ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ Μ-Λ ΚΚΕ (ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ: Επαναστατικοί σκοποί -στρατηγικός προσανατολισμός του Μ-Λ ΚΚΕ το κομμουνιστικό κίνημα και η ενότητα των μαρξιστών λενινστών)

Ε. ΟΙ ΓΕΝΙΚΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ Μ-Λ ΚΚΕ

37. Το Μ-Λ ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, πιστό στη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, στις μακρόχρονες επαναστατικές παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας, στους ανυπέρβλητους αγώνες και θυσίες των κομμουνιστών, διακήρυξε την ακλόνητη προσήλωσή του στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, τη νίκη της προλεταριακής επανάστασης και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, έχοντας σαν τελικό σκοπό του την πραγματοποίηση του κομμουνισμού στη χώρα μας και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Και σε αυτόν το σκοπό, υποτάσσουμε όλους τους αγώνες που διεξάγουμε.

Παλεύοντας το Μ-Λ ΚΚΕ για την προώθηση και επιτυχία αυτών των επαναστατικών σκοπών, αναζητά τους συγκεκριμένους δρόμους που θα μας φέρουν πιο κοντά τους, αναλύοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης, τις ταξικές σχέσεις και κοινωνικές αντιθέσεις που κυριαρχούν σήμερα στη χώρα μας, χαράζοντας ένα σωστό στρατηγικό προσανατολισμό. Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας είναι η ολόπλευρη οικονομική πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Η ιστορία του νεοελληνικού έθνους μάς δείχνει τον αποφασιστικό ρόλο που διαδραμάτισαν και συνεχίζουν να διαδραματίζουν οι ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη χώρα μας και τη στενή σχέση επικυρίαρχου που ανέπτυξαν με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη. Οι δραματικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις της τελευταίας εξαετίας κατέδειξαν τη θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο, κάνοντας ακόμα πιο φανερές τις καταστροφικές συνέπειες της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Και έθεσαν σε δοκιμασία τον ευρύτερο πολιτικό προσανατολισμό όλων των πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα αυτών που αναφέρονται στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα. Η υπαγωγή της Ελλάδας κάτω από διεθνή οικονομικό έλεγχο και επιτροπεία από τους κηδεμόνες – δυνάστες τής ΕΕ και του ΔΝΤ με τα τρία βάρβαρα μνημόνια, κατέδειξε την πραγματική θέση της μέσα στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα, τον έλεγχο και την κυριαρχία που ασκεί πάνω στη χώρα μας ο ιμπεριαλισμός, τον ξενόδουλο χαρακτήρα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την υποτελή, ταξική πολιτική των αστικών κομμάτων. Η βαριά δοκιμασία που συνεχίζει να περνά ο λαός μας, μια δοκιμασία από τις μεγαλύτερες στη μεταπολεμική ιστορία του, με τα εξοντωτικά μνημόνια πηγάζει από αυτή την κατάσταση, αποκαλύπτο- ντας την κύρια αιτία των μεγάλων δεινών που κρατούν τη χώρα υποτελή και το λαό μας θύμα της πιο στυγνής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και πολιτικής καταπίεσης.

38. Στη βάση αυτή, οξύνονται όλες οι αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία και πρώτα – πρώτα η κυριότερη απ' αυτές. Από τη μια, ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, με τους πολιτικούς υπηρέτες τους, και από την άλλη, η εργατική τάξη, η φτωχομεσαία αγροτιά, η μικροαστική τάξη των πόλεων, όλος ο λαός, σε μια ασίγαστη αντιπαράθεση. Πρωταρχικός όρος, για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα, είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Αυτόν το σκοπό υπηρετεί η στρατηγική κατεύθυνση του Μ-Λ ΚΚΕ. Ο ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται ενάντια σ' αυτές τις δυνάμεις για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή των κυριάρχων εκμεταλλευτριών τάξεων και την επαναστατική άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της, που θα ανοίξει το δρόμο σε μια Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική Ελλάδα.

