του Θανάση Τσιριγώτη*
Όταν παίρνεις λάθος τρένο πας και σε λάθος προορισμό
Ο δρόμος προς την κάλπη δεν είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις.
Όταν
η ναυαρχίδα του Τσίπρα άλλαξε ρότα κι ανοίχτηκε στα μνημονιακά νερά, η
άκατος του Λαφαζάνη άρχισε να ρίχνει δολώματα και να μαζεύει ναυαγούς.
Ήδη αρκετοί θεώρησαν ότι το ύστερο εγχείρημα του κεϋνσιανισμού με
ανθρώπινο πρόσωπο είναι καταλληλότερο όχημα για να αλλάξουμε τη χώρα και
πολλοί συναγωνιστές «βλέπουν το τυρί αλλά όχι τη φάκα». Από μία άποψη
το πράγμα είναι εξηγήσιμο· δύσκολα πορεύεσαι μόνος και το λούσο είναι
πάντα πιο εντυπωσιακό από το … αμπέχωνο.
Νομίζω
ότι πρόκειται για το τρίτο μεταπολιτευτικό κύμα αυταπάτης και η έσχατη
πλάνη αποδείχνεται χείρων της πρώτης. Στο πρώτο κύμα η ριζοσπαστική
ρητορεία του Α. Παπανδρέου γοήτευσε ένα τμήμα αριστερών διανοούμενων,
καθήλωσε τον ξέπνοο ρεφορμισμό (αναθεώρηση), άλωσε τα συνδικάτα με το
δίλημμα δεξιά – αντιδεξιά και λαφυραγώγησε τα ιερά και τα όσια της
αριστεράς με μία αντιστασιακή σύνταξη και δύο τσίγκινα παράσημα.
Στο
δεύτερο κύμα η κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού και το
αποκρουστικό πρόσωπο των ανατολικών καθεστώτων προκάλεσε διθυράμβους στο
αμερικανικό πεντάγωνο για το «τέλος της ιστορίας» και ανάγκασε ένα
τμήμα αριστερών να αποστρατευτεί και ένα ‘άλλο στο οποίο ανήκει η φρουρά
των μαρξιστών – λενινιστών να μάχεται απελπιστικά μόνο.
Το
τρίτο κύμα ακούει στ’ όνομα ΣΥΡΙΖΑ όπου η αγανάκτηση και η απελπισία
πήρε τη ρεβάνς ντυμένη με την απροσδιόριστη κυβερνητική ελπίδα.
Φευ!
Άνθρακες ο θησαυρός! Διότι άλλο πράγμα η κυβέρνηση και άλλο η εξουσία.
Άλλο η συνεπής, ανιδιοτελής και ανυποχώρητη πάλη ενάντια στην ΕΕ και τις
ΗΠΑ και άλλο η γιαλαντζί διαμαρτυρία πασπαλισμένη με θέαμα αντίστασης,
θίασο βουλευτών και τηλεοπτικό show.
Είναι γνωστός άλλωστε ο δοκιμασμένος στίχος «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».
Μέσα
σ’ αυτό το τοπίο της οικονομικής κρίσης όποιο κόμμα και πολιτικό
δυναμικό ακουμπούσε το μνημόνιο καταδικαζόταν στα Τάρταρα (ΠΑΣΟΚ –ΔΗΜΑΡ –
ΛΑΟΣ, Παπανδρέου, Κουβέλης, Καρατζαφέρης, Καμμένος) και η άρχουσα
συμμορία ψάχνει – σαν καμακωμένη σμέρνα – να βρει πολιτικές εφεδρείες. Ο
ΣΥΡΙΖΑ είχε όλα τα εχέγγυα για την άρχουσα τάξη. Η σημαία του έγραφε
Ευρώπη, καπιταλισμός και ήπια προσαρμογή. Τι δεν καταλαβαίνεις; (όπως θα
’λεγε και μία έκφραση του συρμού).
Έτσι
το μικρότερο κακό έγινε βίωμα – θεωρία και στο κοινωνικό πεδίο οι
μικροαστοί επέβαλαν στους εργαζόμενους, στο λαό και τη νεολαία «να
βλέπει το δέντρο αλλά όχι το δάσος».
Σήμερα
όμως, ιδιαίτερα μετά το γ’ μνημόνιο, τα πράγματα είναι καθαρότερα. Και
το λέμε όχι ως διαπιστωτική πράξη όπως κάνουν οι εκ του Περισσού, σαν
διευθυντές νεκροτομείου, «ο άνθρωπος απέθανε» για ν’ αναχωρήσουν στη
διπλανή πλατεία, αλλά ως μάχιμοι, μαχόμενοι, ορθοβαδίζοντες.
Ως
εκ τούτου, μ’ αυτούς οι οποίοι στάθηκαν Ηρακλειδείς του Τσίπρα, άκουγαν
άφωνοι τον Καμμένο να θέλει να δώσει τα νησιά του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ,
έσφιγγαν το χέρι του φασίστα Σίσι στην Αίγυπτο, μοίραζαν με τον
Νετανιάχου την ανατολική Μεσόγειο, έσπερναν αυταπάτες για την Ευρώπη μ’
αντάλλαγμα μία χούφτα αξιώματα, έχτιζαν εσαεί τον ΕΝΦΙΑ, αποδέχονταν τη
γενικευμένη ανεργία, έκοβαν συντάξεις και έστρωναν το δρόμο στην
εργασιακή φρίκη δεν μπορούμε «να κάνουμε χωριό».
Η
σημαία του κινήματός μας πρέπει να γράφει τη βαθειά και ανειρήνευτη
αντίθεση με τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό και το ρεφορμισμό. Πρέπει
να δημιουργούμε συνθήκες πολιτικού οξυγόνου για όσους αγωνίζονται για
μία καλύτερη ζωή χωρίς εξάρτηση, μνημόνια και σύγχρονη δουλεία. Από αυτή
την άποψη το νεότευκτο οικοδόμημα της Λαϊκής Ενότητας μπορεί να
συγκεντρώνει ευρύτερα ακροατήρια αλλά ταυτόχρονα κουβαλάει όλη την
αρχαία σκουριά των παλιών αδιέξοδων πολιτικών.
*Ο Θανάσης Τσιριγώτης είναι στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ και μέλος της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ
Τηλ επικ. 6944253743