή ότι «οι μισθοί αυξάνονταν γρηγορότερα από την παραγωγικότητα κι αυτό ήταν από τις βασικές αιτίες δημιουργίας των σημερινών ελλειμμάτων».
Η ίδια παρελκυστική τακτική με την προβολή ακραίων θέσεων συνεχίστηκε όταν τέθηκε το καυτό ζήτημα της αναδιάρθρωσης του Προνοιακού Χάρτη και της χρηματοδότησης του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης (ΚΕΑ). Οι δανειστές αρνούνται τη χρηματοδότηση του ΚΕΑ από την υπερ-απόδοση της φορολογίας, δεν δέχονται το θέμα του εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης των επιχειρηματικών χρεών και απαιτούν να μην ισχύει η προσωρινή παύση των καταδιωκτικών μέτρων σε βάρος των οφειλετών που καταφεύγουν στο νέο πλαίσιο διευθέτησης των χρεών, ενώ θέλουν αυστηροποίηση των κριτηρίων υπαγωγής των επιχειρήσεων στον μηχανισμό ώστε να αποκλείονται μικρές επιχειρήσεις.
Τα σχέδια της κυβέρνησης για τους ακατάσχετους λογαριασμούς, απορρίφθηκαν μετ’ επαίνων από τους εκπροσώπους των δανειστών, καθώς μία τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε προβλήματα στον υγιή ανταγωνισμό! Ωστόσο αν δεν υπάρξει επαγγελματικός ακατάσχετος λογαριασμός θα αναγκασθούν χιλιάδες επιχειρήσεις και επαγγελματίες με ληξιπρόθεσμες οφειλές που τους έχουν επιβληθεί κατασχέσεις, να βάλουν λουκέτο.
Την ίδια στιγμή ο Α. Τσίπρας έχει βγει στα κεραμίδια… Έχοντας υποταγεί ολοκληρωτικά στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων, έχοντας ξεπουλήσει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στο ξένο κεφάλαιο, έχοντας εξασφαλίσει χαριστικά κίνητρα για τους «επενδυτές» και έχοντας οδηγήσει το λαό στη μεγαλύτερη μεταπολεμική λεηλασία των εισοδημάτων του, εκλιπαρεί την ένταξη της οικονομίας στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ, προκειμένου να ξεκινήσουν (;) οι περιλάλητες «επενδύσεις» με πρωταγωνιστές τα ξένα μονοπώλια και κομπάρσους τα τσακάλια της ντόπιας ολιγαρχίας. Στο μεταξύ, η ΕΛΣΤΑΤ ανεβάζει το δημόσιο χρέος στα 315,290 δις € στο β’ τρίμηνο του 2016 (από 301,266 δις € στο τέλος του β' τριμήνου πέρυσι), ενώ σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε, διαπιστώνει ρυθμό ανάπτυξης για το β’ τρίμηνο του 2016 μόλις 0,2% (το α’ τρίμηνο ήταν 0,73%), εξ αιτίας της μείωσης των εξαγωγών (βασικοί εμπορικοί «εταίροι», η Ευρωζώνη, ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ των 28 κρατών-μελών) και της πτώσης της λαϊκής κατανάλωσης, προκαλώντας σοβαρές αντιδράσεις και αμφισβήτηση από πλευράς δανειστών, ως προς τη φερεγγυότητα του προσχεδίου Προϋπολογισμού του 2017. Παράλληλα, τα «πρωτοφανή πρωτογενή πλεονάσματα» που επιδεικνύει η κυβέρνηση, προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από την εξίσου πρωτοφανή φορολεηλασία και αρπαγή των λαϊκών εισοδημάτων. Το ερώτημα του πώς θα φθάσει η ανάπτυξη στο 3,5% του ΑΕΠ το 2018, που συμφωνήθηκε ήδη από κυβέρνηση και ΕΕ, ανάγεται πλέον στη σφαίρα της φαντασίας. Γιατί, ο μεν πρωτογενής τομέας βρίσκεται σε πτωτική τροχιά, η δε μεταποιητική βιομηχανία πνέει τα λοίσθια. Από την άλλη, με τη συνεχιζόμενη κατάρρευση μισθών και συντάξεων και την αδιάλειπτη φοροληστεία, δεν προκύπτουν περιθώρια ανάπτυξης. Εξ άλλου οι «επενδύσεις» με τους αποικιακούς όρους και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μάλλον θα εξελιχθούν σε μεγάλο παθητικό, σε βάρος της χώρας και του λαού. Απομένει, λοιπόν, είτε η εκχώρηση ομολόγων του ελληνικού δημοσίου στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ, είτε η «έξοδος στις αγορές». Και οι δύο αυτές μορφές δανεισμού, θα θεωρηθούν -κατά τη δημιουργική λογιστική Σημίτη-, σαν έσοδο και κατ’ επέκταση σαν «ανάπτυξη»!
