Πανελαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ (Συμετοχή στο διάλογο)

Βαδίζοντας προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ

Δημοσιεύτηκε στις: 20, Δεκ 2015

Για την οργανωτική πολιτική μας

Αναγκαστικά η Πανελλαδική συνδιάσκεψη του κόμματός μας φέρνει στην επιφάνεια μία σειρά ζητήματα πολιτικής, ιδεολογίας, οργάνωσης.
Αυτά πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν με τρία κριτήρια. Με ένα σύγχρονο πνεύμα, με βάση τη στοχοθεσία του 5ου Συνεδρίου και με συγκεκριμένο στόχο.
Πώς δηλαδή θ’ ανεβάσει όλο το κόμμα τις στροφές του για ν’ ανταποκριθούμε στα καθήκοντα που θέτει η νέα συγκυρία. Και αυτά είναι το δίπολο: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ο πολυπλόκαμος ιμπεριαλισμός που φέρνει όλα τα δεινά σαν τον ασκό του Αιόλου. Ο πόλεμος μαίνεται στη γειτονιά μας, οι αντιθέσεις οξύνονται (πχ Ρωσία – Τουρκία), η κυβέρνηση πουλάει μισοτιμής ό,τι  άφησε όρθιο η προηγούμενη.

Οπωσδήποτε, αν θέλουμε να βλέπουμε το οργανωτικό μας σαν «εργαλείο», πρέπει να βάλουμε «την πολιτική στο τιμόνι», όπως μας διδάσκει ο Μάο Τσετούγκ.
Το κομμουνιστικό κόμμα, αν θέλει να λέγεται έτσι και ανεξάρτητα  από το μέγεθός του, πρέπει να λειτουργεί σαν αντένα, σαν σχολείο και σαν οδηγός.
Σαν αντένα για να συλλαμβάνει ακόμα και τους ανεπαίσθητους θορύβους της κοινωνίας.
Πρέπει να λειτουργεί διαπαιδαγωγητικά, σαν σχολείο, για όλους τους κύκλους των οργανωμένων αγωνιστών, των πολιτικών φίλων  και των επιρροών μας.
Αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι κόμμα – οδηγός των μαζών, να υποδείχνει, να εμπνέει, να συγκρούεται όταν χρειάζεται, να συμβιβάζεται όταν πρέπει, να μπαίνει μπροστά από την κίνηση των μαζών. Αν ξεπέσουμε στον παρακολουθητισμό θα τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα για να διαπιστώσουμε (με οδύνη) ότι βρισκόμαστε πάλι στην αρχή. Αν από την άλλη ανέβουμε στο βάθρο της επάρκειας και του «ξερολισμού» θα υποκύπτουμε στον κούφιο διδακτισμό και τη φλύαρη ηθικολογία. Θα γίνουμε σέχτα.

Η ιστορία μάς διδάσκει

Η οργανωτική πολιτική των κομμουνιστικών κομμάτων δεν είναι χθεσινή. Έχει δοκιμαστεί πολλές φορές σε καιρό πολέμου και ειρήνης, σε κολαστήρια και φυλακές, σε εξορίες και εκτελέσεις. Η πείρα των επαναστατών ατσαλώθηκε σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης μέσα σε αντίξοες συνθήκες που μπροστά τους η -σχετικά- ειρηνική περίοδος φαντάζει περίπατος στη λεωφόρο Νιέφσκι. Οι κλασσικοί ηγέτες του κομμουνιστικού κινήματος έχουν βάλει ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στο κεφάλαιο κόμμα, οργάνωση, μάζες. Οι Μαρξ – Ένγκελς θεμελίωσαν την επαναστατική πολιτική αναδείχνοντας τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης και την ανάγκη οργάνωσης των εργατών στο κόμμα τους.
 Ο ιδιοφυής Λένιν συγκέντρωσε όλη την προσοχή του, εκτός από την επανάσταση στη Ρωσία, στον ατσάλινο χαρακτήρα του κόμματος νέου τύπου. Μέσα από τα χαλάσματα της Β΄ Διεθνούς ξαναβγήκε στο προσκήνιο η ανάγκη του κόμματος, φτιάχτηκε η Γ΄ Διεθνής, συντρίφτηκαν κυριολεκτικά οι οππορτουνιστές τύπου Ζινόβιεφ – Κάμενεφ. Ο Λένιν εφάρμοσε στο κόμμα το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, εμπνεύστηκε τον «μπολσεβικισμό» και αντιστρατεύτηκε το «νερουλιασμένο κόμμα» που είχαν κατά νου οι μενσεβίκοι και ο Τρότσκι. Ο Στάλιν έζησε τον σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ με το ΚΚΣΕ να βρίσκεται στην πρωτοπορία  της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και  να μπαίνει επικεφαλής του αντιφασιστικού αγώνα.
Ήταν το κόμμα των νικητών!
Τέλος ο Μάο Τσετούγκ, επικεφαλής του ΚΚΚίνας, οδήγησε την εργατοαγροτική συμμαχία σε νίκη το 1949 και «βάφτισε» το κόμμα στις μάζες στην Πολιτιστική Επανάσταση. Έγραψε πλήθος κομματικών δοκιμίων για τα στελέχη, τις αντιθέσεις, τη σχέση κόμματος – μαζών, για τον φιλελευθερισμό και «όλα τα κακά τέρατα».