ΣΤ. ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚO KIΝΗΜΑ, Ο ΑΝΤΙΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ Η ΕΝOΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΡΞΙΣΤΏΝ – ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ

39. Συμπληρώνονται, φέτος, 60 χρόνια από το αντεπαναστατικό 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Φλεβάρη του 1956, και πενήντα χρόνια από το ξεκίνημα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα, το Μάη του 1966. Δυο σταθμοί στην πορεία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, που το επηρέασαν καθοριστικά και αποτελούν πηγή άντλησης διδαγμάτων και συμπερασμάτων για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος, πολύτιμα εφόδια για να φωτιστεί το θεμελιώδες ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που σφράγισε την πορεία των παγκόσμιων εξελίξεων στη διάρκεια του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Με τη ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ού Συνεδρίου, ανατράπηκε η επαναστατική γραμμή που κυριαρχούσε στο ΚΚΣΕ και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στην περίοδο του Λένιν και του Στάλιν και μπήκαν τα θεμέλια που οδήγησαν στην υπονόμευση και τον εκφυλισμό του σοσιαλιστικού συστήματος, στον ιδιόμορφο γραφειοκρατικό καπιταλισμό της κλίκας των Χρουστσώφ – Μπρέζνιεφ, που μέσα από μια γραμμή σταδιακών μεταμορφώσεων μετεξελίχθηκε σε γκορμπατσοφική περεστρόικα, σε ολοκληρωμένο, κλασικό καπιταλισμό το 1991. Μια γραμμή που απέρριψε τις μαρξιστικές – λενινιστικές θέσεις για την προλεταριακή επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, για τον επαναστατικό χαρακτήρα του κόμματος και του κράτους, για τον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, την ειρήνη και τα εθνικοαπλευθερωτικά κινήματα, για να τις αντικαταστήσει με τις ρεβιζιονιστικές θέσεις για το “ειρηνικό πέρασμα”, την “ειρηνική άμιλλα” του καπιταλιστικού και σοσιαλιστικού συστήματος, το “παλλαϊκό κράτος”, το “κόμμα όλου του λαού”, κ.ά. Η ανοιχτή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση, η διάλυσή της, όπως και η διάλυση του ΚΚΣΕ, ήταν η αναπόφευκτη κατάληξη, το τραγικό τέλος μιας ολέθριας διαδρομής που είχε αφετηρία της την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού με το 20ό Συνέδριο.

40. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες και στο βαθμό που συνειδητοποιούνταν οι θεμελιώδεις ανατροπές και οι ολέθριες συνέπειες της ρεβιζιονιστικής πολιτικής, ξέσπασε στις αρχές της δεκαετίας του '60 μια μεγάλη πολεμική στους κόλπους του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Επικεφαλής αυτού του θυελλώδους αντιρεβιζιονιστικού αγώνα τέθηκε το ΚΚ Κίνας με ηγέτη τον Μάο Τσετούνγκ. Με τη γενική γραμμή του υπερασπίστηκε και ανέπτυξε τη μαρξιστική – λενινιστική θεωρία για το επαναστατικό περιεχόμενο της δικτατορίας του προλεταριάτου και της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, υπερασπίστηκε τo χαρακτήρα του κομμουνιστικού κόμματος και το ρόλο του στον αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών για τη νίκη της επανάστασης και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και φώτισε τις αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού συστήματος, τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης, της ταξικής πάλης και του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων, κ.ά. Ο πιο ξεχωριστός, ο πιο θυελλώδης και παρατεταμένος αγώνας, που πρόσφερε νέα στοιχεία στο κομμουνιστικό κίνημα ήταν η εξαπόλυση της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης το 1966, που στηρίχθηκε στη μεγάλη θεωρητική συνεισφορά του Μάο για τη συνέχιση της επανάστασης στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου, με σκοπό την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κίνα και το βαθύτερο επαναστατικό μετασχηματισμό του σοσιαλιστικού εποικοδομήματος. Πρόσφερε νέα στοιχεία γιατί μέσα στις συνθήκες του σοσιαλισμού υλοποιούσε την κατεύθυνση πως οι αγώνες για τη στερέωση του σοσιαλιστικού συστήματος πρέπει να διεξάγονται όχι μόνο υπέρ των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, αλλά και με την άμεση, πλατιά και ορμητική συμμετοχή του στη μαζική κριτική και πάλη εναντίον των καπιταλιστικών δυνάμεων και τη σοσιαλιστική αναμόρφωση ολοκλήρωσης της κοινωνίας μέσω της ταξικής πάλης. Για να υπογραμμίσει το μέγεθος των προσπαθειών και το μακρόχρονο χαρακτήρα του αγώνα για τη σταθεροποίηση του σοσιαλισμού και την αποτροπή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, ο Μάο υπογράμμιζε πως πρέπει να γίνουν πολλές πολιτιστικές επαναστάσεις μέχρι την οριστική συντριβή της αστικής τάξης και το πέρασμα στον κομμουνισμό.