Ο «εθνικός στόχος της ανάπτυξης» που κλίνεται σε όλες τις πτώσεις από την κυβέρνηση, αφ’ ενός παραδίνει «γη και ύδωρ» στο μονοπωλιακό κεφάλαιο και αφ’ ετέρου παραπέμπει σε αόριστες προσδοκίες, το λαό. Στο μεταξύ, ούτε οι μισθοί και οι συντάξεις θα αυξηθούν, ούτε οι εργασιακές σχέσεις θα επανέλθουν στα πριν το 2009 επίπεδα, ούτε η ανεργία θα μειωθεί (παρά ελάχιστα και με θέσεις ελαστικής εργασίας και μισθούς των 400 €), ούτε ο ΕΝΦΙΑ θα σταματήσει, ούτε οι ληξιπρόθεσμες οφειλές και τα «κόκκινα» δάνεια των νοικοκυριών θα παραγραφούν, ούτε η φορολογία θα μειωθεί, ούτε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα ακυρωθεί, ούτε προφανώς το τεράστιο χρέος θα διαγραφεί! Για να γίνουν όλ’ αυτά θα χρειαστούν δεκαετίες συνδικαλιστικών αγώνων, με ηγεσίες επαναστατικές και πρωτοπόρες, ικανές να ξυπνήσουν τα υπονομευμένα αγωνιστικά αντανακλαστικά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Και σαν κερασάκι στην τούρτα, έρχεται η άμεση απειλή του ΔΝΤ, πως αν οι Ευρωπαίοι επιμείνουν στο 3,5% του στόχου για τα πρωτογενή πλεονάσματα θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα, όπως η κατάργηση του αφορολόγητου ορίου, η μείωση των συντάξεων, μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων, κλπ..
Χωρίς καμία αμφιβολία, το μαζικό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, βρίσκεται σε εσωτερικό και διεθνή αρνητικό συσχετισμό, με τη λαϊκή πάλη, αποδυναμωμένη, αποσυγκροτημένη, αμήχανη. Για να δυναμώσει, να συγκροτηθεί, να αποκτήσει συνείδηση του ιστορικού της ρόλου, απαιτούνται χρόνιες προσπάθειες. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει παραίτηση. Αντίθετα, μέσα απ’ αυτήν τη ζοφερή, αντιδραστική κατάσταση, ξεπηδούν οι αντικειμενικοί όροι για τη συνέχιση των λαϊκών αγώνων στην κατεύθυνση της απόκρουσης των αντιλαϊκών επιλογών των ιμπεριαλιστικών κέντρων, της κυρίαρχης μεγαλοαστικής τάξης και των υποταγμένων σ’ αυτούς πολιτικών κομμάτων με επικεφαλής τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ σήμερα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ χθες..
Στο καυτό θέμα των εργασιακών, παρά τις φραστικές ατάκες του ανεκδιήγητου υπουργού Γ. Κατρούγκαλου για «ακραίους παίκτες που κράτησαν ακραία στάση», όμως η «ευρωπαϊκή» ευθυγράμμιση στο πόρισμα της Επιτροπής των «εμπειρογνωμόνων», ή στη «Κοινή Δήλωση» των κοινωνικών «εταίρων» (κυβέρνησης, εργοδοτών και πλειοψηφίας ΓΣΕΕ), ή ακόμα στις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» ως προς το καθεστώς των ομαδικών απολύσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, του λεγόμενου «υπο-κατώτατου μισθού» των νεοπροσλαμβανόμενων εργαζομένων και του συνδικαλιστικού νόμου, καθώς επίσης και με τον τρόπο υπολογισμού του κατώτατου μισθού, δεν έγινε αποδεκτή ούτε από τον εκπρόσωπο της Κομισιόν!