Η γέννηση του
 μαρξιστικού – λενινιστικού ρεύματος

Η στροφή στην ΕΣΣΔ που σηματοδοτήθηκε από το ρεβιζιονιστικό  20ο Συνέδριο σε συνδυασμό με τη διαβόητη 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, δημιούργησε την ανάγκη για την εμφάνιση νέων κομμάτων που αντιστρατεύονταν την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και μάχονταν για την επανάσταση στις χώρες τους. Πρωτοπόρο ρόλο έπαιξε το ΚΚΚίνας και το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, τηρουμένων των αντίστοιχων αναλογιών. Η διαμάχη εκείνης της περιόδου (δεκαετία του ’60) είχε ως πολιτικά επίδικα, τα αιτήματα:
- Ειρηνική συνύπαρξη με τον ιμπεριαλισμό ή αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των λαών.
- Ειρηνικό πέρασμα ή επανάσταση.
- Κοινοβουλευτικές αυταπάτες ή εξωκοινοβουλευτικός αγώνας.
- Σταμάτημα της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό ή όχι.
- Κόμματα παραρτήματα της ΕΣΣΔ ή «να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις».
- Υπεράσπιση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ ή  αντισοβιετισμός και αντισταλινισμός.
Πάνω σ’ αυτά τα θεμελιώδη ερωτήματα και σε συνδυασμό με την υπεράσπιση του επαναστατικού ΚΚΕ, αναπτύχθηκε ο αγώνας  της «Αναγέννησης» σε δύσκολες συνθήκες. Συνθήκες που τις καθόριζε η τρομοκρατία της Δεξιάς και του αντικομμουνιστή Γ. Παπανδρέου, καθώς και η συκοφαντική εκστρατεία της ηγεσίας της ΕΔΑ, όπως και ο πραξικοπηματικός ρεβιζιονισμός με την εγκάθετη ηγεσία του ΚΚ και τους Κολιγιάννη, Παρτσαλίδη, κ.α. Η δημιουργία του Μ-Λ κινήματος στην Ελλάδα και το περιοδικό Αναγέννηση, φώτισε έναν άλλο δρόμο. Η ηγεσία της Αναγέννησης (Ι. Ιορδανίδης, Γ. Χοτζέας), φρόντισε -παρά τις δυσκολίες- να φέρει σε γνώση των Ελλήνων κομμουνιστών την πολεμική που ξέσπασε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και να υπερασπίσει από «θέση αρχής» την πλευρά των ΚΚΚίνας-ΚΕΑ, γεγονός που εξόργισε τους διορισμένους στην ηγεσία του ΚΚΕ, ρεβιζιονιστές.
Άλλωστε οι θέσεις τους ήσαν ευάλωτες και λόγω της πολιτικής συμφιλιωτισμού που επέβαλαν στην ΕΔΑ, τόσο απέναντι στην Ένωση Κέντρου, όσο και στις ΗΠΑ.

