Το έγκλημα στα ΕΛΠΕ και τα ΜΜΕ
Ένας ένας οι εργάτες των ΕΛΠΕ που βρέθηκαν στη φονική πυρκαγιά, υποκύπτουν στα φρικτά εγκαύματα τους.Τέσσερεις από τους έξι τραυματισμένους έχασαν τη ζωή τους και οι άλλοι δύο θα μείνουν για πάντα σημαδεμένοι απ' το τερατώδες έγκλημα. Πρόκειται για ένα ακόμη
εργοδοτικό έγκλημα, για μια ακόμη θυσία στο βωμό του επιχειρηματικού
κέρδους.
Εκκωφαντική η σιωπή των αστικών ΜΜΕ σε αυτή την περίπτωση! Μηδαμινός
τηλεοπτικός χρόνος και ελάχιστα μονόστηλα που μοιάζουν με ύβρη στο νέο
βαρύ φόρο αίματος που για μια ακόμη φορά πληρώνει η εργατική τάξη. Και
δεν μπορεί παρά να μας έρχεται στο νου ο αχός που σήκωσαν τα ΜΜΕ με την
δολοφονία της «μικρής Άνυ». Πρωτοσέλιδα και σαλόνια εφημερίδων αφειδώς
προσφέρονταν για την ανάδειξη της κάθε πτυχής ενός αρρωστημένου
εγκλήματος. Τα τηλεοπτικά κανάλια συντηρούσαν επί εβδομάδες το θέμα στην
επικαιρότητα, με άφθονο χρόνο από τις πρωινές εκπομπές μέχρι τα δελτία
των οκτώ.
Αυτό το έγκλημα είχε θύτη ένα λούμπεν στοιχείο, Βούλγαρο στην καταγωγή ψυχοπαθή και υπό την επήρεια ουσιών. Η εμπορική του εκμετάλλευση ιδιαίτερα επικερδής όπως απέδειξε η χρησιμοποίηση του από τις ύαινες της «ενημέρωσης» και σίγουρα ιδεολογικά χρήσιμη για τους κυρίαρχους. Ο θύτης και το θύμα «παιδιά» των κατώτερων τάξεων. Η δημοσιοποίηση αυτού του εγκλήματος σκορπούσε στην κοινωνία τον φόβο για τον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας», την οργή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα και τις μεταφυσικές προσεγγίσεις για το ακατανόητο της πράξης. Κανένα ρεπορτάζ δεν στέκονταν στη μόνη αλήθεια για αυτό το γεγονός. Ότι το αίτιο ήταν η ψυχική ανισσορροπία και ως εκ τούτου κανένα νόημα δεν είχε η δημόσια αναπαραγωγή του, αφού το μόνο αποτέλεσμα ήταν να σκορπά στη κοινωνία την αρρώστια και την αναίτια καχυποψία.
Το έγκλημα στα ΕΛΠΕ έχει σαφή ταξική ταυτότητα. Ο θύτης έχει βαρύ όνομα και η αιτία, τόσο απλή όσο και αδιαμφισβήτητη. Η επιχειρηματική κερδοφορία. Η δημοσιοποίηση και μόνο ενός τέτοιου γεγονότος, αποτελεί σήμα κινδύνου για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ένα τέτοιο έγκλημα είναι από μόνο του ένα μανιφέστο ερμηνείας και καταγγελίας του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, ένα σάλπισμα οργής και ένας ύμνος στην ανάγκη αλληλεγγύης, ενότητας και αγώνα για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Είναι μια αφορμή για να γνωρίσουν καλύτερα οι εργάτες του, τον Λάτση της Eurobank, των παλιών και νέων σκανδάλων όπως αυτό του Ελληνικού, της διαπλοκής και των εγκλημάτων. Είναι αφορμή να συνειδητοποιήσουν ότι οι όμοιοί του, όπως ο Λαμπράκης και ο Μπόμπολας δεν έχουν «μέσα ενημέρωσης» αλλά μέσα εκμαυλισμού, έχουν τα ΜΜΕ όχι για να ενημερώνουν, αλλά για να επιβάλουν στην κοινωνία την αλήθεια της τάξης τους και την κυριαρχία της.