Αντίθετα, οι «θεσμοί» ζήτησαν τη γνώμη των εργοδοτών ως προς το μειωμένο ωράριο εργασίας αντί ομαδικών απολύσεων, αλλά και την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου ανοίγοντας θέμα ως προς τον τρόπο λήψης απόφασης για την προκήρυξη απεργίας από το 50% συν 1 των εργαζομένων. Το ίδιο απαίτησε και για την υπογραφή κλαδικών συμβάσεων με αποτέλεσμα να τάσσεται υπέρ των επιχειρησιακών και των ατομικών συμβάσεων εργασίας.
Οι αντιλαϊκές απαιτήσεις των δανειστών αποτυπώθηκαν σε φράσεις όπως «οι μισθοί των Ελλήνων αυξάνονταν περισσότερο από τους μισθούς των Γερμανών και γι' αυτό έφταιγε κυρίως το παλιό σύστημα, της διαδικασίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων», ή ότι «οι μισθοί αυξάνονταν γρηγορότερα από την παραγωγικότητα κι αυτό ήταν από τις βασικές αιτίες δημιουργίας των σημερινών ελλειμμάτων».
Η ίδια παρελκυστική τακτική με την προβολή ακραίων θέσεων συνεχίστηκε όταν τέθηκε το καυτό ζήτημα της αναδιάρθρωσης του Προνοιακού Χάρτη και της χρηματοδότησης του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης (ΚΕΑ). Οι δανειστές αρνούνται τη χρηματοδότηση του ΚΕΑ από την υπερ-απόδοση της φορολογίας, δεν δέχονται το θέμα του εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης των επιχειρηματικών χρεών και απαιτούν να μην ισχύει η προσωρινή παύση των καταδιωκτικών μέτρων σε βάρος των οφειλετών που καταφεύγουν στο νέο πλαίσιο διευθέτησης των χρεών, ενώ θέλουν αυστηροποίηση των κριτηρίων υπαγωγής των επιχειρήσεων στον μηχανισμό ώστε να αποκλείονται μικρές επιχειρήσεις.
Τα σχέδια της κυβέρνησης για τους ακατάσχετους λογαριασμούς, απορρίφθηκαν μετ’ επαίνων από τους εκπροσώπους των δανειστών, καθώς μία τέτοια εξέλιξη θα δημιουργούσε προβλήματα στον υγιή ανταγωνισμό! Ωστόσο αν δεν υπάρξει επαγγελματικός ακατάσχετος λογαριασμός θα αναγκασθούν χιλιάδες επιχειρήσεις και επαγγελματίες με ληξιπρόθεσμες οφειλές που τους έχουν επιβληθεί κατασχέσεις, να βάλουν λουκέτο.
Την ίδια στιγμή ο Α. Τσίπρας έχει βγει στα κεραμίδια… Έχοντας υποταγεί ολοκληρωτικά στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων, έχοντας ξεπουλήσει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στο ξένο κεφάλαιο, έχοντας εξασφαλίσει χαριστικά κίνητρα για τους «επενδυτές» και έχοντας οδηγήσει το λαό στη μεγαλύτερη μεταπολεμική λεηλασία των εισοδημάτων του, εκλιπαρεί την ένταξη της οικονομίας στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ, προκειμένου να ξεκινήσουν (;) οι περιλάλητες «επενδύσεις» με πρωταγωνιστές τα ξένα μονοπώλια και κομπάρσους τα τσακάλια της ντόπιας ολιγαρχίας. Στο μεταξύ, η ΕΛΣΤΑΤ ανεβάζει το δημόσιο χρέος στα 315,290 δις € στο β’ τρίμηνο του 2016 (από 301,266 δις € στο τέλος του β' τριμήνου πέρυσι), ενώ σύμφωνα με στοιχεία που ανακοίνωσε, διαπιστώνει ρυθμό ανάπτυξης για το β’ τρίμηνο του 2016 μόλις 0,2% (το α’ τρίμηνο ήταν 0,73%), εξ αιτίας της μείωσης των εξαγωγών (βασικοί εμπορικοί «εταίροι», η Ευρωζώνη, ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ των 28 κρατών-μελών) και της πτώσης της λαϊκής κατανάλωσης, προκαλώντας σοβαρές αντιδράσεις και αμφισβήτηση από πλευράς δανειστών, ως προς τη φερεγγυότητα του προσχεδίου Προϋπολογισμού