41. Συμπληρώνονται, φέτος, επίσης, 60 χρόνια από την περιβόητη “6η Ολομέλεια” του ΚΚΕ που πραγματοποιήθηκε το Μάρτη του 1956, ένα μήνα μετά τη σύγκληση του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Για πρώτη φορά στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, οργανώθηκε και επιβλήθηκε μια πραξικοπηματική επέμβαση στα εσωτερικά ενός κόμματος, καταπατώντας κάθε έννοια αρχών και ισοτιμίας, αφού η σύγκληση της οππορτουνιστικής παρασυναγωγής και η “εισήγηση – έκθεση” σ' αυτήν, έγιναν από μια “διεθνή επιτροπή” που την αποτελούσαν εκπρόσωποι ξένων κομμάτων, κάτω από την άμεση καθοδήγηση των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών. Αυτή η εισήγηση έγινε “απόφαση της 6ης Ολομέλειας” με την οποία επιβλήθηκε στο ΚΚΕ η ρεβιζιονιστική γραμμή του 20ού Συνεδρίου, ενώ ταυτόχρονα ανέτρεψαν τη νόμιμη ηγεσία του ΚΚΕ, καθαίρεσαν τον γραμματέα του, Ν. Ζαχαριάδη – που λίγο αργότερα τον διέγραψαν, τον κατασυκοφάντησαν και τελικά τον εξόρισαν στη Σιβηρία για να τον εξοντώσουν – και διόρισαν στην ηγεσία μια κλίκα από δεξιά, χρεοκοπημένα και διαγραμμένα από το κόμμα στοιχεία, που ανέλαβε το ρόλο να περάσει στο ΚΚΕ και στο κίνημα τη γενική γραμμή του 20ού Συνεδρίου, εκτελώντας πιστά τις εντολές των σοβιετικών ρεβιζιονιστών. Στη χώρα μας ύστερα απ' αυτήν τη μεγάλη ανατροπή, ξεκίνησε ο αγώνας των μαρξιστών – λενινιστών της Ελλάδας, στις εξορίες, τις φυλακές και την πολιτική προσφυγιά. Σταδιακά και όσο προχωρούσε ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός, εξελίχθηκε σε έναν παρατεταμένο ιδεολογικοπολιτικό αγώνα που κάλυψε τα πιο βασικά ζητήματα του δικού μας και του παγκόσμιου κινήματος. Μέσα απ' αυτούς τους αγώνες διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις για την ανεξάρτητη ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική δράση των μαρξιστικών – λενινιστικών δυνάμεων, που επισφραγίστηκε με την έκδοση του περιοδικού “Αναγέννηση”, τον Οκτώβρη του 1964, και τη δημιουργία του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας.