Το κόμμα ως ζωντανός οργανισμός

Αποτελεί θεωρητικό και πολιτικό λάθος αν νομίζουμε ότι ένα κομμουνιστικό κόμμα είναι απρόσβλητο από τις αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις. Ακόμα και πρωτοπόροι αγωνιστές κουβαλούν καθημερινά τις συνήθειες του παλιού κόσμου. Ήθη, έθιμα, τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς, βρίσκονται στο μυαλό και τις πρακτικές των ανθρώπων. Ακόμα και στο σοσιαλιστικό σύστημα οι άνθρωποι θα κουβαλούν τον παλιό κόσμο όπως «η χελώνα το καβούκι της» και θα χρειαστούν πολλές πολιτιστικές επαναστάσεις για να μετασχηματίζονται τα πράγματα. Αυτό που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στους επαναστάτες αγωνιστές και τα μέλη των αστικών και μικροαστικών κομμάτων, είναι ότι οι πρώτοι θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, οι δεύτεροι να τον διατηρήσουν.
Βασικό όπλο μας είναι η συντροφική κριτική και αυτοκριτική, η οποία έχει ως θεμέλιό της την αρχή της διαλεκτικής, την αντίφαση και την αλλαγή. Ένας κομμουνιστής ποτέ δεν αντιλαμβάνεται την κοινωνία στατικά και αναλλοίωτα, έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, στο κόμμα του και στις εργαζόμενες μάζες. Τα έργα του Μάο Τσετούγκ είναι αληθινός οδηγός δράσης σ’ αυτό τον τομέα. Το κόμμα οφείλει να είναι συλλέκτης των ιδεών των μαζών. Να μαζεύει ιδέες από παντού και να μην φοβάται να αλλάζει τακτική αν οι συνθήκες το επιβάλλουν. Αξιοσημείωτη ιστορική συγκυρία που πρέπει να μελετηθεί ακόμα περισσότερο είναι η περίοδος από το Φλεβάρη ως τον Οκτώβρη 1917 στη Ρωσία και οι αναπροσαρμογές του Λένιν για το κόμμα των μπολσεβίκων.

Για τη μόρφωση – αυτομόρφωση

Οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι απέδιδαν και αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στο κεφάλαιο μόρφωση.
Ακόμα και με στοιχεία υπερβολής.
Λέγοντας μόρφωση εννοούμε το ευρύτερο πεδίο της πνευματικής καλλιέργειας που περιλαμβάνει την εκπαίδευση αλλά δεν περιορίζεται σ’ αυτήν.
Είναι αξιοθαύμαστο και αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής πως οι εξόριστοι και φυλακισμένοι κομμουνιστές «όπου γης»  έφτιαχναν ομίλους και ομάδες πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας.  Ο απαίδευτος άνθρωπος, γεμάτος προλήψεις και προκαταλήψεις, είναι ευάλωτος στην αστική προπαγάνδα. Γίνεται ευκολότερα υποχείριο των αγοραίων και σκοταδιστικών αντιλήψεων. Αντίθετα, αυτός που διάβασε, σημείωσε, συμμετείχε, είδε και άκουσε αποκτά «αντισώματα», έχει πιο εύρωστο και ανθεκτικό νου, γνωρίζει περισσότερα, προσανατολίζεται γρηγορότερα, είναι «ανοικτός» στην πρόοδο και την προκοπή. Ιδιαίτερα σήμερα που η ηλεκτρονική πληροφόρηση βρίσκεται παντού,  επιβάλλεται το κόμμα να οργανώσει καλύτερα, ευρύτερα, βαθύτερα, ένα κύμα μόρφωσης και αυτομόρφωσης. Μια μίνι πολιτιστική επανάσταση ώστε όλοι οι οργανωτικοί κύκλοι να έρθουν σε επαφή με την εγκύκλια γνώση:
- Με την πολιτική φιλολογία που συγκροτεί τη φυσιογνωμία του κομμουνιστικού κινήματος.
- Με την παγκόσμια λογοτεχνική και καλλιτεχνική κληρονομιά
- Με τα όπλα των εχθρών μας ώστε να τους μάθουμε βαθύτερα και να τους πολεμήσουμε αποτελεσματικότερα.
Αναμφίβολα το εργαλείο μας είναι ο «Λαϊκός Δρόμος»,  που πρέπει να βελτιωθεί και να διαδοθεί καλύτερα.
Ακολουθούν οι εκδόσεις – μπροσούρες – υλικά που χρειάζεται να μελετηθούν (όχι απλά να διαβαστούν) και να γίνουν κτήμα ευρύτερων ομάδων – κύκλων.
Αν ο κομμουνιστής είναι το κόμμα στο χώρο του τότε η μόρφωση – αυτομόρφωσή του  είναι το «βαρύ όπλο» του.