του 2017. Παράλληλα, τα «πρωτοφανή πρωτογενή πλεονάσματα» που επιδεικνύει η κυβέρνηση, προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από την εξίσου πρωτοφανή φορολεηλασία και αρπαγή των λαϊκών εισοδημάτων. Το ερώτημα του πώς θα φθάσει η ανάπτυξη στο 3,5% του ΑΕΠ το 2018, που συμφωνήθηκε ήδη από κυβέρνηση και ΕΕ, ανάγεται πλέον στη σφαίρα της φαντασίας. Γιατί, ο μεν πρωτογενής τομέας βρίσκεται σε πτωτική τροχιά, η δε μεταποιητική βιομηχανία πνέει τα λοίσθια. Από την άλλη, με τη συνεχιζόμενη κατάρρευση μισθών και συντάξεων και την αδιάλειπτη φοροληστεία, δεν προκύπτουν περιθώρια ανάπτυξης. Εξ άλλου οι «επενδύσεις» με τους αποικιακούς όρους και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μάλλον θα εξελιχθούν σε μεγάλο παθητικό, σε βάρος της χώρας και του λαού. Απομένει, λοιπόν, είτε η εκχώρηση ομολόγων του ελληνικού δημοσίου στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ, είτε η «έξοδος στις αγορές». Και οι δύο αυτές μορφές δανεισμού, θα θεωρηθούν -κατά τη δημιουργική λογιστική Σημίτη-, σαν έσοδο και κατ’ επέκταση σαν «ανάπτυξη»!
Ο «εθνικός στόχος της ανάπτυξης» που κλίνεται σε όλες τις πτώσεις από την κυβέρνηση, αφ’ ενός παραδίνει «γη και ύδωρ» στο μονοπωλιακό κεφάλαιο και αφ’ ετέρου παραπέμπει σε αόριστες προσδοκίες, το λαό. Στο μεταξύ, ούτε οι μισθοί και οι συντάξεις θα αυξηθούν, ούτε οι εργασιακές σχέσεις θα επανέλθουν στα πριν το 2009 επίπεδα, ούτε η ανεργία θα μειωθεί (παρά ελάχιστα και με θέσεις ελαστικής εργασίας και μισθούς των 400 €), ούτε ο ΕΝΦΙΑ θα σταματήσει, ούτε οι ληξιπρόθεσμες οφειλές και τα «κόκκινα» δάνεια των νοικοκυριών θα παραγραφούν, ούτε η φορολογία θα μειωθεί, ούτε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα ακυρωθεί, ούτε προφανώς το τεράστιο χρέος θα διαγραφεί! Για να γίνουν όλ’ αυτά θα χρειαστούν δεκαετίες συνδικαλιστικών αγώνων, με ηγεσίες επαναστατικές και πρωτοπόρες, ικανές να ξυπνήσουν τα υπονομευμένα αγωνιστικά αντανακλαστικά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Και σαν κερασάκι στην τούρτα, έρχεται η άμεση απειλή του ΔΝΤ, πως αν οι Ευρωπαίοι επιμείνουν στο 3,5% του στόχου για τα πρωτογενή πλεονάσματα θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα, όπως η κατάργηση του αφορολόγητου ορίου, η μείωση των συντάξεων, μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων, κλπ..
Χωρίς καμία αμφιβολία, το μαζικό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, βρίσκεται σε εσωτερικό και διεθνή αρνητικό συσχετισμό, με τη λαϊκή πάλη, αποδυναμωμένη, αποσυγκροτημένη, αμήχανη. Για να δυναμώσει, να συγκροτηθεί, να αποκτήσει συνείδηση του ιστορικού της ρόλου, απαιτούνται χρόνιες προσπάθειες. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει παραίτηση. Αντίθετα, μέσα απ’ αυτήν τη ζοφερή, αντιδραστική κατάσταση, ξεπηδούν οι αντικειμενικοί όροι για τη συνέχιση των λαϊκών αγώνων στην κατεύθυνση της απόκρουσης των αντιλαϊκών επιλογών των ιμπεριαλιστικών κέντρων, της κυρίαρχης μεγαλοαστικής τάξης και των υποταγμένων σ’ αυτούς πολιτικών κομμάτων με επικεφαλής τη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ σήμερα, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ χθες..