42. Πρωτεργάτης της ίδρυσής του ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης, που τη μεγάλη απώλειά του θρηνήσαμε πριν ένα χρόνο, τον Απρίλη του 2015, πήρε την πρωτοβουλία με τον σ. Γιάννη Χοντζέα να προχωρήσουν μαζί με μια μικρή ομάδα ομοϊδεατών επαναστατών, κύρια πρώην εξόριστων στον Άη Στράτη, στη συγκρότηση του πρώτου πολιτικού πυρήνα των μαρξιστών – λενινιστών της Ελλάδας, υψώνοντας τις σημαίες του αντιιμπεριαλιστικού και αντιρεβιζιονιστικού αγώνα και ρίχνοντας τις βάσεις για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης στη χώρα μας. Παράλληλα, στους πολιτικούς πρόσφυγες από την Ελλάδα στις Ανατολικές χώρες, οι σ. Πολύδωρος Δανιηλίδης και Γαβρήλος Παπαδόπουλος, που βρίσκονταν στη Ρουμανία, μαζί με άλλους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία, πήραν την πρωτοβουλία της ανοιχτής αντιπαράθεσης με τη ρεβιζιονιστική πολιτική του ΚΚΕ και της δημιουργίας της Μαρξιστικής – Λενινιστικής Οργάνωσης των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων. Οι ιδρυτές του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος της χώρας μας, πρόβαλαν και εφάρμοσαν μια γενική πολιτική γραμμή που καλούσε σε αγώνα για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των συμμάχων της, σε αντιπαράθεση με τη συνθηκολόγα πολιτική των ρεβιζιονιστών που υπέσκαπταν και αρνούνταν τον αντιαμερικάνικο, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, περιορίζοντας την πάλη των λαϊκών μαζών σε επιμέρους βελτιώσεις του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, μετατρέποντας έτσι το λαϊκό και ευρύτερο επαναστατικό κίνημα σε εξάρτημα της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης και των κομμάτων της.

43. Ο αντιρεβιζιονιστικός αγώνας διεθνώς και στη χώρα μας υπήρξε ένας αναγκαίος και δίκαιος αγώνας, που υπεράσπισε τις μεγάλες θεωρητικές, ιδεολογικές και πολιτικές κατακτήσεις του κομμουνιστικού κινήματος, τον επαναστατικό δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Έδωσε μια πλούσια συνεισφορά στον παγκόσμιο αγώνα του προλεταριάτου και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών και αποτελεί ένα ανεκτίμητο ιδεολογικό και πολιτικό κεφάλαιο για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος. Το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα, έδωσε τις δικές του απαντήσεις σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που συντάραξαν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα μισόν αιώνα τώρα και οδήγησαν στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Η πορεία των γεγονότων των τελευταίων δεκαετιών επιβεβαιώνει τη θεωρητική αξία τους και τα καθιστά πολύτιμο εφόδιο για την κατανόηση της εμφάνισης, εξέλιξης και εδραίωσης του σοβιετικού αναθεωρητισμού, το κλειδί για την κατανόηση και ερμηνεία της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στη Σ. Ένωση και στην ίδια την Κίνα. Αυτές οι θέσεις που επιβεβαιώθηκαν μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης και της μεγάλης πολεμικής με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό αποτελούν τη βάση για να προχωρήσουμε στο δρόμο της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος. Τη μόνη σίγουρη και σταθερή βάση για να διατηρούμε τη ζωντανή επαφή με τη συνεχώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα της ταξικής πάλης και να παίρνουμε ό,τι αληθινά νέο και χρήσιμο θα προβάλλει μέσα απ' αυτήν τη νέα πραγματικότητα για την ανάπτυξη του κινήματός μας.