Γι΄ αυτό, το έγκλημα του Λάτση στα ΕΛΠΕ, το ακολούθησε το έγκλημα της σιωπής του Λαμπράκη, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου και ομογάλακτων τους. Τα κανάλια και οι εφημερίδες τους δεν μπαίνουν καν στο κόπο να αναγγείλουν τους θανάτους των εργατών που βρίσκουν φρικτό τέλος μέρες μετά, στο νοσοκομείο. Αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά την ενοχή τους και θέλουν να θάψουν το γεγονός στη λήθη ακόμα και αν αυτό συμβαίνει τώρα. Αλλά και αν χρειαστεί ποτέ να αναφερθούν στο γεγονός, τα εκπαιδευμένα φερέφωνά τους γνωρίζουν πολύ καλά πώς πρέπει να το πράξουν. Αυτοί που είναί έτοιμοι να κλάψουν με την εγκατάλειψη ενός σκύλου, όταν πρόκειται για εγκλήματα που θίγουν τα αφεντικά τους μπορούν να τα παρουσιάζουν ανέκφραστοι και αφυδατωμένοι από κάθε υποψία ευθυνών. Οι πυρκαγιές στα διαλυστήρια, η κατάρρευση στοών και κτιρίων και οι εκρήξεις παρουσιάζονται σαν να είναι θέλημα θεού.
Ότι και να κάνουν όμως για να θάψουν τις μεγάλες αλήθειες του συστήματός τους, αυτές πεισματικά θα γεννιούνται στη σκέψη και τις συνειδήσεις των εργαζομένων. Αυτών που έχουν τη δύναμη να αισθάνονται και να καταλαβαίνουν, όχι από τις κραυγές των παπαγάλων των ΜΜΕ, αλλά λόγω της θέσης τους στην παραγωγή. Που μπορούν να γίνονται κοινωνοί και πομποί των μεγάλων γεγονότων που σημαδεύουν την τάξη τους, όσο και αν προσπαθούν οι κυρίαρχοι να τα σβήσουν από την ιστορία. Το έγκλημα στα ΕΛΠΕ και τα θύματά του, οι εργάτες θα τα κρατήσουν στη μνήμη τους με τον τρόπο που πρέπει. Τα κοινωνικά αδέρφια του Χαράλαμπου Δευτεραίου, του Ραμαντάν Ντελιλάι του Αντώνη Αβράμπου και του Κώστα Μαγγούρα με ειλικρινά συναισθήματα και σεβασμό στη μνήμη τους, βγάζοντας τα συμπεράσματα από ένα ακόμη εργατικό έγκλημα που έγινε στο θυσιαστήριο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, θα δώσουν τους αναγκαίους αγώνες για τη δικαίωση των νεκρών και ζωντανών συναδέλφων τους… για την δικαίωση της τάξης τους.
Αυτό το έγκλημα είχε θύτη ένα λούμπεν στοιχείο, Βούλγαρο στην καταγωγή ψυχοπαθή και υπό την επήρεια ουσιών. Η εμπορική του εκμετάλλευση ιδιαίτερα επικερδής όπως απέδειξε η χρησιμοποίηση του από τις ύαινες της «ενημέρωσης» και σίγουρα ιδεολογικά χρήσιμη για τους κυρίαρχους. Ο θύτης και το θύμα «παιδιά» των κατώτερων τάξεων. Η δημοσιοποίηση αυτού του εγκλήματος σκορπούσε στην κοινωνία τον φόβο για τον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας», την οργή για ένα αποτρόπαιο έγκλημα και τις μεταφυσικές προσεγγίσεις για το ακατανόητο της πράξης. Κανένα ρεπορτάζ δεν στέκονταν στη μόνη αλήθεια για αυτό το γεγονός. Ότι το αίτιο ήταν η ψυχική ανισσορροπία και ως εκ τούτου κανένα νόημα δεν είχε η δημόσια αναπαραγωγή του, αφού το μόνο αποτέλεσμα ήταν να σκορπά στη κοινωνία την αρρώστια και την αναίτια καχυποψία.