Για την οργανωτική οικοδόμηση

Όταν συζητάμε για την οργανωτική πολιτική, καταπιανόμαστε με το πώς συγκροτείται το κόμμα, με το πώς το κόμμα θα συνδυάσει τις προσπάθειες των οργανώσεων και των μελών του, πώς θα διατάξει τις δυνάμεις του, τι μέσα θα διαλέξει για τη δράση του, τι τρόπους και μορφές δουλειάς θα χρησιμοποιήσει για να υλοποιήσει την πολιτική του.
Για να κατανοήσουμε τον κομβικό ρόλο και τη σημασία της οργανωτικής πολιτικής αξίζει να θυμηθούμε τα παρακάτω λόγια του Στάλιν: «Μερικοί νομίζουν ότι είναι αρκετό να επεξεργαστούμε μία σωστή γραμμή του κόμματος, να τη διακηρύξουμε έτσι που να την ακούσουν όλοι … για νάρθει η νίκη μόνη, δηλαδή αυτόματα … Οι καλές αποφάσεις και δηλώσεις για τη γενική γραμμή του κόμματος αποτελούν μονάχα την αρχή του έργου… Αφού πια δοθεί η σωστή γραμμή, αφού πια δοθεί η σωστή λύση σ’ ένα ζήτημα, η επιτυχία της υπόθεσης εξαρτάται από την οργανωτική δουλειά, από την οργάνωση της πάλης για την εφαρμογή στη ζωή της γραμμής του κόμματος, από τη σωστή επιλογή των ανθρώπων, από τον έλεγχο της εκτέλεσης των αποφάσεων των καθοδηγητικών οργάνων. Χωρίς αυτό η σωστή γραμμή του κόμματος και οι σωστές αποφάσεις κινδυνεύουν να πάθουν σοβαρή ζημιά. Κάτι περισσότερο. Αφού πια δοθεί η σωστή πολιτική γραμμή, η οργανωτική γραμμή αποφασίζει για όλα, μαζί και την τύχη της πολιτικής γραμμής, για την πραγ­ματοποίηση ή την επιτυχία της».
Πρώτο μέλημα της οργανωτικής μας πολιτικής πρέπει να είναι το πώς τα μέλη του κόμματος θα αφομοιώσουν την ιδεολογικοπολιτική του γραμμή ώστε να είναι ικανά να την υποστηρίξουν και να την προβάλουν δημόσια, να ξεχωρίζουν και να αντικρούουν τις εχθρικές και λαθεμένες γραμμές και απόψεις. Χρειάζεται γι’ αυτό το κόμμα να οργανώνει την έγκαιρη και σωστή πολιτική ενημέρωση των μελών του, να διεξάγει ζωντανές ιδεολογικές και πολιτικές συζητήσεις. Οι συλλογικές ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις θα πρέπει, όπου υπάρχει ανάγκη, να συμπληρώνονται από ατομικές συζητήσεις της καθοδήγησης με κάθε μέλος για να παρέχεται μεγαλύτερη ιδεολογικοπολιτική βοήθεια. Η οργάνωση της σύνταξης και του περιεχομένου της κομματικής εφημερίδας, του «Λαϊκού  Δρόμου», και των κομματικών εκδόσεων έχουν να δώσουν μεγάλη συμβολή σ’ αυτό το κεφάλαιο. Η ιδεολογικοπολιτική δουλειά, για να είναι πιο ολοκληρωμένη, θα πρέπει και τα ίδια τα κομματικά μέλη να επιδείχνουν την απαραίτητη έγνοια και φροντίδα για τη μελέτη των κομματικών εντύπων και άλλων μαρξιστικών- λενινιστικών κειμένων, να συνεισφέρουν στις ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις που γίνονται, να μεταφέρουν τις γνώσεις τους, τις εμπειρίες τους και την πληροφόρησή τους. Ωστόσο, το χώνεμα της ιδεολογίας και της πολιτικής του κόμματος δεν μπορεί να γίνει αν η εσωκομματική ιδεολογικοπολιτική δουλειά δεν συνδυάζεται με την αγωνιστική πράξη. Τα μέλη του κόμματος θα πρέπει, αφού προπαρασκευαστούν ιδεολογικοπολιτικά στο κόμμα, να βγαίνουν στο στίβο της καθημερινής πάλης για να προβάλουν  και υποστηρίξουν την πολιτική και τις ιδέες του κόμματος. Και εκεί μέσα στην αντιπαράθεση με άλλες γραμμές και απόψεις, να ακονίζουν τη σκέψη τους, να αντιλαμβάνονται βαθύτερα τη γραμμή του κόμματος, να εντοπίζουν τα κενά τους και να επανέρχονται στην κομματική οργάνωση για να επεξεργαστούν και να μεταδώσουν αυτή την πείρα και να συμπληρώσουν τα ιδεολογικοπολιτικά τους εφόδια.