44. Από την άλλη, κοιτώντας αυτόν το μισό αιώνα, δεν μπορούμε να μη δούμε τις αρνητικές εξελίξεις και καταστάσεις που σημάδεψαν την πορεία του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, διεθνώς και στη χώρα μας, και το οδήγησαν σε σοβαρή και μεγάλη υποχώρηση. Οι αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετώπισε, τα σοβαρά λάθη που διαπράχθηκαν, οι αδυναμίες και οι ανωριμότητες που εκδηλώθηκαν στις γραμμές του, η διάσπαση και η διασπορά των δυνάμεών του, δεν του επέτρεψαν να έχει μια σταθερή ανάπτυξη, να συνδεθεί με πλατιές μάζες εργαζομένων και να αποκτήσει μια μαζική επιρροή στο λαϊκό κίνημα. Έχουμε χρέος και οφείλουμε να σκύψουμε στον απολογισμό της ιστορίας του κινήματός μας με υπεύθυνο, σοβαρό και αντικειμενικό τρόπο, να βγάλουμε σωστά διδάγματα και συμπεράσματα από τη θετική και αρνητική εμπειρία μας, από τα σωστά και τα λάθη που διαπράξαμε, έτσι ώστε να εξοπλιστούμε στο δύσκολο και μακρόχρονο αγώνα μας για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης. Το πιο σημαντικό είναι πως το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα της χώρας μας παρά τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τα σοβαρά προβλήματα που ξέσπασαν στις γραμμές του, τις περιπέτειες που πέρασε με τις διασπάσεις και τη σοβαρή εξασθένιση των δυνάμεών του, δεν έχασε ποτέ, σε όλο το διάστημα της πολυκύμαντης διαδρομής του, τον επαναστατικό του προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεων που το συγκροτούν να συνεισφέρουν στη μεγάλη υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας. Έχοντας βαθιές ρίζες, το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας, συμπλήρωσε πάνω από μισό αιώνα συνεχούς αγωνιστικής δράσης και προσφοράς. Αυτό πιστοποιεί η αδιάκοπη αγωνιστική παρουσία και πάλη των δυο οργανώσεων, του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ(μ-λ) στο στίβο του πολιτικού και ταξικού αγώνα.

45. Πέρα από την κοινή πάλη των δύο οργανώσεων στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ για την ανατροπή των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων, συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία, υπάρχει το μεγάλο ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος, οι μακροπρόθεσμοι στόχοι και σκοποί του επαναστατικού αγώνα, που σε αυτούς υποτάσσουμε και όλους τους σημερινούς αγώνες μας. Από την άποψη αυτή οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν με επιτυχία από τις εφημερίδες “Λαϊκός Δρόμος” και “Προλεταριακή Σημαία” για να τιμηθούν τα 50 χρόνια από την έκδοση της “Αναγέννησης”, σε τέσσερις πόλεις, τον Οκτώ­βρη – Νοέμβρη 2014, όπου τέθηκαν βασικά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα και προβλήματα που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, αποτέλεσαν ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο στην κοινή προσπάθεια, και κατέδειξαν, παρά τις διαφορές που καταγράφηκαν, τις δυνατότητες και τις προοπτικές που ξανοίγονται, τις αγωνιστικές προσδοκίες ενός κόσμου να συμπορευτεί και να παλέψει για την υπόθεση του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος. Η απόφαση τώρα των δύο οργανώσεων να συνδιοργανώσουν ένα διήμερο εκδηλώσεων στα τέλη Μάη - αρχές Ιούνη στην Αθήνα, για να τιμήσουν τα 50 χρόνια από τη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα, και να συζητήσουν πάνω σε κρίσιμα προβλήματα του κομμουνιστικού κινήματος, όπως αυτό της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, είναι επίσης μια σημαντική πρωτοβουλία που κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Το Μ-Λ ΚΚΕ έχει προβάλει και παλέψει κοντά τρεις δεκαετίες τη γραμμή της ενότητας όλων των δυνάμεων του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, οργανωμένων και ανένταχτων, στα πλαίσια μιας ενιαίας οργάνωσης, που θα βάλει τέρμα στη διάσπαση και θα του επιτρέψει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και στην αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης. Οι διαφορές που υπάρχουν σε σοβαρά ζητήματα θα μπορούσαν στα πλαίσια του κινήματος, της συναγωνιστικής κριτικής και του διαλόγου να συζητηθούν, να φωτιστούν και να αντιμετωπιστούν σε μια πορεία κοινών αγώνων και προσπαθειών, ώστε να διαμορφωθούν οι ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν να προχωρήσει στη ζωή η ενότητα των μαρξιστικών – λενινιστικών, όλων των κομμουνιστικών δυνάμεων, που στέκονται σε επαναστατικές θέσεις, υπερασπίζονται τις θεμελιακές αρχές του μαρξισμού – λενινισμού και αναζητούν δρόμους για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος. Οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν την τελευταία πενταετία είναι ευνοϊκές, σίγουρα ευνοϊκότερες από κάθε άλλη περίοδο, για να τεθεί και να απα­σ­χο­λήσει συγκεκριμένα τις δυνά­μεις του μαρξιστικού – λενινι­στικού κινήματος ο στόχος της ενότητας, και να αναληφθούν πρωτοβουλίες, ώστε να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και να δημιουργηθούν οι όροι που θα επιτρέψουν μέσα από επίμονες, συντονισμένες και συνειδητές προσπάθειες να προχωρήσει στη ζωή η ενότητα των μαρξιστών – λενινιστών και η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.