Το έγκλημα στα ΕΛΠΕ έχει σαφή ταξική ταυτότητα. Ο θύτης έχει βαρύ όνομα και η αιτία, τόσο απλή όσο και αδιαμφισβήτητη. Η επιχειρηματική κερδοφορία. Η δημοσιοποίηση και μόνο ενός τέτοιου γεγονότος, αποτελεί σήμα κινδύνου για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ένα τέτοιο έγκλημα είναι από μόνο του ένα μανιφέστο ερμηνείας και καταγγελίας του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, ένα σάλπισμα οργής και ένας ύμνος στην ανάγκη αλληλεγγύης, ενότητας και αγώνα για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Είναι μια αφορμή για να γνωρίσουν καλύτερα οι εργάτες του, τον Λάτση της Eurobank, των παλιών και νέων σκανδάλων όπως αυτό του Ελληνικού, της διαπλοκής και των εγκλημάτων. Είναι αφορμή να συνειδητοποιήσουν ότι οι όμοιοί του, όπως ο Λαμπράκης και ο Μπόμπολας δεν έχουν «μέσα ενημέρωσης» αλλά μέσα εκμαυλισμού, έχουν τα ΜΜΕ όχι για να ενημερώνουν, αλλά για να επιβάλουν στην κοινωνία την αλήθεια της τάξης τους και την κυριαρχία της.
Γι΄ αυτό, το έγκλημα του Λάτση στα ΕΛΠΕ, το ακολούθησε το έγκλημα της σιωπής του Λαμπράκη, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου και ομογάλακτων τους. Τα κανάλια και οι εφημερίδες τους δεν μπαίνουν καν στο κόπο να αναγγείλουν τους θανάτους των εργατών που βρίσκουν φρικτό τέλος μέρες μετά, στο νοσοκομείο. Αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά την ενοχή τους και θέλουν να θάψουν το γεγονός στη λήθη ακόμα και αν αυτό συμβαίνει τώρα. Αλλά και αν χρειαστεί ποτέ να αναφερθούν στο γεγονός, τα εκπαιδευμένα φερέφωνά τους γνωρίζουν πολύ καλά πώς πρέπει να το πράξουν. Αυτοί που είναί έτοιμοι να κλάψουν με την εγκατάλειψη ενός σκύλου, όταν πρόκειται για εγκλήματα που θίγουν τα αφεντικά τους μπορούν να τα παρουσιάζουν ανέκφραστοι και αφυδατωμένοι από κάθε υποψία ευθυνών. Οι πυρκαγιές στα διαλυστήρια, η κατάρρευση στοών και κτιρίων και οι εκρήξεις παρουσιάζονται σαν να είναι θέλημα θεού.
Ότι και να κάνουν όμως για να θάψουν τις μεγάλες αλήθειες του συστήματός τους, αυτές πεισματικά θα γεννιούνται στη σκέψη και τις συνειδήσεις των εργαζομένων. Αυτών που έχουν τη δύναμη να αισθάνονται και να καταλαβαίνουν, όχι από τις κραυγές των παπαγάλων των ΜΜΕ, αλλά λόγω της θέσης τους στην παραγωγή. Που μπορούν να γίνονται κοινωνοί και πομποί των μεγάλων γεγονότων που σημαδεύουν την τάξη τους, όσο και αν προσπαθούν οι κυρίαρχοι να τα σβήσουν από την ιστορία. Το έγκλημα στα ΕΛΠΕ και τα θύματά του, οι εργάτες θα τα κρατήσουν στη μνήμη τους με τον τρόπο που πρέπει. Τα κοινωνικά αδέρφια του Χαράλαμπου Δευτεραίου, του Ραμαντάν Ντελιλάι του Αντώνη Αβράμπου και του Κώστα Μαγγούρα με ειλικρινά συναισθήματα και σεβασμό στη μνήμη τους, βγάζοντας τα συμπεράσματα από ένα ακόμη εργατικό έγκλημα που έγινε στο θυσιαστήριο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, θα δώσουν τους αναγκαίους αγώνες για τη δικαίωση των νεκρών και ζωντανών συναδέλφων τους… για την δικαίωση της τάξης τους.