46. Τον επόμενο χρόνο, το 2017, συμπληρώνονται ε­κα­­­τό χρό­­νια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σο­σιαλιστική Επανάσταση και το 2018 εκατό χρό­νια από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Δύο μεγάλες επέτειοι για το παγκόσμιο και το δικό μας κομμουνιστικό κίνημα. Το Μ-Λ ΚΚΕ θα τιμήσει τα εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ υπερασπίζοντας την προσφορά και τις μακρόχρονες αγωνιστικές παραδόσεις του επαναστατικού ΚΚΕ, τον εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή των μεγάλων αγώνων του λαού μας στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, μέχρι να του ξεριζώσουν οι ρεβιζιονιστές την επαναστατική ψυχή και να σκορπίσουν στη θέση του ερείπια. Το κόμμα που γέννησε Μπελογιάννηδες, Μαλτέζους και Η­λέκ­­τρες και τόσους αφανείς λαϊκούς ήρωες στα ένδοξα πεδία των μαχών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές και τις εξορίες, γαλουχημένους από το λαό και το κόμμα στα πιο ψηλά ιδανικά. Θα τιμήσουμε τα εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, αντλώντας διδάγματα από τους πλούσιους επαναστατικούς αγώνες του για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού μας, για τη Λευτεριά, τη Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και το Σοσιαλισμό, πασχίζοντας μέσα από το χώνεμα όλης αυτής της εμπειρίας των επιτυχιών και των λαθών και τη ζωντανή επαφή με τη σημερινή πραγματικότητα της ταξικής πάλης στη χώρα μας, να δώσουμε τη δική μας συμβολή στον αγώνα για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την αναδημιουργία του κόμματος της εργατικής τάξης, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, για τη μεγάλη υπόθεση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Το Μ-Λ ΚΚΕ θα τιμήσει τα εκατό χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, που εγκαινίασε μια νέα εποχή, την εποχή των προλεταριακών επαναστάσεων στις χώρες του ιμπεριαλισμού, όπου η τάξη των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων υψώθηκε σε κυρίαρχη τάξη, οικοδομώντας ένα νέο κοινωνικό σύστημα, το σοσιαλισμό, εκφράζοντας την αταλάντευτη προσήλωσή του στο μαρξισμό – λενινισμό, στην υπεράσπιση της επαναστατικής γραμμής του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος που πρόσφερε μεγαλειώδεις αγώνες στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, των λαών και των εθνών. Θα τιμήσουμε τα εκατό χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση διαδηλώνοντας την ακλόνητη πίστη μας στο δρόμο του Οκτώβρη, το δρόμο που πρόδωσε ο ρεβιζιονισμός, υπερασπίζοντας την πολύτιμη προσφορά των μεγάλων καθοδηγητών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος Μαρξ, Έγκελς, Λένιν, Στάλιν, Μάο από τις επιθέσεις της παγκόσμιας αντίδρασης και των οππορτουνιστών κάθε απόχρωσης, πασχίζοντας να αφομοιώσουμε τα θεμελιώδη διδάγματα του επαναστατικού έργου τους.